Karei van der Meer
bleef altijd baas
Met hi
Rijkspostspaarbank
rentetot 7%
„Ze moeten
karakter
bezitten
„Ze zijn
bezeten
van sport
„Ik ga nu
niet naar
Barcelona
Margaret
Court won
tennistitel
Unieke vrouw
Mijn kinderen
Bij de kauwgom
Wintersport
NIET WEG TE
DENKEN UIT
WERELD VAN
DE ARBITERS
Levski Sofia
klopte Austria
.e"
SHAKE HANDS
EéN PER SEIZOEN
DE WAAL
14
DE STEM VAN WOENSDAG 19 AUGUSTUS 1970
Linda de Boer: talentvolle pupil
van trainster Wil Bunschoten.
Hansje Bunschoten: successen tij
dens Nederlands kampioenschap.
WIL BUNSCHOTEN:
EEN UNIEKE VROUW
(Van onze sportredactie) 1
HILVERSUM Een portret. De eerste indruk: Wil Bunschoten
schuwt publiciteit. Maar zjj kan het ook niet helpen dat de caissière
van het Sportfondsenbad in het goedaardige Bussum haar woning in
Hilversum-Oost Iaat staan, terwijl Wil, Han, Josje en Hansje (de
familie Bunschoten) hun tenten aan de andere kant van de stad heb
ben opgeslagen. En zij kan er natuurlek ook niks aan doen dat het
zo benauwd is die dag en dat dat Sportfondsenbad krioelt van de
steentjesduikers, tikkertje-spelers en trage-snelzwemmers. En kan
zij het helpen dat de auto, die zich van Hengelo naar Bussum spoedt,
niet is uitgerust met een „hot-line" naar Crailoo, waar ze haar aqpa-
rium inmiddels naar heeft getransporteerd. Daarom duurt de speur
tocht naar Wil Bunschoten bijna twee uur. Maar schuw, nee dat is
ze niet.
55
De tweede indruk: Wil Bunscho
ten is streng. Want schreef Ada Kok
in haar biografie niet: „Ze duldde
weinig. Je zou het niet in je hoofd
halen om 's morgens op de training
te komen en te zeggen: „Wil, ik doe
het vandaag een beetje rustig aan.
Ik voel me een beetje moe. Wat
moe. Trainen is trainen. Doorzetten
Aadje, je moet niet moe willen
zijn". En stond er niet in datzelfde
oeuvre: „Je wist bij haar van geen
ophouden omdat je er niet van
mocht weten. We trainden Adrie
Lasterie, Gretta en ik op de
Loosdrechtse plassen. Het water be
vatte nog wel eens wat zand en dat
schuurde soms behoorlijk. Op een
middag trainden we kilometer na
kilometer. Ik voelde na een tijdje
dat een schouderbandje van mijn
badpak pijn begon te doen. Het
liefst zou ik naar de kant zijn ge
gaan om even te kijken wat er aan
de hand was, maar ik durfde niet.
Wil was immers onverbiddelijk.
„Trainen en niet zeuren". En zeg
nu eerlijk als je dat leest, dan
denk je toch aniwillekeurdig: tjonge,
tjonge, die is streng. Om even wat
recht te zetten: ze is bepaald niet de
slavendrijfster, de beul, die men van
haar meende te moeten maken.
Goed, ze houdt het lijntje aardig
strak, maar het staat nooit op bre
ken. Want in haar strengheid (de
flink uit de kluiten gewassen water
rat Ton van Klooster, zwemmend
aan haar teugels, schudt grinnekend
zijn kletsnatte kop als je hem
vraagt of zijn leidster, werkelijk
„hard", of „streng" of zelfs „Spar
taans" is) is Wil Bunschoten zacht
aardig en in haar zachtaardigheid
een beetje streng. Want, zegt Ada
Kok, aan het slot van haar verhaal
over het knappende schouderbandje,
niet: „Met de moed der wanhoop
haalde ik het einde. Toen ik uit het
water stapte, bleek dat het bandje
door het schuren helemaal in mijn
huid was gedrongen. Mijn schouder
bloedde en Wil schrok hevig toen ze
de kapoit gescheurde huid zag. „Aad
waarom ben je doorgegaan", zei ze
boos. Ik heb baar niet geantwoord.
Ik was te moe om te protesteren.
