e houthakker die uit e lucht kwam vallen VLUCHTELINGETJES VRAGEN OM HULP ORRUPTE BOEL BIJ POLITIE NEW YORK Ziekenhuis in Heerlen heeft patiëntenraad VOGELVANGERS IN DE GEVANGENIS VERVUILING IS NIET FIJN „Tandpasta is funest" Klein Stabiet jaar vier miljoen dollar aan steekpenningen NEWYORKSE KRUIDENIER: „DE SCHUTTER Eigen synode Oekraïense katholieken Jet Boekenhol fouter Wouter Lammetje Blij ven Honger Blauw DEENSE PROF. IN BRITS BLAD: pensdag 3 november 1971 19 Een jonge houthakker zag op zijn weg naar het bos hoe een reus- htj„e slang vocht met een geweldige adelaar. De slang slingerde °m de vogel en zou hem al bijna kraken, maar de houthakker Cain te hulp en sloeg de slang de kop af, om de adelaar te redden, bevrijde adelaar rekte zijn vleugels die wel twee meter wijd waren 6 nikte met zijn snavel de bijl van de houthakker weg. „Hola, zeg de man en griste de bijl terug. Maar daarbij kwam hij terecht op e jUg van de vogel die meteen opvloog en hoog de lucht in steeg. witte meren. Toen de zon oranje onderging en alles in een gouden gloed zette, streek de adelaar neer bij een schitterend huis van wit marmer. De schaduw van de reus achtige vogelwieken scheerde langs een raam en daarbinnen keek een lieve vrouw op van het vuur waar zij zich bij warmde. Zij haastte zich naar de deur en sloeg de handen ineen van verbazing. „Er is ons altijd voorspeld dat er een man uit de lucht zou komen vallen, en daar ben je dan!", riep ze. Ook deze lieve vrouw liet voor haar gast een bad, een maal en een bed klaarmaken. Voor hij insliep, dacht de hout hakker: „Hier moest ik nu blijven. Ik zou het nergens beter kunnen hebben Toen sliep hij in. Maar de volgende morgen werd hij gewekt door het tikken van de adelaarssnavel tegen het raam. „Ik kom!", riep hij, want het avontuur lokte weer. Hij nam afscheid van de vrouw die hem een geschenk gaf: „Ter herinnering aan dit huis en voor het geval je eens terug wilt komen", zei ze en legde" een kleine gouden sleutel die paste op haar voordeur, in zijn hand. De houthak ker bedankte voor alles, stopte het geschenk in zijn zak en zette zich weer op de rug van de adelaar. boven af keek de jonge hout- neer op het groene land dat hem weggleed: zij vlogen zeven bergen, zeven dalen en meren. Toen begon de zon te gaan en de adelaar streek bii een schitterend huis van marmer. In de deuropening een knappe vrouw en zij sloeg in elkaar van verbazing, is ons altijd voorspeld dat er man uit de lucht zou komen i En daar ben je dan", riep ze i liet de houthakker een bad 1 een heerlijk maal en een -ht bed om van de vermoeienis te ïen Voor hij insliep, dacht de tthsWr- .Hier moest ik maar ik zou het best naar zin hebben Toen sliep hij 'aar de volgende morgen tikte de aar met zijn harde snavel tegen i raam en zijn vleugels wenkten, 't avontuur om nog meer van de 'reld te zien, lokte de jonge man hij riep: „Ik kom!" ij het afscheid nemen, gaf de uw hem een geschenk, een groen rmeren huisje,' niet groter dan n vuist, maar precies zo als haar huis in het klein. „Ter herin- g aan dit huis, om niet te geten hoe het eruit ziet als je eens terug wilt komen", zei e houthakker bedankte haar r alles, stopte het huisje in zijn :ak en klom weer op de brede laar. De vogel steeg hoog in de t en vloog over zeven witte gen, zeven witte dalen en zeven tost en Stijn Gielen, William To en André Oomen uit Breda heb- een eigen bibliotheek opgericht, hebben alle boeken die ze hadden dat zijn er meer dan honderd) elkaar gebracht. Een heleboel Ideren van de school, waar die jongens opzitten, komen al boe lenen in de bibliotheek, die ït Boekenhol" heet. In hun brief jven ze dat er best nog meer aren mogen komen. Het adres bibliotheek „Het Boekenhol" is T. Zwijsenstraat 5a in Breda, i van zes tot twaalf jaar iedere dag van vier tot zes boeken komen halen. Zo'n boek dan een hele week lenen eft je dan vijf cent per boek. één gulden mag je een jaar iedere week een boek komen .ns een kabouter, italic