Rente tot 7%
Rijkspost
spaarbank
altijd safe!
Loesje
en Peter
Beste
waan
zinnige
wereld
ANTONO
HOE DE HOUTHAKKER
BOSWACHTER WERD
Ik wil
schrijven
met...
Lu u rc€rr;
In 1934
Geen tijd
Op het perron
MIJNS INZIENS
Johan Winkler
Minister Luns:
Protesten bij Brazilië niet noclig
Aga Khan
getrouwd
door
China wijst vier
Duitsers uit
15
DE STEM VAN WOENSDAG 29 OKTOBER 1969
15
Op een mooie zomerdag gingen
Loesje en Peter naar de slager. Ze
moesten langs de boerderij van boer
Jansen. Ze hoefden dam niet langs
de grote weg. Ja, Ja, want Loesje
en Peter woonden ve,r weg vatn het
dorp- Toen ze de boodschappentas
hadden renden ze weg, want ze
wisten dat er bij boei- Jansen een
jong veulen geboren w-as. Ja, en
daar was natuurlijk een grote be
langstelling voor. Ha, daar zagen zij
de boerderij al. Boer Jansen wist
dat ze zouden komen. Moeder had
gebeld.
Eindelijk waren ze er. Meteen,
vroegen ze waar het veulen was. Ja,
ja, willen jullie dat zo graag weten,
goed, kom maar mee, dan zal ik
jullie het veulen laten zien, zei boer
Jansen. Maar ik heb liever dat je
eerst even goedendag zegt. Goeden
dag, zeiden Peter en Loesje een
beetje verlegen. Toch waren ze een
beetje geschrokken.
Nu liepen ze naar de wei. Ach,
wat lief, zei Loesje die het veulen
ontdekt had. Nu zag Peter het ook.
Hoe oud is het? vroeg Peter. Twee
dagen, antwoordde de boer. Mogen
we het even aaien? Ja, maar pas
dan een beetje op want zijn moeder
duwt iedereen weg. Tja, dat merk
ten onze vrienden wel. Maar toch
hadden ze het één keer gewaagd.
Mogen we een ritje op het veulen?
Gerust, en de boer knikte. Hoi, dan
kunnen We op het veulen naar de
slager. Ja, dat doen we. Nee, nee,
daar komt niets van in. Je moet lo
pen, zei boer Jansen beslist. Jam
mer, zei Loesje en aaide het veulen
nog één keer over zijn kop.
Toen liepen ze de wei uit. Zullen
we naar de biggetjes gaan? Peter
knikte. Goed, vooruit dan maar.
Loesje wou een biggetje pakken,
maar Peter hield haar tegen. Dan
ruikt het hier nog viezer. want het
ruikt al zo vies. En gaf Loes een
duw zodat ze voorover in de mod
der viel. Help, gilde ze. Verschrikt
kwam de boerin aanhollen en hielp
haar er uit, pakte een borstel en be
gon Loesje af te boenen. Jij ruikt
r.u ook vies. Akelig joch. Gauw was
K klaar dat wel. Toen holde ze
naar de slager maar die was dicht.
Ja. want het was zes uur toen ze er
waren. Dus gingen ze maar naar
iiffi. Daar kregen ze straf en moes
ten alles vertellen. Toch was het een
leuke dag vonden ze.
Ansje Wilthagen (8 jaar)
Hoeven.
Laat jij dat allemaal toe?
Word jij dat dan nooit
moe?
Oorlogen, discriminatie
enzovoort.
Je weet toch, dat dat zo
niet hoort
En toch ga je door
domoor
Marianne Stofmcel
(14 jaar)
Roosendaal
Tonny Maas, Dreef 28, Made
wil graag corresponderen met
een jongen of meisje van 12 of
13 jaar, liefst uit de omgeving
Tilburg. De hobby's van Tonny
zijn suikerzakjes sparen en beat-
platen draaien, waarbij Liesbeth
List, Ramses Shaffy, de Beatles
en de Bee Gees de grote favo
rieten zijn.
EHie Eoreman, Mathenesserstr.
67a in Breda wil graag schrijven
wet een meisje van 13 jaar. Ellie
zit in de brugklas van de Mavo.
