Wetswijziging
enige oplossing
probleem
koppelbazen
A Omvangrijk,
1 I steimfraiide ektèn
^eiastlag-
ontdekt K:
N W.-Brabai e%en üik
41»
A U-PAIRS KENNEN NU
RECHTEN EN PLICHTEN
ALLE BOUWMATERIALEN
Verlegh helpt u Bouwen!
WEINIG INSPRAAK
BIJ BENOEMEN
BURGEMEESTERS
Prins heropent oorlogsmuseum Overloon
e""A
ei t
m
w
Aantal „zwart" werkenden nergens zo groot als in St. Willebrord
Risico
Verkapte
bedrijfsvorm
Concurrentie
Inhoud
„voor mij alléén de béste!
ROYAL CROWN COLA
door
Greet Buchner
Afschrift
Er varing
Onderzoek PvdA-ers:
Wapenen"
Jon
(Van een onzer verslaggevers)
ST.-WILLEBRORD „Alleen een wetswijziging zal het
kwaad van de Willebrordse koppelbazen kunnen uitroeien.
Er moet een andere, straffere regeling voor de afdracht van
sociale lasten en belastinggelden komen. De koppelbazen
moeten niet langer het geld van de bruto-lonen in handen
krijgen. Het bedrijf dat werknemers bij een koppelbaas
leent, de inlener, moet afdrachtplichtig worden gemaakt".
Dit zegt een rijkspolitieman die al maanden achtereen het ar
beidsintensieve napluizen van (al dan niet vermeende) malver
saties door koppelbazen uit St.-Willebrord leidt. In het laatste
half jaar is een zevental koppelbazen op de bon gegaan. Velen
worden van fraude op grote schaal verdacht. In minder dan een
jaar tijd zouden enkelen voor meer dan een ton in eigen zak heb
ben gestoken.
„Weinig geletterde mensen, die
in het seizoen honderden werkne
mers hebben, moeten tienduizen
den guldens van anderen gaan be
heren. Dat kunnen ze niet. Een
omzet van een miljoen gulden per
jaar is voor een koppelbaas uit
Willebrord niet bijzonder, maar
een administratie heeft hij niet. De
meeste koppelbazen kunnen niet
eens het verschil tussen bruto- en
nettoloon berekenen", aldus een
rechercheur van de rijkspolietie.
De koppelbazen hebben met hun
werknemers weinig last. Zij „ver
kopen" zich voor zoveel gulden
netto in het handje. De werkne
mers van deze koppelbazen vor
men een hoofdstuk apart. Rijkspo
litie en Gemeenschappelijk Admi
nistratiekantoor (GAK) zijn er van
overtuigd dat jaarlijks honderden
mannen, vrouwen, jongens en
meisjes uit St. Willebrord en om
geving .zwart" werken bij een
plaatselijke koppelbaas. Veel man
nen en jongens genieten een of an
dere sociale uitkering (werkloos
heidswet inclusief wachtgeldre
geling bijstandswet, ziektewet en
arbeidsongeschiktheidswet
maar werken overdag of 's nachts
al dan niet onder een valse naam
bij een koppelbaas.
Heel opmerkelijk is, dat lande
lijk controlerende instanties als
GAK, politie, bedrijfsverenigingen,
enz., tot de conclusie zijn gekomen
dat het probleem van de malverse
rende koppelbaas en de „zwart"
werkende arbeiders nergens zo
groot is als in Willebrord. GAK en
politie spreken vain „een probleem
gebied".
Officieel zijn er bij het GAK in
Breda (werkgebied in heel west
en midden-Brabant tot even voor
bij Tilburg) 67 uitleenbedrijven,
waaronder vier uitzendbureau's, ge
registreerd. Van die 67 koppelbazen
zitten er 22 in Willebrord. „Dat
aantal is flexibel. Momenteel is er
door de krappe arbeidsmarkt een
stijgende tendens", aldus de heer
J. J. A. Vayssier, directeur GAK
Breda.
Volgens de rijkspolitie is het
Willebrordse aantal hoger. ,,Vele
koppelbazen geven zich niet op bij
het GAK; die proberen op naam
en met het lidnummer van de be
drijfsvereniging van een ander te
werken". Zij houdt liet huidige to
taal op veertig. Ter vergelijking:
De stad Breda heeft er officieel
negen.
