ms ts »Q75 Vijfentwintig jaar geleden gruwelijke dageraad boven de woestijn Nederlandse situatie legt weinig gewicht in de schaal ideaal PARIS APELDOORN APENPARK ITT SCHAUB-LORENZ c'est rrassingen jlazan vindt Derde 9% pet. ziekenhuislening PROF. LESCRAUWAET OVER RAPPORT PRIESTERVRAAGSTUK: frisdranken w? Protest Crisis Altijd even goed! 11 VRIJDAG 10 JULI 1970 15 idio age. ^aardige Dgen- neem ft verschil, cost u geen It er een voor heiligheid in Ininformatie. ..stereo in uw 'iet Imma. Haal de ïdio-adres. erland (Van een onzer redacteuren) ENKELE seconden lang flitste het woestijnlandschap op in een onaards licht en een blindgeboren kind juichte: „Ik kan zien!". In Jornada del Muerto verpulverde een stalen toren en uit zijn gloeiende as rees onder gedonder en gekraak een veelkleurige wolk op in de vorm van een reusachtige paddestoel. Vijftien kilometer verderop blies een enorme windstoot enkele mensen omver, die ondanks de voorschriften verzuimd hadden dekking te ozeken. In een betonnen bunker, enkele kilometers dichterbij, drukten de wetenschapsmensen elkaar zwijgend de hand. In de woestijn van Nieuw-Mexico was de eerste atoombom tot ontploffing gebracht. Het was 16 juli 1945, kwart over vjjf in de morgen. schrikkelijke dageraad boven Jor nada dei Muerto („reis van de dood"), nu vijfentwintig jaar gele den. Een onverdachte figuur als Al- bert Einstein richtte op 2 augustus 1939 namens een aantal collega's- natuurkundigen het verzoek tot de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt om tot de produktie van een atoomwapen over te gaan. Ein stein was ten zeerste verontrust door berichten over de ontwikke ling in nazi-Duitsland, waar Fritz Strassmann en Otto Hahn hadden ontdekt dat de kernsplitsing zich voortzet in een kettingreactie on der het afstoten van enorme quan- tums energie. Roosevelt richtte de zogenaamde „uranium commissie" op, die de aanwending van kferne- nergie voor oorlogsdoeleinden zou gaan bestuderen en verwezenlij ken. Maar een half jaar later trok Albert Einstein zich uit deze com missie terug. Hij wilde niets meer met een eventuele atoombom te maken hebben. Hij kreeg er ook niets meer mee te maken. Het ijzeren scherm der geheimhouding sloot hem buiten de kring van de collega's en toen de eerste atoom bom tot ontploffing was gebracht las Einstein dat in de krant. Er werd een telegram gestuurd naar Harry S. Truman, president van de Verenigde Staten, die in Potsdam met andere groten der aarde conferterde over de positie van overwinnaars en overwonne nen in het na-oorlogse Europa. De tekst van het telgram luidde: „Ba- bies satisfactorily born" - „de kin deren zijn welgeschapen ter we reld gekomen". Een duister en wat sadistisch tekstje. Maar Truman wist wat hem te doen stond. Nog voordat hij naar huis terugkeerde waren de twee andere atoombom men, die Amerika rijk was. afge worpen boven Japan, waar de ste den Hirosjima en Nagasaki door een apocalyptische vuurstorm wer den geteisterd. Japan capituleerde voor deze gruwel en er heerste weer vrede op aarde. Sindsdien is ae atoombom hel symbool van de gewapende vrede, van het evenwicht tussen twee machtsblokken, die elkaar van een aanval met kernwapens afhouden door het schrikbeeld van een totale vernietiging wederzijds. Niet zo'n waterdichte theorie sinds de atoomclub geen Amerikaans-Rus sisch onderonsje meer is en sinds een verdere ontwikkeling van het atoomwapen de aanvaller steeds meer de zekerheid geeft, dat hij de ander in één formidabele klap van zijn aamvalskracht kan bero ven en dus niet meer bang hoeft te zijn voor represailles. Maar