Wouter. Iwonde in een bos praiend bomen en veel mos. ijtaisje was een paddestoel. »as het een rommelhoek iedere dag een liedje nog weieens een frietje, id hij goede zin 1>nse baard zat aan zijn I» was hij zwaar itjaar sewicht werd h'ï I,on" hij die eerste nacht had doorge bracht. En precies op het kleine huisje dat hij als geschenk had ge kregen, alleen dit huis was blauw. Nu herinnerde de houthakker zich dat hij de vorige avond zijn ge schenken naast zich had neergelegd en wilde ze weer in de zakken steken. Het gouden sleuteltje lag voor het grijpen, maar waar was het marmeren huisje gebleven? Het was niet te vinden. Met spijt nam hij de, rugzak weer op en stapte naar het blauwe huis, maar er stond geen vrouw aan de deur en hij zag nie mand door het raam. Toch wilde hij graag naar binnen en daarom stak hij het gouden sleuteltje in het slót het paste!! De houthakker ging het huis in en riep: „Is hier ie mand?" Daar verscheen een wondermooie vrouw boven aan de trap en den kend dat hij gevlogen had met de adelaarsvleugels die uit zijn rugzak staken, riep ze: „Altijd is ons voor speld dat er een man uit de lucht zou komen vallen, en daar ben je dan!" „Wie zijn die we eigenlijk?", vroeg hij. „Mijn zusters en ik", antwoordde ze. „Wij wonen nu heel ver van elkaar. De oudste in een groen marmeren huis, de tweede in een wit. Ikzelf woonde in een hut aan de over van dit meer. Maar er heeft een verschrikkelijke mist gehangen, ik kon geen hand voor ogen zien. En toen ik vanmorgen wakker werd, scheen de zon en stond dit prachtige huis naast mijn hut. Ik was het nu juist aan het bekijken. Als je bij mij zou blijven wonen, verlangde ik vast niet meer naar mijn zusters en zou dit huis voor mij alleen niet te groot zijn!" Als het herfst is gaan de vogels naar een ver land, waar het in de winter niet zo koud is. De vogels die wegigaan, noemen ze trekvogels. Maar onderweg worden er veel van gevangen. En dan snijden de mensen de koppen er af. Die vogelvangers moeten ze in de gevangenis zetten. Een jaar lang. Johnny Havermans, 7 jaar, Zundert. De vogel steeg hoog in de lucht en vloog over zeven blauwe bergen eii zeven blauwe dalen. Toen zagen zij in het laatste dal beneden zich een kudde schapen met hun lammeren. Nu schoot de adelaar naar omlaag en greep met zijn klauwen een lam metje dat kermde van angst en pijn. Maar de houthakker nam zijn bijl en sloeg de adelaar de kop af.. Het deed hem verdriet, maar het lam was gered en de adelaar bleef roer loos liggen. Daar stond de houthakker nu, al leen en ver van huis. Ach, was hij maar bij een van de gastvrije vrou wen gebleven! Hij hakte de gewel dige vleugels van de adelaar af en stak ze recht overeind in zijn rug zak. „Ter herinnering zei hij. Nu kwam er een dikke mist opzet ten die bergen, dalen en meren met een grijze deken bedekte. De hout hakker begon te lopen, maar hij zag niet welke richting hij nam. Hij liep een dag, een nacht en nog een dag. Maar de mist bleef ondoor dringbaar. De houthakker wist wel zeker dat dit blauwe huis was ontstaan uit het kleine marmeren huisje dat hij niet meer terug kon vinden! Nog voor hij een bad, een maal en een bed had gekregen wist hij al, hier te zullen blijven wonen in het blauwe huis bij de wondermooie vrouw, zelfs al zou een adelaar elke dag tegen het raam tikken, dan nog zou hij nooit meer weg willen gaan. AN MAC GILLAVRY De luchtvervuiling neemt sterker toe en komt nu op de t.v. Ook de waterverontreiniging is nu in de zee. Het komt niet van ons vaderland, maar van een heel andere kant. Noem nou eens Duitsland met zijn Rijn, o daar zou niemand, maar dan ook niemand willen zijn. Je moet telkens niezen en boven dien heb je nog vreselijke keel pijn. nee, dat alles is niet fijn. Maar toch heeft Nederland de schuld ook, hij heeft het van afval en van rook. In Rotterdam, maar ook in rivier De Donge, is het slecht voor onze longen. Als alles zo doorgaat, is het over 35 jaar te laat. Dat alles komt