,doodgraversgeheim'
WEGEN NAAR NIEUWE INHOI
VAN OUDE TAAK VAN KOSTfj
eertarief*
hventelen
enstai
1SSOT
Nylon tijgers
en luipaarden
oc c
anvragen ui
fat betekent
leze schalkse
lach?
MER VAN KOOI
h".1'-" bruiloft
i"eikaiit
FNUIKEND
Wat doet zo'n man eigenlijk
PROEVEN
Bemoeienis
Diakens
Vorming
MEDEDELING
De N.V. Watermaatschappij
„ZEELAND"
GROTE
OPENBARE VERKOPING
T.V. Technische Dienst
s I ONS
SPOTKOOPJe5
GARAGE VAN LUIJK
E?ruik*n vltmn De
Donderdag 11 november 1971
l. Dijkman onthulde
(Van een onzer verslaggevers)
AMSTERDAM Waar doden
omgeven worden met enig ritueel,
hoe primitief dat ook moge zijn,
is sprake van de „homo sapiens"
van de mens. Uit de rangschik
king waarin hun beenderen ge
vonden worden, maken de antro
pologen op dat zelfs de Neander
thalers al een dodencultus had
den, een religieus gevoelen, een
cultuur, met andere woorden: dat
zij mensen waren en geen hoog
ontwikkelde primatensoort. De
zorg waarmee wij onze overlede
nen omringen, culminerend in de
verbijsterende pyramides van de
Egyptenaren, loopt als een lei
draad door onze beschavingsge
schiedenis en is in zekere zin zelfs
een graadmeter voor het peil van
een bepaalde cultuur. Zo is het
tienduizenden jaren geweest en
anno 1971 is het niet anders.
De heer L. Th. Dijkman heeft
daar een gedachte over die de moei
te van het signaleren waard is. Hij
is directeur van de dienst algemene
begraafplaatsen en crematoria in
Amsterdam. Daarnaast is hij een
deskundige op het gebied van be
graafplaatsen met nationale en in
ternationale reputatie. Hij mag het
brein heten achter de dodenakker
Westgaarde waar stoffelijke resten
ter aarde zullen worden besteld op
een wijze, die een eind maakt aan
wat in vakkringen heet het „dood
graversgeheim". Zijn ideeën hebben
inmiddels navolging gevonden in on
der meer Den Haag, Delft, Rijswijk
en Vlaardingen. i
„Het is vreemd", zegt hij, „hoe
wij de volkeren uit onze praehisto-
rie gedoopt hebben. Hunnebedvol-
ken, koepelgrafvolken en kelten",
waar er dan van de Kelten meteen
wordt bijverteld dat ze hun doden
verbrandden en de as in urnen be
waarden zoals we kunnen zien aan
de opgegraven urnenvelden in Bra
bant en Limburg. Als niet gevoeld
werd dat wat volkeren met hun
doden doen, waardemeter is voor
het peil van hun beschaving, zouden
we wel andere namen verzonnen
hebben om ze te klasseren.
Stel nu eens dat in de toekomst
onze eigen begraafplaatsen de ken
merkende overblijfselen van onze
hedendaagse cultuur zouden vormen
(een absurde gedachte, maar stel),
dan zou het wel eens kunnen zijn,
dat de geleerden van die tijd ons
volk tot rommelgrafvolk zouden om
dopen. In wezen is dit een ernstige
aanklacht. Maar toch is de toestand
waarover ik het hier heb, gedurende
een lange reeks van jaren als een
vanzelfsprekendheid aanvaard".
Waarmee we meteen bij het
..doodgraversgeheim" zijn aangeland.
De heer Dijkman: „Op de traditio
nele dodenakkers werden maar naar
willekeur monumenten neergezet.
Dit was niet alleen fnuikend voor
de sfeer van ernst en waardigheid
die een begraafplaats behoort te
kenmerken, maar ging bovendien
voorbij aan het aspect van de be
schikbare ruimte de grondecono-
mie. Het gevolg was dat men graven
ging ruimen zodra de daaraan wet
telijk verbonden termijn verstreken
was, om plaats te maken voor nieu
we overledenen.
