70 JAAR
ZITTEN
«Pi
If®
JSI
Woning: zelf doen
Berger gaat er flink op achteruit
Boze Britse reacties
op immigratiewet
PARIS
Bijgeloof
Literatuur
ZITVLAK-CULTUUR IN BEELD
c'est
BURGEMEESTER VAN GRONINGEN WORDT KAMERLID
kunst
«k.
jê
Retrospectieve
Aad de Haas
Mens
en
revolutie
Geef ze
een
pot verf
imii
Jazz uit
de jaren
veertig
Geen bezwaar
FRANKLIN THEE
VRIJDAG 26 FEBRUARI 1971
ial)
tot 17.00 uur, vrij-
zaterdags van 10.00
a AKTIE MANIFEST heet de
veelzijdige voorlichtingsavond in het
Eindhovense POC op 2 maart om 20
uur. Bedoeling: wegwijs maken in
de veelheid van maatschappelijke,
I medische en cultureel-maatschappe-
üjloe groeperingen. Dit gebeurt met
films, poppenkastvoorstellingen, ver
koop kunstwerken en informatie-
ids. Aan de orde o.a. miili-euveir-
vtéling. geboortebeperking, man-
vrouw-verhouding etc.
0 BRABANTS HEEM organiseert
ij 0,p zondag 7 maart en zondag 21
li maart heemkundige studiedagen in
het Jacob Roelaindslyceum te Boxtel.
0 JONGEREN tot 21 jaair kunnen
I nog tot 1 maart hun werkstukken
voor de lheratuurprijsvra-aig t.g.v.
het „Literatuurfestival" op 1 en 2
mei in Eindhoven inzenden. Op het
Provinciaal Servioeburo, Begijnhof
35 te Eindhoven is al veel werk
binnengekomen. Juryleden Hans
Berghuis, Fons Sarraeel en Bernard
van Vlierdein staan al in de start
blokken.
0 WARM EN KOUD stromend wa
ter heet het cabaret, dat iedere don
derdag, vrijdag en zaterdag te vol
gen is, vanaf 20.30 uur in het caba
ret-café „In de Twijfelaar", Maurits-
__jat 113, Rotterdam. Voor de kin
deren: ieder zondagmiddag om 14.15
uur in Kindertheater Wdedus, Van
Okten-barn-ev-eldstr-aat 99, Rotterdam
de kindermusical „Da's 'wiedus
weer".
DE NEDERLANDSE ORGELFE
DERATIE is opgericht. Doel: voor
komen dat fraaie kerk- en theater
orgels naar de schroothoop gaan.
De federatie is in Amsterdam geves-
«n rekent op steun van ca.
7Ë000 huisorgelbezitters en de tallo
ze liefhebbers in den lande. Een
maandblad wordt overwogen.
HET RIETVELD-SCHRÖDER-
HUIS is wereldberoemd. Nog be
woond door mevr. Schröder-
Schrader (81) dreigt dit huis aan die
Utrechtse Prins Hmdriklaan te on
derkomen. Onder voorzitterschap
van Hugo Isaac uit Den Haag is een
stichting in het leven geroepen om
het voor de toekomst te bewaren.
Zelfs in Amerika en Japan ïa men
daarover verheugd.
JAPANSE DANS (Noh, Kaibuki,
Kyogen) is te zien op 9 maart in het
Rotterdamse Hofpleintheater. Daar
treden dan op in het kader van
een wereldtournee de 5 dansers
vam de Wakashu Kabuki Dance
Company.
JORIS IVENS heeft nu na
aanvankelijke weigering in Frank
rijk toestemming gekregen zijn
film „Het Volk en Zijn Gewe
ten" in Nederland te draaien. Dat
gebeurt vanavond in Frascati te
Amsterdam. Afgelopen week ■'heeft
1 vans in de Amsterdamse Mozes en
Aaron aan 300 jongeren verteld over
zijn verblijf in Laos, waarover de
film gaat.
