★DER*
HEISDEN
11,98
VIEUX
8,50
11,98
14,98
13,98
Sherry
3,50
5,98
9,98
8,98
COCKTAIL UIT DE
JAREN VEERTIG
Houden van de Kennedy s zoals ze zijn
Geleuter
Steeds meer vrouwen
raken aan de sigaar
Mannenmaatschappij
en de vrouw daarin
\m
Parijs: wel bovenbenen
DE DRIE K's
miM
Grote
kelder-
opruiming
Italiaanse mode:
Rust (I)
Rust (III)
Rust (II)
Rust (IY)
De Kennedy Vrouwen
door
PEARL S. BUCK
WIJNIMPORT
BELL'S
COUR-
VOISIER
Napoleon
Smirnoff
Wodka
Tio Pepe
Sherry
vrouw
mode
Olympiade
Kleurrijk
Kansspelen
Met ceintuurs
Kort
OP DE KORREL
Belemmerin gen
K v~* ^J§
n
'v jrag
i
door
MjübSÈ affirm
Johan winkler
Met. die kabel zat het blijkbaar
niet zo goed. Het karwei vergde
méér dan dat halfuurtje waarin het,
naar die boezemvriend van mij ge
hoopt had, misschien bekeken kon
zijn. Het halfuurtje werd een uur,
het ene uur liep uit tot twee uren
en nog steeds schalde knetterend en
gierend radio-Veronica of Nordsee
uit die transistor tegen de muren en
ramen van dat bejaardentehuis op.
Een zee van geluid, een oceaan van
gitarengekerm, een bandjir van ge
krijs.
■M
HAAGDIJK 9
BREDA
Tel. 3 48 97
BRUGSTRAAT 15
ROOSENDAAL
Tel. 3 72 09
Filialen door
geheel Nederland
Old Scotch
whisky
43% alc.
literfles
Franse likeuren
Cointreau
Grand Marnier
Vieille Cure
Franse cognac
V.S.O.P.
Originele import
medium dry
fino - oloroso
cream
Van het beroem
de Sherryhuis
„Tabajete"
Jerez
de la Frontera.
In Spanje
gebotteld.
Met origineel
Spaans
garantiezegel.
Per fles
Citroen-
Brandewijn
literkruik
Gonzalez Byass
van 13,25 voor
Deze
aanbiedingen
gelden
t/m 4 augustus
Donderdag 22 juli 1971
(Van onze moderedactie)
ROME Een soort cocktail
van Marlene-Dietrichmodellen,
afgietsels van St.-Laurent- en
Dior-collecties en tussenoorlogse
vondsten kenmerken de Italiaan
se mode. Antonelli vooral heeft
dat alles bijeengeklutst om aldus
lot een „nieuwe mode" te komen.
Heel duidelijk is deze week nu
de Italiaanse mode-ontwerpers
naar buiten zijn getreden met de
trouvailles, die zij maandenlang
hebben voorbereid komen vast
te staan, dat het steeds moeilijker
wordt om met originele modellen
te komen, die het de komende
winter ook werkelijk zullen doen.
Algemene teneur: de hot-pants
zijn in Italië door de mode-ont
werpers verbannen en warme,
wollen stoffen zijn in.
dubbelzijdig weefsel gaven geen
nieuws, maar varieerden toch met
sombere exemplaren van andere col
lecties. Bijna overal laat Lancetto
ceintuurs dragen.
Tailleurvesten zijn er in alle leng
ten: te dragen boven rokken of pan
talons.
De Olympische Spelen hebben Bi-
ki beïnvloed. Zee bracht niet alleen
dirndlkleren en Beierse broekjes
boven trrvsparantbloezen, maar her
haalde de uitsnit van deze folkore-
kleren in mantels en tailleurs. Veel
hoeden waren in western-stijl.
en andere ruiten, lijnen en prince de
gallesmotieven. De pa» ta lleurs zijn
aangerukt om iedereen te veroveren
en het dispuut over de lengte dat
nu zo goed als opgelost is te
ontwijken.