De wet op de lijkbezorging van
1869 eist voor teraardebestelde do
den een minimale rusttijd van tien
jaar, daarbij uitgaande van het ge
zichtspunt dat dan de stoffelijke
resten zouden zijn verteerd. Met an
dere woorden: na tien jaar mocht
men een graf ruimen.
Maar wat zijn de feiten? Uit een
landelijk enquête bij alle begraaf
plaatsen, zowel de algemene als par
ticuliere ongeveer 2500 in getal
bleek dat 75 percent van de
besturen een graf rusttijd van tien
jaar onvoldoende achtte, waarvan 65
procent op grond van ervaring. An
ders gezegd: de bij de wet toegesta
ne begraaf- en ruimingstechniek be
staat in wezen uit een methode, die
slecht verenigbaar is met het vol
doen aan onze morele plicht om op
waardige wijze voor de lichamen
van de overledenen te zorgen.
Nu zult u vragen hoe deze onge
wenste toestand bijna een eeuiw kon
voortduren zonder openbaar te wor
den. Daarop zou ik allereerst willen
antwoorden dat de direct bij het
opgraven betrokkenen dit als een
beroepsgeheim beschouwden, zodat
in veel gevallen de verantwoordelij
ke bestuurderen onkundig bleven
van het feit, dat er stoffelijke resten
werden geruimd die nog niet geheel
tot skelet waren vergaan dit na
tuurlijk volkomen in strijd met de
ethiek met de piëteit die we
jegens onze doden verschuldigd
zijn.
Dit dus wat betreft het „doodgra
versgeheim" dat bij oriëntatiebezoe-
ken in het kader van de landelijke
enquête inderdaad aan het licht
kwam. Daarnaast is het onvermogen
gebleken om binnen het raam van
de beschikbare mogelijkheden in de
mgewenste toestand verbetering
van doorslaggevende betekenis te
brengen. In het gunstigste geval be
sloot men tot een langere rustter-
nijn maar die werd dikwijls weer
ngekort vanwege het ruimtege
brek.
En zelfs een langere rusttijd bleek
geen afdoende oplossing te zijn voor
het probleem. De feiten tonen name
lijk aan dat een langere grafrust
geen waarborg geeft voor een goede
vertering. Als u nu rekent dat er in
ons land jaarlijks bijna 100.00 men
sen begraven worden en dat in de
grote steden, vooral in het westen
van het land, 50 tot 70 percent van
de begravingen plaats vindt in gra
ven, die op grond van de wet na
tien jaar kunnen worden geruimd,
overdrijf ik niet wanneer ik zeg dat
dit een ethisch en sociaal-econo
misch probleeim vam belang is. Kort-
11 november 1971
L. Dijkman: ethische motieven.
omhet toenemende ruimtegebrek
in Nederland maakt het noodzake
lijk dat er oplossingen komen waar
door ruiming' van graven ongestoord
kan gebeuren zonder extra vergro
ting van het begraafterrein en dat
deze oplossingen worden gecontro
leerd door een in het leven te roe
pen rijksinspectie voor de begraaf
plaatsen".
De heer Dijkman meent op grond
van uitvoerige proeven, door weten
schapsmensen genomen op dierlijke
resten, de oplossing gevonden te
hebben en wel in de vorm van de
betonnen grafkelders, die op de
nieuwe Amsterdamse begraafplaats
„Westergaarde" voor het eerst zul
len worden gebruikt. Later heeft
een studiecommissie van de gezond
heidsraad, waarin hij zitting had, op
een reeks waarnemingen en uitge
breid natuurwetenschappelijk onder
zoek zijn oordeel gebaseerd dat een
goede gaswisseling (zuurstoftoevoer'
en koolzuurafvoer) rondom de in de
grond begraven overledene beslis
send is voor het tempo van het
ontbindingsproces.
