Ik vecht altijd tegen onrecht
Zr. Frederika
Meiboom
honderd Jaar
HELEN
utomobilist kijkt slecht
BEHDER
Heath
onder
zware
Noordierse
druk
DOLLE MINA's
UT ANWB-RIJPROEVEN BLIJKT DUIDELIJK:
Ons kind is anders
vrouw
mode
55
•oos!
al naar
a de
eldig.
;singen.
par.
HOOGZWANGER
DUPE
INTERIEURIDEE
f REACTIES
Heerenhoek
I'Wedenheid.
MINDER GOED
TECHNISCH
STOMME
PIANO
deskundig in klank
Waarschuwing op
sigarettenpak jes
in Engeland
DONDERDAG 18 MAART 1971
(Van een onzer verslaggevers)
DEN HAAG „Ik hou van het leven, het is alleen zinvol, als je
meedoet. Anders word je een sateliet, die teert op de maatschap
pij. Dat wil ik niet. „Alsof ze nog aan het begin staat van een veel
belovende carrière zit zuster Frederika Meiboom achter haar
schrijftafel een niet geringe stapel post te beantwoorden, terwijl ze
door de brede ramen van haar hoekflat vijfhoog aan de Benoorden-
houtseweg uitziet over half Den Haag, van het Vredespaleis tot de
St.-Jacobstoren. „Tja, ik heb het druk vandaag en ik hou er niet
van brieven te laten liggen. Het antwoord moet dezelfde dag nog
de deur uit. Ik ben nu eenmaal een driftig mens".
Idiouden
te zal desge-
fen verleend.
Ide voorzitter
Slotstraat 10
|ors VIVA 1971,
sportief, vanaf
daar incl. BTW.
[diesel, truck 2,5
Ssso tankstation)
en wij op
'ijze uw betaling
via GMAC-
[-plan.
In.
a-rt-i,»...
m
Ittfcii -
Zo is de ontvangst in het huis
van zuster Meiboom, Nederlands
oudste particuliere verpleegster.
Zij wordt volgende week vrijdag
honderd jaar: een eeuw in het
leven. „Tja, ik zal dan Dij de
gemeente wel in het „broze bakje"
gezet worden. Helemaal fout. Ze
konden me beter bij de ouwe taai
en zetten. Ik werk nog gewoon
door". En dat doet ze ook. Ze gaat
van het standpunt uit dat het ver
pleegstersvak alleen kan worden
aangeleerd door vakgenoten. Ge
bracht in een lelijk eendje door
medezuster M. van Ditmar, bin
nenkort 80 jaar („zij komt pas
kijken", zegt zuster Meiboom), die
al veertig jaar bij haar woont,
geeft zuster Frederika nog gere
geld voordrachten voor een Haagse
verpleegstersschool. „Het is van
grote waarde voor mij", zegt ze,
„dat ik als oudere verpleegster
door hen volledig wordt geaccep
teerd. Ik sla nog aan bij hen.
Dat zuster Meiboom steeds een
zeer aandachtig gehoor trekt, zal
niet op de laatste plaats liggen aan
de verhalen, die ze uit haar werk
als verpleegster en later directrice
weet te vertellen en die wellicht
door de jaren heen ietsje sterker
zijn geworden. Maar een feit is,
wie vroeger met zuster Meiboom
te doen had, wist waar het op
stond, toen ze ver voor de eerste
wereldoorlog na enige jaren ver
pleegster te zijn geweest, tot di
rectrice benoemd werd van een
particulier ziekenhuis in Zutphen,
Dat begon zuster Meiboom op
den duur behoorlijk de keel uit te
hangen. Ze moest tenslotte het zie
kenhuis op moderne leest schoei
en. Haar wraak was verschrikke
lijk: toen de „lioht-provisor" weer
eens een keer kwam controleren of
er licht brandde in de badkamers
voor het personeel de verpleeg
sters moesten maar in het donker
baden was hij juist door een
hondje gebeten. Zuster Meiboom
bekeek de wond en dèed heel ern
stig: „Nou dat wordt een bloedver
giftiging en dan houdt u het niet
meer. Ik zie al rode strepen rond
de wond, U zult vannacht hier
moeten blijven". De dokter werd
erbij gehaald en hij speelde het
spel mee. „Die man heeft nog
nooit zoveel angsten uitgestaan".
