ERKER
•e droom van Mieke
n het kabouterhuis
iNSHOW
DE KAPOTTE MOTOR
mimosa
akers
ïreda
De onechte
spoken
immerlieden
echters
laars
JOSEPHINE"
O
X
■O
X
O
m JOSEPHINE
invullen)
Koning
vakantie-adres
Verraden
Oplossing kapotte motor
SUSKE
en WISKE
Uiteen uil jonferenYOm te fitten
ijn in stoot de ue <L Met je het
reld te verouderenueer heter
Een drub op de hnop en het juiste ontuoord homt te
fleer niet noest uorden els A
yde computer je onfel'jh feeft J
r hè, Imbih j
f Jh hort tem mijn verlies !Jh ben
oWjd objectieffj
twee
toffe
totems
Jh stelde de vroo$..M heeft het
meeste worde, jeufd of ouderdom!
hnip!Hier heb jetiet ontuoordol!
DE STEM VAN ZATERDAG 18 JULI 1970
in West-Duitsland
uur 3 uur per dag extrj
iale voorzieningen 1
LEN
3-801
CL
m
UÜ
UO
boratorium
et vervaardigen
hiervan op de
5 jaar.
ten aan de afde-
Maczekstraat 65,
per maand/per week*
ast
aepassing is.
(ES
t/m
oezending vermelden.
;rgen op Zoom
0 - 35009
ONT STACARAVANS «I
lT - ADR1A v.a. 2968,—
VOUWCARAVANS
IUR - INRUIL
;n CARAVANSHOP
zaterdag 10.00-18.00 uur
zondag 14.00-18.00 uur
He, he, wat ben ik al ver in het
hos, dacht Mieke bij zichzelf. En
jrat was ze moe. Ze ging even zit
ten. Ze leunde tegen een dikke
jboom en deed haar ogen dicht.
Langzaam zakte ze naar bene
den. Dan ineens werd ze klaar
wakker; ze wreef even over haar
ogen en rekte zich uit. Toen keek
Le om zich heen om te zien waar
ze eigenljjk was. Ze was ergens
(pakker van geworden, maar ze
List niet van wat. Ze keek nog
lens goed om zich heen en ja
loor, vlak naast haar stond een
leel klein mannetje. Hij was net
zo groot als een potlood.
Mieke hoorde dat hij iets zei,
Jnaar hij was zo klein dat ze niet
Kon verstaan wat hij zei. Ze bukte
Hch voornver om beter te kunnen
Bisteren. „Ik ben kabouter Kokli-
fo", zei het ventje, „hoe heet jij?"
„Ik Heet Mieke Daalderop", zei Mie
ke en toen vroeg ze het ventje of
hij werkelijk een heuse kabouter
was, „Ja hoor", zei het ventje, „ik
ben een heuse kabouter. Ik woon
^Bcr met wel honderd andere lcabou-
irs en de kabouterkoning".
|„0, wat leuk is dat", zei Mieke,
,en waar wonen jullie dan wel. In
iddestoelen?" Kokliko lachte en
Bi dat alleen elfjes in paddestoelen
Bonen. Hij zei dat kabouters onder
Ëkke bomen wonen en dat hij wel
Bens zou laten zien hoe, als Mieke
dat wilde.
Dat wou Mieke wel en ze huppel
de achter Kokliko aan. Na tien mi
nuten kwamen ze bij een kolossale
boom „Dit is nu ons huis", zei
Kokliko trots, „het is de grootste
•boom van het hele bos". „En waar is
nu de ingang?" vroeg Mieke
nieuwsgierig. „Dat zal ik je zeggen",
zei Kokliko, „als je belooft het nooit
tegen iemand te zeggen". Nou, dat
beloofde Mieke plechtig. „Dan zal ik
't je laten zien", bromde Kokliko.
Hij liep driemaal om de boom
heen en pakte toen een klein ha
mertje. Daarmee bonsde hij drie
maal op de boom. Toen verscheen er
een kanjer van een scheur in de
boom. Mieke, die de hele lijd met
open mond had staan kijken, sta
melde: „Hoe..., hoe kan dat non?"
„Wel, heel eenvoudig", legde Kokli
ko uit. „Dat driemaal om de boom
heen lopen betekende voor de por
tier het sein om op te letten dat er
niemand aankomt. Toen ik driemaal
klopte wist hij zeker dat ik een
kaboutertje was en toen heeft hij de
poort geopend".
„Ga je mee naar binnen?" vroeg
hij vervolgens aan Mieke. „Ik zou
wel willen", antwoordde deze,
„maar ik kan er niet doorheen".
Toen zei Kokliko tegen Mieke dat
ze haar vinger uit moest steken.
