VOGELS
HET 8e KASTEEL
WERD EEN RUiNE
Kerstmis nadert
Indiase dorpelingen begrijpen oorlog niet
„De
Zeeuw
zaterd;
MILJARD
Roosje
NAVO-raad deze week
teleurgesteld bijeen
FILMVE
kleine
stem
De geschiedenis
van
een oude paal
door
fohan wlnkler
KOSTEN
I
Zeldzaam kin
Woensdag 8 december 1971
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiitiiiiiiuiii
In de winter kunnen de vogels
weinig eten vinden. Ik help dan een
beetje, Elke dag strooi ik kruimel
tjes brood. En die eten de vogeltjes
dan op. Ik strooi 's morgens en 's
middags. Dat weten de vogels al. Ze
zitten op mij te wachten. Als ze mij
zien, komen ze eraan vltegen en
beginnen te feesten.
ZUNDERT MICHEL SPITTERS 7 j.
Illllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
vV
MM
Sandra van Geetsum (6 jaar).
In een land met heuvels en dalen,
bossen en velden, stonden zeven kas
telen. De mensen die in verspreide
dorpjes woonden, zeiden van die kas
telen: Heel, heel lang geleden vloog
eens op een nacht de duivel over dit
land en hij had op zijn rug een zak
met acht kastelen. Het was zo don
ker dat hij niet merkte hoe er een
gat in de zak scheurde Toen
de morgen aanbrak had hij nog maar
één kasteel over. De andere zeven
waren op hoge heuveltoppen geval
len en daar stonden ze voortaan,
machtig en sterk. De duivel daalde
met zijn ene kasteel gauw naar be
neden over de grens van het land,
en ging erin wonen. Langzamerhand
werden de zeven kastelen bevolkt
door ridders; nobele mannen met
vriendelijke vrouwen en aardige
kinderen. Maar in het achtste kas
teel, dat over de grens lag, woon
den eeuw na eeuw duivelse kerels.
Totdat het tenslotte leeg kwam te
staan en verviel tot een ruïne.
De mensen die het verhaal van de
duivel vertelden, geloofden het niet
écht. Maar het kwam toevallig goed
uit, nu er in het achtste kasteel al
tijd slechte mensen woonden die de
Zwarte Prinsen werden genoemd.
Eens speelden drie vriendjes tus
sen bosjes en struiken van de heu
vel waarop een van de zeven kaste
len stond. Het was de zoon van de
ridder met de zoon van de kok en de
zoon van de stalknecht. Zij waren
verkleed als ridders, droegen schil
den en zwaarden en speelden dat
zij elkaar zouden verslaan. Daarom
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllMIIIIII
Lucy de Wij (10 jaar).
verstopten zij zich nu eens hier, dan
eens daar en schreeuwden als zij
elkaar met hun zwaarden te lijf gin
gen.
Maar aan de voet van de heuvel
lag een Zwarte Prins op de loer
Hij kroop voorzichtig naderbij en
denkend dat dit alle drie zoons van
de ridder waren, greep hij de eer
ste de beste beet. De jongen gilde,
maar de anderen, die zich verstopt
hadden, dachten dat dit bij het spel
hoorde.
De Zwarte Prins zei: „Je hoeft niet
bang te zijn. Ik vraag alleen maar
een losgeld aan je vader. Als ik dat
heb, mag je weer terug naar huis".
En hij begon van de heuvel af te
dalen met de jongen.
„Mijn vader heeft geen geld", zei
het kind.
„Dat Zeg je maar om mij voor de
gek te houden", meende de Prins.
„Het is de waarheid, mijn vader
is geen ridder".
De Zwarte Prins dacht: „Is hij
een ridderkind of is hij dat niet? Ik
moet hem in de val laten lopen!"
Toen maakte hij de brede gouden
ketting los, die hij als gordel om
zijn middel had gegespt en vroeg:
„Wat zou je vader doen als hij deze
ketting had?"
De jongen, die niet zag dat de ket
ting van echt goud was, antwoord
de: „Hij zou er de honden mee vast
leggen als zij aan de keukendeur
klaar staan om een stuk vlees te ste
len".
De Prins stond stil. „Jij bent da
zoon van een kok!", riep hij uit en
liet de jongen los met de woorden:
„Als je vertelt wat er gebeurd is,
kom ik toch nog halen hoor!"
«De zóón van de kok holde' terug
'ndSf zijn .vriendjes, maar de Zwarte
Prins klom nog vlugger de heuvel
op en greep de tweede jongen, die
gilde, maar dat leek in het spel te
horen.
