Samen voor één werken Moord op Kennedy: zwarte bladzijde uit Hotel historie vrij uit Ambassador-Hotel in Los Angeles [De beslissing Succesvol Veilig si van onze organisatie hebl net aanvullen van onze te, inarissen smav.o casework. pied gaat hij/zij, binnen dtis meedenken in en werkt» l/an de doelste'ling, begeleid bid bij het tuist hanteren tffsi bting van hun deskundig'* lagt medeverantwoordelijk^ pouw van het werk. nderdaad, je moet er zijn geweest om er over te kunnen mee praten. Het is nog idealer als je er een ■paar dagen hebt doorgebracht. Pas dan begrijp je waar om het Ambassador Hotel «Los Angeles wereldbe- 'rtemd is. Natuurlijk, de k|uken is er uitstekend, de bediening voortreffelijk en de kamers zijn er even 'smaakvol als luxueus, maar dat is niet waarin dit hotel zich van andere teerste klas zaken onder scheidt. Zelf het door dik en dun vriendelijke perso neel is geen unikum. Het verschil zit in de entoura ge! en in de sfeer en dat geldt zowel voor het hotel zelf als voor de mensen die het bevolken. iploma Sociale Academie entie-opleiding. line gaat hij of zij, met WJ fhat crèchewerk, methods'I het doel van de stichting bhuis. |g is, werkzaam te zijn in buurteil ^m. Een en ander in het belanj| van de ontwikkelingen n d ecifieke behoefte aan algenW| Ij, resp. aanspraak maken ope •angepaste sociaal-culturele e«| Itverlening. jjupervisie en werkbegeleidins| Dgelijk. vacatures worden uitgeno |ten aan de algemeen direkteur,I 4 Rotterdam. Nadere inliet-1 van de adjunct-direkteur voojl e heer Naessens, telefoon (010)1 Iet Ambassador Hotel is zelfs een beetje antiek, r dan in de gunstige be- mis van het woord. Toch bézit het alle moderne com fort. Sn de gasten: dat kun nen u en ilr zijn, dat is onze koningin, dat is de president van Frankrijk, dat is een groep Japanse zakenmensen, een Newyorks echtpaar op eis naar Hawaii, dat is le man op de maan, of filmster uit het nabij ge- HollywoodKortom ireen logeert in het Am ador. Je kunt er voor itig dollar terecht, maar voor honderd. I,Niemand zal het in zijn tofd halen te zeggen: dat is dure tent, daar stap ik naar binnen". Dat zegt nis Stalpers, de „resident mager" van het hotel. Zijn jorden worden bevestigd br zijn .assistent mana- f", de heer J. A. Korthoff. j beiden vormen de zoveel ste verrassing die dit im mens grote hotel voor de be zoekers in petto heeft. Beiden zijn namelijk Nederlanders, en wie zou dat in een van 's werelds meest gerenom meerde hotels verwachten. Beiden hebben een carrière achter de rug van het soort dat in Europa als 'n typisch Amerikaanse droom-carrie- Te wordt beschouwd. De heer Stalpers (31) zat zeven jaar geleden nog op de Haagse hotelschool, zijn collega hield zich ongeveer tegelij kertijd in het Amsterdamse hotel Suisse bezig met het dragen van koffers. De vraag „hoe bent u hier terechtgekomen?" ligt voor de hand. F. Stalpers: „Op eigen verzoek heb ik de ver plichte stage na het doorlo pen van de hotelschool in het Ambassador Hotel doorge bracht. Aan het slot van de anderhalf jaar durende pe riode vroeg de eigenaar me te blijven. Ik was inmiddels assistent van de manager en bovendien was ik getrouwd met een Amerikaans meisje. De beslissing te blijven was zodoende niet erg zwaar. Twee jaar geleden kreeg ik mijn huidige functie. Resi dent managers zou je het best kunnen omschrijven met bedrijfsleider". De heer Korthoff (35) leer de het hotelvak in de meest letterlijke zin van onder af aan kennen. Hij sleepte niet alleen koffers in Amsterdam, hij stond achter de balie