ïN.V. irutale Jantje loest in de zak SINT KRIJGT EEN CADEAUTJE NA SINTERKLAAS KERSTMIS IN DE KLEINE STEM 'uitsers kunnen het niet laten Carnaby Street ZWARTE PIETJES SNOEPEN VAN DE SUIKER SCHIMMEL IS VER- löUDEN Sint en Piet fOG STEEDS OPENLIJK BEWONDERING VOOR „GROTE TIJD Met leeftijdgenootjes omgaan het belangrijkste motief doet u op I kantoor gevangenis werk? kleine stem a Scheren itasje eeretui delburg aan olaas u ELPEN u maar HUISH. LEN Overstroming Plannetje Pantoffels DE STOOMBOOT Schuilkelders Schrikbarend" ELF PROCENT VAN MOEDERS MAAKT GEBRUIK VAN KINDERCENTRUM P "I I Woensdag 1 december 1971 19 90 enz. jke flatteuze L,50 enz. ^-DE- )1NG u helpen te vergeten ing OESTELLEN FOONS EN :OON- 01184-2814 Paul Hooper, 10 jaar, Gilze. l'iri.iWIIIHIIIIIHIIIIWIII ■IIIIHIIII mei van de Sint IsM zwaar verkouden tieten we daar nu mee I Ji voor dat beest niet uit te ih i proest in proest 'cme paardebeest fWt zo ziek geweest. mooie rode jas f «Urme schimmel heen t op de scooter is n oogwenk heen w paard niest en hoest Pilt en proest Waas komt heel vlug rflzak drop terug. Ujijthet wel een dag of twee ?'«t paard weer de oude r™zit Zwarte Piet er mee i«>et knechtje verkouden en hoest |™st en proest 1 'e' je vanavond soms je dan niet er wat drop in te 8 jaar, Breda Er was eens een jongetje. Jantje was zijn naam. Hij was een heel brutaal ventje. Op een dag kwam Jantje Zwarte Piet tegen. Jantje zei: „Dag grappenmaker, dag zwart- moor!" „Wat zei jij daar?" bromde Pedro de Opperpiet. „Zwartmoor", zei Jantje nog eens. „Als je dat nog een keer zegt", dreigde Piet, „dan neem ik je mee naar Spanje, in de zak!" Maar Jantje zei het toch en liep toen hard weg. Maar Piet, die heel hard kon lopen, rende achter hem aan. Hij greep hem vast en haalde een hele grote zak te voorschijn. Daar moest Jantje in! Hij schreeuw de en trappelde. Hij moest in de zak. Zwarte Piet nam de zak op z'n rug en bracht Jantje zo naar Sinter klaas. Toen hij bij Sinterklaas was geko men, maakte hij de zak open en trok Jantje eruit. Daar stond het brutale jongetje. Hij stak zijn tong uit tegen Sinterklaas. En toen werd Sinterklaas toch boos! En dat wordt hij bijna nooit. Hij gaf Jantje een draai om z'n oren. En hij zei: „Jij krijgt met mijn verjaardag geen ca deautjes!" Dat vond Jantje heel erg. Hij begon te huilen. Sintèrklaas kreeg een beetje modelijden met het bru tale ventje. Hij zei: „Als je nooit meer zo brutaal bent, dan mag je naar huis". En dat beloofde Jantje! Ook Piet was nu niet meer boos en gaf hem een handvol pepernoten. Toen Jantje Sinterklaas en Piet een paar dagen later op straat te genkwam, zwaaide Sinterklaas vriendelijk tegen hem. En Piet gaf hem extra veel snoep. Jantje gaf Sinterklaas toen ook nog een paar wortelen voor het paard. Dat vond Sinterklaas heel aardig. Zo zie je maar dat stoute, brutale jongetjes best lief kunnen zijn. ■liiiniiiiiwiiiiniiiHiiiiMiniii IIIIIBIIIIIBliillBIIIIIBIIIIIBIIIIIBIIIüBlilllBIIIIIBIIIIIBIIIIIBIIBIIIIIi „Nog vijf nachtjes slapen, Piet", zei Sint. „Wat dan, Sint", vroeg Piet. „Nou, dan ben ik jarig", zei Sint. „O ja", zei Piet, „gezellig"- „Zeker", zei Sint, „dan kan ik weer fijn pakjes geven". „Toch is het raar", zei Piet. „Alle andere mensen die jarig zijn, krij gen alleen maar pakjes. En u krijgt nooit wat". „Nou", zei Sint, „ik heb wei eens cadeautjes gekregen. Maar dat is al zo lang geleden. Zal ik eens vertel len van toen?" „Ja", zei Piet. En Sinterklaas be gon. „Ik leefde'al heel lang geleden. Er waren toen nog geen auto's en geen fabrieken. En iedereen reed op een paard. Net als ik. Ik woonde in een heel mooi paleis in een warm land. Er