San Francisco wil Duivelsrots kwijt Koffiebars in Almelo weigeren Ambonese jongeren ER RUST EEN VLOEK OP ALCATRAZ assers ers cers-hijsers jidsshow emeenteraad 'IE NAAM GROEPERING BREDA Bontmantels Kees van de Ven rijf n.v. Niet gerust Wantrouwen Vraagteken Voorzitter wijkraad S. Laisatamu: „GEEN SPRAKE VAN DISCRIMINATIE" 22 organiseert n grandioze geven van hetgeen het voorjaar en de n te bieden heeft, .eding voor bruids- id worden in de zaal terstraat, v plaatsen te zorgd door den verzorgd door ito Segers. 'aar bij: N OP ZOOM Tel. (01640) 5170 11 februari 1970 in verband met de ko- leden van de gemeen, penbare kennis, gaan van een politieke uur van de plaatselijke it weken, doch uiterlijk an de kandidaatstelling tot registratie van de ■oepering de aanduiding hoeve van de komende entraal stembureau in stelling plaats heeft op termijn van 24 februari 1970. oepering de inschrijving of een aanduiding wel- famerverkiezing bij de rd, dan wordt daarbij van de rechthebbende hoofdbestuur, waaruit ,t inschrijving verzoekt, beschikt slechts afwij- nen, verband houdend i of de goede zeden aan meer dan 35 letters be de politieke groepering ng daarvan geheel of in ïemt met die van een lepering, waarvan de ng daarvan bij de Kies- 1, of met die, waarvoor ingediend, en daardoor in is; 1 de inschrijving is ver. 3f een aanduiding welke eregistreerd, de verkla- itbreekt. verzoek an de politieke groepe- daarvan of beide inge- gister dat voor de ko- ng wordt aangelegd; jepering de bevoegdheid van kandidaten inlevert de lijst te plaatsen de van de politieke groepe- meer dan 35 letters be- eerde aanduiding daar- "gemeester, !X - Uitzicht vanuit het sjieke Sausalito, waar de rijken fuiven, op de baai van San Francisco. Links het duivels eiland Alcatraz, rechts de stad. Zo zagen de gevangenen van Alcatraz het lokkende, onbereikbare San Francisco glanzen tegen de avond hemel. Het uitzicht maakt van het eiland een van de duurste stukjes grond in heel Amerika, maar memana wil het hebben. (Van een onzer verslaggevers) CALIFORNIë De Marguerita is een verdraaid lekker drankje. Hoewel tequila er het uitdagende hoofdbestand deel van is, drinken ze het hier in San Francisco als cock tail de rand van het glas bestoven met zout, hetgeen een subtiele kwelling is die het genot van de lafenis nog ver hoogt. Maar met Gene Parans hangend op een terrasje in Sausalito sjieke wijk vol tropische woeker aan de poort der poorten, die dan ook de Gouden Poort is bijgenaamd vergaat de lust tot nippen je snel. Hij heeft je langs zijn neus weg al op de hoogte gebracht van het feit, dat jaarlijks 216 personen een einde aan hun leven maken door van de Golden Gate Bridge te springen, die voor geheel andere doeleinden roestrood de baai overspant. vloek Vervolgens wijst hij op een eiland je en zegt: Alcatraz. Ik ben eir kor te tijd cipier geweest, maar ik kon het er niet uithouden. Ze hadden er strafcellen voor obstinate gevange nen. Die waren volmaakt donker en geluidsdicht. Wie het ongeluk had erin te worden opgesloten, hoorde of zag een maand lang niets. Daar werden ze gek van natuurlijk. Het eindigde er steevast mee, dat ze de wasbakken uit de muren trokken. Dan kregen ze voor straf nog eens twee weiten in zo'n cel. Het enige voedsel bestond uit een keer aardap pelen per dag. Zonder zout of peper. Als de tijd er officieel op zat, kwam die cipier vragen: ben je nu gekal meerd? Een gevangene, die beves tigend