Maar echt streng, nee, dat is Wil
Bunschoten ook niet".
De derde indruk: Wil Bunschoten
is een verafgode, benijde, bekriti
seerde maar bovenal een unieke
vrouw. Als je haar zo ziet zitten
langs de waterkant, een witte swea
ter en guitige knickerbockers, een
olijk gezicht met een noeste haar
dos, dan is ze bovendien nog een
uitzonderlijke vrouw.
En natuurlijk is ze ook een benij
de vrouw, want de kampioenen die
zij heeft afgeleverd vormen een in
drukwekkende lijst. De bekendste:
Ada den Haan, Adrie Lasterie, Ada
Kok, Jans Koster, Marian Heemskerk
Corrie Schimmel, Tinke Lagerberg.
Ze is daarom benijd omdat zij zich
nimmer door kritiek heeft laten af
remmen. Ze ontdekte de booby-traps
altijd voortijdig. En al die meisjes
van toen, die nu een tweede leven
leven, denken met weemoed terug
aan die Wil Bunschoten. „Tijdens de
nationale kampioenschappen in
Leeuwarden", herinnert zij zich,
„komt Adrie Lasterie naar me toe.
Ze heeft al twee kinderen. Ze zegt
tegen me: „Ik hield het niet meer
uit Wil, ik moest het zien".
En waarom dan is Wil Bunschoten
een bekritiseerde vrouw? In het
weekblad Panorama zegt Jaap
Ploeg, de trainer van het Vlaardin-
ger VZC: „Wil wordt belachelijk
gemaakt, omdat zij haar leerlingen
met wanten aan en mutsen op laat
rondlopen. Maar in Boedapest zagen
de Oostduitse kinderen er precies zo
uit, en die waren de snelste van
allemaal. Mensen worden zo gauw
belachelijk gemaakt. Maar zij doet
het voor de jeugd, net als ik. Wat
moet je anders doen met 300 kinde
ren? Als ze dat zwemmen niet had
den, liepen ze misschien ook met
lange haren over de straat te slier
ten".
De kritiek op Wil Bunschoten
komt zo'n beetje hierop neer. Het
zou schandalig geweest zijn dat zij,
destijds in Breda bij de nationale
kampioenschappen, de toen nog
veertienjarige Linda de Boer twee
maal de monsterlijke afstand van
achthonderd meter zou hebben laten
zwemmen en anderzijds werd er in
ruime mate bezwaar gemaakt op de
aankleding van de meisjes: wollen
mutsen en knickerbockers.
Wil Bunschoten wond zich er niet
over op, maar het stak haar dat een
verslaggever durfde te schrijven dat
de leden van de zwemclub Naarden
alleen al een wedstrijd wilden
zwemmen om van die verstikkende
kleren af te zijn. „In Leeuwarden",
zegt ze vinnig, „hebben we die ijs-
musten weer op gezet en hadden we
die broeken ook weer aan. Niemand
heeft er iets van gezegd, ze liepen
nu zelf ook met van die dingen op
en aan. Ik lach er maar wat om, om
al die kritiek. De kinderen moeten
veel te hard werken, zeggen ze al
tijd. Maar ik kan ze niet tegenhou
den. We zijn vanmorgen om zes uur
begonnen. Doorgezwommen tot een
uurtje of negen. Toen moest ik zelf
boodschappen doen. Hansje en de
amidierie meisjes zijn tolt half een
gebleven".
Om half zes waren ze er weer, de
kinderen van Wil Bunschoten, van
wie de artsen alle zwarte geluiden
wit verven met de jaarlijkse mare
dat „ze er blakend uitzien". „Deze
kinderen", vervolgt Wil Bunschoten,
„zijn bezeten van hun sport. De een
ligt in een zandbak en de ander in
het water".
De indruk die sommige „onweten
den" (zo noemt Wil Bunschoten ze
dan) hebben gewekt dat de kinde
ren door de zweep van de tucht tot
hun loodzware trainingen en strenge
leefwijze worden gedwongen, nemen
zij, in de twee uur dat zij het water
van Crailoo doorklieven, zelf weg.
Elke opdracht draagt een element
van speelsheid. Of er nu acht baan
tjes „alleen met de benen moeten
worden gezwommen", vier baantjes
overdwars zonder ademhalen of zes
baantjes vrije slag met het hoofd
naar rechts, het naïeve blijft.
