1
De „Westerse" leugen
aan het sterfbed
De dood is doodgewoon
TEKST REDE NIXON
Het best bewaarde
geheim uit
V. S. - diplomatie
Een ping pongballetje rolde hard
NIXON NAAR TSJOE EN LAi
Vragen aan
ministers over
maatregelen
politie A dam
KISSINGER IN PEKING
Gluurder doodgeschoten
inderen zoekt
woonruimte
VAKANTIE
,DE AMER"
irtikelen N.V.
:ht
L. Backer
lodern)
tand
binnenland
buitenland
Eerlijk antwoord ^()1
•fren
Goedendag
Meespelen
Tussen volken
Goed
opgevangen
Via Genève
Communisten-vreter
Indo-China
Japan
papier
oor uw pen
Vuilverwerking
Kinderbijslag
Zaterdag 17 juli 1971
en buitenlandse
t.t.,
iloma l.t.s.-
heel zelf-
ichten.
rken dient
voor een
|u de kans.
bzaken te
|anuarl, omdat de bouw
vertraagd is.
laar. Tel. 40210-01600.
auto met 3 maan-
Ichriftelijke
gelijks zat. - zond.
lamberg
1823e veiling.
j MACHINERIEëNVER-
|e bedrijfsmiddelen van
|natuurazijnen, tafelzu-
slasaua en slaoliën,
\G 28 JULI 1971, des
I in HUIZE OLYMPIA,
14 - 348, Utrecht t.o.v.
I.RTOG.
oderne pneum.-elektr.
mayonnaise, ketchup
|UD type DTR 6 met
en stalen voorraad-
|800 1. m. waterkoeling,
x 700 1.), stalen mos-
Iding; pneum. sluitma-
en 10 1. m. weegauto-
tandradpomp Wau-
rn platenpasteur 1800
2 als nieuwe doseer-
8 polyester voorraad-
lluitmachine DAN (TI-
Idekselsluiter CARLO
Ismachines, twaalfkops
lator MANNESMANN-
|ne TONAZZI 9A12 v.
br. etiketteerhalfauto-
JTH, FRIEDRICH EL-
1 veel aanlijmmachines,
|ibanen, rvs transport-
mm; groentesnijma-
br 3 meter, loogschil-
leakh. kuipen 120 1. en
Ks 14500 en 8800 1.; 1
Ines, div. metaalbew.-
|)S-HOLOUBKOV 1500
1 1000 x 175/225 mm;
VL 10 x 70, 10 ato, 11
Isters, zeer groot kwan-
l'reduktors en vakuum-
BREHMER, POLY-
rollen verkoperd en
en 25, kartonbuigma-
|5R belijmingsmachine
pspoedermachine, zelf-
jRENT, EERBEEK,
DH; kostbare anal, ba-
lalansen BECKERS en
jerburet, el. vloeistof-
(VOSS, 6 HERAEUS
1LD viskosimeter-in-
j OLYMPUS, TOKIO;
en kantine-inr.; fak-
|tC 600 m. 30 telwer-
hines (ADLER, OLI-
IMAG F66, 2 ton, en
leggers a 9'4 ton.
aanvr. bij
nstel 177, tel. 352298
In 9.15 - 16.15 u., wo.
Jgondreef 4, Utrecht-
lidreef.
I kantoorruimten, kad.
(KOOP geboden door
makelaars o.g., tel.
(Van een onzer redacteuren)
VEEL PATIëNTEN blijven
vooruitgaan.... totdat de dood
er op volgt. Dat is de grote
leugen aan het sterfbed. Men
dwingt de stervende te sterven
in een situatie van wanhopige
hoop. John Hinton zegt dat in
een bepaald onderzoek bleek,
dat 80 tot 90 procent van de
artsen niet aan hun patiënt ver
tellen dat hun ziekte dodelijk
is, terwijl 80 procent van de
patiënten beweerde het wel
graag te willen weten.
vader voor de tweede maal geope
reerd. De echtgenote vertrouwde
het niet en baande zich via de
huisarts een weg naar de chirurg.
