flESts
Unieke vraagbaak voor
jongeren in Amsterdam
HET JAC GEEFT BEHALVE KOFFIE
ADVIES OVER ALLES EN NOG WAT
de
charmante
koffiepot
/oordiger jjj
Maansteen
in Nederland
(S)limmerick
Blanke neger
aangeboden
BOERDE
TEN
JOSEPHINE
m JOSEPHINE
SUSKE
en WISKE
_:voor mij alleen de béste!
ROYAL CROWN COLA
DE STEM VAN ZATERDAG SI JANUARI 1970
WEL. M.S OE 'T LEREN WIL, GA
DM OP ONZE PLAAT5 ZITTEN..
MAAR OP OE EIGEN RlSlCO...
die fiches stellen geld voor...om het
spannender te maken. maar ik waar -
schuw oe, het kan oe duur te staan*
komen...
v. ik kan oe
V/s 7 «aarten mob luk
7 grappig -j schudden... er
f is dat/SS TM er zoveel 1
JH BUREAU
rmaatschappij in Bel-
'bedrijfskoeling.
n uitgebreid program- H
jelen voor gebruik in W
en banketbakkerijen,
in etc.
:ze installaties zoeken
an, die in staat is ons
sentatief te vertegen-
chtingen verstrekt on-
;el 120.
s te richten aan:
:h Bureau Marijnen,
.bus 1001, Den Haag.
ifelzuren aan de Groot-
serde fabriek.
comen.
hten gelieven te sollici-
ummer 26612 van dit
EEN GROTE vacuiimgepompte
glazen stolp, van verschillende kan
ten door spots belicht, omringd
door een grote stalen ring om de
mensen op afstand te houden, loe
rende suppoosten, en dat alles om
een stukje steen te bergen dat niet
eens schittert, maar veel meer op
een stukje bedorven krentenbrood
lijkt.
In de Rivièrahal van de Rotter
damse diergaarde Blijdorp is dit
weekend een heel klein stukje van
de maan te zien, een steentje van
34,1 gram. Op de tentoonstelling is
behalve dat steentje ook een model
van een 13 meter hoge Saturnus-
raket, een uitgebreide serie maan
foto's, de Gemini-10 capsule, de
ruimtepakken van Collins en Young
een waterpistool voor ruimtevoed-
sel en de trainingshelm van Ameri-
ka's eerste ruimtevaarder John
Glenn.
De bezoeker die alles niet hele
maal snapt hoeft niet met zijn vra
gen te blijven zitten. Een vraag- en
antwoordmachine geeft alle infor
matie op het gebied van de ruim
tevaart.
Het is Nederland indertijd niet
gelukt om een stukje maansteen te
krijgen voor onderzoek. Wij moeten
stellen met een vier dagen durende
tentoonstelling.
Een bezoeker merkte bij het zien
van het stukje steen op: „Als ze
nog meer van dat spul naar de
aarde halen hebben we binnenkort
nooit geen volle maan meer.
O
X
t/7
Cl
m
lu
t>
1/7
X
O
—1
DE KLEUREN zijn paars, oranje, hard groen en anthraciet. Geen
stoelen om op te zitten, maar kubussen van gelakt hout. Op
een tafel ligt lectuur. De titels „Revolte", „Abortus" en „Black Pan
ter" springen eruit, maar er zijn ook stripverhalen bij. Overdag wordt
da sfeer bepaald door een onmuzikale telefoon, 's Avonds speelt een
bandrecorder. Koffie is er altijd. Welkom. Dit is het Jeugd Advies
Centrum in Amsterdam dat, afgekort tot JAC, op 10 januari de vrij
blijvende deur van perceel Amstel 30 vlak bij de Munt, gemakke
lijk te vinden heeft opengedaan.
Directeur is de 38-jarige psycho
loog, drs. Donald Macgillavry uit
Utrecht, zelf vader van twee kin
deren. Hij staat aan het hoofd van
een achttien-koppige staf, die hij
als „geweldig competent" kwalifi
ceert. Vier man sterk zijn zij bij
toerbeurt van 7 uur 's avonds tot
3 uur 's nachts aanwezig om pre
cies datgene te doen, wat het be
scheiden bordje naast de deur be
looft: adviezen geven aan de jeugd.
