Jk HEB ME IN
NIXON VERGIST
I.R.A.: Ierse bisschoppen
staan aan verkeerde kant
mg
inistratie
Criss cross Rhythm
if?Efï7N5c0yLTuiiR Meu'
Adriaan Olivier Huizinga 65 jaar
Lindsay straks presiden
Schaakspel
weer open
HULST
Bloot slaat
steeds
minder dood
zoeken wij
ikt met
afdelingen.
kunst
cultuur
gelbedrijven N.V.,
onderhoudi ge-
DE BOODSCHAP VAN
„EERLIJK EN GAAF
VAKTECHNISCH KNAP'
Trompet
Fluit
Orgel
)pkomst
egen-
iiltuur
Osibisa
was
here
•nte Oostburg
NDERWET
re Technische
melding cursisten:
wkundig
ichter tekenaar
Bewijzen
dat je
iets kunt
Zetten van Peking, V.S.,
India en Rusland
[vrijdag 13 augustus 1971
ig
IN TILBURG zal op 16 oktober de
JLnière zijn van de nieuwe Engel-
E mnsiral A funny thing happened
«e way to the forum". De pro
ducers hebben nog steeds geen goe
de Nederlandse naam kunnen be
denken. Herbert Joeks speelt hierin
Kén van de vaderrollen.
THEATER, de Arnhemse toneel
groep heeft een democratische opzet
flpkrecen De opleiding bestaat nu uit
0e zakelijke leider, twee leden van
het stichtingsbestuur en drie leden
Can het gezelschap. Vroeger een
Tweekoppige directie. Voor het ko
mende seizoen staan er drie soorten
activiteiten op het programma: Gro-
Xzaalprodukties eerst 18 feptem-
fcer Het testament van de hond
rlwne-zaalprodukties (reeds geo-
lend met .Freule Julie") en educa-
Eeve produkties voor jonge men
iën.
WIM ZOMER heeft met zijn thea
ter op festivals in Duitsland en En
gland zoveel succes gehad, dat de
ffoeo is uitgenodigd voorstellingen
i geven in Kopenhagen, Berlijn,
Kassei Keulen, Essen, Castrop-
tauxel Leeds en Londen. Het wa-
bn de stukken „Robins Speelhuis"
t Mieren", die dit succes oplever
en" Als nieuwe produkties zijn in
ludie o.a. een bewerking van Bo-
jans' klucht' De huistiran en een
al-programma.
HET RUBENSHUIS in Antwer
pen bestaat als museum 25 jaar. Tot
H oktober is daarom in het atelier
van dit huis een tentoonstelling van
jf zorgvuldig gekozen tekeningen te
en van 17e-eeuwse Vlaamse Mees
ts. Bekenden zoals Rubens, Van
pek en Jordaens en minder beken-
als Van Balen, Quelin, Fyt
es.
DE FRANSE OPERA gaat in de
amende herfst draaien onder een
jêuwe leidingde Zwitserse compo-
fct Rolf Lieberman en de Hongaar-
j dirigent George Soil. Als u toch
'eens een paar dagen naar Parijs
gaat.
I NIEUWE FILMS, die de komende
4tek in ons land in première gaan:
p souffle au coeur; Ze noemen me
leer Tibbs en Sappho en de lief-
Tussen Sonsbeek, Arnhem en Middelheim, Antwerpen ligt niet alleen ruim
lelijk, maar ook mentaal het „park" De Hoge Hees te Eirsel. Daar hebber
5 artiesten de tentoonstelling NATUUR EN SCULPTUUR ingericht, die not
tot 5 september het bezichtigen waard is. Onder het pretentievolle motto
„Het zijn de werkers, de doeners die op lange afstand de dienst zullen uil
maken", hebben de doeners Theo van Brunschot, Hans Claesen, Jo Gijsen
Sjra Schoffelen en Gussen Wie 30 beelden buiten en 16 sculpturen binnei
geplaatst. Geen „boodschappen", zoals in Sonsbeek en Middelheim, maai
„eerlijk, serieus, gaaf en vaktechnisch knap werk", zeggen ze zelf. Of hei
allemaal even tijdloos is als de catalogus dit werk aankondigt, is een groot
vraagteken. Vragen, die de meeste bezoekers zich overigens niet behoeven te
stellen. Ongetwijfeld is er veel bij, waaraan men esthetisch genoegen kan be
leven in deze omgeving. Bovendien is het allemaal te koop, maar de bedrn
gen zult u waarschijnlijk niet in uw portemonnee hebben zitten.
