1 De „Westerse" leugen aan het sterfbed De dood is doodgewoon TEKST REDE NIXON Het best bewaarde geheim uit V. S. - diplomatie Een ping pongballetje rolde hard NIXON NAAR TSJOE EN LAi Vragen aan ministers over maatregelen politie A dam KISSINGER IN PEKING Gluurder doodgeschoten inderen zoekt woonruimte VAKANTIE ,DE AMER" irtikelen N.V. :ht L. Backer lodern) tand binnenland buitenland Eerlijk antwoord ^()1 •fren Goedendag Meespelen Tussen volken Goed opgevangen Via Genève Communisten-vreter Indo-China Japan papier oor uw pen Vuilverwerking Kinderbijslag Zaterdag 17 juli 1971 en buitenlandse t.t., iloma l.t.s.- heel zelf- ichten. rken dient voor een |u de kans. bzaken te |anuarl, omdat de bouw vertraagd is. laar. Tel. 40210-01600. auto met 3 maan- Ichriftelijke gelijks zat. - zond. lamberg 1823e veiling. j MACHINERIEëNVER- |e bedrijfsmiddelen van |natuurazijnen, tafelzu- slasaua en slaoliën, \G 28 JULI 1971, des I in HUIZE OLYMPIA, 14 - 348, Utrecht t.o.v. I.RTOG. oderne pneum.-elektr. mayonnaise, ketchup |UD type DTR 6 met en stalen voorraad- |800 1. m. waterkoeling, x 700 1.), stalen mos- Iding; pneum. sluitma- en 10 1. m. weegauto- tandradpomp Wau- rn platenpasteur 1800 2 als nieuwe doseer- 8 polyester voorraad- lluitmachine DAN (TI- Idekselsluiter CARLO Ismachines, twaalfkops lator MANNESMANN- |ne TONAZZI 9A12 v. br. etiketteerhalfauto- JTH, FRIEDRICH EL- 1 veel aanlijmmachines, |ibanen, rvs transport- mm; groentesnijma- br 3 meter, loogschil- leakh. kuipen 120 1. en Ks 14500 en 8800 1.; 1 Ines, div. metaalbew.- |)S-HOLOUBKOV 1500 1 1000 x 175/225 mm; VL 10 x 70, 10 ato, 11 Isters, zeer groot kwan- l'reduktors en vakuum- BREHMER, POLY- rollen verkoperd en en 25, kartonbuigma- |5R belijmingsmachine pspoedermachine, zelf- jRENT, EERBEEK, DH; kostbare anal, ba- lalansen BECKERS en jerburet, el. vloeistof- (VOSS, 6 HERAEUS 1LD viskosimeter-in- j OLYMPUS, TOKIO; en kantine-inr.; fak- |tC 600 m. 30 telwer- hines (ADLER, OLI- IMAG F66, 2 ton, en leggers a 9'4 ton. aanvr. bij nstel 177, tel. 352298 In 9.15 - 16.15 u., wo. Jgondreef 4, Utrecht- lidreef. I kantoorruimten, kad. (KOOP geboden door makelaars o.g., tel. (Van een onzer redacteuren) VEEL PATIëNTEN blijven vooruitgaan.... totdat de dood er op volgt. Dat is de grote leugen aan het sterfbed. Men dwingt de stervende te sterven in een situatie van wanhopige hoop. John Hinton zegt dat in een bepaald onderzoek bleek, dat 80 tot 90 procent van de artsen niet aan hun patiënt ver tellen dat hun ziekte dodelijk is, terwijl 80 procent van de patiënten beweerde het wel graag te willen weten. vader voor de tweede maal geope reerd. De echtgenote vertrouwde het niet en baande zich via de huisarts een weg naar de chirurg. Die zei: „Uw vrees is helaas ge grond, uw man is dodelijk ziek. Maar wilt u het spel met ons meespelen?" Het getuigt van de almacht der medische autoriteit, dat het nimmer bij deze vrouw is opgekomen, niet in te gaan op deze perfide uitnodiging. Zij had tot op dat moment een uitstekend huwelijk gehad. Dat huwelijk was kapot want zij kwam thuis met een leugen, erger dan overspel. Haar man mocht het niet weten die toch de eerst betrokkene was haar zonen niet, ouders schoon- van het grote kantoor waar zij werkte, dagelijks af te dalen voor het uithuilen. Thuis kon dat niet. Dat is Nederland: de lage landen, waar slechts ondergronds gehuild mag worden als je man dood gaat". discrediet. Overigens moet je dit soort kwesties wel in breder ver band zien. Doodgaan is een cul tuurprobleem. Als de samenleving opener wordt, wordt de genees kunst ook meer open". Misse hi Er zijn al artsen die niet meer mee willen werken aan de grote leugen aan het sterfbed. Dr. Lee ring: „Ik heb altijd eerlijk ant woord gegeven op vragen. Ik heb er in de jaren