deelstaat
Noordrijn-
Talloze
berichten van de laatste maanden
- Svooral in de Duitse pers -
suggereren dat het Nederlands
welkom aan de grens niet bijster
hartelijk is.
Er was een wat raadselachtig
bericht over een gewonde Duitser
die door onze marechaussee in
een taxi werd gezet om hem
Duitsland te droppen en dat
bericht werd des te pikanter toen
de Duitse minister van
Binnenlandse Zaken precies een
week geleden zijn helikopter ter
beschikking stelde om een gewond
geraakte vrouw uit Kerkrade
snel naar een ziekenhuis te laten
brengen.
De Duitse correspondent van het
Algemeen Handelsblad weet te
melden dat bij onze ambassade in
Bonn geregeld mensen komen
klagen dat zij bij onze
grens om vrij willekeurige redenen
zijn teruggestuurd.
Op een bijkantoor van het
Nationaal Bureau voor Toerisme
in Keulen zouden al 50 klachten
tegen het Nederlands
politie-optreden liggen.
En dan is er het overal weer
opduikende verhaal over drie
Joegoslavische vrouwen die bij
Arnhem uit de trein
werden gehaald omdat ze „slechts"
tweehonderd gulden bij zich
hadden en dat werd
niet genoeg geacht voor een reisje
naar Amsterdam.
®e dames, zo zeggen de berichten
hadden nota bene keurig een
retourkaartje bij zich zodat ze
toeli moeilijk ten laste van de
Nederlandse belastingbetaler
konden komen.
jHlaar negen van de tien gemelde
grensincidenten gaan toch over
problemen tussen Nederlandse
politie en Duitse toeristen en het
is dan ook geen wonder
<»at de term „moffenvreters" is
gevallen.
En prompt vergeet in het
Himburgse een Opper zich en voegt
hij een wat lastige Duitse heer
ijoe dat Wj een dergelijk
Hptreden 25 jaar geleden meer
gewend was
Verschillende
„rellen", gekweekt
rond Duitse toeristen
aan de Nederlandse
grens, nopen tot
de vraag: Lust onze
Marechaussee
de Duitsers niet?
Toch wel hoor.
Dit verhaal
ontzenuwt de
vreemde fabels van
de laatste weken.
„Geweigerd"
Hoge kosten
Gekrenkt
I :.V. of vergevorderde
naar kandidaten met
itorium bij een grote
nuisvestingsmogelijk-
I 'en sollicitaties, voor-
I >asfoto en onder ver-
linummer F6, worden
I onze afdeling Perso-
1 N.V„ Postbus 49,
in
i
Ieelt af,\
:u
or radio,
aat
219.-
Pnsr.
'n. 299.-
F
staan
moffenvreters aan de
grens
I -r-'Vv
FOTO JAN VAN TEEFFELEN
door JOS AHLERS
Is de Koninklijke Mare-
chaussee bezig alle good
will bij de voor onze toe
ristische industrie toch
zo broodnodigé Duitsers
te verspelen
Bij de grootste grenspost
van West-Europa - en mis
schien wel van de hele we
reld - Bergh-autoweg (op
z'n Duits: Elten-Auto-
bahn) ontkent kapitein G.
van Zuydam van de Ko
ninklijke Marechaussee
dat er opeens "moffenvre
ters" aan de grenzen staan
opgesteld. Hij heeft van
zijn hoogste baas in Den
Haag cijfers doorgebeld
gekregen die zijn bewe-
ringen staven: het vorig
jaar werden er aan de ge
hele oostgrens 70.000
vreemdelingen geweigerd
en 60.000 van die vreem
delingen hadden de Duitse
nationaliteit. Toch zijn er
te bevoegder plaatse in to
taal slecht vijf klachten
binnengekomen.
Nu blijkt al gauw, zelfs tot
verbazing van de kapitein,
dat de cijfers over het aan
tal geweigerde vreemdelin
gen nergens op lijken. Een
opper kan na een door mij
gevraagd kort onderzoek be
vestigen dat een Duitser die
met ongeldige papieren aan
de grens verschijnt, drie me
ter terug even een „Ersatz"
koopt en vijf minuten later,
vrolijk maar ten onrechte
over Das Blaue Meer zin
gend, richting Amsterdam
reist, in de statistieken als
een „geweigerde vreemde
ling" blijft figureren. En laat
die toch spreekwoordelijk zo
Gründliche Duitser, nu in
grote getale met verlopen of
soms zelfs helemaal zónder
papieren aan onze grens
verschijnen. Soms gaan ze
toch terug Ins Reich omdat
ze te lang op zo'n Ersatz
moeten wachten, maar het
Leeuwendeel komt gewoon
ons land binnen en paalt 'n
dag later reeds een stukje
Noordzeestrand af.
Er zijn evenwel andere re
denen waarom de mare
chaussee namens de Neder
landse maatschappij ^et be
zoek van de vreemdeling
niet op prijs stelt. Kapitein
Van Zuydam: „Het niet be
schikken over voldoende
middelen van bestaan. En
de vreemdeling wordt ook
bekeken of hij geen gevaar
oplevert voor de openbare
orde, rust en nationale vei
ligheid".
Vooral dat niet beschikken
over voldoende middelen
van bestaan waardoor de te
rugreis naar het land van
herkjmst niet gewaarborgd
is, wordt vrij veelvuldig ge-
'-mteerd. De kapitein wijst
er op dat de Nederlandse
staat eigenlijk u en ik
voor hoge kosten kan komen
te staan als zo iemand moet
worden teruggebracht.