Oosterhout kent sinds kort ook een heuse galerie. De naam is MICRO
en ligt aan de Eerste Kegelstraat. Deze naam zal ongetwijfeld bedoeld zijn
voor de kleine, maar niet onaardig ingerichte ruimte. De kunst, die er
momenteel in getoond wordt is echter niet macro, niet van de grote K
Schilderijen, tekeningen e.d. van Martin Korff en Anton Michielse. Sympa
thiek, maar erg middelmatig. Althans, dat vind ik.
Sculptuur van Gussen Wie in De Hoge Hees.
betekent rhythm" in het Afrikaans
en dat is precies wat de zeven leden
van de formatie beogen. Spartacus
R.: „Rnythm is alles rhythm is niets
Het is een ondefinieerbaar gevoel.
Zonder dat gevoel zouden we niet
kunnen leven. Neem onze drummer
Sol Amarfio. Die is gewoon van
mening, dat hij slechter drumt, om
dat hij de technische toefjes niet
kent. Hij kijkt tegen veel mindere
broeders op. Maar de mensen, die
De groep Osibisa maakt muziek, die aanslaat.
De groep „Osibisa" was In ons
land en komt in september terug.
„Osibisa" is een modewoord in de
huidige muziek-industrie, dat
„rhythm" betekent, maar dekt de
lading slechts ten dele. „Osibisa"
speelt „criss-cross-rhythm-that-explo
de-with-happiness". Muziek dus, die
niet meer en minder voorstaat dan
geluk voor iedere medemens. Mu
ziek, die stoelt op een authentiek
Afro-ritme en voor de „eigen sound"
vermengd wordt met rock, jazz en
een vleugje blues.
„Wij strijden door middel van on
ze muziek voor twee dingen: per
soonlijke vrijheid voor iedereen en
onafhankelijkheid voor de neger.
We zijn echt geen aanhangers van
de Black-Panther-beweging, maar
sommige punten uit hun programma
spreken ons echt wel aan. Het enige
dat wij niet wiUen, is de moeilijk
heden door bloedige strijd oplossen".
Spartacus R., de overgetalenteerde
bassist van „Osibisa", zegt dit zon
der er doekjes omheen te winden.
Allures, passende bij een snel opge
klommen ster, zijn hem vreemd. Hij
komt eerlijk voor zijn mening uit.
„Ik vind het onzin om ten behoeve
van je image een lekker commerci
eel verhaaltje op te haingen. De men
sen willen mij beter leren kennen.
Oké, maar dan moeten ze me wel
accepteren zoals ik ben". „Osibisa"
het kunnen weten vinden hem juist
de belangrijkste jongen van onze
groep. Omdat hij dat oerritme nog
in zijn vingers heeft. En - naar zij
zeggen - het niet verpest is door het
commerciële roffeltje van zijn colle
ga-drummers".
In het kort komt het hier op neer
dat Sol Amarfio authentieke muziek
maakt, zoals eigenlijk iedereen van
„Osibisa". En misschien ligt daarin
wel de sleutel tot het huidige suc
ces. Spartacus R.: „Wij gebruiken
geen foefjes of technische grapjes
om met de luisteraars te communi
ceren. Wij maken muziek. Dat wil
zeggen, wij produceren wat wij op
dat moment in ons hart voelen.
Je hoort ook vaak, dat men zegt:
„Osibisa" is voor jong publiek. On
zin, we hebben in Engeland eens
voor een zaal gespeeld met louter
oude knarren. Met ons normale re
pertoire. Die nxensen walsten erop
Ze werden gewoon helemaal gek.