dat ik huisarts was, nooit enig nadelig gevolg van ge zien. Ik besef wel het probleem in de ziekenhuizen. Als iemand 1 Prof. J. Plokker, hoogleraar in de psychiatrie te Utrecht, stelt zelfs dat geen enkele arts het als algemeen principe heeft, aan iede re ten dode opgeschreven patiënt de waarheid mee te delen. Dr. Leerling zegt in dit verband: „De waarheid bestaat niet. Ik ga ervan uit dat je altijd eerlijk antwoord moet geven, maar het antwoord hangt van de vraag af". Van ver schillende kanten wordt er trou wens op gewezen dat de patiënt ook de kans moet krijgen de waar heid te ontlopen. Een jonge vrouw schreef het volgende aan de makers van de t.v.-serie „Tot onze diepe droef heid": „Gedurende zeven jaren heb ik als verpleegster in zieken huizen gewerkt, confessionele zo wel als neutrale. Ik heb, zoals dat heet, gewaakt bij stervenden, en het is me opgevallen diat de men sen die er het meest mee te maken hebben, zij die sterven, er graag zelf over willen praten. Maar de beroepsmensen, de artsen en de verpleegsters, willen er niet over praten- Ze trachten het gesprek uit te stellen of zeggen zelfs dat er geen reden toe is, in de hoop op die manier de patiënt rust te ver schaffen. Dit lukt dan meestal niet en verhoogt juist de onrust. De dood en de naderende dood wer ken zelfs (of juist) op de beroeps matig erbij betrokkenen verlam mend. Ze zien het dan als het falen van menselijk kunnen, ze staan machteloos". Misschien weet geen enkele cul tuur raad met de dood. In elk geval staat vast dat een mens die in God gelooft, niet rustiger sterft dan een ander. Maar het zou wel eens kunnen zijn dat wij, mensen van Europa en Amerika, er meer moeite mee hebben dan mensen in andere culturen. Daar zijn verkla ringen voor. In onze cultuur is het hele leven gericht op „morgen", op het succes van morgen: een zoon moet het verder brengen dan zijn vader, er moeten diploma's behaald en er moet geconcurreerd worden. Het begiet al van jongsaf aan: de beste van de klas, de hardste loper, je slaagt summa cum lauide, je wordt de beste verkoper, je maakt car rière, hét gebeurt allemaal „mor gen" en zo snel mogelijk en het eind is een hartinfarct als een enorme streep door de (bankre kening. Onze cultuur is die van de rech te snelweg. Eenvoudiger („primi tieve" zeggen we dan, ja ja) cultu ren zijn cyclisch: vandaag is het zelfde als gisteren. Die culturen verlopen als de seizoenen, van len te tot winter om dan weer op nieuw met de lente te beginnen. De zoon doet hetzelfde als zijn vader en als diens vader. Je zou hun cultuur een „vandaag-cultuur" kunnen noemen, de onze een „morgen-cultuur". In die eenvoudi ge culturen is de dood als vanzelf sprekend einde ingebouwd. Dr. P. Hofstede maakt in het boek dat over de t.v.-serie „Tot onze diepe droefheid" is gemaakt, melding van nog een ander voor beeld, dat overigens niet in het programma gebruikt mocht wor den. De volwassen zoons van de betrokken vrouw vonden het niet goed. „In 1966 werd hun man en ouders, buren, vrienden, kennissen niet. De medische autoriteit had deze lieve vrouw en moeder belast met een verschrikkelijk en on draaglijk geheim, waar zij met geen sterveling over kon praten. Dat heeft twee volle jiaren ge duurd- Toen stierf de man, zonder ooit te weten dat hij doodging en zonder daar ooit een woord over te hebben gewisseld, noch met zijn vrouw, noch met zijn kinderen. Lang leve de medische ethiek in Nederland". „Om het lugubere „spel" te kun nen volhouden, had de vrouw in tuïtief een betrekking aangeno men. Nooit eerder had zij gewerkt, maar nu moest zij. Niet om geld te verdienen, maar om in de kelders vraagt of hij kanker heeft, dan kun je alleen maar bevestigend antwoorden als je ook de verant woordelijkheid kunt nemen voor de gevolgen van je