Het koppelbSEenwezen in St.
Willebrord is zo onoverzichtelijk
dat niemand exacte gegevens en
getallen kan (of durft) te verstrek
ken. Gevraagd naar veronderstel
de aantallen „zwartwerkers" zegt
de directeur van het GAK: „We
weten dat ze er zijn, maar niet in
welke verhoudingen". Het is een
feit dat wanneer de politie en in
specteurs van het GAK of Sociaal
Fonds Bouwnijverheid enige tijd
achtereen koppelbazen controle
ren, het Willebrordse werkloos
heidscijfer daalt.
De combinatie koppelbaas -
zwartwerker heeft in St. Wille
brord ongekende vormen aangeno
men. een rijkspolitieman zegt:
„Er zijn bonafide werkers en diie
zullen er daar ook blijven, maar
het is toch logisch dat ze proberen
te profiteren. Mensen die naast, elk
aar wonen en hetzelfde werk
doen, willen ook wel hetzelfde ver
dienen. Dan ben je er al snel. Het
kan ook gemakkelijk; iemand die
in Willebrord in de WW loopt valt
niet op. In andere plaatsen loopt
het sneller in de gaten dat iemand
probeert „zwart" te werken. In
Willebrord gaan hele groepen in"
busjes tegelijk weg. Durven ze
overdag niet, dan gaan ze 's a«-
vonds en 's nachts naar de havens
in Rotterdam en Antwerpen. Een
Willebrorder wil wel werken, maar
niet in vaste dienst en bovendien
wil hij véél verdienen".
De „zwartwerkers" duperen
overigens zichzelf en elkaar, want
de Nieuwe Algemene Bedrijfsver
eniging, waarbij de koppelbazen
van rechtswege zijn aangesloten,
heft hoge WW-premies. En hoe
meer er zwart werken, hoe hoger
die premie. Dit jaar moeten de kop
pelbazen 22,6 procent van het bru
toloon als premie afdragen. In to
taal wordt bijna de helft van het
bruto-loon ingehouden als loonbel
lasting en AOW-premie worden
meegerekend.
Die hoge WW-premie is afge
stemd op het grote risico van
werkloosheid en ziekte bij „kop
pelarbeiders". Het blijkt alleszins
de moeite te lonen om iets van
dat grote percentage achter te
houden. Malverserende koppelba
zen proberen dan ook alle mogelij
ke voorschriften te ontduiken. De
aard van hun bedrijf en de onder
linge conrurrentie werken dat
sterk in de hand.
„We hebben ontdekt dat er
werknemers bij koppelbazen zijn
dié per jaar dertig tot veertig ba
zen hebben gehad. Er zijn elke
dag enorme verschuivingen. We
kennen arbeiders dien niet eens
weten bij welke koppelbaas ze wer
ken. Werkelijk waar", zegt een po
litieman.
De koppelbazen zelf hebben vaak
werk aangenomen op zeven of acht
plekken tegelijk. Twee dagen bij
inlener A. en dan weer vier bij B.
Inleners als seizoenbedrijven (con-
servenfabrieken, chocolade- en
biscuitsindustrie, frisdrankenbe-
drijven) hebben de „koppelarbei
ders nodig in de drukst bezette pe
riode. Ze kunnen dat extra werk
administratief niet aan en de
meeste bedrijven weten dan ook
niet wie ze als tijdelijke werkne-
OOM
ü»ne WP
- "a r
X'iat
l'
Pa;
,7Msp
mers in dienst hebben. De inleners
zijn alleen verplicht het GAK te
melden dat ze gebruik maken van
de diensten van een koppelbaas.
..Maar wat helpt het dat er met
valse namen en nummers wordt
gewerkt?", vraagt een politieman
„Zoek het maar uit als een koppel
baas dan op 40 plaatsen in Rotter
dam, Zeeuwsch-Vlaanderen. Ant
werpen, Breda, Vlissingen, noem
maar op, heeft gewerkt".