Kokliko kneep er eens in en toen
voelde Mieke zich langzaam klein
worden, net zo lang tot ze even
klein was als Kokliko.
Kokliko wenkte haar en samen
gingen ze de boom binnen. Ze liep
met hem mee en keek haar ogen uit.
Eerst liepen ze door een lange brede
gang van marmer die uitkwam in
een zaal, die helemaal van zilver
was, Mieke vond het heel erg mooi.
Toen ze de zilveren zaal door waren
stonden ze voor een gouden deur.
Kokliko zei tegen Mieke dat ze
netjes voor de koning moest buigen
en heel beleefd moest zijn. Nu, dat
beloofde Mieke.
u, uiterlijk 14 dagen van
e bon, aan onze afdeling
sche opgaven kunnen niel
in Nederland en België
tbracht. Buiten Nederland
in rekening gebracht,
t girokaart. Wij verzoeken
ccept girokaart gebruik te
ifhankelijk van de postbe-
al in Zuideuropese landen
SjfZoaN jullie weten zitten er in
Haas altijd mannetjes (zogenaamde
Jffiasmannetjes). De mannetjes wil
den met opgegeten worden, wel
door lieve meisjes. Ze lagen in een
winkel En telkens als er iemand aan
de toonbank met de winkelier
Wrak dachten ze dat ze gekocht
'"Sferden.
BBOp een dag was er een meneer
die aan de winkelier vroeg: „Heeft
"l goede kaas?" De winkelier zei:
jazeker meneer, ik heb echt goede
jas". En hij wees daarbij op een
Jot stuk kaas, waar veel manne
tjes in zaten. De meneer zei dat hij
He kaas wel goed vond en dat de
kaas voor zijn zieke dochtertje Sas-
kia bestemd was. De dokter had
namelijk gezegd dat kaas heel goed
was voor het zieke meisje. -
■pe kaasmannetjes piekerden over
de vraag of ze zich zouden laten
Beten, ja of nee. Na lang nadenken
■oden ze besloten: „We doen het".
Rat was maar goed dat ze dat beslo
ten hadden, want de meneer kocht
Het^ hele stuk.
HToen het meisje de kaas opat zei
rej dat ze nog meer wilde hebben.
Eb dus kreeg ze nog meer. Na een
■and was ze alweer helemaal be
te1'. Het meisje, haar ouders, haar
Boertje en de dokter wisten niet
Hoe dat zo snel kon. Maar jullie
jfpten dat wel hè...?
Toen traden ze de zaal binnen.
Het was de mooiste zaal die Mieke
ooit gezien had. Overal waar je
keek zag je goud. Helemaal vooraan
stond een troon bewerkt met dia
manten en parels. Op de troon zat
de koning. Hij had een lange witte
baard, die tot de grond reikte. Hij
droeg een gouden, met juwelen be
zette kroon en een fluwelen mantel.
Kokliko en Mieke bogen diep voor
r\ 1/ de koning en de kabouter stelde het
ue Kaasmanneries meisi®aan de k°nmg voor. De ko-
I nm; heette haar van harte welkom
en vroeg of ze bleef eten. Even
dacht Mieke aan moeders stamppot,
maar ze gaf toch toe en even later
zat ze aan een mooie tafel en de
lekkerste spijzen werden binnen ge
dragen.
Toen opeens kwam een schild
wacht binnenrennen. Hij zag spier
wit en riep uit „Iemand heeft ons
huis verraden... Er is een grote
vrouw, die rond de boom zoekt...."
Alle kabouters keken Mieke aan en
ze werd vuurrood. „Werp haar in de
kelder!!" riep de koning. Alle ka
bouters kwamen op haar afrennen.
Dan ineens hoorde ze roepen:
„Mieke, waar ben je...?" Ze deed
haar ogen open en toen zag ze
m eder lopen. Zou het dan toch
maar een droom zijn geweest, dacht
ze bij zichzelf, gelukkig maar...
„Hier ben ik, moeder", riep ze. „Oh,
gelukkig", zei moeder, „ik was je
kwijt". Samen met moeder liep Mie
ke terug naar huis en onderweg
vertelde ze van wat ze in haar
droom allemaal beleefd had. .Ge
lukkig was het maar een droom",
zei ze. „Nou", zei moeder, „en ik
ben blij dat je nu weer terug bent".
Gelukkig en tevreden liepen ze
verder, maar Mieke dacht nog lang
na over die wonderlijke droom.
Annet Hermans, 9 jaar, Sluis ANNE-LIEKE MOL, 12 jaar, Breda.
