Het lange sterven van Bala Krishnan WEGENWACHT VAN DE TOEKOMST: FIETSER OF HELIKOPTERPILOOT? *n Kille zomeravond. Nasser wringt zich in allerlei bochten 3C Dimplex Bed nr 38 De helft Of Op de stoep Gedierte Ongemerkt Een toetje Brommer Vluchtstrook STRATEGIE MYTHE ALBERT SPEER: Ik wilde Hitier vermoorden9 DE STEM VAN ZATERDAG 13 SEPTEMBER 1969 (Van onze speciale verslaggever) Tijdens mijn verblijf in „Beatitudes", 6 tropisch-hete dagen vol schokkende ellende, miserabele wanhoop en ook bijna boven menselijk moedig optimisme, heb ik nergens zoveel tijd door gebracht als in die drie lange, lage hutten aan de rand van het grote middenveld. Ik weet nog niet, waarom. Ik had nooit een mens zien sterven, ik wist niet wat het was. In die drie lange hamboe- hutten heb ik het sterven gezien, bijna honderdvoudig. In een be dompte sfeer van scherpe reuk, broeierig, met vaak alleen het gezoem van schaamteloze vliiegen en het gerommel van ongewas sen varkens op zoek naar etensresten en gras achter de doorzichtige wanden. In dit gedeelte van „Beatitudes", op nog geen 100 meter van het kinderschooltje, en voorbij een smalle haag van bijna frivole bloemen, die ze „Every Day Marriage" noemen, wordt dagelijks gestorven. Drie bamboebarakken. Mannen en vrouwen apart, de melaatsen ook. Propere interieurs, granie ten vloeren, aan weerszijden van het middenpad gammele stalen bedden, ooit geschonken door paus Paulus VI. Al de eerste avond na mijn aankomst werd ik erheen ge bracht. Het laatste sterfgeval, vertelde Frans Schlooz, was eergisteren geweest. „Een jonge Hindoe, open tbc. Zijn laatste wens was, dat de zusters hem een mooi kleed zou den aantrekken, voordat zijn lijk naar de Hindu Cemetry in de stad zou worden gebracht. Hij wilde ook, dat al zijn vrienden in de hut voor één keer hetzelfde eten zou den krijgen als de Father, als ik. Dat hebben ze vandaag gehad, vier Nederlandse voedselpakket ten". We liepen de hutten door, ieder een kreeg van Frans Schlooz een muntstukje van 10 paises (5 cent) vanwege onze komst. De man op bed nr. 38 was blijven liggen. Hij zweefde al veertien dagen tussen leven en dood. Hij zou de volgen de zijn, die temidden van zijn 57 lotgenoten zou moeten sterven. Frans Schlooz voelde zijn pols, zwak en onregelmatig, bij iedere ademhaling trok zijn totaal ver magerde lichaam samen. De volgende morgen vroeg ik de administratie-afdeling van „Beatitudes" zijn naam op te zoeken. Hij heette Bala Krishnan, ongeveer 55 jaar. Hindoe. Op 21 juni 1968 was hij bewusteloos aan getroffen in het Central Railway Station van Madras en hier afge leverd. Verdere gegevens ontbra ken, van verwanten was niets be kend. Sinds vorig jaar had hij voort durend gevochten tegen de dood, soms waren er een paar woorden over zijn lippen gekomen. Hij bleek ook Engels te spreken, waaruit men de conclusie had ge trokken, dat Bala Krishnan ooit had behoord tot de betere stan den- In de vrouwenhut lagen er 18. Stuk voor stuk uitgeleefd, opge teerd, van de straat geraapt, toen ze in elkaar gestort waren. Oud jes met bijna gebroken oigen, ook jonge meisjes. Kapot gegaan aan de bedelarij, verhongerd, letterlijk doodziek, vaak in de steek gela ten door een man, of te gronde gegaan aan de vaak laatste, wan hopige inkomstenbron in deze krioelende stad: de prostitutie. Frans Schlooz streek ze over hun haar, maakte grapjes in het Tamil, gaf muntjes weg. De vrouw op bed 29 begon hartver scheurend te krijsen, ze kreeg ge regeld toevallen. Iemand van en kele bedden verder smeet haar een paar blikken water in het ver trokken gezicht. Na enkele minu ten kwam ze weer tot zichzelf, hij gen'1. akelig lachend. Iedere dag komen er, met een door Fiat geschonken busje, twee nonnen van de Missionaries of Charity uit de stad om de mensen in het Destitute Home te verzor gen, soms vergezeld van een handvol novicen. Ze hebben een kleine, primitieve keuken waar de