De Zwarte Prins zei: „Je hoeft niet
bang te zijn. Ik vraag alleen maar
losgeld aan je vader".
De Zwarte Prins dacht: „Is hij nu
een ridderkind of niet? Ik moet hem
op de proef stellen". Hij liet weer de
gouden ketting zien en vroeg: „Wat
zou je vader doen als hij deze ketting
had?"
De jongen, die niet zag dat de
schakels van echt goud waren, ant-
wordde: „Hij zou er de wilde hengst
mee vastbinden".
De Prins stond stil. „Jij bent de
zoon van de stalknecht", riep hij uit
en liet de jongens los met de woor
den: „Als je vertelt wat er gebeurd
is, kom ik je toch nog halen!"
De zoon van de stalknecht holde
terug naar zfjn vriendjes, maar de
Zwarte Prins klom nog vlugger de
heuvel op en greep de derde jongen,
die gilde. Deze gil werd gehoord op
het kasteel
De Zwarte Prins zei: „Stil, je hoeft
niet bang te zijn. Als je vader mij
losgeld heeft betaald mag je weer
terug naar huis".
De jongen antwoordde niets. "En
de Prins meende: „Dit is een echt
ridderkind, maar ik zal hem op de
proef stellen". Weer liet hij de ket
ting zien: „Wat zou je vader hier
mee doen. denk je?"
De jongen antwoordde: „Hij zou er
de man mee boeien die zijn zoon
ontvoert".
Dat was een echt ridderlijk ant
woord, vond de Prins. Om helemaal
zeker te zijn vroeg hij ook: „En als
je moeder deze ketting had, wat zou
zij ermee doen?"
„Zij zou er een kaarsenkroon aan
hangen vóór het beeld van de Moe
der Gods en bidden voor zijn behou
den terugkeer", zei het kind.
Nu was de Prins zeker van
goede vangst en het hoge losgeld.
Maar de zoon van de kok, die het
eerst was vrijgekomen, had dadelijk
iedereen in het kasteel te hulp ge
roepen en toen de zoon van de stal
knecht buiten adem kwam aanhollen
en de gil van de ridderzoon werd
gehoord, reden soldaten en knechten
onder aanvoering van de ridder de
heuvel af.
Nog vóór de Zwarte Prins met de
ontvoerde jongen zijn paard had
kunnen bestijgen, was hij al omsin
geld.
Het ridderkind kwam behouden
thuis. De moeder stak alle kaarsen
aan voor het beeld van de Moeder
Gods uit blijdschap.
De twee dappere vriendje werden
in pagedienst genomen.
Maar de Zwarte Prins werd ge
straft door alle zeven ridders uit de
zeven kastelen op de zeven heuvel
toppen. En sedertdien is het achtste
kasteel dat over de grens lag, onbe
woond gebleven en een ruïne gewor
den.
AN MAC GILLAVRY
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
December is een maand van feesten. De Sinterklaascadeautjes zijn net uit
gepakt of het wachten is al weer op Kerstmis. De eerste kerst-tèkeningen
werden al opgestuurd. Hopelijk sturen jullie de komende weken nog veel
meer op; gedichtjes bijvoorbeeld' of verhaaltjes en tekeningen. Als je niet
weet wat je schrijven of tekenen moet probeer dan eens te zeggen wat je over
„vrede" denkt. Wat is „vrede" volgens jou?
IMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIillllllllllllllllllllllllMlllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllUIII
Een heel klein roosje,
zat in een doosje
het had veel verdriet
want eruit koh het niet.
Toen kwam er een klein baasje
die zette het in eten vaasje
hij gaf het aan zijn zusje
en kreeg daarvoor een kusje
.PUTTE
JEANINE GEERS (9jaar)
eindredactie
ben jansen
lillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllMIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
iroi i&n •litem 'i t fj.ot .nsvtild bed ni sibi... w
nfi se'-
B48-7I
Deze kunstenaar schreef onder zijn beeld: „Als je wilt weten hoeveel
centen dit beeld kost moet je de getallen die erin zitten bij elkaar optellen
en dan met honderd vermenigvuldigen". Lees de oplossing volgende week
in de Kleine Stem.
ER was eens een oudb paal, die zich
van niemand iets aantrok. Dat
kwam omdat ze zich erg trots voel
de. Waarom: dat wist eigenlijk nie
mand.
