„EERST EVEN HET KIND LATEN VERDWALEN"
enaren
met
Egypt
willen
,eer" strijken
HEYERDAHL HAALT OVERKANT
c'est
PARIS
Liefde, haat
en geld
RECHTERS IN GEVANGENIS
Telefoneren naar 16 landen
in Europa is nu goedkoper.
Naar 4 landen duurder.
PTT
Kg?
COCO CHANEL
De mode moet
naar de
straat toe
voor zorgeloos dagje
aan het strand
„HET ZIJN NIET DE RUSSEN'
Tv-bewaking van
Downing Street
I STILTE
telefoon
kosten van 1 minuut*
telex
telegrammen
wilt u meer weten?
-O.
DINSDAG 14 JULI 1970
i salaris biedt de Amro Bank
me gratifikatie,
islag en 31/2 week vakantie,
ide sociale voorzieningen
mievrij pensioen.
en nodigen wij uit schriftelijk
che afspraak) mondeling,
iij de direktie van de
tterdam Bank,
lat 36, Goes,
- 59 40.
(Van een onzer verslaggevers)
DEN HAAG Kleuters zijn re
gelmatig slachtoffer op het strand
van ouderlijke gemakzucht. Het
komt vrijwel dagelijks voor, dat
moeders hun kinderen met opzet
laten verdwalen of voor een kinder
bewaarplaats deponeren, om van
een zorgeloos dagje strand verze
kerd te zijn. Zij vertrouwen er op,
dat hun kroost opgevangen wordt
door een kinderverzorgster, die met
gekleurde lolly's en afbeeldingen
van dieren uit de fabeltjeskrant de
kleine kinderen zoet houden. Wan
neer het strandplezier ten einde
loopt vinden de moeders in een van
de bewaarplaatsen him Jopie,
Klaasje of Truusje terug. Al dan
niet met een betraand gezichtje van
het uren wachten op hun moeder
die hij „kwijt geraakt" is.
„Ik heb aan een stuk lopen zoe
ken," is een veel gebezigde term.
„Wal gelukkig dat mijn kind hier
is." In de meeste gevallen echter
is dit onecht gemeend. Een percen
tage speelt komedie. De Haagse
politie onderschrijft dit.
Mevrouw Nel Rapati werkt al zes
seizoenen op het strand.
Haar taak, evenals die van acht
andere vrouwen, is het bezig hou
den van verdwaalde kinderen. Dit
betekent leed verzachten en als
alternatieve moeder optreden. Over
het opzettelijk laten verdwalen van
kinderen zegt zij: „Het komt regel
matig voor. Dat merk je vaak als
de moeder haar kind komt afhalen.
Zij voelt zich dan toch schuldig en
probeert het met geld goed te ma-
ken. Net als je een babysit betaalt.
Aan dat geld heb ik niets. Ik geef
ze in plaats daarvan een flinke kat.
Het zijn overigens vaak moeders,
die er op uit zijn. Ik heb meege
maakt, dat ma heerlijk op een ter
ras zat te zonnen en zich niet om
haar kind bekommerde. Na vijf uur,
toen alle kinderen al weer afge
haald waren, kwam mevrouw op
dagen.
„Ik wist wel, dat je hier zat,
deugniet," zei zij. Toen werd ik
boos. Soms is het zo erg dat je gaat
meehuilen. Ik krijg de kinderen
vaak huilend binnen. Komt de va
der of moeder ze ophalen, dan zijn
ze zo aan me gewend, dat ze niet
meer wegwillen," zegt mevrouw
Rapati.
Kinderen, die op het strand hun
vader of moeder kwijtraken, kun
nen uren door het rulle zand lopen
op zoek naar bekende gezichten.
Zich moeizaam voortbewegend ko
men ze vaak vele honderden me
ters verder terecht van de plaats
waar ze begonnen zijn te lopen.
Het is voor de politie onbegrijpelijk,
dat in gevallen als deze soms van
opzet sprake is. Zeker wanneer kin
deren dodelijk vermoeid en met
verbrande lichaamsdelen een be
waarplaats worden binnengebracht.