Sportief staat goed volgende
herfst en winter. En wie niet van de
sombere tinten, houdt, vindt stellig
wel iets om de garderobe wat op te
vrolijken, zoals bepaalde ontwerpers
dat doen met „vondsten", die niet zo
heel nieuw blijken te zijin.
Antonelli ontleende zijn motieven
aan kansspelen als roulette en kaar
ten, voorts aan schaken. Gitlover
tjes, diepe „v"-halsuitsnijdingen en
wat nog meer aan de lijn van de
jaren veertig herinnert, kwamen aan
de orde. Voor de dag zijn er panta
longehelen, die in de komende win
ter een voorname plaats innemen en
enkele strikte mantelpakken.
Lancetto viel wat uit de toon,
maar wel in de smaak van de pers- Jj loeUl lOOS
mensen. Heel veel Schotse ruiten in
allerlei tinten kenmerken de dage
lijkse sportieve modellen. Mantels in
Sarlis collectie is een van de
mooiste. Hij speelt met kleuren als
wit, beige, mokka, viola, leiblauw,
rood en zwart, en laat de mannen
delen in die tinten. Zijn lengte was
duidelijk: om en rond de knieën,
wat ideaal lijkt te worden voor vol
gende winter.
En wij dachte»! dat de korte kle
ren uitgestorven waren...., tot we bij
Capucci kwamen. Die herstelde het
korte model in ere en de jongeren
(vooral die graag de bovenbeden
laten bekijken) zullen zijn naam
dankbaar in de klerenkast prik
ken.
Met eenvoudige modellen (soms
eerder op wambuizen lijkend) wil
Capucci een bepaalde lijn doordruk
ken. Korte overgooiers worden ge
dragen over kousen in eenzelfde tint
of iets contrasterend, steeds over
een hoogsluitende bloes met lange
mouwen.
PARIJS. Anders dan in de
Italiaanse mode, waar eigenlijk al
leen Capucci met korte modellen
voor de dag komt, durft Parijs wel
de bovenbenen te laten zien. Hier
een fris-vrouwelijke creatie van de
herfst-wintercollectie van Castillo
uit Parijs. We zien een zwart gebor
duurd rokje met wijde broek met
gen koopte jumper en pofmouwen,
polsstukken met knopen, het geheel
voorzien van een brede ceintuur.
Bloemep ontbreken in de winter
mode. Er zijn vooral strepen, Schotse
DEN HAAG. In opdracht van
het Voorlichtings- en Adviescentrum
voor de sigaar, Bureau „Zij Wel' 'te
Den Haag, heeft Mafcrotest N.V. in
Amsterdam als onderdeel van een
continu-onderzoek met betrekking
tot de vrouw en het sigaartje, on
langs het tweede gedeelte van een
uit vijf fases bestaande enquête,
afgesloten. In totaal werden 240 ro
kende vrouwen iin de leeftijd van 18
t.m. 34 jaar ondervraagd. Deze 240
vrouwen worden representatief ge
acht voor bet universum van Neder
landse vrouwen.
Uitgegaan ward van 5 soorten si
gaartjes met een lengte van 7,5, 7,8,
10,3, 10,5 en 11,7 cm.
De enquête leverde o.m. de vol
gende uitkomsten op:
Tweederde van de ondervraag
den voelt zich op haar gemak als zij
een sigaartje rookt.
56 vindt heit roken van siga
ren goed staan.
18% heeft voor zichzelf wel
eens sigaren gekocht.
52% van de ondervraagden is
bereid wel eens sigaren voor zichzelf
te kopen.
Om een beeld te verkrijgen van
de denkwereld van het panel wer
den ook enige vragen gesteld over
het levenspatroon van de geënquê
teerde vrouwen. Deze geven o.m- als
resultaat:
57% geeft de voorkeur aan
mini-mode.
73% heeft in drie maanden
tijds wel eens buitenshuis gegeten,
met dien verstande, dat met bui
tenshuis eten niet wordt verstaan
het eten bij vrienden en-of kennis
sen.
