★DER* HEISDEN 11,98 VIEUX 8,50 11,98 14,98 13,98 Sherry 3,50 5,98 9,98 8,98 COCKTAIL UIT DE JAREN VEERTIG Houden van de Kennedy s zoals ze zijn Geleuter Steeds meer vrouwen raken aan de sigaar Mannenmaatschappij en de vrouw daarin \m Parijs: wel bovenbenen DE DRIE K's miM Grote kelder- opruiming Italiaanse mode: Rust (I) Rust (III) Rust (II) Rust (IY) De Kennedy Vrouwen door PEARL S. BUCK WIJNIMPORT BELL'S COUR- VOISIER Napoleon Smirnoff Wodka Tio Pepe Sherry vrouw mode Olympiade Kleurrijk Kansspelen Met ceintuurs Kort OP DE KORREL Belemmerin gen K v~* ^J§ n 'v jrag i door MjübSÈ affirm Johan winkler Met. die kabel zat het blijkbaar niet zo goed. Het karwei vergde méér dan dat halfuurtje waarin het, naar die boezemvriend van mij ge hoopt had, misschien bekeken kon zijn. Het halfuurtje werd een uur, het ene uur liep uit tot twee uren en nog steeds schalde knetterend en gierend radio-Veronica of Nordsee uit die transistor tegen de muren en ramen van dat bejaardentehuis op. Een zee van geluid, een oceaan van gitarengekerm, een bandjir van ge krijs. ■M HAAGDIJK 9 BREDA Tel. 3 48 97 BRUGSTRAAT 15 ROOSENDAAL Tel. 3 72 09 Filialen door geheel Nederland Old Scotch whisky 43% alc. literfles Franse likeuren Cointreau Grand Marnier Vieille Cure Franse cognac V.S.O.P. Originele import medium dry fino - oloroso cream Van het beroem de Sherryhuis „Tabajete" Jerez de la Frontera. In Spanje gebotteld. Met origineel Spaans garantiezegel. Per fles Citroen- Brandewijn literkruik Gonzalez Byass van 13,25 voor Deze aanbiedingen gelden t/m 4 augustus Donderdag 22 juli 1971 (Van onze moderedactie) ROME Een soort cocktail van Marlene-Dietrichmodellen, afgietsels van St.-Laurent- en Dior-collecties en tussenoorlogse vondsten kenmerken de Italiaan se mode. Antonelli vooral heeft dat alles bijeengeklutst om aldus lot een „nieuwe mode" te komen. Heel duidelijk is deze week nu de Italiaanse mode-ontwerpers naar buiten zijn getreden met de trouvailles, die zij maandenlang hebben voorbereid komen vast te staan, dat het steeds moeilijker wordt om met originele modellen te komen, die het de komende winter ook werkelijk zullen doen. Algemene teneur: de hot-pants zijn in Italië door de mode-ont werpers verbannen en warme, wollen stoffen zijn in. dubbelzijdig weefsel gaven geen nieuws, maar varieerden toch met sombere exemplaren van andere col lecties. Bijna overal laat Lancetto ceintuurs dragen. Tailleurvesten zijn er in alle leng ten: te dragen boven rokken of pan talons. De Olympische Spelen hebben Bi- ki beïnvloed. Zee bracht niet alleen dirndlkleren en Beierse broekjes boven trrvsparantbloezen, maar her haalde de uitsnit van deze folkore- kleren in mantels en tailleurs. Veel hoeden waren in western-stijl. en andere ruiten, lijnen en prince de gallesmotieven. De pa» ta lleurs zijn aangerukt om iedereen te veroveren en het dispuut over de lengte dat nu zo goed als opgelost is te ontwijken. Sportief staat goed volgende herfst en winter. En wie niet van de sombere tinten, houdt, vindt stellig wel iets om de garderobe wat op te vrolijken, zoals bepaalde ontwerpers dat doen met „vondsten", die niet zo heel nieuw blijken te zijin. Antonelli ontleende zijn motieven aan kansspelen als roulette en kaar ten, voorts aan schaken. Gitlover tjes, diepe „v"-halsuitsnijdingen en wat nog meer aan de lijn van de jaren veertig herinnert, kwamen aan de orde. Voor de dag zijn er panta