Samen
voor één
werken
Moord op
Kennedy:
zwarte
bladzijde
uit Hotel
historie
vrij
uit
Ambassador-Hotel in Los Angeles
[De beslissing
Succesvol
Veilig
si van onze organisatie hebl
net aanvullen van onze te,
inarissen
smav.o casework.
pied gaat hij/zij, binnen dtis
meedenken in en werkt»
l/an de doelste'ling, begeleid
bid bij het tuist hanteren tffsi
bting van hun deskundig'*
lagt medeverantwoordelijk^
pouw van het werk.
nderdaad, je moet er
zijn geweest om er
over te kunnen mee
praten. Het is nog
idealer als je er een
■paar dagen hebt
doorgebracht. Pas
dan begrijp je waar
om het Ambassador Hotel
«Los Angeles wereldbe-
'rtemd is. Natuurlijk, de
k|uken is er uitstekend, de
bediening voortreffelijk en
de kamers zijn er even
'smaakvol als luxueus,
maar dat is niet waarin
dit hotel zich van andere
teerste klas zaken onder
scheidt. Zelf het door dik
en dun vriendelijke perso
neel is geen unikum. Het
verschil zit in de entoura
ge! en in de sfeer en dat
geldt zowel voor het hotel
zelf als voor de mensen
die het bevolken.
iploma Sociale Academie
entie-opleiding.
line gaat hij of zij, met WJ
fhat crèchewerk, methods'I
het doel van de stichting
bhuis.
|g is, werkzaam te zijn in buurteil
^m. Een en ander in het belanj|
van de ontwikkelingen n d
ecifieke behoefte aan algenW|
Ij, resp. aanspraak maken ope
•angepaste sociaal-culturele e«|
Itverlening.
jjupervisie en werkbegeleidins|
Dgelijk.
vacatures worden uitgeno
|ten aan de algemeen direkteur,I
4 Rotterdam. Nadere inliet-1
van de adjunct-direkteur voojl
e heer Naessens, telefoon (010)1
Iet Ambassador Hotel is
zelfs een beetje antiek,
r dan in de gunstige be-
mis van het woord. Toch
bézit het alle moderne com
fort. Sn de gasten: dat kun
nen u en ilr zijn, dat is onze
koningin, dat is de president
van Frankrijk, dat is een
groep Japanse zakenmensen,
een Newyorks echtpaar op
eis naar Hawaii, dat is
le man op de maan, of
filmster uit het nabij ge-
HollywoodKortom
ireen logeert in het Am
ador. Je kunt er voor
itig dollar terecht, maar
voor honderd.
I,Niemand zal het in zijn
tofd halen te zeggen: dat is
dure tent, daar stap ik
naar binnen". Dat zegt
nis Stalpers, de „resident
mager" van het hotel. Zijn
jorden worden bevestigd
br zijn .assistent mana-
f", de heer J. A. Korthoff.
j beiden vormen de zoveel
ste verrassing die dit im
mens grote hotel voor de be
zoekers in petto heeft. Beiden
zijn namelijk Nederlanders,
en wie zou dat in een van
's werelds meest gerenom
meerde hotels verwachten.
Beiden hebben een carrière
achter de rug van het soort
dat in Europa als 'n typisch
Amerikaanse droom-carrie-
Te wordt beschouwd. De heer
Stalpers (31) zat zeven jaar
geleden nog op de Haagse
hotelschool, zijn collega
hield zich ongeveer tegelij
kertijd in het Amsterdamse
hotel Suisse bezig met het
dragen van koffers.
De vraag „hoe bent u hier
terechtgekomen?" ligt voor
de hand. F. Stalpers: „Op
eigen verzoek heb ik de ver
plichte stage na het doorlo
pen van de hotelschool in het
Ambassador Hotel doorge
bracht. Aan het slot van de
anderhalf jaar durende pe
riode vroeg de eigenaar me
te blijven. Ik was inmiddels
assistent van de manager en
bovendien was ik getrouwd
met een Amerikaans meisje.
De beslissing te blijven was
zodoende niet erg zwaar.
Twee jaar geleden kreeg ik
mijn huidige functie. Resi
dent managers zou je het
best kunnen omschrijven
met bedrijfsleider".
