De moeilijkheden met Charlie DIT WAS HET JAAR 1969 Onderwijzers houden vast aan de katholieke school ZWAGER EN SCHOONZUS MOGEN NU TROUWEN c'est PARIS Compromis Dirksland Aoor haar lAREN 8TVOERDER K.O.V.-VOORZITTER KNIPPEN OP VERGADERING IN ARNHEM: A AANNEMINGS- EN WEGENBOUW^ De boze stiefmoeder Hel stoute zusje Ziekenhuiskwestie DE STEM VAN WOENSDAG 31 DECEMBER 1969 15 KERSKEN's ebedrijven N.V. stiging te Middelburg. J iwe autodiensten op Walche- :h ingaande het nieuwe jaar JTRUM ïdse zendingen worden aan- Itoren. ie lucht blijft in eigen hand. Vraagt s.v.p. inlichtingen bij 1, tel. 7452 (01100) nbergenlaan, tel. 2062 (01150) iel. 1582 (01172) rBodehuis)tel. 3400 (01180) Ï1KING zij met ingang van 1 janu- pnsten op Walcheren, Noord- |r Zeeland voor het genoten vertrouwen, ieders gunst aan. Zn. lie maken wij bekend, dat wij Igenoemde bedrijven per 1 ja- hze nieuwe vestiging te MID- te serviceverlening Uw belan- Iwijze te behartigen als onze KERSKEN's iPEDlTIEBEDRIJVEN N.V. hardwerkende jongeman ligt hier zich een goede toekomst op te iek lostenregeling bedrijfsleider, de heer A. de Hond, Verstrekken. Hdelijk opererend, snel [edrijf. kontakt met een llATERBOUW) Jn rayon zal hij met een landigheid de in uitvoe- Iden Iteiten en goede contac- In hiervoor onontbeerlijk, lij een goed gehonoreerde ie vooruitzichten, ijen verzocht hun sollici- knt adres- Parkstraat 31 IC. Grim, Jan van Speyk- 14997 - 1411). (Van onze correspondent) „Er zijn slechts twee soorten ro den: onze roden en de Vietcong-ro- den". Dit stukje huisbakken filo sofie kwam uit de mond van een Amerikaanse soldaat nog binnen een jaar na de gebeurtenissen in My Lai. Het is niet zo huisbakken als het klinkt, want het is het directe re sultaat van de manier waarop de Verenigde Staten haar mannen in Vietnam van kreten voorzien om een duidelijke zwart-wit manier logstijd en het is niet verbazing wekkend dat sommige scheldwoor den voor kwamen in het verplette rende rapport van de soldaten die in My Lai waren. De kwestie over het „roden"-syndroom is, dat het le ger van de V.S. (en elk ander leger dat in oorlog is) weerspiegeling is van de onmenselijke, gezichtsloze en zelfs beestachtige natuur van de vijand nodig heeft. Als een soldaat aan een „persoon" denkt die hij op de korrel neemt van zijn M-16-geweer, is het moge lijk dat hij aarzelt voordat hij de trekker overhaalt en dat ogenblik van denken te bewerkstelligen (zij kan zijn laatste zijn. -wij, vriend-vijand, goed-fout, vrije- Maar dit leidt tot een dilemma, ze- weréld-eommunisme) en dat maakt ker in een oorlog als deze: het is gebeurtenissen ais die in My Lai mogelijk, zonder dat de soldaten last krijgen van hun geweten. Behalve dat de Vietcong „roden" genoemd worden, staan ze ook nog bekend als bangerds, lafaards en goorlingen. Dwerg, waggelaar, kik ker, krielkip of schuinsmarcheer der, de scheldwoorden rollen ge makkelijk uit de mond terwijl ze de werkelijkheid en de verbeelde raciale verschillen onderstrepen. Ze zijn bijzonder handig in oor- tamelijk moeilijk het verschil dui delijk te maken tussen „onze rooien en „Charles rooien". Neem het voorbeeld van de ne gende infanterie divisie van het leger. Xot voor drie maanden was dit de enige Amerikaanse divisie in de Mekong Delta. Haar oudere com mandanten maakten hun reputatie door hnn wijze van doden en ze schamen zich er niet voor. Hier werd in het afgelopen jaar een wedstrijd gehouden in moorden tussen elk van de drie brigades van de negende divisie. De stand werd van uur tot uur op de borden in hun operatiekamers geschreven. Hoeveel van de duizenden vermoorde slacht offers waren burgers? Met motto van het negende was: „Wij proberen het harder". Solda ten vertelden dat hun officieren een bepaald aantal doden moesten rapporteren op