Op zekere dag kwam er een merel
op haar zitten. De oude paal zei:
„Ga weg! Ik wil met niemand iets
te maken hebben!"
„O", zei de merel, „ik hoor 't al.
Is hbt ook al verboden om op een
oude paal te zitten?"
„Oude paal?", zei de paal kwaad,
„je mag wel eens naar je eigen
kylsenj En ga nou alsjeblieft weg,
anders word ik kwaad!" „Nou", zei
de merel, „omdat je het zo vriende
lijk vraagt", en meteen vloog hij
Maar de volgende morgen was het
nteuws overal in de buurt bekend.
„We hadden niets anders verwacht",
zeiden de grassprietjes.
Maar de regen, die het nieuws ook
vernomen had, had medelijden met
de paal. Daarom liet de regen het
regenen. Wel drib dagen lang.
En wat gebeurde er? De gras
sprieten kregen te veel water en ten
einde raad smeekten ze om de regen
te laten ophouden. Ze beloofden niet
meer over de oude paal te roddelen.
Maar de merel liet houtwormen ko
men om de oude paal te doen sneu
velen.
Ze begonnen direct te knagen zon
der ophouden. Weldra was er niets
meer van de oude paal over. De
deftige popuiteren waren blij, dat de
oude paal was opgeruimd. Zo zie je
maar, wie niets met anderen te ma
ken wil hebben en onvriendelijk is,
bereikt niets.
SAS VAN GENT
CHRISTIAN KIEBOOM
Wie wil er met mij corresponde
ren? Ik ben ll jaar en zit in de
6e klas. Ik heet Ella Akerboom.
Mijn adres is Oude Bogerd 12,
Breda.
Lizette Frijters, 10 jaar, Hofdre-
ven 7, Rijsbergen wil graag corres
ponderen met een meisje van 10
jaar dat in maart verjaart en als
hobby's heeft zwemmen, tekenen en
zingen. Zij vraagt om pasfoto's.
Ik wil corresponderen met een
meisje van ongeveer 12 jaar, schrijft
Diny Verschuren, St. Jozefstr. 2,
Noordhoek (Standdaardbuiten). Ze
leest, zwemt en turnt graag.
iiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiMiiiiiiiiiiiu
ainm
1 bïa
Dag Saeftinge hoe gaat het 'ermee,
met je vogels je vissen en je zee.
Hoeveel "uurtjes heb ik hier niet
gezeten,
en naar jouw vogeltjes gelteken.
Ik heb hier vaak gespeeld,
'k heb me nooit verveeld,
als ik hier door de modder kon
rennen,
kon liggen of kon zwemmen.
In de zomer zag ik jouw haast elke
dag.
't Was ben feest als ik jouw zag.
We gingen vaak wandelen in jouw
gras,
en als dat dan ook werkelijk zo
was,
danste ik zo vrolijk en blij,
en dacht ik „Saeftinge je bent van
mij.
Maar helaas
straks hoor je 't geraas,
van schepen groot, van schepen
klein,
en dan pas zal je alleen zijn.
Wij moeten weg ik zte je vast niet
meer.
Dag Saeftinge tot een volgende
keer.
GRAAUW MARIëLLA BOM
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiniiiiii, „■„■„■■„mi „„„„„uunnunn
Ik heb het nog eens extra
ken, in twee woordenboeken:
miljard is inderdaad duizend t-
joen. Want eerst had ik me qq„
heel ergs bezondigd: ik gelóófde
krantebericht niet. Alle propc^,
tegen het roken ten spijt zoiafo,"
in het vorig jaar in ons
vaderland liefst één miljard j,
sigaretten gerookt dan het j®,
voren. Ze zullen zich vergist
ben, dacht ik, en niet een njt,
maar een miljoen bedoeld heli,,
en ook dan is het natuurlijk
genoeg.
Maar wie ben ik, dat ik aatiii,
betrouwbaars als een krantebertf
zou twijfelen: Trouwens, ik Icont
heel precies narekenen: het
bruik steeg in een jaar tijis c
18.269 naar 19.233 miljoen en d«'
inderdaad een kleine 1000 mil^
oftewel één miljard meer.
Toen ik dat eenmaal had nagerj,
kend, heb ik uiteraard ook nog e:,
trachten te becijferen op hoer,
pakjes sigaretten dat per hoofd d
bevolking neerkomt. Ik kwam
zo'n zeventig, tachtig pakjes de mg
waarbij je natuurlijk onder j
„man" ook vrouwen en kinia
amper geboren zuigelingen i#
verstaan.
