Van een boer die zijn
eigen
wijn zo lekker vond
RUIMTESCHIP AARDE
HEEFT
GEEN VLUCHTPLAN
Rose Kennedytrouw tegenover ontrouw
Arnald
doen h
nog ru
<j
Plakboek-raadsel
NA HE'
RASARTII
De Kennedy Vrouwen
door
PEARL S. BUCK
kleine
stem
1i 11 mi iinimi
VERWIJTEN
RUZIE
RUÏNES
HARD ACHTERUIT
BEPERKING
VERDOEZELD
Woensdag 28 woensdag 1971
Woensdag 28 woensc
en zij nam zicli voor,
volgend jaar de man goed te helpen
bij het leegdrinken van zijn voor-
treffelijke wijn, die alle andere uit
de buurt overtrof
AN MAC GELLAVRY
Want juist als die zon haar hoogste Hr f PCTPIr
hitte op de aarde afvuurt en de
grond droog en dor is als steen, dan
schiet uit elke cactus die tien jaar
langonvenanderd grijsgroen is gehe
ven, een vijf meter hoge stengel op.
Hij krijgt zijarmen als een kande
laar, er komen gele bloemkaarsen op
te prijken en de cactus lijkt wel een
geel vlammend licht te versprei
den.
Nu maakte de boerin haar man
bittere verwijten. Waarop moesten
zij de gouverneur wel tracteren? Op
geitemelk soms?? De boer ging be
schaamd naar de buurman en ver
trouwde hem zijn moeilijkheden toe.
De buurman was zo vriendelijk om
een van zijn eigen vaatjes af te
staan, op voorwaarde dat hij van de
volgende oogst er één van de boer
zou terugkrijgen. Dat was dan een
goede ruil.
De gouverneur kwam en dronk
met de boer een glas wijn onder de
schaduwrijke boom voor het huis.
Hij glimlachte beleefd en prees de
wijn, maar dacht: „Waaraan heeft
de wijn van deze boer die goede
naam te danken? Zó bijzondier is dit
glas toch niet.Maar de eer van
de boer was gered.
„Kijk", zegt cle boerin tegen haar
man, „de cactus is zuinig op het
water dat de hemel hem zo schaars
schenkt. Hij bewaart het in zijn
dikke blaren. Dat doet hij tien jaar
lang onveranderd grijsgroen is geble-
zonnefeest zijn kaarsen aan te kun
nen steken! Zo moet jij je wijn
bewaren in de vaatjes. En zorgen dat
er altijd wat over is om op een
feestelijke dag, zoals wanneer de
gouverneur komt, je wijn te kunnen
laten fonkelen in het glas."
De boer knikte beschaamdMaar
toen viel zijn oog op de stekelige
blaren van elke cactus die met zijn
gele bloemkaarsen pronkte. De dik
ke vlezige blaren waren uitgedroogd
en dor, ze lagen dood aan de voet
van de prachtige bloeiruenkandelaar.
Zij hadden al hun sappen en krach
ten afgestaan aan de bloemen en
waren zelf gestorven van de
dorst.
Dat zag deze boer. Hij keek niet
langer beschaamd, maar lachte hard,
sloeg zich op de dijen van plezier en
porde zijn vrouw in de ribben. „Ik
zal deze les goed onthouden", riep
hij naar zijn verbaasde vrouw. „Als
ik mijn wijn spaar om misschien
eens in die tien jaar een gouverneur
te tracteren, zal ik zelf net zo dor
en uitgedroogd warden als die bla
deren! Nee, beste vrouw, voortaan
krijgen de vaatjes geen kans te gaan
lekken, en de rakkers zullen mijn
koele hutje niet binnenkomen om
met hun mond onder mijn vaatjes te
hangen. Ik zal zelf mijn wijn drin
ken als ik daar zin in heb en niet
ééns in de tien jaar, maar elke dag
stralen als een gele kandelaar!