maaltijden worden klaargemaakt en ze werken onafgebroken tot diep in de avond. Eenmaal per week gaat zr. An drea, Duitse, afkomstig uit Frei- Xlet bijgaande verhaal van de stervende Krishnan en zijn vele lot- genoten is het vervolg op de eerste indrukwekkende kennis making met pater Frans Schlooz, de zwoeger in de sloppen van Madras, in De Stem van verleden week zaterdag. Hoe komen uitgebluste mense lijke wrakken als Bala Krishnan hier op deze pauselijke bedden, meestal hun sterfbed, terecht? Sister dr. Andrea vertelde me, dat de ziekenhuizen in Madras wel eens hopeloze gevallen laten bezorgen, maar het merendeel komt rechtstreeks van de straat, letterlijk uit de goot. Frans Schlooz trok ooit 's nachts met een handkar door de donkere slums, op zoek naar stervenden. Later sloot hij een even banale als menslievende overeenkomst met dc duizenden riksjakoelies, die 24 uur van de dag in touw zijn met hun gammele trapkarretjes cn als aasgieren attent op een rendabele prooi: voor iedere dood zieke last, die zij in „Beatitudes" afleveren, ontvangen ze een be loning van 2 rupees (een gulden). Ik heb het meegemaakt dat Frans Schlooz 's nachts driemaal gewekt werd, omdat er weer ie mand voor zo'n klusje contant be taald wilde worden. Franz Schlooz aan het bed van Bala Krishnan, daags voor diens dood. burg, al 10 jaar in India, waar ze haar artsendiploma haalde, de bedden langs om de vaak onge neeslijke patiënten te onderzoeken. Ze vertelde me: „Gemiddeld vijf tig procent slepen we erdoor. De ze maand is het heel rustig ge weest, we hadden nog maar zes sterfgevallen. Nummer 38 zal de Een bevrijdend spuitje van zr. Peter Clever. avond niet meer halen". De Missionaries of Charity, in 1950 opgericht door de wereldbe kende Mother Teresa, in Albanië geboren, om te werken in de slums van Calcutta hebben nu in India 33 tehuizen en al meer dan 500 zusters. Zij leggen een vierde gelofte af: uitsluitend in dienst te zijn van de armsten der armen. Eind 1965 vestigden enkele Sisters zich in Madras, in de armenwijk Rayapuram, waar zij een tehuis voor kreupele en ongewenste kin deren oprichtten. Het zou een verhaal op zichzelf kunnen zijn, deze oude pastorie met zijn vier vertrekken, waarin 73 armzalige kleintjes worden ver zorgd. Op uitnodiging van zr. An drea, die nu overste is over het kleine convent („ik ben de enige buitenlandse"), zijn we er op een morgen gaan kijken. Er liepen en kropen half-verlamde schepseltjes rond, er lagen bewegingsloze kleintjes onder de veranda, 14 ba- bies („gisteravond werden er nog twee hier op de stoep gelegd") kregen de fles; vijf kinderen wa ren deze week gestorven. De aan koop van dit tehuis werd voor de helft (f 50.000,-) bekostigd door de Duitse Misereoractie, de andere helft nam het stadsbestuur van Madras voor zijn rekening. Rijke Indische families en ondernemin gen („meestal Hindoes of Mos lims") staan borg voor de exploi tatie van het geheel. Ook het Destitute Home van Frans Schlooz, dat kortgeleden helemaal door de Missionaries of Charity werd overgenomen, „leeft"5 uit sluitend van giften. De Catholic Relief Service in de Verenigde Staten waarom heeft Neder land daar geen equivalent voor?? heeft praktisch de gehele voed selvoorziening, hoofdzakelijk rijst, tarwe en melkpoeder, op zich ge- hui men „We hebben gemiddeld twintig tot dertig opnamen per maand", zei zuster Peter Clever, een vriendelijk klein nonnetje uit Bombay, al 2 jaar samen met zuster Mary Virginia 14 tot 16 uur per dag onafgebroken belast met de verzorging van de patiënten in het Destitute Home. Het was twee dagen voor mijn vertrek naar Europa 's middags rond vijf uur. Ze kwam juist met een pan terug uit de keuken, waarin ze de injectiespuiten had gesteriliseerd. „Bijna allemaal krijgen ze een maal per dag een injectie. Multi- vitamine of penicilline. Het helpt tegen de pijn of ze knappen er li chamelijk van op. Verschillende