Maar in het Dordtse gemeente
ziekenhuis, waarvan zuster Mei
boom later directrice werd, was de
situatie ernstiger. „Er heersten
daar middeleeuwse toestanden. Het
hospitaal stond erom bekend, dat
de meeste patiënten na de operatie
doodgingen. Er was geen enkele
verpleegkundige. Er waren wat
knechten, die ook als sjouwers in
de haven werkten, en verder wat
meiden, die zich vooral 's
nachts meer met de knechten
bezighielden dan met de patiënten.
Het gebeurde ook dikwijls, dat een
van die meiden, die 's morgens
nog slank was aan het eind van de
dag als „hoogzwanger" naar huis
ging. Ik heb een van die abnorma
liteiten eens onderzocht: ze bleek 7
broden op haar buik te hebben
willen meenemen. Vier jaar heeft
het me gekost geneesheer-direc
teur voelde niets voor zusters en
broeders om orde op zaken te
stellen. En het lukte Ik heb er
keurige meisjes heengekregen met
een heel goede opleiding.
Zuster Meiboom was vervolgens
tot 1926 directrice van een Rotter
dams ziekenhuis. Daarna reisde ze
drie jaar rond om meer kennis
over de verpleegkunst te vergaren.
Bij haar terugkeer in Nederland
schreef ze veel artikelen in medi
sche tijdschriften, deed sociaal
werk en hield voordrachten over
verpleging thuis. Op 76-jarige leef
tijd begon ze zich voor te bereiden
op een voorlichtingstaak voor de
verpleging van psychiatrische pa
tiënten.
„Het publiek was na de oorlog
doodsbang voor psychiaters. Het
was een complete schande, als er
een familielid in het „gekkenhuis
zat". Ik probeerde de mensen aan
het verstand te brengen, dat gek
ken patiënten zjjn, krankzinni
gen, geestelijk gestoorden en ge
stichten: inrichtingen.
Toen ze 89 was hield ze daarmee
op. „Maar ja, je kunt toch niet
niks doen?"zegt ze en sindsdien
geeft ze lezingen op verpleegsters-
scholen. „Ook schrijf ik nog arti
kelen, ik vecht altijd tegen on
recht, zoals onze pensionering. Er
zijn zusters die 30 jaar in zieken
huizen hun beste krachten aan zie
ken gewijd hebben en het nu met
nog minder doen moeten dan een
beginnend gediplomeerd verpleeg
ster. „Wij hebben gevochten voor
een goede ziekenverzorging, wij
zijn nu de dupe van ons werk".
Het huis van zuster Meiboom
staat, twee weken voor haar eeuw
feest, al vol met bloemen. Er
wordt aan haar gedacht, zoals dat
al eerder gebeurde in 1951, toen ze
werd benoemd tot ridder in de
orde van oranje-nassau en in 1970
toen ze voor haar verdiensten voor
de geestelijke volksgezondheid
werd onderscheiden met de „Jeltje
de Bosch-Kemper orde". Een hul
digingscomité biedt zuster Mei
boom op 26 maart een receptie
aan. Ais de fotograaf zuster Mei
boom wil knippen met haar ouder
wetse hoorn aan een oor „antiek
hoort bij antiek en dit ding doet
het veel beter dan die moderne
apparaten" verdwijnt de hoorn
en gaat ze er even voor zitten: „Ja,
ja ik ben nog ijdel".
De man is in weerwil van al zijn
kracht, macht en dapperheid
kwetsbaar, niet alleen voor de
schoonheid van de vrouw, maar
ook voor haar wil en manier
van doen en de vrouw is inder
daad arglistiger. De mannen
vormen inderdaad een hulpeloos
stelletje.
JULIE YAP-DAZA
Vloerbedekking wordt tegen
woordig steeds meer in de vorm
van tegels gelegd. Hierbij blijven
vaak een paar tegels over. In
plaats van deze als reserve te be
waren, kunnen ze heel goed als
wanddecoratie gebruikt worden.
