VROUWEN VAN WIELRENNERS HEBBEN BETREKKELIJK WEINIG Vrouwen vechten sierlijk OPEN BRIEF AAN PRINS BERNHARD Mevrouw Pellenaars: iMiljoen voor olifantenhuis (Artis) schokt pater in Pakistan ZWANGERE VROUWELIJKE OFFICIEREN MOGEN BLIJVEN IN AMERIKAANSE LEGER Elektrische kussens Oorlog inspireert dames-regenmode DUITSE TIJGERIN" OVER VROUWEN-CATCH Links blok in Zuid-Amerika HUISVROUW LOOPT IN KEUKEN MEER GEVAAR DAN ZE DENKT vrouw mode REACTIES, |V ooraanstaand Diep geschokt Koolmonoxyde BeNDERDAG 6 MEI 1971 Mevrouw Pellenaars en Blackie. WASHINGTON (AP) De vrouwelijke officieren en minde ren van het Amerikaanse leger zullen van nu af aan kinderen mogen hebben en een gezin mogen stichten. Volgens nieuwe voorschriften zullen de leden van het vrouwen en verpleegsters van leger die zwanger zijn of reeds kind hebben in dienst kunnen Tot dusverre leidde zwaii- erschap automatisch tot ontslag. Deze wijziging is de jongste van de strijdkrachten lom een einde te maken aan de van oudsher bestaande dubbele norm [van de seksen. De desbetreffende vrouwen zul- llen echter wel aan bepaalde eisen moeten voldoen. In de allereerste plaats moeten zij een aanbeveling van hun bevelvoerende officier krijgen om in dienst te kunnen blijven. Verder moeten zij verkla ren dat het kind geen invloed op haar werk zal uitoefenen en dat [anderzijds het kind niet door het |tverk zal worden verwaarloosd. Indien het verzoek van de aan staande moeder wordt ingewilligd, krijgt zij verlof van de zevende naand van de zwangerschap tot en net de zesde week na de geboorte van het kind. Dezelfde procedure geldt voor gehuwde vrouwen, die kinderen villen adopteren of aan wier jzwangerschap om medische rede nen dan wel door een miskraam ;een einde komt. Ongehuwde vrouwen die zwan- |ger worden zullen evenals vroeger vorden ontslagen. In bijzondere gevallen zullen zij echter in het leger kunnen blijven indien zij kinderen adopteren of indien aan hun zwangerschap een einde komt. Het ministerie vain sociale zaken en volksgezondheid heeft onlangs gewaarschuwd tegen elektrische kussens zonder vochtwerende be kleding. Als er vocht op inwerkt, kunnen deze kussens gemakkelijk vlam vatten. De Consumentenbond heeft op haar beurt acht elektri sche kussens van verschillende merken onderzocht. Wat beveili ging betreft waren alle kussens gelijk. Tegen gevaar van overver hitting hadden alle tweê of drie thermostaten. Maar tegen het ge vaar van elektrische schokken was er bij geen van alle enige voorzie ning. Alle kussens moeten direct op de 220 volt van het liehtnet worden aangesloten, zonder dat een transformator die spanning omlaag brengt of er sprake is van een z.g. beveiligingsdraad. Elektri sche dekens die dergelijke beveili gingen misten, noemde de Consu mentenbond indertijd „onveilig". Dit betekent dat de onderzochte kussens alle ongeschikt waren 's- nachts in bed te worden gebruikt. De Consumentenbond dringt er op aam dat de kussens zonder vocht werende overtrek uit de markt ge nomen dienen te worden en dat vooral de importèurs gewaar schuwd dienen te worden. „Vrouwen van wielrenners heb ben betrekkelijk weinig. Praktisch de hele zomer zijn de mannen van huis; ook op zondag moeten ze meestal werken, want dan worden de koersen verreden. En als de mannen 's avonds thuis komen, moeten de vrouwen truitjes was sen". Mevrouw Pellenaars is de echt genote van ploegleider Kees of „De Pel", zoals hij gemeenlijk wordt genoemd. Ze woont in een prachtig huis in Breda, Er staat geen naam op de deur, wel „Hier is 't". „De mensen weten het toch wel te vinden". Er is een grote tuin bij. „Die vraagt nogal wat onderhoud". Ze wandelt veel met de twee honden: met Blackie, die bruin is en met de zwarte jacht hond. „Ach, het huishouden gaat ge woon door", maar als echtgenote van De Pel „heeft ze betrekkeljk weinig", want haar man is weg van half maart tot oktober en ze mag niet met hem mee naar de grote koersen. Waarom?? „Het mag nou eenmaal niet. Een keer ben ik mee geweest. Dat was in 1967 bij de Ronde