Op een gegeven moment springt er
een van ik geloof een jaar of 80 het
podium op en gooit onze drummer
een sambabal naar de strot. Hij
gilde, dat hij helemaal hysterisch
van onze muziek werd en het moest
doen, omdat we hem aan de macht
van Hitier deden denken. Kun je je
dat voorstellen? In ieder geval werd
die man vlug afgevoerd en de poli
tie vroeg ons of wen procesverbaal
wilden laten opmaken. Maar we
weigerden. De man deed eigenlijk
precies, wat wij door onze muziek
willen bereiken. Persoonlijke vrij
heid, zonder grenzen. Al is het na
tuurlijk niet leuk als ze je dingen
naar het hoofd gooien
Attentie voor twee platen, waar.
ïan u plezier kunt beleven. Maurice
André (trompet) en Jean-Pierre
Rampal (Fluit) spelen concerten
voor trompet en fluit (5 stuks) van
J.ohan Melchior Molter (Erato-
STU 70601). Molter (1696-1785) is
een componist die de laatste rijd
herontdek wordt. Hij heeft een om
vangrijk aantal werken (o.a. 160
symfonieën) nagelaten,- waarvan de-
se concerten, geschreven voor musi
ci te Karlsruhe, een prachtige af
glans vormen. Melchior was echt
een kind van zijn tijd, maar heeft
ondanks waarneembare invloeden
toch een eigen signatuur. Hij neeft
prachtige partijen voor beide solo-
instrumenten geschreven, die getui
gen van een delicieuze stijl. Fraai
klinkt ook het opvallende concert
voor de „flüte d'amour", met een
diepzinnige meditatieve klank. De
trompetconcerten zijn eigenlijk ge
schreven op de begrensde clarino en
vrager) een zeer moeilijk hanteerba
re souplesse in de embouchure. De
naam van beide solisten staat garant
voor een uitstekende uitvoering
waarbij het Orchestre de Chamore
Jean-Frangois Paillard voor een goe
de, maar af en toe wat schoolse
ondersteuning zorg draagt. Plezierig
mooie plaat. De echte melodieus on
der de „Six" Francis POUtENC is
met twee concerten (een met orgel
en de ander met clavecimbel) op
één plaat vertegenwoordigd (ERA-
TO-ORTF-Serie - STU 70637). ;Met
het concert champêtre voor clave
cimbel en orkest, geïnspireerd door
Wanda Landowska, neemt Poulenc
de oude traditie van dit toen ver
waarloosde instrument weer op en
weet op een eigen bezonken en
speelse wijze tot een verrukkelijk
stuk pastorale muziek te komen.
Virtuoos en vol verrassende effec
ten. Goed gespeeld door Robert
Veyron-Lacroix met het Orchestre
National de L'ORTF. Tien jaar later
ontstond het orgelconcert, dat vertelt
van Poulenc's ontwikkeling, waarbij
vooral zijn religieuze inslag gaat
meespreken. Het is een uitzonderlijk
werk, vol sterk contrasterende de
len, pathetische en meditatieve mo
menten en een persoonlijke verwer
king van allerlei invloeden. Met nie
mand minder dan Marie-Claire
Alain achter het orgel en hetzelfde
orkest, zal deze uitvoering voor ve
len een verrassend stuk muziek
kunnen zijn
wethouders van Oostburg brer
kennis, dat ter gemeente-seeri
3t een verzoek met bijlagen vol
ale Zeeuwsche Energie Maat-]
aelesingel 10, Middelburg, om
alge de Hinderwet, tot het op-
brengen en in werking hou-
[•ukregelstation, op het perceel
aan de le Hogendijk achter de
no. 2 te Oostburg, kadastraal
sectie E nr. 2107 (ged.).
dagen, na de dagtekening van
ing bestaat voor een ieder de
iftelijk bezwaren tegen het ver-
ruling in te brengen bij het ge-
p dinsdag 31 augustus 1971, de'
10 uur, in het gemeentehuis een
worden gehouden, waarbij mon-
n tegen inwilliging van dit ver-
lorden ingebracht.
:dt er op gevestigd, dat inwoner'
e Oostburg later slechts tot be;
zijn indien zij in persoon of bO
de bovenbedoelde zitting zi)n
dere belanghebbenden kunnen
volstaan met het tijdig indienen
bezwaren,
gustus 1971.