Ze kunnen in hun geheel in vele
combinaties aangebracht worden,
maar ze kunnen ook in verschil
lende figuren gesneden worden.
Wanneer er een aantal kleuren
voorhanden zijn, wordt het aantal
combinaties nog groter en leuker.
Een aardig effect geeft een wand
die geheel bedekt is met deze te
gels. Het is bovendien heerlijk ge
luidsdempend. Vooral voor flatbe
woners is dit erg aantrekkelijk.
eii'm.
els smit
Reacties op Vrouw en mode zijn
te allen tijde welkom. Het. adres
is: Reigerstraat 16. Breda.
Onder de tijtel „Ons kind is an
ders" is bij uitgeverij De Bussy
NV in Amsterdam een boek ver
schenen dat een wegwijzer wil
zijn voor ouders, verzorgers en
vrienden van geestelijk gehandi
capte kinderen. „Ons kind is an
ders" bevat feitelijk twee uit het
Duits vertaalde boeken van de
Zwitserse pedagoge dr. Maria Egg:
n.l. „Hét andere kind" en „Andere
mensen-andere levens". Maria Egg
richt zich in de eerste plaats tot de
ouders en verzorgers van het gees
telijk gehandicapte kind. Ze geeft
informatie over de opvoeding van
het kind, maar daarnaast wil ze de
ouders ervan doordringen, dat zij
niet alleen staan. Bijgevoegd is
een lijst van (Nederlandse) instel
lingen, bij wie de ouders terecht
kunnen met hun problemen. De
prijs van het boek is f 19,50.
E.S.
Zeker weer Dolle Mina's in ac
tie, schreef onze fotograaf, op de
achterkant van deze foto.
Vorige week is op deze plaats
nogal hevig van leer getrokken
tegen de slaafse volgzaamheid van
de Nederlandse vrouw als het om
de modevoorschriften gaat wie
nu gedacht had, dat daarop veront
waardigde 'reacties gekomen zou
den zijn van vrouwen die het er in
het geheel niet mee eens waren,
komt bedrogen uit. Nou ja, daaruit
valt maar één ding te concluderen,
dat ik gelijk had
Iets heel anders. Maandagavond
was er via de televisie een uitzen
ding over de overbevolking. Heel
betekenisvolheel nuttig, heel
boeiend. Vooral omdat duidelijk
werd, dat voor steeds minder Ne
derlanders het kinderrijke gezin
als ideaal geldt. Tenminste, dat
bleek uit de enquête. Je kunt je
afvragen hoe representatief zo'n
onderzoek is voor bijvoorbeeld
het westen van Brabant of
Zeeuwsch-Vlaanderen. Iedereen in
Nederland weet immers, dat in
katholieke streken het hebben
van veel kinderen toch wel heel
erg lang de diepste zin pan het
huwelijk was. En hoewel je rustig
mag constateren, dat ook die ge
bieden en de daar wonende bevol
kingsgroepen de invloed hebben
ondervonden van de vernieuwin
gen, die zich in deze tijd zo na
drukkelijk laten voelen, vraag ik
me toch af of de mentaliteit van
de doorsnee Brabander of doorsnee
Zeeuwsch-Vlaming zoveel is veran
derd, dat hij (of zij) genoegen
heemt met niet meer dan 2,1 kind,
zoals de enquête ons als ideaal
voor ogen houdt.
En wat is dat dan voor ideaal?
Het behouden van uoldoende leef
ruimte zowel letterlijk als fi
guurlijk voor iedere Nederlan
der. Maar laten we wel zijn, het
probleem van de ruimte om te
leven is voor de zuidwest-Neder
landers ternauwernood actueel. We
geloven best, dat het in de rand
stad steeds voller icordt dan
kun je 's zomers en in de wee
keinden hier dan ook donders goed
merken. Maar hier in het zuidwes
ten van dit kleine landje kun je
nog steeds uren door bossen dwa
len, zijn de horizonten nog steeds
ononderbroken en in zo'n situa
tie zegt het probleem van de over
bevolking je eigenlijk weinig.