Daarbij bleken verschillende fac
toren die elkaar weer onderling
beïnvloedden, een rol te spelen. Eer
ste vereiste is een luchtdoorlatende
bodem waarin de luchthuishouding
niet door de grondwaterstand mag
kunnen worden verstoord. Ook het
meer of minder dicht bijeen leggen
van graven heeft invloed op het
ontbindingsproces. Heester- en
boombeplanting tussen de graven
kan het begunstigen. Een grasmat
kan onder bepaalde omstandigheden
remmend werken. Door het boven
elkaar plaatsen van stoffelijke res
ten in een grafkuil kunnen de verte
ringsomstandigheden voor de onder
ste lagen ongunstig werken. Het ma
teriaal waaruit de kist is vervaar
digd speelt een rol.
Hoe nu deze factoren omzeild en
de garantie verkregen dat de stoffe
lijke resten in een graf dat voor
ruiming in aanmerking komt, inder
daad zijn „geminiraliseerd" ofwel
„gesceletteerd", zoals de vaktermen
blijken te luiden?
„Door het toepassen van grafkel
ders", zegt de heer Dijkman. In een
adem wijst hij er met grote nadruk
op dat de ontwikkeling van deze
nieuwe begraaftechniek die het
„doodgraversgeheim" uit de wereld
moet helpen, uitsluitend is ingege
ven door motieven van morele en
ethische aard en niet door overwe
gingen van arbeidsbesparing en
grondecoinoimie hoewel die er onge
twijfeld ook zijn.
„Toen ik het systeem aan de be
trokken wethouder voorlegde, vroeg
die wat het zou gaan kosten. Ik
moest bekennen dat ik dat niet eens
had uitgerekend, 'zozeer hadden
ethische redenen bij mij de over
hand".
Bij het ontwerpen van de nieuwe
techniek is de heer Dijkman ervan
uitgegaan, dat het in Amsterdam
geldende gebruik tot het bijzetten
van stoffelijke resten in groeven
voor telkens vier overledenen moest
worden gehandhaafd en dat de con
structie zodanig diende te zijn, dat
de kelders op een eenvoudige ma
nier waren te plaatsen, te sluiten en
weer te openen.
Zo kwam hij op de gedachte van
een systeembouw van platte elemen
ten van gewapend beton, die door
daarin aangebrachte sparingen en
pennen op de bouwplaats in elkaar
worden gevoegd. Ondergronds ver
toont het eerste begraafvak dat nu
op „Westergaarde" in gebruik wordt
genomen, dus het beeld van een
gigantische, betonnen necropool
een dodenstad voor 1606 maal 4
overledenen, een horizontale Bijl
mermeer. Een drainage- en gaswis
selingssysteem staan er borg voor,
dat het ontbindingsproces in het
door de wet verlangde tijdsverloop
ook inderdaad plaats vindt en dat er
bij de ruiming na tien jaar geen
ethische problemen zijn.
Maar bovengronds verschilt de do
denakker qua uiterlijk („aspect"
noemt de heer Dijkman dit) niet
van overige begraafplaatsen. De gra
ven kunnen op normale wijze wor
den voorzien van grafbedekkingen
zoals beplanting en gedenkstenen.
Ter verbetering van de rust tijdens
de begrafenisceremonies zijn de
grafvelden omsloten door groenblij-
vende hagen en heesterbeplantingen
en er zijn langs de wegen geen
graven geplaatst. Overal lpeerst een
richtingverkeer zodat rouwstoeten
elkaar niet tegenkomen of kruisen.
Zo zakelijk als de opzet ondergronds
is een niet alledaagse zakelijk
heid overigens want voornamelijk
gestoeld op piëteit zo waardig en
bezonken is de sfeer bovengronds
waar de nabestaanden hun overle
den dierbaren komen gedenken.
Geen rommelbegraafplaatsen meer,
maar een functionele laatste rust
plaats.
