7na/nu»
ff*.
dl
Op
q/jiAcUtrri'
TEKSTSCHRIJVER
HARRIE GEELEN
DE MENSEN
KENNEN
ME NIET"
Zaterdagbi j lage van 6 maart 1971
vrn.
uit
door
WIM WENNEKES
P
JBL aula»
aulas de Postbode
staat die vrijdagmorgen
even na elven met een
invalidenwagentje voor
een vreemd objekt op
de derde verdieping van
De Hallen, een tentoon
stellingsruimte van het
Haarlemse Frans Hals-
ranseum. Even tevoren
heeft hij bij aankomst
hartgrondig gegodverd:
„Wat een waardeloste
stad. Je zoekt je hier
een ongeluk naar een
parkeerplaalsje voor je
auto".
Het objefct op de derde ver
dieping van voornoemd ge
bouw interesseert hem vol
gens script mateloos. Hij is
zojuist met het invalidenwa
gentje, waarin een volledig
in verband en gips gehuld
persoon, langs enkele ten
toongestelde werken gelopen.
Heeft aan de doodstille figuur
in het wagentje tekst en uit
leg gegeven. Ontdekt plotse
ling een knap vervaardigd
bewegend kunstwerk. Staat
mét het wagentje daarvoor
stil Is zoals regisseur (ex-
reclameman) Bram van Er-
bel (38) het hem opdraagt:
GE-FAS-CI-NEERD. "J«
veet niet wat je ziet. Je
vordt helemaal gek van dat
draaiende ding. Je weet niet
meer waar je bent, wie je
bent, wat je doet. Je staat
wezenloos voor je uit te sta
ren." Paulus de Postbode
roept: "O.K. Jongens. Ik heb
het gesnopen. Wat mij be
treft. kunnen we beginnen.
Geef maar een teken." Dat
teken komt er. De camera
loopt. Shot nummer zoveel
van de 25ste aflevering van
Nederlands populairste kin
derserie Oebele wordt opge
nomen. Paulus -in het beken
de muisgrijze postbodepak -
komt aanlopen. De clou van
de scène: terwijl Paulus zo
staat te staren wordt het wa
gentje hem ontfutseld door
een imposant manspersoon in
kort suède jasje. In Neder
landse stuntkringen uiterma
te bekend en berucht ais
krachtpatser Hammie de
Beukelaer. Hammie rent weg
<net wagentje. Paulus komt
weer tot zijn positieven.
Schrikt. Loopt weg. Roept:
Me wagentje. Ze hebbe me
wagentje gestolen. Ze hebbe
me wagentje gestolen".
Het lijkt niks zo allemaal bij
alkaar. Maar een complete
opname-ploeg is een halve
dag bezig om het keurig net
jes op film vast te leggen.
Inclusief een buitenopname
'"erband-pop wordt in wa
gen geworpen. Wagen rijdt
snel weg) is die ploeg een
hele dag in touw voor 1 mi
nuut en 20 seconden film.
Bram van Erkel: "Je hoort
dat wel vaker zeggen. Waar
om zoveel moeite gedaan
voor een kinderprogramma?
Waarom met een camera
ploeg een paar dagen d'rop
uittrekken om links en rechts
in het land opnamen te ma
ken, die in de uitzending
maar een paar minuten van
het programma vol maken?
Wat kost dat niet? Het kan
toch ook in de studio? Nee,
het kan niet in de studio. We
oprechte kijkgeldbetaler
z»u kunnen opmerken, dat
oen en ander best wat snel-
er en dus goedkoper gerea
geerd kan worden. "Het is
immers maar een kinderpro
gramma". Maar wee je ge
rente wanneer je Bram van
nfifgrote man achter
eoele, deelgenoot maakt van
oeze opvatting. De kans is
groot dat hij beleefd woest
ordt. Tussen de opnamen
"oer neemt hij er die dag
sraag even de tijd voor. On-
F het genot van twee kro-
mot brood vertelt hij
P "Ot aan de Haarlemse
Grote Markt gelegen bier-
eethuis Wienerwald (350
estigingen in Europa meldt
spijskaart), dat het onzin
L om zo te redeneren. Hij
o uet geduldig, maar dat
ll«t m zijn aard.
Paulus da postbode in trance voor de 25-ste aflevering van
Oebele. Links stuntman Hammie de Beukelaer.
hebben 2 dagen de tijd om in
de studio te werken. Die da
gen hebben we hard, heel
hard nodig voor de opnamen
van de scènes met de kinde
ren. Wat we ook maar even
buiten kunnen doen, doen we
buiten. Je moet het zo zien:
bij de opzet van Oebele zijn
we ervan uitgegaan, dat het
iets goeds moest worden. Een
kinderprogramma met een
volwassen aanpak. Geen flut-
je, dat je zomaar even uit-
poept. Je maakt geen goed
kinderprogramma wanneer
je een verhaaltje pakt en en
thousiast uitroept: "Goh, kijk
nou eens wat een leuk ver
haaltje. Kom kinderen, kom
bij ome op schoot, dan zal ik
eens leuk vertellen." Kies je
voor die toer, dan kun je wel
inpakken met je kinderpro
gramma. Het is een ontzet
tend afgezaagde kreet, maar
kinderen zijn erg kritisch.