AMATEURS EN DAGBLAD
PERS is hiet onderwerp, dat het
komende congres van de Stichting
Centraal Beraad Amateuristische
Muziekbeoefening (CBAM) op 16
oktober a.s. te Utrecht op speelse
wijze aan de orde wil stellen. „De"
recensie als „niemandsland tussen
pers en amateur" staat daarbij cen
traal.
IN TILBURG: kunst- en antiek
markt in de schouwburg op 27 fe
bruari (10—18 uur) en 28 februari
(12—18 uur).
TILLA DURIEUX (90) is over
leden. Geboren in Wenen. In 1901
ontdekt door Max Reiinhardt, die
haar de hoofdrol in Salomé gaf. In
1913 was zij de eerste Duitse Doo-
little in Pygmalion. In 1933 t.g.v.
de nazi's naar Joegoslavië, waar
zij met naaiwerk in onderhoud voor
zag. Op 71-jariige leeftijd terug maar
Berlijn voor tweede carrière. Op 85-
jarige leeftijd speelde zij nog Mada
me Karma irn De Helderziende vain
Roussim. President Heinemamm: „Een
talentvolle aotrice, «en grande da
me".
P$V> X
h
Tot en met woensdag 7 april zijn 90 stoelen te zien
in het Bouwcentrum te Rotterdam. De oudste stoel
(G. Descal7i-Italic-„Chiavari") stamt uit 1865: de jongste
is van 1970 (Martin Visser-Nederland-„Spectrum").
Honderd jaar zit-cultuur, met een acient op de laatste
70 jaar: „Zeventig jaar zitten". Een interessant over
zicht met veel aspecten. Deze expositie is een vervolg
op „Vijftig jaren zitten" in 1968 in het Amsterdams
Stedelijk Museum. Hier is gepoogd „de stormachtige
ontwikkeling van de laatste jaren" aan te vullen. Niet
uitputtend volledig, maar wel enkele tendenzen in deze
„raakvlakken-cultuur".
Hoewel de stoelen op tijdvak-schavotjes staan inge
deeld, is de opstelling vrij chaotisch. Het centrum is
geen museum, maar een voorlichtend huis. Dan is de
educatieve begeleiding voor de argeloos binnenwande
lende bezoeker (a f 1,60; kinderen beneden 16 jr. gratis)
te gering. Er is een summiere catalogus en een dia-pro-
jeetie over interieurs zonder geluid, waarin o.a, heel an
dere ontwikkelingen op dit moment worden aangetipt,
dan de meeste moderne stoelen van de expositie ook maar
laten vermoeden.
Duidelijk komt naar voren de samenhang, de ontwik
keling tussen bouwkunst en meubelkunst in de loop der
lijd. De meubels werden ingepast in de architectonische
scheppingen. Het waren dan ook veelal architecten, die
meubels ontwierpen (Berlage, De Bazel, De Klerk, Riet
veld, Corbusier, Mies van der Rohe, Aalto om enkele
aanwezigen uit voorbije decennia te noemen). Op het
ogenblik is een ontwikkeling gaande van een zelfstandige
meubelindustrie en -ontwerpers, die enerzijds remmend
werkt op de architectuur (b.v. de dwingende ruimte-
opeisers als bankstellen en eethoeken) en anderzijds op
de bestaande architectuur vooruitloopt (zit-situaties met
schakelelementen e.d.)
Een ander interessant element, dat uit de expositie
naar voren zou kunnen komen is de bestudering van het
menselijk lichaam aan de hand van 100 jaar stoel. De
wijze van zitten, liggen, waarbij kleding, omgangsvor
men, de houding ten aanzien van het eig enlichaam en
dat van anderen valt af te lezen. Ook de fysiek meetbare
veranderingen doen mee.