longehelen, die in de komende win ter een voorname plaats innemen en enkele strikte mantelpakken. Lancetto viel wat uit de toon, maar wel in de smaak van de pers- Jj loeUl lOOS mensen. Heel veel Schotse ruiten in allerlei tinten kenmerken de dage lijkse sportieve modellen. Mantels in Sarlis collectie is een van de mooiste. Hij speelt met kleuren als wit, beige, mokka, viola, leiblauw, rood en zwart, en laat de mannen delen in die tinten. Zijn lengte was duidelijk: om en rond de knieën, wat ideaal lijkt te worden voor vol gende winter. En wij dachte»! dat de korte kle ren uitgestorven waren...., tot we bij Capucci kwamen. Die herstelde het korte model in ere en de jongeren (vooral die graag de bovenbeden laten bekijken) zullen zijn naam dankbaar in de klerenkast prik ken. Met eenvoudige modellen (soms eerder op wambuizen lijkend) wil Capucci een bepaalde lijn doordruk ken. Korte overgooiers worden ge dragen over kousen in eenzelfde tint of iets contrasterend, steeds over een hoogsluitende bloes met lange mouwen. PARIJS. Anders dan in de Italiaanse mode, waar eigenlijk al leen Capucci met korte modellen voor de dag komt, durft Parijs wel de bovenbenen te laten zien. Hier een fris-vrouwelijke creatie van de herfst-wintercollectie van Castillo uit Parijs. We zien een zwart gebor duurd rokje met wijde broek met gen koopte jumper en pofmouwen, polsstukken met knopen, het geheel voorzien van een brede ceintuur. Bloemep ontbreken in de winter mode. Er zijn vooral strepen, Schotse DEN HAAG. In opdracht van het Voorlichtings- en Adviescentrum voor de sigaar, Bureau „Zij Wel' 'te Den Haag, heeft Mafcrotest N.V. in Amsterdam als onderdeel van een continu-onderzoek met betrekking tot de vrouw en het sigaartje, on langs het tweede gedeelte van een uit vijf fases bestaande enquête, afgesloten. In totaal werden 240 ro kende vrouwen iin de leeftijd van 18 t.m. 34 jaar ondervraagd. Deze 240 vrouwen worden representatief ge acht voor bet universum van Neder landse vrouwen. Uitgegaan ward van 5 soorten si gaartjes met een lengte van 7,5, 7,8, 10,3, 10,5 en 11,7 cm. De enquête leverde o.m. de vol gende uitkomsten op: Tweederde van de ondervraag den voelt zich op haar gemak als zij een sigaartje rookt. 56 vindt heit roken van siga ren goed staan. 18% heeft voor zichzelf wel eens sigaren gekocht. 52% van de ondervraagden is bereid wel eens sigaren voor zichzelf te kopen. Om een beeld te verkrijgen van de denkwereld van het panel wer den ook enige vragen gesteld over het levenspatroon van de geënquê teerde vrouwen. Deze geven o.m- als resultaat: 57% geeft de voorkeur aan mini-mode. 73% heeft in drie maanden tijds wel eens buitenshuis gegeten, met dien verstande, dat met bui tenshuis eten niet wordt verstaan het eten bij vrienden en-of kennis sen. Er zijn van die boeken die je al van de eerste regel af tegen ze innemen. Dat overkwam me met Jonger dan je bent" van Marcelle Auclair. Zowel de reputatie van de schrijfster, gevierd medewerkster aan Marie-Claire en dat soort bladen voor de betere burgerstand, als die van de oer-Vlaamse uitgeverij Lan- noo uit Tielt werd met dit preten tieus-degelijk uitgegeven boek be vestigd. Marcelle Auclair is er zo ééntje die het „dom en ongepast" vindt wanneer iemand wil weten hoe oud ze is. Dat is mij vroeger ook altijd aangepraat tót ik ontdekte dat het niet vragen naar iemands leeftijd tot de regels der gezel schapsspelletjes