Moeder had Peter-Albert een ver
haal over kabouters verteld. Toen
het verhaal uit was zei Peter-Albert,
„Moeder, juffrouw Dons had ons
verteld dat kabouters helemaal niet
bestaan". „Gelijk geef ik je, maar
een verhaal hoeft toch niet waar te
zijn", zei moeder. „Ga maar vlug
slapen, welterusten".
Haar de lente korf duurt en de zomer lang, waar het weinig buis. Dat beviel de vrouw uitste-
regent maar de zon heet brandt, daar groeit de grijsgroene cactus kend en zij nam zich voor, het
tussen stenen en rotsen, langs oude ruines en muren. Er schieten in
hef voorjaar wel wilde bloemen uit de bodem, maar zij verdorren al
gauw door de hitte. Dan blijven alleen de honderden grijsgroene bla
deren met stekels over in dit warme land. De cactus kan het opnemen
tegen de gloeiende zonnestralen omdat die dikke bladeren water op
sparen waarmee de plant zijn dorst lest in de droge tijd.
In dat land heeft elke boer een de stoffige weg. Maar bij de ruïnes
kleine wijngaard, waarin hij druiven waohtte een schitterend gezicht!
laat groeien om er zijn eigen wijn
van te maken.
Zo was er eens een boer die zijn
wijngaard had op een bijzonder
goed stukje grond. Zijn druiven wa
ren bovendien van een prachtige
soort en de wijn die in het koele
stenen hutje achter het huis in vaat
jes lag opgeslagen, overtrof dan ook
alle andere rut de buurt. Voor de
groente die hij verbouwde en de
geiten die hij hield, zorgde Jiij even
goed. De man was een uitstekende
boer.
Toch had hij één gebrek. Zijn
wijn was zo voortreffelijk dat hij
niet laten kon er telkens van te
proeven, zodat zijn voorraadje elk
jaar op wias, nog vóór er nieuwe
wijn kon worden aangesproken. Dit
maakte de boerin voortdurend boos.
Maar als zij boos werd, was de boer
nog niet gelukkig. Daarom verzon
hij leugentjes hoe het kwam dat de
vaatjes gehangen.verzon hij. Toch
Nu eens had een vat gelekt.zei
hij. Dan weer hadden rakkers 's
middags tijdens het rustuur met hun
mond onder lret spongat van de
vaatjes gehangen..verzon hij .Toch
raakte de boer op een dag hierdoor
in grote verlegenheid.
Juist toen ihij de laatste druppel
van zijn voorraad had opgemaakt,
berichtte de gouverneur van de
streek dat hij een tocht langs de
boerderijen ging maken. En aange
zien hij had gehoord hoe buitenge
woon de wijn van deze boer was,
wilde hij graag een glas met hem
drinken onder de schaduwrijke
boom voor het huis.
Deze vakantieganger reist op een nogal ongemakkelijke ma
nier. Hij heeft namelijk schipbreuk geleden en hij drijft naar een
eilandje. De naam van deze schipbreukeling hebben jullie vast
wel eens gehoord. Als je de letters in de juiste volgorde zet, lees
je z'n naam. Wie is hij
aosmo uosuiqojj tONISSOIAO
Peter - Albert sliep vlug in, hij
had veel slaap. Opeens keeem keeem
keeem teeet teeet teeet.
Wat hoorde hij daar? Hij sprong
rechtop in bed, wreef zijn slaperige
ogen uit, trok het licht aan en beek.
't Geluid kwam van het raam, dat
wist Peter-Albert zeker, hij keek
naar het raam maar hij zag nie
mand. Daar was het geluid wéér
keeem, keeem, keeem, teeet, teeet,
teeet, maar nu véél harder. Het
geluid klonk uit cle boekenkast en
wat zag hij daar, een lief poppetje,
maar hij hield helemaal niet van
poppen. Hij was een jongetje. Mis
schien wil zijn~ zusje Anja wel een
pop bij hebben. Hij tilde het popje
op en het leefde, het was een mens.
