Jk HEB ME IN NIXON VERGIST I.R.A.: Ierse bisschoppen staan aan verkeerde kant mg inistratie Criss cross Rhythm if?Efï7N5c0yLTuiiR Meu' Adriaan Olivier Huizinga 65 jaar Lindsay straks presiden Schaakspel weer open HULST Bloot slaat steeds minder dood zoeken wij ikt met afdelingen. kunst cultuur gelbedrijven N.V., onderhoudi ge- DE BOODSCHAP VAN „EERLIJK EN GAAF VAKTECHNISCH KNAP' Trompet Fluit Orgel )pkomst egen- iiltuur Osibisa was here •nte Oostburg NDERWET re Technische melding cursisten: wkundig ichter tekenaar Bewijzen dat je iets kunt Zetten van Peking, V.S., India en Rusland [vrijdag 13 augustus 1971 ig IN TILBURG zal op 16 oktober de JLnière zijn van de nieuwe Engel- E mnsiral A funny thing happened «e way to the forum". De pro ducers hebben nog steeds geen goe de Nederlandse naam kunnen be denken. Herbert Joeks speelt hierin Kén van de vaderrollen. THEATER, de Arnhemse toneel groep heeft een democratische opzet flpkrecen De opleiding bestaat nu uit 0e zakelijke leider, twee leden van het stichtingsbestuur en drie leden Can het gezelschap. Vroeger een Tweekoppige directie. Voor het ko mende seizoen staan er drie soorten activiteiten op het programma: Gro- Xzaalprodukties eerst 18 feptem- fcer Het testament van de hond rlwne-zaalprodukties (reeds geo- lend met .Freule Julie") en educa- Eeve produkties voor jonge men iën. WIM ZOMER heeft met zijn thea ter op festivals in Duitsland en En gland zoveel succes gehad, dat de ffoeo is uitgenodigd voorstellingen i geven in Kopenhagen, Berlijn, Kassei Keulen, Essen, Castrop- tauxel Leeds en Londen. Het wa- bn de stukken „Robins Speelhuis" t Mieren", die dit succes oplever en" Als nieuwe produkties zijn in ludie o.a. een bewerking van Bo- jans' klucht' De huistiran en een al-programma. HET RUBENSHUIS in Antwer pen bestaat als museum 25 jaar. Tot H oktober is daarom in het atelier van dit huis een tentoonstelling van jf zorgvuldig gekozen tekeningen te en van 17e-eeuwse Vlaamse Mees ts. Bekenden zoals Rubens, Van pek en Jordaens en minder beken- als Van Balen, Quelin, Fyt es. DE FRANSE OPERA gaat in de amende herfst draaien onder een jêuwe leidingde Zwitserse compo- fct Rolf Lieberman en de Hongaar- j dirigent George Soil. Als u toch 'eens een paar dagen naar Parijs gaat. I NIEUWE FILMS, die de komende 4tek in ons land in première gaan: p souffle au coeur; Ze noemen me leer Tibbs en Sappho en de lief- Tussen Sonsbeek, Arnhem en Middelheim, Antwerpen ligt niet alleen ruim lelijk, maar ook mentaal het „park" De Hoge Hees te Eirsel. Daar hebber 5 artiesten de tentoonstelling NATUUR EN SCULPTUUR ingericht, die not tot 5 september het bezichtigen waard is. Onder het pretentievolle motto „Het zijn de werkers, de doeners die op lange afstand de dienst zullen uil maken", hebben de doeners Theo van Brunschot, Hans Claesen, Jo Gijsen Sjra Schoffelen en Gussen Wie 30 beelden buiten en 16 sculpturen binnei geplaatst. Geen „boodschappen", zoals in Sonsbeek en Middelheim, maai „eerlijk, serieus, gaaf en vaktechnisch knap werk", zeggen ze zelf. Of hei allemaal even tijdloos is als de catalogus dit werk aankondigt, is een groot vraagteken. Vragen, die de meeste bezoekers zich overigens niet behoeven te stellen. Ongetwijfeld is er veel bij, waaraan men esthetisch genoegen kan be leven in deze omgeving. Bovendien is het allemaal te koop, maar de bedrn gen zult u waarschijnlijk niet in uw portemonnee