FAMILIEBERICHTEN
(uit andere bladen)
In het sanatorium de Klok-
kenberg in Breda is op 16-
jarige leeftijd overleden
Augustinus van Eekelen,
zoon van J. van Eekelen
de Mieliano. Hij wordt vrij
dag begraven op de r.-k.
begraafplaats te Wouw. De
uitvaartdienst begint om
10, uur in de parochiekerk
van de H. Lambertus. Na
de begrafenis bestaat er
gelegenheid tot condoleren
in zaal Potters aan de
Bergsestraat.
In Bergen op Zoom over
leed op 90-jarige leeftijd
Maria de Koning, weduwe
van Cornelis Hagenaars.
Zij wordt vandaag begra
ven op de r.-k. begraaf
plaats in Bergen op Zoom.
De uitvaartdienst, die om
10 uur begint, vindt plaats
in de parochiekerk van de
H. H. Martelaren van Gor-
kum.
In het Algemeen Burger
Gasthuis in Bergen op
Zoom is op 79-jarige leef
tijd overleden Antonius
Steers echtgenoot v. Hen-
rica Vrolijk. Hij wordt van
daag begraven op de r.-k.
begraafplaats in Bergen op
Zoom. De uitvaartdienst be
gint om 10 uur in de pa
rochiekerk van de H.
Maagd. Gelegenheid tot
condoleren bij hotel Ver
palen aan de Wouwsestraat.
In het St.-Franciscuszie-
kenhuis in Roosendaal
overleed op 66-jarige leef
tijd Cornelis Maas. Hij
wordt vrijdag begraven op
de r.-k. begraafplaats in
Roosendaal. De uitvaart
dienst vindt om 10 uur
plaats in de parochiekerk
van de H. Joannes de Do
per. Gelegenheid tot con
doleren bij hotel Keizers
hof aan de Molenstraat.
In Halsteren overleed op
50-jarige leeftijd Maria
Nefs echtgenote van Cor
nelis Geers. Zij wordt van
daag begraven. De uit
vaartdienst vindt om 10 uur
plaats in de parochiekerk
van de H. Quirinus.
Hiermede stellen wij U in
kennis van de levenloze
geboorte van een dochter
tje.
Leo Phllipse
Riet Philipse - Rijk
Hansweert, 9 nov. 1971.
Boomdijk 12.
DEN HAAG De bestaanszekerheid van liet kostersambt
staat op losse schroeven. Mannen, die al jaren hnn werk in de
kerk verrichten, klampen zich verbeten vast aan het verleden.
Jonge kosters, minder heiast, lillen daar niet zo zwaar aan en
laten, juist vanwege die wankele bestaanszekerheid, het kos
tersambt voor wat het is. De vernieuwing in de kerk heeft haar
sporen ook op de kosters achtergelaten. De leek hij uitsiek,
die eeuwenlang zijn diensten aan de kerk heeft aangeboden, is
onder de voet gelopen, soms zelfs niet opgemerkt. De rooms-
katholieke bond van kosters „St.-Willibrord", die de bisdom
men Haarlem en Rotterdam tot zijn werkterrein rekent, is zich
de problematiek van de koster maar al te zeer bewust. Bonds
voorzitter W. van 't Walderveen heeft in de beleidsnota te
zamen met zijn bestuur iets aan die nood willen doen.
Het bondsbestuur is van mening
dat het werkelijke probleem waar
mee de koster te maken heeft zijn
oorzaak niet alleen vindt in de ver-
niewimgen, die zich op allerlei ter
reinen manifesteren. Het is het ambt
van de koster dat in een groot
■aantal gevallen danig is uitgehold.
„Vroeger", zo vertelt voorzitter
Van 't Walderveen, in zijn kosterij
aan het Oosteinde te Voorburg, „was
de koster behalve dat hij beschik
baar was voor de kerk, ook een
„knecht" van de pastoor. Boodschap
pen doen en brieven wegbrengen
waren dingen die aan de orde van
de dag waren. Lagen de verhoudin
gen onderling goed, dan was er ei
genlijk geen vuiltje aan de lucht.