Burgemeester en wethouders
voornoemd,
A. Schipper, burgemeester.
P. J. I. Verhage, secretaris.
G 18, TERNEUZEN
3 na schooltijd 011502435.
ig tot de tweejarige avondcursus
pen voor bezitters van het dip1"'
r.S. afdeling bouwkunde of weg-
.erbouwkunde.
het diploma van de aannemers-
een vergelijkbare opleiding kW'
voorbereidend jaar worden 6e
■den gegeven op twee avondeB
,0p dit moment omvat de tegen-
tuur nog maar een duidelijk af-
...abffllt' minderheid van jongeren
m een handjevol van hun volwassen
BlKslicd™Erfgenamen van een
mnsütntionaliseerde linkse erfenis
als ze zijn, hebben de Europese
jonge radicalen nog steeds de nei
ging zichzelf te beschouwen als
voorvechters van „het volk" (arbei
dersklasse) tegen de onderdrukking
door de bourgeoisie (waarmee ze in
de meeste gevallen hun ouders be
doelen). En zo proberen ze dapper
zichzelf in te passen in de bekende
patronen van vroeger. De Ameri
kaanse jongeren zijn veel minder
handig in het hanteren van de oude
retoriek van het radicalisme dan
jfjjj* Europese tegenhangers, 'roniseh
genoeg zijn het de Amerikaanse jon-
prro met hun onderontwikkelde ra
dicale achtergrond, die zich schijn
baar het duidelijkst rekenschap ge
ven van het feit, dat, terwijl zulke
urgente kwesties als de Vietnamese
fjwog, het radiale onrecht en de
LUST*, armoe, de grote strijd van
onze tijd, gebaat kunnen zijn bij een
•mm P°''tiek-oude-stijl, de grote
ztriju van onze tijd tegen een heel
Fff formidabeler, want veel minder
«Welijke tegenstander gaat, die ik
■j aanduiden als „de technocratie".
Amerikaanse jeugd had iets
logger door dat in de strijd tegen
JJ5 vijand de conventionele tactle-
J®?3", Politiek verzet slechts een
"ffïinale rol kunnen spelen". Citaat
Th. ROSZAK in het lezens-
fJWdige boek OPKOMST VAN
Het boek waar heel Nederland op
z'n minst wel eens van gehoord
heeft, is „Adriaan en Olivier". De
auteur Leonhard Huizinga schreef
het met de tweede wereldoorlog in
zicht, en was in één klap kind aan
huis bij het Nederlandse volk, dat
tegen beter weten in de donkere
dagen door wilde schateren. Inmid
dels heeft Huizinga er naar eigen
schatting zo'n 25 boeken opzitten,
waaronder een aantal doorborduur
sels op zijn eerste grote succes, zo
als „Olivier en Adriaan" en „Adri
aan contra Olivier". Hij werd 65
jaar.
Leonhard Huizinga, een kleine
man met meer zout dan peperkleu-
rig hoofd- en snorhaar, is zojuist
gebruind terug van een tweemaan
delijks verblijf in Marokko. Hij
heeft er met een 72-jarige metgezel
door het hele land gezworven en
zelfs op het rotsige begin van de
Sahara gekampeerd om stof op te
doen voor een nieuwe serie boeken-
„Ik reis met de Dieren".
Leonhard Huizinga is behalve
boeken-schrijver ook journalist. „Ik
ben maar een slechte journalist" be
kent hij. „Ik mis de indiscretie om
me overal in te dringen".
Hoe vindt hij het om nog steeds
als „De man van Adriaan en Oli
vier" beschouwd te worden? „Dat
vind ik helemaal niet erg, mits de
mensen er maar geen verkeerde
conclusies aan verbinden. Ik heb het
wel vaak gehad dait ik in een gezel
schap kom en dat de mensen ver
wachten dat je dan lollig gaat
Huizinga maakte er zelfs in het
eerste oorlogsjaar een toneelbewer
king van. „Toneelbewerking is een
groot woord", lacht hij. „Cees La-
seur belde me op en zei dat-ie
„Adriaan en Olivier" over veertien
dagen op het toneel wilde brengen.