hebben zitten. Oosterhout kent sinds kort ook een heuse galerie. De naam is MICRO en ligt aan de Eerste Kegelstraat. Deze naam zal ongetwijfeld bedoeld zijn voor de kleine, maar niet onaardig ingerichte ruimte. De kunst, die er momenteel in getoond wordt is echter niet macro, niet van de grote K Schilderijen, tekeningen e.d. van Martin Korff en Anton Michielse. Sympa thiek, maar erg middelmatig. Althans, dat vind ik. Sculptuur van Gussen Wie in De Hoge Hees. betekent rhythm" in het Afrikaans en dat is precies wat de zeven leden van de formatie beogen. Spartacus R.: „Rnythm is alles rhythm is niets Het is een ondefinieerbaar gevoel. Zonder dat gevoel zouden we niet kunnen leven. Neem onze drummer Sol Amarfio. Die is gewoon van mening, dat hij slechter drumt, om dat hij de technische toefjes niet kent. Hij kijkt tegen veel mindere broeders op. Maar de mensen, die De groep Osibisa maakt muziek, die aanslaat. De groep „Osibisa" was In ons land en komt in september terug. „Osibisa" is een modewoord in de huidige muziek-industrie, dat „rhythm" betekent, maar dekt de lading slechts ten dele. „Osibisa" speelt „criss-cross-rhythm-that-explo de-with-happiness". Muziek dus, die niet meer en minder voorstaat dan geluk voor iedere medemens. Mu ziek, die stoelt op een authentiek Afro-ritme en voor de „eigen sound" vermengd wordt met rock, jazz en een vleugje blues. „Wij strijden door middel van on ze muziek voor twee dingen: per soonlijke vrijheid voor iedereen en onafhankelijkheid voor de neger. We zijn echt geen aanhangers van de Black-Panther-beweging, maar sommige punten uit hun programma spreken ons echt wel aan. Het enige dat wij niet wiUen, is de moeilijk heden door bloedige strijd oplossen". Spartacus R., de overgetalenteerde bassist van „Osibisa", zegt dit zon der er doekjes omheen te winden. Allures, passende bij een snel opge klommen ster, zijn hem vreemd. Hij komt eerlijk voor zijn mening uit. „Ik vind het onzin om ten behoeve van je image een lekker commerci eel verhaaltje op te haingen. De men sen willen mij beter leren kennen. Oké, maar dan moeten ze me wel accepteren zoals ik ben". „Osibisa" het kunnen weten vinden hem juist de belangrijkste jongen van onze groep. Omdat hij dat oerritme nog in zijn vingers heeft. En - naar zij zeggen - het niet verpest is door het commerciële roffeltje van zijn colle ga-drummers". In het kort komt het hier op neer dat Sol Amarfio authentieke muziek maakt, zoals eigenlijk iedereen van „Osibisa". En misschien ligt daarin wel de sleutel tot het huidige suc ces. Spartacus R.: „Wij gebruiken geen foefjes of technische grapjes om met de luisteraars te communi ceren. Wij maken muziek. Dat wil zeggen, wij produceren wat wij op dat moment in ons hart voelen. Je hoort ook vaak, dat men zegt: „Osibisa" is voor jong publiek. On zin, we hebben in Engeland eens voor een zaal gespeeld met louter oude knarren. Met ons normale re pertoire. Die nxensen walsten erop Ze werden gewoon helemaal gek. Op een gegeven moment springt er een van ik geloof een jaar of 80 het podium op en gooit onze drummer een sambabal naar de strot. Hij gilde, dat hij helemaal hysterisch van onze muziek werd en het moest doen, omdat we hem aan de macht van Hitier deden denken. Kun je je dat voorstellen? In ieder geval werd die man vlug afgevoerd en de poli tie vroeg ons of wen procesverbaal wilden laten opmaken. Maar we weigerden. De man