Zij vraagt of degene die haar
schrijft ook een pasfoto in wil
sluiten.
Tenslotte een verzoek van een
meisje dat eigenlijk niet in de
rubriek „Ik wil schrijven met..."
thuishoort, maar wat wij toch
wel willen plaatsen. Het briefje
nat wij toegestuurd kregen luidt
als volgt: Ik heet Anneiniek van
Jugt. Ik hou erg veel van kin-
nerkaarten. Als iemand nou kin-
nerkaarten over heeft die hij of
ril niet meer nodig heeft, stuur
je dan naar mij. Mijn adres luidt:
Bredaseweg 3, Rijsbergen.
Monique Vervest (7 jaar) Breda
In Zwitserland woonde een jongen
die Antono heette. Antono woonde
op een boerderij, aan de voet van
een berg. Hij dreef de koeien van zijn
vader. Dat had hij al drie jaar ge
daan. Zijn vader was trots op hem.
De mensen begroetten Antono als ze
hem zagen.
Op een dag kreeg vader Anton (zo
heette de vader van Antono) een bij
zondere brief. Daar stond in: Mijn
heer Anton, ik wil dat Uw zoontje
Antono 3 maanden bij mij als koeien
drijver komt.
Bevel van koning Ponpom.
Vader Anton keek bedroefd naar
zijn vrouw Rosa. Zij zei: we zullen
het toch moeten doen. Want de ko
ning heeft gezegd: als we het niet
doen moeten we f 100.000 gulden
betalen. En die hebben we niet.
Nu ja dan moet het maar zuchtte
vader Anton. We zullen hem morgen
met de wagen van Jasper naar de
koning brengen. En zo gebeurde het.
Antono die er niets vanaf wist vroeg
aan vader: waar gaan we naar toe
vader? Je moet voor drie maanden
naar koning Pompon. Die heeft een
koeiendrijver nodig.
O vader, huilde Antono, moet ik
nu echt naar koning Ponpom
Ja, zei vader. Maar als de koning al
een andere koeiendrijver heeft mo
gen we jou weer komen halen.
De koning stond al voor het paleis
te wachten. En zo werd Antono koei
endrijver van de koning. Maar dat
duurde niet lang. Want twee weken
later kreeg vader Anton weer een
brief.
En in die brief stond
U kunt Uw zoontje komen halen,
afz. Koning Ponpom en Antono.
Die avond gingen vader en moeder
Antono ophalen. De koning vondt wel
jammer dat Antono wegging. Maar
ja, niets aan te doen, beloofd is be
loofd.
Antono, vader en moeder mochten
die nacht bij de koning slapen. De
volgende morgen gingen ze blij te
rug met de auto. Thuis was er een
groot feest. Daarna leefden ze nog
lang en gelukkig.
Monique Jansen (9 jaar)
Bergen op Zoom.
(ADVERTENTIE)
Ria Geerts (6 jaar) Gilze
Er was eens een arme houthakker.
Het enige wat hij bezat waseen
hutje van boomstammen, een tafel,
een stoel,, en een oude verroeste
hakbijl. Op een winterochtend toen
het hard vroor gingen de houthakker
en zijn hond op stap om te k'ijken of
er dieren waren die hulp nodig had
den. De hond ging meestal vooruit.
Hij ging deze keer verder dan ge
woonlijk Opeens hoorde hij het ge
kerm van een hert. Hij ging op 't ge
luid af en kwam bij het dier dat hij
gehoord had. Het dier was 's nachts
toen het sliep vastgevroren. De hond
rende pijlsnel naar zijn baas. Toen
hij bij de houthakker kwam, trok hij
die flink aan zijn broek om mee te
gaan. De houthakker ging .nee maar
kon het hert niet alleen lostrekken
en liet de hond de boswachter halen.
Toen die een kwartier later (met de
hond natuurlijk) er was, trokken de
houthakker en de boswachter het hert
los. liet dier werd naar het boswach
tershuis gebracht en daar in een war
me deken gestopt. Het kon na een
week weer lopen.