De tentoonstelling begint ongeveer, waar de offi
ciële antiek momenteel ophoudt (Biedermeier) hoort
daar nu zo langzamerhand wel bij)waar de Art-nouveau-
Jugendstil begon. Het credo van het functionalisme
(Bauhaus) en de constructieve richting, die rond de
eeuwwisseling in de figuur vasn Berlage opbloeide, zijn
te zien. De Bazel en Penaal. Getoond wordt de reactie
van de Amsterdamse school (Krop, de Klerk), waarbij
doelmatigheid overspoeld wordt door de vorm en de re
actie daarop uit Den Haag („leve de kubus") zien we
bij Wouda (Gispen missen we). Rietveld is er met tal
rijke paradepaardjes (zig-zag; rood-blauw) vanaf de
invloed door De Stijl en de Nieuwe Zakelijkheid tot
een industriële koppelstoe! uit '57. Het verende sleep-
modei van Mart Stam ('26) heeft tot (bijna) in onze
dagen invioed uitgeoefend. Mam- ook buitenlandse lij
nen worden er getrokken: „Grand Comfort" van Le
Corbusier ('28), „Wassily" van Breuer ('25), Mies van
der Rohe met een armstoel uit '27 etc.
Deze oude stoelen blijven interessant, omdat ze on
danks de materiaalontwikkeling van hout naar metaal,
canvas, e.d. naar kunststoffen als polyester zolang het
heft in handen hebben gehouden en vaals nog houden.
Eerst nu is er iets te bespeuren van een aanval op de
traditionele zit-cultuur, omdat de eigenstandige moge
lijkheden van kunststoffen (i.p.v. namaakstoelen) ont
dekt worden en „het zitten" als maatschappelijk ver
schijnsel andere inhuod begint te krijgen. Vooral van
uit de Scandinavüsche landen en Italië komen impul
sen. Namen Eero Aarnio (Finland), Rosselli, Pesee,
Colombo (Italië). Andere namen uit de laatste 15 jaar:
Saarinen (USA), Arne Jacobsen en Paul Kjaerholm
(Denemarken) Yanagi (Japan), Kukkapuro (Finland),
Lonngren (Zweden), Friso Kramer, Nol Ooyevaar, Hein
Salomonsen (Nederland), Conran en Holdawav (Enge
land) etc.
Een tentoonstelling die voor velen interessant kan
zijn, maar waar veel meer van te maken geweest zou
zijn. „Dag stoei naast tafel"
iStfe.Ur %#v
Ook de, op last van het H. Officie,
verwijderde kruisweg uit het kerkje
van Wahlwiller is momenteel geheel
te zien op de grote retrospectieve
tentoonstelling van het werk van
Aad de Haas in liet Cultureel Cen
trum van Venlo. Meer dan 200 wer
ken geven er een zo volledig moge
lijk beeld van deze teruggetrokken
kunstenaar. Vanaf zijn Rotterdamse
tijd, de oorlogsjaren, zijn fel expres
sionistische periode tot werk uit
1970. Etsen, litho's, gouaches en olie
verf. Het is de eerste keer, dat het
gelukt is een dergelijke tentoonstel
ling van deze opmerkelijke kunste
naar (onlangs 50 jaar geworden)
bijeen te brengen: destijds omstre
den, nu bewonderd. Dit zorgvuldig
en veelomvattend overzicht (waar
onder twee passies, uit 1954 en
1961) is de moeite van het bezoeken
waard. Dat kan tot 12 april.
«Omstreden Calvariegroep in
Wahlwiller.
De kreet „Huis niet goed, geld terug", twee jaar geleden in deze krant
geslaakt door H. Krekel, heeft de nodige reacties opgeleverd. De vergelijking
„als je bij A.H. een muis in de yoghurt vindt, krijg je je geld terug of andere
yoghurt", deed velen naar de telefoon grijpen en de radio maakte met Krekel
een uitvoerig interview over zijn ideeën. „Ik heb persoonlijk geen acties
ondernomen, maar blijf hameren op de mentaliteit in de bouwwereld, waar
iedereen iedereen zit op te draaien, zich verschuilt achter de ander; waar
men het gevoel voor de materie is kwijtgeraakt. Op de ambtenaren-mentali
teit van Bouw- en Woningtoezicht, die in plaats van de mensen te helpen
en te stimuleren bij woningherstel, alleen maar aan de bel trekt."