antwoord. Dat kan een specialist in veel gevallen niet, want hij kent de patiënt on voldoende. In zulke gevallen zal de huisarts moeten vertellen hoe de zaken ervoor staan. Als je de waarheid niet vertelt of de zaken steeds te rooskleurig voorstelt dan komt er onzekerheid bij de patiënt. Ik vind dat er onondig veel geleezen wordt door dat er te weinig verteld wordt. De arts is trouwens ook aan zijn ethiek verplicht om eerlijk te zijn. Als hij de zaken teveel verdoezelt, brengt hij zichzelf op den duur in Tot verrassing van artsen en verpleegsters in centraal Afrika kondigen hun „primitieve" patiën ten hun dood zelf aan als een eenvoudige mededeling: „Zuster, vandaag ga ik dood". Maar de zuster ziet geen doodverschijnse- len, ze zegt: „Nee, hoor, ik geef u nog een spuitje en morgen bent u weer springlevend". Maar na een uurtje zegt de patiënt de zuster vriendelijk goedendag, sluit de ogen en sterft. Alleen wie zich niet al te ver verheven voelt boven het leven van planten en dieren, kan zo ster ven- Hetgeen niet betekent dat in deze culturen de dood geen ver driet oproept. Dat zij de dood min der moeizr-.am aanvaarden, bete kent slechts dat zij de zinloosheid kennen van het verzet tegen het natuurlijke verloop van de din gen. Daarom kennen zij „de westerse leugen aan het sterfbed" ook niet. (Van onze redactie buitenland) LOS ANGELES Hier volgt dc tekst van de rede die presi dent Nixon donderdagavond (gistermorgen 03.30 uur Ncd. tijd) heeft uitgesproken en waar in hij aankondigde dat hij een bezoek aan'communistisch China zal brengen. „Goedenavond. Ik heb hedenavond zendtijd op de televisie gevraagd om een belangrijke ontwikkeling aan te kondigen in ons streven blijvende g vrede in de wereld op te bouwen. In de afgelopen drie jaren heb ik er herhaalde malen op gewezen dat er geen stabiele en blijvende vrede kan zijn zonder de deelname van de volksrepubliek China en zijn bevol king van 750 miljoen. Dat is de reden waarom ik op verschillende gebieden initiatieven heb ontwik keld tot het openen van de deur voor meer normale betrekkingen tussen onze twee landen. Ter bevordering van dat doel heb ik dr. Henny Kissinger, mijn mede werker voor nationale veiligheid, naar Peking gezonden tijdens zijn recente wereldreis teneinde daar be sprekingen te voeren met president Tsjoe En-lad. De aankondiging die ik u nu zal voorlezen wordt gelijktijdig in Peking en de Verenigde Staten uitgegeven. Premier Tsjoe En-Lai en dr. Kis singer, medewerker nationale veilig heid van president Nixon, hebben van 9 tot 11 juli 1971 in Peking besprekingen gevoerd. Premier Tsjoe En-Lai, het door president Nixon uitgesproken verlangen ken nende de volksrepubliek Ohdna te bezoeken, heeft, namens de regering van de volksrepubliek China, een uitnodiging gericht aan president Nixon China te bezoeken op een geschikte datum voor mei 1972. President Nixon heeft de uitnodi ging met genoegen aanvaard. De NIXON ontmoeting tussen de leiders van China en de Verenigde Staten be oogt de normalisering van de be trekkingen tussen de twee landen en ook de uitwisseling van gedach ten over vraagstukken die van be lang zijn voor beide zijden. In afwachting van de onvermijde lijke speculatie die zal volgen op deze aankondiging, wil ik ons beleid in een zo helder mogelijke context plaatsen. Onze stap in het streven naar een nieuwe verhouding met de volksrepubliek China zal niet ten koste gaan van oude vrienden. Hij is niet gericht tegen enige andere natie, wij streven naar vriendschappelijke betrekkingen met alle naties. Iedere natie kan onze vriend zijn zonder de vijand te zijn van enige andere natie. Ik heb deze stap gezet omdat ik er diep van overtuigd ben dat alle naties voordeel zullen trekken uit een ver mindering van spanningen en een betere