Van een boer die zijn eigen wijn zo lekker vond RUIMTESCHIP AARDE HEEFT GEEN VLUCHTPLAN Rose Kennedytrouw tegenover ontrouw Arnald doen h nog ru <j Plakboek-raadsel NA HE' RASARTII De Kennedy Vrouwen door PEARL S. BUCK kleine stem 1i 11 mi iinimi VERWIJTEN RUZIE RUÏNES HARD ACHTERUIT BEPERKING VERDOEZELD Woensdag 28 woensdag 1971 Woensdag 28 woensc en zij nam zicli voor, volgend jaar de man goed te helpen bij het leegdrinken van zijn voor- treffelijke wijn, die alle andere uit de buurt overtrof AN MAC GELLAVRY Want juist als die zon haar hoogste Hr f PCTPIr hitte op de aarde afvuurt en de grond droog en dor is als steen, dan schiet uit elke cactus die tien jaar langonvenanderd grijsgroen is gehe ven, een vijf meter hoge stengel op. Hij krijgt zijarmen als een kande laar, er komen gele bloemkaarsen op te prijken en de cactus lijkt wel een geel vlammend licht te versprei den. Nu maakte de boerin haar man bittere verwijten. Waarop moesten zij de gouverneur wel tracteren? Op geitemelk soms?? De boer ging be schaamd naar de buurman en ver trouwde hem zijn moeilijkheden toe. De buurman was zo vriendelijk om een van zijn eigen vaatjes af te staan, op voorwaarde dat hij van de volgende oogst er één van de boer zou terugkrijgen. Dat was dan een goede ruil. De gouverneur kwam en dronk met de boer een glas wijn onder de schaduwrijke boom voor het huis. Hij glimlachte beleefd en prees de wijn, maar dacht: „Waaraan heeft de wijn van deze boer die goede naam te danken? Zó bijzondier is dit glas toch niet.Maar de eer van de boer was gered. „Kijk", zegt cle boerin tegen haar man, „de cactus is zuinig op het water dat de hemel hem zo schaars schenkt. Hij bewaart het in zijn dikke blaren. Dat doet hij tien jaar lang onveranderd grijsgroen is geble- zonnefeest zijn kaarsen aan te kun nen steken! Zo moet jij je wijn bewaren in de vaatjes. En zorgen dat er altijd wat over is om op een feestelijke dag, zoals wanneer de gouverneur komt, je wijn te kunnen laten fonkelen in het glas." De boer knikte beschaamdMaar toen viel zijn oog op de stekelige blaren van elke cactus die met zijn gele bloemkaarsen pronkte. De dik ke vlezige blaren waren uitgedroogd en dor, ze lagen dood aan de voet van de prachtige bloeiruenkandelaar. Zij hadden al hun sappen en krach ten afgestaan aan de bloemen en waren zelf gestorven van de dorst. Dat zag deze boer. Hij keek niet langer beschaamd, maar lachte hard, sloeg zich op de dijen van plezier en porde zijn vrouw in de ribben. „Ik zal deze les goed onthouden", riep hij naar zijn verbaasde vrouw. „Als ik mijn wijn spaar om misschien eens in die tien jaar een gouverneur te tracteren, zal ik zelf net zo dor en uitgedroogd warden als die bla deren! Nee, beste vrouw, voortaan krijgen de vaatjes geen kans te gaan lekken, en de rakkers zullen mijn koele hutje niet binnenkomen om met hun mond onder mijn vaatjes te hangen. Ik zal zelf mijn wijn drin ken als ik daar zin in heb en niet ééns in de tien jaar, maar elke dag stralen als een gele kandelaar! Moeder had Peter-Albert een ver haal over kabouters verteld. Toen het verhaal uit was zei Peter-Albert, „Moeder, juffrouw Dons had ons verteld dat kabouters helemaal niet bestaan". „Gelijk geef ik je, maar een verhaal hoeft toch niet waar te zijn", zei moeder. „Ga maar vlug slapen, welterusten". Haar de lente korf duurt en de zomer lang, waar het weinig buis. Dat beviel de vrouw uitste- regent maar de zon heet brandt, daar groeit de grijsgroene cactus kend en zij nam zich voor, het tussen stenen en rotsen, langs oude ruines en muren. Er schieten in hef voorjaar wel wilde bloemen uit de bodem, maar zij verdorren al gauw door de hitte. Dan blijven alleen de honderden grijsgroene bla deren met stekels over in dit warme land. De cactus kan het opnemen tegen de gloeiende zonnestralen