antwoordde, kon te horen krijgen: nou dan kan er nog wel een weekje bij. Dat kostte dan weer een wasbak, begrijp je wel? Ze weten momenteel niet, wat ze met bet eiland moeten doen. Ik heb ge hoord, dat ze er een pretpark van willen gaan maken, een soort Las Vegas. Het zou beter zijn als ze het zo lieten en openstelden als mu seum. Dan zouden de mensen einde lijk eens weten, hoe in Amerika ge vangenen behandeld worden". Alcatrazhel van verschrikkin gen met een naam uit het paradijs. De eerste die het in de baai van San Francisco zag liggen was in 1775 de Spaanse zeeman Juan Manuel de Ayala en hij doopte het opgetogen „Isla de los alcatraces" eiland van de pelikanen zoveel exotische vogels broedden er. Het was, twee kilometer lang, veertig meter hoog uittorenend boven zijn spiegelbeeld in het water, een verrukkelijk oord. Geurige eucalyptusbomen, bloeiend struikgewas. De golven, die het om spoelden, in kleur variërend van flessegroen tot zeeblauw. Een droom van subtropische pracht. En dat is het nog. Gelegen als het is, met zijn briljante vergezicht op San Francis co en de Santa Clara-heuvelg hoog daarachter, zou het een van de duur ste kavels in Amerika kunnen zijn. Burgemeester Alioto noemt het ly risch „het kroonjuweel in de baai". Maar hij kan het ondanks grote advertenties in de New York Times aan de straatstenen niet kwijt. Om dat op het eiland de geest rondwaart van Al Capone? Sinds de pelikanen er verdreven werden, rust er een vloek op Alca traz. Het leger ontdeed het bijna ge heel van zijn vegetatie om er vanwe ge de gunstige ligging in de baai een soort mind-Gibraltar van te maken. Vervolgens koos Amerika's federale regering het eiland uit als ideale plek om een gevangenis te bouwen, wamt, redeneerde men, de sterke stroïnmgen rond zijn rotsige voet en de haaien, die daar azen, doemen ie dere ontsnappingspoging bij voorbaat tot mislukken' Van subtropisch para dijs, waar Odysseus met graagte zijn Nausikaa zou hebben ontmoet, werd Alcatraz aldus een vaal gebouwen complex, waar sadistische cipiers en de allerzwaarste jongens uit de Ame rikaanse onderwereld elkaar uit vloekten en soms uitmoordden. En een schrikbeeld voor het tieri ge San Francisco aan de overkant werd hetAlcatraz was minder vluchtproof dan men had gehoopt. Het kwam weinig voor, maar nu en dan wist 'n halsmisdadiger van De duivelsrots zoals men inmiddels het eiland was gaam noemen, te ont snappen en dan waarde er paniek door de straten van de stad. De meest beruchte gangster uit de Ame rikaanse criminele historie, Al Capo ne, lukte het niet. En ook de massa moordenaar „machinegeweer" Kel- ley kwam er niet uit. D-e eerste ont wikkelde zich op Alcatraz, vertelt ex-cipier Gene Parsons op het ter rasje in Sausalito, tot een goede tim merman en een verdienstelijke ban jospeler, terwijl de laatste met bruut geweld in bedwang werd gehouden. Maar een enkeling lukte het wel. paniek Ralph Roe, de roofmoordenaar en Theodore Cole, de kidnapper bijvoor beeld. Op een namiddag in decem ber 1937 braken zij simpelweg een ruit, die uitzag op de baai, lieten zich i zakken op het pad dat eronder liep, OnaerZOek forceerden een hek met een breek ijzer, gleden van de rots naar een strandje en verdwenen in het water, voordat iemand alarm had kunnen slaan. Ze hadden voor hun ontsnap ping de meest mistige dag uitgeko zen uit die geschiedenis van de baai. Alle scheepvaartverkeer lag stil. De patrouille-boten van de