De kinderen voelen zich
enorm betrokken bij Oebele.
Het is een deel van henzelf.
Ze kunnen er volledig in op
gaan. Oebele speelt zich af in
een wereldje waarin zij zich
thuis voelen. Een pretplein-
tje. Met herkenbare figuren,
zoals Paulus de Postbode.
Maar er zijn maar weinig
mensen, die erbij stil staan
hoeveel werk en inzet ervoor
nodig is om zover te komen.
We steunen bij Oebele op een
geweldige tekstschrijver in
de persoon van Harrie Gee-
len, we hebben vlotte muziek
van Joop Stokkermans.
Dat is een basis waarop je
iets kunt bouwen. Daar komt
bij, dat de KRO niet erg be
knibbelend optreedt bij het
beschikbaar stellen van geld
voor Oebele. Elke produktie
vergt tussen de 20 en 25 mil
le aan kosten. Voor een kin
derprogramma geen misse
lijk bedrag."
Hoe zijn nu de reakties van
de kinderen zelf. Komt er
veel post op Oebele binnen?"
Bram van Erkel: "Stapels
brieven. Veel tekeningen ook.
Ontelbare verzoekjes van
kinderen of ze alsjeblieft ook
mogen komen. Ook van ou
ders, die in het gelukkige be
zit zijn van een zoontje of
dochtertje dat toch o zo leuk
kan zingen en acteren. Hele
horden oma's bellen me. Of
ik geen gaatje zie voor hun
kleinkind. Maar ik ga daar
nooit op in. Ik heb kinderen
zat. Het koor krijg ik via
Henk van de Velde, een Am
sterdammer die meestal wat
vermoeid rond loopt, maar
dat heeft niets met zijn om
gang met kinderen te maken.
De meisjes van het ballet ko
men van Den Haag. Maar ze
blijven maar bellen, die ou
ders. Vanuit Groningen,
Maastricht, Heerhugowaard,
Emmeloord. Je kunt het zo
gek nog niet bedenken of ze
bellen. Maar ik zeg elke keer:
luister eens beste meneer of
beste mevrouw, wanneer we
Uw zoontje of dochtertje voor
Oebele kunnen gebruiken be
tekent dat voor zo'n kind
twee tot drie keer in de week
een uurtje of wat repeteren.
Dat betekent voor U twee tot
drie keer in de week brengen
en halen. Maar dat is alle
maal geen bezwaar. Als ik er
maar voor zorg, dat hun kind
op dat scherm komt, rijden
ze desnoods alle dagen om
de wereld. Zoiets vind ik ab
surd. Dat zouden de oudera
zelf ook moeten inzien. We
zijn nu eenmaal ontzettend
bang om kindersterretjes te
kweken. D'r is ook geen kind
in de Oebele-groep, dat elke
keer de hoofdrol te vervullen
krijgt. Ik waak er angstval
lig voor, dat èèn bepaald kind
teveel complimentjes krijgt
van opa, oma, oom en tante,
pappa en mamma."
Heeft hij enig idee waarom
dat medium teevee zo trekt?
Bram van Erkel: "Televisie
bereikt een groot publiek.
Dat zal het wel zijn. Ik merk
het elke keer weer. Ook met
buitenopnamen voor Oebele.
Zodra mensen een televisie
camera zien, beginnen ze te
zwaaien. Daar kan ik me af
en toe gruwelijk over erge
ren."
Hoe is het met de populari
teit van de diverse beroeps-
acteurs en actrices, die aan
Oebele meedoen. Willem Nij-
holt, Wieteke van Dort en Ab
Hofstee bijvoorbeeld.
Van Erkel: "Nou, van Willem
weet ik bijvoorbeeld, dat hij
zö vaak werd lastig geval
len, dat hij de PTT om een
geheim telefoonnummer heeft
moeten verzoeken. En Appie
wordt ook geloof ik nogal
eens geattendeerd op zijn po
pulariteit als Paulus de Post
bode."
Ab Hofstee: "Je mag het na
tuurlijk nooit laten merken,
maar af en toe vreet het je
wel op die populariteit. Deze
zomer was ik op vakantie.
Ik heb moeten vluchten. Eer
lijk, weg moeten vluchten. Is
had constant kinderen aan
mijn lijf hangen. Paulus, kaik
's ik ken op me klauwe staon.
Kaik 's Paulus."
Hij liegt er geen woord van.
Ter illustratie drie voorbeel
den.