„Als ik zeg", verduidelijkt Wil
Bunschoten, „vier baantjes sprinten
zonder adem te halen, dan doen ze
dat, als ze karakter hebben. Je moet
jezelf niet voor de mal houden. Nor
maal loop ik met ze mee, op de
kant. Maar ook als ik dat niet doe,
moeten ze doen wat ik zeg. Als je
dat vertikt, wil ik je niet in mijn
trainingsgroep. Ik wil niet opschep
pen, zo ben ik helemaal niet, maar
ik heb er de feeling voor om met ze
te praten. Ze weten hoe ik ben, ze
weten dat ze karakter moeten to
nen".
Karakter, het woord staat op de
eerste bladzijde van haar dictionnai-
re die ze zelf heeft geschreven en
uitgegeven. Als zij praat over de
korte haren van de meisjes dan
heeft dat te maken met karakter, als
zij zegt: „Dat een meisje met gelak
te nagels altijd verliest", heeft dat
te maken met karakter, als ze het
heeft over de tripjes die alleen de
zwemclub Naarden schijnt te ma
ken, dan kan dat worden herleid tot
het veel gewraakte woord karakter.
„Met lange haren", zegt Wil Bun
schoten dan, „bereik je niks. Dan
houd je je nek stijf, die lange slier
ten, die hinderen je. Als ze ouder
worden mogen ze vam mij hun ha
ren laten groeien dan worden ze
anders, dan komen ze misschien met
een knul thuis. Maar nu blijft dat
koDje fris en kort". Karakter.
De gelakte nagels. Wil Bunschoten
verhaalt over Ada Kok die het, vol-
Ada Kok: „Een prettige brief was
wel gelijk".
gens haar, op een gegeven moment
verkeerd is gaan doen. „Ze ging met
een dikke laag poeder op haar ge
zicht lopen. Dat kan nooit goed zijn,
wamt je heibt alle zuurstof nodig.
Daar heb ik haar een brief over
geschreven". Een brief, waarover
Ada Kok later zei: „Een prettige
brief was het niet, maar ze had
groot gelijk".
De inhoud: „Lieve Aadje. Heel
erg bedankt voor je kaart. Daar zijn
we altijd even blij mee hoor! Je
zwemmen is wel erg goed, he! Maar
ik wou je toch even wat vertellen.
Ik weet: ik mag me er niet mee
bemoeien, maar één raad wil ik je
toch geven. Wil je Olympisch kam
pioen worden, en dat wil je, dan
moet je voor alles zorgen, dat je
niet te moe wordt. Ik bedoel niet
deze reis maar als je terugkomt,
Aad. Het is heel kort dag en als je
moe bent dan gaat het niet goed. Jij
bent geen vijftien jaar meer.
Als je twintig jaar bent herstel je
niet zo vlug. Dat is zo. Als ik je in
die mooie jurken zie, de mooie prui
ken en je make up, dan schrik ik.
Dan denk ik: o Aadje, daar word je
zo moe van. Dat merk je zelf niet,
maar je geest wel, Aad. Oef! Wat
een brief he, maar denk maar eens
aan Kees en Ard. Aad, die hebben
niet goed geleefd de laatste ander
half jaar. Dan kom je in tijdnood.
Ze zitten niet stil in Amerika. Ze
liggen op de loer. En je bent het
Aad. Jij bent de beste van de we
reld voor mij. Je Wil. Niet boos zijn
hoor. Dit moest ik zeggen".
Typisch Wil Bunschoten. Een op
rechte brief. Zonder franje. Dwars
door het hart. Nu, fluitend en
schreeuwend naar de kinderen in
het nat, voegt ze er aan toe: „Als je
je nagels gaat lakken, als je make
up gaat gebruiken, krijg je andere
interesse. Dan ben je niet meer zo
bezeten van zwemmen als je moet
zijn. Als je jaren getraind hebt, hou
je nog kracht genoeg over, dan kan
je nog wel een paar jaartjes mee.
Anders niet, dan duikel je alls een
baksteen".