verhouding tussen de Vere nigde Staten en de volksrepubliek China. Het is in deze geest dat ik onderneem wat naar ik innig hoop een reis zal worden voor vrede; vrede niet alleen voor onze genera tie maar voor toekomstige generaties op deze aarde, die ons gezamenlijk deel is". (Van onze redactie buitenland) WASHINGTON De reis van Henry Kissinger naar Peking is één van de best bewaarde gehei men uit de Amerikaanse diplo matie. Terwijl gemeld werd dat de presidentiële adviseur van 9 tot 11 juli in de bergen van Pa kistan was om te herstellen van een maagkwaal, was hij in wer kelijkheid in China met premier Tsjoe En-Lai aan het confereren. In alle veronderstellingen over hetgeen Kissinger aan het doen was tijdens zijn wereldreis van 12 da gen, is geen enkele maal zelfs gezin- I! II EEN PING PONGBALLETJE kan raar rollen, maar dat het zo hard kon rollen, hebben we geen van allen (lurven vermoeden. Welgeteld drie maanden nadat de verhouding van (ie Verenigde Staten met de volks republiek China voor het eerst sinds lange tijd de voorpagina's haalde, dankzij een tafeltennisontmoeting in Peking, kondigt de Amerikaanse pre sident Nixon aan dat hij een bezoek aan China zal brengen. De gevolgen van deze unieke toenaderingspoging, die wederzijds is: het bezoek ge schiedt op uitnodiging van de Chi nese premier Tsjoe En Lai, zijn op dit moment zelfs voor Tsjoe En Lai en Nixon zelf lang niet te overzien. Haar met deze stap hebben beide 'euzenmachten ongetwijfeld wereld- Seschiedenis van de bovenste plank Semaakt. Zo erg onverwacht kan de aankon diging van het komende bezoek ech- ook weer niet zijn aangekomen. Daar was op de eerste plaats het be doek van de Amerikaanse tafelten nissers drie maanden geleden aan China, waarbij premier Tsjoe En Lai leeds de historische woorden sprak: ..Jullie hebben een nieuwe bladzijde opgeslagen in de betrekkingen tussen 'let Chinese en het Amerikaanse volk." Zeer weinigen korden ook maar vermoeden, dat die nieuwe bladzijde al zo snel beschreven zou worden door niemand minder dan de vroegere zo verbeten communisten- i vreter Richard Nixon. Slechts enkele uren na de harte- hjke ontvangst van de Amerikaanse tafeltennissers bij Tsjoe En Lai kon- oigde Nixon een pakket maatregelen aan, die het handelsverkeer en het toerisme tussen de VS en de Chinese Volksrepubliek aanmerkelijk soepe er zouden regelen. Een paar dagen later zei Nixon op een bijeenkomst met krante-uitgevers dat het voor- oarig was nu al te praten over er- kenning van China door de VS en over toelating van China tot de Ver enigde Naties, maar wat betreft de commerciële en culturele uitwisse ling konden er wel zakeii gedaan worden. „Wij zijn gereed," zo zei hij, „maar elke stap moet op het juiste moment gezet worden." Niet voor niets sprak Tsjoe En Lai op die gedenkwaardige ontvangst over de betrekkingen tussen beide VOLKEN, niet regeringen. Vele waarnemers geloven dat de Chinezen hiermee bewust niet relaties op re geringsniveau wilden forceren, maar het spel via de publieke opinie wil den spelen. Sport doet het altijd meer dan wat ook in de Verenigde Staten en tafeltennis is ongeveer de nationale sport van China. Misschien wel het allerbelangrijkste element hierbij vormen de Amerikaanse pre sidentsverkiezingen volgend jaar. Nixon heeft de toegespeelde bal intelligent ontvangen: het opheffen van een serie handelsembargo's is niet gering. Politiek wordt bijna steeds geleid door economische mo tieven en waar momenteel in China liet economische tij gunstiger is dan ooit, zijn openingen in het economi sche isolement van dit land zeer wel kom. Maar reeds eerder zijn er van bei de kanten wel degelijk pogingen on dernomen om tot betere betrekkin gen te komen, nadat 22 jaar geleden, in 1949, Mao Tse-Toeng en zijn com- mmunisten