e houthakker die uit
e lucht kwam vallen
VLUCHTELINGETJES
VRAGEN OM HULP
ORRUPTE BOEL BIJ POLITIE NEW YORK
Ziekenhuis in Heerlen
heeft patiëntenraad
VOGELVANGERS IN
DE GEVANGENIS
VERVUILING
IS
NIET FIJN
„Tandpasta
is funest"
Klein Stabiet
jaar vier miljoen dollar aan steekpenningen
NEWYORKSE KRUIDENIER: „DE SCHUTTER
Eigen synode
Oekraïense
katholieken
Jet Boekenhol
fouter Wouter
Lammetje
Blij
ven
Honger
Blauw
DEENSE PROF. IN
BRITS BLAD:
pensdag
3 november 1971
19
Een jonge houthakker zag op zijn weg naar het bos hoe een reus-
htj„e slang vocht met een geweldige adelaar. De slang slingerde
°m de vogel en zou hem al bijna kraken, maar de houthakker
Cain te hulp en sloeg de slang de kop af, om de adelaar te redden,
bevrijde adelaar rekte zijn vleugels die wel twee meter wijd waren
6 nikte met zijn snavel de bijl van de houthakker weg. „Hola, zeg
de man en griste de bijl terug. Maar daarbij kwam hij terecht op
e jUg van de vogel die meteen opvloog en hoog de lucht in steeg.
witte meren. Toen de zon oranje
onderging en alles in een gouden
gloed zette, streek de adelaar neer
bij een schitterend huis van wit
marmer. De schaduw van de reus
achtige vogelwieken scheerde langs
een raam en daarbinnen keek een
lieve vrouw op van het vuur waar
zij zich bij warmde. Zij haastte zich
naar de deur en sloeg de handen
ineen van verbazing. „Er is ons
altijd voorspeld dat er een man uit
de lucht zou komen vallen, en daar
ben je dan!", riep ze.
Ook deze lieve vrouw liet voor
haar gast een bad, een maal en een
bed klaarmaken.
Voor hij insliep, dacht de hout
hakker: „Hier moest ik nu blijven.
Ik zou het nergens beter kunnen
hebben Toen sliep hij in.
Maar de volgende morgen werd
hij gewekt door het tikken van de
adelaarssnavel tegen het raam. „Ik
kom!", riep hij, want het avontuur
lokte weer. Hij nam afscheid van de
vrouw die hem een geschenk gaf:
„Ter herinnering aan dit huis en
voor het geval je eens terug wilt
komen", zei ze en legde" een kleine
gouden sleutel die paste op haar
voordeur, in zijn hand. De houthak
ker bedankte voor alles, stopte het
geschenk in zijn zak en zette zich
weer op de rug van de adelaar.
boven af keek de jonge hout-
neer op het groene land dat
hem weggleed: zij vlogen
zeven bergen, zeven dalen en
meren. Toen begon de zon
te gaan en de adelaar streek
bii een schitterend huis van
marmer. In de deuropening
een knappe vrouw en zij sloeg
in elkaar van verbazing,
is ons altijd voorspeld dat er
man uit de lucht zou komen
i En daar ben je dan", riep ze
i liet de houthakker een bad
1 een heerlijk maal en een
-ht bed om van de vermoeienis te
ïen Voor hij insliep, dacht de
tthsWr- .Hier moest ik maar
ik zou het best naar
zin hebben Toen sliep hij
'aar de volgende morgen tikte de
aar met zijn harde snavel tegen
i raam en zijn vleugels wenkten,
't avontuur om nog meer van de
'reld te zien, lokte de jonge man
hij riep: „Ik kom!"