Ik heb het boek toen uit elkaar
gescheurd, en de stukjes dialoog er
uit geknipt en er nog wat tussen
geschreven. Ik verwachtte helemaal
niets van de opvoering (met o.a. Ko
van Dijk, Mary Dresselhuys en Joan
Remmelts), maar de grootste verras
sing was toen ik merkte dat ze op
het achterdoek mijn geliefde Toren
vliet, het buitenhuis van mijn moe
der bij Middelburg, dat in het boek
Korenvliet heet, exact hadden nage
schilderd. Ik het 't na de oorlog nog
geprobeerd te pakken te krijgen,
maar ik denk dat ze er toen al
jurken van gemaakt hadden".
Welk van zijn boeken gaat Hui
zinga het meest ter harte? Hij ant
woordt gedecideerd: „Dat is „12
maanden Joost", over 'n vader die
met z'n zoon rondtrekt. Die zoon is
m'n eigen zoon. Hij heet Johan".
Behalve zijn zoon Johan is er een
andere Johan Huizinga, die een gro
te rol gespeeld heeft in het leven
van de auteur Leonhard. Dat was
zijn vader, de wereldberoemde his
toricus en uitmuntende stilist Johan
Huizinga, onder meer auteur van
„Herfsttij der middeleeuwen". Heeft
die beroemde vader hem nooit be
lemmerd in zijn eigen ontwikkeling
als auteur? Leonhard Huizinga:
„Nee, 't was veel eerder een stimu
lans om zelf te bewijzen dat je ook
iets kunt".
Op zjjn 21-ste trok Huizinga de
wijde wereld in. Eerst naar Perzië,
waar hij „in een vervallen huis in
de bergen" begon aan verhalen die
niet voor de prullenmand bestemd
waren al kwamen ze er wel in te
recht. Daarna Marokko; toen Indo
nesië, waar Huizinga zich als plan
ter vestigde. Inmiddels had hij ook
nog z'n meesterstitel in de rechten
gehaald. Van wat er in die tijd
ontstond maakte hij z'n eerste „ech
te" boek. „Dat was „De gestroom
lijnde wereld". Ik heb er stad en
land mee rondgeleurd. Iedereen zei
dat 't alleraardigst was, maar alleen
bestemd voor de „happy few". Tot
ik bij de schrijver Herman Robbers
kwam, toen eigenaar van het nog
kleine blaadje Elsevier. Dat vind ik
een fijn boekje, zei hij. Daar wil ik
wel een paar centen aan verliezen.
En net werd een best-seller. Dat
was in '35. Je weet trouwens nooit
waarom de mensen iets wel of niet
kopen. In „De mantel der Liefde"
zitten een aantal verdomd goeie ver
halen. Maar er zijn ooiit 2000 exem
plaren van verkocht
Behalve met de natuur, houdt
Huizinga zich graag bezig met de
dagelijkse dingen van onze samenle
ving. In zijn dagelijkse krantestuk
jes reageerde hij er op eigen wijze
op en dat bracht nog wel eens wat
gemoederen in beweging. „Op 1 juli
vorig jaar, kreeg ik een brief van
De Telegraaf, dat ze de samenwer
king met mij onmiddellijk als geëin
digd beschouwen. Ik heb toen met
een een brief aan m'n advocaat
gestuurd, want dat gaat natuurlijk
niet. 't Heeft ze ook heel wat meer
geld gekost dan ze anders kwijt
waren geweest. Maar de toen ver
dwijnende hoofdredacteur had me al
gewaarschuwd. Ze gingen me een
beetje wegpesten. Ze zetten de
slechtste stukjes in de krant, en van
de goede zeiden ze dat die zoekge
raakt waren of niet waren aangeko
men. En als je klachten had was 't
van: „Ja, maar u heeft maar zó
weinig stukjes in de krant". Ze
moesten me blijkbaar niet, maar ik
hoef hen ook niet zo erg".
Leonhard Huizinga is duidelijk
een francofiel. „Mijn vrouw zei gis
teren nog: „Wat jij wilt is een
Torenvliet in Frankrijk". Misschien
is dat wel zo". De Groninger Hui
zinga haalt uit een andere kamer
van zijn Haagse flat een grote prent
van het buiten van zijn familie.
