Het nieuwe padvindershuis
PIETER-
PAUL
POTLOOD
iizorgsters
mm
PIM EN PAM
De domme
cowboy
DE POES EN
DE MUIS
Mm
%r kmmm> m
imargpiBt
Udu$h. de scalp vanhefYM Een scalp zotP
bleekfezicht l'jhtmaar A derhaar.Miseen
r,
Enif voor je verzameling
Blinhend.MHanfharlp...
örote vaarde op ruilbeurs
rEn je kriitf er m'jn pistool ah preY
mie bil als je de kinderen vrijlaat! J
;HSt
stmt-
ïrix
JOSEPHINE
X
X
O
O JOSEPHINE
MENHOOP
METSELEN
wsm
MK13M
UCKY
■UKE
SUSKE
EN WISKE
de
daltons
°P vrije
voeten
twee
toffe
totems
ZATERDAG 24 OKTOBER 1970
iër ng en verdere voor
den volgens de salaris
van de Contactcom-
le van Landelijke Orga-
les.
vesting geschiedt in-
Indiensttreding om-
ks lanuari 1971.
jerige schriftelijke solli-
les aan de algemeen
lomisch directeur direc-
iet-nieuwbouw Fl. v.
chemlaan, Haarlem-
alkwijk.
2al ons nieuwe hoofd
industrieterrein Noord
- in gebruik worden
Financiële- en Inkoop-
t moderne kantoorpand
nog een vakature voor
te voeren afwisselende
ijgt.
een ULO-opleiding of
Itieve ervaring gewenst,
tot aanbeveling.
itgenodigd schriftelijk of
en bij
KEMPER BETON N.V.
Oostdijk 27
Rotterdam-27.
Tel. :010-194455
;he inrichting
id Bath (Z.)
geopende nieuwe
ervaren verplegenden
iet diploma a en/of b
tsen als
j plaats voor enkele
leen eigen geregelde
Bergen op Zoom.
der bezwaar in deze
stad gaan wonen.
staan er gunstige
ijkheden in eengezins-
n te Rilland-Bath.
jhten aan het bestuur
lus stichting, Henric
e 's-Hertogenbosch,
an vacature no. 1003.
UNIEK.
ken kontakt met kandi-
oor de funktie van
t wordt aan een be-
le jonge vrouw met een
algemene ontwikkelingi
persoonlijke eigen
en bezit welke nodig
de mentrix bij te staan
odig te vervangen in
ik.
'keur gaat uit naar kan
met een sociaal-cultu-
eiding en ervaring (b.v.
Hof of Kinderbescher-
et ervaring).
rden uitgenodigd hun
ie met personalia en
Iding en ervaring 'e
d van de Verplegings-
iberg, Galderseweg 81.
lu r
cl
LU
uo
Cl
LU
c/i
De wekker bij de burgemeester
van Halvedam liep af om half ze
ven. Dat was heel bijzonder, want
de burgemeester sliep altijd uit
tot negen uur. Maar vandaag was
het een grote dag, dè grote dag
voor de burgemeester. De minis
ter zou namelijk komen om de
eerste steen te leggen voor het
nieuwe padvindershuis. De bur
gemeester greep naar de wekker
om hem af te zetten, maar hij gaf
er een klap tegen en op de grond
ratelde het ding verder.
Toen moest de burgemeester zijn
_ed wel uit. Met zijn blote voeten
stond hij op het koude zeil. „Jans,
waar zijn mijn pantoffels?" riep hij
tegen zijn vrouw, die nog sliep en
die alleen maar riep: „Kijk maar in
de ijskast". „Jans, wordt wakker",
bulderde de burgemeester, „je weet
dat het vandaag de dag van mijn
leven is, èn van het jouwe." Dat
hielp. Jans deed één oog open en
voelde aan haar hoofd, dat vol krul
spelden zat, ter ere van de grote dag.
„0 ja", zei ze toen, „wat zalig". „Ja
zeker zalig", zei de burgemeester
zenuwachtig, „en waar zijn mijn
pantoffels nou?" „Onder het bed,
Eeve", zei Jans en met een „zeg-
dat-dan" haalde de burgemeester
zijn pantoffels onder het bed van
daan.
