-
Gymnastiekles van 80-jarige
als je trouwt
is een paar
honderd gulden
KS9V extra
altijd
meegenomen
Gastarbeiders
terug in Spanje,
legaal bestolen
tilte voor Tsjechoslowakije
BEJAARDEN OEFENEN 3x3 KWARTIER PER WEEK
sparen.
verstandig
handig
Actie W.-Irian
ruim 130000
hand
tekeningen
HALVE EEUW
een Van Houten can*
voor de volle 100% puur tabak 20 stuks i 2,50
ANATOMIE
HARD LOPEN
UITSTAPJES
Dorpelingen
„Amerikanen
schoten
ons neer"
DE STEM VAN DONDERDAG 20 NOVEMBER 1969
v .TI zoudt ons best les kunnen ge-
(Van een onzer verslaggevers)
BREDA „Ik zal u heel even
de oefening, die nu volgt, voor
doen." Twee dozijn dames en
heren, allen bewoners van het
prachtige, hypermoderne be
jaardencentrum „Vredenbergh
in het Brabantpark te Breda, kij
ken gespannen naar de verrich
tingen van hun leraar. Met een
bewonderenswaardige soepel
heid en een perfecte spierbe-
heersing doet hij de oefening
voor en legt daarbij zijn bejaar
de leerlingen uit waarvoor zij
dient. „Dit is weer een stukje
Mensendieck - lichaamsscholing,
waardoor de rompspieren wor
den versterkt, hetgeen juist voor
bejaarde mensen van groot be
lang is. Vooral de buikspieren
moeten zo lang mogelijk flexibel
blijven."
Driemaal per week krijgen de
bejaarden in „Vredenbergh -
kens gedurende drie kwartier, les
van deze gediplomeerde leraar H-
chamelijke opvoeding. Hij ver
staat zijn vak en alle oefeningen
ziitt zuiver uitgekiend en aange
past aan de leeftijd der gymnas-
teï)it soort bej aardengymnastiek
i3 op zich niet zo'n uitzonderlijk
iets. Verscheidene bejaardente
huizen in ons land zijn er de laat
ste jiaren toe overgegaan, omdat
men hiervan, mits het onder des
kundige leiding gebeurt, het grote
nut inziet. Een bejaarde, die fit ge
houden wordt, zal zich zowel gees
telijk als lichamelijk wel voelen.
De heer J. Vermeer en in actie.
De gymnastieklessen voor bejaar
den in het Bredase „Vredenbergh"
zijn echter wél iets heel uitzonder
lijks. De leraar, die daar alle oe
feningen met zulk een soepelheid
voordoet, is de heer J. Vermeeren,
zelf bewoner van dit huis en
tachtig jaar oud.
De heer Vermeeren werd in mei
1968, na het overlijden van zijn
echtgenote, bewoner van „Vre
denbergh". Hij was toen een dikke
halve eeuw gymnastiekleraar ge
weest aan diverse onderwijsinstel
lingen in Breda, o.a. gedurende
langer dan een kwarteeuw aan de
School voor Reserve-officieren. In
die halve eeuw was hij in Breda
een vooraanstaande figuur in het
gymnastiekleven. Hij nam deel
aan alle atletiekwedstrijden, ko
gelstoten. discus- en speerwerpen,
hoogspringen, enz., en wist meni
ge gouden of zilveren medaille te
behalen. Heel vaak ook liet Jan
Vermeeren toen bestaande re
cords sneuvelen. Helaas zijn ze in
de loop der tijden allen verbeterd"
zegt hij een beetje spijtig.
Toen de heer Vermeeren na
zulk een staat van dienst en in
een nog perfecte lichamelijke con
ditie zijn flatje betrok in „Vreden
bergh", ontmoette hij daar ver
schillende dames en heren, die
nog les van hem hadden gekregen.
(ADVERTENTIE)
,U zoudt ons best les kunnen ge
ven", zeiden zij. „Geen sprake
van", antwoordde de heer Ver
meeren", jullie zijn hier gekomen
om uit te rusten, ik ook".