De koppelbazen moeten weke
lijks de namen van werknemers,
hun verdiende lonen en de
namen van bedrijven, waaraan
is uitgeleend opgeven. De ervaring
van de ingewijden is dat de kop
pelbazen maar een deel opgeven of
zeggen: „deze week niet gewerkt".
Hun werknemers geven te pas en
te onpas valse namen op, bijvoor
beeld die van de huisdokter, de
burgemeester, een schoolmeester of
die van Luns. Als er nog een
werknemersverklEtring wordt inge
vuld, is dat meestal een grapje.
De koppelbazen en hun knech
ten zijn voor nog geen honderd
gaten te vangen als ze „verkeerd"
willen. Vandaag is iemand koppel
baas en morgen presenteert hij
zich als werknemer. Dan neemt
zijn vrouw de zaak weer een poos
je over. In Willebrord is één gezin
waarin zeven zonen aHemaal kop
pelbaas zijn; samen met enkele
van hun vrouwen telt men daar
tien koppelbazen. „Ga daar maar
eens zoeken", zegt een inspecteur
van het GAK.
Weer andere koppelbazen heb
ben een verkapte bedrijfsvorm
gekozen in de hoop minder WW-
premie te hoeven af te dragen. Zo
zijn verschillende ex-koppelbazen
weer opgedoken als onderaanne
mer, of met grondwerk- en straat-
maltersbedrijven, die in wezen
weinig verschillen van het bedrijf
van' een normale koppelbaas, al
dus de rijkspolitie.
In St. Willebrord is de jongste
koppelbaas 21 jaar en de oudste in
de zeventig. Ze werken ook graag
met wouwen en meisjes, die in
conservenibedrijven tijdens het
seizoen voor tamelijk lage uurlo
nen willen werken. Het kan
zelfs gebeuren dat koppelbazen
niet eeng zelf hun mensen aanne
men. Tegen krachten die al in
dienst zijn, wordt gevraagd: „Kijk
eens uit naar wat mannen.
Maandag moet er een busje naai'
(bijvoorbeeld Zandvliet. Als dat
busje dan vol zit, zal het de kop
pelbaas verder een zorg zijn wie
er in zit. „En een werklloze weet
dat hij niet verplicht kan worden
te allen tijde thuis te zijn," aldus
de directeur van het GAK.
„Men wil per se ongrijpbaar
zijn", zeggen politie en GAK.
Dat zij soms toch een vinger achter
een zaak krijgen is wel eens te
danken aan het toeval. Zoals on
langs toen er bij Breda een busje
met werkvolk uit de bocht vloog.
Onder de inzittenden bleken WW-
ers te zijn.
Zo nu en dan zijn er hechte on
derlinge contacten tussen de kop
pelbazen, maar lang niet altijd. De
concurrentie onderling is enorm
zwaar. Aan die omstandigheid
dankt het GAK het dat er anonie
me brieven en telefoontjes binnen
komen, waaruit grote jaloezie
spreekt, maar waarin ook een do
sis gegevens over strafbare feiten
vermeld zijn. „Vooral als een kop
pelbaas zijn „putje" kwijt raakt,
zoals dat heet (werk afsnoepen
voor een lagere uurloon-prijs),
krijgen we wel een wat te horen"
aldus een GAK-inspecteur.
„Wij ontdekken bij de inlener
trouwens ook soms wat. wanneer
aan volwassen mannen zeven gul
den per uur wordt gegeven, is er
iets mis. Dan gaat er een lichtje
branden".
Die concurrentie is één van de
grote verwekkers van de malver
saties. Tal van koppelbazen gaan
om een belangrijke klant niet te
hoeven verliezen, onder de prijs
werken. Het tekort aan loon en ei
gen inkomsten zuiveren ze dan
aan uit achtergehouden bedragen
voor sociale lasten en belasting,
„ze schieten zwaar onder eikaars
duiven," zegt de politie. „Het ge
beurt dat ze maar 6 of 7 gulden
rekenen voor een volwassen man
nelijke werkkracht. Pas hij 10 gul
den per uur maakt hij een kleine
winst.'' „Zijn ze er met die mal
versaties zoveel op vooruit ge
gaan? Ik weet het niet", zegt een
GAK-inspecteur.
