POKO EN DE DIEF
VAN BERGDORP
De heks die een goede
mooie toverfee was
Een wapen-raadse
12 3 4 5
EENGEZINS
WONING
JOSEPHINE
O JOSEPHINE
LUKE
LUCKY
de
daltons
op vrije
voeten
SUSKE
EN WISKE
twee
toffe
totems
20
Gescli. heer, 30 jr, geen kind,
m. zelfst. pos., zs.k.m. meisje
of j.vr., kind g. bezw., geloof
of huidski. niet van belang,
moet wel eerlijk en vooruit
strevend zijn. Br. m. foto o.e.r.
Brieven onder $o. RK 017153
C.
Heer, 61 jr., Ned. herv., zoekt
kennismaking met vrouw van
50 a 60 jaar. Om de eenzaam
heid op te lossen. Ben in bezit
van auto. Brieven onder num
mer GK 010915 C.
Weduwnaar gezond, 67 ^aar
mooie woning te Etten-Beur,
wil kennismaken met dame of
weduwe voor aanspraak. Br.
ond. no. EK 029336 C.
landbouw
Te Roop Shetland veulen, half
jaar merrie, tel. 01140-2343.
Diversen
Nieuw lucratief produkt voor
vrije assurantieagenten-verte»
genwoordigers. Geen sparen
en-of beleggen. O.V.M. Wilhel»
minapark 33a, Tilburg. 04250»
30156.
Kalkoenschieting, om 60 kal
koenen, op staande wip, op
zondag 11 oktober, bij café
Sport te St.-Jansteen. Aanvang
2 uur.
Schieting bij H. Claessens te
Lamswaarde. Op zondag 11
oktober, aanvang half 3. Het
Bestuur.
Schieting bij de wed. Leeraert,
Zandberg. 11 oktober, op 2
wippen. Inleg f 2,75. Terug f
2,-. Aanvang 14.30 uur. Het
Bestuur.
Grote schieting op zaterdag 10
oktober bij P. Leeraert-Nijs,
Hulst. Begin 3 uur.
Schieting zondag 11 okt. café
De Rooien Oedt, Stationsstr. 1,
Sas van Gent. Inleg 75 fr.
Terug 60 fr. Gratis 300 fr.
Vooruit 3600 fr. Begin 3 uur.
Schieting op zondag 11 oktober
bij C. de Kindt, Kapellebrug,
aanvang 3 uur.
Schieting op zondag 11 okto
ber bij A. Menheere, Noord
straat Aanvang 3 uur, op 2
wippen.
Grote binnenschieting op zon
dag 11 oktober bij R. de Vil
der, Hulst. Op 2 wippen, aan
vang 3 uur.
TE HUUR GEVRAAGD:
Voor een onzer medewer
kers zoeken wij in de di-
rekte omgeving van Etten-
Leur een
LONGYEAR
NEDERLAND N.V.
Nijverheidsweg 47,
ETTEN-LEUR
Tel. 01608-4250.
DE STEM VAN ZATERDAG 10 OKTOBER 1970
UJ I
Er was eens, nog niet zo lang
geleden, een kabouter die Poko
'heette. Hij was een kabouterman
netje net als alle anderen. Poko
was ongeveer zo groot als een
'hand, hij droeg een lichtbruin
jasje, een groene broek en aan
zijn voetjes een paar bruine punt
schoenen. Natuurlijk ontbrak ook
'bij Poko een baard niet.
Poko woonde heel alleen in zijn
huisje in een groot bos. Hij vond het
niet leuk om altijd alleen te zijn, en
daarom besloot hij op een goede dag
door kabouterland te gaan reizen. En
zo vertrok hij met een rugzak, waar
in al zijn spulletjes zaten, op zijn rug,
en een wandelstok, die hij gemaakt
had van «en twijgje, in de hand. „Dag
huis, tot ziens", zei hij, toen hij de
deur achter zich dicht deed. Hij sloot
het tuinhek en zei: „Dag tuin, dag
bloemen". Zo liet Poko zijn huis en
tuin achter om een reis te maken
door kabouterland.
Al lopend door de bossen dacht
Poko: „Misschien beleef ik ook nog
wel een avontuur, en als ik dapper
ben in een gevaarlijk avontuur, dan
word ik erg beroemd. Ik zie het al in
de kranten staan: Poko de dapperste
kabouter van ons land". Hij liep
maar te fantaseren, die Poko.
Opeens zag Poko iemand op hem
afkomen; het was een kabouterman
netje dat heel erg hard liep. Als Poko
niet opzij was gesprongen, dan had
de andere kabouter hem beslist omver
gelopen.