Er zijn van die boeken die je al
van de eerste regel af tegen ze
innemen. Dat overkwam me met
Jonger dan je bent" van Marcelle
Auclair. Zowel de reputatie van de
schrijfster, gevierd medewerkster
aan Marie-Claire en dat soort bladen
voor de betere burgerstand, als die
van de oer-Vlaamse uitgeverij Lan-
noo uit Tielt werd met dit preten
tieus-degelijk uitgegeven boek be
vestigd. Marcelle Auclair is er zo
ééntje die het „dom en ongepast"
vindt wanneer iemand wil weten
hoe oud ze is. Dat is mij vroeger
ook altijd aangepraat tót ik ontdekte
dat het niet vragen naar iemands
leeftijd tot de regels der gezel
schapsspelletjes behoort die in som
mige kringen voor beschaving door
gaan. Marcelle Auclair kan in deze
aaneenschakeling van gemeenplaat
sen over het ouder worden niet
buiten dat soort schablones, want ze
brengt nu eenmaal weinig van zich
zelf mee. Vandaar dat haar boek
feitelijk niet meer is dan een cita
tenverzameling: we telden er in de
eerste zeventig bladzijden al een
stuk of dertig, variërende van de
Heilige Theresia van Avilla tot de
Petit Larousse. Zulke amazones van
de schrijfmachine ontkomen zelden
aan de tegenspraak. Zo beweert
Marcelle ergens dat ze later begre
pen heeft dat vijftien minuten in
stilte nadenken meer resultaat heeft
dan twee uur lezen of praten. Je
vraagt je wel af waarom ze dat
boek dan heeft geschreven. Haar
eigen advies maakt dat overbodig.
Omdat we die bestebrave Vlaamse
Lannoo een pleizier gunnen, bevelen
we dit sieraad voor de boekenplank
gaarne ter lezing aan bij vrouwen
van Rijkswachters of echtgenoten
van procureuren des Konings. Want
die moet dit dagsluiterig geleuter op
het preutse lijf c.q. lichaam zijn
geschreven.
JOOP BARTMAN (53)
DEN HAAG Hoezeer de vrouw nog steeds in een echte man
nenmaatschappij leeft, mag blijken uit het geringe percentage vrou
wen, dat in de zg. hogere beroepen in het bedrijfsleven een functie
heeft. Dertien procent van de werknemers in ons land zijn vrouwen,
maar in het kader, in de hogere beroepen, maken de vrouwen slechts
vier procent van het totaal uit.
Veel groter nog is dit verschil bij
Nederlands grootste industriële be
drijf, Philips. Achttien procent van
het personeel van Philips in Neder
land bestaat uit vrouwen, maar in
de hogere beroepen bedraagt hun
aantal minder dan één procent van
het totaal, om precies te zijn 0,7
procent.
De nieuwe president van Philips,
jhr. HA.C. va»i Riemsdijk, heeft de
ze percentages in een onlangs ge
houden rede genoemd. Kind, kerk
en keuken' zijn tot nu toe een blok
aan het ontwikkelijigsbeen van de
vrouw geweest, maar jhr. Van
Riemsdijk gelooft, dat de drie k's nu
wel snel verleden tijd zullen zijn.
Behalve de drie k's spelen van
daag de dag nog steeds de vooroor
delen van de man tegen vrouwen in
hoge posities in de industrie een rol:
uitspraken als „mannen werken niet
graag onder leiding van een vrouw"
of „je kunt een vrouw toch niet
naar zware onderhandelingen stu
ren" doen opgeld. Jhr. Van Riems
dijk erkent dat de vrouw bij Philips
nog nooit de kans hiertoe heeft ge
had. „Maar omdat Philips een we
reldconcern is, moet er rekening ge
houden worden met de acceptatie
van de vrouw in een dergelijke
functie. In de Scandinavische landen
zal dit geen probleem opleveren,
maar in Mexico bijvoorbeeld wel".
Een geheel andere kant is volgens
de heer Van Riemsdijk dat het aan
bod van vrouwen voor de hogere
beroepen klein is.
De heer Van Riemsdijk schonk
bijzondere aandacht aan de moge
lijkheden van de gehuwde vrouw
die zou willen werken, maar die
daarin wordt belemmerd door onder
andere de status van de man, de
fiscus en de gedachte dat een lei
dende functie een gehele werkdag
nodig heeft. Dit laatste kon de pre
sident in de huidige situatie onder
strepen, maar voor de toekomst is
het voor hem de vraag of leidende
functies ter plaatse en binnen een
vastgesteld aantal uren moeten wor
den uitgeoefend.