elke gewone pa trouille. „En we trekken niet eer der terug uit het veld totdat we ze hebben", zeiden ze. Dit mag de ha ren doen rijzen., maar Amerikaanse burgers, vaak officieren van de bui tenlandse dienst, die als adviseurs dienst deden in de Delta, waren goed bekend met deze uitspraken over de tactiek van het negende. Sommige mensen zeggen dat het deels aan hun rapporten lag dat deze divisie de eerste was die Viet nam verliet toen Nixon afgelopen zomer zijn eerste terugtrekkings plannen aankondigde. Het punt is dat die adviseurs veel dichter bij de Vietnamezen ston den. Vaak spraken zij de taal en de „beesten" vereenzelvigden zich snel met de mensen die ze probeerden te helpen. Het leger en dat is de an dere kant, plakte het volk een eti ket op, ojndat het de mannen in conditie moest houden. Waarschijn lijk nog nooit in de geschiedenis van de oorlogsvoering zijn soldaten zo afgescheiden van de bewoners van het land dat zij bezetten. De sol daat verlaat zelden zijn basis. Van de dag dat hij komt tot de dag dat hij weg gaat. zorgt het leger voor hem, in zekere zin is er nog nooit zo goed voor een soldaat gezorgd. Maar het resultaat is dat "hij wei nig contact heeft met de vriende lijke Vietnamezen, behalve dan met de letterlijk gedemoraliseerde kaïnp- arbeiders en de corrupte cafémeis jes koppelaars en zwendelaars die hij kan ontmoeten ais hij een pas je krijgt om naar een van de ste den te gaan. Ook kent hij zijn collega in de wanenen, de Zuidvietnamese soldaat niet werkelijk. Tot deze zomer zagen de Amerikaanse commandanten geen heil in het mengen van de troepen tijdens patrouilles. Dit op een paar priizenswaardige uitzonde ringen na. Het dramatische hiervan is duidelijk als men met soldaten praat die na een jaar dienst terug gaan. Vaak verafschuwen ze de Zuidvietnamese troepen meer dan dat ze de Vietcong haten voor wie ze soms respect uiten. Zulke meningen zijn nu verwerkt in populaire soldaten annecdotes. Zo weinig soldaten hebben maar de kans om de Vietnamezen als indi viduen te leren kennen. Nixon zei op zijn laatste pers conferentie dat de kwestie My Lai het goede van de Amerikaanse^ sol daten in Vietnam niet heeft uitge wist. Hij had het over het bouwen van kerken en van pagode's. Maar als er kerken gebouwd worden voor roden is het „een onvruchtbare oe fening zelfs voor public rela tions". Als over een paar weken de rechtszaak begint is het gemal.ke- liik om op een aantal individuen te letten. Mg ar het is het systeem dat van de Vietcong „rooien" maakt en 't verdooft de reacties van; Ameri kanen als luitenant W. Calley en zijn mannen voor het lijden van de mensen in Mv Lai. Zii hoefden geen dolle honden te zijn om te doen wat ze deden. Het systeem voorziet bnp van enorm veel zelf rechtvaardiging. (Copyright The Guardian-De Stem) LUITENANT CALLEY AMERIKAANSE RUIMTEVAART mei: bemande Apollo-10 cirkelt rond de maan.' juli; Marsfoto's van Mariner-6. 20juli Maanlanding Apollo-11 (mensopdernaarf aug: Marsfobo'svanMariner-7. nov. Apollo-12 zet mensen op de maan RUSSISCHE RUIMTEVAART jan: Ruimfevluchr Sojoez4en5. meiVenud-5 en 6 vallen op Venu: juli: Loena-15valhopdemaan. okh Sojoez-6,7en8 doen kop- pelingsproef in de ruimte. maarh-aug: Grensincidenten China-SovjeMJnie Militaire 'akties in 1969 is Onlusten in 1969 ■KtGuerillastrijd in 1969 Aanslagen van Arabische commando's Staatsgreep in 1969 Hl Landen met grote stakingen in 1969 C2 Gelddevaluatiein1969 [lKommunisHsche landen i Landen van de NAVO en landen verbonden in een ander Westers defensie verdrag. (Van onze parlementaire redactie) DEN HAAG Het Katholiek [Onderwijzers Verbond (K.O.V.) [wil zich duidelijk verklaren voor ■handhaving van de katholieke I school in de Nederlandse situatie. [Deze verklaring is niet zo abso- lluut dat zij voor altijd en alle om- I standigheden zou gelden, maar [betekent wel, dat in de huidige situatie het K.O.V. voorstander is van handhaving van de katholie ke school in de bestaande wette lijke vrijheid. Een algemene of nationale school, zoals die als mo gelijkheid naar voren werd ge bracht in de katholieke studie „Welvaart, welzijn en geluk", vindt het K.O.V. niet aanvaard baar. Met name niet voor jongere leerlingen die, gesteld tegenover opvoeders van verschillende le vensbeschouwing en een veelheid van opvattingen, in feite weerloos zijn. Dit zei K.O.V.