Het riep, laat los. Peter-Albert stond
stokstijf stil van de schrik. Eerst
werd hij spierwit toen vuurrood,
toen.... Mama, mama, hij sprong uit
bed, het was een droom. Al die
geluiden waren niet echt. Hij ver
beeldde het zich maar.
Jolande
berg.
Strijtveen, Geertruiden-
eindredactie
ben jansen
Het bovenste raadsel kun je natuurlijk ook in je plakboek ver
werken. Over 't plakboek gesproken: We zouden onderhand best
eens willen zien hoe het daarmee staat. De vakantie zit er al voor
een groot deel op en jullie zitten vast al te plakken en te knippen
voor het boek. Als je ermee klaar bent, dan moet je het opsturen
naar De Kleine Stem, Reigerstraat 16 in Breda. We hebben er al
enkele binnengekregen en daar zijn hele mooie bjj. Doe dus je
best, we wachten.
Hierna bedacht de boerin hoe zij
haar man kon leren zuinig om te
gaan met zijn beste wijn. En zij
stelde hem op het zomerzonnefeest
voor, mee te gaan naar de ruïnes,
waar grijsgroene cactus woekert. De
boer vond geen aardigheid in die
tocht door de verzengende hitte,
maar hij gaf toe, want hij had al
genoeg van haar boosheid geleden.
Daar liepen zij achter elkaar langs
Daar stond de vrouw even met
haar mond vol tanden. Maar toen
zette zij haar handen in de zij en
beet haar man toe: „Behalve dan
toch zeker als je weer allies hebt
opgedronken, nog voor de nieuwe
wijn getapt ban worden. Dan lijk je
ook op een uitgedroogde cactus, als
je dat maar weet„Ik weet het,"
antwoordde de hoer, „net zo goed
als jij weet dat je op een stekelige
plant lijkt, wanneer je zo boos
bent."
Zo zeiden ze elkaar de waarheid
aan de voet van de geel vlammende
bloemenkaarsen. Maar daarna lach
ten ze allebei, gaven elkaar een arm
en gingen terug naar huis. En om
elkaar hun fouten te vergeven,
dronken ze samen een glas wijn uit
het vaatje van de buurman, onder
de schaduwrijke boom voor het
Lizet Martens, 9 jaar, Geertruidenberg.
(Van onze correspondent)
nE AMERIKANEN zijn begonnen
aan een nieuwe maanreis. De Apol
lo 15 heeft een driekoppige bemanning
waarvan een tot commandant is aan
gesteld. De Apollo bevat life-sup-
port systems" (systeem van verzor
ging) voor de dertien dagen duren
de vlucht, enorm ingewikkelde ap
paratuur voor navigatie, controle en
V or noodgevallen en voorraden
voedsel, water en zuurstof, die -
zoals zo vele voorzieningen - precies
zijn afgemeten naar de grootte der
bemanning en de duur van de
vlucht. Door een onberispelijke
planning, een even onberispelijke
constructie en dp or het uitsluiten
van krankzinnige passagiers, is er
een grote kans dat de utucht stangt
en de bemanning de reis overleeft.
Meer dan 99 procent, menen de
NASA-technicl.
Er is een nog ander, veel groter
en veel belangrijker ruimteschip in
de vaart, dat naar professor Paul
Ehrlich „aan een dove wereld pro
beert duidelijk te maken, dat het
hard nodig moet worden nagake
ken." Dit ruimteschip heeft geen
commandant, geen getrainde beman
ning en geen vluchtplan. Net bevat
uiterst beperkte „life-support sys
tems", een beperkt energievermogen
en beperkte materiële hulpbron
nen.
Een blik op de inventaris onthult
dat, hoewel het geen commandant
heeft en geen getrainde bemanning,
het 3,6 miljard passagiers vervoert,
van wie de meeste derde klas, on
dervoed en verstoken van veel
noodzakelijke levensbehoeften. Het
wordt ve der duidelijk, dat de „life-
support systems" bestaan uit een
prachtig samenhangende structuur
van levende organismen, maar ook
dat die structuur door een teveel
aan passagiers reeds ernstig is aan
getast en voortdurend verslech
terd.
