PROVADYA? GAAT HET
NOG EENS PROBEREN
Zuidwest-Nederland krijgt een stripblad
fzus BEWEGING NEDERLAND HEEFT DUIZENDEN VOLGELINGEN
Evangelist Luuk" is fel anti-aards
Passieve
waarden
wij
nu
wij
pagina
jongeren
Kinderen
rde dinsdag
Tragiek
'iinning
Hoofdkwartier
Geen behoefte
door
dr- corn, verhoeven
september 1971
het mislukken te wijten
i fysieke afwijkingen, een
iere 33 pet. van de kinde-
had last van vage onlust-
/oelens en de rest van de
ideren kon op school niet
lekomen omdat de omstan-
;heden thuis storend werk-
l op de ontwikkeling van 't
id. Volgens de Duitse psy-
ter blijkt hieruit dat er
;n duidelijke remedie aan te
izen is om dit soort kinde-
te helpen. Ieder kind moet
onderlijk worden bena-
•d en in samenhang met de
dnsomstandigheden wor-
i geholpen het evenwicht
ug te vinden.
s eens heel lang geleden een tijd, dat er men-
die vonden dat het nodig was om met
«en nieuwe levenswijze op te bouwen, omdat
t|kaardat de oude, die van hun ouders, eigenlijk
jo best was. Ze waren meestal te herkennen aan
wat lange
bit duurt soms jaren, rnaar
het kan ook voorkomen dat
de afwijking binnen een week
is behandeld. De behande-
lingsduur is namelijk sterk
afhankelijk van het soort ai-
wijking waarom het gaat.
De begeleiding en behande-
ling van een patiënt met een
hazelip duurt gewoonlijk veel
langer dan die van een paar
scheefstaande voortanden.
Volgens Dr. Boerma kunnen
de meeste orthodontische be
handelingen echter binnen 2
tot 3 jaar afgewerkt worden
mits op het juiste tijdstip
wordt begonnen, de juiste ap
paratuur wordt toegepast en
niet in de laatste plaats
de medewerking van de pa
tiënt optimaal is.
Het is natuurlijk moeilijk om
die volledige medewerking te
vragen gedurende een veel
langere periode en behande
lingen die 6 of 7 jaar duren
moeten volgens hem daarom
worden vermeden. In 'n aan
tal gevallen is zo'n langduri
ge behandeling te wijten aan
een vroeg begin ervan, want
dit betekent n.l. dikwijls, dat
er tijdens de behandeling tan
den en kiezen moeten wisse
len. Daar moet dan op ge
wacht worden en de behande
ling is eigenlijk niet voltooid
voordat het gehele blijvende
gebit is doorgekomen.
Afgezien van een klein aan
tal volwassenen dat om ortho
dontische hulp vraagt, houdt
de tandregulatie zich voorna
melijk bezig met de behande
ling van kinderen. Een van de
voorwaarden om dit specialis
me goed te kunnen beoefenen
is volgens Dr. Boersma dan
ook „dat je iets voor kinderen
voelt." Als men niet met kin
deren om kan gaan, kan men
zich beter niet in deze rich
ting specialiseren.
Over de oorzaken van een
afwijkende tandstand bij deze
kinderen is nog lang niet alles
bekend. Vermoedelijk speelt da
erfelijkheid een overheersen
de rol en het is vrijwel zeker
dat het vroegtijdig verlies van
het melkgebit van grote bete
kenis is voor het ontstaan
van bepaalde afwijkingen.
Melkkiezen houden n.l. plaats
open voor hun opvolgers bij
het wisselen. Vallen ze 'e
vroeg uit doordat ze door ca-
riës zijn aangetast, dan kan
er later plaatsgebrek optreden
voor de nieuwe kiezen. Het is
volgens dr. Boersma mede om
deze redenen van belang dat
fluoridering aan het drinkwa
ter overal wordt doorgevoerd.
ü'in rookten weggedoken op hun kamertjes wel
h-ei stiekum een pijpje of joint.
K verloop van tijd kwamen er steeds meer men-
[ijn met elkaar om wilden gaan en toen wer
ken kamM'.ies veel te klein om iedereen te kun-
Uiitmoeten. Daarom gingen ze op zoek naar heel
kamers, waar bijna iedereen uit de omgeving
r kon ontmoeten om er met z'n allen de meest
dingen te (joen waar ze maar zin in hadden.