„Toch ben ik na enige tijd voor
hun aandrang gezwicht", bekent
deze tachtig-jarige leraar. „Hoe
wel ik al veel ervaring had met
bej aardengymnastiek, heb ik deze
stof toch nog even ter hand geno
men. Ik heb een serie oefeningen
ontworpen, waarbij ik steeds de
anatomie en de physiologie van
de oudere mens in m'n gedachten
heb gehad. Tijdens de lessen leg
ik de mensen ook steeds uit waar
om zij dit doen moeten. Ik maak
praatjes over ademhaling, over
de werking van hart, longen en
spieren. Dan kunnen zij intussen-
tijd een beetje uitrusten drie
kwartier is lang en weten zij
ook, dat zij zich bij een bepaalde
oefening niet mogen forceren. Dat
is altijd mijn grote zorg. Er zijn
oefeningen, waaraan iemand met
rug- of heupklachten beter niet
kan meedoen".
„Ik ben met een klein groepje
begonnen, want in het begin maak
ten de meeste bejaarden nogal be
zwaren. Moeten wij op onze leef
tijd hier nu mee beginnen? zeiden
zij. De een stak echter de ander
aan en op het ogenblik heb ik drie
groepen enthousiaste leerlingen,
die zich iedere week aan mijn zor
gen toevertrouwen. Gemakkelijk
is het niet, want ik moet praktisch
iedere oefening zelf voordoen,
maar ik doe bet met genoegen en
dat houdt mezelf ook r-og jong".
„Of hij al resultaten ziet van de
ze lessen?" „Meer dan ik zelf ge
dacht had", zegt hij. „E,n dit is het
juist wat mij zoveel voldoening
geeft. De oudere mens blijft r
langer vitaal en jong door. Dit
veraangenaamd zijn levensavond"
De directeur van „Vreden
bergh", de heer G-L. de Hart, vult
deze verklaring van zijn onbezol
digde „leraar" nog even kernach
tig aan. „Wie aan de lessen mee
doet", zegt hij, „zag ik vroeger ge
woon door de gangen lopen. Nu
loopt hij hard".
De heer Vermeeren is zelf het
levende bewijs, dat een gezonde
maar in een gezond
huizen. Sinds hij in
1968 in „Vredenbergh" kwam
is daar inderdaad heel wat veran
derd. Er was wel een ontspan
ningsvereniging, maar die leidde
een ietwat kwijnend bestaan. Ook
aan een verzoek om die nieuw le
ven in te blazen kon hij niet weer
staan, ondanks zijn hoge leeftijd.
N rast sportbeoefening is organise
ren namelijk altijd een van zijn
liefste bezigheden geweest.
(m; J lij., i DN 1 lli)
Jarenlang heeft hij in Breda al
tijd de Oranjefeesten georgani
seerd en die gemaakt tot evene
menten van het jaar. In een zwak
ogenblik heeft hij zich daarom in
het Bredase bejaardentehuis tot
voorzitter van de Ontspannings
vereniging laten kiezen, maar wat
daarna uit de bus kwam was alles
behalve het werk van een zwakke
ling.
Met een jeugdig élan organi
seert deze tachtigjarige kennissen
en carnavalszittingen, feestavon
den, jubilea en uitstapjes naar al
le delen van ons land, waarbij hij
zelf als reisleider optreedt,
's Avonds komt iedereen voldaan,
maar doodmoe, naar huis. Met
uitzondering van de reisleider. Die
drinkt dan een goede borrel en
steekt een dikke sigaar op. „Als
je hard gewerkt hebt, komt dat
De bejaarden van „Vredenberg
een mens toe", zegt hij.
Dat kan als je zo vroeg mogelijk begint te sparen
met de Zilvervloot. Wanneer je er mee kunt beginnen?
Op iedere werkdag tussen je 15e en 21e verjaardag;
oud-militairen zelfs tot en met 23 jaar.
Je spaart 6 tot 9 jaar een bedrag van ten minste f 30,- en
ten hoogste f 300,- per jaar. Na afloop van de spaarter-
mijn (bij huwelijk al na ten minste 3 jaar sparen) ont
vang je over de totale inleg plus rente een belasting
vrije premie van 10%.
Wie bijv. 9 jaar f 25,- per maand inlegt, krijgt maar
liefst 'n dikke f 3.500,- terug (f 2.700,- inleg, zo'n f 500,-
aan rente plus een premie van ruim f 300,—). Daar kun je
heel wat mee doen!
Vraag een brochure aan het Ministerie van Sociale
Zaken en Volksgezondheid, afdeling Voorlichting be
zitsvorming, Postbus 51, Den Haag.