Zij hebben geen fut meer om te
huilen. Mevrouw T. Kooistra (49)
heeft al zeven jaar ervaring. „Er
zijn er bij, die direct op mijn schoot
in slaap vallen. Ondanks de rou
tine, die ik in die tijd heb opge
daan, valt het mij ook soms moei
lijk mijn tranen te bedwingen. Ik
kan me gewoon niet voorstellen,
dat men die stakkers expres maar
wat laat ronddolen. Maar spijtig
genoeg komt het voor. Als een kind
wordt afgehaald en ik zie, dat blijde
gezichtje, dan krijg ik kippevel.
Ieder kind doet me wat. Als ik
redelijkerwijs mag aannemen dat
met voorbedachte rade door moe
ders gehandeld is, krijgen ze ook
van mij een stevige uitbrander. Dat
krijgen ze ook, als een moeder het
kind een grote mond geeft omdat
het weggelopen is. Die kinderen
zijn niet schuldig," meent mevrouw
Kooistra. Agent C. Roeleveld van
de strandbrigade: „Het is een ver
schijnsel. Maar het is net als bij de
mensen die steun trekken: niet te
controleren!"
(Van onze correspondent)
BEIROET De Egyptenaren en niet de Russen zijn volledig ver-
I antwoordelijk voor het opzetten en de bediening van het raketafweer-
systeem langs het Suez-kanaal. Onlangs hebben de Egyptenaren met
Idit systeem de eerste successen tegen de Israëlische luchtmacht be-
[haald in de streek rond het Suez-kanaal.
In zijn jongste artikel probeert Mohammed Haikal, hoofdredacteur van
lAl-Ahram en pas benoemd tot minister van informatie, duidelijk te laten uit-
I komen, dat Egypte verantwoordelijk is voor het afweersysteem. Het is een
I antwoord op de Israëlische en Amerikaanse beschuldigingen dat Rusland
Isteeds meer betrokken raakt bij de Egyptische oorlogsinspanningen. Volgens
I Haikal heeft het Egyptische leger nu een speciale eenheid voor raketten.
Elke soldaat die daarvan deel uit-
I maakt, is jong en de meesten onder
then zijn ingenieurs. Als beloning
Ivoor hun recente prestaties zullen ze
leen plaats krijgen tussen „de onster-
flijken die hun werk gedaan hebben
met de zekerheid van profeten en
de zwijgzaamheid van martelaren".
Terwijl Rusland de Egyptenaren
[van wapens voorziet en ze een mili
taire opleiding geeft, wordt het ei
genlijke vechten door de Egyptena
ren zelf gedaan, zo luidt de reeds
lang bestaande Egyptische politiek.
TJaikal is zojuist teruggekeerd uit
Moskou. Daar heeft hij enkele ver-
kaderingen tussen de Russische en
Egyptische leiders bijgewoond. In
feijn artikel maakt hij melding van
[een van die gesprekken, kennelijk
net de bedoeling te laten zien dat
liet Egyptische leger volkomen onaf
hankelijk van de Russen handelt.
Vorige week woensdag, aldus Hai
kal, opende Nasser de tweede ont-
noeting in het Kremlin. Hij kondig-
Ij de daarbij aan dat de Egyptische
luchtverdediging de dag tevoren
Ivier Israëlische vliegtuigen had
neergeschoten. Op dat moment „viel
er een ogenblik stilte bij de Russen.
Brezjnev wendde zijn hoofd naar
naarschalk Gretschko, de Russische
minister van defensie. De twee
nannen wisselden toen een lange
I blik, naar het mij toescheen, vol
[wederzijdse verbazing. Ze zeiden
1 enkele woorden in het Russisch tot
I elkaar. Toen wendde Brezjnev zich
[tot Nasser en zei: „Maar president
Nasser, mijn vriend, mijn vliegtui
gen hebben meer dan vier Israëli-
[sche vliegtuigen neergeschoten. Vol-
I gens onze deskundigen, die in Cairo
de loop van het gevecht gevolgd
hebben, hebben ze er niet vier maar
j zes neergeschoten". Daarop liet
Gretschko een kaart zien om deze
bewering te staven.
Nasser legde daarna uit, dat dat
[wel waar kon zijn, maar dat ze
I slechts van vier toestellen zeker wa-
ten. Hierop antwoordde Gretschko
j nadrukkelijk: „De feiten zoals ik
i die ontvangen heb, mogen niet in
I twijfel worden getrokken. Ik merk
t dal u uw mensen geringschat door
1 te zeggen, dat zij er maar vier
j hebben neergeschoten. Uw mannen
[hebben gisteren een grootse daad
|verricht".