-voorzitter Th. M. Knippen gisteren in zijn openingsrede tot de openbare vergadering van de ze bond in Arnhem. De heer Knippen constateerde dat de katholieke school, omdat zij katho liek is, meedeelt in de huidige cri- sisverschijnselen in het katholicis- jylOtlCVCIl me. Zij is echter ook school en als zodanig deelt zij ook mee in de hui dige onrust die de school als insti tuut kenmerkt. Er gaan nu stemmen op in eigen kring die zeggen, dat de katholieke school zich overleefd heeft in die zin, dat zij na voltooi ing van de emancipatie overbodig is, omdat het historische element van bescherming en isolement vervallen Volgens de heer Knippen mag ech ter niet alleen op deze gronden een besluitvorming plaatsvinden. Ook moet gekeken worden naar de ma nier waarop de kerk in het proces van de veranderende wereld is be trokken. „Wie het katholiek geloof heeft en waardeert, zal ook in onze dagen in de totaliteit van de opvoe ding zijn kinderen daarmee kennis willen laten maken en het hun mee geven als een baken bij het begin van de eigen zelfstandigheid", aldus de heer Knippen. Hij zei, dat de K.O.V.-uitspraak voor handhaving van de katholieke school gebaseerd is op motieven op sociologisch, religieus en pedago gisch terrein. Onderzoek heeft uitge wezen dat 57 procent van de onder vraagde ouders katholiek onderwijs noodzakelijk en 34 procent het wense lijk oordeelde; 7 procent achtte het overbodig en 1 procent onjuist. In de keuze voor de katholieke school bleek overigens het bescher ming- of isolementsmotief vrijwel ge heel verdwenen, zowel bij ouders als de docenten. Het verwijt dat de huidige katholieke school een „ghet- to-mentaliteit" zou aankweken, leek de K.O.V.-voorzitter dan ook onge grond. Wel is uit onderzoek gebleken dat de persoonlijke identificatie (be trokkenheid) met het katholiek on derwijs bij de docenten en vooral de godsdienstleraren zwakker is dan bij de ouders en hoofden der scholen. Het is vooral de religieuze motive ring die bij de ouders zwaar weegt. Zij verwachten van de katholieke school dat deze hun kinderen mede inleidt in de religieuze overtuiging die zij zelf als waardevol erkennen en aanvaarden. Over het pedagogische motief zei de heer Knippen onder meer: „On derwijs is niet louter onderricht, maar ook opvoeding en omvat ook het aanbrengen van waardeoordelen. Om zich thuis te voelen in een plu ralistische maatschappij is het aller minst nodig afstand te doen van ei gen levensovertuiging. Wie deze naar waarde schat, zal ook eerbied heb ben voor de overtuiging van de an der. En tot beide kan een open ka tholieke school opvoeden". De heer Knippen toonde zich be zorgd over het feit, dat bij het gods dienstonderwijs in een aantal geval len verenging te constateren valt van het religieuze tot het louter men selijke aspekt. „De vraag rijst of zo doende op een belangrijk punt het „eigene" van de katholieke school van binnen uit niet wordt aange tast", aldus de K.O.V.