patiënten zijn aan deze spuitjes verslaafd geraakt, het is voor hen een soort dope. We hebben een paar mannen, die wel driemaal per dag een multivitamine-injec- tie nodig hebben. Gewoon om in een pijnloze roes te kunnen blij ven. Verder werk ik ook veel met pijnstillende tabletten en normale aspirines". Zuster Peter Clever ging de bedden langs. Tientallen malen drong de scherpe naald een men selijke huid binnen, ook Bala Krishnan kreeg nog een paar cc's penicilline in zijn opgegeven body onder de deken met de Schotse ruit. Street cases, straatgevallen, die anders wellicht al lang dood waren geweest. Ik heb me meer maals afgevraagd, of het wel zin vol is om op deze manier het uit zichtloze leven van al deze aange spoelde individuën kunstmatig te rekken. Twee dagen, soms twee jaar. Ik weet het niet, maar hun honger naar een bevrijdend spuit je maakte me vaak koud. Ik keek naar de uitdeling van het avondeten. Elf meisjes en vrouwen, uit de buitenwijk Peram- bur, een vroegere parochie van Frans Schlooz, sleepten de grote gamellen vol rijst en melk naar de lange hutten. Ze helpen hier dagelijks, elke middag nadat de novicen weer naar Rayapuram zijn terug gebracht om in het „Home for Crippled and Unwan ted Children" te werken. In de hutten heerste een fabelachtige discipline: wie nog van zijn bed kon komen, haalde eerst de por ties voor zijn verlamde buurman af en voorzag daarna zichzelf. Mensen, die zelf hun voedsel niet meer aan de mond konden krijgen, werden door anderen geholpen. Zodra de lucht van de hete rijst tot buiten was doorgedrongen, kwamen ook de eerste honden de hutten binnen. Tientallen weldoor voede, brutale gluipers, die zich door niemand lieten verjagen en gulzig onder de bedden doorkro pen op zoek naar afval. Ik denk er sterk over, de hele troep af te maken met een injectie had Frans Schlooz me een paar dagen eer der gezegd. Ook de raven kwamen van het dak, de smalle ezels hiel den op met grazen, de varkens knorden venijnig langs de wanden. Alles had honger, mens en dier. Een wreed tafereel, dat zich vier maal per dag in en rond het Destitute Home pleegt te herhalen Bala Krishnan, die ze op 21 ju ni 1968 stervende op het Central Railway Station in Madras had den opgeraapt, blies zijn laatste restje adem uit op woensdagmor gen om 7.14 uur. Zijn blinde buur man, die hem altijd had verzorgd len meestal zijn pols vast had overdag, had niets gemerkt. Zus ter Peter Clever vond hem dood, toen ze de hut binnenkwam. Bala Krishnan had het anderhalve dag langer gehouden dan de dokter had voorspeld. Het bekend wor den van zijn heengaan werd In de hutten zonder emoties ondergaan. Om 7.45 uur werd de zinken kist uit de loods gehaald, die „Beati tudes" enkele jaren geleden voor het transport van stoffelijke over schotten aanschafte. Bala Krish- nans klamme gezicht, nog inge logde melk van de vorige avond fe zijn korte baardje, werd .loongeveegd. De jonge novicen legden zijn tevreden lichaam in de kist, ergens In een hoek bego een oude Hindoe plotseling een soort klaagzang aan te heffen. Het was de enige reactie. Om 5 uur precies, iedere dag, zou een vrachtwagen van de Dienst Ge meentewerken bij „Beatitudes" voorbijkomen. Om te vragen, of er nog lijken waren. Ditmaal zou Frans Schlooz weer een vrachtje hebben. (Van een onzer verslaggevers) BREDA De ANWB zegt van zichzelf dat h(j ondanks zijn respectabele leeftijd van 86 jaar nooit mijlpalen heeft geplaatst, doch uitsluitend wegwijzers met daarop heel secuur in kilometers aangegeven afstanden. „Ofschoon we meer geporteerd zijn voor praat- dan voor mijlpalen, kan nu toch niet worden ontkend dat de Wegenwacht zo'n mijlpaal heeft bereikt", aldus de ANWB. Men heeft deze wek in de krant kunnen lezen welk cijfer op deze blauw-wit gebiesde mijlpaal staat: 1.000.000. Een getal dat het ledenbe stand van het gehele hulpkorps weer geeft. De Wegenwacht is na 23 jaar