Ze trekken de leeftijdsgrenzen van
onderen bij 15 en van boven bij 25
jaar, maar dat is globaal. Ook jon
geren en ouderen vinden eventueel
een gespitst oor, wanneer ze vra
gen hebben.
Om wat voor vragen gaat het?
Directeur Macgillavry blijkt paal
noch perk te stellen. Men mag bin
nenstappen om te informeren, waar
men lekker kan uitgaan of waar
men goedkoop kan slapenmen
mag de kopzorg van een slecht rap
port of een gebroken hart over de
drempel dragen. Men mag om een
haan komen vragen en hulp bij het
zoeken naar een woning. Men mag
in het geval van een ongewenste
zwangerschap informeren naar een
adres voor abortus en men mag,
wanneer men om welke reden dan
ook niet meer tegen het leven op
kan, gewoon zijn hart komen uit
storten. Het JAC streeft ernaar, een
vraagbaak te zijn in de meest ro
yale zin des woords.
Er zijn enkele principes. Ten eer
ste zijn alle adviezen gratis. Ten
tweede blijven alle bezoekers vol
komen anoniem. Ze mogen zich
I voorsteilen, als ze dat willen, maar
n wezen is de staf ongeïnteresseerd
in naam, afkomst, adres en derge
lijke administratieve zaken. Er zijn
ook geen kaartsystemen, rapporten
en andere afschrikwekkende din
gen. Er is alleen een open oor.
Ten derde staat het zelfbeschik
kingsrecht van de bezoekers voorop
-Als hier iemand binnenkomt met
de mededeling: ik ben verslaafd
aan opium, maar ik heb geen geld
om het te kopen, dan zeggen wij:
dat u opium wilt gebruiken, is uw
goed recht. We zijn geen bank, dus
geld kunnen we u niet geven, maar
we zullen zorgen, dat u vannacht
fergens gratis kunt slapen en we
zullen morgen werk voor u zoeken,
zodat u zo snel mogelijk de opium
kunt kopen".
Drie jaar geleden is Macgillavry
met enkele collegae op basis van
ervaringen met het Londense Young
Peoples Consultation Centre tot het
initiatief voor het JAC gekomen.
Het is dus geen moetje, dat als ge
volg van een lange hete zomer vol
damslapers overhaast is gebaard.
Het ministerie voor Cultuur, Recre
atie en Maatschappelijk Werk en de
gemeente Amsterdam hebben, zegt
Macgillavry, het plan opgepakt en
zeer bevredigend uitgewerkt. Ze ge
ven elk 200.000 gulden subsidie per
jaar. Ze onthouden zich van iedere
vorm van controle op het werk van
het JAC. Ze zijn er ook zonder meer
mee akkoord gegaan, dat alle be
zoekers desgewenst anoniem kun
nen blijven. Dat zijn zeer unieke
zaken voor Nederland. Macgillavry
vindt het uiteraard geweldig, want
het. geeft het JAC de nodige arm
slag om zijn adviserende taak op
timaal te kunnen vervullen.
Cijfers komen niet op tafel. Mac
gillavry wil zich bepalen tot de con
statering, dat het sinds de opening
op 10 januari zeer druk is op het
adres Amstel 30. „Men krijgt, het
geen ook de opzet was, jongeren
uit alle groepen -scholieren, studen
ten, werkenden en werklozen. Er
zijn twee maal zoveel mannelijke
als vrouwelijke bezoekers. „Ik zie
nu al een uitbreiding van de staf
aankomen", zegt Macgillavry. „We
stellen namelijk voorop, dat we zorg
vuldig moeten kunnen werken. Het
mag geen haastwerk worden. An
derzijds willen we niet zeggen: het
is nu te druk, kom morgen maar
eens terug. Dat zou volkomen in
strijd zijn met heel onze opzet".
Heeft men tot nu toe op iedere
vraag een passend advies ten ant
woord gehad? „Ja", zegt Macgilla
vry, „maar een paar gevallen wa
ren moeilijk te helpen. Daar waren
we niet zo gelukkig mee. We kwa
men tegenover een overmacht te
staan. Het betrof woning- en werk-
Koffie uit kommen en stripverhalen tussen bladen ais „Revolte" en „The Black Panter" op tafel.