Haikal legt verder uit dat het de
Egyptenaren pas na een derde po
ging is gelukt, hun nieuwe afweer
systeem op te zetten. De eerste
twee pogingen, die veel van zelf-
moord weg hadden, leverden slechts
peen beperkt resultaat op. De verga-
Uderingen, waarop de commandanten
[(van de speciale raket-eenheid de
[(Plannen maakten voor een derde
[jPpging, werden ook door Nasser en
[jzijn militaire top-adviseurs bijge-
jjwoond. Tot diep in de nacht gingen
gze vaak door.
Bijna de hele operatie is volgens
Haikal gebasseerd op de meningen
gen ervaring van deze jonge mannen.
Git Haikals verhaal lijkt het alsof
gde Russen er helemaal geen rol bij
■hebben gespeeld. Driemaal is
[[scheepsrecht, aldus Haikal. Het eer-
Iste slachtoffer was een elektronisch
■verkenningsvliegtuig met 12 officie-
gren aan boord. Dit was een van de
Ij'Jf vliegtuigen van dit type die de
■Amerikanen geleverd hadden. Waar
Jhet neergehaald werd, vertelt Haikal
Ier niet bij. Daarna schoten de Egyp-
itenaren nog meer vliegtuigen neer.
|Ac maakten daar echter geen mel-
iding van. Totdat de Israëli's zelf het
■verlies van twee vliegtuigen op een
|aag toegaven.
„.TJ3"53! vesluil: „De donder en
I bliksem van de persconferentie van
president Nixon in Washington, die
de bedoeling had Rusland te verlei
den en hulp aan Egypte stop te
zetten, heeft niemand bang gemaakt.
Het beledigende is dat in Tel-Aviv
wordt verteld, dat technici uit Rus
land de Israëlische vliegtuigen heb
ben neergehaald. Maar dat zal nie
mand overtuigen.
(Copyright The Guardian-De Stem)
(ADVERTENTIE)
Weet u: u telefoneert meer. Daardoor kunnen wij
nieuwe technieken toepassen - de kabelcapacïteit
vergroten. Dat leidt tot verlaging van de kosten.
Vooral op lange afstanden. Bij het internationale
overleg kwam het volgende, voor Nederland
aangename resultaat uit de bus: telefoneren naar
16 landen in Europa is nu goedkoper, naar 4
landen duurder. De nieuwe tarieven zijn
1 juli 1970 ingegaan.
nieuw
ond
tarief
tarief
België
f 0.70
f 0.60
Denemarken
f 0.85
f 1.40
Frankrijk
f 0.85
f 1.20
Italië
f 1.75
f2.50
Spanje
f2.00
f3.15
West-Duifsland zone 1
f 0.70
f 0.70
West-Duitsland zone 2
f 0-85
f 0.95
Zweden
f 1.20
f 1.90
Ook de telextarieven profiteren van deze
internationale onderhandelingen die overwegend
gunstig uitpakten.
Naar 9 landen is nu het telexverkeer goedkoper.
Naar 2 duurder. Niet kwaad.
Het spijt ons: telegrammen zijn zo arbeids
intensief - ze zijn nu naar bijna alle Europese
landen duurder.
Stuur een kaartje of briefje naar de PTT,
Antwoordnummer 004, Den Haag (zonder
postzegel). We sturen u dan een folder met alle
tarieven en alle verdere gegevens.
*U betaalt bij automatische verbindingen de
werkelijke kosten, gebaseerd op de duur van
het gesprek. Bij niet-automatische verbindingen
geldt een minimum tarief van 3 minuten.
(In bet verkeer met België 1 minuut)
BRIDGETOWN (BARBADOS)
(AP) „Dit ls een groot, groot
ogenblik. We hebben definitief bewe
zen, dat papyrus zeewaardig is", zei
Tlior Heyerdahl, toen hij zondag
middag is Bridgetown voet aan wal
zette, na de succesvolle voltooiing
van zijn tocht van de Atlantische
Oceaan met zijn papyrusboot Ra II.