Die zei: „Uw vrees is helaas ge
grond, uw man is dodelijk ziek.
Maar wilt u het spel met ons
meespelen?" Het getuigt van de
almacht der medische autoriteit,
dat het nimmer bij deze vrouw is
opgekomen, niet in te gaan op
deze perfide uitnodiging. Zij had
tot op dat moment een uitstekend
huwelijk gehad. Dat huwelijk was
kapot want zij kwam thuis met
een leugen, erger dan overspel.
Haar man mocht het niet weten
die toch de eerst betrokkene was
haar zonen niet, ouders schoon-
van het grote kantoor waar zij
werkte, dagelijks af te dalen voor
het uithuilen. Thuis kon dat niet.
Dat is Nederland: de lage landen,
waar slechts ondergronds gehuild
mag worden als je man dood
gaat".
discrediet. Overigens moet je dit
soort kwesties wel in breder ver
band zien. Doodgaan is een cul
tuurprobleem. Als de samenleving
opener wordt, wordt de genees
kunst ook meer open".
Misse hi
Er zijn al artsen die niet meer
mee willen werken aan de grote
leugen aan het sterfbed. Dr. Lee
ring: „Ik heb altijd eerlijk ant
woord gegeven op vragen. Ik heb
er in de jaren dat ik huisarts was,
nooit enig nadelig gevolg van ge
zien. Ik besef wel het probleem in
de ziekenhuizen. Als iemand
1
Prof. J. Plokker, hoogleraar in
de psychiatrie te Utrecht, stelt
zelfs dat geen enkele arts het als
algemeen principe heeft, aan iede
re ten dode opgeschreven patiënt
de waarheid mee te delen. Dr.
Leerling zegt in dit verband: „De
waarheid bestaat niet. Ik ga ervan
uit dat je altijd eerlijk antwoord
moet geven, maar het antwoord
hangt van de vraag af". Van ver
schillende kanten wordt er trou
wens op gewezen dat de patiënt
ook de kans moet krijgen de waar
heid te ontlopen.
Een jonge vrouw schreef het
volgende aan de makers van de
t.v.-serie „Tot onze diepe droef
heid": „Gedurende zeven jaren
heb ik als verpleegster in zieken
huizen gewerkt, confessionele zo
wel als neutrale. Ik heb, zoals dat
heet, gewaakt bij stervenden, en
het is me opgevallen diat de men
sen die er het meest mee te maken
hebben, zij die sterven, er graag
zelf over willen praten. Maar de
beroepsmensen, de artsen en de
verpleegsters, willen er niet over
praten- Ze trachten het gesprek uit
te stellen of zeggen zelfs dat er
geen reden toe is, in de hoop op
die manier de patiënt rust te ver
schaffen. Dit lukt dan meestal niet
en verhoogt juist de onrust. De
dood en de naderende dood wer
ken zelfs (of juist) op de beroeps
matig erbij betrokkenen verlam
mend. Ze zien het dan als het
falen van menselijk kunnen, ze
staan machteloos".
Misschien weet geen enkele cul
tuur raad met de dood. In elk
geval staat vast dat een mens die
in God gelooft, niet rustiger sterft
dan een ander. Maar het zou wel
eens kunnen zijn dat wij, mensen
van Europa en Amerika, er meer
moeite mee hebben dan mensen in
andere culturen. Daar zijn verkla
ringen voor.
In onze cultuur is het hele leven
gericht op „morgen", op het succes
van morgen: een zoon moet het
verder brengen dan zijn vader, er
moeten diploma's behaald en er
moet geconcurreerd worden. Het
begiet al van jongsaf aan: de beste
van de klas, de hardste loper, je
slaagt summa cum lauide, je wordt
de beste verkoper, je maakt car
rière, hét gebeurt allemaal „mor
gen" en zo snel mogelijk en het
eind is een hartinfarct als een
enorme streep door de (bankre
kening.