de atoombom was al een teken van tegenspraak lang voor die ver- Ook de Duitse capitulatie in mei 1945 was voor menig atoomgeleer de aanleding tot verklaringen dat het werk aan de atoombom stopge zet diende te worden. Er werden brieven geschreven aan de Ameri kaanse president en rapporten op gesteld over de sociale en politieke gevolgen van het bezit van de atoombom en in de boezem van de commissie voor atoomenergie kwam het herhaaldelijk tot felle disputen tussen de wetenschappe lijke en de militaire leiders. Het schijnt, dat president Truman deze brieven en rapporten nooit te zien heeft gekregen. Toen hij besloot de atoombom tegen Japan te ge bruiken was hij m de mening, dat de volledige commissie daar achter stond. Zo had generaal Groves, de militaire leider van het Manhattan project, hem gerapporteerd. De prachtige tijd, zoals Niels Bohr de jaren 19201930 noemde als hij over de ontwikkeling van het kernonderzoek sprak, was toen al lang voorbij. Het was de tijd geweest, dat jonge Europese fysici enthousiast werkten aan de ont sluiting van het geheim der mate rie. dat Einstein al in 1905 had aangeduid, toen hij zijn relativi teitstheorie opstelde. In de univer sitaire driehoek Cambridge - Got- tingen - Kopenhagen troffen toe.n de latere pioniers van het atoom tijdperk elkaar: Werner Heisen- berg en Karl Friedrich von Weisz- aecker, die later onder toezicht van de Gestapo aan een Duitse atoombom zouden werken,' Enrico Fermi, de Italiaan die de eerste kettingreactie in de kernsplitsing op gang zou brengen, Julius Oppen- heimer, die in Amerika de eretitel „vader van de atoombom" zou krijgen,' Edward Teller, de bouwer van de waterstofbom, Leo Szilard, die een der kopmannen van het Manhattan project zou worden, Niels Bohr, de uitvinder van het atoommodel, Max Born, de directeur van het natuurkundig in stituut te Gottingen, en Piotr Ka- pitza, leider van het kernonder zoek in de Sowjet-Unie. In Parijs werkten Frederic Joliot-Curie en zijn vrouw Irene, de eersten die langs kunstmatige weg radio-acti viteit wisten op te wekken. Na 1933 veranderde de situatie grondig. Uit het nationaal-socialis- tische Duitsland en uit het facisti- sche Italië trokken de voormannen van het kernonderzoek weg. Zij zijn tenslotte bijna allemaal in Amerika terechtgekomen, waar in 1941 instituten voor kernonderzoek werden opgericht aan de universi teiten van New York, Princeton, Chicago en Berkeley, weldra ge volgd door centra in Oak Bridge en Stanford, totdat onder leiding van Oppenheimer alle wetenschap pelijke krachten geconcentreerd werden in Los Alamos, in de woestijn van Nieuw Mexico. Op een door diepe canyons doorploeg de hoogvlakte verrees hier de ver boden stad, de stad van de bom, waar de voorschriften inzake ge heimhouding zo streng waren, dat het woord „atoom" zelfs niet ge bruikt mocht worden. Men sprak van „top". Maar toen Los Alamos geboren werd had Enrico Fermi de eerste beheerste kettingreactie al op gang gebracht in de atoomzuil van Chi cago, een gevaarte van negen me ter in het vierkant en zes meter hoogte, gebouwd onder de tribunes van het universitaire voetbalstadi on. De grote dag was 2 december 1942. Toen de reactie op gang was gebracht schonk een geestdrif tige Fermi zijn collega's chianti- wijn in papieren bekers. „De Itali aanse zeeman is in de nieuwe we reld aan was gegaan", zo luidde de codeboodschap waarmee het begin van het atoomtijdperk aan de inge wijden werd meegedeeld. Fermi gebruikte grafietstaven om de kernsplitsing te regelen. De Duitsers hadden daar zwaar water voor nodig. Daarover kregen zij de