Onder liet motto: „We kunnen zelf meer dan we denken" hoopt hij nu
„de sociaal-culturele wereld te kunnen porren om te komen tot begeleidings-
werkplaatsen, waarin iedereen in een verstaanbare taal (en niet in bouwvak
jargon) assistentie krijgt om de dóódsimpele handelingen, nodig bij woning-
herstel en -verfraaiing, toe te passen".
H. Krekel: „Ik heb hier (Dillenburgstr. Breda) het enige laboratorium in
de bouwwereld, waar ze kop èn handen gebruiken. Er zijn heel wat instan
ties, die de mensen willen helpen met hun woning. Maar het zijn ethische
luchtballonnen (ze gebruiken hun poten niet) of ze verdienen schatten in de
bouw. Maar dan krijg je b.v. zwembaden, die op 15 miljoen begroot zijn en
25 miljoen gaan kosten (uit de gemeensehapspot)
Ik denk aan het verhaal van de Utrechtse wethouder Jansen. In een oude
Utrechtse wijk heeft men de bewoners maar aan laten „knoeien" met hun
huizen. Er werden douches gebouwd, dakkapellen aangebracht etc. Het enige
wat Bouw- en Woningtoezicht deed was stimuleren en adviseren en niet
tekeningen opvragen en afkeuren., Het bleek allemaal heel redelijk gedaan.
En het verhaal, dat men zelf niets doet aan huurhuizen ging helemaal niet op.
Ei- zijn tegenwoordig acties om slechte woontoestanden. Wethouders gaan
redeneren met de bewoners. Er worden allerlei papieren plannen gemaakt.
Laat ze die mensen toch een pot verf in hun poten geven, advies verlenen
en desnoods premies zetten op eigenhandig herstel. De loodgieter en de tim
merman och, we zijn allemaal bang voor elkaar. Er wordt te veel ge
kletst. Je kunt een heel verhaal ophangen over een havenarbeider, als je
zelf nog nooit met een baal op je nek hebt gelopen. Dat slaat dan nergens op.
Zo wordt er ook vreselijk veel gezwamd over woningbouw. Maak de mensen
weer vertrouwd met de materie; breng dat gevoej ervoor weer terug. Leer
ze hun poten gebruiken. Ze kunnen meer dan ze denken. Het is nu nog een
happy-few, die het doet. De Doe-Het-Zelf-zaken kunnen ook geen advies
geven; die komen uit de bouwhandel, waar men dat gevoel ook kwijt is.
Doe-Het-Zelf-bladen kunnen de mensen het niet leren, omdat ze te moeilijk
zijn.
Wat ik concreet wil? Een taak voor de sociaal-culturele wereld. Lege ker
ken, lege gebouwen, buurt- en clubhuizen inschakelen als eentra, waar de
mensen technische steun kunnen krijgen bij het bewoonbaarder maken van
hun woningen. Waar B(edrijfs) K(ader) T(raining)-cursussen gegeven wor
den, waar men b.v. in 5 dagen leert lassen etc. Waar materiaal en begelei
ders aanwezig zijn. Begeleiders, die een andere taai spreken dan in de bouw
wereld gebruikelijk is en b.v. vertellen hoe simpel het is om een badkamer
te betegelen. Waar klachten geïnventariseerd worden en geadviseerd wordt
hoe met eigen werk oplossingen mogelijk zijn.
De toezichthoudende instituten, die er nu zijn, doen veel te moeilijk en
blijven steken in de „maren"Begeleiders zijn er genoeg te vinden. Ik
weet wel, dat ik een grote mond heb, maar wil de consequenties wel trek
ken" Aldus Krkel, die ervan overtuigd is, dat dit verhaal „ethisch wel te
verkopen is", maar tevens op „veel weerstand bij bouwondernemers en
onderhandelaren" zal stoten. Maar hij is het „onderhandelen" de papieren
rompslomp van „deskundigen", het theoretisch eisenpakket van' afremmende
commissies, de enge taal van Bouw- en Woningtoezicht, de „bezopen kosten"
waarmee de bouwwereld ons opscheept etc., flink zat. En wie niet' Wié
gaat er met hem tegenaan staan? (tel. 01600-51875).
