AMEL OPENHARTIGE GETUIGENIS VAN OPKOPER EN GROS De schoolmeester schreef al: ..Cor de Muiter koopt alles DEN UYL SOMBER OVER POLITIEKE SITUATIE supat K3FFIE ras# IC PRUS-SIAS Dolnv Off IS PtëJ» PERZIKEN f WOEK, fl* SHAM POOI Meer P.T.T.-service voor en gehandicapten KI KI' FARE)- [oorbeeld Vier regels V astenprediker Blote engel Rieleks J HAAG. P.v.d.A.-fractieleider drs. J. M. den Uyl meent dat L1 Partij er niet verstandig aan zou doen om de anti-K.V.P.-motie 1 J vor'g jaar op een komend congres „zo maar even te laten vallen". K'U'indt dat een zichzelf respecterende partij „niet van de ene dag l,(te andere van tactiek moet veranderen als een eenmaal gekozen I niet onmiddellijk tot succes leidt en ook overigens van we- I j'ke veranderingen bij de K.V.P. w-jinig te bespeuren valt." nmups loges joomwoBUtz «HKAAS £XPQ/zr/<mu7sir .jumxc' halve schijven PBRUTSRBUK 4m MROAPPSJEN IA KIL0 VeRRASUWtaNDEBENl WW HAARLAK Jp I ook: ZO VOOKPEUG' gsaotzmH 1 C4-70 et standplaats dat hij an loopwerk, erhouds- en iTERPILLAR g te hebben fket in deze of nstverlenende leeftijd van /oor deze ider de letters al nv, Amsterdam. iteitenprogram- patiënten zijn sn en uitvoeren verleg met het •v. diverse vor- of meer defec- die gedurende aleegd worden. Kruis, Welfare '9- gewacht bij de het M VRIJDAG 21 AUGUSTUS 1970 DEN HAAG Achteraf geeft Cornelis de Ruiter ongrijpbare mystery-man van liet Ivaderlands onroerend goed met een schalkse glimlach toe, dat de overmeestering Itan drie kwijnende Nederlandse textielreuzen Schroder, het Lingerie-huis en Ger zon - niet in de mistbank van een verpletterend stilzwijgen had hoeven plaats te vin- flen. „Ik weet liet", zegt hij opgeruimd, „er had meer openheid moeten zijn. Helaas is het nu slaaf, maar ik ben echt niet te beroerd om toe te geven, dat ik het beter anders had kunnen I-pelen. Weet je wat de ellende is? Ik ben gewend om mijn zaken in stilte te regelen. Dat is l bij onroerend goed". helpen. Hij dacht echt, dat hij mij er een groot plezier mee deed." Ik bekijk die dingen met humor. Humor is mijn grootste compagnon - voor mezelf weet ik in elk geval, dat ik de moed heb om iets van die zaken te maken. Ik zou toch ook met mijn kapitaal de playboy kunnen spe len aan de Franse Rivièra. Maar toe vallig houd ik van harde noten. Die kraak ik het liefste. ,,Ik ben met Gerzon zes maanden bezig geweest en ik dacht, dat ik lis aan de fusiecode heb gehouden. Er is een bericht naar de aan deelhouders gegaan, waarin de motivering wordt gegeven. Ik heb er 1 nok ingezet, wat mijn waardering van het bedrijf is. Gerzon is een laak, die aan de afgrond staat. Vorig jaar een verlies van 2,8 miljoen I jilden. Een kwestie van verkeerd management." „Ze zijn niet met hun tijd meegegaan. Dat is het. Ik vroeg gisteren aan Lijn vriendin: „Als jij een jurk nodig hebt, ga je dan naar Gerzon?" Ilt Itraag het aan haar, omdat ik de mening van anderen wil horen. Ik heb Lijn ogen en oren altijd open. Ik loop op straat en ik kijk. Ik luister, ■het buitengebeuren, daar moet je het van hebben. Ik kan toch moeilijk Lor tie brievenbussen gaan loeren om te achterhalen wat het volk wil." I Daarom onderhandel ik ook het lefst op het terrasje. Lekker in de ton en op een plaats, waar ik kan [ien, wat er rondom me heen ge- Mijn vriendin zegt: „Gerzon, Ien je gek. Ik koop niet in zo'n liltenzaak." I Cornelis de Ruiter Cor voor fcn spaarzame vrienden ontvangt lrn gasten te midden der zeventien- lieeuwse meesters, die de wanden |m zijn negen-kamervilla aan de Buitenrustweg 1 bedekken. Kriele schilderijen, waarvoor nog poen plaats is gevonden, staan in het outerrain op de grond. In een Bij lmer kijkt