in het Italiaanse Cortina („ik was overigens geen woord Italiaans machtig, ik moest bij elk telefoontje iemand an ders erbij roepen"), maakte toiletten schoon in het Cana dese Vancouver en stond tij dens de Newyorkse expo op nieuw achter de balie. Dat waren, zeer in het kort weer gegeven, zijn omzwervingen alvorens hij in Ambassador terecht kwam. Hij is daar „night manager", hetgeen wil zeggen dat zijn dienst om 5 uur begint en tot diep in de nacht duurt. Korthoff: „Elke dag, be halve zondags. De vrije za terdag kennen we hier nog niet". Beiden begrijpen de verba zing van elke Nederlandse bezoeker die van de Holland se bezetting van de Ambas- sador-top verneemt. Stalpers: „Weet je, in Amerika geeft het niets waar je vandaan komt. Zolang je de capaci teiten maar hebt, zal het hun een zorg zijn. Als je in dit land bereid bent hard te wer ken, dan krijg je alle kansen. Je hebt hier volop de gele genheid vooruit te komen, meer dan in Nederland het geval is. Er zijn hier heel wat Europeanen in soortge lijke posities werkzaam, ook in dit hotel. In Amerikaanse ogen hebben wij echt geen droomcarrière achter de rug. Dat komt doordat de samen stelling van het bedrijfsleven hier anders is. In Nederland blijf je je hele leven bij de zelfde baas. Ook al wil je promotie maken, je moet al tijd wachten tot de man bo ven je weggaat. In Amerika veranderen de mensen veel makkelijker van baan. Als je hier lang op dezelfde stoel blijft zitten, dan wordt dat echt als stilstand en zelfs als kortzichtigheid ervaren". Toen het Ambassador Ho tel in 1920 werd gebouwd, lag het buiten de stad en was het een unicum van luxe. Boven dien was het met zijn vijf honderd kamers verreweg het grootste hotel. Daarin is inmiddels verandering geko men. Het hotel ligt nu mid den in de stad en is allang niet meer het grootste, hotels met meer dan duizend ka mers zijn in deze buurt geen uitzondering. Desondanks is Ambassador nog steeds toonaangevend. Wat is het geheim van dit succes? Frans Stalpers lacht bij deze vraag en zegt: „Perso nal service is our business. Natuurlijk ook de rest. Neem de sfeer, zoals die bij ons is zul je het in geen en kel ander modern hotel aan treffen. Men bouwt geen ho tel meer met een ontvangst hal zo groot als de onze, dat wordt vandaag de dag als oneconomisch beschouwd. Toch zijn al onze gasten er weg van. Maar het belang rijkste punt is en blijft vrien delijkheid. Begrijp me goed, iedereen heeft wel eens een pestbui, dat geeft niet, als het principe maar is dat je vriendelijk bent. Als elk lid van het personeel vriendelijk is, dan krijg je je gasten te rug. Bij sollicitaties wordt vooral aan dat punt aan dacht besteed. In de loop dei- jaren hebben we wel geleerd uitsluitend mensen met een vriendelijk karakter aan te nemen". Deze vriendelijkheidspoli- tiek is succesvol gebleken, het aantal Ambassador-gas- ten neemt elk jaar toe. Bei de heren begrijpen dan ook niet waarom het vergelijkba re hotels in Nederland ook niet voor de wind kan gaan. De heer Stalpers zegt: „Ik begrijp niet wat er in Ne derland aan de hand is, ik denk dat het een kwestie van bedrijfsvoering is. Je moet als hotelbedrijf steeds met je tijd meegaan, je moet voort durend iets nieuws verzin nen. Ik ben bang dat ze in Nederland te lang aan exclu siviteit hebben vastgehou den. Neem ons, iedereen kan hier binnenstappen en ieder een zal zich hier thuisvoelen. Ik heb gehoord dat de bete re Amsterdamse zaken nu ook op plate-service zijn overgestapt. Onvoorstelbaar, ik kan me niet eens meer pre cies