Het zijn geen loze kreten. Wil
Bunschoten („Ik deed aan waterpolo
en toen ik er mee gekapt was had
den ze in de club hulp nodig. Nou je
weet, van het een komt het ander")
heeft ze getoetst aan de praktijk. Ze
weet wat karakter is. Ze heeft het
zelf uitgevonden. De zwemclub
Naarden vormt dat karakter in deze
dagen twee keer per dag. 's Winters
hangt dat af van de situatie op
school. Is er huiswerk, dan wacht
Wil Bunschoten geduldig totdat dat
karwei is opgeknapt, zodra de meis
jes gereed zijn, gaat er een tele
foontje naar hun trainster, klimmen
zij op de fiets en peddelen soms
acht kilometer om te kunnen trai-
ongeveer zes uur, ja. Zo om en nabij
de tweeënveertig uur per week. Er
nen. „Per dagja, effe kijken,
Linda ligt 's avonds om kwart voor
wordt veel gevergd van dat grut.
zes al op bed. Ze moeten aan hun
slaaptijd komen. Televisie kijken is
er niet bij. Ze moeten zwemmen.
Trainen".
het niet, maar Wil Bunschoten had
Leeuwarden, waar Naarden zo'n
dikke veertig medailles uit het Ny-
lanbad dook, was het groepje Bun
schoten 's morgens om zes uur al in
Crailoo te vinden. Leeuwarden was
gewoon een etappe in het schema.
Karakter. Geen gezever over de me
dailles. „We gaan", zegt Wil Bun
schoten dan, „elk jaar naar de win
tersport. Skiën. Daar zijn ze de uit
blinkers in. 's Zomers zitten we op
Terschelling op het strand.
Warm en koud. Daar moet je ook
aan wennen. Die manier om je te
beschermen tegen afkoeling hebben
we wain de s'kiërs afgekeken. En
dat vinden ze hier gek. De kindenen
leven er naar toe, naar die winter
sportvakantie.
En ze komen er niet onderuit,
daags na het eclatante succes in
Maar onwetende kinderen blijven
het. Ook dochter Hansje. Een ge
bronsd mensenkind dat toevallig
een aardig stukkie kan zwemmen en
medailles vergaard alsof je ze ca
deau krijgt bij de kauwgom. Maar
het is niettemin een bijzonder kind
en dat is het. „Gisteren", vertelt Wil
Bunschoten, „kwam ze thuis met
een dooie vogel, die ze gevonden
had in het bos. Thuis heeft ze al
zijn veren geplukt en laten drogen
in de tuin. Ze is gek op de natuur.
Buiten vindt ze ook veel mooier dan
binnen. Dan voelt ze zich opgeslo
ten. Ze is een gewoon kind. Zwem
men is nu toevallig haar hobby en
dat kan ze een beetje. De weg naar
de top is echt te lang".
Daarom gaat Hansje Bunschoten,
nauwelijks twaalf jaar, ook niet mee
naar Barcelona, de Europese kampi
oenschappen. Linda de Boer, Anne-
marie Groen en Ton van Klooster,
drie van haar kinderen wel, en dat
is dan de compensatie. Wil Bunscho
ten zelf blijft thuis. „Ik kon mee. Ik
heb een aanbieding gehad, voor mij
alleen. Maar dan moet ik op de
eerste plaats mijn man alleen laten
en we doen alles samen en ten
tweede zou ik me dan gebonden
voelen. Dan moet ik doen wat zij
willen en ik wil net zo leven als
mijn kinderen. Vrij zijn. Ik mag me
niet met ze bemoeien en dan zit ik
me toch maar te ergeren. Ik begrijp
die mensen wel (Wil Bunschoten
vindt die vier bondsadviseurs, in
tegenstelling tot een groot aantal
van haar collega's, schappelijke en ter
zake kundige mensen, ook al zitten
ze er nog te kort om de vergelijking
met de bondscoaches te kunnen
doorstaan) als iedere trainer die
meegaat er zich mee ging bemoeien
werd het een groot rommelzootje.
Linda, Ton en Annemarie weten zelf
heus wel hoe ze zich moeten gedra
gen".
Voor de zekerheid heeft Wil Bun
schoten ze een trainingprogramma
opgegeven dat ze straks, als ze tij
dens het oefenkamp in Zeist voor
het blok worden gezet, kunnen
doorworstelen. „Er kan er dam wei
eentje bijlopen die tegen ze zegt:
gaan jullie maar. Nou en dan weten
ze tenminste wat ze moeten doen".
De laatste indruk: Wil Bunscho
ten, een moordwijfie.