-voorzitter. Hij zei voorts, dat de drang van stu derenden tot deconfessionalisering van het onderwijs ook aan een katho lieke pedagogische academie ern stig te denken geeft: „Zullen deze jongelieden, afgestudeerd, de katho lieke school waarmaken?" Over algemene onderwijsproble- matieken sprekend ging de heer Knippen in op de kritiek op de mammoetwet en de roep om een middenschool voor 12 tot 15-jarigen, waarin het onderscheid tussen alge meen voortgezet onderwijs en be roepsonderwijs is vervallen. Hij zei dat men in de toekomst moet voor komen dat een nieuw systeem reeds bij invoering verouderd is, hetgeen thans bij de eenjarige brugklas het geval lijkt te zijn. Terzake het basis- en kleuteron derwijs pleitte de K.O.V.-voorzitter ervoor om bij het kleuteronderwijs de huidige regeling van 880 uur per jaar te handhaven. Dit in tegenstel ling tot het regeringsvoornemen om het minimum aantal uren tot 920 te verhogen. Hij ging er wel mee ak koord. dat bij het l.o. het maximale aantal lesuren per dag wordt vast gesteld op 5,5 uur en het voorge schreven minimum van 1040 per jaar wordt teruggebracht tot 1000 uur. ï-L0GABIRUM(W.0L.) DE vrouw gaat er per 1 januari I in ons recht wel op vooruit. Niet alleen is dan de man „als hoofd van de echtvereniging" uit 'ons recht verdwenen en kan de vrouw na echtscheiding, precies a's de man, aanstonds hertrou wen, zonder zoals vroeger een „treurjaar" lang te moeten wachten. Er rijzen nog verschil lende andere gunstige perspectie ven voor de vrouw. bi het oude recht was een vrouw jjie met een gescheiden man of met i' weduwnaar trouwde op vermo- Senrechtelijk gebied aanzienlijk ten- acnter gesteld bij de eerste vrouw van die mati, tenminste als er uit i„ ,eerste huwelijk kinderen waren, in dag geval zo bepaalde het ou- ®e recht mag de tweede vrouw uonr dat huwelijk geen groter voor- tri l mieten dan het minste deel dat een van de kinderen uit het eer- Li kantoor: 't Harde (Gld.) K°ekoel f uc tVlllUUICIl Uil. IICI Cti ksweS I e huwelijk van de man krijgt, en in geen geval meer dan een vierde deel van het vermogen van de man. Het lijkt wat ingewikkeld maar een voorbee.d kan het verduidelijken. Stel dat dat tweede huwelijk zon der huwelijksvoorwaarden gesloten wordt, en de man een 80.000 gulden vermogen meebrengt en de vrouw niets. Sterft die man, dan zou de vrouw eigenlijk tot de helft van dat vermogen, dus tot 40.000 gulden ge rechtigd zijn; maar als er uit dat eerste huwelijk b.v. zeven kinderen waren, mocht de tweede vrouw vol gens het oude recht nooit meer dan een kindsdeel krijgen, en dat is in dit geval een achtste van het vermo gen van de man, oftewel 10.000 gul den. Haar ongunstige positie tegenover de eerste vrouw blijkt duidelijk uit een eenvoudig rekensommetje: als zij de eerste vrouw geweest was had zij na de dood van haar man gekre gen: 40.000 gulden (als deel van de gemeenschappelijke boedel) plus 5.000 gulden (een achtste van het resterend vermogen van de man) is 45.000 gulden. Als tweede vrouw kou Na het artikel in De Stem van gisteren, waarin onze juridische medewerker het gezinshoofd en de positie van de geseheiden vrouw per 1 januari 1970 behan delde, volgt hierbij een tweede artikel, waarin hij op enkele an dere aspecten van het nieuwe burgerlijk wetboek, dat morgen van krach twordt. ingaat. In de komende dagen volgen in deze serie nog enkele artikelen. zij in het oude recht maximaal 10.000 gulden krijgen. Deze bepaling uit het oude recht heeft eeuwenlang hardnekkig voort bestaan, even hardnekkig als sprook jes dat plegen te doen. Want eigen lijk steunde ze nergens anders op dan op het sprookje van de boae stiefmoeder. Die zich ten koste van de kinderen uit het eerste huwelijk wil bevoordelen of het sprookje van de aantrekkelijke jonge vrouw, die op het geld van een oude man zit te azen. Maar deze sprookjes doen aan de werkelijkheid te kort: heel wat vrouwen die een man met kinderen trouwen troosten zich voor die kin deren vaak veel moeite en offers: en waarom zou een vrouw die een ge scheiden man of een weduwnaar