beschikking toen zij Noorwegen bezetten, waar de Norsk Hydro in de buurt van Rjukan kon bogen op een jaarproduktie van 1500 kilo. Om het Duitse kernonderzoek te stagneren trachtten Noorse verzet strijders tot tweemaal toe de fa briek op te blazen. De eerste keer zonder, de tweede keer met ge deeltelijk succes. In november 1943 legden tachtig vliegende for ten de fabriek in puin en toen de Duitsers enkele maanden later de hele voorraad zwaar water naar het vaderland wilden overbrengen wisten de Noorse saboteurs de veerboot, waarmee het transport gebeurde, tot zinken te brengen. Na de capitulatie verklaarde de Duitse kerngeleerde Heisenberg, dat zijn equipe er toch niet in geslaagd zou zijn de atoombom te produceren, ook al had men over voldoende zwaar water kunnen be schikken. De belangstelling van Hitier en Goering voor het kernon derzoek was zeer matig. Zij hecht ten veel meer waarde aan de ge leide projectielen van Werner von Braun, de V-l en de V-2. De Duitse industrie, zwaar belast als zij al was, zou de inspanningen, die een atoombewapinig vergde, waarschijnlijk toch niet hebben kunnen opbrengen. Amerika heeft zijn atoombom trouwens ook niet voor niets ge kregen. Het krediet van zesdui zend dollar, dat president Roose velt in december 1941 aan de „ura niumcommissie" beschikbaar stelde werd nog het zelfde jaar tot twee miljoen dollar verhoogd en tot honderden miljoenen in de volgen de jaren. En toen Oppenheimer begin 1945 aan de minister van oorlog kon rapporteren, dat hij over enkele maanden drie atoom koppen klaar zou hebben, hadden niet minder dan een halfmiljoen mensen aan het Manhattan project, zoals de hele. onderneming ge noemd werd, gewerkt. Julius Oppenheimer zelf werd acht jaar later uit de commissie voor atoomenergie gestoten vanwe ge zijn linkse sympathieën en zijn verzet tegen de vervaardiging van de waterstofbom. Hij is de ge schiedenis ingegaan niet alleen als de grondlegger van het atoomtijd perk, maar ook als de belichaming van het morele conflict, waarin de mens verstrikt raakt als hij gaat spelen met krachten, die de aarde onbewoonbaar kunnen maken. (ADVERTENTIE) Er zijn 2 modellen. Venal 1798,- (Ook In wit verkrijgbaar) neem mee Tja, hij ziet er net zo uit als een hele mooie kamer tv. Maar dan wilt u naar uw vakantie huisje. Of buiten zitten op uw zomerse terras. Of zomaar uw fijne 2e toestel hebben. En dan klapt u 't handigste handvat uit-dat anders onzichtbaar verzonken is. Dan spreidt u de dubbel teiescopische antenne - die anders onzichtbaar ingeschoven is. En u geniet van 'n maar liefst 51 cm rechthoekbeeld. Scherper beeld. Met méér kontrast reserve. Met frontluidspreker. Schaub-Lorenz. Uw neem-mee-tv. Waar u zoveel kijkplezier van meeneemt. (Van onze Parijse correspondent) Er zal in de komende dagen en toeken nog heel wat gepraat en ge schreven worden over het schandaal van de Parijse slachthuizen in La Villette, dat nog veel grotere afme- tingen gaat aannemen dan het al had. Twee weken geleden maakte de re kenkameren niet voor de eerste maaï, aanmerkingen op de bouw en de exploitatie van deze hypermoder ne abattoirs, die de grootste en mo dernste van de hele wereld zouden moeten worden. En waar zelfs de ultra-moderne slachthuizen van Ame rika jaloers op moesten zijn. Deze Franse hoogmoed is voor de val ge komen. De rekenltamer constateerde, dat de bouwkosten in 1958 geraamd waren op 173 miljoen, maar dat de kosten van jaar tot jaar stegen en thans het astronomische bedrag van 1 miljard nieuwe frank hadden be reikt. Zouden de slachthuizen defini tief worden afgebouwd, dan moest er nog