K werd er in die tijd ook nog vreselijk geïnspi-
roUZïek gemaakt en iedereen vond deze muziek
"mooi, dat ze er zelfs hun kamers naar noemden:
vaDYA?
'n omdat iedereen het er zo fijn vond werd het er
dS voller en voller en steeds minder fijn, want er
amen ook steeds meer mensen, die helemaal niet
een betere wereld wilden werken, elkaar be-
n en zelfs bedreigden om aan steeds meer geld
'gunnen kopen voor een hi-fi stereo installatie
met ingebouwde ruisfilter en stereo decoder en om
heel veel verdovende en stimulerende middelen te
kunnen komen, zodat ze op konden scheppen, dat ze
weer zo ontzettend stoned waren, omdat ze wel voor
100,opgeblowed hadden.
Ze scholden ook nog eens vreselijk op die oude
maatschappij, omdat daar mensen in leefden, die
werkten om aan steeds meer geld te kunnen komen
voor een hi-fi stereo installatie met ingebouwde ruis
filter en stereo-decoder en om heel veel pils te
kunnen kopen, zodat ze op konden scheppen, dat ze
zo ontzettend zat waren en dat ze wel voor 100,
opgezopen hadden.
Nu waren er natuurlijk nog wel mensen, die wel
voor een betere wereld wilden werken, maar die
bleven weer net als vroeger, en nu dikwijls met eigen
vrouw of echtgenoot in hun eigen kamertjes zitten.
Ze leefden er nog lang en gelukkig. De rest bleef in
de grote kamers zitten. Zij voelden zich er nu leeg
en doods en verveelden zich, omdat ze niet meer
wisten, wat ze nu met z'n allen in die grote kamer
moesten doen en er was ook niemand meer aan wie
ze het konden vragen. Provadya? veranderde in een
Sleep-In!
Omdat iedereen het er zo fijn vond werd het steeds voller en voller en
steeds minder fijn.
lino* beetje het verhaal, dat
,an der Merwe, terugdenkend
reeds langvervlogen tijden, zich
'weet te herinneren. Eens was
Klrokken bij de oprichting van
«idya?-Breda, één zo'n grote
,er met verhogingen, Oosters
tonde tapijten, kleurig beschil-
j» muren en mindblowende
pekiii het centrum van een
„rlijk provinciestadje. Hij is
iiiarzün eigen kamer terug-
in, maar in de grote blijven
s, steeds broedend op een
ikheid om het verhaal nog
leen vervolg te kunnen geven,
mogelijkheid schijnt nu zo
jumerhand gekomen te zijn.
ia Provadya? (Breda?) is
dijkeen elf koppige stuurgroep
licht, die gaat proberen het
oronkeiijke idee achter
Bdya? weer levend te maken,
loeten weer happenings komen,
it bezoekers (aanwezigen) in
totaalgebeuren betrekken en een
■stief vormen voor de huidige
cnptieve sfeer.
eindredactie
willem verhallen
adressenlijst komt. Er bestaat
binnen Provadya? namelijk geen
bijgewerkt centraal adressensysteem
meer. Evenmin overigens als Koos
Zwarts landelijke Provadya?-
(reclame)bureau, dat door middel
van die adressenlijst in niet geringe
mate mede tot de metamorfose van
Provadya? in consumptietent heeft
bijgedragen.
de dingen, die uit die
ugroep zijn ontstaan, is de
reringsgroep De Derde Dinsdag,
linnen Provadya? voorlopig elke
hg van de maand voor een
tekenpakket gaat zorgen, dat
i voorbereid wordt door de
«kers zelf en dat erop gericht is
inden te creëren, waaruit in het
at van de jaren zestig
ontstonden als het
(je Kunst Baart Kracht. De
ideobjectenshow en het
tonservatorium.
ode week zaterdag wordt de
e activeringsavond gehouden en
at je nu eenmaal met iets moet
:n staat nu onder andere al
dat er op die avond een
ieidswedstrijd voor heren
touden, dat bezoekers
maken en dat er
worden opgevoerd,
'«ijtpen moment zal er een
■Uien sessiongroep uit
een pater enz. komen
wik Een niet geringe
lachfilms wordt dan ook
eid gehouden. Kortom
Mentaal weer gaan
De tragiek van de Provadya?-
beweging zou overigens toch wel
eens kunnen zijn, dat ze zich nooit
los zal kunnen maken van de
allengs vercommercialiseerde (pop)-
cultuur. cultuur, waaruit ze is
voortgekomen. Ondanks alle goede
bedoelingen blijkt namelijk ook
Provadya?-Breda er niet onderuit
te kunnen alsmaar popconcerten te
blijven organiseren, al zal dat wel
beperkt worden tot één keer in de
maand.