Onze cultuur is die van de rech
te snelweg. Eenvoudiger („primi
tieve" zeggen we dan, ja ja) cultu
ren zijn cyclisch: vandaag is het
zelfde als gisteren. Die culturen
verlopen als de seizoenen, van len
te tot winter om dan weer op
nieuw met de lente te beginnen.
De zoon doet hetzelfde als zijn
vader en als diens vader. Je zou
hun cultuur een „vandaag-cultuur"
kunnen noemen, de onze een
„morgen-cultuur". In die eenvoudi
ge culturen is de dood als vanzelf
sprekend einde ingebouwd.
Dr. P. Hofstede maakt in het
boek dat over de t.v.-serie „Tot
onze diepe droefheid" is gemaakt,
melding van nog een ander voor
beeld, dat overigens niet in het
programma gebruikt mocht wor
den. De volwassen zoons van de
betrokken vrouw vonden het niet
goed. „In 1966 werd hun man en
ouders, buren, vrienden, kennissen
niet. De medische autoriteit had
deze lieve vrouw en moeder belast
met een verschrikkelijk en on
draaglijk geheim, waar zij met
geen sterveling over kon praten.
Dat heeft twee volle jiaren ge
duurd- Toen stierf de man, zonder
ooit te weten dat hij doodging en
zonder daar ooit een woord over te
hebben gewisseld, noch met zijn
vrouw, noch met zijn kinderen.
Lang leve de medische ethiek in
Nederland".
„Om het lugubere „spel" te kun
nen volhouden, had de vrouw in
tuïtief een betrekking aangeno
men. Nooit eerder had zij gewerkt,
maar nu moest zij. Niet om geld te
verdienen, maar om in de kelders
vraagt of hij kanker heeft, dan
kun je alleen maar bevestigend
antwoorden als je ook de verant
woordelijkheid kunt nemen voor
de gevolgen van je antwoord. Dat
kan een specialist in veel gevallen
niet, want hij kent de patiënt on
voldoende. In zulke gevallen zal de
huisarts moeten vertellen hoe de
zaken ervoor staan.
Als je de waarheid niet vertelt
of de zaken steeds te rooskleurig
voorstelt dan komt er onzekerheid
bij de patiënt. Ik vind dat er
onondig veel geleezen wordt door
dat er te weinig verteld wordt. De
arts is trouwens ook aan zijn
ethiek verplicht om eerlijk te zijn.
Als hij de zaken teveel verdoezelt,
brengt hij zichzelf op den duur in
Tot verrassing van artsen en
verpleegsters in centraal Afrika
kondigen hun „primitieve" patiën
ten hun dood zelf aan als een
eenvoudige mededeling: „Zuster,
vandaag ga ik dood". Maar de
zuster ziet geen doodverschijnse-
len, ze zegt: „Nee, hoor, ik geef u
nog een spuitje en morgen bent u
weer springlevend". Maar na een
uurtje zegt de patiënt de zuster
vriendelijk goedendag, sluit de
ogen en sterft.
Alleen wie zich niet al te ver
verheven voelt boven het leven
van planten en dieren, kan zo ster
ven- Hetgeen niet betekent dat in
deze culturen de dood geen ver
driet oproept. Dat zij de dood min
der moeizr-.am aanvaarden, bete
kent slechts dat zij de zinloosheid
kennen van het verzet tegen het
natuurlijke verloop van de din
gen.
Daarom kennen zij „de westerse
leugen aan het sterfbed" ook
niet.
(Van onze redactie buitenland)
LOS ANGELES Hier volgt
dc tekst van de rede die presi
dent Nixon donderdagavond
(gistermorgen 03.30 uur Ncd.
tijd) heeft uitgesproken en waar
in hij aankondigde dat hij een
bezoek aan'communistisch China
zal brengen.