groot geworden. En als we de ANWB mogen gelo ven zal er mettertijd nog eens een Mort gele reus hulpbiedend langs Neerlands autowegen benen. In een speciale Wegenwachtbrochure „een eresaluut aan één miljoen leden" urar \de ontwikkelingsgang van de ww bekeken. Van de eerste zeven uarley Davidson-Liberators met zij span, waarvan de dofgroene oorlogs uur plaatsmaakte voor helgeel, tot net landelijk net van 14 WW-stations niet een bezetting van 430 man. die «Sr Wor?' veI"wacht dit jaar een hana e„ keer dg helpende hand zullen bieden. hlu;?ar "hensaat verder: de ANWB wat vrijblijvend „men moge „ons vergeven, maar we willen denkoe^S e?en aan de kosten Nno i r ln de verdere toekomst. E bestaan er geen plannen onze 14 stations te voorzien van WW-lan- ceerinrichtingen voor bijzonder ur gente gevallen, maar verre van on mogelijk is de kans op toekomstige droppings uit kleine vliegtuigen of helicopters, zo stelt men toch ook weer niet zó vrijblijvend. Overbekend is de machine van de rijkspolitie, die het verkeer in het oog houdt. „Juist zoals thans reeds de SAS-bemanningen in hun wit-oranje Porches de wegenwacht pechmeldin- gen toespelen, kan ook de vliegende waarnemer via de eigen verkeerscen- trale waarschuwen dat er op die en die hoogte kennelijk iets is misge gaan in de file. De vraag is alleen: hoe kom je daar zo vlug mogelijk? Misschien uit de lucht, misschien ook wel per oud-vaderlandse fiets. Want nu al blijkt sinds enkele jaren bij eindeloos fileverkeer de brommer voor de wegenwacht het enige bruik bare vervoermiddel bij het verle nen van assistentie op de Zeeland- brug. „Zo zie je maar weer dat de „W" niet voor niets in de naam ANWB bewaard is gebleven. De instanties, wier werkterrein zich uitstrekt tot de openbare weg, de autosnelweg incluis, zullen alleen in de grootst mogelijk samenwerking hun specifieke verkeerstaak kunnen volbrengen, gelooft de ANWB. „Toepassing van gesloten tv-cir- cuits voor de observatie van kritische kilometers in het vaderlandse wegen net is zeker mogelijk. De monitor kan een plaats vinden in de wegstations, die in de toekomst de huidige WW- stations wellicht zullen gaan vervan gen. Daar wonen de opzichters van rijkswaterstaat, de bemanning van ambulances, de rijkspolitie en de we genwacht eendrachtig samen, zij het ieder met specifieke taken en be voegdheden", „De een volgt op de beeldbuis het gedrag van de verkeersdeelnemers, de ander interesseert zich in het bij zonder voor de toestand van het weg dek en de wegenwacht stelt bovenal belang in die paar stilstaande auto's op de vluchtstrook." Over de vluchtstrook gesproken u weet wel, dat stuk weg naast de rijbaan, dat tijdens het filerijden zo uitnodigend leeg is de ANWB ziet er een grote toekomst voor. „Veel meer dan thans nog zal de vlucht strook straks soelaas moeten bieden. Zolang die nog toegankelijk is res pectievelijk door een snelle pechver- helping toegankelijk kan worden ge maakt kan men zich een drop pingssysteem voorstellen vanuit een ouderwets autootje van het geslacht, zoals Andersen het al moest hebben gekend. „Dankzij de binnengekomen mel dingen en de observatie van het weg- vak weet de verkeerswacht in het station precies wat er aan mankracht nodig is, waaruit de panne bestaat en met welk gereedschap elk afzonder- lijk pechgeval het snelste kan worden verholpen." Men zou bijna vermoe- den dat tv-filmpjes met poppen als „International Rescue" de makers van dit futuristische ANWB-werkje par ten hebben gespeeld. Waarom dat niets verandert Om dat nog steeds iedereen zijn uil een valk waant en zijn rijgereedschap een statussymbool. Mede daardoor zullen de heren autofabrikanten, vol gens de ANWB, altijd wel weer eens voor het blok komen. Ook in de po pulaire prijsklassen eisen we pittige motoren en glanzend koetswerk, maar we vergeten de harde concurrentie strijd; fabrikanten denken op pro- duktiekosten te kunnen