Geen stoelen maar kubussen in de spreekruimte.
zoekenden. Je krijgt dan te maken
met instanties, die niet kunnen of
niet willen helpen. Zo zeg ik het
toch niet te scherp? Er zijn nu een
maal mensen, die niet keurig van
9 tot 5 willen werken. Dat is hun
goed recht. Waar we op zitten te
wachten, is een experimentele werk
voorziening. Er wordt aan gesleu
teld, maar hij is er nog niet".
Overigens vormen de woning- en
werkzoekenden niet het grootste
deel van de jongeren, die hun weg
naar Amstel 30 hebben gevonden.
Het merendeel van de bezoekers
komt met persoonlijke vragen, die
betrekking hebben op zichzelf of op
de sociale situatie, waarin ze ver
keren. Sommigen willen gewoon
de weg weten, geografisch of in de
lofcettenchaos van het ambtelijk
apparaat. Anderen komen met ern
stige eenzaamheids gevoelens.
„We hebben enkele wanhoopsge-
„Dat vind ik persoonlijk het moei-
vallen gehad," zegt Macgillavry.
lijkst. Mensen, die het niet meer
zien en waarvan je moet zeggen:
Tja, dat komt toch ook wel door
de tekortkomingen van de samen-
Leving. Zulke gevallen kun je niet
zomaar met een advies in een on
veranderde maatschappij terugdu
wen. Je zult iets aan die maatschap
pij moeten doen. Ook op dat terrein
wil het JAC actief zijn. De accute
hulpverlening door instanties bij
voorbeeld daar schort van alles
aan. Ze werken allemaal met wacht
lijsten. Ze houden zich aan het vast
gestelde kwantum. Wij willen er
daadwerkelijk naar streven, dat er
op dit gebied structurele verande
ringen komen. En ik moet zeggen,
dat we begrip vinden. Dat is erg
hoopgevend".
Het JAC wil nadrukkelijk geen
trouble-centre, geen probleemcen
trum zijn. Noch wil het louter een
WV voor jongeren worden. Het wil
daar ergens tussenin zitten. Mac
gillavry: „We beantwoorden een
voudige vragen, maar de staf is
competent genoeg om ook op de
moeilijkste vragen raad te weten.
De ouders houden we er helemaal
buiten. Om onze drempel zo laag
mogelijk te maken, werken we met
opzet niet met gezinsstructuren.
Mochten die in het geding zijn, dan
verwijzen we de persoon in kwestie
naar instanties, die daar wel mee
werken zoals kind en gezin, huma-
nitas en de medisch-opvoedkundige
bureaus. Wij hier vinden, dat je de
jeugd alleen maar als volwaardig
kunt behandelen en ze is vol
waardig wanneer je de ouders
erbuiten laat, en wanneer je het
recht op zelfbeschikking respec
teert. Als een meisje bijvoorbeeld
om een adres voor abortus bomt
vragen, proberen we haar niet om
te praten, maar verwijzen we haar
eenvoudig naar een goede arts.
Wel vind ik, dat een dergelijke dok
ter dan in staat moet zijn om met
het meisje in kwestie over haar
motieven te praten. Er moet een
team van bekwame artsen komen.
Daar moeten we nog aan werken".
Het JAC is opgezet als een ex
periment. Voorlopig mag men van
CRM vijf jaar aan deze voor Ne
derland nieuwe vorm van jeugd
werk dokteren, hetgeen Macgilla
vry een even reëel als royaal ge
baar vindt. Reeds nu is de toeloop
groot, waarbij opvalt, dat ook jon
geren van ver buiten de hoofdstad
Den Haag, Rotterdam, de kop
van Noord-Holland het adres
Amstel 30 weten te vinden. Het
wettigt de verwachting, dat er el
ders soortgelijke adviesbureaus zul
len komen. De behoefte lijkt in ie
der geval duidelijk aanwezig. „Ik
vind het een fraaie vondst van ons"
zegt Macgillavry, „dat we geen
balie of zoiets hebben. Gewoon een
open ruimte, waar iedereen kan
gaan zitten. Ook geen wachtkamer
of zo. Misschien groepsgesprekken
straks als het te druk wordt. Daar
moeten we nieuwe technieken voor
ontwikkelen.