„Hela, wat moet dat? Kan je niet
uitkijken?", zei Poko toen de hard
loper stilstond. „Wie ben jc en waar
om heb je zo'n haast?"
„Ik ben Sprinter en ik kom uit
Bergdorp. De burgemeester van ons
dorp heeft mij gevraagd of ik iemand
wil gaan halen die ons dorp kan hel
pen. En nu wil ik naar Blauwdorp,
misschien is daar wel iemand", ratel
de de kabouter die zich Sprinter
noemde.
„Als je mij nu vertelt, wat er ge
beurd is, dan zal ik jullie helpen", be
loofde Poko.
En terwijl Poko en Sprinter door
het bos naar Bergdorp liepen, ver
telde Sprinter dat er de laatste tijd
zoveel werd gestolen. Nu zocht de
burgemeester iemand die de dief kon
opsporen. Degene die de dief zou kun
nen pakken kreeg 100 eikels belo
ning.
De twee kabouters, die ondertussen
dikke vriendjes waren geworden, wa
ren in het dorp aangekomen. Poko en
Sprinter gingen direct naar het stad
huis waar de burgemeester a] op hen
wachtte. „Waarde vreemdeling", zei
de burgemeester, „indien gij de dief
kunt arresteren, wacht u een belo
ning groot 100 eikels". „Ik zal mijn
best doen, burgemeester", zei Poko
beleefd.
Toen de twee mannetjes het stad
huis hadden verlaten, tiet Sprinter
Poko het dorp zien. Bergdorp was een
dorpje dat op een heuvel gebouwd
was. De huisjes van het dorp waren
in een kring gebouwd rond het
marktplein. Midden op dat plein
stond een waterput.
„Nu zal ik je eens vertellen, wat ik
van plan ben", zei Poko nadat ze het
dorp hadden bekeken. Sprinter ging
op de rand van de put zitten en luis
terde naar Poko, die vertelde dat hij
die nacht op de uitkijk ging staan in
Sprinters huisje. Als de dief dan uit
het huisje kwam waar hij wat gesto
len had dan zouden ze hem zo kun
nen pakken. „Dan kan hij ook niet
zeggen dat hij liet niet gedaan heeft,
want wij hebben het gezien", besloot
Poko zijn verhaal.
Sprinter was heel blij met dat goe
de idee. Poko had dorst gekregen van
het praten; daarom wilde hij wat
drinken van het water uit de put.
Maar Sprinter vertelde dat er in de
put geen water meer was. De nieuwe
put stond buiten het dorp. Sprinter
nodigde Poko uit om bij hem een
glaasje beukenootjeslimonade te drin
ken; dan was het niet nodig om bui
ten het dorp om water te gaan. v
Al pratend en al drinkend ging de
tijd voorbij totdat het uur was geko
men om op de uitkijk te gaan staan.
De hele nacht gebeurde er niets,
maar tegen de morgen, het was nog
niet helemaal licht, zagen ze het deur
tje van Kluskabouters huisje open
gaan, en het mannetje sloop naar het
huis van de schoenmaker. Vol span
ning keken zij naar de dief die onge
veer een half uur bij de schoenmaker
binnen bleef. Plots ging de deur weer
open en de Klus-Diefkabouter kwam
naar buiten met een pak onder zijn
arm.
Poko wilde direct op de dief af
gaan, maar Sprinter zei:
„Wacht nog even Poko, want de
veldwachter heeft alle huisjes onder
zocht en geen enkele kabouter had
de gestolen spullen in huis. Ik wil
weten waar hij dat pak laat".
Goed dat ze nog even gewacht had
den. De dief liep naar de put en liet
het pak erin verdwijnen. Toen het
mannetje daarmee klaar was, wilde
hij weggaan, maar onze vriendjes
waren hem te snel af. Voor dat Klus
het wist lag hij met touwen gebonden
Op het plein.
Omdat het al volop licht was, wa
ren de ander kabouters ook wakker
geworden en kwamen op het lawaai
af dat Klus maakte. De burgemeester
die er ook was, zei tegen de dief:
„Vertel nu alles eens eerlijk, Klus".
„Ach, burgemeester, ik had geen
geld meer en toen dacht ik, als ik nu
van alle kabouters wat steel en het
wat later terugbreng, krijg ik van
ieder misschien een beloning. Ik be
waarde het zolang in de put op het
plein. Ik heb het echt niet gedaan
om te plagen. Moet ik nu in dg ge
vangenis?"