De onderzoekers bij de rijkspoli
tie stellen: „Het bedrijfsleven heeft
de diensten van de uitleners no
dig. De koppelbazen zijn een nood
zakelijk kwaad. Maar het is een
farce om al die verplichtingen van
geldafdracht en dergelijke in
handen te leggen van zulke men
sen. Het probleem kan worden op
gelost als de inlener geheel mede
verantwoordelijk zou worden ge
steld. Dat de werknemers van de
koppelbazen geacht worden in
dienst te zijn van de inlener. De
koppelbaas krijgt alleen zijn eigen
winstmarge en de netto-lonen in
zijn bezit".
Het schijnt werkelijk noodzake
lijk te zijn dat de wet wordt ge
wijzigd. Dat is ook op te maken
uit de woorden van de directeur
van het GAK: „Wij staan machte
loos. We kunnen achter iedere
werkloze geen controleur zetten.
We doen het redelijke, maar dat
is niet voldoende".
PIM GAANDERSE
JN vroeger jaren, pak weg vóór de
laatste wereldoorlog, was het wer
ken au-pair het voorrecht van enkele
meisjes uit welgestelde gezinnen. Via
bevriende relaties van haar ouders
vonden deze meisjes een veilig en
beschut plekje in het „boze" buiten
land, waar ze de taal en de gewoon
ten van het land konden Ieren ken
nen. Na de oorlog heeft zich de situ
atie sterk gewijzigd. Een toenemend
aantai meisjes en zelfs een enkele
jongen, uit alle lagen van de bevol-
king, proberen een onderdak te vin
den in een buitenlands gastgezin, dat
kost en inwoning verstrekt. De gast
stelt daar dan enige hulp bij huis
houdelijk werk tegenover.
Lang niet alle au-pair werkers van
de laatste jaren, komen regelrecht
van de schoolbanken af. Eén op de
drie heeft al gewerkt na school, maar
is tot de ontdekking gekomen, dat
het gebrek aan talenkennis een bar
rière is, bij de geplande carrière.
De eenvoudigste en in veel geval
len ook de goedkoopste oplossing is
dan: een jaar naar het buitenland op
au-pair basis. In vele gevallen gaat
het allemaal gesmeerd tussen gast
gezin en gast. Maar er zijn ook de
nodige teleurstellingen genoteerd in
de loop van de jaren. Er zijn gast
gezinnen waar men „enig huishoude
lijk werk" vertaalt met „vervanging
van een dure huishoudelijke kracht".
Er zijn au-pair gasten, die zich er
wat al te gemakkelijk van af maken,
die lui zijn en slordig en brengen
voor het gastgezin alleen narigheid
met zich mee. Om nu definitief een
einde te maken aan deze zaak heeft
de Raad van Europa een „Overeen
komst inzake de plaatsing au-pair",
opgesteld.
Hiermee is men al in 1964 begon
nen (ook de Europese ambtelijke mo
lens malen traag). In december 1969
was het dan eindelijk zover. Er werd
overeenstemming bereikt over de de
finitieve tekst van de overeenkomst
en deze staat thans ter tekening open
voor allé lidstaten van de Raad van
Europa.
Wat houdt deze gloednieuwe over
eenkomst nu in? Het lijkt heel zin
vol voor elk meisje dat, na beëindi
ging van haar school naar het bui
tenland wil op au-pair basis, om de
inhoud van de overeenkomst te ken
nen. Ten eerste is daarin bepaald,
dat au-paii'-werk alleen bestemd is
voor jongeren tussen 17 en 30 jaar.
Verder dat de au-pair-g'ast recht
heeft op kost en inwoning en een
eigen kamer. Het gezin moet haar/
hem in de gelegenheid stellen om
een talencursus te volgen of zich op
beroeps- of Cultureel gebied te be
kwamen. Tenslotte moet hij (meestal
is het een zij) in de gelegenheid zijn
om eventuele godsdienstige verplich
tingen na te komen. Het uit te keren
zakgeld, moet vooraf duidelijk afge
sproken worden, zowel wat betreft
de hoogte ervan als de datum van
uitbetaling.