Tegenwoordig valt de koster onder
de verantwoording van het plaatse
lijke kerkbestuur, die benoemt hem
en regelt zijn ontslag. De heren van
het kerkbestuur, veelal zakelijk in
gesteld, willen wat de kosters be
treft waar voor hun geld.
De koster kan terugvallen op een
taakomschrijving, waarin is vastge
legd, dait hij behalve het kaarsen
aansteken en de paramenten klaar
leggen, ook de zorg heeft voor het
schoonhouden van het priesterkoor,
de sacristie, het vaatwerk, de pare
menten en bovendien, dat hij er op
toe aal zien dat de rest van de kerk
goed wordt onderhouden. Ondanks
de opsomming was deze taak voor
een aantal kosters niet voldoende
om een dag te vullen. In de middag
uren waren zij in de gelegenheid
om er nog iets bij te verdienen- Iets
wat hard nodig was, want het werk
voor de kerk werd niet bepaald met
goud betaald. Door de veranderingen
binnen de kerk, wat onder meer tot
gevolg had dat er rouw- en trouw
missen in de middaguren gehouden
konden worden, werd er op de kos
ters een beroep gedaan om een gro
ter aantal uren dan voorheen be
schikbaar te zijn, waardoor sommi
gen niet meer in de gelegenheid zijn
bijbaantjes te vervullen.
De bond voor kosters in Haaarlem
en Rotterdam, die dit jaar 25 jaar
bestaat, heeft er vanaf het begin
van zijn bestaan voor geijverd om
ook voor de kosters sociale voorzie
ningen te treffen en de salarissen o-p
een redelijk niveau te brengen.
Richtlijnen die destijds vanuit de
bond naar de kerkbesturen gingen,
hebben in sommige parochies veel
stof doen opwaaien. Centrale vraag
was toen en is nu eigenlijk nog:
„Wat doet de koster eigenlijk?"
Deze vraag houdt niet alleen de
koster bezig, maar ook tal van groe
peringen, die zich al dan niet ten
onrechte met de koster bemoeien.
„Iedereen bemoeit zich mét de kos
ter, de parochieraad, de liturgische
werkgroep, het kerkbestuur en de
priesters.
Als het gaat om liturgische ver
nieuwing, het inschakelen van de
leek, gaat men aan de koster voor
bij.
Als het gaat om de financiële diakonaat voor de
moeilijkheden, waarin men verkeert,
dan is het eerste wat men zegt:
„Gooi de koster er maar uit. Die
kaarsen kunnen wc zelf ook wel
aansteken", zo verhaalt de heer Van
't Walderveen en vertelt dat het
hem bekend is dat er in Nederland
kosters „gesneuveld" zijn op die
overweging.
„Als mer, hu weet, dat in de
laatste vijf jaar een derde van de
Nederlandse katholieke kosters is
afgevloeid, (er zijn er nog 600 over)
dan is dat toch wel een teken aan de
wand. Dan is er toch duidelijk iets
aan de hand met onze bestaansze
kerheid. Goed, er is dok een gedeel
te weg vanwege een aantal kerk-
luitingen, maar er zijn er ook weg
gegaan, die duidelijk slachtoffer zijn
geworden van het grote manco in de
kerk: het gebrek aan personeelsbe
leid".
„Gelukkig", zo zegt hij, „is er een
kentering waar te nemen. In ver
schillende kringen begint men lang
zaam maar zeker in te zien. dat het
verkeerd zou zijn als men de koster
eruit zou gooien, vooral in een tijd
waar men naar alle mogelijke mid
delen zoekt om de pastoraal gaande
te houden. Men begint mogelijkheden
te zien om kosters het werk te laten
doen van diakens".
Het hoge woord is eruit. De voor
zitter van de kostersbond en de
bestuursleden, Fr. van Erp uit Den
Haag en J. van Bergen-Henegouwen
uit Kwintsheul geloven er sterk in.