een bedrag van 235 miljoen bij. En als dan La Villette volledig in ge bruik zou zijn genomen de abat toirs functioneren sedert twee jaar werd het jaarlijks tekort geraamd op 30 tot 40 miljoen. Vanzelfsprekend te betalen door de gemeente Parijs. De gemeente heeft deze zware last niet op haar schouders kunnen hou den en gaf alles cadeau aan de staat. De regering moest dan maar verder uitmaken wat er met de terreinen en de slachtplaatsen zou gebeuren. In beginsel heeft de eerste minister be sloten, dat La Villette totaal zou wor den afgebroken en dat nieuwe en veel bescheidener slachthuizen zul len worden gebouwd in Rungis, waar heen nog niet lang geleden een groot deel van de Parijse hallen zijn ver plaatst. De terreinen die dan vrij komen na de afbraak van La Villette zullen gebruikt worden voor de bouw van een groot handelscentrum, zodat de regering hoopt, althans een deel van het verlies te kunnen goedmaken. Bij de bouw van La Villette heeft men in het geheel geen rekening ge houden met de decentralisatie. Tal van slachthuizen in de omgeving van Parijs hebben zich de laatste tijd ge moderniseerd en onttrokken veel vee aan La Villette. De veehandelaren achtten het veel voordeliger buiten Parys te laten slachten en de kar kassen in koelwagens naar Parijs te vervoeren dan het levende vee naar La Villette te brengen. Bijgevolg daalde de vee-aanvoer naar La Villet te in 1968'69 met niet minder dan 30 pet. In 1968 bedroeg het verlies voor La Villette 16 miljoen frank en voor 1972 werd het verlies geraamd op 40 miljoen. Het besluit van de eerste minister Chaban-Delmas om La Villette af te breken is nog niet definitief, maar schijnt wel onvermijdelijk. Veehan delaren waarschuwen, dat La Villette in Parijs niet de enige schadepost zal zijn, want dat er in de rest van Frankrijk soortgelijke schandalen be staan. Men heeft in Parijs veel te hoog gegrepen en dat is de stad, d.w.z. de belastingbetalers duur te staan gekomen: 1 miljard zware frank. AMSTERDAM (ANP) Teil der de male wordt een 9,5 pet. zieken huislening gelanceerd, ditmaal ten laste van de stichting verpleegtehuis Bertilla te Drachten, door een syndi caat onder leiding van de Ned. Mid- denstandsbank en de Ned. Crediet- bank. De beide vorige 9,5 pet. zieken huisleningen zijn met goed succes verlopen. Het gaat nu om een be drag van f 4 min, 9,5 pet. dertigjari ge obligaties 1970 in stukken van f 1.000 tegen honderd pet. De inschrij ving is op vrijdag 17 juli, de stor ting op maandag 17 aug. De totale uitgifte is groot f 5 min doch hier van is reeds f 1 min op emissievoor- waarden geplaatst. De aflossing ge schiedt a pari in 20 gelijke jaarlijk se termijnene, waarvan de eerste vervalt op 15 aug. 1981- (Van een onzer redacteuren) TILBURG De studiegroep van de internationale pauselijke theologencommissie die zich met het priestervraagstuk heeft be zig gehouden, heeft haar werk zaamheden zo goed als afgerond. Qver de conclusies ervan zegt de secretaris van deze subcommissie, Prof. {|r, j. Lescrauwaet uit Til burg „Ons rapport is beschrij- vend. he conclusies blijven knap vaag. I 'u elk geval zal gepleit worden voor I wkalc verscheidenheid: aan de bis- I schoppenconferenties zal moeten I worden overgelaten, welk priester- I ope zij prefereren, ook het al dan I met-gehuwde priestertype. Grote "adruk wordt in het rapport, dat jjoor zes theologen is opgesteld, ge- uulpen door adviezen van deskiindi- êen uit andere wetenschappen, voor- *1 waar het de maatschappelijke im- Phcaties van het priesterschap be- lrHt, op de dringende behoefte aan spiritualiteit gelegd boven de