Jhr. Van Riemsdijk stelde zich op
het standpunt dat het stichten van
kindercrèches in Nederland niet
meer tot de taak van de bedrijven
behoort, maar bijvoorbeeld van de
overheid.
JTie boezemvriend van me woont
in wat ze een bejaardentehuis
plegen te noemen. Hij is over het
algemeen wel een tevreden man.
Want in dat tehuis heeft-ie nu pre
cies dat gevonden waar hij na een
nogal -toerkzaam leven recht op
meende te hebben: rust.
Hij heeft alleen één fout: als ze
zijn rust verstoren en de stilte ver
breken, die hij nu eigenlijk eens om
zich heen wil hebben, pleegt hij
zich nogal eens, tegen alle verstan
dige doktersadviezen in, boos te ma
ken en op te winden. Zoals dezer
dagen weer
In de straat, die langs dat bejaar
dentehuis loopt, mankeerde er plot
seling iets aan een van de talloze
ondergrondse kabels, die onze va
derlandse bodem rijk is. Achter z'n
open venster heeft mijn boezem
vriend toen nauwlettend gadegesla
gen wat er allemaal gebeurde om
dat mankement te verhelpen. Jonge
manspersonen groeven een kuil,
waarin één hunner afdaalde, om
daarna aan het repareren te gaan:
een op zichzelf loffelijke activiteit,
maar die hij kennelijk pas goed kon
ontplooien na zich eerst in muzikale
extase te hebben gebracht.
Voor die extase nu zorgde de
onvermijdelijke transistor. Eerbiedig
en omzichtig werd dat instrument
naast de kuil neergezet, en hup!
daar draaide het ding op volle toe
ren en met een summum aan geluid
- „big sound" noemen ze dat in de
advertenties, waarin ze zulke mar
telwerktuigen aanbevelen.
Op volle toeren en met een sum
mum aan geluid, scherp afgestemd
op radio-Veronica! Of was het Nord-
see? In elk geval gaf een zekere
Joost de Draaier, tussen het elek
trisch gejengel door, telkens bulde
rend te kennen wat er nu weer
gespeeld (nu ja: gespééld!) zou
worden. En dat wist je dan weer.
Niet alleen die gravers in de kabel-
kuil wisten het dan weer, maar ook
mijn boezemvriend achter zijn open
raam en mèt hem alle anderen die
dat bejaardentehuis bevolkten: oude
mensen, die stuk voor stuk zo onno
zel waren om te veronderstellen dat
ze, na een nogal werkzaam leven,
nu eindelijk op zo iets recht hadden
als gerespecteerde rust.
vergeefse smeektocht van mijn boe
zemvriend doorgaan.
Die dag èn de volgende.
En omdat er onder die omstandig
heden ook al niets kon komen van
de extra-middagrust, die hij met
zijn medebewoners nu eenmaal no
dig had, is mijn boezemvriend er
toen maar op afgegaan, de straat
over en naar die kuil die transistor
en die mannen van de kabel.
Het heeft eerst een tijd geduurd
eer hij zich verstaanbaar kon ma
ken. Toen heeft hij aan een rug, die
hem blééf toegekeerd, gevraagd of
het niet wat zachter kon en nog
liever: of het met het oog op al die
oude mensen zoals hij niet zonder
muziek kon.
Waarop die rug eerst zweeg, en
toen wéér zweeg, om eindelijk bars
uit te vallen, dat-ie er eenvoudig niet
aan dacht.
En dat was het dan. Die boezem
vriend van me kon alleen maar
schouderophalend naar huis gaan,
inwendig zó opgewonden dat het
een haar scheelde of hij was, toen
hij de straat weer overstak - van
die kuil eg. die transistor vandaan -
door een auto overreden, en dat zou
misschien een oplossing zijn ge
weest, want wie weet zouden ze
dan, met een dode op straat, Joost
de Draaier eindelijk toch maar de
muzikale nek hebben omgedraaid.