een middeleeuwse engel fet afgehouwen armen intens be proefd naar een gifgroene papegaai, lie door het plotseling gedruis om I® heen met stomheid is geslagen. t houd van de kunst uit de gou- I® eeuw," zegt De Ruiter, „ik houd T®, omdat ons land toen op het Ijotint van de welstand stond. Wij Karden de koopvaarders over alle Tanen, wij dreven handel met de Kt wereld. Dat zie je terug in die itterijen. Ze zijn vitaal. Waarom Kjd zo denigrerend gesproken over T4 over het kapitaal? Ik begrijp pt met, want geld, welstand, bete- |®tn automatisch meer onderwijs, boeken, meer vrijheid voor jen. Ik weet wat u wilt zeggen, jjrilt zeggen: „Geld brengt onge- en misschien komt u ook nog Pj remand aandragen, die door het ongelukkig is geworden. Maar Jl® die ene van u zet ik er tien, •'door het geld wel gelukkig zijn 'worden. Je moet er alleen voor dat het een randmotief Pilt. Als ik aan een zaak bezig ben, denk ik niet aan geld. Dat zou op anderen frustrerend werken. Voor mij is het de uitdaging, die fasci neert. Een zaak, die ten dode is op geschreven, zien te redden. Daar heb ik plezier in. Daar komt nog bij, dat de textiel me aantrekt. Ik ben een modisch man. Ik houd van mooie dingen. Mooie schilderijen, mooie mensen ook. Wat ik nu opbouw be schouw ik als een artistiek werk stuk. Een ander maakt een mooi ge dicht, een fijn schilderij. Ik ben toe vallig huizenman, ik ben koopman en ik probeer het anders te doen dan anderen. Beter, als het kan. Bij de meeste textielzaken wordt twee keer per jaar ingekocht, maar bij mij ge beurt het zes keer per jaar. De mode van nu is snel, flitsend, je kunt niet zes maanden met diezelfde collectie doen. Ik heb gisteren nog twee meis jes naar Londen en Parijs gestuurd om fijne dingen te kopen voor de boetiek, die ik in het ouwe Schröder- pand ga maken. De ene is 17, de an dere 21. Zo hoort het. Jonge mode moet door jonge mensen verzorgd worden. Ik heb wel een oudere man meegestuurd, die de portemonnee beheert." Wat denkt hij van de lavastroom van publikaties, die na zijn onroe rende coup is losgekomen? De Ruiter steekt een nieuwe siga ret op, inhaleert krachtig, tikt ver volgens de as op het kleed. Hij beent tijdens het gesprek voortdurend vief door zijn forse salon en onderstreept zijn zinnen met de zalvende armge baren van een vastenprediker. „Een communicatie-stoornis," zegt hij, „Van den Oever heeft al die din gen alleen maar gezegd om mij te Zeg nou niet, dat ik hard ben, want wat ls dat: hard? Als je zonder om wegen op je doel afgaat, ben je dan hard? Mijn brieven zijn nooit langer dan vier, vijf regels. Ik heb een hekel aan die plechtige in- en uitleidin gen, want daar koop je niks voor. Als de mensen bij mij thuis onder handelen, krijgen ze bij het weggaan de notulen mee. Dan zetten ze zulke ogen op, maar ik vind het normaal. Waar heb je anders een secretaresse voor? Er blijft bij mij ook geen stuk liggen. Alles wat 's morgens binnen komt, is 's avonds weer de deur uit. Hoe ik dat doe? Door gewoon een uur eerder op te staan dan de ande ren en een uur langer door te wer ken. Als een ander gewend is om zes uui te beginnen, zorg ik dat ik er om vijf uur ben. Ik ben gelukkig matineus, ik stap uit mijn bed en ik lach. Ik heb elke ochtend een vrese lijk goeie zin. Ik loop dan als een jong veulen door de kamer en kan de gekste kwajongensstreken uit halen. Maar als er gewerkt moet worden, dan ook goed. Kort en goed. Ik zeg altijd tegen mijn medewer kers: „Maak ze meteen duidelijk, wat je bedoelt. Telefoneer ook niet ellenlang." Ik heb er een hekel aan, als mijn telefoonlijnen geblokkeerd zijn. De telefoon is de etalage van mijn zaak, zeg ik. Dat