Omdat in de praktijk gebleken is,
dat de au-pair bij ziekte of ongeval
nogal eens in grote financiële moei-
(ADVERTENTIES)
DAMESOLIFANT.
Naast de wilde olifanten, de
dierentuinolifanten en de
circusolifanten komt de damesolifant
steeds meer „in". Zij ziet er als volgt
uit: hoog glas, ferme scheut Jonge
Olifant jenever, blokje ijs, schijlje
citroen, opvullen met Tonic -of Cola.
Als Long-drink behoudt Olifant
volledig zijn sympathieke karakter.
leggen, vóór hij zijn plaats ih het
gastgezin inneemtr
Natuurlijk is met het sluiten van
een dergelijke overeenkomst niet alle
kans op 'teleurstelling uitgesloten.
Maar de kans is wel veel geringer
dan wanneer men zomaar op wat los-
vaste mondelinge afspraken afgaat.
Het is dan ook wenselijk, dat allen
die een dezer dagen naar het buiten
land willen op au-pair basis, dit doen
via één van de twee grote bemidde
lingsbureaus die we daarvoor in ons
land kennen. Daar is zowel de R.-K.
Vereniging voor Meisjes belangen ais
de Nederlandse Vereniging voor
Jongeren-Union.
lijkheden komt, is tevens bepaald,
dat het gastgezin voor een deugde
lijke verzekering moet zorgen, liefst
een nationale verzekering, zo dit niet
mogelijk is een particuliere.
De plichten van de au-pair zijn
simpel. Hij of zij verklaart bereid te
zijn, om als tegenprestatie voor dit
aH.es, enige huishoudelijke taken te
verrichten, met dien verstande, dat
dit nooit langer mag duren dan vijf
uur per dag.
Een afschrift van het contract,
waarin dit alles nauwkeurig geregeld
is, zowel ten aanzien van het ont
vangende gezin als van de gast, moet
gedeponeerd worden bij een bevoeg
de instantie van het ontvangende
land.
Volgens de overeenkomst inzake de
plaatsing au-pair van de Raad van
Europa, mag dit contract door beide
partijen met een opzegtermijn van
veertien dagen worden beëindigd en
in gevallen van grove nalatigheid of
in noodsituaties onmiddellijk. Ook
stelt de Raad van Europa, dat zo een
overeenkomst hooguit voor een jaar
mag worden gesloten.
Slechts in uitzonderingsgevallen is
er een verlengingsmogelijkheid tot
maximaal twee jaar. Verder wordt de
au-pair gast geacht een gezondheids
verklaring mee te brengen en te over-
Beide instituten hebben een grote
ervaring met dit soort werk en een
verfijnd inlichtingennet dat teleur
stellingen gering, en risico's vrijwel
nihil maakt. Vorig jaar hebben deze
instituten voor ruim 1100 aanvragers
met succes bemiddeld. Een kleine 500
van hen werden in Engeland ge
plaatst en ruim 300 in Frankrijk.
Desondanks wijzen de cijfers uit,
dat een groot aantal jongeren (en
hun ouders) nog op eigen houtje
adressen zoeken. Veel van deze zelf
georganiseerde au-pair plaatsingen,
blijken in de praktijk op tegenvallers
uit te lopen. Enerzijds omdat de au-
pair gast niet goed geïnformeerd is
over het gezin, en de eisen die het
gezin stelt.
Anderzijds omdat het gastgezin niet
weet wat deze jonge gast, die door
gaans voor alles behalve het verrich
ten van huishoudelijk werk is op
geleid, in feite als tegenprestatie kan
leveren. Duidelijke formulering van
de wederzijdse wensen is dan ook ze
ker op zijn plaats. Daarom is het te
hopen, dat een toenemend aantal
gastgezinnen èn au-pair gasten zich
houdt aan de regels opgesteld door de
Raad van Europa.
Tenslotte werkt een geslaagd au-
pair-jaar de integratie van de Grote
Zes, die toch al zo moeizaam ver
loopt, alleen iin de hand, zij het op
kleine schaal.
(ADVERTENTIE)
GINNEKENWEG 290 - BREDA - TEL. 01600-47850
Ook 's zaterdags de gehele dag geopend.