MADRID (KNP) 64 Eenvoudige
Spaanse gezinnen in de industrie
stad Callosa de Segura, waarvan de
gezinshoofden als Spaanse gastar
beiders in het buitenland hebben ge
werkt, zijn op legale manier van hun
overgespaarde geld ontdaan. De fa
briek Jezus Gomez Ballester heeft
in 1968 ieder van de 64 arbeiders
eerst ieder 10.000 op tafel laten
leggen en deze van de -terugge
keerde arbeiders geleend, om ze
aan werk te helpen en ze vervolgens
na ruim een half jaar op straat ge
zet.
Huin geld kunnen ze over 5 jaar
terugkrijgen, maar nu lopen zij in
de steun en moeten van de 5 pro-
eents rente, die zij van hun spaar
geld ontvangen, steeds per 1 augus
tus, belasting betalen. De 13 miljoen
pesetas zijn in de modernisering van
de fabriek gestoken.
De listige manier, waarop de fa
briek, die tot een der grootste me-
talurgische bedrijven in Spanje be
hoort, het geld van de gastarbeiders
afhandig heeft gemaakt, heeft diepe
bezorgdheid gewekt in de kringen
der katholieke vakbeweging, die zelf
min of meer clandestien bestaat. De
arbeiders hebben een beroep op haar
gedaan, maar de beweging weet niet
of zij veel kan helpen. Bovendien is
het afhandig maken volkomen legaal
en met toestemming van de overheid
gebeurd door een contract, waarin
wel van een lending maar niet van
de tegenprestatie van de fabriek
wordt gerept. De 64 arbeiders zijn
volkomen te goeder trouw geweest.
Het bulletin vain de katholieke vak
beweging in Spanje, HOAC, dat van
dit feit melding heeft gemaakt, voegt
er aan toe: „Het geval Calossa de
Segura is een van de vele gevallen,
die zich op dit gebied in Spanje voor
doet. Het heeft zich voorgedaan bij
de befaamde Mietesa fabrieken in
Bilbao, bij de metaalfabrieken in
Madrid, bij de Nueva Esperanza, bij
de fabriek van Los Angeles de San
Rafael, bij de over heel Spanje ge
vestigde vol'kscredietbank van Cata-
londë, bij de Banco Siero en bij de
Banco de Meoorca."
Dit is het eerste van twee ar-
tikelen die Jonathan Steele
van The Guardian schreef
over de huidige toestand in
Tsjechoslowakije.
ma# 4
I olie is, net als Becel
I voor gezonde bloedvaten
olie 60-65%
|de vetzuren bevat. Da sgCi[i
gerechten die u m
naakt gezonder vo0f
loals vis en aardappelen,
cel olie. Zoals sla en
lakt met Becel olie.
lalles wat u klaarmaakt
•I olie. Eet bewust gezoneris!
3ecel olie! Fijn dat he
(Van onze correspondent)
■PRAAG „Het is als een rivier, waarvan de oppervlakte bevroren
is,(Hoe dik het ijs ook wordt, er zullen altijd stromingen onder door
lopen Op de eerste ochtend, dat ik weer terug in Praag was klonk
deze opmerking dapper, maar tamelijk wanhopig. Want het opval
lende aan Tsjechoslowakije nu is, hoeveel dikker het ijs geworden is
in de 5 of 6 weken die voorbijgegaan zijn sinds de beslissende verga
dering van het centrale comité van de partij in september. Dat was
de vergadering waar Dubcek uit het presidium werd gezet, die 28
andere progressieven uit het comité zette en die de resoluties van
verleden jaar, waarin de invasie veroordeeld werd, vernietigde. Men
kan met zekerheid zeggen, dat deze vergadering de definitieve streep
zette onder de hervormingsbeweging van januari 1968.
Sinds die vergadering in septem-
iv'I'1 t'e veranderingen met grote
snelheid gekomen. De Tsjechoslo-
waaks-Russische vriendschapsvere-
ajSingen zijn plotseling als padde
stoelen uit de grond tevoorschijn ge
komen en zij krijgen gegarandeerd
enorme publiciteit in de pers
(in Slowakije alleen al zijn er 500 af-
Bp» opgericht of hersteld, met
ojl.OOO leden). Massa's journalisten
«ja ontslagen en verscheidene tijd
schriften worden gewoon niet meer
gedrukt zonder enige publieke aan-
Slpiging.
De drie topmannen van de filmin-
Ötrin van het land hebben hun ba-
^■verloren. De eerste politieke ar-
■t&ties en ondervragingen hebben
plaatsgevonden. De druk op
leder georganiseerd lichaam, van de
^^Bversbond tot de gewichtheffers
on gymnastiekonderwijzers om al
^^[kleinburgerlijke en nationalisti-
ne kritiek op de invasie van vorig
jaar terug te nemen, neemt toe. Het
is onmogelijk om deze verandering
sinds juni en juli over het hoofd te
zien.