van Zwitserland. Het was prachtig; je ziet een groot gedeelte van zo'n land. Maar op een gegeven ogenblik kwam de wedstrijdleiding er achter dat ik meereed in de- volgwagen. Ik moest weg en imijn man moest een boiete van 200 francs betalen. Nu vroegen ze een paar maanden te rug of mijn man weer naar Zwit serland wilde komen. Maar hij zei: „Denk er maar niet over", in ver band met die boete natuurlijk. Maar ze wilden hem graag hebben: alles was opeens in orde en die 200 frzrfés krijgt hij terug." In gedachten verbinden wij „zo mer" aan „zon". De praktijk en de in de Bilt wijzen ech ter uit dat „Zomer" en „regen" en soms zelfs nog inniger bij elkaar horen. Om in onze regen kleding meer zomerse fleur te brengen, worden er bijzondere dessins gebruikt voor regenjasjes en regenbroekpakken met paraplu! Het gele broekpak uit dacron is versierd oranje reuzen-inkt-vlekken. zijn niet overal de para erbij te krijgen, maar in geval staat een geweer ook decoratief. H Mevrouw Pellenaars blijft dus thuis, Ook al heeft ze thuis „be trekkelijk weinig". Toch heeft zij er op aangedrongen dat haar man weer begonnen is als ploegleider, nadat fiij een paar jaar uit de running was geweest. „Ach, we zijn t6 jong om te gaan rentenie ren - te jong om al niks te gaan zitten doen. Het was een te rustig leven voor zijn karakter. Toen hij nog «fats had besloten, zeiden ze wel etnJs: „Hij moet van jou." Dat was ook misschien wel zo. Maar nu is hij zelf ook blij dat hij het heeft gedaan. Op het ogenblik zit hij in de Ronde van Spanje." „Dait hij nu werkt, geeft ook weer wat leven in huis, hoewel er in de ploeg, die hij nu heeft, minder Brabantse renners zitten. Vroeger in de andere ploeg was het nog drukker in huis. Nu komt alleen Gerben Karstens nog wiel eens aan die woont hier achter het bos". „Wel bomen de renners met hun vrouwen hier op de zondag voor dat de mannen in trainingskamp gaan bij elkaar. Dat is erg leuk. Dan leren die vrouwen elkaar ook eens kennen. Als je dan eens, naar een boers gaat, op zondag of zo, dan ken je er tenminste iemand; je kan eens praten. Vroeger liep je misschien zo langs elkaar heen. De andere vrouwen vinden het, geloof ik, erg leuk". Want als vrouw van een wiel renner heb je betrekkelijk wei nig. ELS SMIT Reacties op Vrouw en Mode zijn te allen tijde welkom. Het adres is Reigerstxaat 16 in Breda. BREDA „Catch-as-catch-can voor vrouwen is zeker geen slechte amateuristische show. Wij doen in niets onder voor onze mannelijke collega's. Mensen die beweren dat vrouwen niet kunnen vechten, we ten niet waar ze over praten". Deze woorden komen uit de mond van een zeer bekende vrouw op catchgebied, namelijk Stefi Scholz ofwel „De Duitse tijgerin". Stefi Scholz, 27 jaar, getrouwd en moeder van twee kinderen, be gon drie jaar geleden catch te be oefenen. „Ik begon er eigenlijk mee om mijn man dwars te zitten. Ik vond dat ik eens moest laten zien dat niet alle vrouwen doetjes zijn, wier leven bestaat uit lakens strijken en afwassen. Catch-ais-oatoh-can ofwel „grijp- als-je maar-grijpen-kan bestaat volgens Stefi voor 90 procent uit zuivere sport e nvoor 10 procent uit show. Een gevecht kan soms werkelijk gevaarlijk zijn", vertelt ze, en ze laat enkele littekens op haar arm en been zien. „Die heb ik opgelopen tijdens een gevecht in Antwerpen. Soms komt een greep verkeerd aan en dan heb je grote kans dat je tegenstander kwaad wordt. Ik heb een keer gezien dat Rita Cor- tez, de kampioene van Spanje de Engelse mis Sexy bijna een stuk uit haar been beet. Bij miss Cortez moet je altijd erg op je hoede zijn. Vooral voor dat bijten. Ze pres teert het rustig om wanneer haar iets niet aanstaat de scheidsrechter een duim af te bijten". Aldus Stefi over haar rivale die ze vrijdag j.l. in Het Turfschip, tijdens de eerste damescatch-kamp in Nederland ontmoette. Het verschil tussen haren- en damescatch is voligens baar het best te vergelijken niet de gevech ten tussen twee heren en twee panters. Beren vedhten niet hun kracht en doen dat op een lompe