DEN HAAG (ANP) De initiatiefnemers tot liet voorstel van wet
tot herziening van de gemeente- en de provinciewet, de socialistische
Tweede-Kamerleden drs. E. van Thijn en drs. H. M. Franssen, heb
ben de afgelopen maanden een onderzoek ingesteld naar de ervarin
gen met de inspraakprocedure bij burgemeestersbenoemingen.
Zij deden dit in 132 gemeenten,
waar vertegenwoordigers van dc Par
tij van de Arbeid zitting in de ge
meenteraad hebben en waar in de
periode van april 1967 tot maart 1970
burgemeestersbenoemingen plaats
vonden.
Van 99 gemeenten is inmiddels een
rapport binnengekomen. In de me
morie van antwoord aan de Tweede
Kamer hebben de heren Van Thijn
en Franssen meegedeeld, dat daarbij
is gebleken dat in 38 gemeenten geen
gebruik van de inspraakprocedure is
gemaakt. In 23 van deze gemeenten
is dat ook niet overwogen. In 10 ge
meenten heeft een minderheid op
gebruikmaking aangedrongen, maar
het hoofd gestoten bij de meerder
heid. In 61 gemeenten werd we) van
(tan een onzer verslaggevers)
OVERLOON Vanmiddag om
aalf drie zal prins Bernhard bet uit-
Seoreide en vernieuwde nationaal
uorlogs, en Verzetsmuseum in het
oostbrabantse Peeldorp Overloon
cieel openen. De afgelopen tien
jaar werd het museum, dat ge-
j'ee' d°or particulieren wordt ge-
iinancierd, uitgebreid met een
groot doeumentatiegebouw. Daar
aan werkten mee de sectie krijgs-
ia j nis van de koninklijke
5ht e" het Rijksinstituut
or Oorlogsdocumentatie.
et deze nieuwe aanwinst hoopt
i„i 'llus.eilm speciaal de oudere
nief,de 001'logsjaren niet of
iiisHi beleefd heeft, een leer-
nk V 'e bieden waar men ken-
nL ï11 ,°Pdoen van de geschiede-
der jaren 1940-1945. Helaas, al
dus het museumbestuur, ontmoet
men in de expositie-afdelingen the
ma's welke heden nog actueel zijn.
Alle hoofden van scholen in Ne
derland, alsook de docenten in het
geschiedenisonderwijs, hebben een
extra nummer van het blad „Over
loon" ontvangen, dat wordt uitge
geven door de Nationale Federa
tieve Raad van het Voormalig Ver
zet.
Staatssecretaris mr. J. H. Gros
heide van Onderwijs en Weten
schappen stelt in een begeleidenda
rtikel de vraag of het wei of niet
zinvol is, dat docenten met hun
leerlingen tijdens de cursus of on
der de vakanties een bezoek bren
gen aan het nationale oorlogsmu
seum in Overloon. De staatssecre
taris beantwoordt die vraag beves
tigend met de verklaring, dat het
museum de leerlingen dichter bij
de werkelijkheid plaatst van hetle
ven in ons land tijdens de oor
logsjaren en de strijd om de be
vrijding, dan woord en boek ooit
vermogen te doen.
Minder gemakkelijk dan liet over
dragen van feitenkennis is de over
dracht aan dejeugd van de lering
die d ouderen uit dc vreselijke
oorlog zeggen te hebben getrok
ken.
Meerdere medewerkers aan het
extra nummer van „Overloon"
doen een pathetisch beroep op de
jeugd te willen beseffen hoe zinvol
de herdenking van oorlog en ver
zet wel is.
Schuilt hierin het angstig ver
moeden, dat de jeugd, die nog- da
gelijks geconfronteerd wordt met
nog afschuwelijker oorlogstafere
len, nief veel geloof hecht aan de
lessen van een verbitterde tank
slag in 1944 op Brabants westelij
ke Maasoever?