Op zaterdag 16 oktober is er een
optreden van De Zipps en voor
december is, in het Turfschip
nogwel, een optreden gepland van
de Engelse groep Southern Comfort,
die met niet gering succes dit jaar
op dezefde plaats in ook al optrad
in het voorprogramma van The
Byrds.
Provadya? bestaat ondanks alles
nog steeds. Nog altijd met dat gekke
vraagtekentje, dat de goede
verstaander er steeds weer aan
herinnert dat het gaat om een
experiment, van levensbelang, dat
overigens nog wel een ontelbaar
aantal keren zal mislukken.
Henk Postma
mBtffoefu/T/mié
0ff~zuM mei m
t
Rader belangrijk punt, dat
^"isuitde stuurgroep, is de
Jjfbezinningsavond, die elke
%vond in Provadya?
«engaat worden. Op die avond
fo niet alleen bezonnen, maar
'«iedereen met ideeën en
81 san komen dragen.
St0P het ogenblik ook
maan contacten met andere
|5®®de Provadya?-clubs, die
,lfde plannen rondlopen. En
om ook met meer mensen
En i P'33!8 toestanden te
j^maken. Daarvoor is het
«er een nieuwe Provadya?-
De tekeningen, die je
hierboven en hieronder op deze
pagina ziet zijn gemaakt door
Dozy. Hij komt uit Eindhoven,
heeft zijn tekentafel in Breda
staan en gaat de komende week
Zuid-Nederland voorzien van
een nieuw stripblad „Take a trip
to comicland". Het eerste
nummer heeft hij in elkaar
geflanst samen met zijn vriend
Frans Timmers, die zich in een
voorstad van Londen heeft
genesteld, waar hij zich
voornamelijk bezighoudt met
het vervaardigen van affiches.
Hij schrijft er ook gedichten en
artikelen voor Engelse
(underground) bladen.
Wat Dozy (pseudoniem, zijn echte
naam gebruikt hij liever niet)
betreft: een tekenopleiding of iets
van dien aard heeft hij nooit gehad,
alleen maar lagere school en enkele
klassen van de lts. Op zijn zesde
jaar kreeg hij een tekenset en daar
is het mee begonnen. Zijn eerste
strips (hieronder zie je er een
fragment uit) vervaardigde hij
samen met toneelschrijver Jan
Willem Overveem, die de teksten
maakte. Vooral de generatiekloof, de
milieuverontreiniging en
wantoestanden in het bedrijfsleven
moesten er in die strips aan
geloven.
Zijn voorbeelden waren in die
begintijd zo'n beetje Van der Steen
en Sleen, de Belgische school zou je
dus kunnen zeggen. Op dit moment
behoren vooral de Amerikanen
Crumb en Cobb tot zijn
favorieten.
In „Take a trip to comicland" zal
die Amerikaanse invloed duidelijk
te merken zijn. Het blad, dat geöffset
wordt in Eindhoven, heeft ook
hetzelfde formaat als de
Amerikaanse sick-comic produkten,
die Nederland momenteel in groten
getale overspoelen. Het heeft 20
bladzijden en ademt zo ongeveer
dezelfde sfeer uit, als de oer-
Nederlandse Tante Lenny-
produkten.
Of het blad een lang leven
beschoren zal zijn, ligt volgens Dozy
niet aan hem. Materiaal is er nog
genoeg en wanneer de onkosten
gedekt kunnen worden gaat hij
uiteraard door, zegt hij, want „het is
in de eerste plaats een hobby en een
fijne manier om er aan mee te
werken sociale wantoestanden en
dergelijke uit te bannen. Bovendien
kun je er de mensen een heleboel
goedkope lol mee voorschotelen". De
tekeningen die hier zijn afgedrukt
zijn afkomstig uit een verhaal, dat
als alles goed loopt in het volgend
nummer van zijn blad gepubliceerd
gaat worden. Een speciaal dr. Jonas
zonderlingnummer.
H.P.
