Hele
maal
Dit is het verslag van een
zeer drukke ochtend voor
zangeres-actrice Mieke Bos
Een ochtend waarop haar telefoon voort
durend rinkelde. Hoe dat zo kwam en hoe
Wim Wennekes toch een gesprek wist te
voeren, leest u in deze huiselijke reportage
3-3 tat
hur. •-.»«! A'di.-
*SÊ53k rassrss. «wife «a
Mtt moïBiijj:
tn$it >lr<v" in dn iralshnp-
-mi, Miidi.->f irninxw ist
Amstelveen, rim Immsr met
r.idiu en tv. Mms IfjjE _H»
mier min 1 dvclil--*■S en
3 jr.. als Iran nacamSHr -wi-rfl
Alle iriwiernr: taiïhmideti'ï*
mmNMMa *an utrwrie. dus
amen vwamr :ri: V dl';''"
Sï avftrieg. Mevr- m r£
tóf «tMfMOL w
3«V nê"ë WKKKSTm «r,
pap||i
„IK HEB
ALTIJD
ENORME
MAZZEL
kaartjes van mensen, die
schreven: trek 't je maar niet
aan meid. We vonden het ge
weldig!" Rinkelrinkel. Geen
sollicitatie ditmaal, maar een
vriend des huizes. Filmer van
beroep. Moet plotseling en
snel voor de tv naar Belfast.
Mieke: "Hè gadverdarrie. Zul
je voorzichtig zijn jongen?
Waarom doe je dat nou. Nou,
ja je moet het zelf maar we
ten."
Wandelende sauna
Even terug naar De Klop. Ne
derland heeft Mieke Bos uit
voerig aan het werk kunnen
zien als een steeds maar ouder
wordende Annetje Goldeweijn.
In België is de serie, die in
ons land in 1970 al op het
scherm verscheen, deze week
donderdag pas gaan draaien.
Mieke Bos: "Ja en wil je nou
wel geloven, dat ik daar niks
van af wist. Ik krijg me ineens
een knipsel opgestuurd met
m'n smoeltje d'r bij. Over De
Klop. Ik denk: De Klop, De
Klop? Kro gebeld en jawel
hoor. In België gingen ze 'm
nu ook vertonen. Ik zei: nou
dat hadden jullie me ook wel
eens mogen vertellen. Zeiden
ze: wist je dat dan niet. Ik:
neè, dat wist ik niet nee. Zei
den ze: Nou, Mieke dan ben
je enige." Weer lawaai van dat
ding waar de PTT de laatste
tijd zo'n reklame mee maakt.
DE STEM - ZATERDAG 8 JANUAR11972
Tekst
WIM
WENNEKES
door
CORNELIS
VERHOEVEN
Eenmaal, andermaal, alle
maal, helemaal. Vreemde
woorden zijn datvooral de
laatste twee. De afleiding
ervan is niet zo duidelijk en
het woordenboek voert ons
naar ongeveer alle talen en
dialecten die er ooit gespro
ken zijn. Maal is „keer of
tijdstip" en tegelijk ook
„eten." Een mooie combina
tie zou zijn: etenstijd. De be
tekenis „tijdstip" zou dan
ontleend zijn aan de tijd die
tussen twee malen in ver
strijkt, de maaltijd. Er zullen
best voorbeelden te vinden
zijn om de opvatting toe te
lichten: zo betekent „schoft"
niet alleen „schaft", rust om
te eten, maar ook: „deel
van een werkdag dat niet
door een rust wordt onderbro
ken." Wij meten de tijd aan
de afwisseling van inspanning
en rust, arbeid en genot. De
onderbrekingen worden ge
teld. De tijd is er niet ineens
en „helemaal" maar in over
zichtelijke perioden, door ge
nietingen gemarkeerd. Alles
is berekend op een hervat
ting, die mogelijk een voor
uitgang betekent.