waren heel veel arme mensen in dait land, die hard moesten werken om hun eten te verdienen. Maar ze hielden toch zo veel geld over dat ze voor mij op mijn verjaardag een cadeautje kochten". „Wat kreeg u dan?" vroeg Piet. „Van alles", zei SirutenMaas, „si naasappelen en noten en dadels en soms een mooie ring of een nieuwe mijter of een mooi vaasje voor op de schoorsteen. Dat ging zo vele, vele jaren. En toen kwam 'er een grote overstroming. De mensen vluchtten met hun beesten naar de hoge heuvels bij de stad- En van daar af zagen ze het water hun huizen vernielen. Het was ontzet tend zielig". „Waar was u?" vroeg Piet weer. witte zakdoek. Eindelijk trok het water weer weg. Nou, van de stad was niet veel over. En de mensen kwamen bij mij om raad. Ze waren arm en ze moesten toch hout en stenen kopen om nieuwe huizen te kunnen bouwen. En toen kreeg ik een plannetje. Ik dacht: Ik ben .toch bijna jarig. Als we de zaak nou eens omdraaiden... Dat zei ik ook tegen de mensen. Ik zei: „Jullie hoeven dit jaar geen cadeautjes voor mijn verjaardag te geven. Deze keer doen we het precies andersom. Jullie krijgen nu eens een cadeautje van mij. En uit mijn schatkist betaalde ik toen al het hout en alle stenen die de mensen nodig hadden voor hu.t nieuwe huizen- Ze bouwden en zaagden en timmerden wel een heel jaar lang en op mijn volgende ver jaardag stond er een heel nieuwe stad rond mijn paleis". „In mijn paleis natuurlijk", zei I GVVttSSlTlg Sint, „dat stond midden in de stad, ook op een soort heuvel. Ik zag de mensen op de heuvels aan de andere kant van de sitad zitten. Soms zwaaiden we naar eik-aar roet een „En dat vond ik zo leuk. Ik dacht: Ik ga die mensen verrassen. En 's nachts, toen me niemand me zien kon, stapte ik op mijn pa-aird. Natuur lijk reed ik toen nog niet over de daken. In dat warme land waren toch g-een schoorstenen om de pak jes in te doen. Nee, ik legde mijn cadeautjes op de stoep van ieder huis neer. En eigenlijk is het sinds dien zo gebleven". „Hebt u nooit meer een cadeautje gehad?" vroeg Piet. „Nooit meer", zei Sint, „maar ik vind dat niet erg, wamt vroeger heb ik er zó veel gehad". „Zou u echt nooit meer iets willen hebben?" vroeg Piet ongelo vig. „Nou, nooit meer'V aarzelde Sinterklaa-s. „Natuurlijk zou ik..." „Wat zo-u u dan graag willen heb ben", vroeg Piet. „Nou, eigenlijk heb ik een paar pantoffels nodig", zei Sinterklaas en zijn hoofd werd net zo rood als zijn mijter. „Nou", zei Piet, „dan krijgt u van mij op uw verjaardag een paar lekkere warme pantoffels..-" Dat deed Piet en Sinterklaas huilde tranen met tuiten. Van vreugde. ELS SMIT iiiBiiBiniii jaar. Geert van de Wildenberg, 8 Sinterklaas en de hoofdpiet waren net bezig in het grote kinderboek, toen de kleinste zwarte piet binnen kwam. Hij heette Judas, „Sint, sint," riep hij. „Ik heb Iene van de suiker zien snoepen." Sinterklaas lachte en zei: „Als ik jou maar niet van de suiker zie snoepen. Anders ga je over de knie." „Hihihihihihi," lachte de hoofdpiet. En Judas stond te kijken alsof hij bijna moest huilen. „Nou," zei hij sip, „nu is het wel genoeg hoor. Ik zal wel kijken wat ik met Iene zal doen. En ook wel opToen zei hij niets meer, want Iene kwam net binnen. Ja dat was ook een zwarte piet, of dacht je soms dat er geen meisjes zwarte piet waren? Nou dan heb je het mis hoor. Want net zo goed als er witte meisjes zijn, zijn er ook zwarte meisjes. En dus ook zwarte piete meisjes, zwarte pietemelletjes eigen lijk. Iene zei dat Judas en de andere jongens zwarte pieten ook van de suiker gesnoept hadden en dat ze heel brutaal waren. Maar Sint-Nicolaas was daar hele maal niet boos