ij het afscheid nemen, gaf de
uw hem een geschenk, een groen
rmeren huisje,' niet groter dan
n vuist, maar precies zo als haar
huis in het klein. „Ter herin-
g aan dit huis, om niet te
geten hoe het eruit ziet als je
eens terug wilt komen", zei
e houthakker bedankte haar
r alles, stopte het huisje in zijn
:ak en klom weer op de brede
laar. De vogel steeg hoog in de
t en vloog over zeven witte
gen, zeven witte dalen en zeven
tost en Stijn Gielen, William To
en André Oomen uit Breda heb-
een eigen bibliotheek opgericht,
hebben alle boeken die ze hadden
dat zijn er meer dan honderd)
elkaar gebracht. Een heleboel
Ideren van de school, waar die
jongens opzitten, komen al boe
lenen in de bibliotheek, die
ït Boekenhol" heet. In hun brief
jven ze dat er best nog meer
aren mogen komen. Het adres
bibliotheek „Het Boekenhol" is
T. Zwijsenstraat 5a in Breda,
i van zes tot twaalf jaar
iedere dag van vier tot zes
boeken komen halen. Zo'n boek
dan een hele week lenen eft
je dan vijf cent per boek.
één gulden mag je een jaar
iedere week een boek komen
.ns een kabouter,
italic Wouter.
Iwonde in een bos
praiend bomen en veel mos.
ijtaisje was een paddestoel.
»as het een rommelhoek
iedere dag een liedje
nog weieens een frietje,
id hij goede zin
1>nse baard zat aan zijn
I» was hij zwaar
itjaar sewicht werd h'ï I,on"
hij die eerste nacht had doorge
bracht. En precies op het kleine
huisje dat hij als geschenk had ge
kregen, alleen dit huis was blauw.
Nu herinnerde de houthakker zich
dat hij de vorige avond zijn ge
schenken naast zich had neergelegd
en wilde ze weer in de zakken
steken. Het gouden sleuteltje lag
voor het grijpen, maar waar was het
marmeren huisje gebleven? Het was
niet te vinden. Met spijt nam hij de,
rugzak weer op en stapte naar het
blauwe huis, maar er stond geen
vrouw aan de deur en hij zag nie
mand door het raam. Toch wilde hij
graag naar binnen en daarom stak
hij het gouden sleuteltje in het slót
het paste!! De houthakker ging
het huis in en riep: „Is hier ie
mand?"
Daar verscheen een wondermooie
vrouw boven aan de trap en den
kend dat hij gevlogen had met de
adelaarsvleugels die uit zijn rugzak
staken, riep ze: „Altijd is ons voor
speld dat er een man uit de lucht
zou komen vallen, en daar ben je
dan!"
„Wie zijn die we eigenlijk?",
vroeg hij.
„Mijn zusters en ik", antwoordde
ze. „Wij wonen nu heel ver van
elkaar. De oudste in een groen
marmeren huis, de tweede in een
wit. Ikzelf woonde in een hut aan
de over van dit meer. Maar er heeft
een verschrikkelijke mist gehangen,
ik kon geen hand voor ogen zien. En
toen ik vanmorgen wakker werd,
scheen de zon en stond dit prachtige
huis naast mijn hut. Ik was het nu
juist aan het bekijken. Als je bij
mij zou blijven wonen, verlangde ik
vast niet meer naar mijn zusters en
zou dit huis voor mij alleen niet te
groot zijn!"
Als het herfst is gaan de vogels naar een ver land, waar het in
de winter niet zo koud is. De vogels die wegigaan, noemen ze
trekvogels. Maar onderweg worden er veel van gevangen. En
dan snijden de mensen de koppen er af. Die vogelvangers moeten
ze in de gevangenis zetten. Een jaar lang.
Johnny Havermans, 7 jaar, Zundert.
De vogel steeg hoog in de lucht en
vloog over zeven blauwe bergen eii
zeven blauwe dalen. Toen zagen zij
in het laatste dal beneden zich een
kudde schapen met hun lammeren.
Nu schoot de adelaar naar omlaag
en greep met zijn klauwen een lam
metje dat kermde van angst en pijn.
Maar de houthakker nam zijn bijl
en sloeg de adelaar de kop af.. Het
deed hem verdriet, maar het lam
was gered en de adelaar bleef roer
loos liggen.