„Goedenavond. Ik heb hedenavond
zendtijd op de televisie gevraagd om
een belangrijke ontwikkeling aan te
kondigen in ons streven blijvende g
vrede in de wereld op te bouwen. In
de afgelopen drie jaren heb ik er
herhaalde malen op gewezen dat er
geen stabiele en blijvende vrede
kan zijn zonder de deelname van de
volksrepubliek China en zijn bevol
king van 750 miljoen. Dat is de
reden waarom ik op verschillende
gebieden initiatieven heb ontwik
keld tot het openen van de deur
voor meer normale betrekkingen
tussen onze twee landen.
Ter bevordering van dat doel heb
ik dr. Henny Kissinger, mijn mede
werker voor nationale veiligheid,
naar Peking gezonden tijdens zijn
recente wereldreis teneinde daar be
sprekingen te voeren met president
Tsjoe En-lad. De aankondiging die ik
u nu zal voorlezen wordt gelijktijdig
in Peking en de Verenigde Staten
uitgegeven.
Premier Tsjoe En-Lai en dr. Kis
singer, medewerker nationale veilig
heid van president Nixon, hebben
van 9 tot 11 juli 1971 in Peking
besprekingen gevoerd. Premier
Tsjoe En-Lai, het door president
Nixon uitgesproken verlangen ken
nende de volksrepubliek Ohdna te
bezoeken, heeft, namens de regering
van de volksrepubliek China, een
uitnodiging gericht aan president
Nixon China te bezoeken op een
geschikte datum voor mei 1972.
President Nixon heeft de uitnodi
ging met genoegen aanvaard. De
NIXON
ontmoeting tussen de leiders van
China en de Verenigde Staten be
oogt de normalisering van de be
trekkingen tussen de twee landen
en ook de uitwisseling van gedach
ten over vraagstukken die van be
lang zijn voor beide zijden.
In afwachting van de onvermijde
lijke speculatie die zal volgen op
deze aankondiging, wil ik ons beleid
in een zo helder mogelijke context
plaatsen. Onze stap in het streven
naar een nieuwe verhouding met de
volksrepubliek China zal niet ten
koste gaan van oude vrienden.
Hij is niet gericht tegen enige
andere natie, wij streven naar
vriendschappelijke betrekkingen
met alle naties. Iedere natie kan
onze vriend zijn zonder de vijand te
zijn van enige andere natie. Ik heb
deze stap gezet omdat ik er diep
van overtuigd ben dat alle naties
voordeel zullen trekken uit een ver
mindering van spanningen en een
betere verhouding tussen de Vere
nigde Staten en de volksrepubliek
China. Het is in deze geest dat ik
onderneem wat naar ik innig hoop
een reis zal worden voor vrede;
vrede niet alleen voor onze genera
tie maar voor toekomstige generaties
op deze aarde, die ons gezamenlijk
deel is".
(Van onze redactie buitenland)
WASHINGTON De reis van
Henry Kissinger naar Peking is
één van de best bewaarde gehei
men uit de Amerikaanse diplo
matie. Terwijl gemeld werd dat
de presidentiële adviseur van 9
tot 11 juli in de bergen van Pa
kistan was om te herstellen van
een maagkwaal, was hij in wer
kelijkheid in China met premier
Tsjoe En-Lai aan het confereren.
In alle veronderstellingen over
hetgeen Kissinger aan het doen was
tijdens zijn wereldreis van 12 da
gen, is geen enkele maal zelfs gezin-
I!
II
EEN PING PONGBALLETJE kan
raar rollen, maar dat het zo hard kon
rollen, hebben we geen van allen
(lurven vermoeden. Welgeteld drie
maanden nadat de verhouding van
(ie Verenigde Staten met de volks
republiek China voor het eerst sinds
lange tijd de voorpagina's haalde,
dankzij een tafeltennisontmoeting in
Peking, kondigt de Amerikaanse pre
sident Nixon aan dat hij een bezoek
aan China zal brengen. De gevolgen
van deze unieke toenaderingspoging,
die wederzijds is: het bezoek ge
schiedt op uitnodiging van de Chi
nese premier Tsjoe En Lai, zijn op
dit moment zelfs voor Tsjoe En Lai
en Nixon zelf lang niet te overzien.