gevangenis, de politie en de kustwacht gingen ui terst schoorvoetend op jacht maar hun zoeklichten ketsten af op de muur van mist. Ze vonden nieits. Een boot met verslaggevers verdwaalde en kwam zo dicht bij de gevangenis, dat de nerveuze cipiers begonnen te schieten. Op zulke dragen was er pa ndek in tierig San Fransisco- Het meest kritiek was de situatie op Alcatraz, toen drie gevangenen op een mei-morgen in 1946 enkele ci piers hadden weten te overmeeste ren en een machine-pistool te pak ken hadden gekregen. Eén voor één lieten ze de andere veroordeelden uit hun cellen, die op hun beurt nog eens zes cipiers in een hinderlaag lokten. Het plan waa zo zorgvuldig uitge werkt, dat de leiding van de gevan genis pas na een uur merkte wat er aan de hand was. De rebellerende gevangenen hadden het plan om de hoofdpoort te ontsluiten, de bewa kers in de schiettorens te overmees teren en per gevamgenisboot een uit val naar San Fransisco te wagen. Het mislukte, omdat een van de ci piers de sleutel had verstopt en on danks martelingen niet wilde vertei len, waar hij hem had gelaten. Uit woede schoten de oproerkraaiers zes cipiers neer, waarna ze zich ver schansten in de cellengangen om het uit te vechten met de mariniers, die inmiddels te hulp waren geroepen. Schoten ratelden, granaten ont ploften, branden braken uit. Op het vasteland keken de inwoners van San Fransisco toe door verrekijkers, die beefden in hun handen. Het gevecht duurde bijna twee dagen en kostte doden en gewonden aan beide kan ten. Toen was de leiding de situatie weer meester en kon San Fransisco vrij ademhalen. Een en ander bleef niet onopge merkt in den lande. De kranten drongen aan op onderzoek. De noem den de toestanden op Alcatraz mid deleeuws, hetgeen de waarheid was, en ze spraken over „de martelka mer wan Amerika" waarmee ze evenmin ver bezijden de werkelijk heid zaten. Onder de druk van de pu blieke opinie besloten de autoriteiten in 1963 eindelijk het eiland te' ontrui men en de veroordeelden die er zuchtten, over te brengen naar an dere go©ri beveiligde gevangenissen in Amerika. „Waar men op dezelfde voet doorgaat", zegt ex-cipier Gene Parsons uit bittere wetenschap. Daarmee kwam het gemeentebe stuur van San Fransisco met het ont volkte, maar duidelijk aanwezige ei land in zijn maag te zitten. Wat er mee te doen? Burgemeester Alioto begon zijn ontluisterde kroonjuweel te adverteren voor een miljoen dol lar een spotprijs, gezien de riante ligging in de baai met duizend en één exploitatie-mogelijkheden. Maar niemand bleek er zin in te hebben zich te vestigen op de plaats waar Amerika's meest notoire mis dadigers hun duistere complotten hadden uitgebroed. Niemand behal ve dan de zoon van 's werelds rijk ste main, John L. Humt, de oliemag naat uit Texas, die wordt geschat op vier miljard gulden- Hij, Halmar Hunt, liet burgemeester Alioto weten Alcatraz over te willen nemen om er een pretpark van te maken. „Een stad der zonde", zegt het meet preutse deel van de Amerikaanse na tie dat de ontwikkelingen rondom het eiland met argusogen volgt. Hoewel niet preuts hij heeft een confectiefabriek maar ziet er uit als een beatnik voelde ook Alvin Dus- kin bezwaren tegen Hunt's plannen opborrelen in zijn gemoed. Hij greep naar een drastisch wapen en liet a raison van 5000 dollar oen pagina grote advertentie in de krant zetten, waarin hij waarschuwde: „Een stuk je Texas in de gaai van San Fransis co? Dat zou een