Ondanks dat zijn er ook ongeveer
500 miljoen eerste klas passagiers.
Die zijn weldoorvoed en, hoewel ze
beweren dat het anders is, verbrui
ken ze een evenredige hoeveelheid
van de materiële middelen waarbij
ze vele onvervangbare hulpmiddelen
omzetten in onbeduidende zaken en
rommel. Daarvan ontdoen ze zich
dan in de reeds hard achteruit gega-
ne „life-support systems". De
vluchtduur is niet bekend, maar pa
radoxaal genoeg, wordt hij geacht
lang te zijn.
Aangezien er geen commandant is,
geen vluchtleidergeen deskundige
bemanning en geen vluchtplan, weet
niemand aan boord eigenlijk precies
hoe het ouerbelaste „life-support
system" werkt. Plaatselijke storin
gen, die zich gewoonlijk het eerst
aankondigen door de scherpe stank
van de dood, hebben duidelijk, ge
maakt, dat het onderdelen bevat, die
op een gevaarlijke manier met elk
aar in verband staan, en dat waar
schijnlijk de ene storing op de ande
re zal volgen.
Het systeem zal misschien plotse
ling als een kaartenhuis in elkaar
storten. Omdat het echter goed is
opgebouwd en een grote soepelheid
bezit, zullen naderende instabiliteit
en storingen in het begin onmerk
baar zijn. Als de grote storing komt,
dan zal het systeem onherstelbaar
gestagneerd worden. Er zijn geen
noodfaciliteiten aan boord van het
ruimteschip om een naderende in
stabiliteit te registreren en te be
strijden.
beperkt en overbelast zijn en hoe
wel hulpbronnen slinken, wordt ver
wacht, dat het ruimteschip ieder uur
8000 passagiers extra zal moeten
vervoeren, waarbij het bovendien
voor iedereen aan boord moet zor
gen voor „meer van alles". Een hand
jevol doordenkende passagiers schat
de life-support systems" in staat
zijn om een gelijkblijvende lading
van 1,5 miljard mensen op een ge
zonde en bevredigende manier op te
vangen. Maar over dertig jaar zullen
ze met 7,2 miljard mensen te stellen
hebben er- over 50 jaar met li
miljard.
Degenen die de enorme beperkin
gen van de systemen van het ruim
teschip kennen, vrezen de ernstige ge
volgen van deze toeneming van pas
sagiers. Zij behoren echter niet tot
de leiders van de passagiers. In
tegendeel: het enige waar de mach
tigste en luidruchtigste leiders zich,
aangemoedigd door iets dat „expan
sie" heet, om bekommeren is een zo
snel mogelijke groei van het ge
bruik der. beperkte hulpmiddelen,
kennelijk met de bedoeling om zon
der zorgen voor de toekomst alles te
verspillen. Verder voeren ze allerlei
manoeuvres uit. Die resulteren in de
verwerving van nog meer vernieti-
gingsmiddelen, in nog meer manie
ren vafi verspilling, in een nog gro
ter consumptiepeil voor henzelf en
in de beroving van andere passa
giers. Ondertussen spreken ze van
„visie op de toekomst" en wenden
ze voor, ecologen te zijn.
Zoals gezegd is er geen commaan-
dant, geen vluchtplan en geen passa
gierscontrole. Ruimtevaarttechnisch
gezien is er geen enkele kans op
overleving.
Welnu, laten we ons er vagelijk
van bewust dat het onmogelijke niet
mogelijk is aannemen, dat de passa
giers proberen de capaciteit van hm
„life-support systems" te schatten.
En laten we aannemen, dat zij, ge
bruik makend van de traditionele
veiligheidsmechanismen, die de goe
de technici - niet altijd met succes -
hebben aangewend, streven naar een
berekening van passagiersbeperkin
gen, naar een rechtmatige toewijzing
en een herstel van de kringloop van
de hulpmiddelen en naar liet opstel-
tere van een bruikbaar vluchtplan.