lijkt misschien hard, maar het is gewoon een kwes tie van snelheid. Overigens, als hier een zacht ei stond, had u ook geen belangstelling voor me gehad." Even later in zijn stille stadstuin met in het midden een blote engel op één mollig been, wijst hij met veld heermanuaal op een kloek geschapen wit landhuis naast zijn villa. „Dat heb ik net gekocht," zegt hij, „van Mees van de Unilever. Daar komt straks het kantoor van mijn nieuwe beheermaatschappij GBS. Aan de an dere Kant zit de ambassade van India en de tuin grenst aan de ambassade van Frankrijk. Zeg nou zelf: je kunt het slechter treffen." De glimlach, die hij boven zijn lichtblauw lichtgewicht kostuum pro duceert is er één van een uitzonder lijke mildheid. Als een dame komt vragen, of ze nu de salon kan stof zuigen, geeft hij vaderlijk zijn fiat. „Een fijn huis en een goeie garde robe," zegt hij zacht, „dat is eigen lijk alles wat ik nodig heb." Hij ioopt naar binnen, pakt in het voorbijgaan een antiek zilveren kist je van de salontafel en zegt: „Weet je, wanneer je voor mij een koop man bent? Als ik jou dit kistje geef en je weet het voor vanavond met een leuke winst te verkopen. Dat is handel. Je moet het ook kunnen met een leuk verpakte straatsteen. Ik zeg altijd: „Als je de paus in Rome een trouwkostuumm kunt aanpraten, ben je voor mij een goeie verkoper." Kan hij ook nog aan het volk mee delen, uit welke dankbare bron hij de gelden opschept, waarmee hij de laatste maanden het vaderlandse tex- tielwezen per strekkende meter op koopt? „Dat is weer zo'n vraagje", zegt hij, „als ik nou bewezen heb, dat ik een verrekt goeie timmerman ben, als ik je kasten laat zien, die je nergens ziet. Wat geeft het dan, of ik mijn hamer en mijn nijptang van een an dere timmerman leen. Wat maakt het nou uit, waar het geld vandaan komt? Dat is toch mijn zaak. Ik moet al leen zorgen, dat de zaak marcheert. Ze vragen me ook: „Wat gaat er met Gerzon gebeuren?" Daar kan ik op dit moment ook geen antwoord op geven. Gerzon is doodziek en ligt op de operatietafel. Dan ga je toch tevoren niet aan de chirurg vragen. „Kan ik straks verder leven en hoe?" Dat wordt pas tijdens de operatie duidelijk. Ik kan je wel vertellen, dat ik niet zal aarzelen om de zieke plekken eruit te snijden. Dat wel. Gerzon is gewoon overshopped. Er werken teveel mensen en er zullen er dus moeten afvloeien". Tien kilometer zuidwaarts, op een soppige miniatuur-akker in Rijswijk volgt de 72-jarige vader De Ruiter de financiële salto-mortales van zijn uiterst goed boerende zoon met wel willende aandacht. „De jongen doet maar", zegt hij vol vertrouwen, „straks koopt hij ook nog Verolme op". De 47-jarige zoon, die op 4 maart 1923 geboren is vindt het een steen- goeie van de oude heer, maar hij geeft zelf toe, dat de godvrezende scheepsbouwer te groot is voor over name. Hij houdt het er daarom op, dat vader in overdrachtelijke zin heeft gesproken. „Die man kan zijn zaken nauwelijks omvatten", zegt hij vermoeilijkend, „dat is allemaal te groot voor hem. Hij is zelf als klein boertje begonnen in Genderen in Noord-Brabant. We zaten daar als streng gereformeerden tussen alle maal katholieken. Bij ons was het altijd: „Wie op God vertrouwt gaat niet verloren". Bij de beschietingen van Rotterdam zaten mijn ooms en tantes rustig in hun huiskamer, ter wijl de raketten om hun oren vlo gen. „Je moet vertrouwen hebben", zeiden ze. Als ik langs een voetbal veld liep, zei vader altijd: „Voor je kijken Cor. Op zondag wordt ge rust. Ik zag dat even anders. Ik begreep ook niet, waarom mijn vader in de crisisjaren naar Den Haag trok en een armoedig zuivelbedrijf je begon in een buitenwijk. Ik