herinneren hoe lang ge leden wij daarmee zijn be gonnen. In Nederland ziet men de dingen minstens tien jaar te laat. Het argument dat ze gebruiken, de hoge personeelskosten en zo, dat is flauwekul. We hebben hier met de unions te maken, wat zou je daarvan denken. Des ondanks is de Horeca in Amerika een zeer goede be drijfstak". De heren Stalpers en Kort hoff staan aan het hoofd van vijfhonderd man personeel. Gezamenlijk hebben zij niet alleen de zorg voor de rond 1200 hotelgasten, maar ook voor de duizend bezoekers van de Now Grove en de mensen die het zeer uitge breide zalencomplex dage lijks bevolken. Dat zijn er in totaal ook nog eens zo'n ze venduizend. De Now Grove, tot voor kort Cocoanut Grove geheten, is de wereldberoem de nachtclub van het hotel. Elke artiest van naam heeft hier op de planken gestaan. Momenteel heeft Sammy Da- vis jr, de artistieke leiding van de club. Hij treedt zelf vier weken in het jaar in de Now Grove op. Enkele jaren geleden werden in deze club de Oscar-uitreikingen gehou den. De t.v.-onderscheidin- gen, de Emmy Awards, wer den vier keer in de Grove uitgereikt. Andere attracties van het Ambassador Hotel zijn de presidentiële en koninklijke suites. Vijf Amerikaanse pré sidenten verbleven in deze riante vertrekken, evenals vele buitenlandse staatshoof den. De koninklijke vertrek ken mochten koningin Wil- helmina en (toen nog prin ses) Juliana al eens begroe ten en verder onder meer de Jioning en koningin van De nemarken en de sjah van Perzië. Tegenwoordig ver blijven vooral ongekroonde koningen in dit verre van goedkope gedeelte van Am bassador. Sammy Davis verblijft regelmatig in de presidentiële suite, ondanks het feit, dat hij dichtbij een riante villa heeft. Het hotel bezit ook een waarlijk unieke honderd dol lar per nacht kostende bruidssuite, gelegen in een van de bungalows in de uit gestrekte tuinen. Deze suite is van alle gemakken voor zien. Naast het bed is een paneel met knopjes, zodat men de stereo-installatie, de kleuren-t.v., het licht in de badkamer en zelfs de lichten van het zwembad vanuit bed kan bedienen. De telefoon is van het nieuwste type. Op pakken is voldoende om de telefoniste aan de lijn te krijgen, zodat het „tijdver- gende" draaien van een nummer overbodig is. Gou den engeltjes achter het bed waken over het geluk van het jonge stel. Naast het zwembad staan twee aan el kaar geklonken ligstoelen. De heer Korthoff zegt daar over: „Die stoelen kunnen niet van elkaar af. Dus ook al hebben ze ruzie, ze moe ten bij elkaar blijven". Het zwembad is omgeven door een tropische plantentuin, zo dat volkomen privacy verze kerd is. Korthoff: „Onze gas ten kunnen hier desgewenst poedelnaakt rondlopen. Ik kan u verzekeren dat ze het vaak doen. Hoe ik dat weet Laat ik zeggen, night- manager heeftz'n voorde len". We vragen Frans Stalpers tot slot hoe het staat met de komst van Nederlandse toe risten. Hij zegt: „Die koprgft slechts af en toe, de meeste Europeanen die hier komen zijn Duitsers. In Nederland denkt men geloof ik nog steeds dat Los Angeles San het andere eind van de we reld ligt. Bovendien zit men maar tegen de dollar aan te kijken, dat is iets dat ik Ne derlanders altijd erg moei lijk kan uitleggen. Je moet be kijken welk deel van je sa laris aan levensonderhoud wordt besteed, welk deel aan de auto, enzovoort. Dan zul je ontdekken dat sommige zaken hier stukken goedko per zijn. Nog een ding: be nadruk alsjeblieft dat je hier 's avonds even veilig op straat kunt lopen dan thuis. Ik hoor daar vaak de