Deze motorduivel rijdt altijd de hele dag Knoerhard op zijn motor. Dat
vinden heel wat andere mensen helemaal niet leuk. Daarom hebben ze
toen hij even een zakje frites was gaan eten, zijn motor helemaal uit elkaar
gehaald en enkele onderdelen ervan meegenomen. Zien jullie welke dat
zijn De juiste oplossing staat ergens op deze Kleine Stern-pagina.
B 28-70
MARGRIET schrijt dat ze de eer
ste was die een exclusief inter
view had met de vrouw van Mikis
Theodorakis. Als Margriet dit in
terview nu ook het eerst geplaatst
had, hadden we enige waarde aan
die mededeling kunnen hechten.
Niettemin een interessante story.
Het eindigt met de vraag hoe Myr-
to Theodorakis de toekomst ziet:
„Moeilijk te zeggen. Ik houd van
Frankrijk, maar nog meer van
Griekenland. Je hoopt ondanks al
les dat je er nog eens zult terugke
ren. Alles wat we nodig hebben is
moed, maar soms vraag je je af of
alle moed, die je in dit leven
toekomt, niet eens is opgebruikt".
Evenals Prinses maakt Margriet
een vakantietocht naar het zuiden
van Europa.
Stijl, luxe en verfijning zijn de
kwamen. Marianne echter gaf haai
droom nooit op. Als zij en haai
man even de tijd hadden trokken
zij achter het circus aan, maakten
duizenden foto's en werden opge
nomen in het artiestenmilieu. U
ziet het, mogelijkheden genoeg
voor een sappig verhaal.
Een beetje buiten de stijl van
PRINSES valt het verhaal „Wonen
in een fantasiehuis". Het huis dal
George Nemency ontwierp is na
melijk zo luxe, zo duur en zo
snobberig dat het eerder te ver
wachten was geweest dat dt
Avenue-redactie er aandacht aai
had besteed.
Daphne Du Maurier, vooral vooi
de lezeressen en lezers van vrou
wenbladen geen onbekende figuui
heeft bezoek gehad van verslag
geefster Netta Martin. Wie de
schrijfster van het beroemde boek
„Rebecca" wat beter wil leren
kennen is geholpen met de nieuwe
PRINSES. Weliswaar komt men
nauwelijks iets te weten over dt
Tiny en Tony waren een tweeling
van acht jaar. Zoiang het nog zomer
was mochten ze een kwartiertje lan
ger opblijven.
Het was toch veel langer licht. En
daarom was het niet gek dat er nog
een klein wasje buiten hing; een
paar overhemden van vader, een
kraakhelder wit jurkje van Tiny en
een blauwe spijkerbroek van Tony.
Dit alles hing te druipen aan de
waslijn...
Het was kwart over acht en Tiny
en Tony moesten naar bed. Ze gin
gen hand in hand de trap op. Toen
ze om half negen goed en wel in
bed lagen, kwam moeder nog even
boven om de tweeling welterusten
te zeggen. Ze liet het gordijn een
klein stukje open en ging naar be
neden. Maar al .gauw moest ze weer
naar boven toe, want de twee rak
kers waren met kussens gaan gooi
en. „Willen jullie wel eens gauw
ophouden!" riep moeder een beetje
boos.
Ze stopte Tiny en Tony weer
onder en ging naar beneden. Maar
Tiny en Tony konden niet slapen.
Ze doezelden soms wel even in. Na
een tijdje klonk dan een zucht en
waren ze weer allebei wakker.
Toen gebeurde dat Tiny voor de
derde keer indoezelde en wakker
werd. Het was ondertussen al don
ker geworden en Tiny ging maar
een beetje naar buiten zitten kijken.
Opeens gilde ze: „Tony kijk eens:
drie witte en één zwarte!" „Wat
witte en wat zwarte?", vroeg Tony
die ook weer even ingedoezeld was.
Tiny sleepte hem haast uit zijn bed.
Tony begon ook al te geloven dat
het 4 spoken waren.
Moeder die voor de derde keer,
maar nu geschrokken boven kwam
keek naar buiten. Toen begon ze
wel zo te lachen, dat vader die in de
kamer zat en het gelach van moeder
hoorde, en uit nieuwsgierigheid ook
naar boven kwam. Hij begon ook te
lachen. Moeder zei tussen twee lach
buien door: „Tiny, als je gelooft dat
het spoken zijn en jij ook Tony, dan
moeten jullie morgen allebei een
spook aan!"
En vader legde het geval „spook"
uit aan de tweeling. Toen moesten
ze ook wel epn beetje lachen, want
ze waren toch erg geschrokken en
gingen naar bed. Het was al kwart
over tien. Al gauw sliepen ze als
rozen.
De volgende morgen was het za
terdag. Toen ze beneden kwamen
plaagde vader: „Goede morgen lieve
spookjes!"