„Hier heb ik misschien nog meer in
gedachten dan in werkelijkheid m'n
hele jeugd doorgebracht Een prachtig
buiten met de mooiste Engelse tuin
die ik ooit gezien heb. In de oorlog
heeft er een Duitse generaal gezeten
en ze hebben er een soort bunker in
gebouwd. Er is nu niets meer van
over. Maar zoiets in Frankrijk, daar
zou ik willen eindigen. Dan is de
cirkel rond".
eindredactie
henk egbers
llVau
onze correspondent)
van deze, door het rijk
is, bedraagt ongeveer 90,— V
rtMbll.!l ,GT0N De tot nog toe
New r,nse '"ïrgemeester van
lektriï T'. Lindsay, heeft bij zijn
fu .i democratische partij
ii ,te zeggen of hij al
•et Kandidaat zal worden voor
socratische nominatie voor het
•entschap.
S?i Van zi'n naaste politieke
renters wezen echter op het
a va,n ,d.e bekendmaking: vlak
iviL tingsiiata voor de in-
P'ng voor enkele van de
e voorverkiezingen.
I?6,™ Lindsays invloedrijk-
Bi laap ^a'^vach tigste politieke
feMwtna f geprobeerd om
IS i8 ,gen te houden. Als
Ep Matste manoeuvre onder-
;laagd is voor het eindexam
van rijksgecommitteeren
T.S. verworven worden.
Ede een
femiMii eaoep Prominente libe-
epubhkemen, geleid door John
Mi va„ en Llavid Rockefeller
■pïridon! gouverneur, een open-
Cd°T waarm de burgemees-
•latpyi a 0m de Part') "iet
■ere weide°n" nu '/Ti1®- Van
hotfi 't pleidooi zou
betekenen, dat hun cheque
aantal deelnemers voor een daS
et maximum 24.
,i aanmelding schriftelijk of tel«
k 23 augustus aan de school.
boekjes in de toekomst gesloten zul
len blijven.
Lindsays mogelijke democratische
rivalen gaven hem een voorzichtig
welkom. Senator McGovern zei dat
de burgemeester een aantrekkelijke
aanwinst was voor de democraten,
maar hij meende dat de partij scep
tisch zou staan tegen de kandidaat
stelling van een „middernachtsbe
keerling".
Volgens de democratische senator
Humphrey toonde Lindsays omscha
keling, aan, dat president Nixon in
1972 kan en zal worden verslagen.
„Dit weerspiegelt de denkbeelden
van vele honderdduizenden kiezers
die in 1968 Nixon en Agnew steun
den en zich zijn gaan realiseren dat
ze een vergissing hebben begaan".
Op een persconferentie beschul
digde de burgemeester de Nixonre-
gering van onverschilligheid ten
aanzien van de problemen van de
armoede, werkloosheid, misdaad,
huisvesting en stedelijk verval.
Hij merkte op, dat hij ini 1968
Nixons campagne had gesteund om
dat Nixon had beloofd om een einde
te maken aan de oorlog en de inter
ne verdeling. Maar, zei Lindsay, de
LINDSAY.
oorlog gaat nog steeds voort en de
natie is zich meer dan ooit bewust
van de verdeeldheid tussen klassen,
rassen en leeftijdsgroepen.
De burgemeester zelf is er zich van
bewust, dat hij van alle gegadigden
voor het witte huis misschien wel
de grootste kans maakt.
Maar weinigen van de mogelijke
democratische kandidaten kunnen
zijn betoverende aantrekkingskracht
en bekwaamheid in het stemmen
vangen in dit televisietijdperk eve
naren.
Waartoe Lindsay ook besluit, en bei
de mogelijkheden hebben beslist po
litieke gevaren, zijn afvalligheid is
een harde slag voor de liberale
vleugel van de republikeinse par
tij.
Onder Nixon hebben de republi
keinen zich al aanzienlijk naar
rechts bewogen, en een nog grotere
polarisatie lijkt waarschijnlijk.
(Copyright The Guardian - De
Stem
LONDEN-ROME (KNP) Hoe
wel de bisschoppen bij de katholie
ken van Noord-Ierland blijven aan
dringen geen geweld te gebruiken
en het conflict met de protestanten
vreedzaam op te lossen, zal dit be
roep wel kansloos blijven. Dit
schrijft „The Tablet" in zijn laatste
nummer over de onlusten in Belfast
en Noord-Ierland. De ware reden
ervan is, dat de bisschoppen mach
teloos staan tegenover het feit, dat
de strijd door guerrilla's geleid
wordt.