Haar met deze stap hebben beide
'euzenmachten ongetwijfeld wereld-
Seschiedenis van de bovenste plank
Semaakt.
Zo erg onverwacht kan de aankon
diging van het komende bezoek ech-
ook weer niet zijn aangekomen.
Daar was op de eerste plaats het be
doek van de Amerikaanse tafelten
nissers drie maanden geleden aan
China, waarbij premier Tsjoe En Lai
leeds de historische woorden sprak:
..Jullie hebben een nieuwe bladzijde
opgeslagen in de betrekkingen tussen
'let Chinese en het Amerikaanse
volk." Zeer weinigen korden ook
maar vermoeden, dat die nieuwe
bladzijde al zo snel beschreven zou
worden door niemand minder dan de
vroegere zo verbeten communisten-
i vreter Richard Nixon.
Slechts enkele uren na de harte-
hjke ontvangst van de Amerikaanse
tafeltennissers bij Tsjoe En Lai kon-
oigde Nixon een pakket maatregelen
aan, die het handelsverkeer en het
toerisme tussen de VS en de Chinese
Volksrepubliek aanmerkelijk soepe
er zouden regelen. Een paar dagen
later zei Nixon op een bijeenkomst
met krante-uitgevers dat het voor-
oarig was nu al te praten over er-
kenning van China door de VS en
over toelating van China tot de Ver
enigde Naties, maar wat betreft de
commerciële en culturele uitwisse
ling konden er wel zakeii gedaan
worden. „Wij zijn gereed," zo zei hij,
„maar elke stap moet op het juiste
moment gezet worden."
Niet voor niets sprak Tsjoe En Lai
op die gedenkwaardige ontvangst
over de betrekkingen tussen beide
VOLKEN, niet regeringen. Vele
waarnemers geloven dat de Chinezen
hiermee bewust niet relaties op re
geringsniveau wilden forceren, maar
het spel via de publieke opinie wil
den spelen. Sport doet het altijd
meer dan wat ook in de Verenigde
Staten en tafeltennis is ongeveer de
nationale sport van China. Misschien
wel het allerbelangrijkste element
hierbij vormen de Amerikaanse pre
sidentsverkiezingen volgend jaar.
Nixon heeft de toegespeelde bal
intelligent ontvangen: het opheffen
van een serie handelsembargo's is
niet gering. Politiek wordt bijna
steeds geleid door economische mo
tieven en waar momenteel in China
liet economische tij gunstiger is dan
ooit, zijn openingen in het economi
sche isolement van dit land zeer wel
kom.
Maar reeds eerder zijn er van bei
de kanten wel degelijk pogingen on
dernomen om tot betere betrekkin
gen te komen, nadat 22 jaar geleden,
in 1949, Mao Tse-Toeng en zijn com-
mmunisten Tsjang Kai-Tsjek en
diens nationalisten van het Chinese
vasteland afjoegen en het Chinese
vasteland „verloren" ging aan het
communisme. De z.g. koude oorlog
nam in die jaren welhaast polaire
vormen aan, in de Verenigde Staten
vierde Joseph McCarthy hoogtij met
zijn heksenjacht op alles wat maar
naar communisme rook, de Koreaan
se oorlog en daarbij de beschermen
de rol, die Amerika al die tijd speel
de met betrekking tot Nationalis
tisch China waar Tsjang Kai-Tsjek
geen gelegenheid voorbij liet gaan
om zijn gram tegen het Rode en
Communistische China van Mao Tse-
Toen te spuien.
In 1955 is er weer voor de eerste
maal contact tussen (Rood) China en
Amerika, en wel op ambassadeurs
niveau in Genève. De ambassadeurs-
gesprekken werden later vrij regel
matig in Warschau voortgezet.
Ze vormden ai die jaren het enige
contact tussen beide landen, maar er
werd nooit iets van bekend. Daar
naast vuurde China niets dan „ern
stige waarschuwingen" af op de VS
wegens territoriale schendingen door
de VS. De laatste waarschuwing
kwam 23 februari van dit jaar, het'
was de 484e.