EDUARD VISSER schreef zelf over
zijn bod-, „IIOMO SAPIENS" etc.
(Maimteaiu - 5 e Meridiaan-reeks):
„Een boek over de mens, het merk
waardigste wezen dat de evolutie
van bet leven op deze planeet heeft
voortgebracht. Een wezen dat bijna
alles kan.... eigenlijk is er maar één
ding dat de mens tot nu toe niet
kan: iets anders zijn dan een mens.
Maar, wie weet?". Visser voert in
dit boek, als een „science-fiction-
o-pera". een aantal mensen op, die
van doen hebben met „revolutie",
du= iets anders willen teweegbren
gen. De mislukking daarvan bepaalt
de ironie in het drietal verhalen.
Visser schrijft een soort mythische
symbolentaal, waarbij hij vaardig
een aantal literaire structuren han
teert. Het zijn korte bizarre verha
len, waarin hij het ongerijmde met
elkaar laat botsen. De veronderstel
ling, dat „de lezer onetwijfeld me
nig beroemd Leidseplein-revolutio-
nair zal herkennen", zal voor de
meesten wel in die veronderstelling
blijven steken, behoudens d-e enkele
keer (b.v. Van 't Reve), wanneer
het er duimendik opligt. De .verha
len komen nogal dicht iin de buurt
van het literaire bia-bla. Wat erger
is: onder een dekmantel van een
aantal laten we zeggen „grap
pige" verbalen wonden thema's aan
gepakt (mens -en revolutie), die in
houdelijk de schrijver te boven
gaan, zodat hij enkel tiarelantijnt
als een kat om de hete brij. Quasi-
liiteraiire fijnproever ij.
Voor de wat oudere jazzfans is
de plaat „SIX FACES OF JAZZ"
(an historic jam session) een plaat
om van te simullen. Op het label
Ember (CJS 826) ziijn een aantal
historische opnamen uit de jaren
veertig bijeengebracht, de „midde
leeuwen"' der j-aizz tussen de „klas
sieke" en de zogenaamde moderne
jazz. De tijd van de bebop, die toen
nogal gemoederen in beweging
bracht -en talloze jazzmusioi (ook op
deze plaat) tussen wal en schip
gooide. Deze stijl zal door velen nu
als „achterhaald" gekenschetst wor
den, maar zal ongetwijfeld velen
nog boeien of dierbare historische
documentatie opleveren. De zes ge
zichten, die als „toonaangevend" pa
raderen, zijn Charlie Parker (met
zijn bizarre saxofoonstijl en abstrac
te melodie-interpretatie), Dizzy Gil
lespie (die jarenlang met Parker in
één adem werd genoemd en wiens
geweldige trompetsoli én zangremi
niscenties aan Armstrong oproepen
al hebben ze een geheel eigen ka
rakter), Coleman Hawkins (met zijn
sonore en vitale sax), de vibrafomist
Red Norvo uit de Goodmanschool,
de bassist Oscar Fettiford, die in '44
lid was van d-e eerste bop-co-mbo
(52nd Street New York) en Eddie
„Lockj-aw" Davis, o-p sax, die vanuit
de Hawkinsscho-ol later m-et Basie
-en Griffin furore maakte. Maar
naast deze gezichten treffen w-e
-even bekende andere gezichten op
deze plaat: Trummy Young, Don
Byas, Johnny Guarnieri, Cozy Col-e
-e.a. D-e twaalf herperste nummers,
die vanuit verschillende combinaties
hier opklinken, zijn treffende illus
traties van de veertiger jaren (Se
venth Avenue, Esquire Jump, That's
the Blues, Hucklebuck etc.). De op
namen dateren uit d-e jaren '44 tot
'47 en zij-n stereo-geschikt gemaakt.