Nu blééf het lawaai, ook na de
Maar ik heb tegen die boezem
vriend van me gezegd, dat-ie
gek was, hartstikke gek. En dat-ie
hopeloos uit de tijd was. Rijp om de
hoek om te gaan. Want dat-ie nu
toch eindelijk eens moest begrijpen
dat de gedweeë loonslaaf van weleer
zich tot een zelfbewust burger heeft
ontwikkeld, die recht heeft op z'n
transistor, en die zich - verdomd
nog aan toe - geen bliksem hoeft
aan te trekken van verdorde heer
tjes, die geen Beatle van een Rolling
Stone weten te onderscheiden.
Gek, zei ik tegen die boezem
vriend van me. Gek ben je! In de
persoon van zo'n transistorbezitter,
die zich terecht niet voor jou om
draait en die jou terecht tegen z'n
rug laat aanpraten, heb je boven
dien, besef dat toch, met een verte
genwoordiger te maken van een jon
gere generatie, die aan de oude kerel
tjes als jij, óók al terecht, lak mag
hebben, omdat jullie en niet zij de
wereld gemaakt hebben tot wat ze
is: een hel van welvaart.
Besef dat toch,' zei ik, en luister
liever naar die dokter van je, die
jou alle opi 'inding verboden heeft.
Geniet liever een volgende keer met
zulke muziek méé. Laat je ook lek
ker door het Veronica-gekrijs verdo
ven, lichamelijk èn geestelijk. En
waardeer de onbeschoftheid van die
rug als oprechtheid, en wees nu
eindelijk
Maar verder ben ik niet gekomen.
Het was ineens toch weer zo ver
met mijn boezemvriend. Ik kon al
leen nog maar haastig de dokter
opbellen.
Wat dééd-le ook de straat op te
gaan en naar die kuil en die transis
tor en die rug, waar-ie vergeefs
tegen aan gepraat had
/a, en nu herinner ik mij ineens,
nog na treurend over mijn boe
zemvriend, dat verhaal dat wijlen
mijn grootvader over z ij n boezem
vriend, wist te vertellen, en dat was
dan niemand minder dan Guido Ge-
zelle.
Die nobele priester en grote dich
ter had een toegewijde huishoüdster,
die behalve over veel deugden over
één kwalijk gebrek beschikte: haar
kwebbelzucht. Geen buurvrouw was
wat dat betreft voor haar veilig.
Begon ze voor de deur eenmaal te
kakelen dan was er geen ophouden
meer aan.
- Toen, op een ochtend, is het de
zachtaardige Gezelle te bar gewor
den. Zelfs door het gesloten venster
van zijn werkvertrek drong het lui
de gewauwel tot hem door - zo
hinderlijk, dat hij het vers waarmee
hij bezig was, maar niet af kon
krijgen. Verdoofd door het geklep
daar voor die deur kon hij de juiste
rijmwoorden niet meer vinden En
toen -in ptaals van zich, zoals die
boezemvriend van mij, op te winden
*- v o n d hij er iets op. Telkens
struikelend over zijn soutane, want
hij was een onhandig man, sleepte
hij twee stoelen de trap af naar
omlaag en toen de stoep op. Daar
zette hij ze met een hoffelijk gebaar
voor de twee kwebbelaarsters neer:
of hij de dames in staat mocht
stellen hun conversatie zittend voort
te zetten?
Ja, en dat heeft toen prompt
geholpen.
29
„Ze is een geweldige steun voor
een man", heeft Robert Kennedy na-
achttien jaar huwelijk over zijn
vrouw Ethel gezegd. „Ze vindt altijd
dat ik gelijk heb en de anderen
ongelijk".
Toen hij met de familie overlegde
of hij zioh kandidaat zou stellen
voor het presidentschap steunde zijn
vrouw, die ongetwijfeld wist dat het
zijn ware wens was, hem om het te
doen, tegen alle bezwaren in. Bo
vendien hield ze nadrukkelijk vol
dat hij de beslissing alleen moest
nemen. Ze zij:
„Dat toont aan hoe groot Bobby is.
Hij heeft alle tegenwerpingen aan
gehoord en gedaan wat hij dacht dat
goed was".