behoort die in som mige kringen voor beschaving door gaan. Marcelle Auclair kan in deze aaneenschakeling van gemeenplaat sen over het ouder worden niet buiten dat soort schablones, want ze brengt nu eenmaal weinig van zich zelf mee. Vandaar dat haar boek feitelijk niet meer is dan een cita tenverzameling: we telden er in de eerste zeventig bladzijden al een stuk of dertig, variërende van de Heilige Theresia van Avilla tot de Petit Larousse. Zulke amazones van de schrijfmachine ontkomen zelden aan de tegenspraak. Zo beweert Marcelle ergens dat ze later begre pen heeft dat vijftien minuten in stilte nadenken meer resultaat heeft dan twee uur lezen of praten. Je vraagt je wel af waarom ze dat boek dan heeft geschreven. Haar eigen advies maakt dat overbodig. Omdat we die bestebrave Vlaamse Lannoo een pleizier gunnen, bevelen we dit sieraad voor de boekenplank gaarne ter lezing aan bij vrouwen van Rijkswachters of echtgenoten van procureuren des Konings. Want die moet dit dagsluiterig geleuter op het preutse lijf c.q. lichaam zijn geschreven. JOOP BARTMAN (53) DEN HAAG Hoezeer de vrouw nog steeds in een echte man nenmaatschappij leeft, mag blijken uit het geringe percentage vrou wen, dat in de zg. hogere beroepen in het bedrijfsleven een functie heeft. Dertien procent van de werknemers in ons land zijn vrouwen, maar in het kader, in de hogere beroepen, maken de vrouwen slechts vier procent van het totaal uit. Veel groter nog is dit verschil bij Nederlands grootste industriële be drijf, Philips. Achttien procent van het personeel van Philips in Neder land bestaat uit vrouwen, maar in de hogere beroepen bedraagt hun aantal minder dan één procent van het totaal, om precies te zijn 0,7 procent. De nieuwe president van Philips, jhr. HA.C. va»i Riemsdijk, heeft de ze percentages in een onlangs ge houden rede genoemd. Kind, kerk en keuken' zijn tot nu toe een blok aan het ontwikkelijigsbeen van de vrouw geweest, maar jhr. Van Riemsdijk gelooft, dat de drie k's nu wel snel verleden tijd zullen zijn. Behalve de drie k's spelen van daag de dag nog steeds de vooroor delen van de man tegen vrouwen in hoge posities in de industrie een rol: uitspraken als „mannen werken niet graag onder leiding van een vrouw" of „je kunt een vrouw toch niet naar zware onderhandelingen stu ren" doen opgeld. Jhr. Van Riems dijk erkent dat de vrouw bij Philips nog nooit de kans hiertoe heeft ge had. „Maar omdat Philips een we reldconcern is, moet er rekening ge houden worden met de acceptatie van de vrouw in een dergelijke functie. In de Scandinavische landen zal dit geen probleem opleveren, maar in Mexico bijvoorbeeld wel". Een geheel andere kant is volgens de heer Van Riemsdijk dat het aan bod van vrouwen voor de hogere beroepen klein is. De heer Van Riemsdijk schonk bijzondere aandacht aan de moge lijkheden van de gehuwde vrouw die zou willen werken, maar die daarin wordt belemmerd door onder andere de status van de man, de fiscus en de gedachte dat een lei dende functie een gehele werkdag nodig heeft. Dit laatste kon de pre sident in de huidige situatie onder strepen, maar voor de toekomst is het voor hem de vraag of leidende functies ter plaatse en binnen een vastgesteld aantal uren moeten wor den uitgeoefend. Jhr. Van Riemsdijk stelde zich op het standpunt dat het stichten van kindercrèches in Nederland niet meer tot de taak van de bedrijven behoort, maar bijvoorbeeld van