(Van onze sportredactie)
DEN HAAG. Twintig jaar ge
leden doorstond een in zwart
scheidsrechterstenu gestoken Hage
naar enige zeer angstige momenten.
Enkele seconden nadat hij in het
immense voetbalstadion van Rio de
Janeiro het eindsignaal had gebla
zen van de wedstrijd in het toer
nooi om het wereldkampioenschap
tussen Engeland en Chili, die door
leermeester Engeland met 20 werd
gewonnen, stoven opgewonden Chi-
lenen op hem af. Terwijl hij de
wedstrijdbal streelde, als een teer
souvenir, moest hij in een ondeel
baar ogenblik beslissen: blijven
staan of gaan.
Karei van der Meer besloot tot
het eerste, want zouden er moei
lijkheden komen, dan wilde hij de
ze met uit de weg gaan. Dat lag een
voudig niet in zijn aard. Hij wacht
te op de dingen die zouden komen.
En terwijl van de tribunes het ap
plaus aanzwol, werd de niet bijster
grote Hagenaar door de op het veld
aanwezige Zuidamerikanen on
danks hun nederlaag op onstui
mige wijze gecomplimenteerd voor
de manier waarop hij de wedstrijd
had gearbitreerd.
Twee decennia later staat hij, nog
even onberispelijk in het pak, op
een van de golfbanen van zijn „De
Bataaf", het recreatiepark in Den
Haag en zwaait als een routinier
behendig zijn golfclub. Aan niets is
te zien dat hij enige dagen tevoren
lid is geworden van het grote leger
der 65-plussers.
„Ik heb altijd getracht het enige
te doen wat een scheidsrechter moet
doen: een wedstrijd leiden tot te
vredenheid van spelers en toeschou
wers. En ik dacht daarin wel te zijn
geslaagd," zegt de man die vijftien
jaar geleden op de leeftijd van
„Abraham te hebben gezien", vader
landse toppers regisseerde. Karei v.
d. Meer was de baas op het veld,
een personality die reeds bij het be
treden van het terrein respect af
dwong.
„Wij waren vroeger de baas op
het veld. Tegenspraak was er niet
bij, en dat wisten de spelers ver
domd goed, en ook wat de moge
lijke consequenties zouden zijn."
Karei van der Meer was de man
voor de moeilijke wedstrijden.
Ajax,
maar
Feijenoord,
door, en
ik dacht
Sparta
van
verenigjjg®
dat ze me tj6
ook zij wilden graag voetballen.
Ook Feijenoord verzocht ik bij de
toss aanwezig te zijn. Toen ik het
veld betrad en de spelers zich aan
het lostrappen waren, kwamen ze
bij het eerste fluitsingnaal naar het
midden. Weet u wat ik zp vroeg:
Shake hands. Ik heb een fijne wed
strijd gefloten."
Na deze wedstrijd vond Karei van
der Meer de tijd gekomen er defi
nitief een streep onder te zetten.
Ik ben naar dit afscheid toege
groeid. Die wedstrijd was één van
de hoogtepunten uit mijn carrière
en ik vond het een mooi moment
om ermee te stoppen. Ik heb het
fluiten steeds serieus opgevat en ik
heb nooit toneel kunnen spelen, te
genover niemand, niet in mijn werk
en riet in mijn hobby." Nadat al
gemeen bekend was geworden dat
Karei van der Meer zich had terug
getrokken, stroomden de verzoeken
om afscheidswedstrijden te fluiten
binnen. „Ik kreeg aanbiedingen van
In Rotterdam dreigde door de ge
ruchtmakende affaire met Tinus
Bosselaar een voetbaloorlog te ont
staan tussen Sparta en Feijenoord.
„Beide besturen bekeken elkaar
niet. De scheidsrechterscommissie
voorzag trubbels en of ik de klus
even wilde opknappen. Ik was over
de vijftig en vertelde de heren, dat
ze voor dit karwei maar een jonge
vent moesten nemen. De commissie
bleef op haar standpunt staan. In
die week ben ik naar de wedstrijd
gegroeid en heb me er volledig op
geconcentreerd. Daar mankeert het
tegenwoordig ook nogal eens aan.
Voor de wedstrijd begon ben ik met
mijn twee neutrale grensrechters
naar de kleedkamer van Sparta
dat toen nog Terlouw in de gelede
ren had gegaan.