deed eigenlijk precies, wat wij door onze muziek willen bereiken. Persoonlijke vrij heid, zonder grenzen. Al is het na tuurlijk niet leuk als ze je dingen naar het hoofd gooien Attentie voor twee platen, waar. ïan u plezier kunt beleven. Maurice André (trompet) en Jean-Pierre Rampal (Fluit) spelen concerten voor trompet en fluit (5 stuks) van J.ohan Melchior Molter (Erato- STU 70601). Molter (1696-1785) is een componist die de laatste rijd herontdek wordt. Hij heeft een om vangrijk aantal werken (o.a. 160 symfonieën) nagelaten,- waarvan de- se concerten, geschreven voor musi ci te Karlsruhe, een prachtige af glans vormen. Melchior was echt een kind van zijn tijd, maar heeft ondanks waarneembare invloeden toch een eigen signatuur. Hij neeft prachtige partijen voor beide solo- instrumenten geschreven, die getui gen van een delicieuze stijl. Fraai klinkt ook het opvallende concert voor de „flüte d'amour", met een diepzinnige meditatieve klank. De trompetconcerten zijn eigenlijk ge schreven op de begrensde clarino en vrager) een zeer moeilijk hanteerba re souplesse in de embouchure. De naam van beide solisten staat garant voor een uitstekende uitvoering waarbij het Orchestre de Chamore Jean-Frangois Paillard voor een goe de, maar af en toe wat schoolse ondersteuning zorg draagt. Plezierig mooie plaat. De echte melodieus on der de „Six" Francis POUtENC is met twee concerten (een met orgel en de ander met clavecimbel) op één plaat vertegenwoordigd (ERA- TO-ORTF-Serie - STU 70637). ;Met het concert champêtre voor clave cimbel en orkest, geïnspireerd door Wanda Landowska, neemt Poulenc de oude traditie van dit toen ver waarloosde instrument weer op en weet op een eigen bezonken en speelse wijze tot een verrukkelijk stuk pastorale muziek te komen. Virtuoos en vol verrassende effec ten. Goed gespeeld door Robert Veyron-Lacroix met het Orchestre National de L'ORTF. Tien jaar later ontstond het orgelconcert, dat vertelt van Poulenc's ontwikkeling, waarbij vooral zijn religieuze inslag gaat meespreken. Het is een uitzonderlijk werk, vol sterk contrasterende de len, pathetische en meditatieve mo menten en een persoonlijke verwer king van allerlei invloeden. Met nie mand minder dan Marie-Claire Alain achter het orgel en hetzelfde orkest, zal deze uitvoering voor ve len een verrassend stuk muziek kunnen zijn wethouders van Oostburg brer kennis, dat ter gemeente-seeri 3t een verzoek met bijlagen vol ale Zeeuwsche Energie Maat-] aelesingel 10, Middelburg, om alge de Hinderwet, tot het op- brengen en in werking hou- [•ukregelstation, op het perceel aan de le Hogendijk achter de no. 2 te Oostburg, kadastraal sectie E nr. 2107 (ged.). dagen, na de dagtekening van ing bestaat voor een ieder de iftelijk bezwaren tegen het ver- ruling in te brengen bij het ge- p dinsdag 31 augustus 1971, de' 10 uur, in het gemeentehuis een worden gehouden, waarbij mon- n tegen inwilliging van dit ver- lorden ingebracht. :dt er op gevestigd, dat inwoner' e Oostburg later slechts tot be; zijn indien zij in persoon of bO de bovenbedoelde zitting zi)n dere belanghebbenden kunnen volstaan met het tijdig indienen bezwaren, gustus 1971. Burgemeester en wethouders voornoemd, A. Schipper, burgemeester. P. J. I. Verhage, secretaris. G 18, TERNEUZEN 3 na schooltijd 011502435. ig tot de tweejarige avondcursus pen voor bezitters van het dip1"' r.S. afdeling bouwkunde of