voornamelijk van kwik. Hjj zegtrMensen, stik En in Oosterhout, waar ik en an deren wonen, wil ik graag dat het daar niet zal komen. Dus moeten ze er nü al aan be ginnen, en een prachtig plan verzinnen. Dat moet écht zo gaan, anders is over een poosje de hele wereld vergaan Yvet den Bieman, Oosterhout. In India zijn op dit moment onge veer drie miljoen kinderen die uit Oost-Pakistan gevlucht zijn. Ze wo nen in speciale kampen, hebben vaak geen eten en kunnen niet naar school. Nu zijn er een aantal vrijwilligers die deze kinderen willen helpen. Ze proberen de kinderen een paar uur per dag les te geven en verder spelen ze met hen. Om deze kinde ren iets te kunnen leren en om met allerlei materialen nodig, maar men hen te spelen heeft het Rode Kruis heeft geen geld om die te kopen. Nu vraagt het Rode Kruis of jullie nieuw schrijf- en tekenmateriaal zouden willen geven. Geld kan na tuurlijk ook gegeven worden. Materialen kun je ook afgeven bij de Rode Kruisaf deling in jullie plaats. Verdere inlichtingen bij: Ne derlandse Jeugd Rode Kruis, Prin- sessegracht 27 Den Haag. Er was eens een boom. Onder die boom was een troon. In die troon zat koning Mikmak. Met de koningin Dikzak. Veel kinderen hadden ze niet. Maar één heel kleintje, kleine Sta biet. En die wilde niet leren. Maar at elke dag wel peren. Maar op een keer, het waren er meer, droegen ze Stabiet naar buiten. En leren dat ie nu kan. Lia Janssens, 9 jaar, Breda „O, wat heb ik een honger", dacht hij tenslotte. „Als ik toch een ko nijntje in het bos kon zien, of een vis in het water. Ik zou ze vangen en opeten!" Dat dacht hij en meteen daarna vroeg hij zich af of hij de slang en de adelaar wel de kop had mogen afhakken. Het was toch de aard van die dieren zo hun prooi te roven en te verslinden! „Ben ik dan ook schuldig nu ik een konijntje of een vis zou willen vangen en ope ten!" Erik ïan Eynatten, 11 jaar, Rij- ^"""'llllllllllllllllllllllllllllllllllll 1 eindredactie rieja van aart lu,..,,, ben jansen V """'IHIIIIIIIIIlllllllllllllllllllllllll Deze gedachte maakte hem zo verdrietig dat hij niet meer voort- kon. Alls werd hem te zwaar, zelfs het marmeren huisje en het gouden sleuteltje. Daarom haalde hij ze uit zijn zakken en legde ze naast zich neer. Toen viel hij in slaap en sliep tot de zon hem wakker maakte. De mist was opgetrokken en de houthakker zag dat hij vlakbij een blauw meer lag. Maar wat een won der! Aan de oever van het meer stond een schitterend huis dat pre cies geleek op het groene huis waar (Van °nze correspondent) n Politiemannen Jet uitTJ0." New York bijna «innen *™8 steekpenningen iia ™ee zi' hun sala" zii hun sala" nifi, Met bedragen die «Band 00 tot 1500 dollar «Mom ei* commissie die een l?°ek iiKtnu v""u"ia»ie aie een de New v ,naar corruptie on- een se P°ütie vernam zelf William Phillips, uP.enHnseneV!iar lang in de hli nooit atl gezwommen, hatl ecW e,en Pelhieman in 'Moet, dif „i ,Md. et er een had 'taPt te "*e kooP" was. Seeing,,J1"1 °P het aannemen ,0» voor a™J? Phillips als waarvoor ze „bescherming" zouden bieden. Van de madame van een bordeel, madame Xaviera, werd ge poogd een som van enkele duizen den dollars af te persen. Volgens schattingen van de commis sie wordt er jaarlijks aan de politie van New York een bedrag van vier miljoen dollar uitgekeerd in steek penningen. Verwacht wordt dat de commissie in het verdere verloop van de verhoren een aantal spectaculaire corruptie schandalen zal blootleggen waarmee tienduizenden dollars zijn gemoeid. Getuige Phillips verklaarde dat de politie meestal afzijdig blijft van corruptie op het gebied van drugs, vuurwapens en prostitutie, maar verder dragen bijna alle onderne mingen in New York of ze nu bin nen of buiten de wet opereren, bij aan de betaling van de politie. Bars, restaurants en cabarets betalen steekpenningen omdat zij de assis tentie van de politie nodig hebben wanneer er vechtpartijen e.d. ont staan. Ze betalen ook omdat zij er prijs op stellen dat in de processen- verbaal wordt gemeld dat de vecht partijen buiten de deur plaatsvon den, zulks om het gevaar te beper ken dat hun drankvergunningen worden ingetrokken. Constructiebedrijven betalen de po litie omdat er zoveel regelingen en bepalingen zijn, dat de politie zon der moeite overtredingen kan con stateren. Eigenaars van taxibedrij ven betalen de politie om gevrij- 11 dat p.