omdat die dikke bladeren water op sparen waarmee de plant zijn dorst lest in de droge tijd. In dat land heeft elke boer een de stoffige weg. Maar bij de ruïnes kleine wijngaard, waarin hij druiven waohtte een schitterend gezicht! laat groeien om er zijn eigen wijn van te maken. Zo was er eens een boer die zijn wijngaard had op een bijzonder goed stukje grond. Zijn druiven wa ren bovendien van een prachtige soort en de wijn die in het koele stenen hutje achter het huis in vaat jes lag opgeslagen, overtrof dan ook alle andere rut de buurt. Voor de groente die hij verbouwde en de geiten die hij hield, zorgde Jiij even goed. De man was een uitstekende boer. Toch had hij één gebrek. Zijn wijn was zo voortreffelijk dat hij niet laten kon er telkens van te proeven, zodat zijn voorraadje elk jaar op wias, nog vóór er nieuwe wijn kon worden aangesproken. Dit maakte de boerin voortdurend boos. Maar als zij boos werd, was de boer nog niet gelukkig. Daarom verzon hij leugentjes hoe het kwam dat de vaatjes gehangen.verzon hij. Toch Nu eens had een vat gelekt.zei hij. Dan weer hadden rakkers 's middags tijdens het rustuur met hun mond onder lret spongat van de vaatjes gehangen..verzon hij .Toch raakte de boer op een dag hierdoor in grote verlegenheid. Juist toen ihij de laatste druppel van zijn voorraad had opgemaakt, berichtte de gouverneur van de streek dat hij een tocht langs de boerderijen ging maken. En aange zien hij had gehoord hoe buitenge woon de wijn van deze boer was, wilde hij graag een glas met hem drinken onder de schaduwrijke boom voor het huis. Deze vakantieganger reist op een nogal ongemakkelijke ma nier. Hij heeft namelijk schipbreuk geleden en hij drijft naar een eilandje. De naam van deze schipbreukeling hebben jullie vast wel eens gehoord. Als je de letters in de juiste volgorde zet, lees je z'n naam. Wie is hij aosmo uosuiqojj tONISSOIAO Peter - Albert sliep vlug in, hij had veel slaap. Opeens keeem keeem keeem teeet teeet teeet. Wat hoorde hij daar? Hij sprong rechtop in bed, wreef zijn slaperige ogen uit, trok het licht aan en beek. 't Geluid kwam van het raam, dat wist Peter-Albert zeker, hij keek naar het raam maar hij zag nie mand. Daar was het geluid wéér keeem, keeem, keeem, teeet, teeet, teeet, maar nu véél harder. Het geluid klonk uit cle boekenkast en wat zag hij daar, een lief poppetje, maar hij hield helemaal niet van poppen. Hij was een jongetje. Mis schien wil zijn~ zusje Anja wel een pop bij hebben. Hij tilde het popje op en het leefde, het was een mens. Het riep, laat los. Peter-Albert stond stokstijf stil van de schrik. Eerst werd hij spierwit toen vuurrood, toen.... Mama, mama, hij sprong uit bed, het was een droom. Al die geluiden waren niet echt. Hij ver beeldde het zich maar. Jolande berg. Strijtveen, Geertruiden- eindredactie ben jansen Het bovenste raadsel kun je natuurlijk ook in je plakboek ver werken. Over 't plakboek gesproken: We zouden onderhand best eens willen zien hoe het daarmee staat. De vakantie zit er al voor een groot deel op en jullie zitten vast al te plakken en te knippen voor het boek. Als je ermee klaar bent, dan moet je het opsturen naar De Kleine Stem, Reigerstraat 16 in Breda. We hebben er al enkele binnengekregen en daar zijn hele mooie bjj. Doe dus je best, we wachten. Hierna bedacht de boerin hoe zij haar man kon leren zuinig om te gaan met zijn beste wijn. En zij stelde hem op het zomerzonnefeest voor, mee te gaan naar de ruïnes, waar grijsgroene cactus woekert. De boer vond geen aardigheid in die tocht door de verzengende hitte, maar hij gaf toe, want hij had al genoeg van haar boosheid geleden. Daar liepen zij achter elkaar langs Daar stond de vrouw even met haar mond vol tanden. Maar toen zette zij haar handen in de zij en beet haar man toe: „Behalve dan toch