Het gaat nu niet zozeer om
de woordafleiding als wel
om de lichte huiver die woor
den als „allemaal" en „hele
maal" kunnen oproepen. Zij
suggereren iets definitiefs en
radicaals dat geen uitzonde
ring of reserve toelaat. Dat
is iets heel dubbelzinnigs. Ik
denk dat het tegemoet komt
aan het menselijk verlam
naar iets absoluuts, een la
ste woord, een totale geldig
heid of een volstrekte vrijheid
Ik herinner mij dat het
woord „helemaal" vroeger 'n
fascinerende uitwerking op
mij had. We kregen zelden
een „hele" reep chocolade en
nog zeldzamer was het dat
we die „helemaal" mochten
opeten. Meestal moest er van
geofferd worden aan anderen,
aan morgen of gewoon aan
de huiver voor „helemaal".
Een vrije dag was ook nooit
helemaal vrij: er moest altijd
aan geknabbeld worden. Het
paradijs was niet helemaal
paradijs: er was beperking
en uitzondering. Ook Adam
wilde „helemaal" en de erf
zonde bewijst haar bestaan
en haar erfelijkheid in het
feit dat ik hem nu gelijk geef.
Theoretisch gesproken is het
onmogelijk de uitzondering te
dulden, niet van de ene
boom te eten die dan ook
de boom der kennis heet
niet in de ene schaal te kij
ken en die ene deur niet te
openen. De uitzondering be
derft de regel en het genot,
zeker als ze willekeurig lijkt.
Adam had helemaal niets
aan. Ook dat was in mijn
jeugd iets huiveringwekkends
definitiefs, concessies aan 'n
verlangen om alle reserves
aan te spreken. Nooit kon iets
„helemaal": er waren altijd
praktische overwegingen die
beperkingen en uitzonderin
gen schiepen. In werkelijk
heid schrikken mensen blijk
baar toch terug voor hele
maal, totaal en definitief. Ze
willen liever eenmaal, ander
maal, vele malen, een te
goed dat in kleingeld wordt
uitbetaald. De tijdde maal
moest iets reserveren voor 'n
volgende maal. Zonder die
reserve, zuurdesem voor een
nieuw begin, lijkt de tijd af te
lopen en stil te staan in een
dodelijke eindtijd waarin de
wereld verstart.
Er moet iets bewaard wor
den voor later en door dat be
waren lijken we ons op ma
gische wijze van een „later"
te verzekeren. Helemaal is
maar eenmaal en wij willen
de herhaling. Misschien was
er ook zuinigheid en pruderie
in het verbod van elk „hele
maal", maar ik vermoed dat
daarin de huiver voor het
laatste en definitieve toch een
grotere, zij het zwijgende, rol
speelde. Niets kan helemaal,
niets mag helemaal, omdat
er na „helemaal" niets meer
lijkt te komen. Dat „alles in
eens" slokt in een keer de he
le voorraad van ons histo
risch etmaal op. Het bete
kent een genot en een vrij
heid die bij een sterfelijk be
staan niet lijken te passen.
Het plaatst ons voor een
grens en wij weten niet wat
daarachter is. Vandaar mis
schien de huiver die ons i»
een veilig midden doet af
remmen.
Ik pleeg nu een slecht soort
van theologie. Want ik ver
dedig tegelijk Adam die de
uitzondering niet kon verdra
gen en de wat jaloerse god
die ze hem oplegde. Maar zij
waren dan ook twee tegenspe
lers in een spel dat gemaakt
te om door mensen begrepen
te worden.
Dit is het relaas van 'n
ochtend vol telefoon-
gerinkel. Met af en
toe daar tussendoor 'n paar
zinnen, uitgesproken door
mevrouw M. Bos, woon
achtig te Amstelveen,
werkzaam als zangeres-ac
trice. De laatste tijd aktief
als partner van de heer T.
de Braak in een show die
"Tête a Ted" gedoopt is.
Vanavond bovendien te
zien als gaste in de show
van de Mounties, die via
Nederland I de lucht in
gaat. Telefoongerinkel is
maar al te vaak een aller
aardigste afwisseling in 'n
gesprek met een van de
buis bekende persoonlijk
heid. Maar vergiffenis bes
te lezer, bij voorbaat, dat
dit keer de telefoon zó de
overhand heeft in wat een
interview moet zijn met
volslanke en gastvrije Mie
ke Bos.