En logischerwijs zegt in zo'n si
tuatie ook de ideale gezinsgrootte
van 4,1 (inclusief vader en moe
der) ook niet zo erg veel. En
hiervan uitgaande kom je even
vanzelfsprekend tot de ontdekking,
dat je eigenlijk niet kunt spreken
van „de Nederlandse vrouw". „De
randstad-vrouw" zal inderdaad
eerder geneigd zijn het aantal kin
deren beperkt te houden; zij im
mers ondervindt aan den lijve voor
welke problemen denk alleen
maar aan de huisvesting een
groot gezin haar stelt.
Maar „de vrouw uit de provincie"
zal daar iets anders over denken.
Zij is immers de echtgenote, de
moeder, die, naar mijn oprechte
mening, meer dan vele zogenaamd
geëmancipeerde vrouwen, heeft
begrepen, dat traditie en cultuur
haar heeft geleid naar een heel
bijzondere functie in de samenle
ving. Bijzonder in die zin, dat zij
meer dan de man een taak als op
voeder heeft. En welke vrouw
durft er zich eigenlijk over te
beklagen, dat zij zich dagelijks
moet bezig houden met het meest
boeiende werk dat men zich kan
voorstellen; het toerusten van haar
eigen kinderen voor een gelukkig
leven voorzover geluk voor de
mens is weggelegd. Hoeveel meer
bevrediging kan zij daarin niet
vinden, dan de mail, die dagelijks
in de tredmolen van de loonslaver
nij moet lopen.
Het zou goed zijn, wanneer de
vrouwen voor wie dit geschreven
is, als criterium ook zouden laten
gelden, hoeveel kinderen zij zélf
aan kan: hoeveel werk, dat kinde
ren nu eenmaal ook met zich
meebrengen, zij kan hebben voor
dat niet meer vervuld kan worden
de eis, die aan elke ouder gesteld
mag worden: gelukkige mensen
van zijn kinderen maken. Daarmee
is de wereld, waarin zij straks
zullen leven, ook gediend.
HANS LUTZ
Bij de motoren kwam het hoogste
percentage mankementen voor reke
ning van de bougies: 17,6 procent
van deze onderdelen moesten wor
den afgesteld of vervangen, bij 13,8
procent bleek lekkage langs de zui
ger aanzienlijk te zijn.
In het raam van de ANWB-actie
tegen luchtverontreiniging werden
ook nog 1204 auto's op de produktie
van Co gemeten. Globaal kan wor
den gesteld, dat de onderzochte mo
toren gemiddeld 6,3 procent koolmo-
noxyde de lucht inbliezen vóór de
afstelling en gemiddeld 2,2 procent
daarna.
(Van een onzer verslaggevers)
ARNHEM Het kijken, volgens de ANWB één der allerbelangrijk-
r facetten van het autorijden, heeft tijdens de z.g. rijproef van ge-
PNerden de meeste aanleiding tot kritiek gegeven. De jongeren doen
U le's beter dan de oudere weggebruikers, maar ook het resultaat
1 Re jongste groep aan het stuur geeft geen aanleiding tot volle
I it werd gistermiddag in Arnhem
F Mdgemaakt bij de opening van
f nieuwe techno-station door de
V 'Wmeester van die stad, drs.
1 Roeien. De gehele opening-
le'^tigheid stond in het teken van
H ak mens"aut0- °ok de rede
ANWB-directeur A. Blankert.
Po' „li" onderz°ek van ongeveer
iroef Lhs°nen> Rie genoemde rij
pt ;nfen af§elegd, bleek verder,
TsarSenom i5n het meest zijn
Pfijjd n,„bll de jongeren in de
J% een 20 iaar- Daarna
|an sterke daling ten gunste
■'"slotte c orie 21-30-jarigen.
s er weer een slijding bij
de deelnemers op gevorderde leef
tijd. Geconstateerd moet worden,
dat er over de gehele linie veel
fouten worden gemaakt. Zeventig
tot tachtig procent van de deelne
mers beging één of meer fouten op
één of meer onderdelen van het
inhalen. De conclusie schijnt volgens
het ANWB-onderzoek gewettigd, dat
de jongste automobilistfen, de 18-20-
jarigen, inhaalmanoeuvres wat onbe
zonnen uitvoeren, waarbij ze grotere
risico's nemen. Eenzelfde beeld ver
toont de bochtentechniek, zij het
iets minder geprononceerd.