Ja, en nu draait bijwijze
spreken de camera in de richt,
van een ver verleden en wat ze ji
in het vizier krijgt ben ik. Ik op li
ogenblik dat ik die eerste -'
rookte.
In die tijd placht je, in
ling tot ons openhartige heden,
zonden, en dus ook die van
eerste sigaret, heimelijk te bcir
ven.
Grootbeeld-opname: de cmr
betrapt mij, hoe ik als niet eei
meer zo héél erg jong joggie
op zolder voor dat open tuimelru
sta en de rook van de „Dubec"
warempel, ik weet nog welk m
het was, hoe het twintig cent
kartonnen doosje er uitzag, en w
ik dat doosje bevend en beiw
gekocht had de lucht inblaas,
rap en ver mogelijk, opdat er w
niets van zal blijven hangen, ergei
tussen de mangel en het wasgoed,
En daarmee is het toen begon»
en is het in de loop der jaren op
toch wel heel gruwelijke rerstoin
en tenslotte op zo'n twee, drie
jes per dag uitgelopen.
Een sigaret bij het opstaan en ét
vóór het wassen van
aangezicht en één daarna. Een sign
i net vóór het ontbijt en een m he
ontbijt en- een op het balkon. M
tram en een. in de lift van ie ba,
en zo was, eer het werk bega, kt
verse pakje alweer half leeg.
Zo is dat toen doorgegaan, jw
jaar uit, met altijd weer U titi
domde excuus, dat de jomm
nu eenmaal zo'n tenuwmd M
en met zowaar ook nog
trots, als ik aan wie het ar i®
wilde dat verhaal vertéit
onder het telefoneren mi ?f
andere machtige persn#1'1
dóór, naast die sigaret, died1"
dend tussen mijn lippen h»
een tweede opstak.
Totdat de dokter 'l mij «erl
en nog net op tijd, en met
kiem dan waarmee Jantje's W
Jantje het pruimen plukken -M
eieren zo groot ontried.
Geloof me, als er iemand b """J®
naam ik alleen maar met zoiets w
dankbare ontroering pleeg ten»
men, dan is het die dokter,
toen, in tegenstelling tot
Jantje van de pruimen, -
weg (al was het ook weernnt®
eenvoudig) gehoorzaamd heb.
Sindsdien heeft dat hart W
toeer een stuk regelmatiger 9e*®£'
is die scheurende rokershoest «fjj
dwenen, zijn mijn longen meer ij"
strumenten waarmee ik ademen
en is mijn befaamde geest iets
der vertroebeld dan voorheen.
Maar jullie? Jullie, die
verstandig bent? Jullie geen j*
zuurverdiende geld waarachtig^
nog eens een miljard
tra uit.
Dwazen, dat jullie zijn!
DEN HAAG (ANP) Het ont
breken van ook maar de geringste
verwijzing naar wederzijdse, even
wichtige troepenvermindering in het
communiqué dat de ministers van
buitenlandse zaken van het War
schaupact na een vergadering in de
Poolse hoofdstad hebben uitgegeven,
zal ongetwijfeld zijn invloed hebben
op het standpunt dat de Navo-raad
deze week in Brussel zal innemen.
Het feit dat in dit. communiqué
dechts word' gesproken over een
conferentie over Europese Veiligheid
langs de door de Sovjet-Unie voor
gestelde lijnen wordt als een stap
achteruit beschouwd
De westelijke landen zijn steeds
van oordeel geweest dat een veilig
heidsconferentie, die terdege is
voorbereid en waaraan ook de Vere
nigde Staten en Canada moeten
deelnemen, zich ook met wezenlijke
veiligheidsproblemen dient bezig te
houden. Dit houdt bijv- in dat we
derzijdse troepen-vermindering het
zij vóór hetzij tijdens een veilig
heidsconferentie aan de orde moet
komen.
Nadat de NAVO-raad op 6 okto
ber oud-secretaris-generaal Manlio
Brosio had aangewezen om het ge
sprek met de Warschaupact-landen
te gaan voeren, is het, tot grote
teleufSielling van het westen, van
Russische zijde stil gebleven.
Dit uitblijven van een uitnodiging
- r> -ir, wordt gezien als een
MANLIO BROSIO
niet welkom in Moskou
aanduiding dat de Sovjet-Unie thans
meer belangstelling heeft voor een
veiligheidsconferentie dan voor we
derzijdse troepenvermindering.