Voorbeeld 1: De opnamen in
De Hallen zijn voorbij. Ab
Hofstee loopt de tentoonstel
lingsruimte uit. Een klas
schoolkinderen mèt onderwij
zer bezoekt net de expositie.
De hele groep ziet Paulus en
rent mèt onderwijzer naar
hem toe.
Voorbeeld 2: Ab Hofstee op
weg van de Hallen naar café
Wienerwald, een afstand van
misschien 150 meter. Alles
wat te voet of per fiets pas
seert herkent hem. Er wordt
steels gekeken en luid "Hé
Pauuuuuuuluuuuus" geroe
pen.
Voorbeeld 3: In Wienerwald
wordt Hofstee al zeer snel op
de schouders getikt door een
struise dame in dure bont
mantel. Paulus kijkt op. De
dame roept uit: "Ja, hoor.
Hij is het. U bent toch Pau
lus hè. Van de televisie. Ja
zeker. Ik zag U binnen ko
men. Ik denk: die ken ik.
Weet U, dat ik 't nou eens
vreselijk leuk vind om U eens
in het echt te zien. Weet U,
ik heb een kleindochtertje
van vijf. Die kan reuzeleuk
zingen. Kunt U niet eens...."
Bram van Erkel: "Ik heb
nog een mooi voorbeeld hoe
populair Oebele is. Een tijd
geleden hadden we in een van
de afleveringen het complete
elftal van Feijenoord. Nou is
er vreselijk veel gekletst over
het honorarium wat die jon
gens voor hun verschijnen in
Oebele hebben gekregen. Er
zijn zelfs bedragen genoemd
van tegen de tienduizend gul
den Neemt U van mij aan:
de heren van Feijenoord heb
ben stuk voor stuk vijftig
gulden figurantengeld gekre
gen en geen cent meer. Maar
daar gaat het niet om. Waar
ik naar toewil is dit te zeg
gen. Toen het zoontje van
Laseroms hoorde, dat zijn va
der in Oebele kwam, moet-
tie zoiets gezegd hebben van:
"Pappa, je kunt aardig voet
ballen, maar nu je in OEBE
LE komt ben je voor mij pas
de bink." Kijk, als je zulke
dingen hoort, weet je waar
voor je werkt. Dan bedenk je
je wel drie keer voordat je
zegt: Ach, het is maar een
kinderprogramma. Oebele is
veel meer. En daarom is Oe
bele waarschijnlijk ook zo
hupsakee."
De man die nu al 25
afleveringen lang voor
Oebele in de pen moet
klimmen is Harrie Geelen.
Een van een weelderige
haardos voorziene
zuiderling, die
geboorteplaats Heerlen
ontvluchtte voor een
aardig bestaan als creative
director bij de Marten
Toonder-studio's in
Nederhorst Ten Berg.
Oebele is voor hem maar
een bijzaak, een hobby.
Terwijl heel Oebele van
hem afhangt is er bijna
geen mens, die deze
32-jarige vader van twee
kinderen kent- Vindt hü
het jammer, dat hü niet
zo populair is als de
acteurs en actrices, die
zijn werk uitvoeren
Harrie Geelen: "Dat Is het
noodlot. De mensen kennen
geen tekstschrijvers.Ga
maar de straat op cn vraag
voorbijgangers welke tekst
schrijvers ze kennen. Met
enig diep denkwerk komen ze
hooguit op de naam van An
nie M. G. Schmidt. Maar
Harrie Geelen. Nee, daar
hebben ze nooit van gehoord.
Dat komt: ik sta niet in de
gids genoemd bij de mede
werkenden. Televisieroem is
alleen maar gebaseerd op zo.
veel keer per jaar te zien
zijn op het scherm".
Hoe lang doet hij over één
aflevering van Oebele?
Harrie Geelen: "1b schrijf
het verhaal in een weekend.
Daarna neem ik vier dagen
om veranderingen aan te
brengen. De liedjes kosten
me een dag per stuk. Dus
zeg maar, dat ik er een week
mee bezig ben. Niet acht
uur per dag hoor, maar af
en toe zo even d'r tussen
door."
Hij heeft zelf kinderen.
Hoe reageren die op pappa's
pennevruchten?
Harrie Geelen: "De jongste
is 2, dus die reageert hele
maal niet. Maar m'n zoontje
van zeven kan er nét met
z'n pet bij. Echt wat je
noemt steun heb ik niet
aan hem. Daar Issie nog
net ietsje te jong voor. Ik
probeer wel de liedjes met
hem uit. Die vertel ik dan
gewoon als verhaaltje Vindt-
ie 't leuk, dan praat hij er
na een paar dagen nog over.
Maar in praktijk komt het
er dus op neer, dat ik er
helemaal alleen voor sta.
Met liefde, hoor. Met heel
veel liefde, want voorlopig
kan ik echt nog niet buiten
Oebele."
Harrie Geelen