De heer Korthoff (35) leer
de het hotelvak in de meest
letterlijke zin van onder af
aan kennen. Hij sleepte niet
alleen koffers in Amsterdam,
hij stond achter de balie in
het Italiaanse Cortina („ik
was overigens geen woord
Italiaans machtig, ik moest
bij elk telefoontje iemand an
ders erbij roepen"), maakte
toiletten schoon in het Cana
dese Vancouver en stond tij
dens de Newyorkse expo op
nieuw achter de balie. Dat
waren, zeer in het kort weer
gegeven, zijn omzwervingen
alvorens hij in Ambassador
terecht kwam. Hij is daar
„night manager", hetgeen
wil zeggen dat zijn dienst om
5 uur begint en tot diep in
de nacht duurt.
Korthoff: „Elke dag, be
halve zondags. De vrije za
terdag kennen we hier nog
niet".
Beiden begrijpen de verba
zing van elke Nederlandse
bezoeker die van de Holland
se bezetting van de Ambas-
sador-top verneemt. Stalpers:
„Weet je, in Amerika geeft
het niets waar je vandaan
komt. Zolang je de capaci
teiten maar hebt, zal het hun
een zorg zijn. Als je in dit
land bereid bent hard te wer
ken, dan krijg je alle kansen.
Je hebt hier volop de gele
genheid vooruit te komen,
meer dan in Nederland het
geval is. Er zijn hier heel
wat Europeanen in soortge
lijke posities werkzaam, ook
in dit hotel. In Amerikaanse
ogen hebben wij echt geen
droomcarrière achter de rug.
Dat komt doordat de samen
stelling van het bedrijfsleven
hier anders is. In Nederland
blijf je je hele leven bij de
zelfde baas. Ook al wil je
promotie maken, je moet al
tijd wachten tot de man bo
ven je weggaat. In Amerika
veranderen de mensen veel
makkelijker van baan. Als je
hier lang op dezelfde stoel
blijft zitten, dan wordt dat
echt als stilstand en zelfs als
kortzichtigheid ervaren".
Toen het Ambassador Ho
tel in 1920 werd gebouwd, lag
het buiten de stad en was het
een unicum van luxe. Boven
dien was het met zijn vijf
honderd kamers verreweg
het grootste hotel. Daarin is
inmiddels verandering geko
men. Het hotel ligt nu mid
den in de stad en is allang
niet meer het grootste, hotels
met meer dan duizend ka
mers zijn in deze buurt geen
uitzondering. Desondanks is
Ambassador nog steeds
toonaangevend. Wat is het
geheim van dit succes?
Frans Stalpers lacht bij
deze vraag en zegt: „Perso
nal service is our business.
Natuurlijk ook de rest.
Neem de sfeer, zoals die bij
ons is zul je het in geen en
kel ander modern hotel aan
treffen. Men bouwt geen ho
tel meer met een ontvangst
hal zo groot als de onze, dat
wordt vandaag de dag als
oneconomisch beschouwd.
Toch zijn al onze gasten er
weg van. Maar het belang
rijkste punt is en blijft vrien
delijkheid. Begrijp me goed,
iedereen heeft wel eens een
pestbui, dat geeft niet, als
het principe maar is dat je
vriendelijk bent. Als elk lid
van het personeel vriendelijk
is, dan krijg je je gasten te
rug. Bij sollicitaties wordt
vooral aan dat punt aan
dacht besteed. In de loop dei-
jaren hebben we wel geleerd
uitsluitend mensen met een
vriendelijk karakter aan te
nemen".
Deze vriendelijkheidspoli-
tiek is succesvol gebleken,
het aantal Ambassador-gas-
ten neemt elk jaar toe. Bei
de heren begrijpen dan ook
niet waarom het vergelijkba
re hotels in Nederland ook
niet voor de wind kan gaan.
De heer Stalpers zegt: „Ik
begrijp niet wat er in Ne
derland aan de hand is, ik
denk dat het een kwestie van
bedrijfsvoering is. Je moet
als hotelbedrijf steeds met je
tijd meegaan, je moet voort
durend iets nieuws verzin
nen. Ik ben bang dat ze in
Nederland te lang aan exclu
siviteit hebben vastgehou
den. Neem ons, iedereen kan
hier binnenstappen en ieder
een zal zich hier thuisvoelen.