Sterker nog, zij zijn er zeker van dat,
wil het ambt van koster wat meer
inhoud krijgen, dan de kosters zelf
aan zullen moeten voelen dat ze hun
diensten in de liturgie aan moeten
bieden. Hij zou kunnen helpen bij
het uitreiken van de communie, zou
een doopdienst kunnen leiden en
zou wellicht ook moeten kunnen be
graven. Maar ook buiten de liturgie
liggen er voor de koster, die pasto
raal werkzaam zou willen zijn, t§l
van mogelijkheden. Zo denkt het
bondsbestuur aan het doen van huis
bezoek, ziekenbezoek, het wegbren
gen van ziekencommunie, het vor
men van misdienaars.
Het gesprek over het mogelijke
tijd gaande. In bes'-'
heeft men er soms al
van gedachten gewissel
jubileumviering van
Alkmaar, heeft de bi&vl
Haarlem, .die mede name,,!
schop van Rotterdam zei ui
voor de kosters de deur 1
diakonaat echt open
moeten samen zoeken S
vormen voor het ambt v®
De koster van de toeWj
een andere manier bij he|
de kerk worden ingescl
nu het geval is", aldusn»
kruis.
De kosters zijn zich ervan g
dat aan de vorming voordo
Ie taken hoge prioriteit mm
toegekend. Hoe die vermin,
zou moeten krijgen, is g» J
delijk, maar men is voomtm
nenkort met de besturen
beide bisdommen bespre
voeren.
Het is duidelijk dat een ui#
zienlijk aantal kosters de
weer wat rooskleuriger t
kan zien. Als de persoon
koster in de parochiegen
aanvaard is en zijn toeru,
doende is, liggen er ruimen
heden.
Een en ander betekent, oi
niet, dat het diakonaat in ij
volle betekenis door de
wordt geambieerd. Koeweit
onvoldoende over gedacht n
voorzitter Van 't Waldervee.
diakenwijding, - oorspronii
laatste wijding voor de prii
ding, - om goed te kunnen
niet noodzakelijk is. Meer
hecht hij aan het feit dat dl
als pastoraal werker door
meenschap wordt aanvaard.
Naast het „nieuwe type
zal er uiteraard ook ruimte:
de koster, die tevens tuirimi
die bijvoorbeeld de parocüjj
nistratie' bijhoudt. .De vers
typen tesamen zullen het ai
koster meer aanzien kur
ven.
Dan hoeft de vraag: „Wati
koster eigenlijk?" wellicht ni
gesteld te worden.
(Van onze Londense
correspondent)
LONDEN Het Britse ministerie
van Defensie blaast de aftocht. On
der druk van de internationale be
schermers van wilde dieren, heeft
het alle militaire muziekkapellen
bevel gegeven om geen luipaarde-
of tijgerhuiden meer te kopen voor
de grote trommen.
Een zegsman van het Britse mi
nisterie van Defensie legde uit, dat
het Wereld Natuur Fonds een be
roep gedaan had op de Britse mili
tairen om het goede voorbeeld te
geven en geen huiden van luipaar
den en tijgers meer te kopen. Het
Fonds is van oordeel dat voortgezet
te uitroeiing van deze dieren zal
leiden tot een complete verdwijning.
„In de toekomst zullen we nog
slechts synth materiaal gebruiken",
zei de woordvoerder. „We zullen
trouwens niet de enigen zijn die dit
doen. Nylon bont komt meer en
meer in de mode".
Arthur Newell, directeur van een
firma in Aldershot bij Londen, die
trommels maakt voor alle Britse mi
litaire muziekkapellen en regimen
ten, zegt dat hij al twee jaar synthe
tische huiden produceert „Zij wor
den gemaakt van nylon en kosten
maar 150 gulden", aldus de fabri
kant. „Dat is heel wat goedkoper
dan een echte luipaardhuis, die on
geveer 1200 gulden kan kosten, of
een tijgerhuid, waarvan de prijs tus
sen de 1800 en 2000 gulden schom
melt".