over. Hij gaf ze zelfs een fietsje. Dat was Hef hè. Als jij dus ook wel eens van de suiker hebt gesnoept, dan hoef je niet bang te zijn. Want Sint-Nicolaas brengt best een cadeautje voor je mee. Corné Bossers, 10 jaar, Lage- Zwaluwe. ■■IBM IBltBIlBMBBBHBIlBinilBIIIII Sinterklaas en Pieterbaas rijden door de straten. Af en toe rijden ze op de daken, en luisteren door de schoorsteen en strooien ook wel wat. Dan hoor je de kleintjes roepen: „Bedankt Sinterklaasje, bedankt Pieterbaasje". Marjolein van Poppel, 10 jaar, Oudenbosch. Ja, dit is dan de laatste Kleine Stem voor het feest van Sint Nico- laas. Over enkele dagen is het zo ver. Dan regent het weer peperno ten en tuimelen de cadeautjes weer door de schoorsteen. In de Keine Stem van de afgelo pen weken hebben we een heleboel verhalen, gedichten en tekeningen over Sinterklaas en Zwarte Piet ge plaatst. Maar zoals we wel verwacht hadden was er veel te weinig ruim te voor. Met alles wat jullie inge stuurd hebben, hadden we wel tien Kleine Stemmen bunnen vullen. Maar ja, de ruimte is beperkt en de Kleine Stem staat maar één keer per week in de krant. Daarom kon den we een heleboel niet plaatsen. En daar waren juist dikiwijls hele mooie tekeningen en hele goede ge dichtjes bij. Zoals die van Sandra van Geetsum uit Sas van Gent, An- nechien Karremans uit Teteringen, Jeanne Brokx, Henk de Rond uit Hooge Zwaluwe, Peter van Beek uit TeriheijKlein, Erna Verhoeven uit Oos terhout en Wim Broekmans uit Bre da. En dan waren er ook nog leuke van Frank Rademakers uit Kruis land, Eric Sturms uit Hulst, Hans Tinners uit Breda en Gerrie van Strien uit Oosteind, We noemen nu maar een paar namen, maar er zijn er natuurlijk v-eel meer gekomen. Na het Sinterklaasfeest komt na tuurlijk Kerstmis. Dat weten jullie natuurlijk allemaal. En ook in de Kleine Stem is het dan weer Kerst mis. Dus tekeningen, gedichtjes en verhalen over Kerstmis zijn wel kom. Stuur ze maar gauw. IIBIIIIIBIIIIiBIIIIIBIIIIIBIIIIIBIin IIIB1IBIIIIIBIIIIIBIIIIII eindredactie ben jansen De stoomboot uit Spanje, Die gaat straks weer weg. Dat is voor de kinderen Een hele grote pech We moeten dan wachten Bijna een jaar Want dan pas zijn Sint En Piet weer daar. Diny de Beer, 9 jaar. Eewout Kievits, 4 jaar, Raams- donksveer. ItVan onze correspondent) Het gevaar van een rechts-radicale partij de Bondsrepubliek met het T fl1 van Adolf von Thadden |'0#t!itter van de NPD wel als beschouwd worden, dat betekent nog niet dat ■feestelijke zuivering van de T srnelten in het land vol- p is. LJft-eeuw nadenken over de 1 van het nazi-regime blijkt s "'et bij alle intellectue- s niet bij bekleders van de tosten, tot een juiste beoor- i ln de toenmalige periode te Meid. I*5i Pnementen als de terug- «stsn 00ri°gssehip breken in ij, van dergelijke lieden f Weer cp open, ij^dering VOO. Uhet 0Iï?er Hitier en de hier- vi„ opgewekte „helden den opgeborgen. e die zorgvuldig afge- waarin zij voor Duitslands In Kiel vond onlangs zulk een eve nement plaats. Hier gaf Noorwegen een onderzeeër terug, die het sinds 1945 als oorlogsbuit had gehouden. Men zou denken, dat een admiraal als representant van het dankbare volk, dat overigens nauweHjks op keek, wel voldoende zou zijn om het schip in ontvangst te nemen. Nie mand minder echter dan de minister van culturele zaken van Sleeswijk- Holstein, Walter Braun, een profes sor, voelde zich echter geroepen het recu op de rede van Kiel een lang verbeide aanleiding op het Duitse volk over zijn miskende heroïsche houding tijdens de oorlog op te hel deren. In de verheugende aanblik van de oude duikboot zei professor Braun met aandoening in zijn