Ik heb gehoord dat de bete
re Amsterdamse zaken nu
ook op plate-service zijn
overgestapt. Onvoorstelbaar,
ik kan me niet eens meer pre
cies herinneren hoe lang ge
leden wij daarmee zijn be
gonnen. In Nederland ziet
men de dingen minstens tien
jaar te laat. Het argument
dat ze gebruiken, de hoge
personeelskosten en zo, dat
is flauwekul. We hebben hier
met de unions te maken, wat
zou je daarvan denken. Des
ondanks is de Horeca in
Amerika een zeer goede be
drijfstak".
De heren Stalpers en Kort
hoff staan aan het hoofd van
vijfhonderd man personeel.
Gezamenlijk hebben zij niet
alleen de zorg voor de rond
1200 hotelgasten, maar ook
voor de duizend bezoekers
van de Now Grove en de
mensen die het zeer uitge
breide zalencomplex dage
lijks bevolken. Dat zijn er in
totaal ook nog eens zo'n ze
venduizend. De Now Grove,
tot voor kort Cocoanut Grove
geheten, is de wereldberoem
de nachtclub van het hotel.
Elke artiest van naam heeft
hier op de planken gestaan.
Momenteel heeft Sammy Da-
vis jr, de artistieke leiding
van de club. Hij treedt zelf
vier weken in het jaar in de
Now Grove op. Enkele jaren
geleden werden in deze club
de Oscar-uitreikingen gehou
den. De t.v.-onderscheidin-
gen, de Emmy Awards, wer
den vier keer in de Grove
uitgereikt.
Andere attracties van het
Ambassador Hotel zijn de
presidentiële en koninklijke
suites. Vijf Amerikaanse pré
sidenten verbleven in deze
riante vertrekken, evenals
vele buitenlandse staatshoof
den. De koninklijke vertrek
ken mochten koningin Wil-
helmina en (toen nog prin
ses) Juliana al eens begroe
ten en verder onder meer de
Jioning en koningin van De
nemarken en de sjah van
Perzië. Tegenwoordig ver
blijven vooral ongekroonde
koningen in dit verre van
goedkope gedeelte van Am
bassador. Sammy Davis
verblijft regelmatig in de
presidentiële suite, ondanks
het feit, dat hij dichtbij een
riante villa heeft.
Het hotel bezit ook een
waarlijk unieke honderd dol
lar per nacht kostende
bruidssuite, gelegen in een
van de bungalows in de uit
gestrekte tuinen. Deze suite
is van alle gemakken voor
zien. Naast het bed is een
paneel met knopjes, zodat
men de stereo-installatie, de
kleuren-t.v., het licht in de
badkamer en zelfs de lichten
van het zwembad vanuit bed
kan bedienen. De telefoon is
van het nieuwste type. Op
pakken is voldoende om de
telefoniste aan de lijn te
krijgen, zodat het „tijdver-
gende" draaien van een
nummer overbodig is. Gou
den engeltjes achter het bed
waken over het geluk van
het jonge stel. Naast het
zwembad staan twee aan el
kaar geklonken ligstoelen.
De heer Korthoff zegt daar
over: „Die stoelen kunnen
niet van elkaar af. Dus ook
al hebben ze ruzie, ze moe
ten bij elkaar blijven". Het
zwembad is omgeven door
een tropische plantentuin, zo
dat volkomen privacy verze
kerd is. Korthoff: „Onze gas
ten kunnen hier desgewenst
poedelnaakt rondlopen. Ik
kan u verzekeren dat ze het
vaak doen. Hoe ik dat weet
Laat ik zeggen, night-
manager heeftz'n voorde
len".
We vragen Frans Stalpers
tot slot hoe het staat met de
komst van Nederlandse toe
risten. Hij zegt: „Die koprgft
slechts af en toe, de meeste
Europeanen die hier komen
zijn Duitsers. In Nederland
denkt men geloof ik nog
steeds dat Los Angeles San
het andere eind van de we
reld ligt. Bovendien zit men
maar tegen de dollar aan te
kijken, dat is iets dat ik Ne
derlanders altijd erg moei
lijk kan uitleggen. Je moet be
kijken welk deel van je sa
laris aan levensonderhoud
wordt besteed, welk deel aan
de auto, enzovoort. Dan zul
je ontdekken dat sommige
zaken hier stukken goedko
per zijn. Nog een ding: be
nadruk alsjeblieft dat je hier
's avonds even veilig op
straat kunt lopen dan thuis.
Ik hoor daar vaak de
vreemdste verhalen over,
maar daar is niets van
waar".