Tsjang Kai-Tsjek en diens nationalisten van het Chinese vasteland afjoegen en het Chinese vasteland „verloren" ging aan het communisme. De z.g. koude oorlog nam in die jaren welhaast polaire vormen aan, in de Verenigde Staten vierde Joseph McCarthy hoogtij met zijn heksenjacht op alles wat maar naar communisme rook, de Koreaan se oorlog en daarbij de beschermen de rol, die Amerika al die tijd speel de met betrekking tot Nationalis tisch China waar Tsjang Kai-Tsjek geen gelegenheid voorbij liet gaan om zijn gram tegen het Rode en Communistische China van Mao Tse- Toen te spuien. In 1955 is er weer voor de eerste maal contact tussen (Rood) China en Amerika, en wel op ambassadeurs niveau in Genève. De ambassadeurs- gesprekken werden later vrij regel matig in Warschau voortgezet. Ze vormden ai die jaren het enige contact tussen beide landen, maar er werd nooit iets van bekend. Daar naast vuurde China niets dan „ern stige waarschuwingen" af op de VS wegens territoriale schendingen door de VS. De laatste waarschuwing kwam 23 februari van dit jaar, het' was de 484e. Inmiddels was Amerika in Vietnam in een complete oorlog verwikkeld geraakt, wat de kans op betere be trekkingen met China er niet groter op maakte: de Warschause ge sprekken die na een onderbreking van twee jaar na een verkilling ten gevolge van de Sovjet-invasie in Tsjechoslowakije, in januari 1970 wëer op gang kwamen, werden door China in mei van dat jaar opnieuw afgebroken uit protest tegen de (me de) Amerikaanse invasie in Cambod ja. Tegenover de al jaren herhaalde maar totnutoe vergeefse pogingen van de Chinese Volksrepubliek om als lid van de Verenigde Naties te worden opgenomen, pogingen die met name door de VS steeds werden getorpedeerd, is de rol van Richard Nixon in deze ontwikkeling opmer kelijk. De ironie van het lot (of van de politiek?) wil dat Nixon zijn poli tieke carrière in de late 40-er en 50-er jaren heeft opgebouwd door een felle anti-communistische hou ding. In zijn politieke manoeuvres en verkiezingstoespraken van die tijd ontpopte hij zich als een regelrechte communisten-vreter. Koud drie we ken na zijn beëdiging tot president, eind 1968, kondigde hij echter een to tale herziening van'de Amerikaanse China-politiek aan. In maart 1969 liet zijn minister van buitenlandse zaken, Rogers, een senaatscommissie weten, dat de regering-Nixon zich wilde gaan inzetten voor „meer construc tieve betrekkingen" met Peking. De volgende stap komt in juli van het zelfde jaar met een aantal verlich tingen van de embargo's op de handel met China. In december 1969 mach tigt de Amerikaanse regering de bui tenlandse filialen van Amerikaanse ondernmingen om niet-strategische goederen aan China te leveren. Daar op volgde de hervatting van de War schause gesprekken en de afbreking na „Cambodja". Een- reeks massa demonstraties in mei 1970 in Peking, waaraan honderdduizenden Chinezen deelnemen, vormt wel een hoogte punt in de anti-Amerikacampagne van de Chinese leiders van de afge lopen 22 jaar. TSOE EN LAI kaans tafeltennisteam. Er was dus al heel wat aan voorafgegaan. Er zal trouwens nog heel wat moeten ge beuren, want het ijs van zo'n koude oorlog smelt niet in een nachtje. Het besluit van Nixon om de uit nodiging voor een bezoek aan China te accepteren is echter toch als een donderslag bij heldere hemel geko men. Hij had al wel eerder gezegd dat land eens graag te willen bezoe ken, maar niemand nam die wens erg serieus, omdat er nog enorm veel conflictstof tussen beide landen ligt. Bovendien is nog helemaal niet te overzien wat de consequenties hier van zullen zijn voor het spannings veld tussen de drie grootmachten: de Sovjet-Unie, China en Amerika Men kan deze demonstraties echter niet los zien van de rol die Amrika op dat ogenblik in Indo-China aan het spelen was: ook in Amerika zelf en in Europa waren de demonstratie ve geluiden tegen de Amerikaanse onderneming in In.