zeker als je weer allies hebt opgedronken, nog voor de nieuwe wijn getapt ban worden. Dan lijk je ook op een uitgedroogde cactus, als je dat maar weet„Ik weet het," antwoordde de hoer, „net zo goed als jij weet dat je op een stekelige plant lijkt, wanneer je zo boos bent." Zo zeiden ze elkaar de waarheid aan de voet van de geel vlammende bloemenkaarsen. Maar daarna lach ten ze allebei, gaven elkaar een arm en gingen terug naar huis. En om elkaar hun fouten te vergeven, dronken ze samen een glas wijn uit het vaatje van de buurman, onder de schaduwrijke boom voor het Lizet Martens, 9 jaar, Geertruidenberg. (Van onze correspondent) nE AMERIKANEN zijn begonnen aan een nieuwe maanreis. De Apol lo 15 heeft een driekoppige bemanning waarvan een tot commandant is aan gesteld. De Apollo bevat life-sup- port systems" (systeem van verzor ging) voor de dertien dagen duren de vlucht, enorm ingewikkelde ap paratuur voor navigatie, controle en V or noodgevallen en voorraden voedsel, water en zuurstof, die - zoals zo vele voorzieningen - precies zijn afgemeten naar de grootte der bemanning en de duur van de vlucht. Door een onberispelijke planning, een even onberispelijke constructie en dp or het uitsluiten van krankzinnige passagiers, is er een grote kans dat de utucht stangt en de bemanning de reis overleeft. Meer dan 99 procent, menen de NASA-technicl. Er is een nog ander, veel groter en veel belangrijker ruimteschip in de vaart, dat naar professor Paul Ehrlich „aan een dove wereld pro beert duidelijk te maken, dat het hard nodig moet worden nagake ken." Dit ruimteschip heeft geen commandant, geen getrainde beman ning en geen vluchtplan. Net bevat uiterst beperkte „life-support sys tems", een beperkt energievermogen en beperkte materiële hulpbron nen. Een blik op de inventaris onthult dat, hoewel het geen commandant heeft en geen getrainde bemanning, het 3,6 miljard passagiers vervoert, van wie de meeste derde klas, on dervoed en verstoken van veel noodzakelijke levensbehoeften. Het wordt ve der duidelijk, dat de „life- support systems" bestaan uit een prachtig samenhangende structuur van levende organismen, maar ook dat die structuur door een teveel aan passagiers reeds ernstig is aan getast en voortdurend verslech terd. Ondanks dat zijn er ook ongeveer 500 miljoen eerste klas passagiers. Die zijn weldoorvoed en, hoewel ze beweren dat het anders is, verbrui ken ze een evenredige hoeveelheid van de materiële middelen waarbij ze vele onvervangbare hulpmiddelen omzetten in onbeduidende zaken en rommel. Daarvan ontdoen ze zich dan in de reeds hard achteruit gega- ne „life-support systems". De vluchtduur is niet bekend, maar pa radoxaal genoeg, wordt hij geacht lang te zijn. Aangezien er geen commandant is, geen vluchtleidergeen deskundige bemanning en geen vluchtplan, weet niemand aan boord eigenlijk precies hoe het ouerbelaste „life-support system" werkt. Plaatselijke storin gen, die zich gewoonlijk het eerst aankondigen door de scherpe stank van de dood, hebben duidelijk, ge maakt, dat het onderdelen bevat, die op een gevaarlijke manier met elk aar in verband staan, en dat waar schijnlijk de ene storing op de ande re zal volgen. Het systeem zal misschien plotse ling als een kaartenhuis in elkaar storten. Omdat het echter goed is opgebouwd en een grote soepelheid bezit, zullen naderende instabiliteit en storingen in het begin onmerk baar zijn. Als de grote storing komt, dan zal het systeem onherstelbaar gestagneerd worden. Er zijn geen noodfaciliteiten aan boord van het ruimteschip om een naderende in stabiliteit te registreren en te be strijden. beperkt en overbelast zijn en hoe wel hulpbronnen slinken, wordt ver wacht, dat het ruimteschip ieder uur 8000 passagiers extra zal moeten vervoeren, waarbij het bovendien voor iedereen aan