Chili lacht
om de
revolutie
in vrijheid
LEVEN OP DE RAND VAN DE AFGROND
i
Populariteit blijft dalen
TOEKOMST
SOMBER
VOOR TED
KENNEDY
De veilige
manier
van sparen
j 1
Rijkspostspaarbank
altijd safe!
FREI MOET VOLGEND JAAR NAAR DE KIEZERS
MÊÊÊÊM
„Operation Giraffe"
in Kaapstad
MIJNS INZIENS
Johan Winkler
Populariteit
Transplantatie
hart en nieren
Oudste Engelse
automobilist
staakt autorijden
Vrouwen
Onvriendelijk
Pistolen Paultje
en dode hondjes
Weer beschuldiging
van Osservatore
tegen Nederlandse
Katechismus
-
(ti
-
door
Dood van een
uitgever (I)
Dood van een
uitgever (II)
7
DE STEM VAN WOENSDAG 1 OKTOBER 1969
9
(Door Richard Gott)
SANTIAGO De sneeuw is gesmolten op de bergen,
die Santiago omringen en de hellingen hebben nu een
groene kleur in plaats van het vale bruin, dat gedurende
de lange periode van droogte de overheersende kleur was.
Het einde van de winter is thans een waarschuwing voor de
regerende christen-democraten, dat zij nog net een jaar over
hebben, voordat zij ter verantwoording zullen worden geroepen
over hun zes jaren van regeren. Aangezien Chili Chili is
d.w.z. het meest verpolitiekte land van Latijns-amerika is de
campagne voor de presidentsverkiezingen van volgend jaar sep
tember reeds begonnen.
Eduardo Frei (links; werd in mei 1964 president van Chili.
Zijn nieuwe linkse revolutionair „credo" sloeg aan. „Revo
lutie in vrijheid" was zijn slogan. Hoe is het met die revo
lutie in 1969 Richard Gott reisde naar Chili om op die
vraag een antwoord te vinden.
In 1964 behaalde de Christen-De
mocraat Eduardo Frei 56 procent
van de stemmen, waarmee hij op
overtuigende wijze de kandidaat
van het Communistisch-Socialistisch
Verbond versloeg, Savadore Allen-
de, die slechts 39 procent van de
stemmen behaalde-
Hoewei Frei rechtser was dan
Allende, dachten vele waarnemers,
dat hij met zijn slogan van „revo
lutie in vrijheid", door eerlijke mid
delen datgene zou bereiken, dat
dat Castro naar men veronderstel
de op oneerlijke manier bereikt
had. Dit nieuwe linkse revolutio
naire geloof werd algemeen in La-
tijns-Amerika als de golf van de
toekomst beschouwd.
Vandaag lacht men in Chili om
de frase „revolutie in vrijheid"
De populariteit van de Christen-de
mocraten is duidelijk achteruitge
gaan: de partij is verdeeld en haar
meer radikale groeperingen zijn de
partij uitgestapt. Als er morgen
verkiezingen zouden worden gehou
den, dan zou de kandidaat van de
partij, Radomiro Tomic waarschijn
lijk niet verder komen dan de der
de plaats, hoewel er in een jaar
catuurlijik veel kan veranderen.
De geringe populariteit van de
partij in het land is moeilijk te ver
klaren, want tijdens Frei's rege
ringsperiode zijn er toch een aan
tal belangrijke veranderingen aan
gebracht en is veel van zijn ver
kiezingsprogramma verwezenlijkt
Ik sprak met Tomic in een van
de twee kleine kamers op de acht
ste verdieping van een gebouw in
het centrum van Santiago, die
dienst doen als verkiezingshoofd
kwartier. Hij was zojuist gekozen
tot officiële kandidaat na een lan
ge periode van aarzeling van zijn
kant. Tomic wordt beschouwd als
iemand, die links van Frei staat.