weg- .erbouwkunde. het diploma van de aannemers- een vergelijkbare opleiding kW' voorbereidend jaar worden 6e ■den gegeven op twee avondeB ,0p dit moment omvat de tegen- tuur nog maar een duidelijk af- ...abffllt' minderheid van jongeren m een handjevol van hun volwassen BlKslicd™Erfgenamen van een mnsütntionaliseerde linkse erfenis als ze zijn, hebben de Europese jonge radicalen nog steeds de nei ging zichzelf te beschouwen als voorvechters van „het volk" (arbei dersklasse) tegen de onderdrukking door de bourgeoisie (waarmee ze in de meeste gevallen hun ouders be doelen). En zo proberen ze dapper zichzelf in te passen in de bekende patronen van vroeger. De Ameri kaanse jongeren zijn veel minder handig in het hanteren van de oude retoriek van het radicalisme dan jfjjj* Europese tegenhangers, 'roniseh genoeg zijn het de Amerikaanse jon- prro met hun onderontwikkelde ra dicale achtergrond, die zich schijn baar het duidelijkst rekenschap ge ven van het feit, dat, terwijl zulke urgente kwesties als de Vietnamese fjwog, het radiale onrecht en de LUST*, armoe, de grote strijd van onze tijd, gebaat kunnen zijn bij een •mm P°''tiek-oude-stijl, de grote ztriju van onze tijd tegen een heel Fff formidabeler, want veel minder «Welijke tegenstander gaat, die ik ■j aanduiden als „de technocratie". Amerikaanse jeugd had iets logger door dat in de strijd tegen JJ5 vijand de conventionele tactle- J®?3", Politiek verzet slechts een "ffïinale rol kunnen spelen". Citaat Th. ROSZAK in het lezens- fJWdige boek OPKOMST VAN Het boek waar heel Nederland op z'n minst wel eens van gehoord heeft, is „Adriaan en Olivier". De auteur Leonhard Huizinga schreef het met de tweede wereldoorlog in zicht, en was in één klap kind aan huis bij het Nederlandse volk, dat tegen beter weten in de donkere dagen door wilde schateren. Inmid dels heeft Huizinga er naar eigen schatting zo'n 25 boeken opzitten, waaronder een aantal doorborduur sels op zijn eerste grote succes, zo als „Olivier en Adriaan" en „Adri aan contra Olivier". Hij werd 65 jaar. Leonhard Huizinga, een kleine man met meer zout dan peperkleu- rig hoofd- en snorhaar, is zojuist gebruind terug van een tweemaan delijks verblijf in Marokko. Hij heeft er met een 72-jarige metgezel door het hele land gezworven en zelfs op het rotsige begin van de Sahara gekampeerd om stof op te doen voor een nieuwe serie boeken- „Ik reis met de Dieren". Leonhard Huizinga is behalve boeken-schrijver ook journalist. „Ik ben maar een slechte journalist" be kent hij. „Ik mis de indiscretie om me overal in te dringen". Hoe vindt hij het om nog steeds als „De man van Adriaan en Oli vier" beschouwd te worden? „Dat vind ik helemaal niet erg, mits de mensen er maar geen verkeerde conclusies aan verbinden. Ik heb het wel vaak gehad dait ik in een gezel schap kom en dat de mensen ver wachten dat je dan lollig gaat Huizinga maakte er zelfs in het eerste oorlogsjaar een toneelbewer king van. „Toneelbewerking is een groot woord", lacht hij. „Cees La- seur belde me op en zei dat-ie „Adriaan en Olivier" over veertien dagen op het toneel wilde brengen. Ik heb het boek toen uit elkaar gescheurd, en de stukjes dialoog er uit geknipt en er nog wat tussen geschreven. Ik verwachtte helemaal niets van de opvoering (met o.a. Ko van Dijk, Mary Dresselhuys en Joan Remmelts), maar de grootste verras sing was toen ik merkte dat ze op het achterdoek mijn geliefde