boord moet zor gen voor „meer van alles". Een hand jevol doordenkende passagiers schat de life-support systems" in staat zijn om een gelijkblijvende lading van 1,5 miljard mensen op een ge zonde en bevredigende manier op te vangen. Maar over dertig jaar zullen ze met 7,2 miljard mensen te stellen hebben er- over 50 jaar met li miljard. Degenen die de enorme beperkin gen van de systemen van het ruim teschip kennen, vrezen de ernstige ge volgen van deze toeneming van pas sagiers. Zij behoren echter niet tot de leiders van de passagiers. In tegendeel: het enige waar de mach tigste en luidruchtigste leiders zich, aangemoedigd door iets dat „expan sie" heet, om bekommeren is een zo snel mogelijke groei van het ge bruik der. beperkte hulpmiddelen, kennelijk met de bedoeling om zon der zorgen voor de toekomst alles te verspillen. Verder voeren ze allerlei manoeuvres uit. Die resulteren in de verwerving van nog meer vernieti- gingsmiddelen, in nog meer manie ren vafi verspilling, in een nog gro ter consumptiepeil voor henzelf en in de beroving van andere passa giers. Ondertussen spreken ze van „visie op de toekomst" en wenden ze voor, ecologen te zijn. Zoals gezegd is er geen commaan- dant, geen vluchtplan en geen passa gierscontrole. Ruimtevaarttechnisch gezien is er geen enkele kans op overleving. Welnu, laten we ons er vagelijk van bewust dat het onmogelijke niet mogelijk is aannemen, dat de passa giers proberen de capaciteit van hm „life-support systems" te schatten. En laten we aannemen, dat zij, ge bruik makend van de traditionele veiligheidsmechanismen, die de goe de technici - niet altijd met succes - hebben aangewend, streven naar een berekening van passagiersbeperkin gen, naar een rechtmatige toewijzing en een herstel van de kringloop van de hulpmiddelen en naar liet opstel- tere van een bruikbaar vluchtplan. Wat zullen ze dan ontdekken? De tekenen zijn nu al niét gun stig, maar daar blijft het niet bij. Hoewel de „life-support systems" Ze zullen ontdekken, dat een aan tal essentiële, kritieke beperkingen niet bekend zijn en dat weinig pas sagiers zich blijken druk te maken, Ze zullen ontdekken, dat, omdat de systemen soepel zijn en gemakkelijk allerlei consumptietechniekjes kun nen worden verdoezeld, een aantal middelen om de veiligheidsmecha nismen te peilen niet meer bestaan. En ze zullen ontdekken, dat de pas sagiers die het meeste hamsteren en consumeren veel te veel in de wol ken zijn met hun succes om hun handelen op een redelijke manier te analyseren. Kritieke beperkingen la ten pas wat van zich merken, wan neer ze te buiten zijn gegaan. In een ruimteschip is dat zeker fataal. Het onderzoek zal verder onthul len, dat de derde klas passagiers ernstig gebelgd zijn over het enorm verschil in levenspeil en over de manier waarop de eerste-klas passa giers onbeduidende, zinloze zaken aanbieden in ruil voor kostbare pro teïnen en onvervangbare mineralen. Terwijl de hulpbronnen verder slin ken en de ongelijkheid verder groeit, zal de wrijving zonder twij fel ook groeien. Rebellie is niet alleen onontkoombaar zij is reeds begonnen. AFLEVERING 33 Dit alles diende als inleiding tot mijn verdediging van de Kennedy's in Amerika. Opnieuw spreek ik over de Kennedy's als symbool, de meest opzienbarende van onze wei nige op de voorgrond tredende fami lies. Tegenwoordig werken we ge staag aan hun verniétiging. Je hoeft maar een krant in te kijken en je vindt een nieuw „schandaal" over een Kennedy, of op zijn minst een nieuw verhaal over een oud schandaal. Secretaressen, kindermeisjes, be dienden en anderen beijveren zich ons te bewijzen hoe slecht, hoe har teloos, hoe onaangenaam de Kenne dy's zijn en hoe onmogelijk ze wa ren als werkgevers. Al die lieden kan ik alleen maar vragen: „Waar om zijn jullie dan bij ze in dienst