manier, vrouwen daarentegen vechten veel sierlijker. Stefi vindt het damescatch wel onvrouwelijk maar zeker niet on smakelijk. Een geëmancipeerde vrouw vindt het niet erg om on vrouwelijk te zijn. Je kan dames voetbal toch ook moeilijk een typi sche vrouwensport noemen. Het wordt pas onsmakelijk als een door het spel verhitte man de ring inspringt. Gelukkig wordt hij er dan direct door de scheidsrech ter weer uitgezet. „Soims ben ik echter flink bang voor die beren", vertelt Stefi. „Maar je moet ervan uitgaan dat je het publiek brood nodig hebt. In Nederland zal een man niet zomaar in de ring sprin gen. Daarvoor zijn ze hier te nuch ter voor. Maar in België of Frank rijk waar we het meest optreden ligt het anders. Daar loopt men veel eerder warm voor de catch- catch. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat het in die landen zo bekend is. Je moet voor catch een lekker meelevend publiek hebben. In Antwerpen vechten we in de Sporthal voor een duizendkoppige gillende en krijsende mensenme nigte. Dan heb je eigenlijk pas de juiste sfeer. Eind mei komt er in Antwerpen een zeskamp voor damescatch, die ongetwijfeld weer succesvol zal zijn. Stefi Scholz zal daar optreden in haar geliefde tijgervel. ROELFIEN SANT eindredactie els smit 'KONINKLIJKE HOOGHEID, LANDGENOTEN. Kortgeleden ontving ik een rond- schrijven van het consulaat der Ne- I derlanden te Karachi betreffende I een "nationaal geschenk hij de ver- I jaardag van z.k.h. de prins der Ne- I derlanden". Het heeft mij diep ge- I schokt, toen ik in dat schrijven het I volgende las: I Teneinde zijne koninklijke hoog- Iheid de prins der Nederlanden bij Izijn 60ste verjaardag een passend I geschenk te kunnen aanbieden, is leen werkcomité gevormd, dat zich |Jfn ^°.e^ heeft gesteld de Nederlan- Iders binnen en buiten de grenzen in Istaat te stellen bij te dragen aan een I geschenk, dat, op verzoek van de Iprins, een nationaal belang zal die pten. De keuze is gevallen op de bouw I™1. een nieuw olifantenhuis voor lArtis met eventueel een daarbij |aangeboUwde, verwarmde buiten ruimte, waarmede een bedrag van RnH'eve^'£ circa 1 miljoen en I o l.OOO gulden gemoeid zal zijn". De leden van het genoemde werk- route worden in het rondschrijven vermeld en zijn mij daarom felle i*- Waarschijnlijk zijn het i j vooraanstaandie mensen in land, zoals dat gewoonlijk bij dergelijke comités het geval is. En waarschijnlijk dus ook mensen die behoren tot de top van onze Neder landse "affluent society", wien het zelf aan niets ontbreekt, en dus ook mensen uit de zgn. „zeer goed ont wikkelde" klasse van onze vader landse maatschappij. Met alle respect voor deze mensen spijt het mij te moeten vaststellen dat hun ontwikkeling niet zo ver schijnt te gaan, dat zij er zich van bewust zijn, dat tweederde van de wereldbevolking nog steeds gedwon gen is te leven in onmenselijke om standigheden. En dat niettegenstaan de alle publiciteit, die er vooral de laatste jaren rond de "onderontwik keling" in Nederland geweest is op de t.v., de radio, in kranten en tijdsohriiften en in boekvorm. De gemaakte keuze - een olifan tenhuis - heeft me diep geschokt. Van de bijna 24 jaren dat ik hier/ in Pakistan heb mogen werken heb ik een kleine 20 jaar gewerkt in de achterbuurten van Karachi. En de laatste vier jaar heb ik het binnen land van Sind en Baluchistan door kruist als diocesaan inspecteur van het onderwijs en projectcoördinator. Ik weet dus maar al te goed wat A onderontwikkeldheid betekent aan menselijke ellende, hoe we die el lende zouden kunnen lenigen en hoe dikwijls wij daar machteloos tegen over staan om de eenvoudige rede nen, dat de middelen ons ontbreken. En dan moet j.e lezen, dat er één miljoen of mogelijk anderhalf mil joen voor een olifant gaat besteed worden. Om een voorbeeldje te geven: al meer dan vier jaar zijn wij aan het proberen om fondsen te krijgen voor de enige "middle school", die wij in Sind hebben voor de verheffing van onze mensen uit de laagste klassen van de maatschappij. Die school