even grote diefstal zijn ais indertijd Manhattan". En waarin hij sterker! burgemees ter Alioto het aanbod deed, de 1800 dollar aan onderhoud, dat Alcatraz maandelijks opslokt, gedurende een half jaar te betalen, als het gemeen tebestuur het aanbod van Hunt terzij de wilde schuiven om zich te bera den over een alternatief. Een deel van de advertentie bestond uit een open brief aan de autoriteiten in uit- knipbare couponvorm. Die opge stuurd kon worden door sympathi santen met zijn plan, om helemaal niets met Alcatraz te doen, maar het in de vorm van eem natuurreservaat terug te geven aan zijn rechtmatige eigenaars, de pelikanen. geen grap In het TWA-vliegtuig, drat me over de Rocky Mountains en het Nevada- bekken naar Californië's zonnige si- naasappelkust bracht, w.as de adver tentie van Duskin naast de hoge kwa liteit van de geserveerde kaviaar het onderwerp van gesprek, hetgeen dacht ik toen bewees dat de Ame rikanen zowel een gerecht als een grap kunnen waarderen. Maar Dus- kin bleek helemaal geën grappen maker te zijn, toen ik hem in San Fransisco opzocht. Zijn uitnodiging aan burgemeester Alioto was bloed serieus geweest en had de arme ma gistraat onder een lawine van dui zenden brieven bedolven, en het Hunit-plan was juist die morgen door het gemeentebestuur onder tafel ge veegd. „Ik heb niets tegen die man en zijn Texaanse miljoenen", zegt Duskin woedend, „maar wat hij met de mooiste baaj in de wereld wil doen, is te zot. Hier heb ik de teke ningen. Als trekpleister voor zijn gokhuizen wil hij er een nabootsing van de Apollo-12 neerzetten, die drie maal hoger moet worden dan het vrijheidsbeeld. Kijk nou zelf, mister. Is dat een raket? Welnee, het is ge woon een driehonderd meter hoog pe nissymbool. Het is het absolute top punt van wansmaak. Zeker zal ik mijn belofte nakomen om zes maan den lang de onderhoudskosten van Alcatraz aan burgemeester Alioto te betalen. Er is me alles aan gelagen om deze zonde tegen de schoonheid te voorkomen. Alcatraz moet worden teruggegeven aan de pelikanen. Dat is de enige oplossing". indianen Jammer voor Alvin Duskin, maar anderen denken daar weer anders over. Onder hen Richard Oakes, achter welke allerdaagse Ameri kaanse naam zich een loep-zuiver op perhoofd van de Mohawd-indianen verschuilt. Uitgerekend op de dag dat ik met Duskin spreek, bezet hij samen met 75 stamgenoten Alcatraz en hij lijkt er niet weg te branden. Zijn beweegerdenen? „Het is tijd, dat de natie luistert naar de stem van de indianen", laat hij me telefonisch vanaf het eiland horen. „Van de on geveer 150.000 indiaanse gezinnen in de reservaten in de v.s. leven er 50.000 odier de meest erbarmelijk bouw, n krotten en zelfs in auto wrakken. Het gemiddelde inkomen van de indiaan ligt 75 percent bene den dat van de gemiddelde Ameri kaan en de werkloosheid ligt 40 per cent boven het gemiddelde. De door snee indiaan -wordt niet ouder dan 44 De kindersterfte onder indiaanse fa milies is tweemaal zo hoog ais_ nor maal. De contacten met de indianen in de reservaten is een lange weg van gebroken beloften en vermorzel de hoop. De bloedige p.undering van onze gebieden die bijna 500 jaar ge leden begon, gaat door tot op de dag van vandaag". Het Mohawk-opper- hoofd wü voor Alcatraz precies 24 dollar neertellen, uit te betalen in kralen en rode lappen de prijs, die de indianen zelf eens hebben gekre gen voor het eiland Manhattan, waar nu New York zijn hoige rug te