besparen, waardoor meer dan eens de voorde ligste oplossing de kostbaarste is ge bleken. Voor de kwaliteitscontroleurs in de automobielindustrie zijn de maan- en vrijdagen nog steeds hoog tijdagen. Daarom weet de wegenwacht, dat hij voorlopig niet overbodig zal zijn. Daarom ook durft men gerust in de brochure te schrijven, dat het natuur lijk het beste zou zijn wanneer we, met de wegwerp-auto tevens onze statusopvattingen na gebruik vaalt- waarts konden vervoeren". Maar An- dré Citroen heeft daarmee zijn hoofd al gestoten. Hij speelde met de ge dachte aan een uitgestrekt net van depots, waar auto-eenheden „en bloc" snel konden worden verwisseld. Niet meer op reparatie wachten, gewoon de voortrein eronder uit met de mo tor, een nieuwe of gerevideerde er voor in de plaats en rijden maar. „André had echter buiten de in we zen nog zo aartsconservatieve auto mobilist gerekend. Die klampte zich liever wenend vast, aan zijn bloed eigen kapotte voortreintje mama ze willen me m'n treintje afnemen, snik, snik, dan genoegen te nemen met het net gebruikte remplace- exemplaar van buurman, die alleen maar van achteren in mekaar zit". Dankzij het conservatisme bij de automobilist kan de ANWB kennelijk aan progressieve toekomstbespiege lingen doen. He» futurisMsche gedeel te iron u- wordt dan ook besloten met een voorbeeld van hoe het straks zal gaan. In een stations rayon blijken drie voertuigbestuur ders niets te besturen te hebben, zo dat zij veilig met de handen in het haar kunnen zitten. Een dieselmotor vertoont kuren, een personenauto heeft een defect electrisch circuit en nummer drie is een auto met lekke band, waarvan de bestuurster de krik niet kan hanteren en waarbij boven dien komt dat de reserveband niet te gebruiken is. De verkeerswacht verdeelt de ta ken, ieder kiest het gereedschap dat hij denkt nodig te hebben de pech vogels hebben via de praatpaal onge veer aangegeven wat hun vehikels mankeren en samen klimmen drie wegenwachten in de auto. Eén voor één worden ze afgezet, de wagen blijft na dropping van nummer drie in de buurt circuleren om hem ook weer het eerst te kunnen opnemen. Een lekke band is tenslotte een fluit je van een cent, niet waar Geza menlijk gaan die twee nu naar de zo even nog pier-dode auto, die nu al weer gonst als een welgedaan insect. Nummer één zit volop temidden van verstuivers en andere gedemonteerde dieseltechnieken en glundert wanneer zijn beide collega's hem een handje komen helpen. Drie vliegen in één klap geslagen. Terwijl misschien daarboven op de glimmende maan iemand wanhopig zit te sleutelen aan de verlamde poot van een landingsvoertuig, komt een wegenwacht langs een duistere weg tot de ontdekking, dat een bijna on bestuurbaar geworden karretje weer een echte auto zal kunnen worden als ze d'r maar een stel nieuwe schok- brekers onder zetten PIM GAANDERSE Het Destitute Home, drie hutten met 100 bedden van paus Paulus, waarop Hindoes, Moslims en christenen heengaan met het ge loof in een nieuw en beter leven, is in de menselijke mierenhoop Madras een instituut van de Uiterste Medemenselijkheid. Het lost niets op in een overbevolkte, straatarme stad, waar het dage lijks moet wemelen van de do den. Maar wie het betrekkelijk geluk heeft, tijdig te worden op geraapt door een riksjarijder die f 1,- aan hem of haar wil ver dienen, heeft bij Frans Schlooz fifty-fifty kans op een langer leven en kan in ieder geval re kenen op een zo menselijk mo gelijk sterven. Misschien is dat niets, misschien alles. Ik weet het antwoord niet. Wat hier gedaan wordt, laat zich niet beredeneren. Het stijgt uit boven de nuchtere waardering, dat arme sodemie ters, die vaak jaren in de ergste verhongering en vernedering heb ben geleefd. In „Beatitudes" een welverzorgd levenseinde wordt ge garandeerd. Alsof het om een soort toetje ging, waarop ze niet meer hadden durven hopen. Fiets of helikopter? Tekening