zei: „Pa, waar om gaat u niet in de Venestraat zitten, daar komen tenminste men sen langs". Ik had nooit anders dan armoe meegemaakt. Drie dagen na mijn ge boorte stond moeder alweer op het land, want pa had geen geld voor een knecht en ze kon niet gemist worden. Ik herinner me nog, dat ik als kind in een ton werd gezet, zo dat mijn moeder op het land kon helpen met de oogst. Ik heb toen al tegen melzelf gezegd: -„Jij moet het anders doen Cor". Ik begon te han delen. Ik verkwanselde knikkers en drop, mijn zakken zaten altijd zo vol, dat mijn moeder ze op een ge geven moment dichtnaaide, omdat ze steeds uitscheurden. En de meester schreef op het schoolbord: „Cor de Ruiter koopt alles" Kun je nagaan. Toen was ik zeven". Toch ben ik in de grote handel een typische laatbloeier. Mijn echte suc ces is pas rond 1955 begonnen, voor die tijd heb ik van alles aangepakt. Ik ben slagersknecht geweest, ik heb in het fruit gezeten. Ik kocht hele boomgaarden op en die verkocht ik dan weer door. Ik heb nog een tijd dia-strips geproduceerd, die ik sleet aan mensen zoals Sijtje Boes. Pitto reske doorkijkjes en zo. In het onroerende goed is mijn zaak pas goed gaan lopen. Toen ben ik het groot gaan denken. Ik deed leuke transacties, ik heb in de Haag se binnenstad honderden huizen ge kocht en verkocht. Achteraf zeggen ze: „De Ruiter heeft zijn kapitaal aan de onderwereld te danken", om dat er toevallig in een paar van zijn complexen prostituées zaten. Maar die goei mensen zaten er al 22 jaar en die kun je niet zomaar de straat opgooien, omdat je toevallig hun huisje hebt gekocht. Achter één van de hoge ramen staan zijn twee Dobberman-pinchers. Graaf Alexander van Neerlands stam en Gravin Isis van Neerlands stam, Ze hebben inmiddels begrepen, dat het er vandaag niet meer in zit. Maar zondag zal de grote baas weer met hen naar de garage gaan en daar op zijn sportfiets springen. Luid blaf fend zullen ze hem dan voorgaan door het doodstille Zorgvliet in de richting van Noordwijk. De Ruiter wijst op zijn licht overblousend over hemd en zegt: „Fietsen is een ge weldige rieleks voor een zakenman. Je bent in de natuur en je kunt te gelijk over alle dingen nadenken". Terwijl hij voor zijn huis poseert met de hand losjes op het rijwiel- stuur de metaalkleurige Lancia staat achter hem werkloos in de op rit ventileert hij gulzig zijn enige wensdroom: „Ik zou er alles voor over hebben om nu, op dit moment, weer twintig te zijn. Ik zou desnoods van voren af aan willen beginnen. Zonder cén cent op zak: ik vind het jammer, dat ik nu al 47 hen. Dat ik misschien niet meer meemaak, wat er in de volgende eeuw gebeurt. Dit ls een geweldige, onstuimige tijd. Ik zou het fijn vinden, als de tijd niet zo drong". Toch wel sneu, dat Gerzon, Schro der en het Lingeriehuis hem op dat punt niet terwille kunnen zijn. LEO THURING (Van onze parlementaire redactie) l u'Den 'y'(loet deze uitspraak in een uitvoerig artikel over de politieke ta het augustus-nummer van het maandblad „socialisme en demo- h dit artikel stelt drs. Den Uyl front van regeringspartijen C' '!a" wor^en doorbroken in- I Pt linkse oppositie-partijen T p S.P„ D'66 en P.P.R.) een slult van hun eigen iden- '»eten te bewaren. Daarom Snen gemeenschappelijke lit 'iverkiezingen, waarbij L'entiteit verdampt. Wel kun- I en "Meten die partijen komen I ft:i Partieel stembusakkoord C* essentiële programma- I ''i hetCen nauwe aansluiting Ullj^'MProgramma van de geza- 'IJj. 