Stalpers' collega maakt 't
verhaal af. Hij vertelt: „Ik
liep laatst 's avonds laat
over straat. Ik word door
een man aangesproken, die
me om geld vraagt. Ik zeg
nee en daarmee is de kous
af. Na een uur kom ik de
zelfde man weer tegen. Hij
vraagt me weer om geld. Ik
zeg: man, ik heb net al nee
gezegd. En hij antwoordt:
neem me niet kwalijk, voegt
God Bless You eraan toe en
loopt verder. Is u dat in Am
sterdam ooit overkomen?"
"Als het dit jaar niet
slaagt met de twins, slaagt
het misschien het volgend
jaar", zegt mr. M.V. van
der Woude, directeur van
de Algemene Bond Uit
zendbureaus, gevestigd
aan de Hacquartstraat 10
in Amsterdam-Zuid.
„Het twinidee," stelt mr.
Van der Woude, „is zeer
eenvoudig: twee part-time
krachten, en denk dan voor
al aan gehuwde vrouwen,
die samen één dagtaak doen.
Samen bezetten zij één stoel,
.van half negen 's morgens
tot half zes. Ze regelen sa
men hun diensten en 'ze zor
gen voor eikaars kinderen
indien ze die hebben."
Met de praktische uitvoering
is het echter niet zo gemak
kelijk gesteld en ook dat er
kent mr. v.d. Woude ruiter
lijk: „Albert Heyn heeft al
een dergelijk experiment
gedaan: twee vrouwen die
samen een volle werkdag
voor hun rekening nemen.
Ze konden zelf uitmaken
welk deel van de dag ze ie
der voor hun rekening na
men. In opzet werd dat plan
niet zo'n succes want er ont
stonden grote moeilijkheden
als een van de vrouwen ziek
werd. Dan werd dat hele
koppel lamgelegd.
Ook andere bedrijven heb
ben dergelijke koppels ge
probeerd te vormen maar
iedere keer is het een flop
geworden. Vandaar dat het
bedrijfsleven niet meer zo
happig is om er nog eens
opnieuw aan te beginnen.
Wij menen echter dat de si
tuatie voor een uitzendbu
reau anders ligt. Het uit
zendbureau moet gewoon
zorgen dat de werkdag bij
een bedrijf vervuld wordt en
wanneer een van de twee
van een koppel ziek wordt,
heeft het uitzendbureau er
maar voor te zorgen, dat de
zieke onmiddellijk vervan
gen wordt door een ander,
zodat alles normaal door
gaat.
Als bond werken wij voor
namelijk in de kantoor-sec
tie, maar ik kan mij voor
stellen dat hier ook op ander
terrein mogelijkheden zijn.
Waarom kunnen mannen
niet hetzelfde doen? Vooral
wanneer het mannen betreft
die 20 tot 30 jaar bij een be
drijf gewerkt hebben en dan
op straat komen te staan
omdat het betreffende be
drijf over de kop gaat. Dat
is een zaak waarin wij ons
kunnen verdiepen, al ligt dat
niet direct nog in onze ge
zichtskring".
De twin-gedachte is nu ech
ter dus voornamelijk geba
seerd op twee gehuwde
vrouwen. „Die vrouwen heb
ben vaak natuurlijk wel eni
ge aanloopmoeilijkheden. Ze
zijn het kantoorleven ont
wend; het is allemaal an
ders geworden dan toen ze
zelf nog op kantoor zaten.
Maar wanneer ze eenmaal
enkele weken aan de slag
zijn, blijken de ervaringen
toch gunstig," aldus mr. v.
d, Woude. „Ik weet dat een
bureau in Hengelo al succes
sen heeft geboekt met het
twin-systeem."
Het uitleenbureau zorgt voor
vervanging bij ziektes en
houdt de koppels dus intact;
voor de gehuwde vrouw zou
het een bijverdienste zjjn die
het inkomen van het gezin
verhoogt. Hel feit, dat
zo weinig gehuwde vrouwen
hier deelnemen aan het pro-
duktieproces, is de reden
waarom het bruto nationaal
produkt per hoofd van de be
volking in Nederland achter
blijft bij dat in de andere
EEG-landen.
he in Noord-Brabant. Het
I dan niet optredend onder
J souschefs, leder van hen
lexpansie maakt het nood-
genoteerd op zijn ranglijst
leiding en vorming van het
behorend personeel.
eeft hem graag alle ruimte
I, eigen verantwoordelijk-
ien van initiatief. Opleiding
en practische bekendheid
personeelsbeleid moeten
pn.