"feilonzer verslaggevers)
l:.iEZlSBEWEGING" beleeft
hoogtepunt. Het be
lt» etn>3 en stroomde toen
wweld. Vooral jongeren
f, ingetrokken tot de be-
ffijj, J stammen veelal uit hip-
Mm waar ze vroeger
18 u'. ls nu afgezworen. Er
PM® vi.r ^c.ommunes, waar de
mi, I s in kuisheid leven.
JWettige sex, pornografie,
Nlfen ,"m'ngen zijn taboe. Ze
f' «iet H tynibool een gebalde
h»n,!.-?ijsvinSer naar boven.
':,iar n dat de Jezus-bewe-
p'chologen nog over aan
NHshiIv' een reactie is op het
1 k bun "V e maatschappij. Je-
11(1(3 el' hun voorganger.
»Ji" ze"s musicals gein-
«i r "Jesus Christ-Super-
ïeflpr'm lezusbewe-
in do Lvaak hulp aan randfi-
UiIïaa^chappH' ln Neder-
ten Hoeree uit Emmen
eg» vo»rmannen.
»idomWasEuuk fel tegen het
godsdienst ac,eepteerde. e«n
e, to haan!' was met te"
ifonkoo j mdereen. Ik was
1 de mi sober en ik werd
t" van het politiebureau
Het ktken, 'k bekeerd. Radi-
oom n°°r e?n uitdaging
k^te nn, Dle zei: »Je durft
li' in lat» aten"' Ik zei: »lk
me0 naar16"" V? lk gi"ë
1,5 SDrat een tl,m Ter
over de geweldige
blijdschap van mensen die Christus
hebben ontmoet. Na afloop vroegen
ze me of ik naar voren wilde komen
het was van de Pinkstergemeente
maar ik vertikte het. Daar knapte
ik op af. Dat was mijn hoogmoed
natuurlijk. Ik had God zo gehoond
dat dit een te grote vernedering
voor me was".
„Ik ging naar huls en ging zitten
aan tafel. Mijn vrouw en zeven kin
deren waren naar bed. Toen werd
het woord van God levend in mij.
Nog diezelfde avond hoorde ik een
stem: „Je moet je bekeren". Begrijp
me goed, ik voelde me toen een van
de slechtste mensen die ooit geleefd
hadden
Emmen, Kapelstraat. Een zeven-
kantig gebouwtje met Bonanza-ach-
tige letters „Tramp's Temple". Bin
nen felle kleuren op plafond en
vloer, links een tafel met boekwer
ken als „Gangster buigt voor God".
„De genezing van Betty Baxter",
„De doorn in het vlees", bijbels,
geschriften, gezangenbundels enz.
Dan een verrassing: „Nu meisje -
straks vrouw".
Het hoofdkwartier van evangelist
Luuk, oprichter van de J.B.N., de
Jezus is „in". Volgens sommigen
Emmen ruim honderd volgelingen
en duizenden daarbuiten.
Jezus in „in". Volgens sommigen
maakt hij in Amerika kans gekozen
te worden tot de man van het
jaar.
Het zevenkantig gebouwtje ziet er
keurig uit. De moeder van Luuk
houdt de boel schoon en ze gewaagt
met een zachte glimlach van
haar blijdschap om de bekering van
haar zoon. „We zijn gereformeerd,
maar Luuk staat daar niet meer
achter".
De deur gaat open. Een jongeman,
uiterlijk een milde hippie-figuur
stelt zich voor als Anco en vertelt
zijn verhaal: „Ik ben twintig en een
der eersten die door Luuk zijn be
keerd. Ik speelde in een band in
„Fashion" in Heng, lo als bas-gita
rist. Daar verzette ik alles voor. Dat
was mijn leven. Niets anders dan de
band: oefenen, spelen, populariteit,
image, meisjes, en drugs. En in een
keer werd ik eruit gezet, abrupt. Er
was een betere bas-gitarist- Mijn
leven was afgesneden. Luuk predik
te toen in de koffiebar te Emmen.
Ik raakte onder zijn invloed. Toen
ontdekte ik dat het leven dieper kon
wezen. Het gebeurde in een kwar
tier. Luuk heeft in drie maanden
honderd bekeerlingen gemaakt in
Emmen. Nu bestaan meisjes niet
meer voor me, ik gebruik nooit
meer drugs, ik word niet meer door
mijn driften gedreven".