Daar stond de houthakker nu, al
leen en ver van huis. Ach, was hij
maar bij een van de gastvrije vrou
wen gebleven! Hij hakte de gewel
dige vleugels van de adelaar af en
stak ze recht overeind in zijn rug
zak. „Ter herinnering zei hij.
Nu kwam er een dikke mist opzet
ten die bergen, dalen en meren met
een grijze deken bedekte. De hout
hakker begon te lopen, maar hij
zag niet welke richting hij nam. Hij
liep een dag, een nacht en nog een
dag. Maar de mist bleef ondoor
dringbaar.
De houthakker wist wel zeker dat
dit blauwe huis was ontstaan uit het
kleine marmeren huisje dat hij niet
meer terug kon vinden! Nog voor
hij een bad, een maal en een bed
had gekregen wist hij al, hier te
zullen blijven wonen in het blauwe
huis bij de wondermooie vrouw,
zelfs al zou een adelaar elke dag
tegen het raam tikken, dan nog zou
hij nooit meer weg willen gaan.
AN MAC GILLAVRY
De luchtvervuiling neemt sterker
toe en komt nu op de t.v.
Ook de waterverontreiniging is
nu in de zee.
Het komt niet van ons vaderland,
maar van een heel andere kant.
Noem nou eens Duitsland met zijn
Rijn, o daar zou niemand, maar
dan ook niemand willen zijn.
Je moet telkens niezen en boven
dien heb je nog vreselijke keel
pijn.
nee, dat alles is niet fijn.
Maar toch heeft Nederland de
schuld ook,
hij heeft het van afval en van
rook.
In Rotterdam, maar ook in rivier
De Donge,
is het slecht voor onze longen.
Als alles zo doorgaat,
is het over 35 jaar te laat.
Dat alles komt voornamelijk van
kwik.
Hjj zegtrMensen, stik
En in Oosterhout, waar ik en an
deren wonen,
wil ik graag dat het daar niet zal
komen.
Dus moeten ze er nü al aan be
ginnen,
en een prachtig plan verzinnen.
Dat moet écht zo gaan,
anders is over een poosje de hele
wereld vergaan
Yvet den Bieman, Oosterhout.
In India zijn op dit moment onge
veer drie miljoen kinderen die uit
Oost-Pakistan gevlucht zijn. Ze wo
nen in speciale kampen, hebben
vaak geen eten en kunnen niet naar
school.
Nu zijn er een aantal vrijwilligers
die deze kinderen willen helpen. Ze
proberen de kinderen een paar uur
per dag les te geven en verder
spelen ze met hen. Om deze kinde
ren iets te kunnen leren en om met
allerlei materialen nodig, maar men
hen te spelen heeft het Rode Kruis
heeft geen geld om die te kopen. Nu
vraagt het Rode Kruis of jullie
nieuw schrijf- en tekenmateriaal
zouden willen geven. Geld kan na
tuurlijk ook gegeven worden.
Materialen kun je ook afgeven bij
de Rode Kruisaf deling in jullie
plaats. Verdere inlichtingen bij: Ne
derlandse Jeugd Rode Kruis, Prin-
sessegracht 27 Den Haag.
Er was eens een boom.
Onder die boom was een troon.
In die troon zat koning Mikmak.
Met de koningin Dikzak.
Veel kinderen hadden ze niet.
Maar één heel kleintje, kleine Sta
biet.
En die wilde niet leren.
Maar at elke dag wel peren.
Maar op een keer,
het waren er meer,
droegen ze Stabiet naar buiten.
En leren dat ie nu kan.
Lia Janssens, 9 jaar, Breda
„O, wat heb ik een honger", dacht
hij tenslotte. „Als ik toch een ko
nijntje in het bos kon zien, of een
vis in het water. Ik zou ze vangen
en opeten!" Dat dacht hij en meteen
daarna vroeg hij zich af of hij de
slang en de adelaar wel de kop had
mogen afhakken. Het was toch de
aard van die dieren zo hun prooi te
roven en te verslinden! „Ben ik dan
ook schuldig nu ik een konijntje of
een vis zou willen vangen en ope
ten!"