Toren vliet, het buitenhuis van mijn moe der bij Middelburg, dat in het boek Korenvliet heet, exact hadden nage schilderd. Ik het 't na de oorlog nog geprobeerd te pakken te krijgen, maar ik denk dat ze er toen al jurken van gemaakt hadden". Welk van zijn boeken gaat Hui zinga het meest ter harte? Hij ant woordt gedecideerd: „Dat is „12 maanden Joost", over 'n vader die met z'n zoon rondtrekt. Die zoon is m'n eigen zoon. Hij heet Johan". Behalve zijn zoon Johan is er een andere Johan Huizinga, die een gro te rol gespeeld heeft in het leven van de auteur Leonhard. Dat was zijn vader, de wereldberoemde his toricus en uitmuntende stilist Johan Huizinga, onder meer auteur van „Herfsttij der middeleeuwen". Heeft die beroemde vader hem nooit be lemmerd in zijn eigen ontwikkeling als auteur? Leonhard Huizinga: „Nee, 't was veel eerder een stimu lans om zelf te bewijzen dat je ook iets kunt". Op zjjn 21-ste trok Huizinga de wijde wereld in. Eerst naar Perzië, waar hij „in een vervallen huis in de bergen" begon aan verhalen die niet voor de prullenmand bestemd waren al kwamen ze er wel in te recht. Daarna Marokko; toen Indo nesië, waar Huizinga zich als plan ter vestigde. Inmiddels had hij ook nog z'n meesterstitel in de rechten gehaald. Van wat er in die tijd ontstond maakte hij z'n eerste „ech te" boek. „Dat was „De gestroom lijnde wereld". Ik heb er stad en land mee rondgeleurd. Iedereen zei dat 't alleraardigst was, maar alleen bestemd voor de „happy few". Tot ik bij de schrijver Herman Robbers kwam, toen eigenaar van het nog kleine blaadje Elsevier. Dat vind ik een fijn boekje, zei hij. Daar wil ik wel een paar centen aan verliezen. En net werd een best-seller. Dat was in '35. Je weet trouwens nooit waarom de mensen iets wel of niet kopen. In „De mantel der Liefde" zitten een aantal verdomd goeie ver halen. Maar er zijn ooiit 2000 exem plaren van verkocht Behalve met de natuur, houdt Huizinga zich graag bezig met de dagelijkse dingen van onze samenle ving. In zijn dagelijkse krantestuk jes reageerde hij er op eigen wijze op en dat bracht nog wel eens wat gemoederen in beweging. „Op 1 juli vorig jaar, kreeg ik een brief van De Telegraaf, dat ze de samenwer king met mij onmiddellijk als geëin digd beschouwen. Ik heb toen met een een brief aan m'n advocaat gestuurd, want dat gaat natuurlijk niet. 't Heeft ze ook heel wat meer geld gekost dan ze anders kwijt waren geweest. Maar de toen ver dwijnende hoofdredacteur had me al gewaarschuwd. Ze gingen me een beetje wegpesten. Ze zetten de slechtste stukjes in de krant, en van de goede zeiden ze dat die zoekge raakt waren of niet waren aangeko men. En als je klachten had was 't van: „Ja, maar u heeft maar zó weinig stukjes in de krant". Ze moesten me blijkbaar niet, maar ik hoef hen ook niet zo erg". Leonhard Huizinga is duidelijk een francofiel. „Mijn vrouw zei gis teren nog: „Wat jij wilt is een Torenvliet in Frankrijk". Misschien is dat wel zo". De Groninger Hui zinga haalt uit een andere kamer van zijn Haagse flat een grote prent van het buiten van zijn familie. „Hier heb ik misschien nog meer in gedachten dan in werkelijkheid m'n hele jeugd doorgebracht Een prachtig buiten met de mooiste Engelse tuin die ik ooit gezien heb. In de oorlog heeft er een Duitse generaal gezeten en ze hebben er een soort bunker in gebouwd. Er is nu niets meer van over. Maar zoiets in Frankrijk, daar zou ik