'J "beweging. Als de grote #1^ 8 VOor de P.v.d.A in de I "li beschouwt drs. Den t 'bet em°cra'isering in alle gele- I 0p a"e "'veaus. I ^"verk6 van komende 1 ^HJyj '.eZln§en moet volgens 'ln om de regeringscoalitie die bij de statenverkiezingen in maart 53 pet. van de stemmen kreeg een nederlaag te bezorgen, waar door een stroomversnelling in de Nederlandse politiek zou ontstaan. Het is hoogst onwaarschijnlijk dat de partijen in een progressief stem busakkoord dan een meerderheid zullen behalen. In die situatie zullen volgens Den Uyl of de huidige rege ringspartijen zich de gevangenen moeten maken van de splinterpartij en of er is uitsluitend ruimte voor minderheidskabinetten die na korter of langer tijd nieuwe verkiezingen uitschrijven. Drs. Den Uyl zegt dat het Pro gressief Akkoord (PAK) en de anti- K.V.P.-resolutie niet een doel op zichzelf zijn maar een middel om tot een meerderheid van vooruitstreven- den te komen. „Zij dienen na opzet voortdurend getoetst te worden aan het effect dat zij opleveren". De ervaringen met gemeenschappelijke PAK-lijsten bij de staten- en ge meenteraadsverkiezingen stimuleren niet tot een voortgaan op deze weg bij de kamerverkiezingen. De sa menwerking tussen progressieve groeperingen mag daarom echter niet worden afgeschreven, maar moet op zijn vorm worden bezien. Zoals de kaarten nu liggen lijkt volgens drs. Den Uyl de vorm van gecombineerde kandidatenlijsten de kansen voor een progressieve meer derheid eerder te schaden dan te bevorderen. Dat geldt nog sterker voor pogingen tot nieuwe partijvor ming op basis van P.v.d.AP.S.P. P.P.R. en D'66 onder de huidige verhoudingen. „Het lijkt wel de ze kerste manier om de beoogde meer derheidsvorming te blokkeren", al dus drs. Den Uyl. Over de anti-K.V.P.-resolutie zegt drs. Den Uyl nog dat het een tac tisch middel is om tot polarisatie te komen endat de kans reëel is dat daarmee geen afdoende nederlaag van de regeringscoalitie wordt be reikt. Met de K.V.P.-resolutie heeft de P.v.d.A dat risico echter willen nemen en daarbij past een „redelij ke volhardendheid". Drs. Den Uyl herinnert er ir.ti ssen aan dat hij K.V.P. zou kunnen worden gevormd. Veel van de verstarring en afstoten de trekken van de gevestigde orde in ons land hangen samen met de machtspositie die de K.V.P. onafge broken heeft ingenomen". Hij meent dat de betreffende congresuitspraak de K.V.P. stellig onder druk heeft gezet en de afhankelijkheid van de confessionele partijen t.o.v. de V.V.D. scherp belich'. Maar ze heeft tot dusver niet geleid tot de beoogde scheiding der geesten, doch een ex cuus opgeleverd van de confessione le partijen om zich t.o.v. een pro gressieve concentratie op de- vlakte te houden. Het is volgens Den Uyl stelling nog te vroeg om over de werking van de resolutie definitieve uitspraken te doen en er is zeker geen aanleiding voor de P.v.d.A. om zich zenuwachtig te maken over de mogelijkheden voor de nagestreefde scheiding der geesten. Drs. Den Uyl: „In nieuwe situaties zal de P.v.d.A. haar houding telkens opnieuw bepa len. Maar het is aan de K.V.P. om nieuwe situaties te scheppen. Een K.V.P. die van karakter zou veran- „Rechts, lijkt het, behoeft voorlopig geen wezenlijke aan tasting van zijn machtspositie te vrezen". „niet tot de meest ferventste voor standers van deze congresuitspraak" behoorde. Drs. Den Uyl: „Ik was en ben van mening dat het een goede zaak zou zijn als in Nederland voor het eerst sinds meer dan een halve eeuw eens een kabinet zonder de deren en evanals de P.P.R. zou kie zen voor een. progressieve concentra tie, zou ophouden een K.V.P. te zijn en aan de P.P.R. zou de bestaans grond ontvallen. Want juist vanwege dit niet kiezen van de K.V.P. is de P.P.R. ontstaan''. Drs. Den Uyl vraagt zich in zijn artikel af waarom de linkse opposi tiepartijen er niet in zijn geslaagd om