Tomic zegt met nadruk, dat het
falen van de regering van Frei om
een revolutie te bewerkstelligen,
te herleiden is tot het simpele feit,
dat „het programma voor de eco
nomische ontwikkeling (met uitzorv-
dering van de landbouwhervor
ming) niet alleen steunde op de be
staande kapitalistische en neo-ka-
pitalistische structuur, maar deze
in feite versterkte". Niet dat To
mic vijandig staat tegenover inves
teringen uit het buitenland. „Deze
zullen een belangrijke en positieve
rol spelen", vertelde hij, „zolang
zij samenvallen en parallel lopen
met de vitale belangen van het
land". Wat betreft het koper, dat
hoofdzakelijk door Amerikaanse
maatschappijen geëxploiteerd
wordt, en dat Chili 70 procent van
zijn buitenlandse deviezen ver
schaft, was Tomic duidelijker: „Hij
die het koper beheerst, beheerst
Chili", Dat moet reden genoeg zijn,
waarom Chili niet de directeuren
van buitenlandse maatschappijen
de beslissingen over een industrie
moet nemen, die van zo vitaal be
lang voor het land is. Maar er ls
nog een reden: Chili heeft geen an
dere grote bron van inkomsen,
waarmee het haar economische- en
CHILI
sociale on twikkelingsiplannen kan
bekostigen.
„Drie koperproduce-rende maat
schappijen ln Chili maakten verle
den jaar meer dan 150 miljoen
dollar winst. De belasting is reeds
van dat bedrag afgetrokken. Daar
om zijn we er voor om de voor
naamste koperproducerende maat
schappijen in Chili te nationalise
ren". Dit is het belangrijkste punt,
waarover Tomic anders denkt dan
president Frei. In 1964 bepleitte
Frei de „Chilenisering" van de ko
permijnen. Het was zijn socialis-
tisch-oommunistische rivaal, die
sprak over nationalisering. Frei's
oorspronkelijke doel was om de
hoeveelheid koper, die in Chili ge
raffineerd werd te verdubbelen en
om te zorgen, dat Chili invloed
kreeg bij de verkoop van de koper.
Omdat Frei ontevreden was over
het gebrek aan Chileense controle
over de twee grote mijnen van
Anaconda te Chuquicamata en El
Salvador, begon hij met een pro
ces van nationalisering in etappes.
Tot op zekere hoogte heeft deze
politiek de wind uit de zeilen van
Tomic genomen en van hen, die nu
meteen een totale nationalisatie
willen. Het gevaar voor Tomic ech
ter is de opkomst van de reactie
van rechts. Tomie zelf maakt zich
hier niet bezorgd over. Hij kon wel
eens gelijk krijgen, want het is he
lemaal niet zeker of „Don Jorge"
wel mee zal dingen. Zonder hem
hebben de rechtse partijen
geen schijn van kans. Zij zullen dan
net als in 1964 weer gedwongen
zijn om od de christen-democraten
te stemmen.
(Van onze correspondent in het
Midden-Oosten Eric Silver)
Rier, zei mijn gastheer van Yom
Kippur, begon het allemaal,
hit was Chamadia, een gemeen
schappelijke nederzetting op de
rotsachtige hellingen van de Beth
Shean-vallei. Het kent geen an
dere wet dan de wet van de grens.
De lucht is kurkdroog de wind
steekt iedere zomermiddag op,
(Je grond is onvruchtbaar. Maar
J™ "7 jaar gemengd bedrijf, heerst
'oer toch overvloed. De bomen zijn
stoter geworden, sproeiers houden
oe grasvelden groen en de jonge
vrouwen baren vele kinderen.
Wat hier begon was niet de zes-
oagse oorlog. Die eer kunnen an-
®re Nederzettingen voor zich opei
sen. Wat hier begon was de tweeja-
ige oorlog van de beschietingen en
til Inijnen' die een van Israels rus-
'gste grensstreken veranderd heeft
ot een van de gevaarlijkste,
tegen de vooravond van het jood-
e nieuwjaar, vier maanden na de
oriog, betrapte een jonge soldaat,
je met verlof thuiskwam, twee Ara-
eroP> dat zij dynamiet onder
huis van zijn ouders aanbrachten,
pn^ reeuwde een waarschuwing,
o: j Arabieren schoten hem dood.
ri„ '?}e hebben Chamadia en
omliggende Kibboetzim weinig
fust gekend.
Verleden week was het rustig,
aar feestdagen en hoogtijdagen
A™« altijd een uitdaging voor de
Irip-i1!™; '->e ei6'rste ontploffing
'udens de lunch op de dag
r V°m Kippur. de dag van ver
ADVERTENTIE
zoening. Het klonk mij in de oren aks
het dichtslaan van een deur.
De kibbutzniks wisten wel beter.