„Moet je een bruine of een witte
boterham?" vroeg Jans, terwijl ze
een kopje thee inschonk. Maar de
burgemeester hoorde haar niet. Hij
dacht alleen maar aan de toespraak
die hij straks tegen de minister
moest houden. En daarom zei hij
alten maar: „Graag, excellentie".
Het was net een mierenhoop op
het kleine stationnetje van Halve-
i, De burgemeester liep heen en
peer en prevelde voortdurend: „Wij
zijn verblijd o nee... blij zijn we
vandaag..." Dan was er de commis
sie van ontvangst: zes heren in een
zwart pak en een hoge hoed, die
door elkaar riepen: „Waar is Karei,
ivaar is Jopie?" Ze hoorden elkaar
bijna niet, want de fanfare van het
dorp was „Turf in je Ransel" aan
het repeteren en de grote hoorn
speelde alsmaar vals. En dan waren
er nog de kinderen van Halvedam,
die maar rondrenden over het stati
onnetje en iedereen voor de voeten
liepen.
De hopman van de padvinders
werd er wanhopig van. Het was ook
een beetje zijn grote dag, want zijn
padvinders zouden een nieuw huis
krijgen. Hij keek zijn padvinders
aan. Ze hadden allemaal hun
mooiste uniform aangetrokken. „Nog
een keer", riep de hopman. „Een
padvinder is moedig, een padvinder
is trouw", riepen de padvinders,
een padvinder is..." „Stop", riep
hopman, „een beetje gelijk alsje
blieft, verder... „rein in gedachten,
woord en daad".
En toen kwam het bericht uit Den
■aag: „De minister is zojuist ver
hakken. Over een half uur is hij bij
P Iedereen op het kleine station
werd nog zenuwachtiger en deed
'"es nog meer verkeerd. Even later
"as de rookpluim van de locomotief
Jl te zien. De burgemeester rende
'aar het stationsgebouwtje, waar
sin vrouw aan het koffie zetten
was „Jans, is de koffie klaar?"
hulde hij, „hij is er zo".
Een paar kinderen gingen op de
'ails staan. „Kom terug", schreeuw-
hun angstige moeders en ze
sleurden de kinderen weg van de
'ails. Hierop begonnen de kinderen
j® joelen, dat ze het daar veel beter
konden zien.
En toen drong plotseling de hop-
'an door de menigte. „Burgemees-
!t", stamelde hij, „alles is in orde...
er is een emmertje met cement
en..." „Non, dat is toch keurig", zei
de burgemeester. „Ja, maar", huilde
de hopman bijna, „er is geen eerste
steen."
„Waaat?" riep de burgemeester,
„hoe kan dat nou, we hebben hon
derden stenen besteld bij de fa
briek". „Ja", zei de hopman, „maar
er is een staking op de fabriek. De
stenenmakers willen meer geld. Ze
hebben met grote spandoeken ge
zwaaid en ze hebben geroepen:
„Geen geld, geen werk". „Oooo",
kreunde de burgemeester, „wat
moet ik nu dadelijk tegen de minis
ter zeggen: „Excellentie, hier is het
emmertje met cement, maar een
steen, nee, die hebben we niet. Laat
een van de padvinders ogenblikke
lijk een steen gaan zoeken". „Ja,
maar waar?" huilde de hopman
weer. „Weet ik veel", schreeuwde
de burgemeester, „breek het raad
huis maar af, of wacht... misschien
weet mijn vrouw raad". Zijn vrouw
wist altijd raad als haar man pro
blemen had.
Ze konden het gefluit van de loco
motief al horen. De burgemeester
stormde het stationsgebouwtje weer
binnen. „Jans", riep hij, „Jans, er is
geen steen". „Geen wat?" zei Jans
en goot de koffie op. „Geen eerste
steen voor de minister om te metse
len, weet jij niets?" „Ik heb geen
stenen", zei Jans, „ik heb alleen
maar kopjes en schoteltjes". „Dan
nemen we tnaar een kopje en een
schoteltje", zei de burgemeester ra
deloos.