Twee maanden had de reis geduurd
waarmee Heyerdahl wilde bewijzen,
dat de Egyptenaren Amerika 4000
jaar geleden hadden kunnen ontdek
ken.
De 55-jarige Noorse ontdekkings
reiziger en zijn internationale be
manning van zeven leden bracht
hun eerste avond aan de wal door
De reis over een afstand van 5150
km was 17 mei in Safi, Marokko
begonnen. Gisteren zouden ze hun
waterverzadigde boot waarvan al
leen de boeg en de achtersteven
boven water uitstaken aan wal pro
beren te krijgen om daarna de ver
scheeping van het vaartuig naar het
Kon-Tiki museum in Oslo voor te
bereiden.
De laatste acht mijl was de Ra
door de sleepboot Culpepper binnen
gehaald om de reis voor het vallen
van de duisternis te voltooien. De
eerste poging van Heyerdahl om
zijn theorie te bewijzen eindigde
vorig jaar op 790 km afstand van
Barbados, toen de Ra nummer I, in
volle zee door midden brak.
Heyerdahl, die tijdens de reis een
lange baard had gekregen, zei ook
dat de reis had aangetoond, dat
„acht mannen uit acht landen aan
beide zijden van de politieke
scheidslijn, zwart, blank en geel,
allen van verschillende godsdiensten
en achtergronden, tezamen konden
leven als een familie in een kleine
kajuit van 1.8 bij 5.5. meter.
De bemanningsleden kwamen uit
Egypte, Mexico, de Sovjet-Unie,
Ver. Staten, Italië, Japan en Marok
ko. Ze voeren onder de blauw-witte
vlag van de Ver. Naties. De foto,
toont de Ra vlak voor aankomst in
Bridgetown.
LONDEN (AFP) Deze week
zal in het pand Downing Street 10
te Londen de ambtswoning van
de Britse premier een netwerk
van televisiecamera's geïnstalleerd
worden.
Deze verscherpte bewaking spruit
voort uit een incident, dat zich kort
geleden heeft afgespeeld: een bui
tenlandse zeeman wist namelijk on
gemerkt en in het holst van de
nacht de vergaderzaal van het Britse
kabinet binnen te dringen.
(Van onze correspondente)
PARIJS De onverwoestbare
Gabrielle (Coco) Chanel leunde
voorover, haar ogen flitsend: „De
mode moet naar de straat toe,
maar ik wil niet, dat ze door de
straat gedicteerd wordt." Ga
brielle Chanel die 21 juli haar
najaars- en wintermode gaat to
nen, filosofeerde er over, hoe de
vrouwen en de mannen er uit
zien. Speels, provocerend en in
telligent, was dit zo ongeveer
haar monoloog: „Ik geef de we
reld geen aanstoot. Ik ben de
vijand van excentriciteit, en het
ergert me, als ik zie hoe de
mensen zich kleden. Beseffen de
vrouwen niet, dat het hun eerste
plicht is om vrouwelijk te blijven
en de mannen te behagen?
De mannen zijn al even erg.
Geloof me, op mijn leeftijd ben
ik niet op zoek naar een minnaar,
maar als een langharige hippie
zou proberen me het hof te ma
ken. zou ik hem zeggen op te
hoepelen.
„Zoals u weet heb ik nooit
mijn roklengten veranderd. Daar
is heel wat over te doen geweest.
Ook ben ik tegen halverwege de
kuit, omdat daarmee de benen in
tweëen worden gesneden".
Over haar toiletten voor me
vrouw Pompidou zei ze: „Ik heb
haar gesmeekt om haar rood
mantelpak niet in Parijs op straat
te dragen, zelfs niet in de Fau
bourg. Op het land kan men zich
kleden zoals men wil. Ik maak
me er zorgen over. dat zij alleen
uitgaat. Ik heb haar gezegd, dat
ze altijd wel iemand kan vinden
die haar vergezelt. Tenslotte is ze
nu de first lady, de vrouw van
de president. Als u alleen bent,
kunt u, heb ik haar gezegd, het
doelwit worden van een of ande
re jonge revolutionair die u mis
schien gaat beledigen".