uit Wegenwachtbrochure „Een eresaluut aan één miljoen leden". (Van onze correspondent) KEMBALL BEIROET In drie golven vielen Egyptische straalja gers donderdag bij wijze van vergel ding voor de recente Israëlische aan val op Egyptisch grondgebied, Is raëlische stellingen in het zuiden en in het midden van de Sinai aan. Het kostte Egypte, volgens Tel Aviv elf vliegtuigen. Gisteren volgde boven dien weer een Israëlische tegenaan val. De Egyptische woordvoerder zei, dat de vergeldingsaanval gelanceerd was „als antwoord op de herhaalde vijandelijke aanvallen op onze posi ties". De snelheid van het antwoord van Egypte is ongetwijfeld bedoeld om aan te tonen, dat Israels vergel- dingspolitiek de Egyptenaren niet afschrikt en alleen maar een reactie uitlokt. Ongetwijfeld wilde Nasser graag laten zien aan de Arabische staten, dat de IsraNlische aanval geen nadelig effect had gehad op het moreel, en de strijdvaardigheid van zijn eigen troepen. Of zij daar van overtuigd zullen zijn, is een an dere zaak. Wat de Egyptische luchtaanval ook bereikt mag hebben, deze Ara bische staten zullen zich ongetwijfeld afvragen, waarom er gedurende de gehele aanval der Israëli's, die tien uur duurde, geen Egyptische vlieg tuigen op het toneel verschenen, en hoe de Israëli's in staat waren ge weest om twintig kilometer zee over te steken, meer dan 50 kilometer het binnenland in te dringen en daarna terug te keren naar hun ba sis zonder verliezen te hebben ge leden, op één vliegtuig na. De Egyptenaren hebben daarom de grootste moeite gedaan om het klaarblijkelijke falen van hun strijd macht om de Israëlische aanval het hoofd te bieden, te verklaren. Een woordvoerder verklaarde deze week dat de Israëlische aanval tot doel had om het Egyptische opperbevel ertoe te brengen, haar strijdkrach ten te gaan „verspreiden naar afge legen gebieden". Maar hij zei, dat ze niet in die val zouden lopen. De Egyptenaren hebben gezegd, dat zij van nu af aan, de tijd en de plaats zullen kiezen voor hun aanvallen op de Israëli's. De luchtaanvallen van donderdag kunnen beschouwd wor den als een poging om deze strate gie toe te passen. Desalniettemin weerspiegelt het duidelijke succes van de Israëlische aanval op schrikbarende wijze de onvoorbereidheid van de Egyptische strijdkrachten, die „zo goed" door de Russen getraind waren. De poli tieke redacteur van het officiële Egyptische nieuwsbureau, die een paar weken geleden vroeg „waar is de mythe van het onoverwinnelijke Israëlische leger gegleven?" zal zich evenals de meeste Arabieren nu wel afvragen, wat er geworden is van die glanzende Mig straaljagers en bommenwerpers, die Rusland sinds de juni-oorlog geleverd had. Iets, wat president Nasser en Is- raëls andere buren niet ontgaan zal zjjn, is het feit, dat Israël zich zeker genoeg voelde om de aanvallen van deze week te ondernemen zonder de zeer snelle en superieure Phantom 4 straaljagers, die door de Verenig de Staten geleverd gaan worden. Als de Egyptische luchtmacht niet eens haar eigen grondgebied kan beschermen, dan zullen Syrië, Irak en Jordanië willen weten in hoever re zij op de Egyptenaren kunnen re kenen, als de volgende ronde komt. (Copyright The Guardian-De Stem) BONN (RTR) Hitiers minister van Bewapening, Albert Speer, be weert dat hij tegen het einde van de oorlog de „Führer" in diens onder grondse bunker in Berlijn door ver gassing om het leven heeft willen brengen. Hij schrijft dat in zijn memoires die in afleveringen door de Hamburg- se krant „Die Welt" worden gepubli ceerd. (ADVERTENTIE) Ook buiten het stookseizoen kan het soms gemeen kil zijn. Neem daarom een Dimplex elektrische radiator (thermostatisch geregeld en met olie gevuld). Veilig en volmaakt regelbaar. En... de zuinigste! Vraag dokumentatieby: Nerim N.V., Korte Kalkhaven 9, Dordrecht. Tel.: 01850-42311

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1969 | | pagina 9