30 - 40 jaar.
•UZEBUREAU
en zwarte
bladzijde uit
onze geschie
denis". Zo
noemt mana
ger Stalpers
moord op senator Ro-
•rt Kennedy, nu twee
ir geleden in het Am-
Jhssador Hotel. Het perso
neel van het hotel heeft
de opdracht niet over deze
apaire te praten. Wie toch
aanhoudt, wordt beleefd
naar de manager verwe
zen.
■Stalpers: „We hebben ons
Jltijd gedistantieerd van el
ke sensatie. De zaak heeft
ons gelukkig geen con-
«quenties gehad en dat wil-
§n we zo houden. Uiteraard
pbben we in het' begin veel
lensen gehad die de plaats
»aar het gebeurd is, wilden
Jen. Dat is nu afgelopen.
Het is al weer twee jaar ge-
i
De paniek die ontstond na de moord
op senator Robert Kennedy. Helemaal
links op de foto de heer J. A. Korthoff.
de Nederlandse manager van het
Ambassador Hotel, waar de moord
plaatshad.
leden, men vergeet snel".
Niet iedereen vergeet snel.
De heer Korthoff, die als
„night-manager" de moord
indertijd van nabij heeft
meegemaakt, ontving zeer
recent een telefonische be
dreiging. Het is niet de eni
ge keer dat hij werd be
dreigd. Hij vertelt: „In het
begin hebben we veel tele
foontjes gehad. Sommige
daarvan waren heel vreemd.
Eentje herinner ilk me heei
goed. Ik krijg op een avond
een telefoontje doorverbon
den van iemand die zich aan
kondigt als prinses Margaret.
Dat leek me vreemd, maar
goed, ik sta haar beleefd te
woord. Wat het nog vreem
der maakte was het feit dat
de betreffende vrouw wordt
voorgezegd door een man.
Het gesprek kwam kennelijk
vanuit een kamer met een
uitstekende akoestiek, want
elk woord dat de man zei
kon ik verstaan. Zo wist ik
al wat „prinses Margaret"
zou gaan zeggen. Het kwam
erop neer dat ze het gebeu
ren zeer betreurde, dat ze
zulke goede herinneringen
had aan ons hotel, enzovoort.
Toeii ze was uitgesproken
heb ik onmiddellijk de cen
trale gebeld. De telefoniste
bevestigde wat ik al ver
moedde: het gesprek kwam
helemaal niet uit Engeland.
Bovendien ontdekte ik dat
prinses Margaret nooit in
ons hotel heeft gelogeerd".
De moord op Kennedy was
voor het Ambassador Hotel
'n zeer pijnlijke geschiede
nis. Toen men hoorde dat de
senator naar het hotel zou
komen heelt de leiding geïn
formeerd of er speciale poli-
tieversterking aanwezig zou
zijn. Toen bleek dat Kenne
dy politiebescherming had
geweigerd. De achtergrond
daarvan is volgens de heer
Korthoff dat de Kennedy-fa-
milie en de burgemeestersfa
milie van Los Angeles al ja
ren gebroeieerd waren. Het
enige wat het hotel toen kon
doen was zorgen voor twee
keer zoveel ordebewakers
als normaal. Ook dat kon
uiteraard niet verhinderen
dat een Kennedy ongustig
gezinde tegelijk met z'n aan
hangers mee naar binnen ge
komen was.
Nogmaals de heer Kort
hoff: „Een week lang hebben
we de FBI over de vloer ge
had. Iedereen die er bij was
geweest is een week lang el
ke dag uren achter elkaar
verhoord. Ook ik moest
steeds maar weer het hele
verhaal vertellen en vooral
precies iedereen beschrijven
die ik had gezien. Hetgeen
me lang is bijgebleven,
is het afschuwelijke gedrag
van sommige fotografen.
Toen ik terugkwam van de
telefooncentrale, toen was
Kennedy nog steeds niet ver
zorgd. Er stond een cordon
fotografen om hem heen, nie
mand kon bij hem. De heren
moesten eerst het plaatje
van hun leven hebben. Uit
mijn mond zul je dan ook
geen goed woord over de
Amerikaanse pers horen".