„Wat de broekenmode betreft:
ik kan er alleen mee akkoord
gaan om in huis te dragen, of in
de tuin, zoals ik in mijn huisje in
Zwitserland doe, of voor een pic
nic op het gras. of om buitens
huis warm te blijven. Ik heb er
vier in mijn collectie, maar ik
heb mijn modellen gewaar
schuwd, probeer niet om er jon
gensachtig mee te lopen, dan ont
sla ik je op staande voet. Vergeet
nooit, dat jullie meisjes bent".
Broeken of geen broeken, Cha
nel wil dat vrouwen vrouwelijk
blijven. „Neem nu eens dit pakje
dat ik draag", zei ze sprekend
over haar grege cardigan van het
vorige seizoen. „Ik heb de tweed
ontworpen en ook geweven. Ik
voegde er net genoeg roze wol
aan toe om leven te brengen in
de grege wol. Neem mijn jasje,
nu zou ik het korter maken niet
langer dan het heupbeen, dat is
jonger, maar dan moet de rok
anders gesneden worden om de
slanke benen langer te doen lij
ken.
Ze vertelde dat haar collectie
Schotse tweeds zal vertonen.
Over Brigitte Bardot, die af en
toe kleren van Chanel draagt, zei
ze: „Als ze maar eens die foto
grafen van zich af zou houden.
Dat moet ze doen in haar eigen
belang, ze moet ze niet aanmoe
digen".
„Kant? Ik ben dol op kant, zei
ze, daarbij haar rok opzij optrek
kend. U ziet. mijn broekjes zijn
met kant afgezet, en kant voor
de avond is een gebiedende eis in
de garderobe van elke vrouw".
(Van onze Parijse correspondent)
PARIJS Ook al is het stil in de
politiek, de Fransen die niet met va
kantie zijn behoeven zich niet te ver
velen, want iedere ochtend en iedere
avond staan de kranten vol over een
aan alle kanten stinkend proces voor
een jury-rechtbank in Aix-en-Pro-
vence. Vooral het publiek in de zaal
krijgt waar voor zijn geld, want tij
dens de debatten wisselen, liefde,
haat en geld elkaar af. Het slacht
offer is vermoord en ook de dader
ligt figuurlijk gesproken op het kerk
hof, want geen van de beklaagden
heeft het natuurlijk gedaan.
De hoofdpersonen zijn Harlette,
een vrouw van 42, Padovani, 57 en
Jo l'Aixois van 30. De inzet was een
kasteel, eigendom van graaf Jacques
de Regis, een man van 70 jaar. En
bij hem was in dienst Lucia Izoard,
65 jaar, die het spel van liefde en
haat met haar leven heeft betaald.
De kasteelheer wordt ons afgeschil
derd als een libertijn van de vorige
eeuw. Een man van cultuur die niet
alleen in zijn vervallen kasteel waar
devolle schilderijen, maar ook nog
vrouwen bewonderde. En omdat-ie
geld had, dongen twee vrouwen naar
zijn gunsten: Harlette en Lucia.
Als alles waar is wat de akte van
beschuldiging ons van Harlette ver
telt, dan is deze vrouw een feeks.
Voor ouden van dagen had zij een
bijzondere belangstelling, althans als
die oudjes geld hadden. Zij verzorgde
hen goed, maar zodra zij aan Harlet
te hun geld hadden vermaakt, gin
gen ze dood. De vraag is dus gesteld
of Harlette niet een tweede Landru
in vrouwengedaante is.
Zij met Padovani wisten het kas
teel binnen te dringen en naar de
gunst van de kasteelheer te dingen.
Padovani deed dat op zijn manier en
Harlette op de hare, waarover wij
maar verder zullen zwijgen. Aan
Harlette wordt de bedoeling toege
schreven de kasteelheer op zijn oude
dag te hebben willen trouwen om op
die manier aan het kasteel en aan
zijn duiten te komen. Haar mede
dingster was Lucia en die moest dus
verdwijnen. Niet voorgoed, maar
voor een paar maanden en in die
tussentijd zou Harlette de bruid en
de kasteelheer de bruidegom zijn ge
worden.