Een moeilijk punt is de onzeker
heid over een Berlijn-akkoord -
eerst moeten de twee Duitse staten
overeenstemming bereiken over de
praktische uitvoering van de over
eenkomst tussen de grote vier, ver
volgens moeten- de grote vier het
akkoord van de Bondsrepubliek en
de DDR bevestigen.
(Van onze correspondent)
PATHANKOT Op enige afstand stijgt een donkere olie-achtige
rookpluim lui op. Kort geleden was het nog een glimmende Mirage
van de Pakistaanse luchtmacht, die een lading 500 kilo-bommen droeg.
We ploeteren rond in de kleine achtertuin van meneer Kakaram, die
ons trots een deel van de bomlading laat zien als een soort enorme
moderne eierpompoen, tot zijn nek in de rijke bodem van de Poendjab
genesteld. Gelukkig voor hem explodeerde hij niet, anders zou zijn
huis en het halve dorp Dhiraj niet meer bestaan.
De Pakistanen deden het niet al
te best in de eerste aanval op dit
strategische belangrijke militaire
centrum, waarvan de vernietiging
zou betekenen dat de Indiase strijd
krachten in het noorden zouden zijn
afgesneden van hun belangrijke be-
voorradingslijn.
Het lijkt erop dat de Pakistanen
hebben geprobeerd de Israëliërs na
te volgen met een snelle aanval op
de luchtbases en de toestellen die
kwetsbaar aan de grond stonden.
Om 5.40 uur in de middag kwamen
zes Sabres op ongeveer 500 voet
aangevlogen. Ze zakten tot 200 voet
en lieten hun lading los. Maar het
anti-luchtdoelgeschut is radargericht
en heeft aldus rond het hele vlieg
veld een haast onneembaar schild
gevormd: de helft van de bommen
kwam buiten het vliegveld be
recht.
De Pakistaanse artilleristen aan
de andere kant van de grens, zo'n
twintig kilometer hiervandaan, waar
de horizon wazig begint te worden,
raket zien. Maar voor zulk soort
geven het niet zo gemakkelijk op.
Om één uur in de morgen laat een
enorme klap je weten dat het tijd is
om uit de kooi te komen. Kennelijk
in je linker oor bonken de anti-
luchtdoelbatterijen erop los en de
volle maan verbleekt tussen de ont
ploffende granaten. Hoog boven je
kun je net het lawaai van de toe
stellen horen, maar ze zijn duidelijk
ruim buiten het bereik van het
Zweedse L-70-anti-luchtdoelgeschut.
Derhalve richten ze nogal op goed
geluk. Om vier uur en half zeven
wordt het ritueel nog eens herhaald,
maar niemand heeft kunnen uitvin
den, waar de bommen gevallen
zijn.
Een van de officieren van de basis
verschijnt met een gebruikte 50 mm
kogel, maar die is duidelijk nog van
de vorige avond, want we zijn van
nacht niet beschoten. Even later laat
men ons de overblijfselen van een
acties moet een vliegtuig laag bin
nenkomen en het ziet er niet naar
uit dat de Pakistanen daar nu veel
behoefte aan hebben. Elke keer dat
de kanonnen brullen, weerklinkt er
een klagelijk gehuil van alle honden
uit de buurt, dat nog voortduurt als
het schieten allang is opgehouden.
De vogels fladderen een gepikeerd
protest over de verstoring van hun
rust en verder is al-les stil in Pa-
thankot.
De Indiase grondtroepen opereren
in het noorden en zuiden. Dit (oos
ten) is het werkgebied van de
luchtmacht. Wat die moet verdedi
gen is niet alleen de eigen bases,
maar ook de spoorlijn die uit het
zuiden komt. De spoorlijn reikt niet
verder naar het noorden. De hele
nacht door puffen de treinen af en
aan en zenden ze de bevoorradingen
door over de hoofdweg, die 500 jaar
geleden vanuit Delhi werd aange
legd en het nog steeds goed doet
tussen Calcutta en Pesjwar. Langs
de weg zie je kwetsbaar lijkende
spoorbruggen over de rivier de Sut-
lej en haar zijrivieren, maar ze
schijnen niet te zijn aangevallen.
De indruk die je overhoudt ls dat
wat voor strategie de Pakistanen
ook hebben gehad, ze het verknoeid
huhben. IIu» eerste luchtaanval
kwam snel, maar was niet effectief.
In Pathankot hebben ze een 3-tons-
stra*
nen ovenschoorstenen wijzen
naar de hemel.