gebleven?" Daarop komt natuurlijk geen antwoord. Als er geen lezers van dergelijke laster bestonden, als er niet gesmuld werd van de vuilig heid, zou het niet gedrukt worden Dat het wel gedrukt en gelezen wordt is een ernstige blaam op het gemiddelde Amerikaanse publiek. Ik ben niet zo naïef om te gelo ven dat de Kennedy's rein zijn als engelen. Dat zou onrealistisch zijn. Ik heb genoeg briljante en begaafde mensen gekend om te beseffen dat ze aan geweldige verleidingen bloot staan. Ik ken de verleidingen waar voor de Kennedy's soms bezweken zijn maar al te goed. Rose Kennedy is haar man jarenlang standvastig trouw gebleven, terwijl hij een ver houding had met een knappe film ster. Naar buiten handhaafde ze een trots stilzwijgen. Maar de innerlijke strijd moet een stempel op de kin deren gedrukt hebben. Misschien is er nooit een woord over gesproken, maar dat hoefde ook niet. In een kinderlijke geesx wordt verwarring gesticht als het kind van zijn ouders houdt en hun goedkeuring wil weg dragen, maar toch een tegenstelling bespeurt die zijn eigen volledige acceptatie van zijn ouders in de weg staat. De Kennedy's zijn nooit vermaard geweest om hun huwelijkstrouw, maar hun vrouwen hebben het de moeite waard gevonden hun vrou wen en de moeders van hun kinde ren te blijven Hun go dsdienst schrijft hun dat trouwens voor. Maar ik geloof dat er meer redenen zijn dan godsdienst alleen. De Ken nedy's hebben iets dat zo ongewoon is dat het vele vrouwen aantrekt, met inbegrip van hun eigen vrou wen. Hun vrouwen beseffen tenslotte dat het onvermijdelijk is. Ze weten hoe groot de verleidingen voor iede re knappe jongeman in onze maat schappij zijn. Als hij dan bovendien nog rijk is, kan hij vrijwel iedere vrouw krijgen. „U hebt er geen idee van hoe moeilijk het is de vrouwen te ontlo pen", heeft een jongeman tegen me gezegd. „Ze bieden zich aan, ze lopen je na. Ze leggen heit handig aan..." „Maar als je dat nu weet", opper de ik. Hij grinnikte. „Ze zijn zo ver draaid uitgekookt. Je bent er bij voor je het weet". Wat hij niet zei was dat de be gaafde, briljante man of vrouw een sterk ontwikkeld gevoelsleven heeft. Ze zijn gewoolijk eenzaam en daar door ontvankelijker dan de gemid delde mens. Ze komen gemakkelij ker in de verleiding en helaas, ze bezwijken vaak. Maar als ze bezwij ken moeten we hen niet veroordelen zonder hun totale waarde in ogen schouw te nemen. Omdat zij ons nationale leven zoveel te geven hebben, omdat ze onvervangbaar zijn, omdat we niet weten hoe we ze moeten scheppen, is het goed als we kwaad afwegen tegen goed en hen niet zonder meer vernietigen U moet niet denken dat ik voor stander ben van een volkomen a- kritische houding van de zijde van het publiek ten opzichte van onze symbolische Kennedy's. Als ze in het openbaar willen optreden heb ben ze de verantwoordelijkheid zich aan aanvaardbare gedragsregels te houden. Deze normen zijn over de gehele wereld gelijk. Rechtvaardig heid, betrouwbaarheid en wijsheid stempelen overal ter wereld iemand tot een goed mens. En overal ter wereld verlangt men naar dergelijke mensen, in wie men vertrouwen kan stallen. Als ik de nadruk heb gelegd op de wreedheid van de massa tegen over de begaafde minderheid die in staat is haar te leiden, dien ik ook de nadruk te leggen op de verantwoordelijkheid van de begaaf de minderheid om haar talenten ten volle te benutten. Want begaafdheid kan iets zijn dat los staat van de persoon aan wie zij geschonken is. Soms, en helaas maar al te vaak, wordt begaafdheid geschonken aan iemand met een zwakke wil en verachtelijke denk beelden. Ik zal geen namen noemen van mensen die nog in leven zijn en als voorbeeld zouden kunnen die nen. Maar laat ik bijvoorbeeld Edgar Allan Poe noemen, een man met een briljante fantasie, die nooit volledig van zijn begaafdheden