Schrijft medewerker Henri Knap:
„In mijn boek „Vreemdeling, be
richt de Spartanen" heb ik de hou
ding van ons volk in de jaren 1940-
1945 onderzocht. Ik ben tot de con
clusie gekomen, dat meer dan al
les dit ene ons volk ontbrak: men
had ons opgevoed en opgeleid voor
een samenleving van veiligheid en
recht en op geen enkele wijze
voorbereid op een maatschappij,
gebaseerd op oprecht en terreur,
op mensenhaat en geweld. Wat ge
weest is kan terugkomen. Dat
leert ons de geschiedenis, die nooit
ongelijk krijgt, helaas".
Knap schrijft verder: „Wij moe
ten onze kindejren geestelijk wape
nen tegen de infectie van de angst
in zware tijden, en met kennis
van de diepe waarde en hoge be
tekenis van een moedige beginsel
vastheid. Overloon is daarom een
zinrijk, bruikbaar, zelfs onmisbaar
instituut. Ik vrees, dat het dit zal
blijven tot in lengten van jaren
Waarom staat er een oorlogsmu
seum in Overloon?
Evenals grootse gebeurtenissen
vragen catastrofen om monumen
ten. overloons museum bevindt
zich op historische grond, waarop
een van de gruwelijkste slagen van
de tweede wereldoorlog werd uiige.-,
vochten tussen Engels-Amerikaan-
se en Duitse tankdivisies, alsook
door inf anteristen, die vochten
om iedere meter grond en om ie-
van „het tweede Ca
dere puinhoop.
Overloon, dat de bijnaam kreeg
van „het tweede Daen" werd op
17 september 1944 betrokken bij
een geallieerde luchtlandingsope
ratie bh Eindhoven (en Arnhem),
die de code-naam droeg „Market-
Garden". De slag bij Overloon. be
gon in de nacht van 25 op 26 sep
tember 19.44 en eindigde op 16 ok
tober.
Honderden Amerikanen en 1300
Engelsen sneuvelden tegen Duitse
troepen en fanatieke SS-ers, die
van geen overgave wisten. Sluip
schutters van de S.S. lieten zich
zelfs in de bomen vastbinden om
er hli eventuele verwinding niet
uit te vallen en zo lang mogelijk
door te kunnen vechten.
de inspraakprocedure gebruik ge
maakt.
De wijze waarop in deze 61 ge
meenten de procedure werd gehan
teerd, loopt sterk uiteen, in 19 ge
meenten is de raad voltallig bij de
inspraak betrokken geweest, terwijl
in 8 gemeenten de commissaris der
koningin de raad bijeenriep, met na
me in Zuid-Holland.
Van de 47 gemeenten die er in
slaagden een gemeenschappelijk wen
senpakket op tafel te brengen, zijn
er 6 geweest die, ondanks de beper
kende bepalingen, toch iemand heb
ben aanbevolen. Deze is in vier van
de zes gevallen ook benoemd. In de
41 overige gemeenten is het wensen
pakket beperkt gebleven tot het noe
men van vereisten, kwaliteiten enz.
Daarbij is het opvallend, aldus de he
ren Van Thijn en Franssen, dat men
in de meeste aanbevelingen de nadruk
heeft gelegd op bestuurlijke kwalitei
ten en dat factoren als politieke
kleur, kerkelijke gezindte en plaatse
lijke bekendheid nauwelijks aandacht
kriigen.
Opvallend is liet hoe zwaar het
leeftijdsargument in de wensenpak
ketten blijkt te wegen: dc meest ge
noemde hoedanigheid is een „jonge
burgemeester". Samenvattend,- kan,
aldus de beide socialisten, worden ge
zegd dat uit deze opgaven o.m. is
gebieken: j
dat toch nog te weinig gemeenten
bij de inspraakprocedure zijn be
trokken:
dat in een aantal gemeenten een
minderheid, die wel wil, zijn hoofd
stoot bij de meerderheid;
dat de wijze waarop de inspraak
gehanteerd wordt sterk uiteen
loopt;
dat slechts in een minderheid der
gemeenten, die wel aan de in
spraakprocedure meedoen, de raad
als geheel er aan te pas komt.
Uit een en ander leiden de twee ka
merleden af, dat bij de heersende
bepahngen de rechtsgelijkheid voor
alle betrokkenen ver te zoeken is.