Het gebruik van huiden van wilde
dieren door Britse militaire kapellen
dateert van het begin van de Victo
riaanse periode. In bijna iedere
band liep toen een kleurling mee,
die gehuld was in een hukid en op
zijn rug de grote trom droeg. De
tambour volgde hem gezwind en
trommelde er lustig op los.
Koningin Victoria vond dit niet
netjes. Ze zei, dat de Engelsen groot
en sterk genoeg waren om zelf de
trom te dragen. De militaire mu
ziekkapellen gehoorzaamden ged
wee, maar de wild dieren-huiden
bleven.
De Britse strijdkrachten zijn 88
militaire muziekkapellen rijk, die
het land ruim zeventig miljoen gul
den per jaar kosten. De koninklijke
mariniers bezit vijf kapellen, het
leger heeft er 75 (volgend jaar 78)
en de luchtmacht 8. Sommige regi
menten weten tijgerhuiden te be
machtigen via privé kennissen in
India. Het gebeurt zelfs dat zij der
gelijke huiden cadeau krijgen. De
maatregel van het ministerie van
Defensie zal daar niets aan verande
ren.
Het moeten echter kleine tijger
huiden zijn; want anders zijn ze te
groot voor de gemiddelde tromme
laar. Luipaardhuiden komen uit Ke
nya, maar net zoals de tijgerhuiden
worden zij voortdurend zeldzamer
en duurder. Zodra zij wat gedragen
zijn, zien synthetische huiden er net
echt uit, op de ontbrekende koppen
en klauwen na.
Op 9 november is Ilse d'r broertje geboren. Wij
noemen hem
NIEK.
C. Schieman-Dooms
J. Schieman
Ilse. -
Axel, Gen. Meyerstraat 13 b.
Niek is nu nog met z'n mammie in het Elisabeth
ziekenhuis te Sluiskil (kamer 6).
DANKBETUIGING
Langs deze weg betuigen wij onze hartelijke
dank aan familie, de buurt, vrienden en beken
den voor de vele cadeaus, bloemen en geluk
wensen, die wij mochten ontvangen bij ons
zilveren huwelijksfeest.
A. Kegels-Jonkheym
en kinderen
Kloosterzande, Groenendijk 72.
DANKBETUIGING
Langs deze weg betuigen wij onze hartelijke
dank aan familie, de buurt, vrienden en beken
den voor de vele cadeaus, bloemen en gelukwen
sen, die wij mochten ontvangen bij ons
gouden huwelijksfeest.
L. Jonkheym - Pieters
kinderen en kleinkinderen.
Kloosterzande, Groenendijk 87.
DANKBETUIGING
Voor de vele blijken van belangstelling, felici
taties, bloemen en cadeaus, welke wij mochten
ontvangen bij ons
45-jarig huwelijksfeest
betuigen wij aan ieder onze hartelijke dank.
Fam. van Grimberghe - Herman
Koewacht, Het Zand 30.
deelt haar afnemers mede, dat de raad van com
missarissen in zijn vergadering van 18 oktober
1971 heeft besloten de tarieven voor waterleve
ring per 1 januari 1972 te wijzigen. Voor deze
wijziging is de afdeling Prijzen van het Ministe
rie van Economische Zaken in kennis gesteld.
De tarieftabellen zullen binnenkort- huis aan huis
worden verspreid.
De voor 1972 voorgenomen tariefswijzigingen
liggen vanaf heden ter inzage op de volgende
adressen
Goes Anthony Fokkerstraat 8,
Vlissingen Pres. Rooseveltlaan 735,
ZierikzeeJannewekken 2,
TholenBotermarkt 1,
OssendrechtDokterstraat 40,
Terneuzen Axelsestraat 79,
HulstFrans van Waesberghestraat 3,
Oostburg Bredestraat 65.
De direkteur van de
N.V. Watermaatschappij
Goes, november 1971.
.ZEELAND".