gebruilk heeft kunnen maken omdat hij voortdu rend dronken was. De erfelijkheids factoren d ie op een kind worden overgedragen kunnen vergezeld gaan van andere factoren die een karakterzwakheid inhouden, een dergelijk talent onwaardig. Ik denk aan een inmiddels overle den vrouw die grote aanleg voor de beeldhouwkunst bezat, maar wie het aan de geestelijke diepte ontbrak die haar tot grootse creaties had kunnen bezielen. Bij gebrek aan fantasie vervaardigde ze technisch volmaakte beeldhouwwerken, maar geen groot se beeldhouwwerken. Ik ken niet zeggen of John Fitzge rald Kennedy zijn begaafdheden tot het uiterste zou hebben kunnen ont plooien als het hem gegeven was geweest in leven te blijven. De te kenen duiden er v -1 op, want zijn geest ontwikkelde zich snel tot stoutmoedigheid en fantasie die, toe- - gepast op wereldproblemen en met behulp van zijn hoge bestuursfunc tie, hem tot een leider van de we reld hadden kunnen maken. Zijn broer, Robert Kennedy, droeg de belofte van een even belangrijke grootsheid in zich, hoewel niet zo zeer op inteleotueei gebied als wei op dat van gevoel voor rechtvaardig heid en de rechten van de mens. Naai- mijn mening is de belofte van grootsheid nog niet duidelijk bij de derde broer, Edward. Hij toont om het maar zo te zeggen, een gebrek aan vermogen tot oordelen dat verontrustend is in een mogelij ke leider. Het volk van ieder land wil kunnen vertrouwen op de wijs heid van zijn leiders, op hun eer lijkheid en praktische instelling. Het heeft er recht op dit te verlangen en te eisen Want een volk kan slechts zo snel en zo krachtig vooruitgang boeken als zijn leiders leiding ver schaffen. Die leiding moet drie fa cetten tegelijkertijd omvatten om een naitie kwalitatief en kwantitatief krachtig te kunnen maken. Idealen zijn onontbeerlijk, maai de methode om die idealen te ver wezenlijken moet uitvoerbaar zijn Idealen die niet te verwezenlijken zijn staan de vooruitgang in de weg En de idealen moeten het volk aan spreken. (Wordt vervolgd). De Kennedy's: niet vermaard om hun huwelijkstrouw, aldus Pearl Buck die de excapades der Kennedy's overigens wel zeer decent beschrijft. HILVERSUM programma Zomaar toen het televisiedel aanse gitaristenduo Twee gitaristen, w meer zal lioren. Bei land al grote bekem groot expert te zijn om te ervaren, dat c werk waren. Zo heeft de VARA het tl ervaren. Clemente Arn«l foniso Castillo werden d<| ployé van het Philips T- catie Centrum in Huizl Vilja, bij de VARA aan! auditie die hierop volgcl overtuigend succes, dat niet alleen werd geëngi een kort optreden dn hil „Zomaar een zomeravJ dat tevens werd beslotó grarmma van een half u/u men. Dit programma za begin volgende maan scherm brengen. Arnaldo ern Castillo tredf kort als duo op. Nede daarvan de primeur geha te danken aan het feit d' heren met een Nederlar zijn getrouwd en daawkx tig in ons land waren Beide musici zijn te seri middellijk op het eerste s te borduren. Het tegendee val. Arnaldo en Castillo deze week naar Spanje w diurenide een heel jaar wi ren. Het geven van concer durende dit jaar tot een beperkt blijven, terwijl i ook nog niet aan denkt ir| um samen een grammofo te nemen. Ook daarmee wacht tot het moment di zich zelf helemaal tevreden Clemente Arnaldo: geboren te Cali, Colombo begon zijn opleiding tot c rist aan het comservatorh geboorteplaats waar Alfoi zijn leraar was. Hij beëir studie in Popayan (Coli was daar leraar gitaar aa I servatorium. Een moment uit de straa$ barstten. ZE VOEPEM EEM PCVS.E STELSEL SM. OM OE KSET/M M/LGMETEP MOETEM £>E P SM S?E TPE/M SSVM PI/)ATS A PPM MEM DSE BV/TEM T/rA ÜEPVELEMDE SS OpT EP H/Ei\ SEEM TEE/MEM MEEP ZVM A MPC/S/M/STEM BLUVEM SS/)A/(\ SM TSTVSl/SLLE OM SSVM GE Li BEPPOEl/EM.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1971 | | pagina 12