gen de wolken schurkt. Burgemeester Alioto zal wel niet op de offerte ingaan, en blijven leuren met zijn nor, maar ondertus sen heeft Alcatraz voor het eerst in zijn geciviliseerde bestaan iets goeds gedaan. Het heeft door het feit van zijn bezetting doeltreffend de nood van de Amerikaanse Indi anen aan het licht gebracht. Lange nertspootje* JWk- Lange perslanei P»"9 1 Wf Nieuwlandstraat 8 Tilburg tel 04250-2M1? xitages o.a. voor de itterdam en Geertrui- idiensttreding: risch) jrwaarden. schriftelijk) worden afdeling personeels- 8, Vlissingen, tel. bij onze montage- ertruidenberg, telef. icentrale, Rotterdam, 295137. (Van een onzer verslaggevers) ALMELO Het enige Ambonezenkamp van Overijssel ligt vlak bij Wierden. Vossebos is de naam van dit kamp, dat momenteel ontruimd wordt. De bewoners thans nog een 30 Zuid-Molukse gezinnen zullen dan elders in Twente wonen. Daarmee zal dan een einde gekomen zijn aan een onhoudbare woonsituatie. Kamp Vossebos is een kamp waar hier en daar vuilnishopen liggen waar tussendoor een paar honden spelen. Het is een grauw en trooste loos woonverblijf dat afkomstig lijkt te zijn uit de vorige eeuw. Enkel de televisiemasten herinneren eraan, dat zoiets niet het geval is. Bijna 19 jaar bestaat kamp Vossebos in Wierden. Dat wii niet zeggen, dat alle naar ons land toegekomen Zuid-Moluk- kers zo slecht gehuisvest zijn. Tal yan huizen aan de Jan Jansweg (ook in Wierden) worden bewoond "oor Zuid-Molukkers. En ook in Al- jholo, Nijverdal en Rijssen wonen tientallen Ambonezengezinnen in goede woningwetwoningen. Al deze wensen hebben een ding gemeen: "Un streven éénmaal terug te gaan hftv een rePubhek Zuid-Mo- UKken. „Mijn ouders praten er elke over", zegt de jonge Ambo- aÜu J' TahaPary in Almelo. Iedere Ambonees praat erover. In Neder- ud zijn we niet zo gelukkig. Ambon is ver weg in het ude Twente. Het is de vraag of Tal001' l)^reikt zal worden. Al zegt in/t"a?Vr. dat "de kans er zeker aan» ussen rijgen de weken zich tot '°f tuuauden en de maanden mornTen' 5e rePubliek blijft een fata tewo^f' °™tanks die andere levens einen blijven de man en vrouw uit de Zuid Molukken vriendelijk. Zij is beleefd en probeert zich zo goed mogelijk in het (moeilijke) Ne derlands uit te drukken. Er bestaan kamp- en wijkraden die proberen eventuele moeilijkheden te voorko men. Moeilijkheden onderling, moei lijkheden met de „Hollanders". Plotseling breken er gevechten uit tussen Ambonezen en Nederlandse jongens. Er komen messen voor de dag en zelfs klinkt een enkele maal een schot. Het politie-onderzoek vor dert moeizaam omdat de Ambone zen een gesloten groep vormen die niet gauw praat. Donderdag stonden acht Ambone zen terecht voor de politierechter in Almelo, omdat zü op 9 juni van het vorig jaar een pand in Nijverdal in puin sloegen. Twee groepen jongens raakten met elkaar slaags en er werd hevig gevochten. De rechtzitting los te weinig op en tegen een drietal verdachten moest de zaak worden aangehouden in afwachting van een nieuw onderzoek. De overige vijf kragen een geldboete en een voor waardelijke gevangenisstraf, varië rend van 3 tot 21 dagen. Aan die moeilijkheden is geen ein de gekomen. Eigenaren van twee koffiebars in Almelo hebben beslo ten thans geen Ambonese jonge ren meer toe te laten. Deze hebben een spoor van vernielingen achterge laten. In „Puntje Rood' en in „Elc- kerye" werd voor resp. 2.500,en enkele honderden guldens vernield. Het besluit werd