zorg °ui alle mogelijke structuren. Het rebbaat is door ons gesteld als een ^uoral disciplinaire zaak, die dus »r.otc veelvormigheid toestaat. Wel "ijzen wij op de sterke affiniteit ussen priesterschap en ongehuwd even. Maar een noodzakelijke bin- •Ug is er volgens ons niet. De epassing ervan moet van streek tot reek kunnen verschillen, waarbij men dan niet zozeer aan Nederland denkt, maar aan Latijns-Amerika, waar de kerk staat of valt met de mogelijkheid om het gehuwde pries- tertype in te voeren. Uit de krant weten we, dat hetzelfde geldt voor Centraal-Afrika, zoals de bisschop- Prof. Lescrauwaet (47), hoogle- pen daar gezegd hebben, raai- in de dogmatische theologie aan de Stichting Theologische Faculteit te Tilburg en een veel geraadpleegd adviseur van de bisschoppen, zal reeds tevreden zijn, als deze begin selen door de paus en de bisschop pensynode van het volgend jaar, die het priestervraagstuk aan de orde zullen stellen, aanvaard worden. Hij is voorzichtig geworden in zijn opti misme. De Nederlandse situatie legt in feite heel weinig gewicht in de schaal. Hij zegt: „Als je daarover op internationaal niveau praat, zegt men. o ja, jullie bisschoppen hebben een dialoog met Rome aangevraagd en die krijgen ze niet. is 't niet? Hoeveel bisschoppen hebben jullie eigenlijk? Zeven. O juist, hier in Parijs hebben we tien bisschoppen. En dar ebt het gewoon weg.... Zo iets als. in Emmeloord hebben ze moeite met de parochieraad. Jam mer dat-ie daar niet goed functio neertAls men vraagt: hoeveel leden telt die septuagintgroep bij jullie, en je antwoordt: Zo'n twee honderd en nog enkele honderden sympathisanten, hoor je: Tja, een probleem. In Frankrijk zijn er 4200 priesters die protest aantekenen, omdat zij niet voldoende te eten en te drinken hebben. En in het bisdom Keulen alleen al liggen meer dan tweehonderd priesters overhoop met hun kardinaal, die geen overleg toestaat. En het Nederlandse pro bleem vervliegt in de lucht. Onlangs had ik de vicaris-generaal van Za greb op bezoek, die vroeg, hoe het nu met die gehuwde priesters gaat. Ik merkte op, dat in Nederland normaal gesproken geen gehuwde priesters in het ambt staan. O neen? Men gaat, althans die indruk heb ik, vaak niet op de Nederlandse situatie in, omdat hier toch al dingen zouden gebeuren die niet geoorloofd zijn. Stilzwijgend heeft men het schisma- tische karakter van Nederland al geaccepteerd. Maar afschrijven doet men in ons land toch ook weer niet. De problematiek echter is te klein om er lang bij stil te staan. Door slaggevend zijn de problemen van Frankrijk, Duitsland, de Verenigde Staten en Latijns-Amerika". Het rapport van de pauselijke the ologencommissie (waarin theologi sche fenomenen als Karl Rahner en Yves Congar zitting hebben naast Colombo en Maltha en waarin Les crauwaet een middenpositie in neemt) zal een opener visie geven op de celibaatskwestie dan de paus nu heeft. Het zal .ook de ruimte verstrekken om over vijf jaar de zaak opnieuw te bekijken. Aan de voorzichtige conclusies van het rap port gaat een beschrijving vooraf van de symptomen van de crisis rond de priesters: gebrek aan kandi daten voor het ambt, de vele ambts- verlatingen, de vele vormen van on behagen en ongenoegen. Ook wor den de achtergronden van deze symptomen onderzocht, die van land tot land verschillen: in Frankrijk is het de onzekerheid over het eenvou dig menselijke bestaan. Elders het gebrek aan contact tussen priesters en bisschoppen. Weer elders de geestelijke armoede onder de pries ters ten gevolge o.m. van een ge brekkige opleiding. De geloofscrisis is