9T
tini,
been
heen,
uit
voeten
maxi
U BIJ
UZEN
JOSEPHINE
X
X
O
O JOSEPHINE
MPfM
Autoband
„Vlieg-tuig'
Democratie
Kersen-machine
SUSKE
EN WISKE
voeten
twee
toffe
totems
DE STEM VAN DINSDAG 22 SEPTEMBER 1970
nd dat op woensdag
ingstraat in gebruik
n, personeelszaken,
>ezicht)
van 9.0012.00 uur
i dient men zich in
ouders van Hulst
de Burgemeester
P. MOLTHOFF
tot
LU
CL
LU
LO
CL
LU
l/T
KLAP komt hard aan, maar
ie zullen het. toch als een man
loeten dragen: in de 25e collectie^
it de mode-prins Ernst-Jan
leuwkes met bloed, zweet en tra
in heeft gecreëerd, is de knie
het been heen. de kuit uit.
[ijn oprechte deelneming gaat in
ize dagen dan ook uit naar alle
harders, die in de afgelopen ja-
auo feestelijk aan hun trekken
ijn gekomen. Zij zullen er aan
loden wennen, dat het bestude-
■n van de schepping voortaan
een grote denksport wordt,
ok de hippe vogels, die tot nog
konden volstaan met een yoor-
irompen lendedoek en een ba
truitje doen er goed aan zich
dege te prepareren op een
eng mode-regime, dat alleen nog
dzware kozakken-j assen en ge
lieerde familie-tenten in het
idsbeeld tolereert. Protesteren
eft in dit' stadium geen enkele
imeer: de vrouw kan haar mini-
rderobe met de vuilnisman mee-
ren.
Beeuwkes vindt het best zo:
te mini-golf heeft vijf jaar over
heengespoeld", zegt hij, „en
h vind ik lang genoeg. Als mode-
itwerper kon je tenslotte geen
Jt meer uit. Goed, je kunt de
ften nog korter maken, maar
hjn hemel, het esthetische gevoel
reekt bij het ontwerpen toch ook
18 mee. Je kunt een vrouw niet
'haar onderbroek de straat opja-
ii. Ik weet het, de meeste man
ie schreeuwen moord en brand,
e vinden midi en maxi afschu-
elijk, maar ze zullen er toch aan
■eten wennen. Ze zullen voor-
ia weer moeten raden naar de
larmes van een vrouw en dat
ik een verheugende ontwik-
1- Elk weldenkend mens moet
eSeven, dat die mini-mode zo
it door kon gaan. Wat denk je
auwens van de stoffenfabrikan-
a? Voor die mensen was er op
it laatst geen droog brood meer
verdienen. Voor die paar vier-
ttte centimeter kun je geen fa-
laten draaien",
het resultaat van zes maanden
Wieus denkwerk hangt nu onder
kroonluchters van zijn salon
Zeventig knaapjes, die moedig het
maximaal toegestane gewicht dra
gen. Enorme tweedjassen met
bontkragen, streng gesneden crea
ties met soldateske tressen, man
telpakken met' rokken, die royaal
de achillespees bedekken. Klap
stuk van de wintercollectie is een
bruidsjapon, waarvan het bovenge
deelte geheel doorzichtig is. Ter
verhoging van de vreugde heeft
Beeuwkes de bustehouder vervan
gen door enige blikjes met een
middellijn van anderhalve centi
meter. Hij vindt het persoonlijk
een beeld van een vondst, maar de
nieuwbakken mannequin, die er
bevend in poseert voor het paleis
Noordeinde roept vol afgrijzen:
„Ik kan me niet voorstellen dat er
één bruidegom is, die het goed
vindt, dat zijn vrouw zo op de
bruiloft verschijnt". Haar mening
wordt spontaan gedeeld door
langslopende wandelaars, die ver
bijsterd de pas inhouden en hoofd
schuddend de blikvanger observe-
ren. Iemand roept: „Hé zus, zou je
niet een lekker warm truitje aan
trekken, want een koutje op je
borst is zo gevat". De mannequin
reageert niet. Ze staat roerloos op
het lege plein, de handen devoot
gevouwen om een gele roos, waar
van de eerste blaadjes al de strijd
hebben opgegeven. Waarschijnlijk
heeft ze definitief van trouwplan
nen afgezien.
Mannequin Elsa heeft het een
stuk beter getroffen. Zij is door de
kleedster in een zwarte maxi-buis
gehesen, die strak om haar be
scheiden leden spant. Ze vindt mi
di en maxi het absolute, bittere
einde. „En weet je waarom? Om
dat je eindelijk weer eens echt
vrouw voelt. Deze mode is char
mant, modieus en daarbij nog
praktisch ook voor de winter. Ik
heb vorig jaar met 5 graden vorst
in een mini-jurk rondgereden. Ik
was tot op mijn botten bevroren.