eindredactie
henk egbers
(Van een onzer verslaggevers)
DEN HAAG Prof. dr. W. Drees
jr. brengt geen financieel offer aan
4e gemeenschap, wanneer hij van
thesaurier-generaal van het ministe
rie van Financiën „gewoon" Tweede
Kamerlid gaat worden. Burgemees
ter J. J. A. Berger van Groningen
doet dat wel. Evenmin is zulks het
geval met de generaal-majoor J. van
Eisen in Doorwerth, die de wapen
rok aan de kapstok hangt om de
KVP in de Tweede Kamer te gaan
vertegenwoordigen. Waarom deze
merkwaardige gang van zaken?
Ter beantwoording van die vraag
moeten wij teruggrijpen op de
grondwet die bij ambtelijke functies
uitgaat van een aantal zg. incompta-
biliteiten, is onverenigbaarheden,
met het lidmaatschap van een zg.
volksvertegenwoordigend orgaan.
Het gaat daarbij in de praktijk om
de Tweede Kamer, waarin in begin
sel iedereen zitting moet kunnen
nemen, die de vereiste leeftijd en
nog een paar kwaliteiten heeft, res
pectievelijk niet op grond van zware
straffen of geestelijke onbekwaam
heid is uitgesloten. Onverenigbaar
heid betekent, dat in het algemeen
ambtenaren geen Tweede Kamerlid
kunnen zijn. Niet zo verwonderlijk
ook, want anders zo-u bv. een depar
tementsambtenaar als Tweede Ka
merlid zijn eigen minister kunnen
kritiseren. Niet dait dat een ramp
zou zijn, maar toch moet er „af
stand" zijn en een zekere gezagsver
houding.
Om n-u te bevorderen dat ambte
lijke funotionarissen net als ieder
ander wel in de Tweede Kamer
kunnen komen, is het in het Alge
meen Ambtenaren Reglement moge
lijk gemaakt, dat ambtenaren die
meer verdienen dan aan schadeloos
stelling voor de Tweede Kamer met
behoud van hun oorspronkelijke sa
laris en met het doen van afstand
dus van hun schadeloosstelling als
Tweede Kamerlid zal zqdanig
kunnen aantreden. Ze krijgen dan
non-activiteitsrendement maar
kunnen later niet zonder meer te
rugkeer in ambtelijke functie clai
men.
Dit heeft tot gevolg dat dr. W.
Drees jr. die als thesaurier-generaal
zo'n kleine 7.000 gulden per maand
bruto verdiende, dit inkomen houdt
en ook nog aanspraak kan maken op
salarisverhogingen die hem ten deel
zouden zijn gevallen als hij in func
tie gebleven was. Hetzelfde geldt
voor de generaal-majoor Van Eisen
die per maand rond 5500 gulden
toucheert. Ook dat salaris blijft gel
den, zodat het voor beide heren
geen bezwaar is over te stappen op
het voor andere Kamerleden gelden
de, lagere jaarinkomen van thans
f 42962. Het bovenstaande geldt na
tuurlijk, afgezien van hun eventuele
neveninkomsten.
Merkwaardig genoeg, maar toch
weer niet zo verwonderlijk geldt
deze regeling niet voor burgemees
ters, die geen ambtenaren zijn in de
zin van het algemeen Rijksambtena
ren Reglement, zij het dat ze in
materiële en sociale zin op heel veel
punten overigens met amhtenarer
gelijk gesteld worden. c
bedrijfsleven voor wie de aanvaar
ding van het Kamerlidmaatschap
heel vaak de beëindiging van hun
functie betekent en daarmee van
hun oorspronkelijke bron van in
komsten.
(ADVERTENTIE)
Burgemeester Berger van Gronin
gen gaat er dus op achteruit. Zijn
basissalaris als burgemeester ligt
tussen 80 en 90.000 gulden per jaar.