Een handlanger werd gevonden,
volgens de akte van beschuldiging
in de persoon van Jo l'Aixois. Lucia
werd door een geheimzinnig tele
foongesprek uit Marseille naar het
plaatselijke postkantoor gelokt. Har
lette en Padovani stonden op de uit
kijk om te waarschuwen dat Lucia
naar buiten kwam en Jo l'Aixois zat
nog altijd volgens de akte van be
schuldiging, achter het stuur van zijn
wagen. Hij gaf vol gas reed Lucia
aan, maar veel te hard volgens af
spraak. Zodat de arme Lucia twee
dagen later de eeuwigheid in ging.
Zonder getuigen zou men aan een
banaal verkeersongeluk hebben kun
nen denken, maar de voorzienigheid
zorgde voor een vrouw uit de buurt
die alles voor haar ogen zag gebeu
ren, maar helaas geen nauwkeurige
beschrijving heeft kunnen geven van
de moordenaar.
Aangezien het binnen en buiten de
rechtszaal van Aix gloeiend heet en
benauwd is, zijn tijdens de zittingen
de incidenten niet van de lucht ge
weest. Een kapitein van de gendar
merie in Aix heeft het gehele voor
onderzoek geleid, is speciaal van va
kantie teruggekomen en aan zijn
vastberaden optreden is te danken
dat de vermoedelijke daders achter
de tralies gingen.
Hij is een koele, stugge man uit
het noorden die zijn weetje weet en
voor de duivel niet bang is. Niet
bang voor Harlette, die hem voor een
grote leugenaar heeft uitgescholden.
En ook niet bang is voor de acht
advocaten, aan wiens adres hij als
getuige zei: „Ik word niet betaald
voor dingen die ik wel denk maar
niet zeg". Als kakelende kippen sto
ven alle advocaten op hem af: dat
lieten zij zich niet zeggen. De voor
zitter moest de zitting donderdag een
uur vertragen om de scherven weer
aan elkaar te lijmen, geholpen door
genoemde kapitein die toegaf dat hij
spijt had, niet zozeer van zijn woor
den, maar wel van het incident.
Voor rechtbank en juryleden is de
grote moeilijkheid om te bewijzen
dat Jo l'Aixois de moordenaar en
Harlette en Padovani de aanstichters
zijn geweest. Aanwijzingen zijn er
genoeg, maar het bewijs valt moeilijk
te leveren. De graaf zelf is niet ter
zitting verschenen. Hij heeft zich la
ten verontschiddigen met een me
disch attest, waarin staat dat hij niet
transportabel is. Wel is hij op het
televisiescherm geweest, waar bleek
dat de oude heer nog deksels goed
bij zijn verstand is.
RENO, NEVADA (AP)
Geschokt door de geval
len van homosexualiteit
en door het nachtelijk
geschreeuw en getier van
de gevangenen, hebben
23 rechters na een nacht
experimentele opsluiting
een gevangenis bij de
stad Carson verlaten.
De rechters die een
cursus volgen aan de uni
versiteit van Reno in Ne
vada, waren vrijwillig
een nacht in die gevan
genis gaan zitten.
Rechter E. Newton Vic-
ker uit Kansas, die ver
telde hoe de gevangenen
's nachts te keer gingen
en met blikken tegen hun
celmuren sloegen, meen
de, dat de staat Nevada
er goed aan zou doen de
gevangenis met bulldo
zers met de grond gelijk
te maken.
Vickers die zich als een
dier in een kooi had ge
voeld zei, dat er iets
moet gebeuren om „die
jongens te helpen als ze
er uit komen."
Vijf rechters brachten
de nacht door in een
zame opsluiting in dat
gedeelte van de gevan
genis dat ,het krot' wordt
genoemd. Automatische
toiletten in elke kale
eenmanscel spoelen elke
zeven minuten door met
een lang en diep gebrul,
dat de rechters de hele
nacht wakker hield. Ge
schreeuw van de celbe
woners maakte de nacht
nog erger.
Rechter J. Bryan uit
Washington zei: „Het was
vreselijk. Behalve in som
mige gevallen voor be
scherming van de maat
schappij zijn er geen
goede redenen om iemand
op die manier zonder dat
hij iets te doen heeft, op
te sluiten." Hij had ver
nomen dat 30 dagen in
het krot heel gewoon is.
Rechter Plummer M.
Shcarin van Maryland
zei: „Ik ben wel eens
door collega's beschuldigd
dat ik te mild ben. Ik
was al een soort hervor
mer. Nu zal ik dat nog
meer worden."