-China niet van de lucht. Intussen begint Nixon groot scheeps troepen uit Vietnam terug te trekken. Begin dit jaar, februari, ge bruikt Nixon opeens voor het eerst de term „Volksrepubliek China" in een toespraak. Tot dan toe vvas de gebruikelijke formulering „Rood- Cliina". Op 15 maart heft Washington alle beperkingen op voor Amerikaanse staatsburgers om naar China te rei zen. Pas dan, op 6 april, komt de uit nodiging uit Peking aan een Ameri- Een belangrijke plaats hierbij neemt ook China's buurland Japan in, dat in zijn overigens positieve re actie op het nieuws gisteren toch ook reserves toonde: men vreest dat een hechtere Chinees-Amerikaanse band nadelige gevolgen kan hebben voor Jappan. Een voor de hand liggende vrees, want Japans groeiende economie is voor een groot deel te danken aan de ongekend snel gestegen exportcijfers naar het Westen, inclusief de Ver. Staten. KISSINGER speeld op de mogelijkheid van een reis naar China. De regering bewaart angstvallig lhet stilzwijgen over de missie van Kissinger, maar het is mogelijk de reis wel te reconstrueren. Óp de morgen van 9 juli werd in Pakistan meegedeeld dat Kissinger last had van zijn maag. Hij annuleerde een diner met president Khan dat die avond zou worden gehouden en ge meld werd dat hij voor rust ver trokken was naar het bergdorp Na- thiagali, ruim 80 km van Rawalpin di. Kissinger vertrok echter uit Ra walpindi in zijn eigen grote straal vliegtuig en Aziatische diplomaten wijzen er nu op dat dergelijke grote toestellen niet in Nathiagali kunnen landen. Dit zou dus betekenen dat Kissinger rechtstreeks uit Rawalpin di na-ar Peking is vertrokken. Func tionarissen hier zijn van mening dat slechts Khan van de reis op de hoogte was. Van 9 tot 11 juli werd gemeld dat Kissinger in het bergplaatsje ver bleef. Zaterdag 10 juli werd meege deeld dat hij een dag extra in Pa kistan zou blijven vanwege zijn ziekte. In werkelijkheid betekende dit dat hiij een dag langer in Peking bleef. Vervolgens werd gemeld dat Kis singer zondagavond zijn reis had hervat en naar Parijs onderweg was voor een korte bespreking met de Amerikaanse vredesdelegatie. Hij keerde daarna naar de VS terug waar hij uitvoerige besprekingen met Nixon voerde. De uiterste geheimhouding over de reis naar China duurde voort totdat Nixon voor radio en t.v. zijn verrassende bekendmaking deed. WENEN (D-PA) Na de berichten uit Duitseland over moordaanslagen- op vrijende paaltjes wordt nu uit Oostenrijk de gewelddadige dood van een gluurder gemeld. Een 42-jarige man is daar te Wenen op een par keerplaats doodgeschoten. Men neemt aan, dat de man een gluurder was, die vanuit een geparkeerde auto is beschoten. Hij had een kijker en een zaklantaarn bij zich, „typisch de uit rusting van een voyeur", aldus de po litie. Van de dader(s) ontbreekt elk spoor. Voorbijgangers hadden twee schoten en daarna het geluid van een wegrijdende auto gehoord. Brieven voor deze rubriek moeten met vol ledige naam en adres worden ondertekend. Bij publicatie zullen deze vermeld worden. Slechts bij hoge uitzondering zal van deze regel wor den afgeweken. Naam en adres zijn dan bi{ de redactie bekend. Publicatie van brieven (verkort of onverkort) betekent niet dat dê redactie het in alle gevallen een* I* roet IR» houd, c.q. strekkina. Naar aanleiding van uw artikel: „Grontmij wil vuilnisbelten aanpak ken", moet mij van het hart hoe bedroevend hardnekkig men van be langhebbende zijde het oude (in elk opzicht verouderde) vuilnisbelten- systeem blijft verdedigen met schoonschijnende leuzen en erger nog: met onjuiste gegevens. Men zegt well, dat men de schade lijke