is met veel geduld en in de loop van veel jaren opgebouwd door de ene barak naast de andere te plaatsen. De muren zijn van baksteen en het dak van balken en rietmatten, afge streken inet leem. Omdat die barakken op invallen staan en hoognodig door een goed gebouw vervangen moeten worden, hebben wij rechts en links een pro ject ingediend, allereerst bij de Ne derlandse regering (medefinancie ring projecten), maar alles tever geefs. Niettegenstaande lange en aan duidelijkheid niets te wensen over latende uiteenzettingen over de loka le structuur van het onderwijs hier, strandde ons project bij de Neder landse regering op een goedkeuring van de Pakistaanse minister van onderwijs (die zich met derge lijke zaken niet inlaat). De Neder landse regering wilde geen genoegen nemen met de goedkeuring van de director of education (onder wie dergelijke zaken ressorteren), of die van de provinciale minister van on derwijs (die zich feitelijk ook niet met dergelijke zaken inlaat). Het gevolg: dat wij gefrustreerd nog steeds zitten te wachten op de noodzakelijke fondsen en weer met angst en beven de regen afwachten, die waarschijnlijk de barakken in elkaar zal doen storten en een einde zal maken aan onze school, dus een einde aan de opvoeding van meer dan 400 kinderen. En dan zouden er één of mogelijk anderhalf miljoen aan een olifant besteed worden. En zo zijn er natuurlijk legio ge vallen oveT heel de onderontwikkel de wereld. Koninklijke hoogheid, op uw vele buitenlandse reizen in alle mogelij ke landen hebt u ongetwijfeld nog meer menselijke ellende gezien dan ik. Mag ik er daarom opwertrouwen dat u, niettegenstaande uw interna tionale functie in organisaties voor het behoud van wilde dieren, meer belang hecht aan menselijke ellende, die er ook in Nederland nog is en dat u zult weigeren om een ge schenk voor een dergelijk doel te aanvaarden. Overigens ben ik van mening dat het een groot "nationaal belang" is, dat onze Nederlandse mensen zich steeds meer leren in zetten voor hun medemensen in de onderontwikkelde gebieden, en dan niet als een vorm van weldadigheid, maar van sociale rechtvaardigheid. Landgenoten, mag ik u oprp-epen om fel te protesteren tegen het voorgenomen nationaal geschenk aan de prins der Nederlanden bij gele genheid van zijn 60ste verjaardag en te weigeren om uw bijdrage te leve ren, zolang de doelstelling voor een dier en niet voor mensen besteed zal worden. Weiger om de naam van onze prins te verbinden met een zaak, die volgens mij a-sociaal ge noemd moet worden in een wereld, zoals wij die kennen: een wereld van menselijke ellende. HYDERABAD, WEST-PAKISTAN Pater H. v. d. BOOGAARD ofm. SANTIAGO Voor de eerste maal heeft zich in Latijns-Amerika een links blok van verschillende landen geformeerd. Cuba, Chili, Peru en Bolivia maakten op een bijeenkomst van de economische commissie voor Latijns-Amerika (Cepal) gezamenlijk front tegenover de Verenigde Staten en landen als Argentinië en Bra zilië. Peru en Bolivia sloten zich desge vraagd aan bij een Chileens-Cubaan- se ontwerp-resolutie, waarin „de so cialistische weg" wordt aanbevolen voor de economische en sociale ont wikkeling van het gebied. De reacties van de andere landen waren over het algemeen afwijzend. Het beraad over het document wordt de komende dagen voortgezet. De Cepal, een VN-orgaan, blijft tot 8 mei in Santiago bijeen. De Cubaanse minister voor de bui tenlandse handel, Marcelo Fernan- deze Font, gaf toe dat er verschillen bestaan tussen de vier landen van het linkse blok. Maar er waren naar zijn zeggen ook talrijke punten van overeenkomst. (V'an een onzer verslaggevers) NIJMEGEN Een huisvrouw, die aan het koken is op gas in een niet- geventileerde ruimte, verkeert in een situatie, die gevaarlijker kan zijn dan die van een agent op een kruispunt in het spitsuur. Een kind fietst over het algemeen gezonder buiten en slaapt meestal ongezonder binnen, dan men zou verwachten Twee uitspraken ouer milieuver ontreiniging van drs. I. Valk, werk zaam op de afdeling