trouwt daarbij steeds minder nobele motieven hebben dan de eerste vrouw? Terecht heeft de nieuwe wet aan de achterstelling van de tweede vrouw dan ook een eind gemaakt. Tevens is daarmee een eind geko men aan een aantal bijzonder sche ve verhoudingen, welke de oude wet in de hand werkte. Uit de notariële praktijk is b.v. het geval bekend van een rijke weduwnaar, met een kind uit het eerste huwelijk, die daarna was gaan samenleven met z(jn huis houdster. Hij was met geen stok te bewegen om met haar te trouwen, omdat zijn notaris hem verteld had d»t hij aan dit vrouw, aan wit hg zelf, zijn eerste vrouw en ook zijn kind bijzonder veel te danken had den, nooit meer dan een kwart van zijn vermogen kon nalaten, wanneer hij met haar trouwde, terwijl hij, wanneer hij niet met haar trouwde, haar zonder enige pijn de helft van zijn vermogen bij testament kon ver maken. Dit soort vTeemde situaties hoort nu voortaan tot het verleden Het nieuwe recht heeft nog meer „sprookjes" opgeruimd. In het oude recht mochten zwager en schoonzus niet met elkaar trouwen. Ook dat is eeuwenlang zo geweest: de wetgever wilde met dit verbod jonge schoonzusje dat zich zo makkelijk indringt in het huwelijk van haar oudere zuster" een halt toeroepen. Nog geen tien jaar gele den waarde de achterdocht tegen dat „jonge schoonzusje" door de hoogedelgestrenge hoofden van een paar Tweede Kamer-leden, die daarom pleitten voor het behoud van het huwelijksverbod tussen zwager •a fhoomua. wijze ,het ge- Toch was al in 1939 op dit verbod een belangrijke uitzondering ge maakt: als de oudere zus gestorven was, was de baan voor het jongere schoonzusje vrij. maar niet als de oudere zus van haar man gescheiden was. Wie immers weet of niet dat jongere zusje de oorzaak van die scheiding was geweest, en zich in overspel met de zwager begeven had Zo iets mocht een fatsoenlijk wetgever toch niet als premie met een huwelijk belonen Daarom stak de oude wet daai een stokje voor, en verbood het hu welijk tussen schoonzus en (geschei den) zwager, evenals tussen zwagei en (gescheiden) schoonzus. De nieu we wet heeft dit verbod helemaa geschrapt. Eigenlijk moest de wetge ver dat wel doen, wilde hij conse quent zijn, want in de nieuwe wet ii uitdrukkelijk zij het na heel wa gehakketak in het parlement he huwelijksverbod opgeheven tussei de overspelige man of vrouw en d derde met wie dat overspel was g pleegd Daarover meer in een vo, gend artikeL (Van. onze Parijse correspondent Lucas Kleijn) Nog een paar dagen in het crude jaar en dan gaat Hubert Beuve-Mery als hoofdredacteur van het Parijse Avondblad „Le Monde'', dat hij 25 jaar geleden practisch uit niets, met een belachelijk handjevol geldheeft gesticht, met welverdiend pensioen. Hij laat een bloeiend bedrijf achter, niet alleen financieel kerngezond, maar ook met een internationale re putatie. Met de Times uit New York en uit Londen, de Zwitserse Neue Züricher en de Stampa uit Milaan zit „Le Monde" aan de tafel van de grote kopstukken uit de krantenwereld. Hubert Beuve-Mery zou het nog best een paar jaar hebben kunnen volhouden, want hij is nog maar pas 68 en zijn pen is nog niet versleten. Maar ik heb zegt hij, in mijn leven zoveel ouden van dagen gecritiseerd omdat zij als staatsman te lang op hun stoel bleven zitten, dat ik niet hun slechte voorbeeld wil volgen. Een manager, in het algemeen gesproken, moet er mee ophouden, zodra hij de consequenties van zijn eigen beslis singen niet meer kan meemaken. En daarom legt Beuve-Mery er op zijn 68e jaar de bijl bij neer. Hij heeft er goed mee gehakt De heengaande hoofdredacteur heep bewezen, dat het zelfs in deze tijd van grote en sensationele boulevard bladen nog mogelijk is een veel ge lezen dagblad te maken, dat eerlijk nieuws brengt en dat nieuws tegelij