Wat zullen ze dan ontdekken?
De tekenen zijn nu al niét gun
stig, maar daar blijft het niet bij.
Hoewel de „life-support systems"
Ze zullen ontdekken, dat een aan
tal essentiële, kritieke beperkingen
niet bekend zijn en dat weinig pas
sagiers zich blijken druk te maken,
Ze zullen ontdekken, dat, omdat de
systemen soepel zijn en gemakkelijk
allerlei consumptietechniekjes kun
nen worden verdoezeld, een aantal
middelen om de veiligheidsmecha
nismen te peilen niet meer bestaan.
En ze zullen ontdekken, dat de pas
sagiers die het meeste hamsteren en
consumeren veel te veel in de wol
ken zijn met hun succes om hun
handelen op een redelijke manier te
analyseren. Kritieke beperkingen la
ten pas wat van zich merken, wan
neer ze te buiten zijn gegaan. In een
ruimteschip is dat zeker fataal.
Het onderzoek zal verder onthul
len, dat de derde klas passagiers
ernstig gebelgd zijn over het enorm
verschil in levenspeil en over de
manier waarop de eerste-klas passa
giers onbeduidende, zinloze zaken
aanbieden in ruil voor kostbare pro
teïnen en onvervangbare mineralen.
Terwijl de hulpbronnen verder slin
ken en de ongelijkheid verder
groeit, zal de wrijving zonder twij
fel ook groeien. Rebellie is niet
alleen onontkoombaar zij is reeds
begonnen.
AFLEVERING 33
Dit alles diende als inleiding tot
mijn verdediging van de Kennedy's
in Amerika. Opnieuw spreek ik
over de Kennedy's als symbool, de
meest opzienbarende van onze wei
nige op de voorgrond tredende fami
lies. Tegenwoordig werken we ge
staag aan hun verniétiging.
Je hoeft maar een krant in te
kijken en je vindt een nieuw
„schandaal" over een Kennedy, of
op zijn minst een nieuw verhaal
over een oud schandaal.
Secretaressen, kindermeisjes, be
dienden en anderen beijveren zich
ons te bewijzen hoe slecht, hoe har
teloos, hoe onaangenaam de Kenne
dy's zijn en hoe onmogelijk ze wa
ren als werkgevers. Al die lieden
kan ik alleen maar vragen: „Waar
om zijn jullie dan bij ze in dienst
gebleven?" Daarop komt natuurlijk
geen antwoord. Als er geen lezers
van dergelijke laster bestonden, als
er niet gesmuld werd van de vuilig
heid, zou het niet gedrukt worden
Dat het wel gedrukt en gelezen
wordt is een ernstige blaam op het
gemiddelde Amerikaanse publiek.
Ik ben niet zo naïef om te gelo
ven dat de Kennedy's rein zijn als
engelen. Dat zou onrealistisch zijn.
Ik heb genoeg briljante en begaafde
mensen gekend om te beseffen dat
ze aan geweldige verleidingen bloot
staan. Ik ken de verleidingen waar
voor de Kennedy's soms bezweken
zijn maar al te goed. Rose Kennedy
is haar man jarenlang standvastig
trouw gebleven, terwijl hij een ver
houding had met een knappe film
ster. Naar buiten handhaafde ze een
trots stilzwijgen. Maar de innerlijke
strijd moet een stempel op de kin
deren gedrukt hebben. Misschien is
er nooit een woord over gesproken,
maar dat hoefde ook niet. In een
kinderlijke geesx wordt verwarring
gesticht als het kind van zijn ouders
houdt en hun goedkeuring wil weg
dragen, maar toch een tegenstelling
bespeurt die zijn eigen volledige
acceptatie van zijn ouders in de weg
staat.
De Kennedy's zijn nooit vermaard
geweest om hun huwelijkstrouw,
maar hun vrouwen hebben het de
moeite waard gevonden hun vrou
wen en de moeders van hun kinde
ren te blijven Hun go dsdienst
schrijft hun dat trouwens voor.