„Wanneer binnen een parochie
van 10.000 zielen een handjevol van
15 of 20 man een effectieve oorlog
wil voeren tegen veiligheidstroepen,
dan helpt de traditionele en werke
lijke volgzaamheid van de katholie
ken aan hun herders geen steek".
Een leider van het tot nieuw le
ven gekomen republikeinse vrij-
heidsleger IRA heeft in een open
brief aan kardinaal Conway van Du
blin geschreven, dat de aartsbis
schop de zaken in Noord-ierland
verkeerd voorsteld. Hij doet dit naai
aanleiding van de brief van kardi
naal Conway van zondag, waarin hij
medelijden vroeg voor de gezinnen
van twee Engelse soldaten; die uit
wraak voor moord op enkele Ieren
vermoord zijn. Ook keert de IRA-
leider zich tegen de kardinaal, die
matiging en naastenliefde vraagt
van het volk.
„De Ierse bisschoppen staan waar-
het gaat om de bevarijdingsstrijc
schijnlijk aan de verkeerde kant nu
van de eeuw", zegt de IRA.
Van de andere kant keert de Os-
servatore Romano zich ook tegen bel
gewelddadig optreden in Noord-Ier
land. Maar het blad kiest duidelijk
partij tegen de protestanten en de
overheid. De Osservatore schrijft
dat de autoriteiten in Belfast en
Londen ais eerste plicht hebben de
abcurde en anachoronistische discri
minatie van de katholieke bevolking
te doen beëindigen.
De schokkende berichten uit
Noord-Ierland zegt de Osservato
re veroorzaken niet alleen maar
verdriet doch schokken ons allen
vanwege de diepe haat, waardoor de
samenleving van katholieken en
protestanten steeds bitterder wordt.
„Het drama van nu maakt duidelijk,
dat meer dan ooit de oorzaken radi
caal moeten worden weggeno
men".
Op hetzelfde ogenblik doet de bis
schop van Belfast mgr. Philbin een
beroep op zijn katholieken geen
wraak te nemen voor de dood van
pater Mullan. Deze 30-jarige kape
laan van de St.-Jan kathedraal
werd door een salvo uit een mitrail
leur getroffen, toen hij een sterven
de jonge Ier midden op straat de
sacramenten der zieken toediende.
De Vaticaanse radio heeft hierover
een uitvoerige reportage gebracht.
Do Wereldraad van Kerken heeft
in een telegram aan de Ierse leden
van de raad zijn hulp aangeboden
bij het vergemakkelijken van even-
Ie oecumenische pogingen tot ver
zoening en het stichten van vrede.
(Van een onzer redacteuren)
'Stonden het Oost- en Westbloc de
laatste jaren in een soort pat-stelling
tegenover elkaar, op dit moment is
de situatie op het internationale
schaakbord totaal veranderd. Het
spel lijkt weer helemaal open te
zijn als gevolg van een serie verras
sende zetten van respectievelijk Pe
king-China, Nixon, India en Rus
land.
Het begon met de ping-pong-di-
plomatie van communistisch China.
Washington zag daarin een moge
lijkheid om op betere voet te komen
met Mao en zijn 800 miljoen disci
pelen en tevens een kans om en
passant met goed fatsoen uit de
Vietnam-nesten te geraken. En dus
deed Amerika een tegenzet: Nixon
liet weten, dat hij graag op bezoek
zou komen.
Die vriendelijkheden over en
weer wekten grote verontrusting in
Moskou. Als, zo redeneerde het
Kremlin, de Chinezen hun ruzie met
de Amerikanen hebben bijgelegd,
krijgen ze de handen vrij en dan
zouden ze wel eens serieus werk
kunnen gaan maken van hun aan
spraken op grote gebieden in
Mandsjoerije. En zo ontstond voor
de Russen het spookbeeld van een
massale Chinese inval in het Oosten
met in de rug, in het Westen, onrus
tige satellieten en een potentieel ge
vaar als de NAVO.