willen eindigen. Dan is de cirkel rond". eindredactie henk egbers llVau onze correspondent) van deze, door het rijk is, bedraagt ongeveer 90,— V rtMbll.!l ,GT0N De tot nog toe New r,nse '"ïrgemeester van lektriï T'. Lindsay, heeft bij zijn fu .i democratische partij ii ,te zeggen of hij al •et Kandidaat zal worden voor socratische nominatie voor het •entschap. S?i Van zi'n naaste politieke renters wezen echter op het a va,n ,d.e bekendmaking: vlak iviL tingsiiata voor de in- P'ng voor enkele van de e voorverkiezingen. I?6,™ Lindsays invloedrijk- Bi laap ^a'^vach tigste politieke feMwtna f geprobeerd om IS i8 ,gen te houden. Als Ep Matste manoeuvre onder- ;laagd is voor het eindexam van rijksgecommitteeren T.S. verworven worden. Ede een femiMii eaoep Prominente libe- epubhkemen, geleid door John Mi va„ en Llavid Rockefeller ■pïridon! gouverneur, een open- Cd°T waarm de burgemees- •latpyi a 0m de Part') "iet ■ere weide°n" nu '/Ti1®- Van hotfi 't pleidooi zou betekenen, dat hun cheque aantal deelnemers voor een daS et maximum 24. ,i aanmelding schriftelijk of tel« k 23 augustus aan de school. boekjes in de toekomst gesloten zul len blijven. Lindsays mogelijke democratische rivalen gaven hem een voorzichtig welkom. Senator McGovern zei dat de burgemeester een aantrekkelijke aanwinst was voor de democraten, maar hij meende dat de partij scep tisch zou staan tegen de kandidaat stelling van een „middernachtsbe keerling". Volgens de democratische senator Humphrey toonde Lindsays omscha keling, aan, dat president Nixon in 1972 kan en zal worden verslagen. „Dit weerspiegelt de denkbeelden van vele honderdduizenden kiezers die in 1968 Nixon en Agnew steun den en zich zijn gaan realiseren dat ze een vergissing hebben begaan". Op een persconferentie beschul digde de burgemeester de Nixonre- gering van onverschilligheid ten aanzien van de problemen van de armoede, werkloosheid, misdaad, huisvesting en stedelijk verval. Hij merkte op, dat hij ini 1968 Nixons campagne had gesteund om dat Nixon had beloofd om een einde te maken aan de oorlog en de inter ne verdeling. Maar, zei Lindsay, de LINDSAY. oorlog gaat nog steeds voort en de natie is zich meer dan ooit bewust van de verdeeldheid tussen klassen, rassen en leeftijdsgroepen. De burgemeester zelf is er zich van bewust, dat hij van alle gegadigden voor het witte huis misschien wel de grootste kans maakt. Maar weinigen van de mogelijke democratische kandidaten kunnen zijn betoverende aantrekkingskracht en bekwaamheid in het stemmen vangen in dit televisietijdperk eve naren. Waartoe Lindsay ook besluit, en bei de mogelijkheden hebben beslist po litieke gevaren, zijn afvalligheid is een harde slag voor de liberale vleugel van de republikeinse par tij. Onder Nixon hebben de republi keinen zich al aanzienlijk naar rechts bewogen, en een nog grotere polarisatie lijkt waarschijnlijk. (Copyright The Guardian - De Stem LONDEN-ROME (KNP) Hoe wel de bisschoppen bij de katholie ken van Noord-Ierland blijven aan dringen geen geweld te gebruiken en het conflict met de protestanten vreedzaam op te lossen, zal dit be roep wel kansloos blijven. Dit schrijft „The Tablet" in zijn laatste nummer over de onlusten in Belfast en Noord-Ierland. De ware reden ervan is, dat de bisschoppen mach teloos staan tegenover het feit, dat de strijd door guerrilla's geleid wordt. „Wanneer binnen een parochie van 10.000 zielen een