DE STEM KERSTMIS 1969
IN
IN
IN
IN
IN
VREDE LEVEN
VREDE LEVEN
VREDE LEVEN, -
VREDE LEVEN
VREDE LEVEN
in dit nummer o.a. i
in 1944 was het kerstfeest in bastogne niet bepaald vredig
wintersport is ook voor kindereu ideaal
de permantige figuur van de suisse is uit de
kerken vrijwel verdwenen
de zoon van mijnheer davidson, een verhaal van hubert lampo
nog altijd worden er kinderen door de ouders mishandeld
de geschiedenis van de kerstkaart
puzzelen om prijzen
pag. 2
pag. 3
pag. 5
pag. 9
pag. 11
pag. 13
pag. 15
Het is de moeilijkste opgave waarvoor de mensheid zich steeds
gesteld heeft gezien. Het is ook het diepste verlangen dat
leeft in de harten van normale mensen. Begeerte naar macht,
rijkdom, geldingsdrang en geestdrijverij zijn wellicht de
grootste hinderpalen om die vrede op aarde te bereiken. Nu,
meer dan ooit in onze Geschiedenis, beheerst het geweld, de
onvrede, de onrust, het wereldbeeld. Structuren die
eeuwenlang onaantastbaar leken wankelen. Machtsverhoudingen
die onwrikbaar schenen, zijn losgewrikt. De strijd tussen de
haves en have-nots is, over de hele wereld, in alle felheid
ontbrand. Nimmer is wellicht de echte vrede zo onbereikbaar
ver weg geweest als nu.
In vrede leven. Maar in Vietnam wordt een volk van de
aardbodem weggevaagd zonder zich te kunnen verweren.
Ideologieën botsen er. En tussen de machten, die daar tegenover
elkaar staan, worden duizenden onschuldigen vermorzeld.
Voor hen is er al tientallen jaren geen vrede.
Maar in de Latijnsamerikaanse landen trekken steeds meer
mannen in wanhoop ,de bergen in'. Het zijn de
bezitlozen, de - zoals het heet in een lied van de socialisten -
verworpenen der aarde. Zij zien hoe allen die zij liefhebben
worden vertrapt onder de bezitsinstincten van de regerende
klasse, die niet bereid is de bevoorrechte positie prijs te geven
en afstand te doen van een systeem van onderdrukking, dat
de uitroeiing van miljoenen gaat benaderen. De vrede is ver
te zoeken in die landen. Een massale explosie lijkt dichter
bij dan ooit.
In vrede leven. Maar in het machtigste land op deze aarde, de
Verenigde Staten, groeit de onrust snel en neemt sterk in omvang
toe. Blank en zwart staan er steeds scherper tegenover elkaar.
Wat er enige jaren geleden onder invloed van mannen als Luther
King aan goede wil is opgebouwd, is verdwenen. Een harde
strijd om het handhaven van bevoorrechte posities enerzijds
en het veroveren van gelijke rechten anderzijds is ontbrand.
Maar in Afrika worstelt een continent met zichzelf en met
de nieuwe tijd die zich allerwege aankondigt.
Structuren, die zichzelf hebben overleefd, maar weigeren te
verdwijnen, kraken onder het geweld van de eisende massa's.
Stamverhoudingen hebben hun zin verloren, maar maken er
geen plaats voor een nieuwe sociale orde. Nieuwe machthebbers
grijpen naar het geweld om hun posities te behouden.
In vrede leven. Maar in het nabije Oosten behoeft de lont
eigenlijk niet meer in het kruitvat te worden gestoken. De
Arabische wereld staat er tegenover Israël. Commando's begaai
wat netjes sabotagedaden worden genoemd, maar het zijn daden
die in een beschaafde samenleving ordinaire moorden zouden
zijn. Het oog-om-oog, tand-om-tand geldt er aan beide kanten.
In feite woedt er een oorlog in dat deel van de wereld, zonder
dat de grote mogendheden iets doen om daaraan effectief
een einde te maken. Dagelijks worden er mensen gedood of
voor het leven verminkt.
Maar twee kolossale machtsblokken staan in Europa
tegenover elkaar, tot de tanden gewapend. Elkaar
voortdurend beloerend, elkaar aftastend met technische
apparaten die op een kwaad moment gaan registreren, of de
tijd voor de grote afrekening is gekomen.
In vrede leven. Maar in dat oude Europa, in het welvarende
westen van dat werelddeel, neemt de sociale onvrede met
de dag toe. De roep om echte democratisering van die
welvaartssamenleving wordt steeds luider. Massale stakingen,
gepaard aan gewelddadige uitbarstingen, zijn aan de orde
van de dag. Een nieuwe tijd lijkt op komst.
In vrede leven. Maar in het oosten van dit oude werelddeel
worden naties en volken onderdrukt. Elke poging van die
volken om een stukje eigen leven te gaan leiden, wordt in de
kiem gesmoord En dat alles onder het mom van een ideologie.
Maar in werkelijkheid gaat het om het behoud van
machtsposities, van strategische uitgangspunten.
Maar innerlijk hebben de meeste mensen geen vrede.
De onrust van hun harten jaagt hen op, doet hen steeds
meer materiële riikdnm verlangen, afgunst knaagt aan hen,
rustig in zichzelf tot inkeer komen is hun niet gegeven.
Dat is Kerstmis 19B9.
Zeker, ook dit kerstfeest zullen wij weer vieren op de
gebruikeliike manier. Wij zullen even zingen van die vrede op
aarde die in de mensen zulk een welbehagen zou moeten zijn.
Maar daarna? Gaan we daarna weer over tot de wanorde
van elke dag? De geschiedenis zou kunnen leren dat het nooit
anders is geweest. Maar de geschiedenis leert ook dat het
licht in de kribbe nooit is gedoofd. Het is ook nu nog op
Kerstmis 1969. een teken van inkeer en van verwachting, een
blijvend baken dat de mens, ondanks zichzelf, niet gedoofd
wil zien En misschien raakt het „waarom" hiervan wel de
kern van het mysterie.
i