„Je ontwikkelt een soort zesde zin
tuig voor dit soort dingen", aldus de
bibliothecaresse, die hier twintig
jaar geleden uit Pensylvania naar
toe kwam. Dat gebeurde bij mij ook.
Tegen de avond toen de El-Fatah
weer met hun artilleriebeschietingen
van over de Jordaan vanaf de heu
vels van Gilead begon, kon ik de in
slagen van de granaten evengoed
als de beste van de kibbutzniks
thuis brengen. Die komt neer bij
Kafr Rupin twee kilometer naar het
zuiden. En die moet de gebeden te
Tirat Zvi hebben onderbroken, de
vrome kibboets, die daar vlak bij
ligt.
Boem, boem, boem. dat is de Is
raëlische artillerie, die terugvuurt.
Zij doen het altijd op grote schaal.
Kun je die lichtspoormunitie zien?
Het komt dlcmerbij. „Dat ls niet zo
mooi", zegt de man, die de kibboets-
fabriek beheerta Een Israëlisch ver
kenningsvliegtuig vliegt boven
ons. De lichten in de Jordaanse dorp
jes aan de overkant van de rivier
zijn uitgegaan.
zijn het ergste zegt iemand anders.
Niet dat ze zoveel schade veroorza
ken, maar zij hebben een afschuwe
lijk huilend geluid.
„Wat ik vervelend vind", zegt een
Engels meisje, dat hier drie jaar
geleden aankwam en in de kibboets
trouwde, ,je bent hier zo beperkt
ln je bewegingen. We kunnen niet
door de velden lopen of over de, wegen
als we dat willen. Je voelt je zo in
gesloten".
„De kinderen vinden dit ook, voegt
een vrouw met vier schoolgaande
kinderen hieraan toe. Een paar we
ken geleden gingen alle kinderen
van de kibboets op een schoolreisje
tiaar het meer van Galilea, maar
de enige keer, dat de meesten van
hun nu buiten de kibboets komen,
ls wanneer ze naar de middelbare
uchool gaan.
Ondanks alle uiterlijke kalmte
laat de constante activiteit haar spo
ren na bij de kibbutzniks. De tijd, die
nodig is voor de bewaking doet af
breuk aan de arbeidsprestaties, hoe
wel vrijwilligers uit de stad helpen
bij de nachtelijke bewaking. Ik deel
de een kamer met een zakenman uit
„Wat hier begon was niet de zesdaagse oorlog. Wat hier begon
was de tweejarige oorlog van de beschietingen en de mijnen...."
In Chamadia raakt niemand in pa
niek. De kinderen slapen in de schuil
plaatsen, waar ze iedere nacht door
brengen.
Een paar volwassenen volgen dit
voorbeeld, gewoonweg uit voorzich
tigheid of omdat zij eens verrast wer
den en geen risico's meer willen lo
pen. De meesten houden zich kalm
en letten scherp op.
Een paar verzamelen zich bij de
fabriek om naar het vuurwerk te
kijken. Een stuk of zes verzamelen
zich op het grasveld voor het huis
van mijn gastheer, en tellen de klap
pen en praten over het leven in de
frontlinie. De vrouw van mijn gast
heer verplaatst een kist, zodat die
niet in de weg staat als we naar de
verbindingsloopgraven moeten ren
nen.
„We slagen erin om kalm te blij
ven", zegt zij, „maar we zijn altijd
over onze toeren heen, nadat ze de
kibboets beschoten hebben. We ko
men er wel over heen, maar dat
kost iedere keer meer tijd".
De Russische Katyusha raketten
Tel-Aviv, die een week in Chamadia
doorbracht in een schema van de ro-
taryclub. De slapeloze naehiten vreten
aan de zenuwen.
Mijn tweede nacht in de kibboets
was er zo een. Er was verspreid ar
tillerievuur in de avond, maar even
na middernacht begon het mortier
vuur weer en werd gevolgd door het
geronk van Israëlische verkennings
vliegtuigen.
Voordat iemand in de velden kan
gaan werken of naar de visvijvers
kan gaan, controleert de grenspolitie
op mijnen en de sporen van infiltan-
ten. Het spel heeft zijn regels.