Advertentie
Maar het zat zo. Die morgen
had Mieke Bos een adverten
tie laten plaatsen in een lan
delijk ochtendblad onder de
rubriek "Huishoudelijk perso
neel gevraagd". En nu zou je
in deze tijden van schaarste
in huishoudelijke hulpen ver
wachten, dat geen hond rea
geert op zo'n annonce, maar
ziet: de wonderen zijn de we
reld nog niet uit. Want nau
welijks is de verslaggever ge
zeten in een alleszins comfor
tabele leren fauteuil in het
een half jaar geleden betrok
ken luxe onderkomen van de
familie Bos of daar rinkelt
dat onding ten eerste male.
Hallo Almelo. Mieke Bos:
"Jeetje, helemaal uit Almelo?
Nou meisje, je bent de eerste
die belt. Maar voor jij gaat
praten, mag ik je misschien
even vragen: wanneer kun jij
beginnen? Oh, dat is prachtig.
Fantastisch. Zeg luister. Kun
je morgen niet naar Amster
dam komen, dan kunnen we
eens rustig praten. Je komt
met de trein? Goed. Uitstap
pen Centraal Station. Dan met
lijn 1 of 2 naar het Leidse-
plein. Daar overstappen op bus
66. Die gaat eerst helemaal
door Buitenveldert en vervol
gens naar Amsterdam. Nou
ga je de halte na het profes
sor Tulpziekenhuis d'r uit. Als
je daar bent, dan sta je op
200 meter van m'n huis. Goed.
Tot morgen dan. Ik kan er
toch op rekenen, hè? Oh ja,
en het reisgeld betaal ik je
natuurlijk terug. Daaag".
Boem. Dat was dat.
Appelwangetjes
Even vlug een vraag van
huishoudelijke aard:
Een dienstmeisje kan niet ge
mist worden in huize Bos?
Mieke: "Neeee joh. Onmoge
lijk. Niet dat ik zo'n luie don
der ben, maar d'r moet toch
iemand zijn, die konstant bij
de kinderen is. M'n man. 'n
importeur, is vaak weg. Net
gisteren weer vertrokken. En
ïk ben natuurlijk ook vaak
de deur uit. Ja allicht. Het
liefste had ik niemand nodig,
want die kinderen (2 dochter
tjes, een van vijf en een van
acht. W.W.) hebben natuur
lijk het liefst hun moeder om
zich heen. Maar als het nou
mot, nou dan het liefste zo'n
gezonde boerenmeid met van
die appelwangetjes. Eentje die
van aanpakken weet. Ze moet
me natuurlijk niet alles uit
handen nemen, want ik wil
zelf ook meehelpen. Oh, ik
vind poetsen heerlijk. Serieus.
Lekker op m'n knietjes vloer
tje boenen. Wassen. Strijken.
Dat lijkt misschien gek, maar
ik ben daar dol op. Daar kij
ken de meeste meisjes altijd
van op. Soms als ik door om
standigheden weer eens can
meisje nodig heb en ik zet in
zo'n advertentie voluit "Mieke
Bos zoektkrijg ik van
die halve gare fans op m'n
dak, die denken dat Mieke
Bos, bekend van radio en tee
vee, de hele dag op d'r luie
rug in prachtige gewaden si
garetjes ligt te roken. Nou,
vergeet dat maar. Ik heb een
verschrikkelijke energie. Al
tijd bezig. Altijd.jeetje hoe
moet ik dat nou uitleggen. Ja,
niet in het vak of zo hoor.
Meer op het huishoudelijke
vlak. In de showwereld hou ik
me erg kalm. Ik zou veel
meer aan de weg moéten tim
meren. Bellen, belangrijke
mensen voor de voeten lopen
in de hoop op een fijne rol.