de overheid. JTie boezemvriend van me woont in wat ze een bejaardentehuis plegen te noemen. Hij is over het algemeen wel een tevreden man. Want in dat tehuis heeft-ie nu pre cies dat gevonden waar hij na een nogal -toerkzaam leven recht op meende te hebben: rust. Hij heeft alleen één fout: als ze zijn rust verstoren en de stilte ver breken, die hij nu eigenlijk eens om zich heen wil hebben, pleegt hij zich nogal eens, tegen alle verstan dige doktersadviezen in, boos te ma ken en op te winden. Zoals dezer dagen weer In de straat, die langs dat bejaar dentehuis loopt, mankeerde er plot seling iets aan een van de talloze ondergrondse kabels, die onze va derlandse bodem rijk is. Achter z'n open venster heeft mijn boezem vriend toen nauwlettend gadegesla gen wat er allemaal gebeurde om dat mankement te verhelpen. Jonge manspersonen groeven een kuil, waarin één hunner afdaalde, om daarna aan het repareren te gaan: een op zichzelf loffelijke activiteit, maar die hij kennelijk pas goed kon ontplooien na zich eerst in muzikale extase te hebben gebracht. Voor die extase nu zorgde de onvermijdelijke transistor. Eerbiedig en omzichtig werd dat instrument naast de kuil neergezet, en hup! daar draaide het ding op volle toe ren en met een summum aan geluid - „big sound" noemen ze dat in de advertenties, waarin ze zulke mar telwerktuigen aanbevelen. Op volle toeren en met een sum mum aan geluid, scherp afgestemd op radio-Veronica! Of was het Nord- see? In elk geval gaf een zekere Joost de Draaier, tussen het elek trisch gejengel door, telkens bulde rend te kennen wat er nu weer gespeeld (nu ja: gespééld!) zou worden. En dat wist je dan weer. Niet alleen die gravers in de kabel- kuil wisten het dan weer, maar ook mijn boezemvriend achter zijn open raam en mèt hem alle anderen die dat bejaardentehuis bevolkten: oude mensen, die stuk voor stuk zo onno zel waren om te veronderstellen dat ze, na een nogal werkzaam leven, nu eindelijk op zo iets recht hadden als gerespecteerde rust. vergeefse smeektocht van mijn boe zemvriend doorgaan. Die dag èn de volgende. En omdat er onder die omstandig heden ook al niets kon komen van de extra-middagrust, die hij met zijn medebewoners nu eenmaal no dig had, is mijn boezemvriend er toen maar op afgegaan, de straat over en naar die kuil die transistor en die mannen van de kabel. Het heeft eerst een tijd geduurd eer hij zich verstaanbaar kon ma ken. Toen heeft hij aan een rug, die hem blééf toegekeerd, gevraagd of het niet wat zachter kon en nog liever: of het met het oog op al die oude mensen zoals hij niet zonder muziek kon. Waarop die rug eerst zweeg, en toen wéér zweeg, om eindelijk bars uit te vallen, dat-ie er eenvoudig niet aan dacht. En dat was het dan. Die boezem vriend van me kon alleen maar schouderophalend naar huis gaan, inwendig zó opgewonden dat het een haar scheelde of hij was, toen hij de straat weer overstak - van die kuil eg. die transistor vandaan - door een auto overreden, en dat zou misschien een oplossing zijn ge weest, want wie weet zouden ze dan, met een dode op straat, Joost de Draaier eindelijk toch maar de muzikale nek hebben omgedraaid. Nu blééf het lawaai, ook na de Maar ik heb tegen die boezem vriend van me gezegd, dat-ie gek was, hartstikke gek. En dat-ie hopeloos uit de tijd was. Rijp om de hoek om te gaan. Want dat-ie nu toch eindelijk eens moest begrijpen dat de gedweeë loonslaaf van weleer