Toen heb ik al gezworen, dat ik
voortaan alleen nog midi zou dra
gen. Ik ben de mode-ontwerpers
dan ook innig dankbaar, dat ie het
roer hebben omgegooid. Die veran
dering is voor ons vrouwen een
zegen".
Beeuwkes op de achtergrond:
„Het eigenaardige is, dat de mode
tegenwoordig gedicteerd wordt
door de hippies op straat. Zij droe
gen vijf jaar geleden de eerste
mini-jurken, zij waren het ook, die
maanden terug al in wapperende
gewaden over de Dam in Amster
dam liepen. Vroeger was het de
demi-mondaine, die het modebeeld
der seizoenen bepaalde. In de loges
van de schouwburgen en in de
boudoirs van de paleizen maakten
de rijke vrouwen uit, wat wel en
niet gedragen kon worden. Dat is
nu radicaal veranderd. Parijs is
weliswaar nog steeds het mekka
van de mode, maar daar doen ze in
feite ook niets anders dan het ver
fijnen van de smaak der hippies.
Wat de Dam-slapers op de rom
melmarkten kopen, wordt in Lon
den en Parijs op een dure manier-
nageaapt. En geen enkele vrouw
van de wereld kan het zich ver
oorloven om de hippies te nege
ren".-
De veranderingen op het mode
front hebben ondertussen wel een
slachting aangericht onder de cou
turiers. Tien jaar geleden waren
nog 80.000 Nederlanders werkzaam
in de haute-couture, maar dit leger
is al geslonken tot krap 1500. „De
maatkleding", voorspelt .Beeuwkes,
„heeft zijn glorie-tijd gehad en zal
alleen nog blijven bestaan voor
een handjevol gefortuneerde fami
lies. Dat is ook logisch, want als je
in de boetiek een fijn japonnetje
kunt kopen voor zeg 400 gulden,
laat je er niet meer één maken
voor 1500. Ik zit gelukkig gunstig,
ik heb voldoende klanten, die een
hoop geld over hebben voor hun
garderobe. Maar toch zeg ik ook
bij elke show: „Dit is misschien de
laatste. Het is één van de moei
zaamste beroepen die je kunt ver
zinnen en je moet in feite een
vakidioot zijn om elke keer op
nieuw de fantasie en de moed op
te brengen voor een nieuwe collec
tie.
Deze keer is het gelukkig wat
makkelijker gegaan, omdat het uit
gangspunt totaal nieuw was. Ik
kon eindelijk weer eens van voren
af aan beginnen, me compleet uit
leven. Ik vind maxi geweldig, om
dat het van elke vrouw een nieuw
wezen maakt. Als je haar vijf jaar
lang in een mini-jurk hebt zien
rondstappen, dan weet je niet wat
je ziet, als ze opeens in een mooie
maxi-creatie je salon binnenkomt.
Ik ben er dan ook heilig van
overtuigd, dat er voor het einde
van het jaar geen vrouw meer in
Nederland is, die het waagt om in
een mini-jurk te lopen".
Dinsdag is Beeuwkes nog even
snel naar Parijs geweest om een
handvol noodzakelijke fournituren
te kopen. „Vroeger waren er in
Nederland zaken, waar je te kust
en te keur linten en gespen kon
halen, maar dat is ook voorbij. In
dit land zien ze er blijkbaar geen
brood meer in. de grote confectie
fabrieken delen de lakens uit en
couturier moet uit pure armoe naar
Parijs om een lintje te kopen. Dat
is nog eens extra ontmoedigend.
Heus, als je niet hardstikke gek
bent op dit malle vak, houd je het
niet vol. Als je nou weet, dat ik in
deze ene collectie 1,5 ton aan stof
fen en fournituren heb gestopt,
dan kun je je misschien voorstel
len, dat ik in de zenuwen zit. Dat
is elke keer hetzelfde lied. Je
maakt een fijne collectie, iedereen
roept: „Beeuwkes heeft het gewel
dig gedaan", maar zes maanden
later sta je weer voor het blok.
Dan zijr. ze die fijne jurk van een
half jaar terug al lang vergeten en
dat moet je maar afwachten, of ze
weer enthousiast zijn.
Soms denk ik: als verkoper bij
C en A zou ik misschien een veel
fijner leven hebben".
LEÓ THURING
Bij de foto's
1. Wintermode '70: lang, dun en
lekker. 4
2. Ernst Jan Beeuwkes met Elsa:
„De mode wordt in feite ge
maakt door de hippies".