Maar hoe zit het dan met „die
stromingen onder het ijs"? Bestaan
die werkelijk of beeldt men zich die
maar in, als een manier om de wan
hoop te vermijden? Een zo'n onthul
lende „stroming" was het verhaal
dat verteld werd over de ondervra
gers, die gedurende enige tijd de to
neelschrijver Vaclav Havel onder
vroegen, met veel vertoon van be
leefdheid, smetteloos goede manie
ren en een grote vastbeslotenheid,
dat hij zou inzien, dat zij helemaal
verschilden van de ondervragers van
weleer. Het verhaal over de werk
schuwe, onwillige ondervrager, die
verlangend was zichzelf te onder-
scheóden en te distantiëren van an
dere ondervragers het klinkt als
een passage uit de absurde come-
die. Maar het is een teken, dat zelfs
de Tsjechische bureaucraten gezich
ten hebben en menselijk zijn. Het
verhaal wordt bevestigd door gelijk
soortige verslagen van de discipli
naire handelingen van de partij.
Of neem de ontslagen in de redac
tionele kantoren. In een grote onder
neming. die een krant en verschei
dene tijdschriften publiceert en een
grote afdeling voor boeken heeft,
moest ongeveer 10 pet. van het 400
man tellende personeel gedurende
de afgelopen maand hun baan opge
ven. Maar slechts twee of drie van
deze veertig mensen verlieten werke
lijk de onderneming. De rest kreeg
gewoon andere banen. Het zelfde
pak kaarten is gewoon opnieuw ge
schud.
Of daar zijn de gevallen van de
jonge mensen, die na de demonstra
ties van 21 augustus gearresteerd
werden. Een minderheid kreeg
strenge straffen of werd met geweld
behandeld na hun arrestaties, Maar
velen werden zachtzinnig behandeld
en kregen hele lichte straffen of
werden onmiddellijk vrijgelaten. In
een rechtszaak was daar het
vreemde gezicht, dat een officier
van de staat bijna zijn gehele speech
wijdde aan wat neerkwam op een
verdediging of tenminste een veront
schuldiging voor verzachtende om
standigheden, zo in de trant van:
„Ja ik kan me voorstellen hoe je je
moet hebben gevoeld op de verjaar
dag van de gebeurtenissen van au
gustus, wanneer je je herinnert, wat
er toen gebeurde en wat er daarna
gebeurd is, maar hoe dan ook, je
had je gevoelens moeten beheersen"
etc. etc.
Tsjechoslowakije zal meer nodig
hebben dan een Alva om het land
weer terug te dringen. De verwer
pingen en ontkenningen van officiële
resbluties en het herschrijven van
de geschiedenis zal zeer langzaam
gaan en met zeer veel tegenzin en
natuurlijk zonder enige overtuiging.
Degenen die het meest onder druk
staan om te herroepen zijn de oude
re belangrijke partijleden en de in
tellectuelen. Voor de arbeiders zijn
de zaken iets gemakkelijker. Hun le
vensonderhoud is minder afhankelijk
van hun reputatie en hun uitingen in
het openbaar. Vele arbeiders zijn
uit de partij gegaan. Zij kunnen ge
woon gaan en de gehele zaak verge
ten.
Onder de intellectuelen is de te
leurstelling zeer diep. Bijna al diege
nen, die in het voorjaar bereid wa
ren om Husak een kans te geven,
zijn nu gedesillusioneerd. Zij hoopten
dat hij een politiek zou aannemen
van „leven en laten leven". Dat hij
de mensen zou vragen om zich toe
te leggen op de toekomst en dat hij
zou zorgen, dat het verleden niet
meer zou worden opgegraven en dat
mensen niet in het openbaar hun
mening zouden behoeven te herzien.
Sommigen zeggen dat hij hun dit tij
dens informele ontmoetingen in
april en mei zelfs heeft beloofd. Nu
zijn zij des te bitterder gestemd.