fysische antro pologie (een onderafdeling van de afd. anatomie) van de medische fa culteit van de Nijmeegse universi teit. De heer Valk heeft, samen met zijn collega's Jansen en Van Oeve- ren, nogal wat bezwaren tegen de huidige gang van zaken bij het mi lieuonderzoek. Niet alleen vinden ze dat het onderzoek naar de milieu verontreiniging te weinig systema tise h gebeurt, maar men vindt ook dat het teveel een zoeken is naar de schuldigen. De heer Valk: "Men wijst vooral de industrie en het gemotoriseerd verkeer aan als de grote vuïlproducenten, terwijl men daarnaast bovendien te weinig ver band legt tussen de producent van de giftige stof en de plaats waar die stof ontstaat." "Bij ons onderzoek hebben we een ander standpunt ingenomen. Omdat het terrein zo uitgebreid is, hebben we ons beperkt - uiteindelijk zijn we als antropologen vooral georiën teerd op de wording van de mens als groep en als individu - tot het kind. We hebben ons afgevraagd: hoe zit het met het milieu dat een kind krijgt aangeboden. En daarbij hebben we ons voorlopig alleen be ziggehouden - uit praktische over wegingen - met de hoeveelheid koolmonoxydedie zo'n kind om- geep. Later willen we ook andere giftige stoffen onderzoeken". Met een door de heer Van Oeve- ren ontwikkeld apparaat ("dat net als wij "ademt" en waarbij wij kun nen zien hoeveel koolmonoxyde het binnen heeft gekregen), dat overal mee naar toegenomen kan worden, deden de heren op allerlei plaatsen - keukens, slaapkamers, straten, hui zen - metingen. De heer Valk: "Ik moet wel met nadruk zeggen, dat we overal alleen maar kleine waarden hebben geme ten. Er is geen reden tot paniek wat dit betreft. Verhalen als: we gaan naar het einde, vinden we paniek- zaaierij. Natuurlijk is er wel wat aan de hand en moe*-n we iets aan die verontreiniging door koolmo noxyde doen. De kans bestaat dat we iets aan het verstoren zijn, dat we de ecologische keten verbreken, zonder dat we de consequenties daarvan kunnen overzien. Bij het onderzoek is de heer Valk met zijn collega's tot de conclusie gekomen, dat vooral de plaats, in relatie met de luchtbeweging, waar de koolmonoxyde geproduceerd wordt, bepalend is voor de intensi teit. "Iedereen verwacht dat vooral de straten - door het gemotoriseerd verkeer - concentraties van koolmo- noxydes vormen, maar onze metin gen hebben uitgewezen dat dat erg meevalt. Juist door de open lucht en de veelal aanwezige wind - al kun nen er door weersomstandigheden inderdaad wel eens vervelende situ aties ontstaan doordat de koolmo noxyde blijft hangen - verdwijnt de giftige stof daar vrij gauw. Maar als een huisvrouw kookt in een keuken, die niet geventileerd wordt, blijkt dat de concentratie van koolmo noxyde, aanzienlijker kan zijn dan op de straat. Ook op de slaapka mers, die niet gelucht worden, blijkt vaak wel wat koolmonoxyde - van elders afkomstig - aangetroffen te worden". Vooral sigaretten blijken enorm veel koolmonoxyde te produceren. De heer Valk: "Als je alleen maar door de sigaret zou ademhalen, zou je binnen de kortste keren morsdood zijn door de koolmonoxyde". Hoe een kind reageert, dat conti nue met een lage waarden koolmo noxyde in aanraking komt, is vol gens de heer Valk niet bekend. Dat geldt trouwens ook voor volwasse nen. "Iemand die continue moet le ven in een lichte olmonoxyde- situatie, moet zich lichamelijk aan passen. Dat lukt wel of niet, maar daar weten we verder nog niets vanaf." Wel is volgens de heer Valk zeker dat, "als je kabaal maakt over de koolmonoxyde, die de industrie en de auto's verspreiden je ook kabaal moet maken over het koken op gas, of het roken als verspreiders van die stof. Een roker moet zich goed realiseren, wat hij anderen aandoet, als er niet geventileerd wordt". "Overigens", aldus de heer Valk, "wat een roker zelf aan koolmo noxyde binnenkrijgt staat in geen verhouding met dat wat hij binnen krijgt, als hij op straat loopt. Lopen is aanzienlijk gezonder".

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1971 | | pagina 9