Zaterdagbij lage van 6 februari 1971
Enquete van „Muziek Express'
wees het uit
Boudewijn de Groot is
ondanks twee jaar niets doen
nog steeds een van de populairste
Nederlandse zangers. Maar voor
hem hoeft het niet meer
ES®
cSMMI
.vrij.
uit
door
WIM WENNEKES
D
e telefoniste-
receptioniste van platen
maatschappij Phonogram's
programmaburo in Hil
versum vraagt verwon
derd: „Komt U voor Bou
dewijn de Groot?
Dat lijkt me sterk. Hij is er
niet. Volgens mij zit-ie in
Amsterdam. Thuis of zo.
Heeft U een afspraak ge
maakt? Ja? Voor twee uur
vanmiddag? Daar snap ik
niks van. Bo heeft een keu
rige Phonogram-agenda,
warin hij netjes al zijn af
spraken noteert. Ik kan me
niet voorstellen, dat hij U
is vergeten. Moment. Ik
klim even in de telefoon.
Gaat U intussen hier maar
even zitten, dan zullen we
zorgen voor een lekker
kopje thee".
Boudewijn blijkt inderdaad
thuis te zitten. Heeft de week
tevoren een hele middag op
de heren zitten wachten en
toen is er niemand komen
opdagen, verdomme. De te
lefoniste gooit het op een
communicatie-stoornis en
zegt: „Kom nou maar. Ik
hou de heren hier wel even
bezig".
Dik drie kwartier wachten.
Bij telefoniste Christine
meldt zich in die tijd half
zingend en spelend Neder
land. De resterende helft
wordt door haar bazen aan
gevraagd. Seth Gaaikema,
Conny Vink, de Jacksons, etc
Alleen met Gerard Cox wil
maar geen telefonisch con
tact tot stand komen
Nul-nul-acht wordt om dui
delijkheid gevraagd: „Juf
frouw, de heer Cox, cee-oo-
iks, in Rotterdam doet tahie-
wauwau. Heeft-ie zijn reke
ning niet betaald of zo? Kunt
dat even uitzoeken en te
rug bellen?"
Gerard Cox blijkt midden in
een verhuizing te zitten. Hoe
dan ook. Boudewijn komt op
dagen. Glimlacht verlegen
en zegt: „Kom, we gaan bo
ven zitten. Sorry hoor, dat
net zo lullig gegaan is, maar
K had begrepen dat jullie
onge week al gekomen zou-
aa&K-is eigeniijk de
P® uitlegDe lezers van het
grootste Nederlandse tiener-
Wad, Muziek Expres, heb-
en hem, Boudewijn de
Groot, gekozen tot nummer
hw1" rijtje van popu-
p'ïe Nederlandse zangers.
dat', terwijl het bijna 2
whl ®ele£en is dat Boude-
,'i Groot op muzikaal
geoierf iets opvallends deed.
egenwoordig is hij keurig in
loondienst van platenmaat-
dw Prv honogram als Pr°-
Pnnm u'®- hüge PIaats °P de
KllaritftsIijst moet hem
•lebben?2 ndnst verw°nderd
Boudewijn: „Verrek, zeg.
vanmirfa dat ik dat pas sinds
van-mo .Weet? Een vrietld
derd^ N81 J' Maar verwon-
Sen ne' dat kan is niet
of koud W0rd er niet warm
ik UM. Van- Ik gel00f. dat
rSfajs.'*"
Boudewijn de Groot: „Ja,
herinner'' misschler> zijn de
moet ?"?gen nog sterk- Je
een vergeten, dat bij
groen grote
nog steeds nl tndSe j°ngeren
kalt i »Van mij
aan a staan. En ik neem
en Ld dle gr°eP mij zo af
n.„M ,n°g eens onder de
ï'f °at is vrij logisch,
ik. D r is ook veel
FOTO WIL NILWIK
vraag naar een nieuwe lang
speelplaat van me. Ik weet
niet hoe het komt, maar de
vertegenwoordigers van de
maatschappij hebben al meer
dan eens van platenhandela-
ren te horen gekregen, dat er
voor een nieuwe LP veel be
langstelling bestaat. Zoiets als
„Voor de overlevenden", de
succesvolste plaat die ik ge
maakt heb. D'r zijn al plan
nen. Waarschijnlijk ga ik
weer iets doen met Léhnaert
Nijgh. Maar optreden? Nee,
dat zie ik niet meer."
Waarom eigenlijk niet?
Boudewijn: „Ik heb het zo
best naar mijn zin. Het werd
gewoon shit. In je eentje met
je gitaar onder je arm via al
lerlei modderige paadjes naar
dorpjes rijden waar je nog
nooit van gehoord hebt. Dat
interesseert me niet meer.
Verschrikkelijk was die peri
ode. Op het laatst kreeg ik er
gewoon obsessies van. Mid
den in de nacht schreeuwend
wakker worden. Die toer,
weet je wel. Dat is niet vol
te houden. Zingen in stoffige,
soffige keldertjes. Ik moet er
niet meer aan denken.