vreemdste verhalen over, maar daar is niets van waar". Stalpers' collega maakt 't verhaal af. Hij vertelt: „Ik liep laatst 's avonds laat over straat. Ik word door een man aangesproken, die me om geld vraagt. Ik zeg nee en daarmee is de kous af. Na een uur kom ik de zelfde man weer tegen. Hij vraagt me weer om geld. Ik zeg: man, ik heb net al nee gezegd. En hij antwoordt: neem me niet kwalijk, voegt God Bless You eraan toe en loopt verder. Is u dat in Am sterdam ooit overkomen?" "Als het dit jaar niet slaagt met de twins, slaagt het misschien het volgend jaar", zegt mr. M.V. van der Woude, directeur van de Algemene Bond Uit zendbureaus, gevestigd aan de Hacquartstraat 10 in Amsterdam-Zuid. „Het twinidee," stelt mr. Van der Woude, „is zeer eenvoudig: twee part-time krachten, en denk dan voor al aan gehuwde vrouwen, die samen één dagtaak doen. Samen bezetten zij één stoel, .van half negen 's morgens tot half zes. Ze regelen sa men hun diensten en 'ze zor gen voor eikaars kinderen indien ze die hebben." Met de praktische uitvoering is het echter niet zo gemak kelijk gesteld en ook dat er kent mr. v.d. Woude ruiter lijk: „Albert Heyn heeft al een dergelijk experiment gedaan: twee vrouwen die samen een volle werkdag voor hun rekening nemen. Ze konden zelf uitmaken welk deel van de dag ze ie der voor hun rekening na men. In opzet werd dat plan niet zo'n succes want er ont stonden grote moeilijkheden als een van de vrouwen ziek werd. Dan werd dat hele koppel lamgelegd. Ook andere bedrijven heb ben dergelijke koppels ge probeerd te vormen maar iedere keer is het een flop geworden. Vandaar dat het bedrijfsleven niet meer zo happig is om er nog eens opnieuw aan te beginnen. Wij menen echter dat de si tuatie voor een uitzendbu reau anders ligt. Het uit zendbureau moet gewoon zorgen dat de werkdag bij een bedrijf vervuld wordt en wanneer een van de twee van een koppel ziek wordt, heeft het uitzendbureau er maar voor te zorgen, dat de zieke onmiddellijk vervan gen wordt door een ander, zodat alles normaal door gaat. Als bond werken wij voor namelijk in de kantoor-sec tie, maar ik kan mij voor stellen dat hier ook op ander terrein mogelijkheden zijn. Waarom kunnen mannen niet hetzelfde doen? Vooral wanneer het mannen betreft die 20 tot 30 jaar bij een be drijf gewerkt hebben en dan op straat komen te staan omdat het betreffende be drijf over de kop gaat. Dat is een zaak waarin wij ons kunnen verdiepen, al ligt dat niet direct nog in onze ge zichtskring". De twin-gedachte is nu ech ter dus voornamelijk geba seerd op twee gehuwde vrouwen. „Die vrouwen heb ben vaak natuurlijk wel eni ge aanloopmoeilijkheden. Ze zijn het kantoorleven ont wend; het is allemaal an ders geworden dan toen ze zelf nog op kantoor zaten. Maar wanneer ze eenmaal enkele weken aan de slag zijn, blijken de ervaringen toch gunstig," aldus mr. v. d, Woude. „Ik weet dat een bureau in Hengelo al succes sen heeft geboekt met het twin-systeem." Het uitleenbureau zorgt voor vervanging bij ziektes en houdt de koppels dus intact; voor de gehuwde vrouw zou het een bijverdienste zjjn die het inkomen van het gezin verhoogt. Hel feit, dat zo weinig gehuwde vrouwen hier deelnemen aan het pro- duktieproces, is de reden waarom het bruto nationaal produkt per hoofd van de be volking in Nederland achter blijft bij dat in de andere EEG-landen. he in Noord-Brabant. Het I dan niet optredend onder J souschefs, leder van hen lexpansie maakt het nood- genoteerd op zijn ranglijst leiding en vorming van het behorend