De trein stopte en de minister
stapte uit. De burgemeester rende
naar buiten en gaf de minister een
hand. „Wilt u een kopje koffie?"
vroeg hij. „Eh ja", zei de minister,
„graag". „Wilt u mij dan maar vol
gen?" vroeg de burgemeester en liep
naar het stationsgebouwtje. „Dit is
mijn vrouw, excellentie", zei de
burgemeester. „Ah, tot genoegen",
zei de minister en kuste Jans de
hand. „En nu koffie", riep Jans,
„alstublieft excellentie". „Ah, dank
u", zei de minister, „wat een enige
Pim gaat op stap. Hij gaat naar
reus Boem. „Ik ga mee," zegt Pam.
„Dat mag," zegt Pim," maar
dan moet je wel goed uitkijken."
Daar komt haas Hop aan. Haas Hop
is een goede vriend van Pim en Pam.
Het is een goede vriend hoor. „Hé,
haas," zegt Pam, „let je op ons
huis?" „Waar gaain jullie heen?"
vraagt haas Hop. „Wij gaan naar
reus Boem," antwoorden Pim en
Pam. „O, dan is het goed," zegt
haas Hop, „dan pas ik wel op jullie
huis."
kopjes heeft u, mevrouw". „Ja hè",
zei Jans „dat is echt Halvedams
aardewerk".
De koffie smaakte de burgemees
ter niet, zijn hart bonsde en U
bent wat stil, burgemeester", zei de
minister, „voelt u zich niet lekker?"
„Eh ja", schrok de burgemeester,
„ach ja, het gebeurt niet iedere dag
dat er een minister in Halvedam
komt...." Die een eerste kop en scho
teltje metselt, had hij willen zeggen,
maar hij bedacht zich.
„Eh", zei de minister, „waar moet
het nieuwe padvindershuis komen?"
„Achter het station, excellentie", zei
de burgemeester, „zullen we maar
gelijk gaan?" „Wat een haast", zei
de minister. „Ja, maar het ziet er
naar uit dat het gaat regenen", zei
de burgemeester zenuwachtig „O",
zei de minister, „dan ziet u meer
dan ik". Maar hij stond toch op en
alle andere mensen stonden ook op,
natuurlijk.
„Hier", siste Jans en drukte de
burgemeester een kopje en een
schoteltje in de hand De burge
meester werd even heel bleek,
zuchtte toen en zei tegen de minis
ter: „Gaat u mee?"
Erica Kieboom, 7 jaar,
Sas van Gent
Ze liepen achter het stationnetje
om naar het veld waar het padvin
dershuis moest komen. „Wel nu",
zei de minister, „waar moet ik de
eerste steen metselen?" „Eh, excel
lentie", stamelde de arme burge
meester, „het is geen steen, het is..."
hij slikte even, „...het is, het zijn...
een kopje en schoteltje..." „Een kop
en schoteltje", herhaalde de minis
ter, en trok even zijn wenkbrauwen
op. „Ja", zei de burgemeester. Hij
haalde eindelijk zijn handen achter
zijn rug vandaan en liet de minister
het kopje en schoteltje zien. „Eh,
het is iets nieuws", zei hij toen.
„O", zei de minister, „nou, ik moet
zeggen, het is wei origineel, hoor,
een padvindershuis van echt Halve
dams aardewerk. Ik zou haast zeg
gen: er was geen steen in voorraad
en daarom hebben jullie besloten
dan maar een kop en schoteltjes
huis te bouwen, ha, ha, ha". Het
hele gezelschap brulde van het la
chen. Ook de burgemeester. „Hoe,
hoe kon u dat nou denken", hikte
hij.
„Nou goed, even ernstig", zei de
burgemeester. Hij pakte het em
mertje met cement en metselde het
eerste kopje en schoteltje. Alle men
sen klapten en iedereen was vrolijk.
Een jaar later opende de minister
het nieuwe padvindershuis. Het was
helemaal gebouwd van kopjes en
schoteltjes. Het staat er nog steeds
in Halvedam. Iedere zomer komen
er honderden mensen naar kijken.