Primair is, dat we met de
jeugd op gelijkwaardig niveau wer
ken. Het idee, dat de dokter alles
het beste weet, moet eruit. Ik ben
er vierkant tegen hulp te bieden
op een manier, die de creativiteit
van degene, die hulp komt vragen,
buitenspel zet".
fl. 1,25 acttt geldige
esseer aan: Grolsch,
-
LIEVE MENSEN, weer is een week
voorbij. En wat voor een week. De
inzendingen overspoelden voor de
zoveelste keer ons bureau. De keuze
was moeilijk, maar gedreven door
een enorme liefde voor het vak en
voor de lezer(es) hebben we de
volgende selectie gemaakt
Zeer actueel en nog altijd niet
te laat was J. Maas-Vingerhoeds
uit Waspik (wat een mooi post
papier)
Een rietdekker uit Clinge
kon z'n schuldgevoel maar niet
verdringen.
Hij had zin hulp niet gegeven
voor het Biafraanse leven
en zag nu dat ze van honger
vergingen.
Eén van de meest trouwe inzen
ders is toch wel P. Meeuwen uit
Wouw. (Ja natuurlijk, mevrouw De
Leeuw-van Gogh uit Goes moeten
we ook niet uitvlakken, maar goed)
P. Meeusen uit Wouw maakte het
volgende goed contrasterende vers
je:
Een rietdekker uit Clinge
vertoeftr steeds in hogere kringen.
Zingt daar het hoogste lied
om thuis bij zijn „Riet"
weer een toontje lager te zingen.
E. P. Jansen uit Oosfcerhout liet
onze rietdekker een zeer gewaagd
avontuur beleven:
Een rietdekker uit Clinge
zat onder zijn werk altijd te zingen.
Hij zong: Hoe schoon is mijn vak,
viel toen meteen door het dak
en kwam zo de slaapkamer binnen.
Telkens staan we toch weer te
kijken, als blijkt dat we meer vrou
welijke dan mannelijke lammeric-
kers hebben. Hoe zou dat toah ko-
JAMES FINLEY, een neger-vete
raan van de Amerikaanse lucht
macht, beweert dat hij in 1964 vol
ledig van huidskleur is veranderd
na een behandeling van een maag
zweer in het veteramenziekemhuis
in Cleveland. Finley (33) zegt dat
binnen twee dagen nadat hij een
verdovend middel had moeten in
nemen het donkere pigment in zijn
huid begon te verdwijnen. Vandaar
ook dat hij van de federale rege
ring een schadevergoeding eist vain
ongeveer 1.750.000 gulden, een eis
die thans door de dostrictsrechter
van Cleveland wordt behandeld.
Zijn advocaat Raymond Basie
zei voor de rechter dat al het pig
ment uit de huid en het haar van
Finley verdwenen was en dat hij
daardoor jarenlang een object van
eensdeels medelijden anderdeels
spot is geweest. Helaas rijst bij ons
de vraag of er een eind aan die
spotternij komt ais Finley weer
zijn normale huidskleur heeft-
men? Zouden de mannen gewoon
geen tijd hebben? Of zitten de man
nen de hele dag televisie te kijken
en spellen de vrouwen de krant?
Er zijn wel onderzoekingen gedaan,
waaruit bleek dat vrouwen meer de
krant lezen dan mannen. Ook bleek
daaruit dat veel vrouwen achterin
de krant gaan lezen, terwijl mannen,
met die voorpagina beginnen. Mis
schien is dat die verklarinig voor
dit raadsel, want Tussen Haakjes
komt altijd achteraan. De mannen
zijn dan ai in slaap gevallen, lijkt
ons.
Mevrouw Hulschedd uit Axel
(weer een vrouw) denkt dat ze het
beter weet:
Een rietdekker uit Clinge
De Stem vraagt ons wel rare dingen.
Dit wordt me te gek,
Hier ga ik verstek.
D'r is t'er geeneens een in Clinge.
Deze vonden we heel goed gevon
den, want als er geen is in Clinge,
kan eigenlijk geen prijs uitgereikt
worden. In afwachting daarvan toch
maar een prijs aangewezen.
Een rietdekker uit Clinge
deed naast dakdekken nog andere
dingen.
Hij kocht sigaretten van over de
grens
(tenslotte was'" hij toch oók maar
een mens)
Zelfs een minister doet zulke dingen
Aldus dichtte M. Evers uit Breda.
De inzender won hiermee een tien
tje. Daar houden wij wel van, een
snier op een bekende persoonlijk
heid. Nieuwe kansen met de nieuwe
regel:
Een scheepstimmerman in
Walsoorden
(ADVERTENTIE)