De houthakker kreeg een pakketje
met 100 gulden, een medaille (die
hij de hond omhing) en niet te ver
geten een briefje waarin stond dat
er na dit geval besloten was om twee
boswachters te nemen en dat hij de
ontbrekende boswachter mocht zijn.
De houthakker werd boswachter en
leefde met zijn hond nog lang en
gelukkig.
Rob de Vries (10 jaar)
Breda.
Joke Verhoeve (10 jaar) Made
Marqke Luyken (7 jaar) Breda
fx-»:
DEN HAAG (ANP) Naar de
mening van minister Luns (Buitenl.
Zaken) zijn voorhands geen termen
aanwezig voor protesten in verband
met de politiek van de regering van
Brazilië ten opzichte van de Indi
anenbevolking.
Minister Luns heeft dit aan de
PARIJS (RTR) In Parijs is dins
dag het huwelijk gesloten tussen de
32-jarige Aga Khan, miljonair en
geestelijk leider van 20 miljoen Is
lamitische moslims en de 29-jarige
voormalige Britse mannequin, me-
Crichton-Stuart.
De besloten plechtigheid vond
plaats in de salon van de Parijse wo
ning van de Aga Khan en werd al
leen bijgewoond door familieleden en
vertegenwoordigers van de Isla
mieten.
De bruid, die voortaan de begum
Aga Khan zal heten, droeg een wit
zijden kleed dat speciaal voor haar
in Benares is gemaakt.
Tweedie Kamer meegedeeld in ant
woord op schriftelijke vragen van de
KVP-Kamerleden Westerterp en
Kleisterlee.
De door de regering van verschil
lende zijden ontvangen inlichtingen,
zo zegt de bewindsman, leveren geen
grond op voor de mening dat de Bra
ziliaanse regering een destructieve
politiek ten opzichte van de Indianen
bevolking voert. De aangelegenheid
blijft wel de volle aandacht van de
regering houden, waarbij zij zich
voortdurend op de hoogte laat stellen
van mogelijke ontwikkelingen.
In het antwoord wijst minister
Luns op een verklaring van de mini-
ter van Binnenlandse Za-ken van
Brazilië, waarin wordt gezegd dat
het beleid van de Braziliaanse re
gering gericht is op de bescherming
en behartiging van de belangen van
de Indianen, wier aantal naar Bra
ziliaanse schatting ongeveer 50.000
bedraagt. Het bedrijven van wreed
heden te-gen deze bevolkingsgroep
wordt, zo luidt de verklaring, streng
gestraft.
(ADVERTENTIE)
flns aller Luns is dus heel even
naar Bonn overgewipt. Ten eerste
om wellicht nog gauw van een voor
raadje goedkope marken te profite
ren, van vorige bezoeken overgehou
den en ten tweede om oud-collega
Willy Brandt de versierselen hij het
grootkrijs in de Orde van Oranje-
Nassau te overhandigen, waar deze
nog recht op bleek te hebbenzoiets
kostbaars aan echt goud en echte zijde
stuur je niet over de post.
Het zou me niet verbazen als Willy
Brandt na het tweede glas Moezel
niet toch maar die oude herinnering
van hem aan ons goede, grootkruisen
verstrekkende vaderland zal hebben
opgehaald. Een herinnering uit 1934
en dat was dus (ja, lieber Joseph, wo
bleiben die Zeiten") zo'n vijfendertig
jaar geleden.
In Duitsland regeerde toen zekere
Hitler en in Laren-Blaricum zekere
nu ja, laten we de naam van die
burgemeester maar niet noemen.
Socialistische jeugdgroepen uit al
lerlei landen hadden er een confe
rentie belegd. Daartoe behoorden ook
een paar jonge Duitsers, felle anti
nazi's en stuk voor stuk tijdig uit
Hitler-Duitsland uitgeweken. Een
hunner was Willy Brandt, toen 21
jaar oud. Wat er toen gebeurde, heeft
de huidige Duitse bondskanselier la
ter in zijn herinneringsboek „Mijn
weg naar Berlijn" heel precies ver
teld:
„Nauwelijks was de conferentie ge
opend of de politie greep in en arres
teerde alle buitenlandse deelnemers.