Heeft ze bittere spijt gehad toen
de tragedie van de moord haar en
de hele wereld trof? Naar mijn me
ning niet. Als hij zich had laten
overhalen zou hij niet de man ge
weest zijn die ze liefhad. Hij had
zijn eigen noodlot in vervulling
doen gaan.
Toch, ais ik de relatie tussen man
on vrouw overweeg, vraag ik-me af
°f het niet gemakkelijker is als
gemakkelijk het goede woord is,
want niets tussen man en vrouw is
werkelijk gemakkelijk een op
zichzelf staande tragische gebeurte
nis, zelfs de dood, te accepteren dan
net is om kleinere, maar niet min
der moeilijke gebeurtenissen uit het
dagelijks leven te accepteren: de
voortdurende onzekerheid over vast
gestelde tijden of afspraken die al
tijd onderhevig zijn aan wijziging
of afstel om maar wat kleine din
gen te noemen; of, om het over
belangrijker zaken te hebben, het
onvermijdelijke feit onder ogen te
zien dat de man die haar zo beto
verd heeft dat ze een diepe liefde
voor hem heeft opgevat, ook andere
vrouwen betovert, en tegenwoordig
aarzelen vrouwen niet een man die
hen bekoort te achtervolgen, en van
een dergelijke achtervolging kunnen
sommigen zelfs hun beroep ma
ken.
En die mannen van heldenfor
maat, verdiept in hun grote daden,
kunnen wonderlijk gevoelig zijn
voor een dergelijke achtevolging.
Hoewel ze gewoonlijk in het diepst
van hun hart trouw zijn aan de
onmisbare vrouw waarmee ze ge
trouwd zijn, is de behoefte aan
speelse afleiding bijzonder reëel. Ze
worden niet zo zeer verleid door de
andere vrouw, maar ze zijn gevleid,
geamuseerd en seksueel gemakke
lijk ontvlambaar. Het is een deel
van de behoefte om te ontsnappen,
al is het maar voor korte tijd, want
in werkelijkheid leven ze het leven
dat ze willen leven, een leven van
voortdurende uitdagingen en inspan
ningen, zonder hetwelk ze zich do
delijk zouden vervelen-
En alweer moet een vrouw die
behoefte begrijpen en de tijdelijke
afdwaling in stilte accepteren en
haar plaats stevig bezet houden tot
haar man weer tot zijn leven, tot
zijn werk terugkeert.
*5*
Het is niet alleen de vrouw die in
de schaduw van een groot man leeft.
Er zijn ook de kinderen. Welke van
de Kennedy-kinderen zullen het
overleven en welke niet? Als ik
overleven zeg, heb ik het niet over
de dood. Het is een gezond stelletje,
ze leven onder ideale fysieke om
standigheden, zijn veel buiten, krij
gen een goede verzorging, bezoeken
goede scholen en hebben een prettig
gezinsleven. Ik bedoel overleven als
persoonlijkheden, in die sfeer van
familieroem en -grootheid.
Ik denk aan een man die ik ken,
een man als de Kennedy's, een
voortvarende, begaafde, geslaagde
man die zijn eigen zakenimperium
heeft opgebouwd. Nu iedere ambitie
vervuld, iedere wens bevredigd is,
bezit hij schijnbaar alles.
Maar toch is zijn vrouw, een
mooie vrouw om te zien, een onge
neeslijke alcoholiste. Zijn zoon heeft
alle charme en het knappe uiterlijk
wisten ze en ik wist het, en ik heb
ze meer dan eens mijn verontschul
digingen aangeboden voor het onge
mak dat ze ondervonden door mijn
kinderen te zijn. Dergelijke veront
schuldigingen aanvaardden ze altijd
met uiterste hoffelijkheid en ze ver
zekerden me beleefd dat het ze niet
zo bijzonder veel kon schelen en
deeldein me als troost mee dat ze,
als het al te erg werd, er wel op
zouden slaan, wat ze inderdaad soms
deden. Dan was ik degene die een
woedend telefoontje in ontvangst
kon nemen waarin me verteld werd
dat een van mijn zoons de zoon van
een andere vrouw een bloedneus
had geslagen.
„Het verbaast me dat een van uw
kinderen.." begon het altijd.