zich tot een zelfbewust burger heeft ontwikkeld, die recht heeft op z'n transistor, en die zich - verdomd nog aan toe - geen bliksem hoeft aan te trekken van verdorde heer tjes, die geen Beatle van een Rolling Stone weten te onderscheiden. Gek, zei ik tegen die boezem vriend van me. Gek ben je! In de persoon van zo'n transistorbezitter, die zich terecht niet voor jou om draait en die jou terecht tegen z'n rug laat aanpraten, heb je boven dien, besef dat toch, met een verte genwoordiger te maken van een jon gere generatie, die aan de oude kerel tjes als jij, óók al terecht, lak mag hebben, omdat jullie en niet zij de wereld gemaakt hebben tot wat ze is: een hel van welvaart. Besef dat toch,' zei ik, en luister liever naar die dokter van je, die jou alle opi 'inding verboden heeft. Geniet liever een volgende keer met zulke muziek méé. Laat je ook lek ker door het Veronica-gekrijs verdo ven, lichamelijk èn geestelijk. En waardeer de onbeschoftheid van die rug als oprechtheid, en wees nu eindelijk Maar verder ben ik niet gekomen. Het was ineens toch weer zo ver met mijn boezemvriend. Ik kon al leen nog maar haastig de dokter opbellen. Wat dééd-le ook de straat op te gaan en naar die kuil en die transis tor en die rug, waar-ie vergeefs tegen aan gepraat had /a, en nu herinner ik mij ineens, nog na treurend over mijn boe zemvriend, dat verhaal dat wijlen mijn grootvader over z ij n boezem vriend, wist te vertellen, en dat was dan niemand minder dan Guido Ge- zelle. Die nobele priester en grote dich ter had een toegewijde huishoüdster, die behalve over veel deugden over één kwalijk gebrek beschikte: haar kwebbelzucht. Geen buurvrouw was wat dat betreft voor haar veilig. Begon ze voor de deur eenmaal te kakelen dan was er geen ophouden meer aan. - Toen, op een ochtend, is het de zachtaardige Gezelle te bar gewor den. Zelfs door het gesloten venster van zijn werkvertrek drong het lui de gewauwel tot hem door - zo hinderlijk, dat hij het vers waarmee hij bezig was, maar niet af kon krijgen. Verdoofd door het geklep daar voor die deur kon hij de juiste rijmwoorden niet meer vinden En toen -in ptaals van zich, zoals die boezemvriend van mij, op te winden *- v o n d hij er iets op. Telkens struikelend over zijn soutane, want hij was een onhandig man, sleepte hij twee stoelen de trap af naar omlaag en toen de stoep op. Daar zette hij ze met een hoffelijk gebaar voor de twee kwebbelaarsters neer: of hij de dames in staat mocht stellen hun conversatie zittend voort te zetten? Ja, en dat heeft toen prompt geholpen. 29 „Ze is een geweldige steun voor een man", heeft Robert Kennedy na- achttien jaar huwelijk over zijn vrouw Ethel gezegd. „Ze vindt altijd dat ik gelijk heb en de anderen ongelijk". Toen hij met de familie overlegde of hij zioh kandidaat zou stellen voor het presidentschap steunde zijn vrouw, die ongetwijfeld wist dat het zijn ware wens was, hem om het te doen, tegen alle bezwaren in. Bo vendien hield ze nadrukkelijk vol dat hij de beslissing alleen moest nemen. Ze zij: „Dat toont aan hoe groot Bobby is. Hij heeft alle tegenwerpingen aan gehoord en gedaan wat hij dacht dat goed was". Heeft ze bittere spijt gehad toen de tragedie van de moord haar en de hele wereld trof? Naar mijn me ning niet. Als hij zich had laten overhalen zou hij niet de man ge weest zijn die ze liefhad. Hij had zijn eigen noodlot in vervulling doen gaan. Toch, ais ik