Inmiddels was Amerika in Vietnam
in een complete oorlog verwikkeld
geraakt, wat de kans op betere be
trekkingen met China er niet groter
op maakte: de Warschause ge
sprekken die na een onderbreking
van twee jaar na een verkilling ten
gevolge van de Sovjet-invasie in
Tsjechoslowakije, in januari 1970
wëer op gang kwamen, werden door
China in mei van dat jaar opnieuw
afgebroken uit protest tegen de (me
de) Amerikaanse invasie in Cambod
ja.
Tegenover de al jaren herhaalde
maar totnutoe vergeefse pogingen
van de Chinese Volksrepubliek om
als lid van de Verenigde Naties te
worden opgenomen, pogingen die
met name door de VS steeds werden
getorpedeerd, is de rol van Richard
Nixon in deze ontwikkeling opmer
kelijk. De ironie van het lot (of van
de politiek?) wil dat Nixon zijn poli
tieke carrière in de late 40-er en
50-er jaren heeft opgebouwd door
een felle anti-communistische hou
ding. In zijn politieke manoeuvres en
verkiezingstoespraken van die tijd
ontpopte hij zich als een regelrechte
communisten-vreter. Koud drie we
ken na zijn beëdiging tot president,
eind 1968, kondigde hij echter een to
tale herziening van'de Amerikaanse
China-politiek aan. In maart 1969 liet
zijn minister van buitenlandse zaken,
Rogers, een senaatscommissie weten,
dat de regering-Nixon zich wilde
gaan inzetten voor „meer construc
tieve betrekkingen" met Peking. De
volgende stap komt in juli van het
zelfde jaar met een aantal verlich
tingen van de embargo's op de handel
met China. In december 1969 mach
tigt de Amerikaanse regering de bui
tenlandse filialen van Amerikaanse
ondernmingen om niet-strategische
goederen aan China te leveren. Daar
op volgde de hervatting van de War
schause gesprekken en de afbreking
na „Cambodja". Een- reeks massa
demonstraties in mei 1970 in Peking,
waaraan honderdduizenden Chinezen
deelnemen, vormt wel een hoogte
punt in de anti-Amerikacampagne
van de Chinese leiders van de afge
lopen 22 jaar.
TSOE EN LAI
kaans tafeltennisteam. Er was dus al
heel wat aan voorafgegaan. Er zal
trouwens nog heel wat moeten ge
beuren, want het ijs van zo'n koude
oorlog smelt niet in een nachtje.
Het besluit van Nixon om de uit
nodiging voor een bezoek aan China
te accepteren is echter toch als een
donderslag bij heldere hemel geko
men. Hij had al wel eerder gezegd
dat land eens graag te willen bezoe
ken, maar niemand nam die wens erg
serieus, omdat er nog enorm veel
conflictstof tussen beide landen ligt.
Bovendien is nog helemaal niet te
overzien wat de consequenties hier
van zullen zijn voor het spannings
veld tussen de drie grootmachten: de
Sovjet-Unie, China en Amerika
Men kan deze demonstraties echter
niet los zien van de rol die Amrika
op dat ogenblik in Indo-China aan
het spelen was: ook in Amerika zelf
en in Europa waren de demonstratie
ve geluiden tegen de Amerikaanse
onderneming in In.-China niet van de
lucht. Intussen begint Nixon groot
scheeps troepen uit Vietnam terug te
trekken. Begin dit jaar, februari, ge
bruikt Nixon opeens voor het eerst
de term „Volksrepubliek China" in
een toespraak. Tot dan toe vvas de
gebruikelijke formulering „Rood-
Cliina".
Op 15 maart heft Washington alle
beperkingen op voor Amerikaanse
staatsburgers om naar China te rei
zen. Pas dan, op 6 april, komt de uit
nodiging uit Peking aan een Ameri-
Een belangrijke plaats hierbij
neemt ook China's buurland Japan
in, dat in zijn overigens positieve re
actie op het nieuws gisteren toch ook
reserves toonde: men vreest dat een
hechtere Chinees-Amerikaanse band
nadelige gevolgen kan hebben voor
Jappan.