ER ZAL binnenkort een auto
band op de Nederlandse markt ko
men, die zelf zal aangeven, wan
neer hij te ver versleten is om nog
veilig te kunnen zijn. In deze band
wordt een zg. slijtage indicator
verwerkt, gevormd door zes verho
gingen, die in de groeven van de
band wordem aangebracht.
Deze indicator wordt zichtbaar,
wanneer de groefdiepte nog maar
1,6 milimeter is. De indicator heeft
de normale zwarte bandkleur,
maar valt op doordat als het ware
bruggen gevormd over de breedte
van het profiel. Controle van de
band wordt dus een zeer eenvoudi
ge zaak.
Dit is meegedeeld bij de intro
ductie van deze band, die door de
benzinemaatschappij ESSO op de
markt zal worden gebracht.
De 2000 man van de Amerikaan
se luchtmacht, die gelegerd zijn op
de Engelse basis Alconbury had
den vanwege hun korte militaire
haardracht moeilijkheden met het
zich vermengen onder de plaatse
lijke bevolking. De Amerikanen
vonden er wat op. De leiding van
de luchtmachtbasis was er mee
akkoord dat de militairen buiten
diensttijd haarstukjes gingen dra
gen. Nu lopen de militairen rond
met haar tot op de schouders,
enorme bakkebaarden en geweldi
ge hangsnorren.
Het Amerikaanse persbureau
Associated Press bracht dit nieuws
onder de kop „Langharig vlieg
tuig" en sprak in het bericht niet
over plaatselijke bevolking, maar
over „langharige inboorlingen".
Discriminerende woorden, die niet
verbazen als men weet dat ze uit
Amerika komen.
Met de democratisering in de
krijgsmacht gaat het nog steeds
niet naar wens. De voorzitter van
de Vereniging van Dienstplichtige
Militairen, mr. H. Dijstelbloem, zei
over de gewenste democratisering
onder meer. dat de overlegorganen,
zoals die nil van ministeriële zijde
worden voorgesteld, nog steeds
zijn gebaseerd op wat genoemd
wordt „modern personeelsbeleid"
Die kern impliceert volgens de
heer Dijstelbloem zeker dat de
doelstellingen van het bedrijf (de
krijgsmacht) blijven bestaan. Mr.
Dijstelbloem meent dat dit moder
ne personeelsbeleid volkomen ten
onrechte wordt geassocieerd mei
democratisering. Personeelsbeleid
dat van boven af wordt gemanipu
leerd, noemde hij juist ondemocra
tisch.
Over de vrijheid van meningsui
ting in het leger kon de heer
Dijstelbloem al evenmin veel posi
tiefs melden. Hij herinnerde er
aan dat zich de laatste zes maan
den op dit gebied een groot aantal
conflicten tussen dienstplichtigen
en legerleiding heeft voortgedaan.
Hij noemde het beleid van de le
gerleiding ten aanzien van de vrij
heid van meningsuiting onbegrij
pelijk en ook onverstandig. „De
legerleiding onitkenit eenvoudig, dat
er problemen zijn. Ieder symptoom
van onrust is voor haar aanleiding
op te treden. Het probleem zelf
heeft daartoe helaas nog geen aan
leiding gegeven".
EEN TEAM Amerikaanse geleer
den heeft een radioverbinding tot
stand gebracht tussen de hersens
van een chimpansee en een com
puter waardoor de hersenen hun
eigen signalen konden ontvangen
van de computer.
Het experiment schept de moge
lijkheid van electronische commu
nicatie tussen de verschillende
hersenen, aldus de geleerden van
de universiteit van Yale.
Het biedt ook nieuwe mogelijk
heden voor de behandeling van
geestelijke en physieke afwijkin
gen, zo zeiden zijn. Bij het experi
ment met de chimpansee vingen
elektroden in de hersenen van het
dier de elektrische signalen van die
hersenen op, die door middel van
een kleine zender-ontvanger op
zijn kop naar de computer werden
doorgestuurd.
Via de zender zond de computer
een controle signaal naar een an
der deel van de hersenen. Wanneer
dit deel van de hersenen eenmaal
gestimuleerd werd sneed het in
tern alle activiteiten van de herse
nen die oorspronkelijk door een
computer opgevangen werden, af.
De geleerden deelden mee dat
de chimpansee Paddy op bevel van
de computer dikwijls van humeur
veranderde gedurende de ander
half jaar van het experiment, maar
dat hij weer normaal begon te
reageren toen de verbinding met
de computer verbroken werd.
it),
it het
;hten gaat.
anders zijn bejaard.
ideële Reclame