Niet al diegenen die uit hun ba
nen bij de kranten zijn gezet zijn zo
gelukkig als de mensen in dat ene
redactionele kantoor. De kleinere
uitgevers hebben minder ruimte
voor overplaatsingen. En mensen,
die belangrijke partijleden waren,
kunnen niet meer zo gemakkelijk
een nieuwe baan vinden. En de
werkgevers zijn niet gauw bereid om
hen te helpen uit vrees, dat zijzelf in
moeilijkheden komen. In sommige
gevallen heeft de partij instructies
uitgegeven, waarin staat dat bepaal
de personen geen vooraanstaande
banen mogen krijgen, omdat zij dan
andere mensen zouden kunnen beïn
vloeden. Zelfs bepaalde minder goed
betaalde banan zijn voor dergelijke
personen niet weggelegd. Zoals bus
conducteur, die natuurlijk veel men
sen spreekt en arbeider in een grote
fabriek. In plaats daarvan moeten
zij in totale afzondering en onbe
kendheid werken. Jiri Hochmann bij
voorbeeld, de ex-redacteur van het
verleden jaar populaire, maar nu
verboden blad „Reporter", werkt in
een zandgroeve.
De veranderingen in de hoogste
regionen vac de partij zijn waar
schijnlijk voorlopig compleet, maar
zij proberen nu om de toestand in
de lagere regionen te „consolideren"
door afdelingssecretarissen en uitge
vers van plaatselijke kranten te ver
vangen en daarna de individuele le
den eens aan een grondig onder-
zots: te onderwerpen. Tegen het vol
gend voorjaar zal iedereen zijn lid
maatschapskaart van de partij inge
leverd moeten hebben en „doorge
licht" worden, voordat hij hem weer
terug krijgt. De verwachting is dat
het partijlidmaatschap hierdoor zal
afnemen met ongeveer een derde en
zal dalen tot ongeveer een miljoen
leden.
Zoals te verwachten was is het
moreel in de partij zeer laag. We
hoeven hier slechts één bewijs voor
aan te voeren. In de hogescholen en
faculteiten van Praag is er in de zes
weken sinds het studiejaar begon
nog geen enkel college in de politie
ke wetenschappen, sociologie of de
be
bijna
dat
geschiedenis van het Marxisme-Le
ninisme gegeven. De autoriteiten
kunnen niet beslissen, wie de colle
ges zou moeten geven.
In de universitaire wereld is alles
over het algemeen rustig. Maar een
gevoel van wanhoop is overal
speurbaar. Het is waar, dat
niemand het vragenformulier,
men toegestuurd kreeg, ingeleverd
heeft. Het ging uit van prof. Jaromir
Hrbek en er werd in gevraagd on
de eigen mening te vertellen en in
lichtingen over hun collega's te ge
ven. Practisch geen enkele lector of
professor is ontslagen ondanks deze
uitdaging. Gewoonweg vanwege
gebrek aan geschoolde mensen zcu
het niet gemakkelijk zijn om er veel
te ontslaan. Maar sommige hoofden
zullen ongetwijfeld rollen en nie
mand weet welke. Ondertussen
wacnten zij in angstige spanning af.
Zoals het geval is met vele van de
vooraanstaande schrijvers, worden
ook hun telefoons voortdurend afge
luisterd. De mensen schrikken voor
ieder contact terug, behalve d;
misschien met hun beste vrienden.
De studenten, die eerder dit jaar
zo actief waren, is het zwijgen opge
legd. Er zullen weinig demonstraties
en geen stakingen zijn. De studenten
leiders van verleden jaar zijn
niet tot slachtoffer gemaakt,
zij worden goed in de gaten gehou
den en zijn zo verstandig om zich
helemaal niet meer met de politiek
te bemoeien. Op de achtergrond zijn
daar de noodwetten, waardoor men
sen drie weken vastgehouden
nen worden, zonder proces
allesoverweldigende gevoel,
niets kan worden gedaan.
(Copyright Guardian-De Stem)
kun-
en
dat
het
er
(Van onze redactie buitenland)
SON MAI „Ons gezin was
aan het eten toen de Amerikanen
kwamen. Zij droegen ons en de
andere dorpelingen op, het dorp
te verlaten en ons te verdelen in
drie groepen. Toen schoten zij ons
neer."
Dit vertelde gisteren een 48-
jarige boer, Do Tsjoek, aan jour
nalisten in een relaas over wat er
in de kustdorpjes Oetsoeng en
Mai Lai in maart 1968 was ge
beurd. Zoals bekend wordt hier
naar nu een onderzoek ingesteld.
Tsjoek en anderen die beweren
overlevenden te zijn, zeggen dat
de Amerikanen in totaal 370 men
sen hebben gedood door schoten
uit geweren en machinegeweren
en toen de huizen in brand heb
ben gestoken.