Ambtenaren zijn in 't algemeen
bevoordeeld boven mensen uit het
VerstoppingNeem
Samenstelling op Zuivere kruidenhasis
(Van onze correspondent)
LONDEN De nienwe Britse
immigratiewet, waarvan de tekst
een dezer dagen gepubliceerd
werd, heeft vinnige reacties uit
gelokt. Blanke leden van het Ge
menebest zijn boos, omdat Groot-
Brittannië hen in de toekomst als
gewone, niet Britse vreemdelingen
wil beschouwen. Zwarte en brui
ne immigranten beschuldigen de
conservatievenregering van ras
sendiscriminatie, omdat een van
de voornaamste punten van het
wetsontwerp, de zogenaamde
„patriate factor", voordeliger zal
blijken voor blanken dan voor
kleurlingen.
Dank zij de patriale clausule
zullen burgers van om het even
welk Gemenebestland vrije toe
gang tot Groot-Brittannië krijgen
als een van hun ouders of groot
ouders of zijzelf in het
Verenigd Koninkrijk geboren
zijn. Dit is een concessie voor
blanke Gemenebestlanden, zoals
Australië, Nieuw-Zeeland en Ca
nada, waarin veel Britse emi
granten wonen. Daarentegen zijn
er weinig kleurlingen, die kun
nen aanvoeren dat hun ouders of
grootouders in Engeland geves
tigd waren.
De regering-Heath ontkent, dat
de „patriale factor" in feite op
rassendiscriminatie neerkomt.
HEATH
Reginald Maiudling, minister van
binnenlandse zaken, verklaarde
„Er bestaan natuurlijk veel meer
blanke dan zwarte Gemenebest-
burgers van Britse afkomst, ma-ar
het aantal kleurlingen met Britse
voorzaten zal geleidelijk toene
men".
In 1967 kwamen in Groot-Brit
tannië meer dan 57.000 immi
granten aan. Vorig jaar waren
het er minder dan 30.000. De
meeste kleurlingen, die zich in
Engeland vestigden, hadden er al
familie wonen. Zoals de zaken er
op dit ogenblik nog voorstaan,
kunnen per jaar 8.500 gemenebest
burgers een werkvergunning krij
gen in het Verenigd Koninkrijk.
(Van onze Parijse correspondent)
In Bordeaux is een vreemde zaak
aan de gang. In 1965 werd begonnen
met de bouw van een nieuw cen
trum voor de PTT, waarin hoofdza
kelijk de post- en girodienst zou
worden ondergebracht. Het gebouw
van 8 verdiepingen heeft 50' miljoen
francs gekost. En daar verhuisden
1500 ambtenaren heen. Toen het
eenmaal zover was, werd er met
plezier gewerkt. Totdat een paar
ambtenaren op een middag naar Ma
dame Soleil zaten te luisteren. Deze
vrouw, die vroeger in een kermis
wagen rondreisde, heeft kans gezien
door met zon, maan en sterren te
biljarten, de beroemste vrouw van
heel Frankrijk te worden, zoals wij
onlangs ook op onze vrouwenpagina
meldden. Iedere middag van twee
tot drie komt zij voor de microfoon
van het reclamestation Europe. Wie
van de vele tienduizenden vragen
stellers zo gelukkig is aan de beurt
te komen, mag in een paar korte
woorden per telefoon zeggen onder
wat voor zorgen men gebukt gaal.
Aan de hand van de sterrenbeelden,
die deze zeer gewiekste vrouw in een
paar seconden raadpleegt, krijgt de
vragensteller raad.