Maar ik geloof dat er meer redenen
zijn dan godsdienst alleen. De Ken
nedy's hebben iets dat zo ongewoon
is dat het vele vrouwen aantrekt,
met inbegrip van hun eigen vrou
wen.
Hun vrouwen beseffen tenslotte
dat het onvermijdelijk is. Ze weten
hoe groot de verleidingen voor iede
re knappe jongeman in onze maat
schappij zijn. Als hij dan bovendien
nog rijk is, kan hij vrijwel iedere
vrouw krijgen.
„U hebt er geen idee van hoe
moeilijk het is de vrouwen te ontlo
pen", heeft een jongeman tegen me
gezegd. „Ze bieden zich aan, ze
lopen je na. Ze leggen heit handig
aan..."
„Maar als je dat nu weet", opper
de ik.
Hij grinnikte. „Ze zijn zo ver
draaid uitgekookt. Je bent er bij
voor je het weet".
Wat hij niet zei was dat de be
gaafde, briljante man of vrouw een
sterk ontwikkeld gevoelsleven heeft.
Ze zijn gewoolijk eenzaam en daar
door ontvankelijker dan de gemid
delde mens. Ze komen gemakkelij
ker in de verleiding en helaas, ze
bezwijken vaak. Maar als ze bezwij
ken moeten we hen niet veroordelen
zonder hun totale waarde in ogen
schouw te nemen. Omdat zij ons
nationale leven zoveel te geven
hebben, omdat ze onvervangbaar
zijn, omdat we niet weten hoe we
ze moeten scheppen, is het goed als
we kwaad afwegen tegen goed en
hen niet zonder meer vernietigen
U moet niet denken dat ik voor
stander ben van een volkomen a-
kritische houding van de zijde van
het publiek ten opzichte van onze
symbolische Kennedy's. Als ze in
het openbaar willen optreden heb
ben ze de verantwoordelijkheid zich
aan aanvaardbare gedragsregels te
houden. Deze normen zijn over de
gehele wereld gelijk. Rechtvaardig
heid, betrouwbaarheid en wijsheid
stempelen overal ter wereld iemand
tot een goed mens. En overal ter
wereld verlangt men naar dergelijke
mensen, in wie men vertrouwen kan
stallen. Als ik de nadruk heb gelegd
op de wreedheid van de massa tegen
over de begaafde minderheid die
in staat is haar te leiden, dien ik
ook de nadruk te leggen op de
verantwoordelijkheid van de begaaf
de minderheid om haar talenten ten
volle te benutten.
Want begaafdheid kan iets zijn
dat los staat van de persoon aan wie
zij geschonken is. Soms, en helaas
maar al te vaak, wordt begaafdheid
geschonken aan iemand met een
zwakke wil en verachtelijke denk
beelden. Ik zal geen namen noemen
van mensen die nog in leven zijn en
als voorbeeld zouden kunnen die
nen.
Maar laat ik bijvoorbeeld Edgar
Allan Poe noemen, een man met een
briljante fantasie, die nooit volledig
van zijn begaafdheden gebruilk heeft
kunnen maken omdat hij voortdu
rend dronken was. De erfelijkheids
factoren d ie op een kind worden
overgedragen kunnen vergezeld
gaan van andere factoren die een
karakterzwakheid inhouden, een
dergelijk talent onwaardig.
Ik denk aan een inmiddels overle
den vrouw die grote aanleg voor de
beeldhouwkunst bezat, maar wie het
aan de geestelijke diepte ontbrak die
haar tot grootse creaties had kunnen
bezielen. Bij gebrek aan fantasie
vervaardigde ze technisch volmaakte
beeldhouwwerken, maar geen groot
se beeldhouwwerken.