Erik
ïan Eynatten, 11 jaar, Rij-
^"""'llllllllllllllllllllllllllllllllllll
1 eindredactie
rieja van aart
lu,..,,, ben jansen
V """'IHIIIIIIIIIlllllllllllllllllllllllll
Deze gedachte maakte hem zo
verdrietig dat hij niet meer voort-
kon. Alls werd hem te zwaar, zelfs
het marmeren huisje en het gouden
sleuteltje. Daarom haalde hij ze uit
zijn zakken en legde ze naast zich
neer. Toen viel hij in slaap en sliep
tot de zon hem wakker maakte.
De mist was opgetrokken en de
houthakker zag dat hij vlakbij een
blauw meer lag. Maar wat een won
der! Aan de oever van het meer
stond een schitterend huis dat pre
cies geleek op het groene huis waar
(Van
°nze correspondent)
n Politiemannen
Jet uitTJ0." New York bijna
«innen *™8 steekpenningen
iia ™ee zi' hun sala"
zii hun sala"
nifi, Met bedragen die
«Band 00 tot 1500 dollar
«Mom ei* commissie die een
l?°ek iiKtnu v""u"ia»ie aie een
de New v ,naar corruptie on-
een se P°ütie vernam
zelf William Phillips,
uP.enHnseneV!iar lang in de
hli nooit atl gezwommen,
hatl ecW e,en Pelhieman in
'Moet, dif „i ,Md. et er een had
'taPt te "*e kooP" was.
Seeing,,J1"1 °P het aannemen
,0» voor a™J? Phillips als
waarvoor ze „bescherming" zouden
bieden. Van de madame van een
bordeel, madame Xaviera, werd ge
poogd een som van enkele duizen
den dollars af te persen.
Volgens schattingen van de commis
sie wordt er jaarlijks aan de politie
van New York een bedrag van vier
miljoen dollar uitgekeerd in steek
penningen.
Verwacht wordt dat de commissie in
het verdere verloop van de verhoren
een aantal spectaculaire corruptie
schandalen zal blootleggen waarmee
tienduizenden dollars zijn gemoeid.
Getuige Phillips verklaarde dat de
politie meestal afzijdig blijft van
corruptie op het gebied van drugs,
vuurwapens en prostitutie, maar
verder dragen bijna alle onderne
mingen in New York of ze nu bin
nen of buiten de wet opereren, bij
aan de betaling van de politie. Bars,
restaurants en cabarets betalen
steekpenningen omdat zij de assis
tentie van de politie nodig hebben
wanneer er vechtpartijen e.d. ont
staan. Ze betalen ook omdat zij er
prijs op stellen dat in de processen-
verbaal wordt gemeld dat de vecht
partijen buiten de deur plaatsvon
den, zulks om het gevaar te beper
ken dat hun drankvergunningen
worden ingetrokken.
Constructiebedrijven betalen de po
litie omdat er zoveel regelingen en
bepalingen zijn, dat de politie zon
der moeite overtredingen kan con
stateren. Eigenaars van taxibedrij
ven betalen de politie om gevrij-
11
dat
p.^Mmissie aan het
Mllips verhaalde on-
=-endea !en a"'estatie van
•t iollar in edrag van
V»?'»van j la® werd geno-
V doH= e .Politiemannen
r toeeigenden. Een
aand l °.ntving 1500 dol-
ie WïT ilimonade en
Ssie <tatv en vlees. De
!eat «n^ffrde een S°k"
gaan hoe snel
v> et 0 sea dorstende poli-
'te»al ,zouden komen,
'i® dollar de weerlicht en
Per maand, in ruil
(Van onze correspondent)
WASHINGTON Over geweld
in de V.S. gesproken: de afgelopen
elf maanden heeft meneer Felix
Toro, de eigenaar van een kleine
kruidenierszaak in de New Yorkse
voorstad Queens, tijdens acht po
gingen tot gewapende overvallen
drie dieven gedood en vier ande
ren gewond. „Ik ben er niet zeker
van waarom ze het zo op mijn
winkel gemunt hebben", zegt hij,
„misschien denken ze dat hij ge
makkelijk te nemen is, maar dat
is-ie beslist niet".