En naast het padvindershuis staat
een stalletje. Daar verkopen ze
prentbriefkaarten van het kopjes en
schoteltjes-huis en daar staat op:
„Groeten uit Halvedam".
ELS SMIT
p- e j
Hetty Bouwens, II jaar, Breda.
Er was eens een cowboy, die zat op
zijn paard. Er kwamen negentien in
dianen van achter een rots vandaan.
Een indiaan trok de cowboy aan zijn
been. Een ander schoot hem een pijl
door zijn hoofd.
Ineens kwamen er wel twintig
cowboys op hun paarden aangereden.
Ze schoten alle negentien indianen
dood.
En hoe gaat het nu met die domme
cowboy? Nou, die zal voortaan wel
een beetje beter oppassen.
Jos van Daele, 7 jaar,
Koewacht
Er waren eens een muis
en een poes.
De poes zag de muis.
En piep, piep, piep.
De poes hoorde het
en ging op de muis af.
Hap, hap, hap,
wat smaakte dat lekker.
Hugo Renne, 8 jaar, Dorst.
Een poosje geleden
liep Pieter-Paul Pot
lood eens langs een
kazerne.
Hij zag daar een sol
daat op wacht staan en
dat bracht hem op een
idee voor een tekening.
Julie zien het resultaat
Doen julie mee
Het vernieuwde Belgische dames
blad MIMO (voorheen Mimosa)
brengt deze week een uitgebreid
verhaal over de nieuwste Holly-
wood-ontdekking Ali MacGraw.
Een naam die nu nog onbekend is,
maar dat zou in de toekomst wel
eens kunnen gaan veranderen,
meent het blad. In Mimo is deze
week ook een, wat men noemt
„spelletjeswedstrijd" opgenomen,
„Ontmasker beroemde vrouwen".
Aardige opgaven, die met een
beetje geduld en wat goede wil
goed oplosbaar lijken.
Veel bleef by de „vernieuwde"
Mimo hetzelfde. Nieuw is echter
de vaste rubriek van Mies Bouw
man, waarin zij „voor de vuist weg"
wat grappige verhaaltjes vertelt.
Mies saras-gêne blijkt gewoon een
gezellige praatrubriek.
Gebleven zijn de modereportages,
weekmenu.s, feuilletons en de nog
altijd boeiende. Marsupilami-strip.
„Kamp Vucht laten we de
benaming „woonoord" maar gauw
schrappen is een plaats om als
Nederlander hard vandaan te lo
pen" constateert de LIBELLE deze
week in een goed opgezette repor
tage over jonge Ambonezen.
„Heimwee is mijn metgezel" laat
het blad de 17-jarige Sutia zeggen.
Maar als men verder leest onder
welke onvoorstelbare omstandig
heden vele Ambonezen in ons land
Koningin Wilhelminawoud, een
woud van majestueuze cederbo
men. Men kan daar zelf ook een
boom laten planten, door simpel
weg een bedrag van 7,50 over te
maken. In de loop der jaren zijn in
ons land al heel wat van deze
boom-acties gehouden, maar op het
hoofdkantoor van het Joods Natio
naal Fonds te Amsterdam, ver
wacht men, dat déze actie alles
gaat slaan. Dat Prinses de actie
warm aanbeveelt behoeft geen be
toog.
Dat James Last verstand heeft
van muziek weten de meeste men
sen wel. Maar dat hij van het
huwelijk nog meer verstand heeft,
zal volgens Prinses niet zo bekend
zijn. Vandaar een complete kleu-
renreportage over het huiselijk ge
luk van de familie Last, de musi
cus die ook van zijn huwelijk een
evergreen maakte.
Mia Stollman, de moeder-overste
van Limburg genoemd, heeft er
zo'n 25 jaar pionieren opzitten in
de Limburgse Katholieke Arbei
dersvrouwenbeweging. Sinds kort
heeft zij ook zitting in de Provin
ciale Staten van Limburg. Hoe zij
aan haar bijnaam komt wordt dui
delijk bij het doorlezen van het
vraaggesprek dat Prinses met haar
had. Mia Stollman komt daaruit
tevoorschijn als een moderne kriti
sche vrouw, die echter het wezen
van het vrouw-zijn nog altijd be
langrijker vindt dat het emancipa-
tiegedoe! Dat er voor de vrouwen
nog heel wat moet veranderen
staat voor haar wel vast. Een zeer
interessant artikel.