Duitsland kan het niet op
prijs stellen de vreemdeling
weer te ontvangen en dan
moet Nederland voor een
vliegticket naar het land van
herkomst zorgen.
De door de publiciteit ge
plaagde marechaussee heeft
ook ijverig opgezocht hoe
vaak men een vreemdeling
de deur weigert omdat hij te
weinig geld op zak heeft: in
1969 gebeurde dat 6000 maal.
Het verhaal wil verder dat
dit argument vrij willekeurig
wordt gehanteerd, maar de
kapitein ontkent dat een
langharige, baardbezittende
hip geklede jonge, .an in een
gammele eend meer bank
biljetten moet tonen dan een
kalende ambtenaar in een
keurige wagen. Toch klagen
de langharigen niet geheel
ten onrechte. Absolute nor
men zijn er niet. Men vraagt
aan de grens soms
waar men heen gaat, hoe
lang men denkt te blijven en
hoeveel geld daar tegenover
staat. Als die drie factoren
lecht in verband gebracht
worden, dreigt een weige
ring. Als men zegt in hotels
te zullen overnachten, dan
moet er ongeveer 25 gulden
per dag worden meege
bracht. Maar, aldus de kapi
tein, jeugdigen waarbij
lang haar een norm is die,
niet wordt gehanteerd die
een tentje bij zich hc' ben,
hoeven minder dan 25 gul
den per dag bij zich tie heb
ben. Hoevéél minder wordt
niet erg duidelijk; „Het gaat
er ook om wat voor indruk
de betrokkene maakt".
De kapitein legt er de na
druk op dat veruit de mees
te vreemdelingen nauwelijks
iets wordt gevraagd: er ko
men jaarlijks 30.000 buiten
landers via de oostgrens ons
land binnen en wie weet
hoeveel van hen minder dan
25 gulden per dag bij zich
hebben. Maar „als er ie
mand met een hele dure au
to die we hier bijna nooit
zien aan de grens komt of
iemand in een zeer hippe
toestand, dan vragen zulke
personen om aandacht en die
aandacht krijgen ze dan ook
nogal eens. Een hele hippe
toestand in een beschilderd
eendje wil kennelijk aan
dacht". Overigens wijzen
verschillende grensautori-
teiten erop dat d werkelijke
controleurs -an de grens
jongemannen tussen de 20 en
25 jaar zijn, die geen ressi-
menten uit de oorlog kunnen
hebben overgehouden en bo
vendien zou het voor een
werkelijke moffenhater
aan de oostgrens niet om uit
te houden zijn: want 9 van
de 10 passanten zijn daar nu
eenmaal Duitsers.
Vanwaar dan al die berich
ten? Komkommertijd bij de
kranten? ~ee, zégt de kapi
tein, want komkommertijd
is er elk jaar en de berich
ten over de vele klachten
zijn dit jaar nieuw. Blauwge-
biesde informanten vertellen
vervolgens behoedzaam iets
over een artikel in de „Rhei-
nische Post" van 16 mei jl.
Die Joegoslavische vrouwen
en nog een paar veel be
schreven klachten doken
toen voor het eerst op. Ook
de nu weer door het Han
delsblad genoemde „man
met de twee dochters en
drie andere jongelui", die
geen dagtocht naar Amster
dam mochten maken omdat
ze „maar" 180 mark bij zich
hadden. En dan lijkt de bron
van alle ellende gevonden.
Op tweede Pinksterdag
meldde zich inderdaad een
Duitse vader met twee doch
ters, een zoon en nog twee
jongens aan de grens bij
Bergh. Er kwamen dat
weekend 500.000 buitenlan
ders naar ons land. Vader
toonde inderdaa 180 mark,
maar de twee niet in zijn
trouwboekje vermelde jon
gens hadden samen geen
sou.
„Der Vater" zoals de
goede man al in marechaus-
seekringen genoemd wordt
vertelde dat die beiden bij
het gezelschap behoorden,
maar de dienstdoende amb
tenaar weigerde dat te gelo
ven. Hij wilde die beide jon
gens onze tulpen niet laten
bezichtigen. Der Vater werd
kwaad en... trok een pers
kaart. Zelfs lat hielp niet en
het hele gezelschap trok
mokkend huiswaarts. Kort
daarna verscheen het artikel
in de „Rheinische Post" en
daarbij draafden ook de Joe
goslavische dames op. De
waarheid werd wel een tikje
geweld aangedaan, want de
drie dames bezaten géén re
tourbiljet en gezamenlijk be
schikten ze niét over twee
honderd gulden zcals de
Duitse krant berichtte,
maar slechts over eenen
twintig gulden. Toen de in
Amsteruam werkende echt
genoot van een der dames
een waarborgsom had ge
stort die de thuisreis van 't
drietal verzekerde, mochten
ze echter alsnog de grach
ten komen ruiken.
Het lijkt er dus wel een
beetje op dat de hele publi
citeitsgolf over de willekeur
aan onze grens, terug te voe
ren is tot de gekrenktheid
van een journalist. En de
komkommertijd zorgde er
vervolgens voor dat menige
krant de zaken wat actuali
seerde. Zoiets vult lekker.
Dat merkt u ook maar weer
aan déze pagina....