het rechtse kabinet-De Jong be slissend te verslaan. Hij meent dat P.v.d.A, P.S.P. en P.P.R. er onvol doende in geslaagd zijn om bij de grote massa van de katholieke en protestantse werknemers en zelf standigen het vertrouwen te wekken dat zij door op deze partijen te stemmen hun levensomstandigheden meer zouden verbeteren dan door trouw te blijven aan de traditionele rechtse partijen. Links wekt ook soms de indruk dat zij de mensen verbiedt blij te zijn met een nieuwe woning, de buitenlandse vakantie of het eindelijk verworven autootje. Er is volgens drs. Den Uyl kortsluiting gemaakt tussen opvattingen en ge voelens van grote delen van de Ne derlandse bevolking en zaken die door deze linkse partijen centraal gesteld leken te worden. Drs. Pen Uyl voorziet dat de situ atie waarin de kiezer zich in april bij de verkiezingen zal bevinden weinig verschilt van die in februari 1967. Zo mogelijk nog verwarder en onoverzichtelijker. Het aantal mee dingende partijen zal eerder bij de 30 dan bij de 20 liggen. „De drie confessionele partijen zullen hun programma's op elkaar laten lijken, maar zich niet uitspreken hoe ze een meerderheid denken te berei ken. Ze zullen wel aan de V.V.D. blijven vastzitten, maar een deel van de confessionelen zal zeggen dat het P.v.d.-program hen meer aan spreekt. Links zal terecht zeggen dat het voor of tegen voortzetting van het kabinet-De Jong gaat, waar op de confessionelen zullen 'bezwe ren dat ze best iets anders willen dan dit kabinet. Ze zullen zeggen dat ze allerlei dingen beter en pro gressiever willen doen dan het kabi net-De Jong en dat ze open staan voor samenwerking met de P.v.d.A. als die maar zou willen". Drs. Den Uyl wijst voorts op de kabouters, D.S.'70, de traditionele getuigenispartijtjes en het te ver wachten optreden van belangengroe peringen van het type bejaarden- en ongehuwdenpartij. Van een wer kelijke strijd om de politieke macht kan er onder die omstandigheden nauwelijks sprake zijn, meent drs. Den Uyl. De kiezers zullen amper het gevoel kunnen hebben iets te kunnen veranderen aan de machts verhoudingen en in grote getale thuis blijven. Zo zit men gevangen in een enorme vicieuze cirkel, aldus de socialistische fractieleider. Een hoog percentage thuisblijvers zal het gezag van het parlement en van het parlementaire stelsel verder ver zwakken. Dat speelt de vele uitge sproken of gecamoufleerde tegen standers van het parlementaire stel sel in de kaart. En de Tweede Kamer nu met 15, straks mis schien met 20 groeperingen toch al niet blakend van zelfvertrouwen zal in feite de greep op de regering verder zien verslappen. „Rechts, lijkt het, behoeft voorlopig geen we zenlijke aantasting van zijn machts positie te vrezen", aldus drs. Den Uyl. (ADVERTENTIE) REUZEI3NK-50O6RAM grote pet heerlijk smewi'g PIN0A4s#^r ook zo. v/coKtelig blik inhoud looo/r. „KLMONTC" wovmorte prijs Q2& grote malse robe malse fles zoete bg ons altijd- ZEEUWSE KLEI DA Al grote KcERLUK 2ÖM6RSN0EP GEVULDE .^aogramsseik flCKbNUbK „elegance JêföK grpfce bus groot (brmcwb grote flacon normale prijs psT 3A& HERMANS (Van onze redactie binnenland) DEN HAAG De bejaarden en gehandicapten zullen nog meer ser vice krijgen, aldus een nieuw plan van de postkantoren. Hoewel reeds enige tijd geleden de centrale afde ling posiexploitatie een grens van 1800 meter vaststelde, waarbuiten postzaken „aan huis" kunnen wor den afgehandeld, zal de PTT aan bejaarden en gehandicapten toch de mogelijkheid bieden alle postzaken thuis af te handelen. De PTT vraagt geen misbruik van deze extra ser vice te maken. I

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1970 | | pagina 11