stem: „De doden van ons volk in alle beroepslagen, in alle landschappen, onder soldaten, politiek Vervolgden, de slachtoffers van de bombarde menten in de steden en van de verdrijving uit het oosten zijn be reid geweest voor hun gezindheid zelfs het hoogste offer te brengen". Wat deze gezindheid van bijv. de moeders en de kinderen, die jaren lang in doodsangst onder de aarde moesten kruipen en in hun schuil kelders bij miljoenen onder de ex ploderende bommen stierven, ople verde, weet minister Braun ook te vertellen: „Dit verpletterende getui genis van een voorbeeldige gezind heid en het offer van al deze doidien hebben ons de vrijheid gebracht. Zij stierven voor een betere wereld". moment, maar van uur iis volgens Braun dit inzicht als een taak op te vatten en het de leerlingen van „de schollen en universiteiten bewust te maken. Dit is de opdracht van de staat". Incluis de honderdduizenden SS-ers denkt men onwillekeurig, maar deze werden door de professor, die ver antwoordelijk is voor de scholen in zijn land, niet afzonderlijk vermeld. Het onderwijs in Sleeswijk-Holstein kan intussen op het een en ander voorbereid zijn, want „de zin van dit uur" als een Duitser pathe tisch wordt spreekt hij niet van Wanneer de SPD weer eens niet als waakhond gefungeerd had, zou deze rede van CDU-minister Braun nomen is toch wel omen zonder tegenspraak in de pedagogische in stellingen van Sleeswijk Holstein beland zijn om daar zijn vernieu wingen aan te richten. Om dit te verhinderen liet de SPD historici en sociologen een analyse van Braun's rede vervaardigden en deze ver schaft tenminste de voldoening, dat de geest, die soldaten zelfs tot hel denmoed en offergezindheid voor een verkeerd doel oproept „schrik barend" genoemd wordt. Ook de SPD zelf noemt de dingen bij him naam: „De miljoenen soldaten zijn alleen maar als werktuig van een misdadig systeem misbruikt". Het is te hopen dat Braun's chef, premier Gerhard Stoltenbeng, die mettertijd algemeen voorzitter van de CDU hoopt te worden, dit ook inziet en zijn consequenties trekt. UTRECHT (ANP) Moeders vinden het motief ,,mijn kind zou wat meer met leeftijdgenootjes moeten omgaan" het belangrijkste motief om hun kinderen heie of halve dagen in een crèche onder te brengen. Daarnaast wordt vaak een advies in die richting van de huisarts of de maatschappelijk werkster als reden genoemd waar om men zijn kind naar de crèche brengt. Dit zijn enkele resultaten uit een diepgaand onderzoek naar het ge bruik, nu of in de toekomst, van crèches in Utrecht, dit onderzoek is uitgevoerd door het sociologisch instituut van de rijksuniversiteit in Utrecht in opdracht van de ge meentelijke raad voor overleg en advies op maatschappelijk terrein. Het onderzoek is gedaan in de vorm van uitgebreide vraagge sprekken met 400 vrouwen uit Utrecht, die niet langer dan tien jaar getrouwd waren, met min stens een kind jonger dan vier jaar. Van de geënquêteerde groep vrouwen maakte elf procent op het moment van het onderzoek ge bruik van een crèche, (of zoals het rapport zegtkindercentrum) of heeft dat gedaan. In ruim de helft van de gevallen, 55 procent, betrof dit gebruik voor hele dagen. Zevenendertig procent verklaar de geen gebruik van een kinder centrum te maken en dat ook in de toekomst niet te zullen doen. De overigen achtten het wel mo gelijk dat zij in de toekomst van een kindercentrum gebruik zouden gaan maken, 36 procent van hen sprak van een kleine kans, 14 pro cent van een grote. (Van onze correspondent) LONDEN Swinging London staat op stelten. Daar wordt de hip ste veiling van de eeuw gehouden en dat wil wat zeggen want Londen