Ik vroeg: Heren, wat doen we,
gaan we voetballen of gaan we met
elkaar in de clinch liggen! Graag
voetballen, meneer v. d. Meer, was
het antwoord. Allright, zei ik. Ik
wil dat iedereen bij de toss aanwe
zig is. Diezelfde vraag stelde ik in
de kleedkamer van Feijenoord en
waarvan ik dacnt dat ze me gjjj
mochten. Tegen elk van hen zej a
Sorry heren, maar ik ben al
gemeubileerd. Ze begrepen het"
„Scheidsrechters zijn een jpJtl
volkje, net zoals keepers," zegt Ka.
rel van der Meer. „Het zit ook jj,|
in het kennen van de spelteg^
want van hoog tot laag kennen
die. Ik durf te zeggen, als je
de amateurs, desnoods uit de jj.
deling, dertig scheidsrechters ha]|
en dertig uit het betaald voeth.
kan op het gebied van de spelregel,
kennis die laatste categorie het wej
eens afleggen.
Het is veel meer. Je moet
marchanderen. Ik eiste onverbidi
lijk aanvaarden van welke 1
sing dan ook. Als je dat niet
ondermijn je je eigen gezag."
In 1942 legde Karei van der Mee
de basis voor een uniek record, ,jj
dat jaar werd op de international
lijst geplaatst. Maar ik moest ti
1948 wachten op mijn eerste wei
strijd, in Praag, Tsjecho-Slowakiji
Polen. Na die wedstrijd moest is
meteen naar Londen om voor
Stanley Rous examen af te leg(,.__
want in Londen stonden de Olyo
pische Spelen op het punt te bega
nen." Dat examen werd glansriji
gehaald en Karei v. d. Meer kreeg
de gelegenheid voor nog een record
het fluiten van vier wedstrijden ij
een toernooi."
Toen Karei v. d. Meer in 1955 ett
streep zette onder zijn carrière hij
hij vijftig interlands gefloten, eti
aantal dat nog steeds respect i|.:
dwingt en dat moeilijk te evetura
is. Karei van der Meer is nog me
weg te denken uit de scheidsre<h<
terswereld. Zijn coachen van jongt
scheidsrechters zal straks vruchten
afwerpen,
„Het huidige peil in de breedt
Margaret Court-Smith: ins
onaal kampioene van Canada.
TORONTO (ANP) Mr
Court heeft te Toronto het
tenniskampioenschap van Can?
de dames op haar naam ge
door in de eindstrijd met 6-8
6-4 te zegevieren over de i
kaanse Rosemary Casals.
De Australische kampioene,
eerste set verrassend verloor,
«telde zich echter op prachtige
door de volgende sets naar zit
te trekken. Rosemary Casals n
de eerste set een 4-0 voorspro
de Wimbledonkampioene, die
tijd nodig had om op temperati
komen. In het herendubbelspel
de titel naar de Australiër
Stolle en de Zuidafrikaan
Drysdale, die Bill Bowrey (A
en Marty Riessen (V.S.) met 6
6-2 versloegen.
is niet zo hoog. We hebben mater;
aal genoeg maar dat moet je op
juiste wijze bewerken. Toen de coi
missie mij vorig jaar vroeg of
de begeleiding van scheidsrecht
op me wilde nemen, heb ik jage?^ Ftf/fi aitt
zegd, maar op één voorwaarde:! trlhW Ltl\ L)
wilde per seizoen maar één scheids?
rechter begeleiden. Het
seizoen heb ik Theo Boosten bege- '111 f ATI I
leid en ik moet zeggen dat hij de u VAV^XA LAv/11
kwaliteiten heeft om een grote MS
ternationale carrière tegemoet is
gaan. Hij heeft flair, een autoritair ,y()ll 1|| I
voorkomen en wat belangrijk is, Ij
spreekt zijn talen, en dat kan ji
niet van alle scheidsrechters zeg- (Van onze wielermedewerki
gen." KLINGE Peter van den D
Ook op een ander terrein is Kartl won gisteren de grote kermi.
van der Meer nog steeds actief. Met Klinge (België) waarvan het
Karei van der Meer op zijn
eigen minigolfbaan met de bal
waarmee in 1950 onder zijn leiding
in het wereldtoernooi Engeland -
Chili werd gespeeld.
mr. Piek „Geweldige man, dis
ondanks zijn zeventig jaar nog feil
loos werkt. Ik leer nog altijd ras
hem" zit hij in de spelregel®
missie en verzorgt hij, met de te
Piek, het spelregelboekje. Op het
CIOS in Overveen is Van der Mes
ook een wekelijkse gast als h(j daar
zijn colleges geeft. Karei van itt
Meer keek ook maatschappelj)
vooruit, want ook daar haalde lij
de top. Volgend jaar is Karei va
der Meer 25 jaar directeur van fi
Bataaf", waarvan hij sinds twee
jaar de enige eigenaar is. In
een jubileum?