Volgens militaire bronnen heeft de
vijand zeven maal het vuur geopend
in de richting van kibbutzim in de
Beth Shean-vallei gedurende de nach
ten van zondag en maandag. Het
vuur werd drie maal beantwoord
door de Israëliërs geen van de
kibbutzim werd geraakt. Er waren
geen Israëlische slachtoffers. De oor
log heeft haar eigen taai.
(Copyright De Stern-The Guardian!
DEN HAAG (ANP) De vijf Ne
derlanders, die in drie Dafjes bezig
zijn aan de eerste monsterrit met
personenwagens rond Afrika, zijn bij
het verste punt, Kaapstad, aangeko
men. Ze zijn vorig jaar op 1 novem
ber onder het motto „Operation Gi
raffe" uit Amsterdam vertrokken en
hebben sindsdien bijna 40.000 km af
gelegd.
Ze passeerden kadavers in de barre
Nubische woestijn, zeulden de wagens
over rotsblokken naar de Ethiopische
hoogvlakte, boden keizer Haile Se
lassie sigaren aan en beklommen de
6.000 meter hoge Kilimandjaro.
Vandaag wordt de terugtocht aan
vaard door Angola, Kongo, Nigeria
en de Spaanse Sahara.
DENVER (AFP) In het militr ;r
hospitaal van Denver in de Ameri
kaanse staat Colorado zijn het hart
en de nieren van een man overge
plant op drie verschillende patiënten.
Alle patiënten maken het goed. Het
wa3 de 146ste harttransplantatie.
LONDEN (REUTER) De 93-
jarige Arthur Hawkins, de oud
ste Engelse automobilist, heeft
besloten het autorijden te staken
nadat hij bij een aanrijding ge
wond was geraakt.
Zijn commentaar was: „De
wegen zijn thans zo vol, dat het
onmogelijk is vroeg of laat niet
tegen iets op te rijden".
Hawkins heeft vierenveertig
jaar rijervaring.
WASHINGTON Er zijn nu tien weken voorbij gegaan sinds
het fatale ongeluk op Chappa Quiddick eiland maar de druk op
senator Edward Kennedy is eerder toegenomen dan verminderd.
Terwijl het gerechtelijk onderzoek en de lijkschouwing hangende
zijn, volgen de televisiecamera's hem overal waar hij gaat of staat,
verslaggevers en officieren van justitie achtervolgen hem hardnek
kig en de instituten voor opiniepeilingen meten zijn politieke ge
zondheid.
De uitslagen van deze instituten
zijn zo vernietigend, dat sommige
congresleden geloven dat hij mis
schien niet alleen van zijn ambities
om president te worden af zal zien,
maar van de politiek in het alge
meen, indien de stemming van het
publiek niet verandert.
Het meest recente onderzoek van
het Gallup-instituut, toont aan, dat
zijn aanhang teruggelopen is van 37
procent naar 31 procent sinds een
opiniepeiling, die onmiddellijk na zijn
televisie-toespraak, waarin hij voor
de natie verklaarde hoe Mary Jo
Kopechne omkwam, werd gehouden.
Hij is nu zowel door senator Muskie
hanger van Kennedy vertelde mij:
als door de vroegere vice-president
Humphrey ingehaald als de leidende
democratische kandidaat voor het
presidentschap.
Volgens dit onderzoek heeft Kenne
dy ln alle belangrijke gebieden en
in alle sectoren van de bevolking
aanhang verloren, maar zijn groot
ste verliezen leed hij in die groepen,
waar hij vroeger altijd het meest
populair was: vrouwen, jonge stem
mers, negers en hen. die weinig ont
wikkeling hebben.
Een verlies van zes procent in de
opiniepeiling mag niet veel lijken,
maar een vooraanstaande democra
tische congreslid en een trouw aan
hanger van Kennedy verelde mij:
,De tendens is voortdurend bergaf
waarts en ik ben bang, dat Teddy
het op zal moeten geven".
De pers behandelt Kennedy ook
niet vriendelijk, hetgeen natuurlijk
9?
(Van een onzer verslaggevers)
ALMELO „Pistolen Paultje", de
Amsterdamse wapenhandelaar Paul
C. Wilking, heeft een beloning uitge
loofd van vijfhonderd gulden voor
het opsporen van degene die in de
nacht van zondag op maandag in het
openbaar toilet aan de Arensdoorweg
te Almelo zes jonge hondjes heeft
doodgegooid.
niet tot zijn populairiteit bijdraagt.