kertijd naar eer en geweten van com mentaar voorziet, los van politieke partijen, economische belangengroe pen of ministers. Men heeft hem eens 50 miljoen frank aangeboden, als hij er mee ophield, maar voor dat aan bod is hij geen ogenblik gezwicht. Ik wist niet, dat jij je gewicht in goud waard was, zei zijn vrouw, toen ze het hoorde. Iedere ochtend om half negen hield Beuve-Mery gedurende een half uur staande redactievergadering, waarin de grote lijnen teerden vastgesteld van de eerste krant, die om twee uur en van de laatste krant, die om zes uur 's avonds op straat kwam. De re dactievergadering werd staande ge houden om met zitten en koffie geen tijd te verleuteren. Aan oudere re dacteuren werd ruimschoots gelegen heid gegeven om door een lange reis afstand te nemen van de krant of een boek te schrijven. Gespecialiseerde redacteuren schreven het hoofdarti kel, waarmee de krant opende, on verschillig binnen- of buitenlandse politiek. Slechts in bijzondere geval len kwam Beuve-Mery onder zijn schuilnaam Sirius zelf aan het woord. Hem is menigmaal een overdreven anti-Gaullisme verweten, wat Beuve- Mery ontkent. Tijdens de oorlog heeft hij voor De Gaulle een zeer grote waardering gehad en hij prees het bu. in hem, dat hij weigerde onder druk van de geallieerden Straatsburg te ontruimen. Maar tegelijk vond hij in de naoorlogtijd De Gaulle een „spe ler", onders gezegd een speculant met alle risico's van winnen of verliezen. Niets heeft de scheidende hoofd redacteur gedaan om speciaal de jeugd te winnen. Veeleer is het tegendeel het geval, want de krant is van de eerste tot de laatste pagina grijs en met een klein lettertype opgemaakt, zonder foto's, de laatste maanden af en toe met een zeer bescheiden poli tieke tekening. Maar de voorlichting door binnen- en buitenlandse mede werkers op alle terreinen van poli tiek, wetenschap, kunst, litteratuur en sport is zo veelzijdig en voortref felijk, dat de krant kan rekenen op een vast lezerscorps, dat regelmatig stijgt naar het half miljoen. Diverse uitgevers hebben er bij Beuve-Mery op aangedrongen, dat hij van zijn pensioen gaat genieten niet alleen door rozen te kweken en ber gen beklimmen, maar dat hij er de tijd van zal afnemen voor het schrij ven van gedenkschriften. Die zouden ongetwijfeld een waardevolle bijdra ge vormen voor de naoorlogse ge schiedenis van speciaal Frankrijk. )van onze correspondent) DIRKSLAND De besprekingen tussen het bestuur en de specialis ten van het van Weel-Bethesdazie- kenhuis te Dirksland, die op ver zoek en onder leiding van dokter H. de Lange, hoofd afdeling ziekenhuis wezen van de geneeskundige inspec tie voor de volksgezondheid zijn ge houden, hebben tot een positief re sultaat geleid. Zoals bekend hadden vijf specialisten van dit ziekenhuis zich bij de Staatssecretaris van Volksgezondheid beklaagd over het ontbreken van enige medische in breng in de besluitvorming van het bestuur. Er is een overeenstemming be reikt waarbij tegemoet is gekomen aan de bezwaren van de specialisten Deze overeenstemming houdt in dat het bestuur één der specialisten van het ziekenhuis zal verzoeken als medisch adviseur op te treden tot het moment dat er een geneesheer- directeur zal zijn aangesteld voor het ziekenhuis, het rusthuis en het daaraan te verbinden verpleegte huis te Sommelsdijk. De besluiten van de stichtingsraad om besturend zuster mej T. Spanjer te benoemen tot directrice-administratrice en T. van Oortmerssen tot directeur-eco noom blijven evenwel gehandhaafd. De besprekingen die maandagavond in het ziekenhuis te Dirksland wel len gehouden werden ook bijge- ■voond door dr. H. de Graaf, genees kundig inspecteur voor de volksge zondheid te Zuid-Holland.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1969 | | pagina 11