Het regelen van snelheid, vaart
vermindering en stoppen geeft over
de gehele Linde een stijgend beeld te
zien. Bij de jongste en oudere deel
nemers komt de voertuigbehande
ling wat minder goed uit de verf.
De deelnemers beneden de twintig
en boven de vijftig doen het over
het geheel genomen minder goed
dan die uit de tussenliggende leef
tijdsgroepen. Bij de jongste wegge
bruikers kan dit worden toegeschre
ven aan een nog geringe rijervaring.
In de groep met de ruimste ervaring
in tijd zullen de oudere weggebrui
kers uiteraard sterk vertegenwoor
digd zijn, hetgeen tot uiting komt in
de stijgende lijn. Geconcludeerd
mag volgens de ANWB worden, dat
iemand minder fouten maakt naar
mate hij jaarlijks meer kilometers
aflegt.
De ANWB, die in 23 jaar tijds
ongeveer 475.000 auto's heeft ge
keurd, heeft ook cijfers bekendge
maakt, die betrekking hebben op
circa 25.000 gekeurde auto's, welk
aantal in ongeveer een half jaar de
revue passeerde.
Bij het onderzoek naar de rem
men bleek, dat van 23,7 procent van
de wagens de wielremcilinders lek
kages vertoonden of vastzaten, bij
11,6 procent werkte de handrem bij
na of geheel niet.
De stuurinrichting: bij 36,2 pro
cent was de sporing onjuist afge
steld, 12,2 procent had afwijkingen
aan stuurhuis of tandheugel (moest
worden afgesteld of behoefde revi
sie) en 11,6 procent vertoonde spe
ling op de spoorstangkogels.
Overige gebreken: bij 28 procent
was de reserveband glad, bleek de
schokbrekerwerking onvoldoende bij
19,4 procent en 18,5 procent van de
auto's stond op één of meer gladde
banden.
(ADVERTENTIE)
c Lijkt vreemd voor adviseurs in
klank, maar soms adviseren wij pia
no's die voor stommetje spelen: we
bedoelen piano's die door gebruik
van het derde pedaal vrijwel geluid
loos spelen. Op deze wijze hebben
wij al heel wat flatneuroses genezen,
burenruzies voorkomen en de studie
van menig adspirant concertpianist
gered. Waarmee wij maar willen zeg
gen dat U - zelfs voor een stom
advies - beter naar Bender kunt gaan!
Breda, van Coothplein 12- tel. 30164
Amsterdam - Arnhem - Leiden - Rotterdam
LONDEN (AFP) De Britse si
garettenindustrie heeft ermee inge
stemd op de pakjes sigaretten die in
Groot-Brittannië worden verkocht,
te drukken: „Roken kan gevaarlijk
voor uw gezondheid zijn".
De minister van sociale diensten,
sir Keith Joseph, heeft dit te ken
nen gegeven. Bovendien zal bij elke
publiciteit voor sigaretten dezelfde
waarschuwing worden gegeven. De
maatregel is niet van toepassing op
ingevoerde sigaretten, die overigens
maar een half procent van de Britse
markt omvatten.
Anderzijds is de sigarettenindus
trie bereid een contactcommissie
van geleerden te vormen, die zal
vaststellen, welke tabakssoorten het
minst schadelijk zijn, en die eventu
eel een vervangingsmiddel voor si
garetten zal trachten te vinden.
De minister zei met nadruk, dat
de regering het publiek wil laten
inzien, dat sigaretten roken gevaar
lijk is Daarom heeft hij besloten* de
nodige kredieten te verstrekken
voor een campagne op de televisie.
(Van onze correspondent)
BELFAST De premier van
Noord-Ierland, jamoor James Chi-
chester-Clark heeft een onverwacht
bezoek gebracht aan de Britse
hoofdstad om kritisch overleg te
plegen met de regering-Heatih. Deze
beslissende besprekingen vonden
plaats tijdens een werkluneh met
Reginald Maudling, minister van
binnenlandse zaken, en lord Car-
rington, minister van defensie.