handjevol van 15 of 20 man een effectieve oorlog wil voeren tegen veiligheidstroepen, dan helpt de traditionele en werke lijke volgzaamheid van de katholie ken aan hun herders geen steek". Een leider van het tot nieuw le ven gekomen republikeinse vrij- heidsleger IRA heeft in een open brief aan kardinaal Conway van Du blin geschreven, dat de aartsbis schop de zaken in Noord-ierland verkeerd voorsteld. Hij doet dit naai aanleiding van de brief van kardi naal Conway van zondag, waarin hij medelijden vroeg voor de gezinnen van twee Engelse soldaten; die uit wraak voor moord op enkele Ieren vermoord zijn. Ook keert de IRA- leider zich tegen de kardinaal, die matiging en naastenliefde vraagt van het volk. „De Ierse bisschoppen staan waar- het gaat om de bevarijdingsstrijc schijnlijk aan de verkeerde kant nu van de eeuw", zegt de IRA. Van de andere kant keert de Os- servatore Romano zich ook tegen bel gewelddadig optreden in Noord-Ier land. Maar het blad kiest duidelijk partij tegen de protestanten en de overheid. De Osservatore schrijft dat de autoriteiten in Belfast en Londen ais eerste plicht hebben de abcurde en anachoronistische discri minatie van de katholieke bevolking te doen beëindigen. De schokkende berichten uit Noord-Ierland zegt de Osservato re veroorzaken niet alleen maar verdriet doch schokken ons allen vanwege de diepe haat, waardoor de samenleving van katholieken en protestanten steeds bitterder wordt. „Het drama van nu maakt duidelijk, dat meer dan ooit de oorzaken radi caal moeten worden weggeno men". Op hetzelfde ogenblik doet de bis schop van Belfast mgr. Philbin een beroep op zijn katholieken geen wraak te nemen voor de dood van pater Mullan. Deze 30-jarige kape laan van de St.-Jan kathedraal werd door een salvo uit een mitrail leur getroffen, toen hij een sterven de jonge Ier midden op straat de sacramenten der zieken toediende. De Vaticaanse radio heeft hierover een uitvoerige reportage gebracht. Do Wereldraad van Kerken heeft in een telegram aan de Ierse leden van de raad zijn hulp aangeboden bij het vergemakkelijken van even- Ie oecumenische pogingen tot ver zoening en het stichten van vrede. (Van een onzer redacteuren) 'Stonden het Oost- en Westbloc de laatste jaren in een soort pat-stelling tegenover elkaar, op dit moment is de situatie op het internationale schaakbord totaal veranderd. Het spel lijkt weer helemaal open te zijn als gevolg van een serie verras sende zetten van respectievelijk Pe king-China, Nixon, India en Rus land. Het begon met de ping-pong-di- plomatie van communistisch China. Washington zag daarin een moge lijkheid om op betere voet te komen met Mao en zijn 800 miljoen disci pelen en tevens een kans om en passant met goed fatsoen uit de Vietnam-nesten te geraken. En dus deed Amerika een tegenzet: Nixon liet weten, dat hij graag op bezoek zou komen. Die vriendelijkheden over en weer wekten grote verontrusting in Moskou. Als, zo redeneerde het Kremlin, de Chinezen hun ruzie met de Amerikanen hebben bijgelegd, krijgen ze de handen vrij en dan zouden ze wel eens serieus werk kunnen gaan maken van hun aan spraken op grote gebieden in Mandsjoerije. En zo ontstond voor de Russen het spookbeeld van een massale Chinese inval in het Oosten met in de rug, in het Westen, onrus tige satellieten en een potentieel ge vaar als de NAVO. Hoe de balans te herstellenDie kans diende zich aan in het conflict