De beide werelden ontmoett^i
aar voor ,een moment in u
waar een naar huis kerende fl
ling door een van de bommen
Woensdag 8 december 1971
In de serie „Uit den Hol
televisie zaterdagavond
gisseur Jaap Speyer werd
stuk van Herman Bouber
reprises op het toneel hee
tolkt door bekende Neder
tiger jaren, zoals Fientje
Joan Remmelts, Cor Her:
Kaart en Heintje Davids
Het verhaal draait om een d
Amsterdamse jongens, Dries, M
en Toon, die regelmatig in de t
van Tanje Pietje te gast zijn n
pas teruggekeerd zijn van
diensttijd. Dries heeft verkering
Greet, eigenaresse van een k
wasserij en Manus met Jans, di(|
Greet in dienst is.
Doordat Leendert, de zoon van j
Pietje, Greet het hof tracht te mi I
ontstaat er een vechtpartij, wal
Leendert wordt gewond. Dries '>\M
door de politie meegenomen oplj|
schuldiging een mes getrokken I
hebben. De twee vrienden, Manui'
HILVERSUM Tachtil
wordt hij 11 december. De
ver-graficus J. C. („Chris"
Schagen, in Zeeland geliefd
Homerus van dat volksdeel,
delijk is zijn bekendheid w;
ringer. Een eer die hij deel
een schrijver als Nescio, vo
ook jarenlang slechts een
publiek van fijnproevers oo
De NOS kent hem wel. Dat
uit de opdracht die zij Henk t
gaf om een gefilmd portret si
te stellen, dat, afgerond op v
minuten, zondagavond zal wc
uitgezonden.
Henk de By heeft al zijn aan
geconcentreerd op de kunst
™f, slechts afgewisseld door
«en van de Zeeuwse kuster
Korte (bewonderende monol
van mensen als J. J. Buskes e'
bioloog Dick Hellenius.
ung aoor een van ae T re in-1 7' i
gedood. Hij kreeg een macabe, I ZilCJlZelf
J Cla
stant-begrafenis in de gr°n®, lis-
door was weggeslagen. De ao P
gen begrijpen het nog niet el
maar ze zullen het de komende we
ken wel snel leren begrijpen.
(Copyright De Stem-®e
Guardian)
truck, een van golfplaten opgetrok
ken depot en de ramen van de
keuken op hun kerfstok. Dat heeft
hun een Mirage-111 gekost plus -
veel belangrijker - de piloot, wiens
training veel gekost heeft en die
moeilijk te vervangen is.
De atmosfeer op de bases doet
sterk denken aan de films over
„The Battle of Britain". Iemand zegt
inderdaad zelfs dat de „a jolly good
show" is geweest. Je ziet er weel
derige snorren en stijve bovenlip
pen, die de twee vorige week ge
vangen genomen Pakistaanse piloten
bespreken. Ik word ervan overtuigd
dat het „werkelijk fidele kerels, of
ficieren en gentlemen" zijn, maar
buiten de basis is alles weer het
tijdloze India. Een boer ontlast zich
plechtstatig in een modderig
stroompje, de vrouwen buigen zich
pijnlijk over het gewas en bakste-
Hit het filmportret komt de a
"an Schagen te voorschijn als
representant van de esthische k
richting. Een kunstenaarschap
.Individualisme doordrenkt dooi
pour l'artgedachtte. Hij is
echter zozeer zichzelf dat
ae meest doorgewinterde eng
ments-artiest bij het zien van
Portret zich voor de vele cha:
•van gewonnen moet geven,
iet precieuze gebaartjes en met
vfrc°orect takgebruik vertelt C
j Schagen over zichzelf. Hoe
kind door een onderwijzer
Jn negende jaar thuis werd on
ezen jn iagere schoolkei
dg j6n 'lem iu een isolement v
lp, Hem voor de rest van
eio 20U stempelen. „Ik ging t
dat n gang- mezelf aanpassend v
mogelijk was, me terugtrekt
i,p me gekwetst te voelen v.
ei' dat niet mogelijk was",
een de deinsde hij terug i
hp? academische studie. Hij w
kalt avontuur. Hij solliciteerde
ip.^'Porbediende bij hare hare
en B- ambassades, tot in- Kaap
tp„. 10 de Janeiro toe, maar ki
vraag kleurenbrochure dealerlIJ»1
aan bi) RH» HarderwllK
telke;
:us nul op het rekest. In ai