gevolgen voor gezondheid en drinkwatervoorziening gaat controle ren, maar zegt er niet bij, dat men die gevolgen daarna niet meer kan verhelpen- Men verzuimt dan ook te vermelden, dat bij storten (in welke verbeterde vorm dat moge zijn) de hoofdbezwaren bijna onverminderd blijven bestaan en men verdoezelt de al te opvallende nadelen door deze bijzonder grote kerkhoven te gaan versieren tot lusthoven. Men verzuimt ook te overwegen, dat juist door de beperking tot en kele weinige grote stortplaatsen juist de vervoerskosten daarheen vele malen groter worden, dat bo vendien vele dure overlaadstations moeten worden gebouwd en vele bakbeesten van vervoerwagens al leen voor dat doel langs spoorlijn en autoweg zullen gaan rollen en het verkeersprobleem, dat nu al zo nij pend is, ontoelaatbaar zullen gaan vergroten! De enige juiste, progressieve vorm van behandelen van huis- en gese lecteerd industrïevuil is het ver branden in middelmatig grote ver brandingsovens, die elk een regio verzorgen van rond 20 km straal. Dat is een antiseptische behandeling en men houdt over een hoeveelheid van rond 25 aseptisohe slakken en as ,die men kan storten op kleine tijdelijk daarvoor te bestemmen ter reinen, welke later voor allerlei doe len bruikbaar blijven! Behalve de ontsmetting van het vuil en het onbesmet blijven van het grondwater (drinkbaar drinkwa ter is een der grootste zorgen voor de naaste toekomst!) geeft verbran den ook de gedegenheid om uit het vuil bruikbare schaarse grondstoffen terug te winnen, zoals met name de nonferrometalij koper, lood, zink, tin, die in snel tempo bezig zijn over de hele wereld op te raken en dus niet meer onherroepelijk weggegooid mogen worden, zoals bij storten wel gebeurt. Dit is een tweede en zeer belang rijke economische reden om het vuilstorten volledig af te schaffen en de derde in Holland zo gevoelige reden is, dat het verbranden niet 3 x zo duur is als storten (een zeer misleidende opmerking in het arti kel!), maar als men eerlijk ook alle bijkomende kosten van storten ver gelijkt met alle bijkomende kosten van verbranden men dan op een totaalbedrag uitkomt voor beide ge vallen op een ongeveer gelijk ni veau van, om een gedacihtencijfer te noemen, ruim f 20 per ton. Een in alle opzichten verstandige keuze is dus niet moeilijk. ZEIST IR. N. VERHOEF MIJNINGENIEUR. De nieuwe minister van Sociale Zaken drs. J. Boersma wil de kin derbijslag in laten gaan vanaf het derde kind. Dit is naar mijn mening voor zeer velen een uiterst pijnlijke zaaik daar er echt behoefte is aan deze kinderbijslag ook voor het eer ste en tweede kind. Het is te hopen dat zijn voorstel niet wordt aangenomen. ST. WILLEBRORD. LEO GABRIELS. (Van onze redactie binnenland) DEN HAAG Als van musice rende jongelui veelal buitenlan ders in Amsterdam het muziek instrument in beslag wordt geno men. is de straf in feite tien of twintig maal zo zwaar als de nor male boete voor de overtreding „mu siceren op de openbare weg". Daar om heeft het Tweede Kamerlid Van der Spek (P.v.d.A.) aan de minis ter van Justitie vragen gesteld over deze „krasse maatregelen" van de Amsterdamse politie tegen „een, zich soms enigszins afwijkend ge dragende bevolkingsgroep". Bovendien vraagt hij de bewinds lieden van Justitie en Volksgezond heid waarom bij overtreding van het zogenaamde slaapverbod in Am sterdam in vele gevallen de slaap zak, deken of warme jas van de overtreder in beslag wordt genomen hetgeen er in feite op neerkomt, dat de betrokkene zijn eigendom niet meer terugkrijgt. Naast de fi nanciële sancties worden aldus vele jonge doortrekkende toeristen be roofd van het weinige warme slaap- gerief dat ze hebben meegenomen, stelt de heer Van der Spek.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1971 | | pagina 9