algemeen, evenals die rond de kerkelijke structuren. Voor Neder land en de V.S. is het secularisatie proces centraal: de crisis die ont staat in een godsdienstig-cultureel overgangsproces. Overal speelt de celibaatskwestie een rol, maar steeds als nevenverschijnselen. Prof. Lescrauwaet vermoedt dat het priestervraagstuk toch niet de hoofdmoot van de volgende bis schoppensynode zal zijn. Hij meent, dat het rapport over eenheid en veelvormigheid in geloven (de pau selijke theologencommissie werkt een jaar lang, in zes subcommissies verdeeld, aan zes verschillende the ma's, waaronder ook de collegialiteit van het kerkelijk gezag) centraal zal staan. „Er bestaat overal ter wereld een grote onrust over de vraag: wat is nu nog katholiek en wat niet meer? Als theoloog echter vraag ik me af, wat je daarover zeggen wilt". Als voorzitter van de concilieraad (adviesorgaan van het pastoraal con cilie ten dienste van zowel de bis schoppen als van de conciliedelega ties uit de bisdommen en de des kundigencommissies) heeft prof. Lescrauwaet de ontwikkelingen in de Nederlandse kerk nauwkeurig gevolgd. Zijn grootste zorg, juist na afloop van enkele jaren pastoraal concilie, is het gebrek aan diepgang van godsdienstig leven. De visie op het evangelie is niet meer in balans, meent hij. Vrijwel, alle aandacht gaat uiit naar het maatschappelijk engagement. Zaken als gebedsritme in een christelijk leven, de reserve die nodig is ten opzichte van alles wat uit de wereld op je afkomt om gewoon je christelijke persoon te handhaven, dat alles is op het ogen blik bedreigd. „We kiezen uit de evangelies alleen dat wat slaat op de wereld. Wat er in staat over verliezen van jezelf e.d. slaan we over. Maai- missen we als gelovigen dan niet heel wat? De liturgie is gerationaliseerd: het speelse, het tmuzische, de wierook mis je er en de ruimte tot persoonlijke bezin ning. Alles wordt je instant, kant en klaar voorgeschoteld. De religieuze gevoeligheid komt eenvoudig te kort. En komt de mens dan nog in zijn diepste wezen aan bod? We willen de mystificaties uit het vroe gere geloofsleven tot op de graad ontmaskeren. We houden iets ma gers oyer, dat niet vol-menselijk is. Maar je ziet ook weer een andere tendens: mensen die het niet langer nemen, dat ze geen antwoord krij gen op hun vraag naar bevestiging in hun geloofsleven. De daling uit het kerkbezoek kan ook een positief teken zijn. En de hippie-activiteiten van veel jongeren, die op nieuwe wijze hun religieusiteit proberen uit te leven. We moeten oppassen dat we in onze zucht tot doorzichtigheid en helderheid niet alles verdringen. De droom, die aan het godsdienstige eigen is, de utopie in de bezinning, verstaan we die? Het Kralingse bos en Taize? Ik hoop dat we het gemis aan gebedscultuur, aan een veelzij dige liturgische cultuur gauw gaan voelen. Religie is niet alleen het voelen. Religie is niet alleen het doodernstige uitgebalanceerde woord, maar ook klank, kleur, mu ziek. wierook. Maar we hebben er de clerus niet voor, die dit begrijpt en er mee werken kan. Ik zou willen pleiten dat toekomstige pries ters een tijd van bezinning in de opleiding moeten verdisconteren, juist ter wille van de religieuze ervaring. We hebben onze semina ries opgeheven. Terecht, «we konden niet anders. Maar er zal iets terug moeten komen. Shell brengt zijn topmensen vijf maanden in inter- niaatsverband bij elkaar. En V en D schijnt ook zoiets te doen. Een priester moet kunnen werken in een sfeer van religieuze verdieping Als ik een werkelijk serieuze reden zou moeten geven voor het gehuwde priestertype, dan zou die