met instemming van de Wierdense wijkraad van Ambo nezen genomen. Maar de andere kamp- en wijkra den zijn het oneens met dit eigen machtig optreden uit Wierden. De voorzitter van de Wierdense wijkraad, de heer S. Laisatamu kan begrip opbrengen voor deze bezwa ren. Hij tekent er direkt bij aan: „We konden niet anders. Het waren niet de eerste klachten over vernielin gen. De eigenaars van de koffiebars konden ons de schuldigen niet aan wijzen. Hadden we maar namen, dan konden we optreden. Ik heb dit besluit genomen om de naaim van de Ambonezen in be scherming te nemen. Om te voorko men dat er telkens opnieuw gespro ken wordt over de vernielingen die worden aangericht door Ambone zen. Waarom dat woord eigenlijk altijd in de krant? Waarom niet de namen van de jongens die het doen? Het zijn namelijk lang niet alle Ambonese jongeren die zich schul dig maken aan vernielingen. Nu onze jongens niet meer binnen kunnen ko men in die koffiebars, hopen we dat ze bij ons komen klagen, dan hebben we tenminste contact en kunnen we met hen praten over de moeilijkhe den. We kunnen ze dan vertellen, dat ze zich netjes moeten gedragen en dan mogen ze wel weer naar binnen. We hebben met de eigenaars name lijk afgesproken, dat het een tijde lijke maatregel zal zijn. De jongens moeten b'ij ons komen en dat doen ze nog steeds niet", zegt de voorzit ter. Hij toont hoe moeilijk het is voor de wijkraad om alles na te gaan, om te gaan controleren: „We werken alle maal in de ploeg en kunnen ons niet vrij maken. Als wijkraad kunnen we soms in weken niet vergaderen om dat de ploegen, waarin de leden van de raad werken, elkaar overlappen". De heer Laisatamu merkt tenslot te op: „Er is beslist geen sprake van discriminatie. Het is gewoon een tij delijke maatregel van ons. We pro beren de jongeren te dwingen bij ons te komen". Intussen is het bordje bij „Elcker- lyc" verdwenen omdat een aantal jonge Ambonezen het als discrimi natie opvatten. Eigenaar Wiebe de Jong ging ermee akkoord maar be sloot de deur toch dicht te houden. Tot nog toe heeft zich nog geen geval voorgedaan waarbij Ambonezen alsnog pro-beren binnen te komen. „Maar we zijn wat dat betreft niet gerust", aldus de barkeeper. De Almelose politie bagatelliseert de zaak tegenover de buitenstaan ders. We hebben weinig last van de jongelui, zegt hoofdinspecteur C. van Veldhuizen. Het gemeentebestuur heeft nog geen oordeel over deze af faire. „Dat niet veel last hebben van slaat op de Ambonezen uit Alme lo", zegt de heer H. H. Schoemaker, directeur van het vormingscentrum de Rosselkamp. In maart van het vo rig jaar hebben we hier een knok partij gehad in het jongerencentrum Hob-nob, waarbij groepen Ambone zen uit Niiverdal en Wierden betrok ken waren. Dat leidde toen eveneens tot een toegangsverbod voor Ambo nese jongeren van elders, een maat regel eveneens met instemming van de wjjkraaid genomen. Intussen is Hob-nob afgebrand, zo dat dat probleem van de baan is. Als voorbeeld van wangedrag van jonge Ambonezen haalt de heer Schoemaker dan aan hoe tussen de middag groepen jongelui voor de garderobe gingen liggen. Wilde ie mand anders zijn jas pakken, dan werd er geduwd en spoedig vielen de eerste klappen. Een disc-jockey werd bedreigd als hij niet deze of gene plaat draaide. Er zijn verhalen die ook in „Puntje Rood" en „Elcker- lyc" te horen ziijn. Zo zegt de barkeeper van de eer ste koffiebar dat rieten zittingen van stoelen kapot