De kabouters hadden zo'n mede
lijden met Klus, dat hij niet in de
gevangenis moest als hij het noojt
meer zou doen. De kabouters kregen
hun spullen terug en Poko gaf Klus
de beloning van 100 eikels, want hij
had toch geld genoeg. Daarna nam
Poko afscheid van Sprinter en hij
ging op zoek naar nieuw avontuur.
K. BOUTER
Er was eens een heks, die omgeto
verd was. Ze was in werkelijkheid
een goede toverfee. Maar dat wisten
de mensen in het dorp niet. Die heks
heette Roeperach. Ze kon goed tove
ren. Als je haar huisje binnenkwam,
zag je niks anders dan potjes en pan
netjes.
Op een goede dag werd er op haar
deur geklopt. De heks deed open en
zag een kabouter staan. Ze schreeuw
de: „Wat mot je hier? Scheer je
weg!" Maar het kaboutertje trok zich
niets van die woedende heks aam Hij
zei: „O heks, als je weer een goede
toverfee wilt zijn, dan moet je om
vijf uur op de open plek in het bos
zijn," En meteen rende het kabouter
tje weg.
De heks dacht bij zichzelf dat ze
toch best weer een goede toverfee
wilde worden. En dus ging ze om
vijf uur naar de open plek in het bos.
Toen ze daar aankwam, waren er
al veel dieren, die met elkaar praat
ten. De heks kwam aanstappen. En
toen zag ze dat één kaboutertje iets
deed. Hij zei: „Roe ra ragebol". En
ineens was de heks geen heks meer.
Ze was een mooie goede toverfee ge
worden. En sinds die dag heeft ze
geen boze dingen meer gedaan, maar
iedereen geholpen met haar goede to
verkunsten.
Eline Ossewaarde, Breda
•IC
Peter Hoondert, 9 jaar, Heikenszand.
De vijf mannen die jullie hier zien hebben allemaal wapens. Ze
die wapens zijn echter door elkaar geraakt. Kunnen jullie iedere
man zijn eigen wapen geven?
'PIBEAVZ U33 )J33'.[ J3A0J33Z 3p 'U3.§3p
U33 JJ33I( jaijaqsmu 3p Tfrqplujs uaa jjsaq uccipui op 'Sooq ua [fid
U33 jj33q pooH «nqoa iioojstd U33 )j33q AoqUQj ap :ONISS01<IO
i A I A'-AAffi'
- l
x-x-x-x x-x*x*xv. >i vX*. -x wS „>;-VwW xxx.vXv.
li "ii&X
De oproep die EVA enkele weken
geleden plaatste voor een onderzoek
naar enige aspecten van de woning
nood heeft een lawine van reacties
opgeleverd. Twee aspecten vielen
op: de woningnood heeft zich voor
namelijk geconcentreerd in de grote
steden van de randstad, met name
Amsterdam, en heeft bijna uitslui
tend betrekking op huizen in de
„goedkopere" klasse. Weliswaar
open deuren maar daar kan natuur
lijk niet genoeg doorheen gekeken
worden. Een typerend detail van
het EVA - onderzoek was het feit
dat bij vele reacties het dringende
verzoek werd gedaan niet over te
gaan tot publicatie van naam of
adres, omdat anders de tegenwoor
dige hoofdbewoner of huisbaas zijn
huurders wel eens onaangenaam
kon treffen. EVA schrijft in een be
geleidend commentaar: „In duide
lijke taal betekent dit dat er een
aantal ploerten in dit land profiteert
van de toch al niet geringe ellende
van de amperbehuisden. Dat mensen
die vaak met zes of meer personen
op één kamer moeten leven, slapen,
en koken, dusdanig onder druk
worden gezet dat ze hun mond niet
meer open durven doen. En omdat
ze behoren tot de laagst betaalden
rest er weinig anders dan zwijgen.
Een schandelijker en vernederende
vertoning is niet goed denkbaar".
Schril tegenover deze reportage
staan het ontstelde aantal adver -
in EVA over woninginrichting, ta
pijten, luxe-keukens etc.
De derde aflevering van de serie
„De zeven lioodzonden van het
huwelijk" handelt over de manager
ziekte, de meest eigentijdse vijand
van het huwelijk. „Managerziekte
is een ziekte die niet alleen bij
grote zakenlieden en top-function a-
rissen voorkomt. De bouwvakker
die er 's avonds nog een extra
centje bijverdient loopt evenzeer
kans onder zware psychologische
druk te komen", schrijft EVA en
illustreert dat men met een aantal
korte interviews.