Maar dat is kennelijk niet no
dig. Ik kom zo, kalm aan, ook
aan voldoende werk. Ja joh,
ik heb een enorme mazzel wat
dat betreft. Als
Daar ga je
Rinkelrinkel. Kandidaat num
mer twee. Wordt diverse ma
len op onverklaarbare wijze
verbroken. Nadat een sluiten
de afspraak voor diezelfde
middag nog gemaakt is: "Waar
was ik nou gebleven. Ja, maz
zel. Ook met recensies. Dan
zit weer de een of ander een
programma waar ik in zat
af te kraken van heb ik jou
dgar en net als ik denk: Mieke
daar ga je, dan staat er in
eens: Alleen het spel van Bos
was nog enigszins verteerbaar.
Of ronduit: Bos deed het leuk.
Dan zucht ik maar eens diep.
Met De Klop (op de deur W.W.)
ook. Krakende recensies. Hele
slechte pers. Zo erg, dat je
d'r helemaal triest van werd.
Tot de volgende dag de post
bode kwam met brieven en
Hoe draait de show? Mieke
Bos: "Op 12 december hebben
we de première gehad en nu
beginnen we in februari in
Amsterdam. Lekker dicht bij
huis. Vooral het begin van het
programma is ijzersterk. Dan
staan we op het toneel elkaar
20 minuten lang te katten. Ik
hem met z'n glaasje Madeira
en hij mij natuurlijk met "De
Selvera's."
Bloedserieus
Dan snel gesproken over de
aktiviteit, die haar de\ laatste
weken in beslag neemt: de
show met Ted de Braak. Mie
ke Bos: "Die Ted, dat hou je
niet voor mogelijk. Die wérkt.
Wérkt. Alleen al van het zien
word je moe. Die man, zeg ik
wel eens, die man denkt maar
drie uur per dag niet aan wer
ken. Dat is als hij even slaapt.
Maar voor de rest? Met lied
jes het land in, Van twaalf
tot twee, Farce Majeur, Tête
a Ted. Hoe die het volhoudt
is me een raadsel. Een enige
collega, maar verschrikkelijk
nerveus. Voordat ie op moet
gutst het zweet 'm langs z'n
lijf. Net een wandelende sau
na."
De Selvera's. Laten we Mieke
even alleen bij de telefoon
(jawel, weer een sollicitatie)
om enige zaken in de herinne
ring te brengen. Lang voordat
Mieke Bos schitterde in o.a.
de musical Sound of Music en
de Slees wijk Revue was er
het duo De Selvera's. Mieke
samen met Zusje. Een edel
metalen "Postkoets" in haar
huiskamer herinnert nog aan
dat verleden van de dochter
van een inmiddels overleden
clown, wiens echtgenote anno
1972 nog altijd een sigaren
winkeltje drijft in Weert. Na
10 jaar was de periode Sel
vera's voorbij. De wegen van
Mieke en Zusje scheidden zich.
De laatste drijft momenteel
een goed beklante schoon
heidssalon in Amsterdam, al
waar diverse personages uit
de wereld van de show en het
lichte lied zich aan een op
knappertje wagen. En dan nu
de vraag: Hoe kijkt Mieke
Bos achteraf tegen die periode
aan? Kan ze d'r om lachen
als ze nu nog eens teksten als
die van de Postkoets terug
hoort? Mieke Bos: "Ben je
nou helemaal belazerd. Om de
dooje dood niet. Niks hoor.
Dat was allemaal bloedserieus.
Wat maak je me nou? De
Postkoets en al die andere
platen staan keurig ingepakt,
samen met ontzettend dikke
plakboeken en afschuwelijke
leuke herinneringen in een
grote doos. Voor later. Nee,
dat is niks om te lachen. Kom
nou, dan hadden we het toch
zeker nooit tien jaar met de
Selvera's volgehouden." Ik:
In die tijd was er nog wel dui
delijk sprake van een zeer
zachte gee. Waar is die ge
bleven? Mieke Bos: "Foetsie.
Dankzij spraaklessen van, kom
hoe heet ze nou alweer. Al bij
na 10 jaar geleden. Verhaal
tjes voorlezen en dan op je
vingers getikt worden. Laat
ik er niet meer aan denken."
(Ringring) Hè verdorie. Sorry
joh, maar ik moet weer op
pakken."
A