Meneer Toro gaat zo dodelijk
met zijn pistool om dat de buurt-
politie hem tot „de schutter" heeft
gedoopt. Zijn laatste slachtoffer ar
riveerde vorige week. Een 23-jari-
ge heroïneverslaafde kwam de
winkel binnen met een speelgoed
pistool in een bruine papieren zak
en hij beval de winkelier hem de
39 dollar die in de kas zaten, te
overhandigen.
Prompt ging meneer Toro de
jongeman te lijf, zwiepte hij hem
om de linkerschouder en gooide
hem tegen de grond. Tijdens deze
worsteling kreeg zijn slachtoffer
vier kogels in het hoofd. „Ze den
ken dat het zo gemakkelijk is",
zei de Puertoricaanse kruidenier.
„Ze denken dat ze allemaal maar
een pistool hoeven te trekken en
me te beroven. Nou, van mij krij
gen ze de kans niet. Ik werk te
hard voor mijn geld"
(Copyright The Guardian -
De Stem)
waard te blijven van boeten wegens
verkeersovertredingen en zo betalen
hotels (vaak in de vorm van maal
tijden en logies), garages, super
markten en bedrijfjes die cheques
verzilveren. In veel gevallen betalen
zij uitsluitend voor het schaarse pri
vilege van politiebescherming.
Wonderlijk genoeg kwam tijdens de
getuigenverklaringen voor de com
missie aan het licht dat de betrok
ken politiemannen niet het gevoel
hebben dat zij zich schuldig hebben
gemaald aan misdaad. Zij schijnen
het accepteren van steekpenningen
eerder te zien als een plezierig soort
folklore. De Newyorkse politie
wordt zeer redelijk betaald: een
straatagent begint met een bedrag
van rond 12.000 dollar, een sergeant
verdient ruim 14.000 dollar, een lui-
nant 16.425 en een kapitein meer
dan 22.000 dollar. De politiecomman-
danten van New York hebben za
kenlieden per brief laten weten dat
de politie redelijk wordt gehono
reerd en dat steekpenningen en
fooien niet zijn gewenst. Politiecom
missaris Patrick Murphy heeft zich
bijzonder opgewonden over het
openbare verhoor van de commissie
en beweert dat slechts „een klein
percentage" van zijn uit 32.000 man
bestaande politiemacht corrupt is.
(Van onze correspondent)
LONDEN Ondanks een eeuw
van technische vooruitgang is er nog
niets bereikt in het voorkomen van
tandbederf en het menselijk gebit
gaat steeds harder achteruit. Deze
situatie, die in het laatse nummer
van het Britse tijdschrift „World
Medicine" is behandeld, wordt ver
sterkt door mythen die „rond de
tandheelkunde zijn gegroeid" en die
het hevigst woekeren „op het gebied
van tandenborstels en tandpasta's":
een zachte tandenstoker, zegt het
artikel, is nog altijd het beste mid
del voor de reiniging van de tanden
van een volwassene; en een recent
onderzoek in de Eastman tandheel
kundige kliniek heeft aangetoond,
dat kinderen die hun tanden drie
maal per dag poetsen, aan meer
tandbederf leiden dan kinderen die
zelden of nooit poetsen.
Volgens de Deense professor H.
Eggers Lura hebben de mensen die
tandpasta aanbevolen, nooit gepro
beerd controle-experimenten te doen
voor het reinigevan de mond met
alleen maar koud en met zuurstof
vermengd water - tegenover de vie
ze, vette glycerine- en suikerhou
dende ingrediënten van tandpa
sta".
„Er zijn verscheidene voorbeelden
van dat deze tandpasta's het caries
in de tanden hebben bevorderd",
zegt hij. Ook andere tandspecialisten
hebben daar de nadruk op gelegd.