Ik ken niet zeggen of John Fitzge
rald Kennedy zijn begaafdheden tot
het uiterste zou hebben kunnen ont
plooien als het hem gegeven was
geweest in leven te blijven. De te
kenen duiden er v -1 op, want zijn
geest ontwikkelde zich snel tot
stoutmoedigheid en fantasie die, toe- -
gepast op wereldproblemen en met
behulp van zijn hoge bestuursfunc
tie, hem tot een leider van de we
reld hadden kunnen maken.
Zijn broer, Robert Kennedy, droeg
de belofte van een even belangrijke
grootsheid in zich, hoewel niet zo
zeer op inteleotueei gebied als wei
op dat van gevoel voor rechtvaardig
heid en de rechten van de mens.
Naai- mijn mening is de belofte
van grootsheid nog niet duidelijk bij
de derde broer, Edward. Hij toont
om het maar zo te zeggen, een
gebrek aan vermogen tot oordelen
dat verontrustend is in een mogelij
ke leider. Het volk van ieder land
wil kunnen vertrouwen op de wijs
heid van zijn leiders, op hun eer
lijkheid en praktische instelling. Het
heeft er recht op dit te verlangen en
te eisen Want een volk kan slechts
zo snel en zo krachtig vooruitgang
boeken als zijn leiders leiding ver
schaffen. Die leiding moet drie fa
cetten tegelijkertijd omvatten om
een naitie kwalitatief en kwantitatief
krachtig te kunnen maken.
Idealen zijn onontbeerlijk, maai
de methode om die idealen te ver
wezenlijken moet uitvoerbaar zijn
Idealen die niet te verwezenlijken
zijn staan de vooruitgang in de weg
En de idealen moeten het volk aan
spreken.
(Wordt vervolgd).
De Kennedy's: niet vermaard om hun
huwelijkstrouw, aldus Pearl Buck
die de excapades der Kennedy's
overigens wel zeer decent beschrijft.
HILVERSUM
programma Zomaar
toen het televisiedel
aanse gitaristenduo
Twee gitaristen, w
meer zal lioren. Bei
land al grote bekem
groot expert te zijn
om te ervaren, dat c
werk waren.
Zo heeft de VARA het tl
ervaren. Clemente Arn«l
foniso Castillo werden d<|
ployé van het Philips T-
catie Centrum in Huizl
Vilja, bij de VARA aan!
auditie die hierop volgcl
overtuigend succes, dat
niet alleen werd geëngi
een kort optreden dn hil
„Zomaar een zomeravJ
dat tevens werd beslotó
grarmma van een half u/u
men. Dit programma za
begin volgende maan
scherm brengen.
Arnaldo ern Castillo tredf
kort als duo op. Nede
daarvan de primeur geha
te danken aan het feit d'
heren met een Nederlar
zijn getrouwd en daawkx
tig in ons land waren
Beide musici zijn te seri
middellijk op het eerste s
te borduren. Het tegendee
val. Arnaldo en Castillo
deze week naar Spanje w
diurenide een heel jaar wi
ren. Het geven van concer
durende dit jaar tot een
beperkt blijven, terwijl i
ook nog niet aan denkt ir|
um samen een grammofo
te nemen. Ook daarmee
wacht tot het moment di
zich zelf helemaal tevreden
Clemente Arnaldo:
geboren te Cali, Colombo
begon zijn opleiding tot c
rist aan het comservatorh
geboorteplaats waar Alfoi
zijn leraar was. Hij beëir
studie in Popayan (Coli
was daar leraar gitaar aa I
servatorium.
Een moment uit de straa$
barstten.
ZE VOEPEM EEM PCVS.E
STELSEL SM. OM OE KSET/M
M/LGMETEP MOETEM £>E P
SM S?E TPE/M SSVM PI/)ATS A
PPM MEM DSE BV/TEM T/rA
ÜEPVELEMDE SS OpT EP H/Ei\
SEEM TEE/MEM MEEP ZVM A
MPC/S/M/STEM BLUVEM SS/)A/(\
SM TSTVSl/SLLE OM SSVM GE Li
BEPPOEl/EM.