de relatie tussen man on vrouw overweeg, vraag ik-me af °f het niet gemakkelijker is als gemakkelijk het goede woord is, want niets tussen man en vrouw is werkelijk gemakkelijk een op zichzelf staande tragische gebeurte nis, zelfs de dood, te accepteren dan net is om kleinere, maar niet min der moeilijke gebeurtenissen uit het dagelijks leven te accepteren: de voortdurende onzekerheid over vast gestelde tijden of afspraken die al tijd onderhevig zijn aan wijziging of afstel om maar wat kleine din gen te noemen; of, om het over belangrijker zaken te hebben, het onvermijdelijke feit onder ogen te zien dat de man die haar zo beto verd heeft dat ze een diepe liefde voor hem heeft opgevat, ook andere vrouwen betovert, en tegenwoordig aarzelen vrouwen niet een man die hen bekoort te achtervolgen, en van een dergelijke achtervolging kunnen sommigen zelfs hun beroep ma ken. En die mannen van heldenfor maat, verdiept in hun grote daden, kunnen wonderlijk gevoelig zijn voor een dergelijke achtevolging. Hoewel ze gewoonlijk in het diepst van hun hart trouw zijn aan de onmisbare vrouw waarmee ze ge trouwd zijn, is de behoefte aan speelse afleiding bijzonder reëel. Ze worden niet zo zeer verleid door de andere vrouw, maar ze zijn gevleid, geamuseerd en seksueel gemakke lijk ontvlambaar. Het is een deel van de behoefte om te ontsnappen, al is het maar voor korte tijd, want in werkelijkheid leven ze het leven dat ze willen leven, een leven van voortdurende uitdagingen en inspan ningen, zonder hetwelk ze zich do delijk zouden vervelen- En alweer moet een vrouw die behoefte begrijpen en de tijdelijke afdwaling in stilte accepteren en haar plaats stevig bezet houden tot haar man weer tot zijn leven, tot zijn werk terugkeert. *5* Het is niet alleen de vrouw die in de schaduw van een groot man leeft. Er zijn ook de kinderen. Welke van de Kennedy-kinderen zullen het overleven en welke niet? Als ik overleven zeg, heb ik het niet over de dood. Het is een gezond stelletje, ze leven onder ideale fysieke om standigheden, zijn veel buiten, krij gen een goede verzorging, bezoeken goede scholen en hebben een prettig gezinsleven. Ik bedoel overleven als persoonlijkheden, in die sfeer van familieroem en -grootheid. Ik denk aan een man die ik ken, een man als de Kennedy's, een voortvarende, begaafde, geslaagde man die zijn eigen zakenimperium heeft opgebouwd. Nu iedere ambitie vervuld, iedere wens bevredigd is, bezit hij schijnbaar alles. Maar toch is zijn vrouw, een mooie vrouw om te zien, een onge neeslijke alcoholiste. Zijn zoon heeft alle charme en het knappe uiterlijk wisten ze en ik wist het, en ik heb ze meer dan eens mijn verontschul digingen aangeboden voor het onge mak dat ze ondervonden door mijn kinderen te zijn. Dergelijke veront schuldigingen aanvaardden ze altijd met uiterste hoffelijkheid en ze ver zekerden me beleefd dat het ze niet zo bijzonder veel kon schelen en deeldein me als troost mee dat ze, als het al te erg werd, er wel op zouden slaan, wat ze inderdaad soms deden. Dan was ik degene die een woedend telefoontje in ontvangst kon nemen waarin me verteld werd dat een van mijn zoons de zoon van een andere vrouw een bloedneus had geslagen. „Het verbaast me dat een van uw kinderen.." begon het altijd. „Verbaast u zich maar niet", on derbrak ik steevast. „U hebt er geen idee van hoe verschrikkelijk het is een kind van mij te zijn". Mijn sympathie is