De burgemeester was voor dit schan
daal verantwoordelijk; het bleef he
laas niet het enige geval van kwa
lijke pluimstrijkerij tegenover het
machtige Derde Rijk, en van eigen
machtige handelingen tegenover
machteloze emigranten
En dan vertelt Brandt hij hezelf,
dank zij een Noors paspoort, aan de
uitlevering ontsnapte en naar het on
gevaarlijke België werd afgeschoven.
De overige jonge Duitse anti-nazi's
echter werden (door Nederlanders)
naar de Duitse grens geleid en daar
geboeid (ook door Nederlanders) aan
de Gestapo overgeleverd en dat be
tekende voor hen tuchthuis, concen
tratiekamp, dood.
Geen leuke herinnering en mis
schien heeft Willy Brandt haar na dat
tweede glas Moezel wijselijk toch
maar niet opgehaald. Want och, hij
althans leeft nog, hoewel hij (en nu
citeer ik mijn vriend ds. Ruitenberg,
die het geval elders ook heeft opge
haald) dat bepaald niet aan de Ne
derlandse gezangsdragers van toen
te danken heeft.
Jn het Drentse Reinen oefent de
rijkspolitie met traangasbommen en
rookbommen. Voor het geval u en ik
straks revolutie gaan maken. En alle
Ruinenaren ziek en bedwelmd en alle
koeien eveneens en klachten in Den
Haag. Zo stond het in de kranten en
je kon er ook lezen, dat de betrok
ken majoor over die klachten hoge
lijk verbaasd was.
Ik bewonder die man: zó in je
(uiteraard heilzame) werk te kunnen
opgaan dat je letterlijk geen tijd hebt
om aan je medemens en bijna zou
ik zeggen: je mede-koeien, maar dat
ware oneerbiedig te denken! Be
nijdenswaardig'.
J/aak, als er weer eens iemand her
dacht moet worden, is er ineens
dat half-trotse, half weemoedige ge
voel van: o ja, die heb ik óók nog
gekend of: die heb ik ooit nog eens
bij levenden lijve gezien.
Domela Nieuwenhuis, die zie ik
nog met zijn levensechte Christuskop
die rokerige vergaderzaal binnen
schrijden en ineens viel er een soort
gewijde stilte en er was een vrouw
die van haar stoel opstond en met
iets van devote aanbidding zijn kle
ren aanraakte.
Ja, en nu ze aan het herdenken zijn
gegaan, dat Speenhoff nu alweer een
eeuw geleden geboren werd, kan ik
ook van hem zeggen dat ik hem nog
bij zijn leven heb gezien. En gehóórd
natuurlijk, want hoe vaak liet de goe
de Bram Tuschinski de toen al ach
terop geraakte bard in 's hemelsnaam
maar weer eens de pauze van zijn
filmprogramma vullen!
Maar niet daarvan herinner ik mij
hem vooral wel van die ene keer
op het Haarlemse perron. Het was
's avonds tegen zes uur en de trein
naar Zandvoort aarzelde maar te ver
trekken. Ik zat in die trein bij het
coupéraampje en keek zonder te kij
ken naar buiten, tot mijn oog op dit
bank op het perron viel, waar weef
andere reizigers op een andere trein
zaten te wachten. En daaronder
Speenhoff: een in elkaar gezakte, uit
gebluste man, zijn verouderde kun
stenaarsflambard over zijn voorhoofd,
alsof hij niet meer wilde zien en
niet meer gezien wilde worden, naast
hem zwijgend onverschillig Cesarine,
zijn vrouw, die hij diezelfde avond
ergens in een achterafzaaltje in een
achterafdorp voor de zoveelste maal
als „mijne toekomstige weduwe" zou
aankondigen.
En als je één aanblik „tragisch"
zou kunnen noemen, dan was het deze
en nu ze hem herdenken ja, ook
hem heb ik dus nog in levenden lijve
gezien. Maar eigenlijk was hij toen al
dood.
PEKING (AFP) De vier West
duitsers, die vorige week in China
werden gearresteerd, zijn dinsdag
morgen met een speciaal vliegtuig
uit Peking vertrokken. Zij zijn uitge
wezen en werden onder militaif
escorte naar het vlegveld van Pekir
gebracht.