Hoe de balans te herstellenDie
kans diende zich aan in het conflict
tussen India en Pakistan over de
Oost-Pakistaanse vluchtelingen. Dat
conflict kan ieder ogenblik uitgroei
en tot een oorlog. In dat geval zou
Pakistan, dat een vriendschapsver
drag met Peking heeft, zich gerug-
gesteund weten door de Chinezen,
hetgeen een hoogst onprettige ge
dachte is voor India, dat al eerder
een Chinese inval heeft moeten op
vangen.
Geconfronteerd met de mogelijk
heid van een gecombineerd Chinees-
Pakistaans optreden deed India een
zet, die in alle hoofdsteden ter we
reld groot opzien baarde. Van de
ene dag op de andere liet de Indiase
regering het door dik en dun verde
digd neutraliteitsprincipe vallen en
bood Rusland een vriendschapsver
drag aan.
Zelden is een verdrag zo snel
beklonken als dit Russisch-Indiase
pact. En geen wonder: het verdrag
biedt beide partijen grote voordelen.
Wie er het meest van profiteert lijkt
moeilijk te zeggen. Wel is al duide
lijk wie de grote verliezer is. Dat is
West-Europa, dat om zijn economie
afhankelijk is van de olie uit het
Midden-Oosten. Met de Russen nu,
dank zij India, oppermachtig in de
Indische Oceaan en de Perzische
Golf heeft het Westen rekening te
houden met de mogelijkheid, dat de
oliekraan pardoes kan worden dicht
gedraaid.
Hebben de Pekingse schaakmees
ters de Russisch-Indiase variant
voorzien? De Chinezen hebben op
het eerste gezicht de winst van hun
Amerikaanse „opening" afgezwakt
doordat zij de verbetering van de
Chinees-Amerikaanse betrekking
nadien afhankelijk hebben gesteld
van de regeling van de kwestie-
Tai wan.
Taiwan (Formosa) is het door
Amerika beschermde bolwerk van
Tsjang Kai Tsjek en de enkele mil
joenen Chinezen, die niet onder Mao
willen leven. In de Amerikaans-Chi-
nese verhouding speelt deze Tai
wan-affaire een rol die ergens te
vergelijken is met de Nieuw-Guine-
a-kwestie in de Indonesisch-Neder-
landse betrekkingen. Vooral dank
zij Amerika heeft Nederland des
tijds inzake Nieuw-Guinea bakzeil
moeten halen.
Als de Amerikaanse regering nu
op haar beurt allerlei beloften en
morele verplichtingen moet vergeten
- onder druk van de komende ver
kiezingen en de wereldopinie is
haar rol in Azië uitgespeeld. Zal
Amerika die prijs wülen betalen?
Misschien moeten de Verenigde Sta
ten wel: vanwege de uitzichtloze si
tuatie in Vietnam en het steeds gro
ter wordend aantal bevriende landen,
dat weigert nog langer de Azië-poli-
tiek van Amerika te steunen.
Zoals de stukken nu staan, hebben
de Chinezen de keus tussen, een wat
sterkere positie, nu tegenover Rus
land maar dan moeten ze voorlo
pig Taiwan vergeten of (op wat
langere termijn) de hegemonie in
Azië. Voor wie geduld heeft kan de
keus niet moeilijk zijn. En de Chi
nezen hebben geduld.
Er is een tijd geweest, dat een
politiek schaakspel van dit niveau
geheel béhe°rtst werd door Europese
grootmachtenmet name Engeland.
Nu komt West-Europa zelfs niet
meer in het spel voor. Dat is iets om
over na te denken,, want wat daar
op het ogenblik in Azië gebeurt, zal
verstrekkende gevolgen hebben voor
een verdeeld Europa.
(Van onze pari. redactie)
DEN HAAG Steeds minder
Nederlanders vinden naakt aan
stootgevend. Dat is de conclusie
van een door het Nipo ingesteld
onderzoek bij ruim 1000 perso
nen vanaf 18 jaar.
Naaktfoto's worden door 37
procent van de ondervraagden
als aanstootgevend beschouwd;
61 procent zegt dat het niet
aanstootgevend is