personeel. eeft hem graag alle ruimte I, eigen verantwoordelijk- ien van initiatief. Opleiding en practische bekendheid personeelsbeleid moeten pn. 30 - 40 jaar. •UZEBUREAU en zwarte bladzijde uit onze geschie denis". Zo noemt mana ger Stalpers moord op senator Ro- •rt Kennedy, nu twee ir geleden in het Am- Jhssador Hotel. Het perso neel van het hotel heeft de opdracht niet over deze apaire te praten. Wie toch aanhoudt, wordt beleefd naar de manager verwe zen. ■Stalpers: „We hebben ons Jltijd gedistantieerd van el ke sensatie. De zaak heeft ons gelukkig geen con- «quenties gehad en dat wil- §n we zo houden. Uiteraard pbben we in het' begin veel lensen gehad die de plaats »aar het gebeurd is, wilden Jen. Dat is nu afgelopen. Het is al weer twee jaar ge- i De paniek die ontstond na de moord op senator Robert Kennedy. Helemaal links op de foto de heer J. A. Korthoff. de Nederlandse manager van het Ambassador Hotel, waar de moord plaatshad. leden, men vergeet snel". Niet iedereen vergeet snel. De heer Korthoff, die als „night-manager" de moord indertijd van nabij heeft meegemaakt, ontving zeer recent een telefonische be dreiging. Het is niet de eni ge keer dat hij werd be dreigd. Hij vertelt: „In het begin hebben we veel tele foontjes gehad. Sommige daarvan waren heel vreemd. Eentje herinner ilk me heei goed. Ik krijg op een avond een telefoontje doorverbon den van iemand die zich aan kondigt als prinses Margaret. Dat leek me vreemd, maar goed, ik sta haar beleefd te woord. Wat het nog vreem der maakte was het feit dat de betreffende vrouw wordt voorgezegd door een man. Het gesprek kwam kennelijk vanuit een kamer met een uitstekende akoestiek, want elk woord dat de man zei kon ik verstaan. Zo wist ik al wat „prinses Margaret" zou gaan zeggen. Het kwam erop neer dat ze het gebeu ren zeer betreurde, dat ze zulke goede herinneringen had aan ons hotel, enzovoort. Toeii ze was uitgesproken heb ik onmiddellijk de cen trale gebeld. De telefoniste bevestigde wat ik al ver moedde: het gesprek kwam helemaal niet uit Engeland. Bovendien ontdekte ik dat prinses Margaret nooit in ons hotel heeft gelogeerd". De moord op Kennedy was voor het Ambassador Hotel 'n zeer pijnlijke geschiede nis. Toen men hoorde dat de senator naar het hotel zou komen heelt de leiding geïn formeerd of er speciale poli- tieversterking aanwezig zou zijn. Toen bleek dat Kenne dy politiebescherming had geweigerd. De achtergrond daarvan is volgens de heer Korthoff dat de Kennedy-fa- milie en de burgemeestersfa milie van Los Angeles al ja ren gebroeieerd waren. Het enige wat het hotel toen kon doen was zorgen voor twee keer zoveel ordebewakers als normaal. Ook dat kon uiteraard niet verhinderen dat een Kennedy ongustig gezinde tegelijk met z'n aan hangers mee naar binnen ge komen was. Nogmaals de heer Kort hoff: „Een week lang hebben we de FBI over de vloer ge had. Iedereen die er bij was geweest is een week lang el ke dag uren achter elkaar verhoord. Ook ik moest steeds maar weer het hele verhaal vertellen en vooral precies iedereen beschrijven die ik had gezien. Hetgeen me lang is bijgebleven, is het afschuwelijke gedrag van sommige fotografen. Toen ik terugkwam van de telefooncentrale, toen was Kennedy nog steeds niet ver zorgd. Er stond een cordon fotografen om hem heen, nie mand kon bij hem. De heren moesten eerst het plaatje van hun leven hebben. Uit mijn mond zul je dan ook geen goed woord over de Amerikaanse pers horen".

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1970 | | pagina 19