Ze verkondigen dat het geloof in de
tandpasta berust op de voortplanting
van een schadelijke mythe. Het eni
ge dat je in feite nodig hebt is een
zachte borstel en schoon water.
Sommige gezaghebbende geleer
den geven de tandheelkundige we
reld zelf de schuld voor de overwin
ning van de mythen over het wer
kelijk preventief onderzoek. Prof.
Albert Schatz, die streptomycine
isoleerde, veracht de reeds lang ge
leden gevestigde bacteriezuurtheorie
voor het tandbederf en hij uit scher
pe kritiek op het gebrek aan onder
zoek. „De voornaamste reden, waar
om er zo weinig vooruitgang is ge
weest, is de voortdurende poging om
geschillen te vermijden", zo zegt hij.
„Mere heeft een vrije en open dis
cussie vermeden en zo nu en dan is
een dergelijke discussie zelfs onder
drukt."
ROME (Reuter) De geestelijke
leiders van de acht miljoen met
Rome geünieerde Oekraïense katho
lieken hebben, ondanks het verbod
van de paus, besloten in Rome een
eigen synode te houden om weer
een eigen autonoom bestuur te vor
men.
De leiders zijn teleurgesteld en
verbitterd omdat het Vaticaan naar
hun mening de Oekraïense katholie
ken in de Sovjet-Unie niet krachtig
genoeg verdedigt.
Het besluit om de synode te hou
den viel zondagavond toen 16 bis
schoppen die tweederde van de
hiërarchie van de Oekraïense kerk
vertegenwoordigen, in Rome bijeen
waren, onder meer om het feit te
herdenken dat de kerk van de Oe
kraïne 375 jaar geleden door de unie
van Brest-Litovsk zich bij Rome
aansloot en daarmee de eerste oos
terse kerk werd die het gezag van
de paus erkende en de volledige
gemeenschap met de rooms-katholie-
ke kerk realiseerde.
Aan het hoofd van de „opstandi
ge" bisschoppen staat kardinaal Sli-
pyi die 18 jaar doorbracht in de
Russische strafwerkkamp voor hij in
1963 in vrijheid werd gesteld.
Toch willen de Oekraïense katho
lieken niet breken met Rome. Zon
dag nog gaven zij een verklaring uit
waarin zij hun trouw aan de paus
betuigden.
De „eigen" synode zal waarschijn
lijk tot gevolg hebben dat het Vati
caan het bestuur over deze kerk zal
moeten prijsgeven en dat de Oe
kraïense kerk een onafhankelijke
stem krijgt die minstens evenwaar
dig is aan die van de andera- ooster
se kerken. Maar een dergelijk onaf
hankelijk geluid zal het paus Paulus
moeilijker maken om tot betere be
trekkingen met Oost-Europa te ko-
HEERLEN. Sedert enige tijd
fungeert op de psychiatrische af
deling van het De Weverzieken
huis in Heerlen een vorm van
overleg tussen patiënten en ver
pleging, dat het etiket „Patiënten-
raad" heeft gekregen.
Dit overleg is op de psychiatri
sche afdeling al enige tijd aan de
gang. Het is begonnen toen de
inrichting van het gebouwtje
voor bezigheidstherapie aan de
orde kwam. Daarbij is uitdrukke
lijk met de wensen van de patiën
ten rekening gehouden.
De relatie tussen patiënt en ver
pleging is nu ook op andere ter
reinen uitgebreid. De psychiatri
sche afdeling is daarvoor bijzon
der geschikt, omdat de psychia
trische patiënten soms lang in het
ziekenhuis blijven, zeer mobiel
zijn en omdat het overleg ook
therapeutisch gezien van groot
belang kan zien.
In het De Weverziekenhuis reali
seert men zich wel dat uitbrei
ding van dit overleg over andere
afdelingen heel moeilijk is. De
patiënten daar blijven maar zeer
kort in het ziekenhuis en gedu
rende dat verblijf verkeren ze
meestal in een toestand die het
onmogelijk maakt aan deze vorm
van overleg deel te nemen.