Op vrijdag, 12 november a.s., zal doora
(erkend veilinghouder) t.o.v. gereehtsdew1
der A. M. M. van Damme BIJ OPBOD''
geveild een grote partij
T.V. TOESTELLEN
RADIO'S
TRANSISTORRADIO'S
PLATENSPELERS
STEREO-INSTALLATIES
CASSETTE-BANDRECORDERS
HUISHOUDELIJKE ARTIKEL
Voorts een grote partij luxe artikelen
snijwerk, koperen kandelaars, siervoor»
en wat verder zal worden ingebracht.
Gelegenheid tot inbrengen van andere F
van 5 tot 6 uur aan de zaal. Bij
geen kosten.
De veiling zal worden gehouden inde^'i
RESTAURANT TIMMERMAN,
Hulsterlostraat 82.
NIEUW-NAMEN.
Aanvang der veiling des avonds om S I
Gelegenheid tot kijken vanaf 7 "ur,
T.V. Technische Dienst A. M. M.vW
Groeneweg 52, Gerechtsdeur»
Utrecht. Terneuzen.
DS 21 beige 1969 - DS 21 wit 191
break, beige 1968 - Dyana wit 19"
wit 1970 - Austin 1100 groen
blauw 1967 - Mercedes 190
20 M TS groen 1968 - VW t>este
wit 1965.
Ami 6 1961 - Fiat 600 1965 - NSl'
1964 - VW de luxe 1962 - Rena'
MARIASTRAAT 40 -
Telefoon 01179-31'
vers
nteri
oor t
(ADVERTENT
DANKBETUIGING
Voor de vele blijken van deelneming,
mochten ondervinden van onze familie ein
den, bij het overlijden van mijn geliefder
onze geliefde vader en grootvader
D. PICAVET
betuigen wij onze hartelijke dank,
A. Picavet - d'Hert
kinderen en kleinkind^
St. Jansteen, H. Dunantstraat 4.
DANKBETUIGING
Voor Uw belangstelling en medelevetW
bij het overlijden van onze geliefde it«f
tante, betuigen wij onze
OPRECHTE DANK
Fain. HamerWf
Fam. van Gnriq
Koewacht, november 1971.
Bet betekent do ontdekking
fan een fonkelnieuwe
^collectie vol horloge-
ihlonden, aan de bron van
Immode voor de jeugd,
•keftttde beste ontwerpers
deniewe topcollectie
IvanTissot ontworpen.
■Super-modieuze lijnen vol
■durf,charme en fantasie,
gepaard aan liet wereld
beroemde Tissot-uurwerk.
11'"0' horlogemode precisie in de
notlellen.Voor jonge vrouwen, die jong
fctNEl' 'Van een onzer verslas
■jf ^eeuwsch-vï bestuur van de Kamer
®"d praten 'aanc,eren gaat binnenkort
,'fdc verhoïino-r t,e wijze waarop de doo
f "orden. de veertarieven op de I
Pel dat do'l .^00Phiandel is van
f ?verhogin„ j?otste 'ast van de
fehoudevs van J 11 rusten o|J
?a'S van de vJ?e ni®t-vaste ge-
X,?la slechts ?n' de personen
P?de werstet 61ï5eel de Wes'
f e'enen van v e vpren zoals
Un dc in dit „eÜ^vsch"VI aande-
OÏÏ'tbedrijve, §ebled gevestigde
■Ll^e Veci'tariof n dp kleinst
Be v 1 lefsVerhoging moe-
■r
an Ko°PhandeI sprak
l vieÏÏ?ei' a's- ziinant Zal vr«dag
ked ea-.De fm-n s°uden bnu"
F de J^venmimilaris die een
."al
rde« aezet g in
ook
de
haar
hoging
procen
er de
begins
is, om
scheld;
openbi
De Vc
kennis
proefp
sociale
nister
de We.
De
Sluisk
van
econon
Zeeuw
lijk di
zullen
Huson
dit. H
dat G
bij de
veert,'i
handel
De
digt
vaste
mogeli
den.