Chichester-Clark staat in Ulster
onder sterke druk van zijn protes
tante partijgenoten, die strengere
maatregelen eisen om de bevolking
en de troepen te beschermen tegen
de acties van het Ierse republikeinse
leger, de IRA. In Belfast was men
van oordeel, dat de reis van de
premier naar Londen een gok was,
waarmee hij zijn politieke toekomst
op het spel zette.
Extremistische Noordierse protes
tanten verwachtten van Chiohester-
Clark, dat hij in de Britse hoofdstad
hun eisen bekend zou maken. Zij
wensen onder meer grotere troepen-
contingenten in Ulster, en gewagen
zelfs van een verhoging van vijftig
procent, om de sterkte van de Britse
strijdkrachten op omstreeks twaalf
duizend manschappen te brengen.
Dergelijke maatregelen zouden een
totale oorlog tegen het illegale Ierse
republikeinse leger mogelijk maken.
De Noordierse protestanten achten
het tevens wenselijk, dat de Stor-
mont (Ulsters eigen parlement) uit
eindelijk zelf over een strijdmacht
moet kunnen beschikken. Deze sug
gestie stuit echter op sterk verzet
van de katholieke oppositie in het
parlement van Belfast. De katholie
ken vrezen een come-back van de
zogenaamde „B-specials", het gehate
hulp-politiekorps dat uit protestant
se vrijwilligers bestond en dat vorig
jaar afgeschaft werd.
Chichester-Clark besprak in Lon
den ook het verlangen' van de
Noordierse protestantse overheid om
op grote schaal over te gaan tot de
internering van verdachte katholie
ken. Ulsters interneringskampen
zijn al sinds begin februari gereed
om, zoals dit vroeger nog gebeurd
is, duizenden republikeinse gevange
nen op te nemen. De militaire over
heid heeft echter het laatste woord
en tot nu toe was zij niet te vinden
voor massale arrestaties. Als Ulsters
interneringskampen opnieuw vol ge
stopt worden, kan dit trouwens al
leen tot een verscherping van de
guerrillastrijd leiden.
In Belfast was men geneigd om
het verlanglijstje van Ulsters pre
mier als een ultimatum ten aanzien
van de Britse regering te beschou
wen. Noordierse politieke waarne
mers spraken de mening uit, dat
Chichester-Clark niet lang meer zou
kunnen aanblijven, als de regering-
Heath niet onmiddellijk snelle en
drastische maatregelen nam. De pre
mier stond de jongste tijd al vaak
op het punt om ontslag te nemen.
De uiterst rechtse druk op zijn rege
ring zou zijn positie spoedig volko
men onhoudbaar kunmen maken,
tenzij Londen iets doet om deze
houterige en sterk verengelste poli
ticus in het zadel te houden.
In Britse regeringskringen was
men echter niet geneigd om Ulsters
eisen en wensen als een soort ulti
matum op te vatten. Ofschoon de
toestand in Noord-Ierland voortdu
rend ernstiger wordt, blijven pre
mier Heatb en zijn ministers uiterst
voorzichtig. Zij staan erg huiverig
ten aanzien van maatregelen, die zo
drastisch zijn, dat zij tfet vuur aan
de lont kunnen brengen. Voor Lon
den komt het er op de eerste plaats
op aan om in Noord-Ierland een
totale burgeroorlog te vermijden. Zo
gezien, is het politieke hachje van
een protestantse premier van veel
minder belang.
Ofschoon het ministerie van de
fensie tot nu toe nog geen militaire
verzoeken in verband met verster
king ontvangen heeft, zullen tegen
Pasen allicht meer troepen naar Ul
ster gestuurd worden, omdat daar
dan de traditionele optochten begin
nen. Een eigen derde strijdmacht
onder het bevel van de Noordierse
regering is evenwel een mogelijk
heid, die Londen niet gauw zal toe
staan. Minister Maudling heeft er de
jongste tijd al herhaaldelijk op ge
wezen, dat het verkeerd zou zijn in
Ulster gevaarlijke reacties uit te
lokken. Het moeten al heel ernstige
provocaties zijn, eer Londen ze wil
beantwoorden op de manier, die
men in Belfast noodzakelijk vindt.