„Verbaast u zich maar niet", on
derbrak ik steevast. „U hebt er geen
idee van hoe verschrikkelijk het is
een kind van mij te zijn".
Mijn sympathie is uiteraard ver
deeld over de generaties.Ik begrijp
zo goed hoe je, alleen maar door
jezelf te zijn en je eigen bestem
ming, wat die ook zijn mag, te
volgen, je kinderen met de gevolgen
confronteert en hoe die kinderen
onherroepelijk moeten lijden onder
hetgeen hun ouders bereikt neb
ben.
Ik geloof dat in de familie Kenne
dy het lijden zwaarder is omdat
hetgeen bereikt is zo uitzonderlijk
was. Ik geloof ook stellig dat de
grootste tragedie van de familie
Kennedy de tragedie die het
zwaarst op de vrouwen gedrukt
heeft omdat ze niets konden doen
om die te beletten of te verlichten,
de wreedheid van de massa geweest
is. Joseph Patrick Kennedy, de va
der, kende die uiterste wreedheid
heel g-oed en hardde zijn zoons voor
de politieke strijd.
van zijn vader en is een zwakke
ling, mislukt aan de universiteit,
reeds betrokken in een schandaal
om een meisje, een bittere teleur
stelling voor zijn vader die hem
boud en zwijgend telkens weer uit
een of andere moeilijkheid haalt.
De man ia te sterk voor de vrouw,
de vader heeft te veel succes gehad
voor de zoon. Door eenvoudig te zijn
waarvoor hij geboren werd heeft
deze man geen persoonlijk geluk in
zijn gezin gevonden. Iedereen weet
dat hij een maitresse heeft. Zijn
vrouw en zijn zoon weten dat ook
en omdat ze zich bewust zijn van
hun eigen tekortkomingen daalt hun
gevoel van eigenwaarde nog verder
wat hij trouwens begrijpt, maar
niet verhelpen kan. Ook hij kan
alleen zijn waarvoor hij geboren is,
een leider, een heerser, een schep
per in deze moderne wereld.
Ik heb meer mannen gekend die
zoons van grote vaders waren en
geen van die zoons is een groot man
geworden. Op zijn best zijn het
goede mannen geweest op een rusti
ge manier, maar vaker waren ze
zelfs als man een mislukking- Som
migen van hen doen verontschuldi
gend en spreken met grote eerbied
over hun vader. Anderen haten hun
vader omdat ze zichzelf haten, om
dat ze weten dat ze tegenover zich
zelf en hun vader te kort geschoten
zijn.
En de vaders weten hoe de scha
duw van hun eigen succes en groot
heid over hun kinderen gevallen is.
Ik ben gevoelig waar het dit onder
werp betreft omdat ik er zelf onder
vinding van heb, zij het op beschei
den schaal.
„Het is moeilijk om een kind van
u te zijn", hebben mijn eigen kinde
ren tegen me gezegd. „Als we maar
het minste of geringste verkeerd
doen, al rijden we maar een paar
kilometer boven de maximumsnel
heid, dan kletst de hele buurt er
over".
Ik weet dat ze zich vaak in hun
bewegingen belemmerd voelden,
hoewel ik ze zelf geen enkele
dwang oplegde. Ik weet nog wel dat
ik, toen ze nog op school waren, ze
aan een strenge inspectie onder
wierp voor ze 's morgens naar
school gingen, of eigenlijk waar ze
ook heen gingen, want als er een
knoop ontbrak of er een gat in een
kous zat zou jan en alleman mede
lijden met ze hebben omdat ze de
kinderen waren van een moeder die
hen verwaarloosde omdat ze schrijf
ster was of omdat ze ergens door
Europa of Azië zwierf of omdat ze
hen alleen bij de bedienden achter
liet, of om welke reden ook.
De kinderen leefden om zo te
zeggen in een glazen huisje en dat
(Wordt vervolgd.)
Trouwen met een Kennedy betekent jezelf wegcijferen als „hogere belangen" in het geding zijn Paraat zijn als
cHraip nodig is en telkens weer het verkiezingsstrijdtoneel op. Een foto uit Robert Kennedy's laatste campagne met