Het derde hoofditem van EVA is
een gesprek met het filmduo Pim
de la Parra en Wim Verstappen.
Een luchtig verhaaltje dat niet ver-
tot het weergeven van de mening
van de schrijvers, zonder commen
taar.
Het verschil tussen Belgen en
Nederlanders wordt voor de zoveel
ste keer beschreven, nu op een
beetje cleane manier door Emile
Buysse. De ene kant: „De strenge
winkelsluiting zoals in Nederland is
in België ondenkbaar. Er is wel een
wet van 1960 die zegt dat de mid
denstander één dag per week zijn
zaak moet sluiten, maar welke dag
moet hij zelf weten. Er zijn winkels
die nooit gesloten zijn. De Belgen
menen dat er wetten zijn om tussen
de mazen door te kruipen. In de
grond van de zaak vinden ze dat ze
zelf willen bepalen hoe vrij ze zijn."
De andere kant: „België is een land
van kasseien, bergen frieten, zeeën
bier en stijfgesloten gordijnen, voor
de ramen."
KINDERBOEKEN"^ zegt schrijf
ster Miep Diekman in een nieuwe
LIBELLErubriek. „zijn ook voor
ouders belangrijk. Want een schrijv
er weet antwoorden op vragen waar
een kind vaak zwijgend mee rond
loopt.'Tn de eerste aflevering be
spreekt Miep Diekman „Ik wou dat
ik anders was" van Paul Biegel.
Irene, de prinses, waarover een
uitgebreide reportage samen met
man en kind, zegt in Libelie; „Wij
zijn de koning te rijk". Wat zij ver
der zegt is nogal onbelangrijk, maar
er zullen wel genoeg mensen zijn
die smullen van de foto's. Veel
mooier vinden wij de fotoreportage
van de herfst haast een verzoening
met het druilseizoen. Werkelijk
prachtige foto's laten zien dat de
herfst helemaalniet zo naar
geestig hoeft te zijn als iedereen
zegt. Nu is het natuurlijk wel zo dat
je bij het kijken naar een foto geen
kou en wind voelt.
Dé rest van het blad wordt gevuld
met vaste rubrieken en adverten
ties.
DE ingezonden brievenrubriek
van PRINSES wordt bijna hele -
maal gevuld met brieven van leze
ressen die vinden dat Prinses niet
aan het secularisatieproces mee
moet doen, dat Dolle Mina en Roel
van Duin buiten de redactiekolom-
meti moeten blijven en dat de taak
van Prinses is de Nederlandse Chri
stenvrouw te wijzen op Gods woord.
Commentaar PRINSES: „Wij menen
dat de christen vanuit zijn achter
grond een gedegen oordeel kan heb
ben over alles wat hem meestal on
gevraagd wordt voorgeschoteld
Denk aan tijdschriften, dagbladen,
televisie. Wij menen ook dat het on
christelijk zou zijn de andersden
kenden buiten onze kolommen te
houden. Meningen die van belang
zijn geven wij onbecommentarieerd
weer".
Het (Scandinavische) Rode Boek
je voor scholieren heeft nu ook
Prinses gehaald. (Zie ook de rubriek
van Corneiis Verhoeven in de krant
van vandaag). Prinses bepaalt zich
MARGRIET heeft een spelletje
uitgevonden voor volkomen a-crea
tieve, zich vervelende moeders. In
een rondje staan een stelletje op -
drachten die volbracht moeten
worden wanneer een draaiend
handje erbij stil blijft staan. De op
drachten zijn aardig, maar wanneer
een vrouw daar zelf niet op kan
komen zal zij ook niet in staat zijn
ze uit te voeren. Enkele voorbeel
den:" Bel tien vriendinnen op, or
ganiseer een reünie met oude klas
genootjes, bel de directrice van een
bejaardentehuis en vraag naar de
kamernummer van eenzame oud
jes breng ze een bloemetje, schrijf
een brief aan Margriet. Bedisseriger
kan het niet.
Veel lezenswaardig staat er deze
week overigens niet in Margriet
(behalve de Smurfen natuurlijk).
Aardig is nog wel het verhaal over
het St. Claraziekenhuis in Rotter
dam. Een ziekenhuis met een grote
hotelhal, een klein winkelcentrum
en enorm veel vrijheid voor de pa
tiënten. Volgens Margriet een
ziekenhuis om je in thuis te voelen.
Over de Klop op de deur wat
oppervlakkige maar smeuige infor
matie en verder weinig, heel weinig.