Evangelist Luuk heeft niets van
de bezeten profeet, de woestijnbe
woner, de onverbiddelijke aartsva
der. Hij is grauw, tenger, draagt een
ouderwets tamelijk sjofel kostuum,
het haar is glad naar achteren ge
kamd. Geen baard. Geen priemende
ogen. Geen gestalte om de vloek
over een volk af te roepen. Wel een
gemakkelijk prater, zeer tekstvast
en als een vraag wat dieper boort,
dan citeert hij losjes uit het hoofd
en verwijst naar Paulus.
Weer gaat de deur open. Een jon
ge man komt binnen. „Prijs de
heer". „Prijs de heer". De jonge
man rommelt wat rond en ver
dwijnt.
Luuk zegt dan: „Het aantal zielen
groeit dagelijks. We zijn nu pas
drie, vier maanden in de running- Ik
ben de enige evangelist van de be
weging omdat in de bijbel een evan
gelist een leraar is. We hebben geen
verbintenis met bewegingen ais van
Billy Graham, maar we praten wel
met ze. Ik heb nu los werk. Mijn
laatste baan was pompbediende".
Luuk: „Ik geloof dat een christen
moet werken. Het gaat om je eten
en voor je eten moet je werken.
Maar al mijn vrije tijd besteed ik
aan het evangelie. Ik ga overal
heen, zelfs naar Den Helder naar de
marine. Ik heb getracht op hun
schepen te komen maar dat lukte
niet. Je hebt drie jaar nodig om een
zoon van God te worden. Eerst ben
je een baby, dan een zoon en dan
een vader in het geloof. Ik ben al in
mijn kinderschoenen gaan prediken.
Je gelooft wat je predikt, maar je
hebt niet de kennis om op elke
vraag een antwoord te geven".
„Wat is je boodschap, in het
kort?" Luuk: „Ik geloof in Jezus,
Doe wat hij zegt en redding is
schelden, destemeer heb ik ze
nabij".
„Hoe sta je tegenover drugs?"
Luuk: „We gebruiken het in geen
geval. Alles wat niet van God is, is
zonde. Een drug is een aards pro-
dukt".
„Sex?" Luuk glimlacht moeilijk: gTTy iiiWM f t'»1" ""VT
„Al deze namen zijn produkten van **-• -*••• - N
de zonde. Homofilie is een verdwa
ling van God. Wij hebben totaal
geen behoefte". Anco, de bekeerde
bas-gitarist zegt: „We geloven totaal
niet in de wetenschap. Alles wat
van buiten God komt, is aards en
ongeestelijk. We hebben geen ge
notsmiddelen nodig, zelfs geen me
dicijn".
Luuk: „Mijn kinderen worden
nooit ziek. Ze kunnen niet onder
een auto komen of uit een raam
vallen".
„Valt het mee in de maatschappij
om een Jezus-mens te zijn?" Luuk:
„We worden onheus behandeld en
niet voor vol aangezien. Daar ben ik
blijmoedig onder. Als de wereld
zich niet tot God bekeert, zullen
haar pestilenties en oorlogen ten
deel vallen. Als Nederland zich bij
tijds bekeert, heeft het niets te vre
zen van een oorlog of een economi
sche crisis".
„Ben je wel eens bang?" Luuk:
„Een keer sprak ik en daar achter
in de zaal stonden een stel dronken
jongens. Ze dreigden me dat ze me
zouden pakken na afloop. Eerst was
ik bang. Toen dacht ik: „Dat is
satan. Satan, verdwijn. En hij ver
dween en ze deden me niets meer,
maar trokken af. O, wat fiad ik die
mensen lief. Hoe harder ze me uit-
li«t".
EVANGELIST LUUK
eindredactie
jan landman
1/ rij algemeen lijkt de overtui-
r ging te bestaan dat naargelang
iets méér waarde heeft voor ons, het
ook door groter moeite verkregen
moet worden. De begrippen „waar
de" en „inspanning" lijken sterk aan
elkaar gekoppeld, zodat de leuze
„niets voor niets" ook inzoverre toe
gepast schijnt te worden dat alles
wat we voor niets krijgen als waar
deloos beschouwd wordt. „Goed
koop" is dan wat geen moeite
kost.