uiteraard ver deeld over de generaties.Ik begrijp zo goed hoe je, alleen maar door jezelf te zijn en je eigen bestem ming, wat die ook zijn mag, te volgen, je kinderen met de gevolgen confronteert en hoe die kinderen onherroepelijk moeten lijden onder hetgeen hun ouders bereikt neb ben. Ik geloof dat in de familie Kenne dy het lijden zwaarder is omdat hetgeen bereikt is zo uitzonderlijk was. Ik geloof ook stellig dat de grootste tragedie van de familie Kennedy de tragedie die het zwaarst op de vrouwen gedrukt heeft omdat ze niets konden doen om die te beletten of te verlichten, de wreedheid van de massa geweest is. Joseph Patrick Kennedy, de va der, kende die uiterste wreedheid heel g-oed en hardde zijn zoons voor de politieke strijd. van zijn vader en is een zwakke ling, mislukt aan de universiteit, reeds betrokken in een schandaal om een meisje, een bittere teleur stelling voor zijn vader die hem boud en zwijgend telkens weer uit een of andere moeilijkheid haalt. De man ia te sterk voor de vrouw, de vader heeft te veel succes gehad voor de zoon. Door eenvoudig te zijn waarvoor hij geboren werd heeft deze man geen persoonlijk geluk in zijn gezin gevonden. Iedereen weet dat hij een maitresse heeft. Zijn vrouw en zijn zoon weten dat ook en omdat ze zich bewust zijn van hun eigen tekortkomingen daalt hun gevoel van eigenwaarde nog verder wat hij trouwens begrijpt, maar niet verhelpen kan. Ook hij kan alleen zijn waarvoor hij geboren is, een leider, een heerser, een schep per in deze moderne wereld. Ik heb meer mannen gekend die zoons van grote vaders waren en geen van die zoons is een groot man geworden. Op zijn best zijn het goede mannen geweest op een rusti ge manier, maar vaker waren ze zelfs als man een mislukking- Som migen van hen doen verontschuldi gend en spreken met grote eerbied over hun vader. Anderen haten hun vader omdat ze zichzelf haten, om dat ze weten dat ze tegenover zich zelf en hun vader te kort geschoten zijn. En de vaders weten hoe de scha duw van hun eigen succes en groot heid over hun kinderen gevallen is. Ik ben gevoelig waar het dit onder werp betreft omdat ik er zelf onder vinding van heb, zij het op beschei den schaal. „Het is moeilijk om een kind van u te zijn", hebben mijn eigen kinde ren tegen me gezegd. „Als we maar het minste of geringste verkeerd doen, al rijden we maar een paar kilometer boven de maximumsnel heid, dan kletst de hele buurt er over". Ik weet dat ze zich vaak in hun bewegingen belemmerd voelden, hoewel ik ze zelf geen enkele dwang oplegde. Ik weet nog wel dat ik, toen ze nog op school waren, ze aan een strenge inspectie onder wierp voor ze 's morgens naar school gingen, of eigenlijk waar ze ook heen gingen, want als er een knoop ontbrak of er een gat in een kous zat zou jan en alleman mede lijden met ze hebben omdat ze de kinderen waren van een moeder die hen verwaarloosde omdat ze schrijf ster was of omdat ze ergens door Europa of Azië zwierf of omdat ze hen alleen bij de bedienden achter liet, of om welke reden ook. De kinderen leefden om zo te zeggen in een glazen huisje en dat (Wordt vervolgd.) Trouwen met een Kennedy betekent jezelf wegcijferen als „hogere belangen" in het geding zijn Paraat zijn als cHraip nodig is en telkens weer het verkiezingsstrijdtoneel op. Een foto uit Robert Kennedy's laatste campagne met

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1971 | | pagina 15