Verder in Prinses deze week
buiten de vaste rubrieken de nieu
we Primeur-quiz, Prinses-reizen
en voor de kinderen Polletje
Pluim.
moeten leven, kan men zich goed
voorstellen wat een jong meisje
bezielt een stengun te willen dra
gen, te vechten voor wat zy als
haar recht ziet.
„Dag vogels, dag bloemen, dag
vissen" is het motto van een tweede
actueel verhaal. De schoolplaten
van vroeger zijn jammerlijk ver
ouderd, want op de serie „In sloot
en plas", „In de weide" of nog
enger „In de rivier" staat nog
veel afgespeeld, dat weldra niet
meer te vinden zal zijn. De mens
is hard op weg om zijn wereld
onleefbaar te maken. „Maar met
ach en wee roepen kunnen we de
natuur niet redden" stelt Libeles
Paul Man.
De moderedactie heeft deze week
het wit wat meer kleur gegeven.
Het traditionele bruidssuikerwit
van wiraterbruidjes stak tegen de
sneeuw niet zo goed af, meent het
blad. Vandaar iets meer dan zes
volle pagina's nieuwe bruidsmode,
variërend van paars tot toch
weer wit. Niet alleen voor de-
cemberbruidjes een aardig over
zicht.
Verder in deze Libelle handige
tips voor een fonduemaaltijd; de
Libelle-gezondheidsgids; de ver
volgverhalen en natuurlijk de vaste
mode- en receptenrubrieken.
Heeft u konmgjn Juliana al eens
met een sigaret in de mondhoek
afgebeeld gezien? Deze week kunt
u dat bekijken in het „weekblad
voor de vrouw var nu" zoals
PRINSES zich graag noemt. Een
grandioze foto-serie van Koninklij
ke reacties bij de wedstrijd Feijen-
oord-Estudiantes.
„Een levend monument voor
Wilhelmina" is de titel van het
openingsverhaal. Israël krijgt een
„In deze tijd van koele, zakelij
ke architectuur waartussen zich
het nuchtere, nerveuze leven van
alledag afspeelt, manifesteert de
mode zich plotseling op een nieu
we, romantische manier. De vrouw
mag zichzelf zijn, zich uitleven, en
ze geniet ervan". Aldus luidt de
inleiding van de grote wintermo
de-reportage in de MARGRIET.
Veel kleurenfoto's illustreren het
lange, puur vrouwelijke silhouet,
dat de modekoningen voor deze
winter hebben voorgeschreven.
Pruiken zijn tegenwoordig een
mode-artikel zoals een handtasje
of een paar schoenen. Toch zijn er
pruiken en pruiken: pruiken die u
kunt kopen voor zo'n vijftig, zestig
gulden, maar er is ook de pruik
van prinses Ira von Fürstenberg,
die zo'n 3000 gulden heeft gekost.
Kortom een hele pruikenparade.
Margriet biedt een heel aardig
overzicht van wat er zoal te koop
is.
In de serie lijn'70 opnieuw een
aantal praktische tips: het zondaars
dieet gunt u één dagelijkse zonde,
baden steunt uw dieet en het
blijkt mogelijk van het werk van
een huisvrouw gymnastiek te ma
ken. Juist huisvrouwen, die er ei
genlijk nooit tijd voor hebben,
kunnen van deze tips profiteren.
Deze achtste aflevering van
„Lijn'70" staat weer boordevol
nuttige informatie.
Verder in Margriet een heel fij
ne reportage over een onbekend
facet van de dierentuin „Artis on
der water"; de tweede aflevering
van het vervolgverhaal „Jenny";
een moderne moeilijkheid voor de
geëmancipeerde vrouw: „Waar
blijven de kinderen; veel mode en
natuurlijk de Smurfjes.
25=