Deze leuze past heel goed in een
kapitalistisch stelsel waarin alles
zijn prijs heeft en waarin die prijs
weer in moeite en arbeid kan wor
den omgerekend. Daaraan moet dan
nog toegevoegd worden dat de over
tuiging niet alleen betrekking heeft
op moeite, maar ook op strijd. Het
belang van een waarde wordt afge
meten aan de bereidheid te strijden
voor het verwerven of behouden
daarvan. De vrijheid wordt bijvoor
beeld als zo'n waarde gezien. Bijna
altijd wordt zij met strijd in ver
band gebracht. Zij schijnt een zo
weinig vanzelfsprekend gegeven te
zijn en zo van alle kanten bedreigd
te worden, dat zij alleen ervaren
kan worden als het resultaat van
een aanzienlijke inspanning of zelfs
van een strijd op leven en dood. Zij
heeft dan ook te maken met de
zelfstandigheid van een persoon die
zich desnoods tegenover anderen
kan handhaven. Nu is het typerend
voor een bepaalde manier van den
ken dit „desnoods" als het normale
geval te beschouwen,
Deze manier van denken kan ka-
pitalistisch-militair genoemd wor
den. Het heeft mij dikwijls ver
baasd dat de tegenstanders van ka
pitalisme en militarisme het door
hen veroordeelde systeem nooit van
uit dit gezichtspunt bezien. Waar
schijnlijk ondergaan ze daarvoor
zelf te sterk de invloed van dat
Systeem. Dit houdt in dat ook zij
zich op het typisch kapitalistische
standpunt stellen dat de mens zelf
zijn hoogste waarden kan scheppen
en dat de activiteit het enige beslis
sende is voor het menselijk welzijn.
Alleen zo kan, meen ik, radicaal
genoeg gezegd worden, wat die
overtuiging uiteindelijk inhoudt. En
zolang dit als een axioma aanvaard
wordt,moet de strijd beschouwd
worden als de hoogste vorm van
activiteit en sterven voor de vrij
heid als een zinvol lot. Het offer
moet verheerlijkt worden als de
mythische overdrijving van de prijs
en dus als geschikt om alles te
kopen. Elk genot moet voorafgegaan
worden door een negatieve fase van
chagrijnige grimmigheid.
Het formuleren van een andere
overtuiging heeft niet de pretentie
de eerste te vervangen of zelfs maar
te weerleggen, maar alleen haar aan
te vullen en afbreuk te doen aan
haar al te grote, funeste vanzelf
sprekendheid. Hier is deze overtui
ging: er zijn hoge waarden, waaraan
wij weliswaar door onze activiteit
positief kunnen bijdragen, maar die
wij uiteindelijk alleen maar als een
geschenk kunnen ervaren en passief
genieten. Ze hebben geen prijs, we
krijgen ze voor niets. Als ons be
staan een waarde is moet het er een
zijn van deze soort. Ook onze ge
zondheid is een puur geschenk. Ver
der: er zijn waarden die in het niets
dreigen op te lossen zodra ervoor
gevochten moet worden. Vrede is
zo'n waarde. En rust en geluk.
Vechten voor de vrede of voor zijn
geluk wordt al gauw een tegenstrij
dige zaak. Het is duidelijk dat het
niet de goedkoopste waarden zijn
die van deze passieve kant uit het
best gewaardeerd kunnen worden.
Juist de meest subtiele waarden zijn
nauwelijks bestand tegen de grove
nadrukkelijkheid van inspanning en
strijd.
In een kapitalistisch-militair sys
teem lijken zij dan ook weinig in
tel, omdat dit systeem juist op hun
ontkenning gebaseerd schijnt te zijn.
Maar het tegenstrijdige is, dat door
het militarisme altijd de oorlog
wordt voorbereid en in stand gehou
den ter verdediging van waarden
waarvoor innen het systeem geen
werkelijke waardering bestaat: vre
de, rust en geluk. Zij lijken het lege
centrum van dit systeem te zijn. Het
is kapitalistisch de passieve waar
den uit te schakelen door ze perma
nent tot object van inspanning, offer
en verdediging te maken en ze dus
eindeloos uit te stellen, al is het tot
het hiernamaals. Het systeem neemt
de waarden weg die het zegt te
verdedigen.
Het is riet uitgesloten dat dit de
enige manier is om van het bestaan
een systeem te maken en dat daar
om de kritiek in dezelfde fout ver
valt. Maar &an zou de vraag gesteld
moeten worden, of het vormen van
een systeem wel tot de menselijke
mogelijkheden behoort, of het niet
een teveel aan actieve inspanning is.
Als we door onze activiteit bepaalde
waarden vernietigen in plaats van
ze op te bouwen, is die activiteit
misplaatst.