^Mmissie aan het Mllips verhaalde on- =-endea !en a"'estatie van •t iollar in edrag van V»?'»van j la® werd geno- V doH= e .Politiemannen r toeeigenden. Een aand l °.ntving 1500 dol- ie WïT ilimonade en Ssie <tatv en vlees. De !eat «n^ffrde een S°k" gaan hoe snel v> et 0 sea dorstende poli- 'te»al ,zouden komen, 'i® dollar de weerlicht en Per maand, in ruil (Van onze correspondent) WASHINGTON Over geweld in de V.S. gesproken: de afgelopen elf maanden heeft meneer Felix Toro, de eigenaar van een kleine kruidenierszaak in de New Yorkse voorstad Queens, tijdens acht po gingen tot gewapende overvallen drie dieven gedood en vier ande ren gewond. „Ik ben er niet zeker van waarom ze het zo op mijn winkel gemunt hebben", zegt hij, „misschien denken ze dat hij ge makkelijk te nemen is, maar dat is-ie beslist niet". Meneer Toro gaat zo dodelijk met zijn pistool om dat de buurt- politie hem tot „de schutter" heeft gedoopt. Zijn laatste slachtoffer ar riveerde vorige week. Een 23-jari- ge heroïneverslaafde kwam de winkel binnen met een speelgoed pistool in een bruine papieren zak en hij beval de winkelier hem de 39 dollar die in de kas zaten, te overhandigen. Prompt ging meneer Toro de jongeman te lijf, zwiepte hij hem om de linkerschouder en gooide hem tegen de grond. Tijdens deze worsteling kreeg zijn slachtoffer vier kogels in het hoofd. „Ze den ken dat het zo gemakkelijk is", zei de Puertoricaanse kruidenier. „Ze denken dat ze allemaal maar een pistool hoeven te trekken en me te beroven. Nou, van mij krij gen ze de kans niet. Ik werk te hard voor mijn geld" (Copyright The Guardian - De Stem) waard te blijven van boeten wegens verkeersovertredingen en zo betalen hotels (vaak in de vorm van maal tijden en logies), garages, super markten en bedrijfjes die cheques verzilveren. In veel gevallen betalen zij uitsluitend voor het schaarse pri vilege van politiebescherming. Wonderlijk genoeg kwam tijdens de getuigenverklaringen voor de com missie aan het licht dat de betrok ken politiemannen niet het gevoel hebben dat zij zich schuldig hebben gemaald aan misdaad. Zij schijnen het accepteren van steekpenningen eerder te zien als een plezierig soort folklore. De Newyorkse politie wordt zeer redelijk betaald: een straatagent begint met een bedrag van rond 12.000 dollar, een sergeant verdient ruim 14.000 dollar, een lui- nant 16.425 en een kapitein meer dan 22.000 dollar. De politiecomman- danten van New York hebben za kenlieden per brief laten weten dat de politie redelijk wordt gehono reerd en dat steekpenningen en fooien niet zijn gewenst. Politiecom missaris Patrick Murphy heeft zich bijzonder opgewonden over het openbare verhoor van de commissie en beweert dat slechts „een klein percentage" van zijn uit 32.000 man bestaande politiemacht corrupt is. (Van onze correspondent) LONDEN Ondanks een eeuw van technische vooruitgang is er nog niets bereikt in het voorkomen van tandbederf en het menselijk gebit gaat steeds harder achteruit. Deze situatie, die in het laatse nummer van het Britse tijdschrift „World Medicine" is behandeld, wordt ver sterkt door mythen die „rond de tandheelkunde zijn gegroeid" en die het hevigst woekeren „op het gebied van tandenborstels en tandpasta's": een zachte tandenstoker, zegt het artikel, is nog altijd het beste mid del voor de reiniging van de tanden van een volwassene; en een recent onderzoek in de Eastman tandheel kundige kliniek heeft aangetoond, dat kinderen die hun tanden drie maal per dag poetsen, aan meer tandbederf leiden dan kinderen die zelden of nooit