gesneden werden, in het hout werden gore Maleise woor den gekrast, een schilderij werd ka pot gesneden. „Ze verknoeien het zelf", zegt de barkeeper dan. Op zichzelf zijn het aardige jongens, maar owee als de groep komt, dan komen de moeilijkheden. Ze moeten nu maar eens wat positiefs laten zien voor ze er weer in mogen en er zijn meer die er zo over denken. Een vertegenwoordiger van de wijk raad Vossebos in Wierden liever geen naam in de krant zegt dat de jongens uit zijn kamp graag met de Hollandse jongens samen willen leven. Als ze maar netjes het café binnenkomen, dan is er niets aan de hand. Ik zelf ben hier altijd goed behandeld, net zoals de Hollanders. Maar als er een jongen rotzooi maakt, dan komt de hele groep, dat is onze gewoonte. Vroeger hebben we in Indonesië sa men met de Nederlanders gevochten. Als er dan eentje sneuvelde, dan brandden we samen een dorp plat. Maar het is niet juist dat er in, Vos sebos vechtlustige jongens zouden rondlopen". Het verhaal over de Am bonezen in Twente is eentonig. de gemoederen los slaan en er ge vochten wordt. De jongens uit de Molukken wor den thans met wantrouwen beke ken. Hij heeft het ernaar gemaakt, is het algemene oordeel. Zijn levens omstandigheden worden erbij ver geten. Ook vergeet men hoe bij zijn ouders constant het verlangen bespro ken wordt om terug te gaan. Dag in dag uit. soms is zijn opvoe ding militant. Het werk dat hij doet vaak monotoon. Soms drukt hij zich moeilijk uit, dat geeft spanning. Spanning die zich ontlaadt wanneer hij op straat voor vuile rot nikker wordt uitgescholden. Dan slaat de groep hard toe: hard en genadeloos. Op de vraag in hoeverre de „vreem deling" in ons land is geïntegreerd in de Nederlandse samenleving, heeft de burgemeester van Deventer, mr. N. Bolkestein onlangs nog geant woord dat dit „weinig of niet het ge val is". Over Ambonezen zei hij dat enige geestelijke voormannen van deze groep, die door fel en recht zinnig protestants geloof bijeen ge houden wordt, in een gesprek met hen integratie afwezen. Daarbij zette hij een vraagteken of bij de tweede hier geboren gene ratie de oude ideologie nog zo sterk leeft. Zij zijn nu niet meer hele maal gelukkig in de groep en nog niet helemaal thuis in de nieuwe sa menleving". Mr. Bolkestein zei van mening te zijn dat de gevolgen van deze problematiek al te zien zijn ge weest: toeneming van criminaliteit onder een groepje jongere Ambone zen. De burgemeester van Deventer meende ook dat de buitenlandse werknemer onvoldoende is opgeno men in de Nederlandse samenleving. Zijn woorden lijken te worden bewe zen door het geval te Sulvolde (gem. Lange tijd gebeurt er niets tot ineens Wisch). Bewoners van de Roomberg hebben geprotesteerd tegen de komst van 40 Turken waardoor mogelijke excessen zouden kunnen optreden. Burg. mr. A. Goedberg zei in een raadsvergadering gisteren, dat er geen enkele klacht is binnengekomen over deze gastarbeiders en dat b. en w. niet van plan zijn de verleende woonvergunning in te trekken. Zo blijft het probleem van de buiten landers recht overeind staan al de goede bedoelingen ten spijt. Burg. Bolkestein zei in Deventer dat de vraag van de menselijke benadering blijft maar dat de hier (tijdelijk) verblijvende vreemdeling een bur ger is van de stad waarin hij woont. Zelf had hij geen bezwaar tegen het verlenen van kiesrecht aan deze ca tegorie.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1970 | | pagina 19