Een voor de hand liggende vrees,
want Japans groeiende economie is
voor een groot deel te danken aan de
ongekend snel gestegen exportcijfers
naar het Westen, inclusief de Ver.
Staten.
KISSINGER
speeld op de mogelijkheid van een
reis naar China.
De regering bewaart angstvallig
lhet stilzwijgen over de missie van
Kissinger, maar het is mogelijk de
reis wel te reconstrueren. Óp de
morgen van 9 juli werd in Pakistan
meegedeeld dat Kissinger last had
van zijn maag. Hij annuleerde een
diner met president Khan dat die
avond zou worden gehouden en ge
meld werd dat hij voor rust ver
trokken was naar het bergdorp Na-
thiagali, ruim 80 km van Rawalpin
di. Kissinger vertrok echter uit Ra
walpindi in zijn eigen grote straal
vliegtuig en Aziatische diplomaten
wijzen er nu op dat dergelijke grote
toestellen niet in Nathiagali kunnen
landen. Dit zou dus betekenen dat
Kissinger rechtstreeks uit Rawalpin
di na-ar Peking is vertrokken. Func
tionarissen hier zijn van mening dat
slechts Khan van de reis op de
hoogte was.
Van 9 tot 11 juli werd gemeld dat
Kissinger in het bergplaatsje ver
bleef. Zaterdag 10 juli werd meege
deeld dat hij een dag extra in Pa
kistan zou blijven vanwege zijn
ziekte. In werkelijkheid betekende
dit dat hiij een dag langer in Peking
bleef.
Vervolgens werd gemeld dat Kis
singer zondagavond zijn reis had
hervat en naar Parijs onderweg was
voor een korte bespreking met de
Amerikaanse vredesdelegatie. Hij
keerde daarna naar de VS terug
waar hij uitvoerige besprekingen
met Nixon voerde.
De uiterste geheimhouding over
de reis naar China duurde voort
totdat Nixon voor radio en t.v. zijn
verrassende bekendmaking deed.
WENEN (D-PA) Na de berichten
uit Duitseland over moordaanslagen-
op vrijende paaltjes wordt nu uit
Oostenrijk de gewelddadige dood van
een gluurder gemeld. Een 42-jarige
man is daar te Wenen op een par
keerplaats doodgeschoten. Men neemt
aan, dat de man een gluurder was,
die vanuit een geparkeerde auto is
beschoten. Hij had een kijker en een
zaklantaarn bij zich, „typisch de uit
rusting van een voyeur", aldus de po
litie. Van de dader(s) ontbreekt elk
spoor. Voorbijgangers hadden twee
schoten en daarna het geluid van een
wegrijdende auto gehoord.
Brieven voor deze rubriek moeten met vol
ledige naam en adres worden ondertekend. Bij
publicatie zullen deze vermeld worden. Slechts
bij hoge uitzondering zal van deze regel wor
den afgeweken. Naam en adres zijn dan bi{
de redactie bekend. Publicatie van brieven
(verkort of onverkort) betekent niet dat dê
redactie het in alle gevallen een* I* roet IR»
houd, c.q. strekkina.
Naar aanleiding van uw artikel:
„Grontmij wil vuilnisbelten aanpak
ken", moet mij van het hart hoe
bedroevend hardnekkig men van be
langhebbende zijde het oude (in elk
opzicht verouderde) vuilnisbelten-
systeem blijft verdedigen met
schoonschijnende leuzen en erger
nog: met onjuiste gegevens.
Men zegt well, dat men de schade
lijke gevolgen voor gezondheid en
drinkwatervoorziening gaat controle
ren, maar zegt er niet bij, dat men
die gevolgen daarna niet meer kan
verhelpen- Men verzuimt dan ook te
vermelden, dat bij storten (in welke
verbeterde vorm dat moge zijn) de
hoofdbezwaren bijna onverminderd
blijven bestaan en men verdoezelt
de al te opvallende nadelen door
deze bijzonder grote kerkhoven te
gaan versieren tot lusthoven.