De gouverneur van de provin
cie Kwoeang Ngai, kolonel Ton
Dat Chien, houdt er een andere
lezing op na. Hij is van mening
dat er „wellicht 100" mensen wer
den gedood in die dorpen door
luchtbombardementen en bij ge
vechten op de grond. „Als dit in
derdaad zo was", zei Chien, „dan
zijn die mensen niet opzettelijk
ter dood gebracht."
De doden zouden, volgens de
gouverneur, zijn gevallen toen er
in het genoemde gebied, om en
nabij de 19e maart, werd gevoch
ten door eenheden van de 11e
brigade van de „Americai-divi-
sic".
Uit Amerikaanse legerberichten
bleek dat in dat gebied, maar dan
op 16 maart, bij gevechten 128
vijandelijke soldaten waren ge
sneuveld en dat de Amerikaanse
opmars was voorbereid door een
artillerie-beschieting en beschie
tingen vanuit zwaar bewapende
helikopters.
Vier dorpelingen hebben gis
teren verklaard dat er in hun ge
bied niet is gevochten of met ka
nonnen geschoten doch slechts
een paar mortiergranaten waren
neergekomen op de morgen van
de dag dat zij, zoals dus beweerd
wordt, door de Amerikanen zou
den zijn weggevoerd en neerge
schoten.
De vier dorpelingen, die allen zei
den gewond te zijn geweest, wer
den geïntervieuwd door Ameri
kaanse journalisten die werden
bijgestaan door 'n tolk die ter be
schikking was gesteld door de
gouverneur van de provincie.
Zij vertelden een eensluidend
verhaal. Zij hadden gewoond in
een nu verlaten dorpje, Toe
Tsoeng, dat ongeveer tien kilo
meter ten noordoosten van de
stad Iïwoeang Ngai lag en dicht
bij hun nieuwe dorp, Son Mai.
De slachtpartij zou zijn uitge
voerd door tussen de 45 en de 100
militairen die schoten op drie
groepen dorpelingen van respec
tievelijk ongeveer 70, 100 en 200
personen. Ér zouden overleven
den zijn omdat de Amerikanen
zich niet vergewisten van het re
sultaat van de fusillade.
Daarvoor waren de gevechts
troepen al enkele malen in het
bedoelde gebied geweest, aldus de
getuigen, en toen waren zij heel
aardig en beleefd geweest. Maar
hun derde bezoek betekende dood
en vernietiging.
De dorpjes waar het incident
plaatsgehad zou hebben nu, 21
thans alle verlaten en grotendeels
vernield.
Het Amerikaanse leger is de
aanklacht over een slachting die
plaats gehad zou hebben nu, 21
maanden later, gaan onderzoeken
en er zijn twee militairen in staat
van beschuldiging gesteld: de 26-
jarige eerste luitenant William
Calley, en de 29-jarige sergeant
David Mitchell. Calley wordt be
schuldigd van moord en Mitchell
van poging tot moord.
(Van een onzer verslaggeefsters)
MIDDELBURG Ruim 130.000
Nederlanders hebben hun handteke
ning gezet onder de oproep van het
actiecomité „West-Iriangeen ko
lonie" aan de Verenigde Naties om
de uitslag van de op Nieuw-Guinea
gehouden volksstemming ongeldig te
verklaren. Volgens het actie-comité
hebben vele vooraanstaande figuren
het petitionnement getekend, onder
wie de vroegere gouverneur van het
eiland, dr. J. Plateel.
Hoewel de Verenigde Naties het
resultaat van de volksraadpleging
gisteren hebben behandeld en het
comité het eerste resultaat reeds aan
in New York protesterende Papoea
delegatie heeft bekendgemaakt, gaat
de haintekeninigenaetie voorlopig nog
door, zo vertelde het comitélid me
vrouw Th. Beun-Voorstad uit Veere.
De Papoea-delegatie wordt geleid
door de heer Nicolaas Jouwe, onder
het Nederlandse bewind een van de
weinige woordvoerders van de Pa
poea's.
Voorts maakt de heer Savor deel
uit van de Papoea-afvaardiging. Hij
heeft aan de Landbouwhogeschool te
Wageningen gestudeerd. De Papoea-
delegatie heeft verzocht de handte
keningenacties en de geldinzamelin
gen in Nederland voort te zetten.
(Postbus 245 in Eindhoven).