„Neen, beslist niet. Daar houd k
niet van. Wel van jubilea, dis
moet ik met mijn zalen en
keuken van leven. Maar voor ui
persoonlijk hoeft het niet."
(ADVERTENTIE)
SPAARBANK
SERIE* EN VOLG
999-123
Uw «pioirekenmg ft bekend o
tene- en volgnummer. Vermeh
op de formulieren voor Inleg en
brieven, die u tan de Centrale
de Rtjkipoittpjarbar.k zendt.
De STAAT worborgl dl volh
door lie K'lkipoiispaarbaik
lintei hnr door o]krochten! i
Er zijn 2300 vestigingen. Op de postkantoren kunt u
de hele dag terecht. Een aantal daarvan is zelfs ook op vrijdagavond
of de plaatselijke koopavond geopend.
Voorde postagentschappen gelden aparte openingstijden.
koers voor een groot gedeelte ij
Nederlands Clinge lag, door ii
sprint de rappe Belg Van Landi
en Peter van Straalen, die
woordig in Hulst woont, te kloj
De grote animator van deze 1
waarvoor 40 renners van start
gen, was de Belg Gislain de Cl
die onder andere de Ronde van
°P zijn naam schreef en in de e
etappe van de Ronde van Zeeuw
Vlaanderen van zich deed spre
nij deed er van alles aan om te
snappen. Zelfs tijdens de laatste
de oleek de kleine Belg nog a
genoeg te hebben om er vandoo
gaan, doch op 300 meter voor de
iomst bij het overschrijden var
Nederlands-Belgische grens wer<
raan uit Kemzeke door het dn
•an den Donck, Van Landeghen
•an Straalen ingehaald en voo
gegaan.
In deze koers gingen naast
den Donck en Van Straalen ook
"engroot aantal Nederlanders
,i Bijzonder ongelukkig eind!
Je scryd voor Wim de Waal uit
Peter Gödde uit Zwijndrecht.
°g een 25-tal kilometers voor
eg op het moment dat zij van
ïf11 sterke hoofdgroep deel
h-t n, kwamen beide renners
1 t weggedeelte tussen Nieuw
?n Clinge met een langs de
tin« erd staande auto in aa„
iwaai'door hun kansen in r
inX0?01, Waal moest zelfs
mbulance naar het ziekenhuis
iraSi T,^aas (B) worden ovei
uit a i u ?n onderzoek wees ecl
aan k enkele diepe vleeswon
en armen had opgelop
:iek»Üv, den te zÜn. mocht hij
...enhms verlaten
rs verlaten.
iRnim i^' 1 Beter van
(Rosmalen); 2 G. van
den Do
Landegi
Mar'J P-,van straalen (Hulst); j
7 A. Suych
buykIS Vliede (B)
9 Fy% Terneuzen); 8
11 A a £st (B): 10 B. Polissen
euter (B): 12 Peter Vo:
werd ai vanaf de dertiende pis
groep ex aequo geplaat
^ANP) In Sofia is g
voor het vnetvfn wedstrijd gespe
Pacup r]pr altoernooi om de Eu
Levski Jr landskampioenen 1970-'
®iet 3.i i"3 versloeg Austria Wi
de eerste Plaat;smgsduel v
Êulgarn^ Bi.l de rust leidf
1 Leva], imet 1"°- Be doelpun
,-'kov (S kwamen op naaim
(53e en e ®muut) en_Asp.
Sn Leva li- ,met 1-0- De doelpu
?®tlcov (i7 kwamen op naaim
(53e en«mmu.llt) en Asp--
?mhut) minuut). Riedl (7
k^ier. voor de Oostenrijk
e cluh ??de wedstrijd tuss
en gespeeld 2 september in W