Men verzuimt ook te overwegen,
dat juist door de beperking tot en
kele weinige grote stortplaatsen
juist de vervoerskosten daarheen
vele malen groter worden, dat bo
vendien vele dure overlaadstations
moeten worden gebouwd en vele
bakbeesten van vervoerwagens al
leen voor dat doel langs spoorlijn en
autoweg zullen gaan rollen en het
verkeersprobleem, dat nu al zo nij
pend is, ontoelaatbaar zullen gaan
vergroten!
De enige juiste, progressieve vorm
van behandelen van huis- en gese
lecteerd industrïevuil is het ver
branden in middelmatig grote ver
brandingsovens, die elk een regio
verzorgen van rond 20 km straal.
Dat is een antiseptische behandeling
en men houdt over een hoeveelheid
van rond 25 aseptisohe slakken
en as ,die men kan storten op kleine
tijdelijk daarvoor te bestemmen ter
reinen, welke later voor allerlei doe
len bruikbaar blijven!
Behalve de ontsmetting van het
vuil en het onbesmet blijven van
het grondwater (drinkbaar drinkwa
ter is een der grootste zorgen voor
de naaste toekomst!) geeft verbran
den ook de gedegenheid om uit het
vuil bruikbare schaarse grondstoffen
terug te winnen, zoals met name de
nonferrometalij koper, lood, zink, tin,
die in snel tempo bezig zijn over de
hele wereld op te raken en dus niet
meer onherroepelijk weggegooid
mogen worden, zoals bij storten wel
gebeurt.
Dit is een tweede en zeer belang
rijke economische reden om het
vuilstorten volledig af te schaffen
en de derde in Holland zo gevoelige
reden is, dat het verbranden niet 3
x zo duur is als storten (een zeer
misleidende opmerking in het arti
kel!), maar als men eerlijk ook alle
bijkomende kosten van storten ver
gelijkt met alle bijkomende kosten
van verbranden men dan op een
totaalbedrag uitkomt voor beide ge
vallen op een ongeveer gelijk ni
veau van, om een gedacihtencijfer te
noemen, ruim f 20 per ton.
Een in alle opzichten verstandige
keuze is dus niet moeilijk.
ZEIST
IR. N. VERHOEF
MIJNINGENIEUR.
De nieuwe minister van Sociale
Zaken drs. J. Boersma wil de kin
derbijslag in laten gaan vanaf het
derde kind. Dit is naar mijn mening
voor zeer velen een uiterst pijnlijke
zaaik daar er echt behoefte is aan
deze kinderbijslag ook voor het eer
ste en tweede kind.
Het is te hopen dat zijn voorstel
niet wordt aangenomen.
ST. WILLEBRORD.
LEO GABRIELS.
(Van onze redactie binnenland)
DEN HAAG Als van musice
rende jongelui veelal buitenlan
ders in Amsterdam het muziek
instrument in beslag wordt geno
men. is de straf in feite tien of
twintig maal zo zwaar als de nor
male boete voor de overtreding „mu
siceren op de openbare weg". Daar
om heeft het Tweede Kamerlid Van
der Spek (P.v.d.A.) aan de minis
ter van Justitie vragen gesteld over
deze „krasse maatregelen" van de
Amsterdamse politie tegen „een,
zich soms enigszins afwijkend ge
dragende bevolkingsgroep".
Bovendien vraagt hij de bewinds
lieden van Justitie en Volksgezond
heid waarom bij overtreding van
het zogenaamde slaapverbod in Am
sterdam in vele gevallen de slaap
zak, deken of warme jas van de
overtreder in beslag wordt genomen
hetgeen er in feite op neerkomt,
dat de betrokkene zijn eigendom
niet meer terugkrijgt. Naast de fi
nanciële sancties worden aldus vele
jonge doortrekkende toeristen be
roofd van het weinige warme slaap-
gerief dat ze hebben meegenomen,
stelt de heer Van der Spek.