tussen India en Pakistan over de Oost-Pakistaanse vluchtelingen. Dat conflict kan ieder ogenblik uitgroei en tot een oorlog. In dat geval zou Pakistan, dat een vriendschapsver drag met Peking heeft, zich gerug- gesteund weten door de Chinezen, hetgeen een hoogst onprettige ge dachte is voor India, dat al eerder een Chinese inval heeft moeten op vangen. Geconfronteerd met de mogelijk heid van een gecombineerd Chinees- Pakistaans optreden deed India een zet, die in alle hoofdsteden ter we reld groot opzien baarde. Van de ene dag op de andere liet de Indiase regering het door dik en dun verde digd neutraliteitsprincipe vallen en bood Rusland een vriendschapsver drag aan. Zelden is een verdrag zo snel beklonken als dit Russisch-Indiase pact. En geen wonder: het verdrag biedt beide partijen grote voordelen. Wie er het meest van profiteert lijkt moeilijk te zeggen. Wel is al duide lijk wie de grote verliezer is. Dat is West-Europa, dat om zijn economie afhankelijk is van de olie uit het Midden-Oosten. Met de Russen nu, dank zij India, oppermachtig in de Indische Oceaan en de Perzische Golf heeft het Westen rekening te houden met de mogelijkheid, dat de oliekraan pardoes kan worden dicht gedraaid. Hebben de Pekingse schaakmees ters de Russisch-Indiase variant voorzien? De Chinezen hebben op het eerste gezicht de winst van hun Amerikaanse „opening" afgezwakt doordat zij de verbetering van de Chinees-Amerikaanse betrekking nadien afhankelijk hebben gesteld van de regeling van de kwestie- Tai wan. Taiwan (Formosa) is het door Amerika beschermde bolwerk van Tsjang Kai Tsjek en de enkele mil joenen Chinezen, die niet onder Mao willen leven. In de Amerikaans-Chi- nese verhouding speelt deze Tai wan-affaire een rol die ergens te vergelijken is met de Nieuw-Guine- a-kwestie in de Indonesisch-Neder- landse betrekkingen. Vooral dank zij Amerika heeft Nederland des tijds inzake Nieuw-Guinea bakzeil moeten halen. Als de Amerikaanse regering nu op haar beurt allerlei beloften en morele verplichtingen moet vergeten - onder druk van de komende ver kiezingen en de wereldopinie is haar rol in Azië uitgespeeld. Zal Amerika die prijs wülen betalen? Misschien moeten de Verenigde Sta ten wel: vanwege de uitzichtloze si tuatie in Vietnam en het steeds gro ter wordend aantal bevriende landen, dat weigert nog langer de Azië-poli- tiek van Amerika te steunen. Zoals de stukken nu staan, hebben de Chinezen de keus tussen, een wat sterkere positie, nu tegenover Rus land maar dan moeten ze voorlo pig Taiwan vergeten of (op wat langere termijn) de hegemonie in Azië. Voor wie geduld heeft kan de keus niet moeilijk zijn. En de Chi nezen hebben geduld. Er is een tijd geweest, dat een politiek schaakspel van dit niveau geheel béhe°rtst werd door Europese grootmachtenmet name Engeland. Nu komt West-Europa zelfs niet meer in het spel voor. Dat is iets om over na te denken,, want wat daar op het ogenblik in Azië gebeurt, zal verstrekkende gevolgen hebben voor een verdeeld Europa. (Van onze pari. redactie) DEN HAAG Steeds minder Nederlanders vinden naakt aan stootgevend. Dat is de conclusie van een door het Nipo ingesteld onderzoek bij ruim 1000 perso nen vanaf 18 jaar. Naaktfoto's worden door 37 procent van de ondervraagden als aanstootgevend beschouwd; 61 procent zegt dat het niet aanstootgevend is

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1971 | | pagina 13