Die paar ambtenaren hoorden op
een zekere dag in het begin van het
jaar Madame Soleil voorspellen, dat
er in 1971 in het zuidwesten van
Frankrijk een groot gebouw zou in
storten. Zij dachten dadelijk aan het
nieuwe gebouw van de PTT in Bor
deaux, vertelden het natuurlijk rond
en toen was het hek van de dam. De
bijgelovige zielen hadden geen mi
nuut rust meer en er waren er zelfs,
die voor alle zekerheid maar vast
met vakantie gingen. De directie zal
ermee en liet weten dat er helemaal
niets aan de hand wds. Maar de
verzekeringsmaatschappij werd op
haar beurt wantrouwig en liet een
onderzoek instellen naar de beton
nen fundering, die volgens niet te
controleren geruchten bedenkelijke
scheuren vertoonde. Dat alles werd
vanzelfsprekend aangeblazen door
een krantje. Het blaadje haalde her
inneringen op uit de jaren 1951 en
1953, toen een paar gebouwen, neer
gezet op initiatief van Chaban-Del-
mas, inderdaad op hun betonnen
funderingen zijn gaan wankelen en
ontruimd moesten worden.
Aan Madame Soleil is vanzelf
sprekend gevraagd, wat zij eigenlijk
precies heeft voorspeld. lie? Zei de
ze uitgeslapen tante, ik kan mij met
de beste wil van de wereld niet
herinneren, dat ik ooit zoiets heb
voorspeld.
Madame Soleil kijkt wel uitI.
Dezer dagen schreef de heer A. G.
H. Kerckhoffs uit Breda ons o.a.:
„Met veel genoegen heb ik kennis
genomen van de culturele intensive
ring, die u onlangs in de zaterdagse
editie van „De Stem" heeft kunnen
doorvoeren. Dit getuigt van een juist
inzicht in de leesbehoefte van een
belangrijke lezersgroep. Maar bij de
vele gebieden waarover de zaterdag
se artikelen zich uitstrekken, ont
breekt tot mijn spijt de literatuur,
of nauwkeuriger gezegd (om de ge
regelde poëziebeschouwingen geen
afbreuk te doen) het literaire proza,
de roman".
Als docent aan een pedagogische
academie constateert hij enerzijds
bij studenten een grote belangstel
ling voor de moderne roman, terwijl
hij anderzijds bij lezersgroepen bui
ten de studentenwereld meent te
moeten vaststellen dat de behoefte
aan een literaire krantenrubriek af
neemt, naarmate deze groepen ze
eigenlijk meer nodig zou hebben.
De grondtoon van dit betoog kun
nen we onderschrijven, waarbij on
zerzijds^ de volgende randbemerkin-
gen zijn te maken. De zaterdag-
bijlage („Vrijuit") is een gezamen
lijke produktie van De Stem, Gel
derlander en Nieuwe Limburger.
Vanuit drie verschillend georiën
teerde redacties wordt regelmatig
overleg gepleegd om tot een zo ge
varieerd mogelijke inhoud te komen.
Onze voorkeur gaat niet uit naar de
nogal vaktijdschrift-achtige literaire
analyses van sommige landelijke
bladen, maar veeleer naar de zuive
re informatie (krant is primair een
informatie-orgaan). Het toenemend
aantal studerenden is daarmee ge
baat. De analyses zijn dan voor het
klaslokaal en de vak-docenten.
In de door-de-weekse krant trach
ten wij zoveel mogelijk, in korte
rubriekjes, aan deze behoefte tege-
noet te komen, al zijn we ons be
wust dat dit nog voor verbetering
vatbaar is. Daarbij spelen nog ande
re factoren een rol. Wij zijn primair
een regionaal dagblad. Daarom
schikbare ruimte besteed aan regio
naal algemeen en sportnieuws (groot
lezerspubliek). De culturele redactie
heeft daardoor haar beperkingen
wat betreft mankracht, ruimte en
financiële mogelijkheden. Met die
beperkte mogelijkheden wordt aan
een ontwikkeling gewerkt. Daarbij
kan de positie van de cultuurredac-
tie vergeleken worden met die van
het departement van CRM in de
landspolitiek op dit moment en dan
weet u waarschijnlijk hoe ongeveer
de kaarten liggen. Geen ideale situ
atie, maar het is een roeien met de
riemen, die we hebben.
DE REDACTIE