poetsen. Volgens de Deense professor H. Eggers Lura hebben de mensen die tandpasta aanbevolen, nooit gepro beerd controle-experimenten te doen voor het reinigevan de mond met alleen maar koud en met zuurstof vermengd water - tegenover de vie ze, vette glycerine- en suikerhou dende ingrediënten van tandpa sta". „Er zijn verscheidene voorbeelden van dat deze tandpasta's het caries in de tanden hebben bevorderd", zegt hij. Ook andere tandspecialisten hebben daar de nadruk op gelegd. Ze verkondigen dat het geloof in de tandpasta berust op de voortplanting van een schadelijke mythe. Het eni ge dat je in feite nodig hebt is een zachte borstel en schoon water. Sommige gezaghebbende geleer den geven de tandheelkundige we reld zelf de schuld voor de overwin ning van de mythen over het wer kelijk preventief onderzoek. Prof. Albert Schatz, die streptomycine isoleerde, veracht de reeds lang ge leden gevestigde bacteriezuurtheorie voor het tandbederf en hij uit scher pe kritiek op het gebrek aan onder zoek. „De voornaamste reden, waar om er zo weinig vooruitgang is ge weest, is de voortdurende poging om geschillen te vermijden", zo zegt hij. „Mere heeft een vrije en open dis cussie vermeden en zo nu en dan is een dergelijke discussie zelfs onder drukt." ROME (Reuter) De geestelijke leiders van de acht miljoen met Rome geünieerde Oekraïense katho lieken hebben, ondanks het verbod van de paus, besloten in Rome een eigen synode te houden om weer een eigen autonoom bestuur te vor men. De leiders zijn teleurgesteld en verbitterd omdat het Vaticaan naar hun mening de Oekraïense katholie ken in de Sovjet-Unie niet krachtig genoeg verdedigt. Het besluit om de synode te hou den viel zondagavond toen 16 bis schoppen die tweederde van de hiërarchie van de Oekraïense kerk vertegenwoordigen, in Rome bijeen waren, onder meer om het feit te herdenken dat de kerk van de Oe kraïne 375 jaar geleden door de unie van Brest-Litovsk zich bij Rome aansloot en daarmee de eerste oos terse kerk werd die het gezag van de paus erkende en de volledige gemeenschap met de rooms-katholie- ke kerk realiseerde. Aan het hoofd van de „opstandi ge" bisschoppen staat kardinaal Sli- pyi die 18 jaar doorbracht in de Russische strafwerkkamp voor hij in 1963 in vrijheid werd gesteld. Toch willen de Oekraïense katho lieken niet breken met Rome. Zon dag nog gaven zij een verklaring uit waarin zij hun trouw aan de paus betuigden. De „eigen" synode zal waarschijn lijk tot gevolg hebben dat het Vati caan het bestuur over deze kerk zal moeten prijsgeven en dat de Oe kraïense kerk een onafhankelijke stem krijgt die minstens evenwaar dig is aan die van de andera- ooster se kerken. Maar een dergelijk onaf hankelijk geluid zal het paus Paulus moeilijker maken om tot betere be trekkingen met Oost-Europa te ko- HEERLEN. Sedert enige tijd fungeert op de psychiatrische af deling van het De Weverzieken huis in Heerlen een vorm van overleg tussen patiënten en ver pleging, dat het etiket „Patiënten- raad" heeft gekregen. Dit overleg is op de psychiatri sche afdeling al enige tijd aan de gang. Het is begonnen toen de inrichting van het gebouwtje voor bezigheidstherapie aan de orde kwam. Daarbij is uitdrukke lijk met de wensen van de patiën ten rekening gehouden. De relatie tussen patiënt en ver pleging is nu ook op andere ter reinen uitgebreid. De psychiatri sche afdeling is daarvoor bijzon der geschikt, omdat de psychia trische patiënten soms lang in het ziekenhuis blijven, zeer mobiel zijn en omdat het overleg ook therapeutisch gezien van groot belang kan zien. In het De Weverziekenhuis reali seert men zich wel dat uitbrei ding van dit overleg over andere afdelingen heel moeilijk is. De patiënten daar blijven maar zeer kort in het ziekenhuis en gedu rende dat verblijf verkeren ze meestal in een toestand die het onmogelijk maakt aan deze vorm van overleg deel te nemen.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1971 | | pagina 19