Carolien Wajon, 10 jaar, Breda.
sleutelwoorden, die passen op het
privébestaan van couturier Dick
Holthaus. „Als ik op straat iemand
tegenkom, die iets van mij aan
heeft, heb ik altijd het gevoel dat
ik hem of haar goeiedag moet zeg
gen". De camera heeft Holthaus
intensiever benaderd dan de pen.
In de rubriek ManVrouw deze
keer het al dan niet samen op
vakantie gaan. „Als hij van rust
houdt en zij van drukte, waarom
zouden ze er dan niet een weekje
apart op uit trekken", is een van
de kreten.
Margriet-idee bevat vele tips
voor vakantiegangers. De oproep
van Margriet aan kinderen om
vlindertekeningen op te sturen is
door 100.000 kinderen beantwoord.
Dit initiatief is een onderdeel van
de actie „Wij moeten Nederland
opnieuw bevrijden". De tekenin
gen zullen worden opgestuurd aan
mensen, die op dusdanige posities
zitten, dat ze wat tegen de milieu-
Verontreiniging kunnen doen.
schrijfster, maar des te meer ove.
de mens Daphne Du Maurier.
Verder in PRINSES een vakan
tiereis naar Zuid-Europa, een in
terview met juffrouw Kuiper, die
haar leven vult met het vechte:,
tegen het geboorte-overschot in
Kenya en een verhaal over domi
nee Klamer, de man van het radio
pastoraat.
„SPREEKT u alleen Zandvoorts
Duitsj? Ontmoet u de Duitse
vrouw alleen op tweede pinkster
dag? Is de enige overeenkomst
tussen u en haar dat u van Heintje
houdt?", zijn enkele vragen die
Libelle aan zijn lezeressen voor
legt. De tweede aflevering van de
serie over de Duitse vrouw behan
delt vooral haar zuinigheid en
vlijt. „Het geheim van de Duitse
welvaart is dat zij niet uitgeeft
wat hij verdient".
Vier leerlingen van de academie
St.-Joost in Breda hebben voor Li-
belle ieder een toilettafel ontwor
pen. Eenvoud en efficiëncy waren
hierbij troef.
Ook een Libelle-fotograaf was
aanwezig in Spakenburg toen prins
Willem Alexander zich daar een
aspirant-zeeman toonde. Het prins
je is nog steeds een uitermate
fotogeniek figuurtje en vooral het
oranje „zwemvest zal vele Libelle-
abonnees wel ontroeren.
DE OPENINGSREPORTAGE vai
EVA gaat deze keer over het su
permarktwezen. „De supermarkt is
een muizeval en de klant tippelt
erin. Ga het bij uzelf maar na
Gaat u bij een supermarkt niet
bijna altijd met veel meer weg
dan u van plan was te kopen?"
Vooral de psychologische trucs dje
de verkopers toepassen worden
door EVA ontrafelt (bijvoorbeeld
„De kassa staat meestal verdekt
opgesteld om de klant er niet di
rect mee te confronteren" en „Het
is geen toeval dat de dure handlo
tions naast de wasmiddelen
staan".) EVA spoort haar lezeres
sen aan tot meer bewust koopge
drag.
Evenals Margriet heeft EVA een
vlinder-item, echter op een iets
minder geëngageerde manier. Een
verhaal over de Prikkebeen van
Columbia, de 83-jarige Fransman
Piere Vals die al veertig jaar in
onherbergzame oerwouden op vlin
ders jaagt. Vooral de foto's zijn df
moeite waard.
„WAT DOE je als je dompteuse
had willen worden en je kreeg
nooit de kans?" PRINSES vertelt
hét u bij monde van mevrouw
Marianne Baudert, een vrouw die
geboren werd in een tijd dat de
moeders hun dochters thuishielden,
omdat de circusartiesten eraan
DE TWEEDE aflevering van MI
MOSA'S reportage over neurosen,
trauma's, frustraties, psychosen
etc. draagt het motto „Help de
zieke en genees het milieu". Uit
een aantal vragen die Maya Stur-
tewagen aan een team van psychi
aters van de universiteitskliniek te
Brussel stelt, volgt tenslotte de
conclusie dat het probleem van het
toenemend aantal geesteszieken in
d wortel aangevat moet worden.
Namelijk bij de maatschappij zelf.
Wat daar dan precies aan moet
veranderen weet MIMOSA ook
met of komt daar in dit korte
bestek in ieder geval niet aan toe.
Voor de zoveelste keer kunnen
de fans van Heintje een verhaal
over hun ster lezen. Niet alleen
Nederlanders en Duitsers blijken
de Nachtegaai uit Bleyerheide te
kennen, maar ook de Belgen.