hier ge zocht moeten worden: de priester zou wellicht in zijn gezin die exis- APELDOORN De gemeente Apeldoorn heeft plannen om in liet recreatiepark Berg en Bos een apen- park te stichten. Het idee voor dit park is afkomstig van een fotograaf uit Spijkenisse, de heer W. B. Ma ger, die thuis een verzameling van vijf wolapen lieeft. De „Apenheul" zoals het park zal heten, gaat be staan uit twee eilanden, waarop go rilla's en wolapen komen. De heer Mager is van mening dat de dierentuin „oude stijl" een ach terhaalde zaak is. Ir. commercieel opzicht is het houden van vele soor ten en ondersoorten dieren zeer on rendabel. Ook in biologisch opzicht is een traditionele dierentuin, vol gens de heer Mager, niet meer ver antwoord. De dieren leven in te kleine ruimten zodat hun normale sociale gedrag niet meer mogelijk is. Het is geen wonder dat vele soorten zich in een dierentuin niet voort planten, aldus de initiatiefnemer. De directie van Artis heeft wel enige bedenkingen tegen de Apel- doornse plannen. Hoewel zij nog niet precies op de hoogte is van de inrichting van het project, is zij van mening dat het niet eenvoudig is om groepen dieren met een zo gecom pliceerd gedrag als mensapen zo maar in een beperkte vrijheid bij elkaar te zetten. -,Als er geen goede wetenschappelijke begeleiding is, zou het wel eens tot rampzalige gevoigeq voor de dieren kunnen lei den". De vatbaarheid voor ziekten en het klimaat stellen zeer hoge eisen aan de behuizing van de die ren, met name in de winter, aldus de Artis-directie. De heer Mager geeft als commen taar hierop dat hij bij het opstellen van de 'plannen niet over één nacht ijs is gegaan. Het zoölogisch insti tuut van de Groningse universiteit neemt zitting in het bestuur van de stichting. Verder heeft hij advies ingewonnen bij prof. Lorenz, de Duitse dierpsycholoog en Peter Seott, de oprichter en voorzitter van het World Life Fund. (ADVERTENTIE) Gezellige uitstapjes, picknicken, kamperen, zwemmen, zeilen en Sinas, bitter-lemon, vruchtenlimonades. Citroen, frambozen, champagnepils, kola,.up, tonic (merk Three Castfes), Limonade-siropen: zes smaken. RECOM PROF. LESCRAUWAET tentiële religieuze bedding van dag to<t dag kunnen vinden die hij nu, ongehuwd en individueel naast zijn collega's levend, mist. Maar dit stelt hoge eisen aan de vrouw van de priester Wat zal er met het rapport van de pauselijke theologencommissie over het priestervraagstuk gaan gebeu ren? Dat is de grote vraag. Zal het de weg gaan van het deskundigen rapport over huwelijk en huwelijks leven ter voorbereiding van de en cycliek Humanae Vitae? Dus gese poneerd worden? In oktober zal de voltallige theologencommissie bijeen komen. Dan wordt de laatste hand gelegd aan alle studies die in het afgelopen jaar gemaakt zijn. Met de vijf andere gaat het rapport over het priestervraagstuk dan naar de paus, die de opdrachtgever was. Te gelijkertijd zullen de bisschoppen, tenminste die welke de synode van volgend jaar meemaken, een exem plaar ontvangen. Prof. Lescrauwaet: ,.Wij_ zullen in oktober ook moeten bekijken in hoeverre wij zelf over onze adviezen kunnen gaan publice ren. We willen in elk geval niet het gevaar lopen dat ze onder de tafel geraken en dat eventuele minder heidsnota's doorslaggevend gaan worden. We mogen veronderstellen, dat de paus de rapporten zal gebrui ken, maar je weet sinds Humanae Vitae natuurlijk nooit". Hoewel, we zijn in tijd gevorderd. In de Ro meinse diplomatie past het niet, dat een eenmaal gemaakte fout herhaald wordt".

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1970 | | pagina 11