Het tijdschrift „Life" zei, dat de se
nator „zich nu pas realiseerde, dat
er veel meer was, dat hij meteen na
het ongeluk had moeten vertellen"
Het wordt hoe langer hoe duide
lijker, dat Kennedy's politieke car
rière afgelopen is, als hij niet in het
openbaar de vragen beantwoordt, die
sinds de nacht van 18 iuli nog steeds
niet opgelost zijn.
(Copyright De Stern-The Guardian}
ROME (K.N.P.) In een ar
tikel, gewijd aan het geheim van
de kerk en handelend over de
pauselijke geloofsbelijdenis in
Eclesiam Suam, van 6 augustus
1964 en in zijn „Credo", van ju
ni 1968, komt Frederico Alessan-
drini terug op de Ned. Katechis
mus. In de Osservatore van 26
september schrijft de waarne
mend hoofdredacteur: „Paulus
VI bevestigt de objectieve wer
kelijkheid van het handelen van
God voor onze redding, en wel
op het ogenblik dat de weten
schappelijke exegese en de her
meneutiek te hulp geroepen
worden om de geloofsbelijdenis
der apostelen van zijn inhoud te
ontdoen: de maagdelijke ont
vangenis, de verrijzenis van
Christus' lichaam, zijn hemel
vaart, zijn wederkomst aan het
eind der tijden".
Deze punten werden b.v.
doodgezwegen in de nieuwe ka
techismus Er werd en wordt
nog over deze werkelijkheid ge
sproken als over uitdrukkings
vormen, die aangepast zijn aan
een bepaalde culturele sfeer, en
die dient te worden omgezet in
een cultureel totaal andere we
reld. Dat wil dus zeggen, te wor
den ontdaan van zijn geschied
kundige waarde.
Essentieel behoort tot het ge
loof, dat God te allen tijde in
de geschiedenis tussen heide
komt: gisteren, vandaag en mor
gen.
(ADVERTENTIE)
WÉ
Li!
b
SPAARBANK 1
SERIE- EN VOLGI
999-123:-
Uw spaarrekening is bekend oi 7
serie- en volgnummer. Vermeit N
op de formulieren voor inleg en
brieven, die u aan de Centrale
de Rijkspostspaarbank zendt.
De STA AT waarborgt de wlli
door de Rijkspostspaarbank v
tingen haar door ojkrachtens i J
tArt. 9 mm dt Postspaorba j
-
Er zijn 2300 vestigingen. Op de postkantoren kunt u
de hete dag terecht. Eert aantal déarvan is èetfs oak apvrijdagavond
den apatté openingstijden.
Zn een verre streek, van alle nieuws
uit eigen land verstoken, is het
altijd weer een wreed spel: wie (zo
zeg je tegen elkaarj zou er, als we
straks weer thuis zijn, van onze be
kenden nu, weer gestorven zijnEn
dan, als ik thuis haastig de kranten
doorbladerblijkt Bert Bak
ker te zijn heengegaan: op 57-ja-
rige leeftijd, vertellen ze, en daar
naast vermelden ze dan nog, haastig
en plichtmatig, een paar bijzonderhe
den. Dat het hier om een bekend uit
gever ging, directeur van de uitge
verij Bert Bakker/Daamen N.V. Dat
de overledene in zijn jonge jaren ge
dichten schreef. En dat hij het li
teraire maandblad „Maatstaf" in het
leven riep.
Een paar simpele bijzonderheden,
maar daarachter rijst, voor wie Bert
gekend hebben, het beeld op van
een uiterst boeiende persoonlijkheid.
Bert was van huis uit gereformeerd.
Ik herinner mij van hem nog een
jeugdvers over een dorpse avond
maalsviering door stoere, schriftge-
trouwe calvinistische boeren: ergens
waren die hem toen al vreemd, er
gens echter waren ze hem niettemin
vertrouwd. Zoals zoveel van depro
testants-christelijke dichters, die in
en rond „Opwaartse Wegen" hun
„derde reveil" dachten te beleven, is
Bert later naar wijder horizon door
gebroken; beslissend zijn ook voor
hem de oorlogsjaren geweest.