is niet voor niets het belangrijkste veilingscentrum van de wereld. Maar het zijn geen oude kasten of commodes die onder de hamer ko men. Wel een flink deel van Carna by Street, het super-hippe heilige der heiligen. De straat die Londen doet swingen sinds het midden van de jaren zestig en die daarbij ijperig geholpen wordt door de iets meer mondaine Kings Road. Veertig winkels - tien daarvan in Carnaby Street zelf - en talrijke ■kantoren, pakhuizen, ateliers, flats en een pub worden te koop aangeboden als een kaveling, bekend onder de naam van „Het Carnaby Estate". De belangstelling voor deze ver koop is enorm. De luxueuze veiling catalogus kostte twee pond per exemplaar en was direct uitver kocht. Lcmdens schatrijke wolken- krabbers-magnaten likkebaarden al bij de gedachte, dat een van de florissantste straten van het West End in hun bereik ligt. Als ze er tenminste genoeg voor willen beta len, een feit dat eigenlijk door nie mand betwijfeld wordt. Men schat, dat het hart van swinging London zoioat pier miljoen pond zal opbren gen. Als na de verkoop de straat mo dern herbouwd wordt, zou dat an derhalf miljard pond kunnen kosten. Dit is een vooruitzicht dat de boe tieks van Carnaby Street niet be paald toelacht. Zij vrezen, dat met hun winkeltjes ook het bestaan van Carnaby Street als het mekka van de toerist in Londen, door bulldozers van de kaart geveegd zal worden. Maar Harry Fox, die er twee boe tieks exploiteert, Lady Jane en Sir Harry, blijft onbezorgd. Op de plaats waar zijn winkeltjes staan, beschikt hij tot 1987 over de grond rechten. Wie het Carnaby Estate koopt, moet dus in ieder geval met hem onderhandelen over dat ene stukje grond. Carnaby Street is een fenomeen op het gebied van rentabiliteit. Charles Dickens noemt haar in „Ni cholas Nickleby" een poorbij gestreef de, verbleekte en in elkaar stor tende straat. Deze beschrijving stemde overeen met de waarheid. Nauwelijks twaalf jaar geleden zag Carnaby Street er nog bijzonder troosteloos uit. In de jaren zestig beleefde zij echter een plotse omme keer. De eerste winkelruimten wer den verscheidene maanden lang gra tis ter beschikking gesteld. Nauwe lijks zes jaar later kostte elke vier kante voet (90 centimeterer echter 10 pond per jaar. Zelfs de Britse staat investeerde daar 150.000 pond 'in de bouw van een overdekte win kelgalerij. Carnaby Street werd wereldbe roemd en zij kreeg een lokstem, die een onweerstaanbare aantrekkings kracht had op de toeristen. De hippe straat trok spoedig meer bezoeken dan om het even welk Londens museum. Alle winkeliers van Carna by Street beleefden een gouden tijd. Hun winst nam voortdurend toe en de straat was spoedig het grootste commerciële succes van de eeuw. Misschien verliest swinging Lon don er niet veel aan als deze straat in een ander kleedje gestoken wordt. Op een terrein waar zoveel geld te verdienen valt, zullen de boetieks en andere commerciële ondernemin gen zich wel blijven inspannen om, hoe dan ook, toeristen te lokken. (ADVERTENTIE) Wij bedoelen al dat geestdodend werk waarin uw kantoor gevangen zit en waar nu moderne hulpmiddelen voor zijn. Daar verspilt u toch geen dure mankracht aan...? Maakt u wat tijd vrij voor een gesprek over dit onderwerp bij ons aan de werktafel in ons tooncentrum. Die tijd komt met winst terug. En weet u: Aspa is nergens te groot voor. Ook een klein bedrijf heeft onze voile belangstelling! Belt u eens voor een afspraak. #NASPA-BREDANV Steenen Hoofd 14 Telefoon (01600) 22541* V zaandam leiden delft breda dordrecht den bosch utrecht enschede

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1971 | | pagina 19