Daar kwam nog bij, dat ik in
die tijd nogal wat rottigheid
heb gehad in de privé-sfeer.
Ik zag het niet meer. En dan
op een gegeven moment kom
je zo ver, dat je denktdat
ze allemaal maar dood vallen.
Ik kap ermee. Dat heb ik toen
gedaan. Ik ben naar Drente
gegaan. Op een boerderij.
Niks doen. Nadenken. Met
het geld dat ik nog over had,
heb ik m'n belasting betaald.
Op die manier heb ik gewoon
een einde gemaakt aan een
periode". Een periode waar
over hij maar liever niet
praat
„Ja. Nou nee. Ach, weet je.
Wat heeft het voor zin Voor
mij betekent die tijd niets
meer. Ik heb me er van los
gemaakt. Maar ergens blijft
het je toch achtervolgen. In
gesprekken met journalisten
bijvoorbeeld. Zoals nu. Of als
ze je weer eens nawijzen op
straat en om een handteke
ning vragen. Ik doe het. Ik
praat erover, omdat er naar
gevraagd wordt. Maar het is
echt niet zo, dat ik na zo'n
gesprek 's avonds niet in
slaap kan komen. Het is net
wat ik zeg het doet me niks
meer. Ik heb geen zoete
herinneringen. Ook geen uit
gesproken slechte. Het is
voorbij. Af. Uit. Amen".
Hoe vult hij nu zijn dagen?
Boudewijn de Groot„Wat
ik doe Tja, werken of zo.
(lacht). Ik ben dus producer
bij Phonogram. Dat houdt in
het organiseren, voorbereiden
van platenopnamen. Erg tijd
rovend werk. Je moet nu zelf
achter het talent aan. Audi
ties bijwonen en zo".
Dat is een hele omschake-
lin
Boudewijn „Nou nee, dat
valt wel mee. Toen ik nog
aan de lopende band platen
maakte, begon het produce
ren van een plaat steeds meer
m'n aandacht te krijgen. Een
beetje rommelen met de
knoppen. Nou ja, rommelen.
Het is wel meer eigenlijk.
(Op hoge, dramatische toon,
ironisch lachend). Ik ben
producer en dat is in zoverre
een vak, dat het voor een
groot deel op ervaring aan
komt. Ervaring. Ervaring. Er-
vaaaaaring. Ha, ha, ha".
Je hebt als producer niet
alleen de taak te zorgen voor
pop-produkties.
Je hebt ook al een carnavals
plaat opgenomen. Dat is in
sommige kringen met hoonge
lach ontvangen. Er werd ge
zegd en geschreven: Nou, nou,
die Boudewijn heeft ook met
zich laten sollen. Die laat zich
nu voor' alles en nog wat ge
bruiken bij een super-kapita
listisch bedrijf als een platen
firma. Boudewijn: (Langzaam
maar zèèr verontwaardigd)'
"Baaaaaah. Wat idioot, zeg
Wat een larie. Wat een onzin.
Dat is lullig, weet je dat? Dal
is lullig... Waar heeft dat nou
wat mee te maken. Ja, ik
maak carnavalsmuziek. Nou
en? Ik ben producer uit eigen
vrije wil. Ik heb gevraagd om
,Het is
voorbi i
af
uit
amen'
bij Phono'gram in dienst te
mogen komen en dan weet je
dat je van alles te wachten
staat. Ook carnavalsmuziek
Maar wat geeft dat? Het gaa'
er toch maar om, dat je een
nummer op de plaat zet.
(Weer ironisch). Dat je een
artiest opzweept tot grote
prestaties. Elke muzieksoort
vraagt om andere technieken
En dat is het enige waar ik
wat mee te maken heb. Voor
de rest zal het een grote rot-
zorg zijn wat 'ze' zeggen. Als
het aan 'ze' ligt, doe je he1
toch nooit goed. Maar met 'ze
heb ik nou toevallig eens he
lemaal niets te maken. Ik dos
wat ik wil. Net zo goed als IK
op een gegeven moment be
sloot dat ik met optreden
moest stoppen, zo neem IK
nu nog de besluiten, die me
zelf aangaan. Mag ik alsje
blieft?"
Tijd om nog wat meer foto's
te ^chieten. Tijdens het ge
sprek is de fotograaf al druk
bezig geweest vanuit allerlei
hoeken (Wanneer de fotograat
op een kwaad moment al
doende bij de verslaggever
op schoot dreigt neer te val
len laat Boudewijn weten:
"Hoei, leuk zeg. Ga gerust je
gang. Ik mag dat graag zien.")
Een verzoek: Boudewijn ach
ter zijn buro. En dan knip, ik
heb je: Boudewijn: "Achter
m'n buro. Hè, nee. Moet dat
nou? Je hebt zo toch wel ge
noeg. Het idee. Achter m'n
buro op de foto. Nee, sorry
hoor, maar dat zie ik niet.
Maar als het per se moet
Nee, vergeet het maar. Dat is
niks".