Aan zijn komst dankte hij zijn be
sliste verzetshouding, tegelijkertijd
echter ontdekte hij in en door het
verzet ook de „anderen", en zo heeft
hij dan na de oorlog de eerst nog ex
clusief „christelijke" uitgeverij Daa-
men een veel bredere basis verschaft,
„Daamen" werd „Bert Bakker/Daa
men" en die toevoeging van zijn el-
gen naam was kenmerkend voor het
zeer persoonlijke stempel, dat de als
uitgever zo geniale Bert op de oude
zaak zou drukken.
Het was geen vast stempelt
Bert was van een onrustige veelzij
digheid, die hem telkens weer in
nieuwe richtingen stuwde. Een man
als een wervelwind, een gedrevene.
Daarnaast: iemand die met een vol
gens de brave burger vreemde
hardnekkigheid bleef vasthouden aan
de zo vaak beschaamde en verloo
chende idealen van het verzet. De
jaarlijkse bevrijdingsnummers van
„Maatstaf" getuigden telkens weer
van die hardnekkigheid en van zijn,
door mannen als de dichter Charles
(prof. Nagel) gedeelde, verachting
voor ieder en alles wat die idealen
schond.
„Maatstaf", het enige door de uit
gever zelf geredigeerde literaire tijd
schrift, was Bakkers hartekind, en
trots: rond dit nu eens niet na
een paar jaargangen bezwijkende
maandblad groepeerde hij ,£ijn" au
teurs: de mannen en vrouwen die hij
eerbiedig bewonderde (Roland Holst,
Nijhoff, Vestdijk, Achterberg, Char
les) of die hij als eerste had ontdekt
(Wolkers, Marga Minco, Ellen War
mond, Neeltje Maria Min). Hier dan
betoonde hij zich een uitgever, die
nu eens méér was dan iemand die
maar afwacht tot er weer een
manuscript in de bus ploft. Bakker
heeft de Nederlandse letterkunde
van na de oorlog helpen „maken".
^ijn fonds weerspiegelde zijn be
weeglijke nerveuze persoonlijk
heid: wat zich eigenlijk naast elkaar
niet verdroeg, was hier nochtans
verenigd Munks preken naast de
libertijnse vrijmoedigheid van een
herschreven Duizend en één nacht,
Bakhuizen van den Brinks kerkge
schiedenis, naast commissaris Voor-
dewinds eindeloze vertelsels.
Achteraf kan men zich, wanneer men
nagaat wat Bert in heel die veel
zijdigheid zoal op de Nederlandse
boekenmarkt heeft gebracht, slechts
verwonderen over de werkkacht,
door hem daarbij aan de dag gelegd.
Want Bert, de nerveus-bezetene,
placht fel te leven, hij kon van opge
wonden leeflust bruisen, hij kon zijn
vrienden tegelijk verbazen en ont
stellen vanwege zijn ongeremde greep
naar alles wat zijn levensdorst be
loofde, te lessen.
Zo heb ook ik hem gekend, voor
al op die avontuurlijke autoreis, dit.
wij vlak na de oorlog door het (tot
zijn bevrediging) verwoeste Duits
land op weg naar Denemarken maak
ten waar wij het werk van de ver-
zetspredikant Kaj Munk voor Ne
derland gingen „veroveren".
Wat een reis! Bert die van harte
bereid en in staat was elke „mof' af
te tuigen die niet in de houding
sprong toen hij in een zielige Dussel-
dorpse bar het Noorse volkslied het
spelen (de angstige pianist die 't niet
kende, speelde toen Ases dood maar),
Bert die heel diep boog, toen wij van
aangezicht tot aangezicht stonden te
genover de weduwe van de vermoor
de Munk, Bert die op de terugreis
van Kopenhagen, nog zwaar „beno
men van een doorwaakte nacht,
achter het stuur ineens de halve Mat-
thauspassion ging zingen en zo waar
met ook nog iets anders dan alleen
maar benevelde tranen in het oog.
Een man als een wervelwind! Geen
vaste ster! Wel een komeet, verras
send en verrukkend tijdens zijn veel
te korte loop. De ziekte die Anton
van Duinkerken sloopte en doodde,
heeft ook Bert gesloopt en gedood.
Mijn hemel een paar procenten
slechts op onze maanreizen en oor-
logsbegrotingen bespaard, en de
slecht gesubsidieerde wetenschap zoU
haar misschien nog iets éérder on-»
der de knie hebben kunnen krijgen,
Voor Anton en Bert helaas te laat.
