Het lange sterven van Bala Krishnan
WEGENWACHT VAN DE TOEKOMST:
FIETSER OF HELIKOPTERPILOOT?
*n Kille zomeravond.
Nasser
wringt
zich in
allerlei
bochten
3C Dimplex
Bed nr 38
De helft
Of
Op de stoep
Gedierte
Ongemerkt
Een toetje
Brommer
Vluchtstrook
STRATEGIE
MYTHE
ALBERT SPEER:
Ik wilde Hitier
vermoorden9
DE STEM VAN ZATERDAG 13 SEPTEMBER 1969
(Van onze speciale verslaggever)
Tijdens mijn verblijf in „Beatitudes", 6 tropisch-hete dagen vol
schokkende ellende, miserabele wanhoop en ook bijna boven
menselijk moedig optimisme, heb ik nergens zoveel tijd door
gebracht als in die drie lange, lage hutten aan de rand van het
grote middenveld. Ik weet nog niet, waarom. Ik had nooit een mens
zien sterven, ik wist niet wat het was. In die drie lange hamboe-
hutten heb ik het sterven gezien, bijna honderdvoudig. In een be
dompte sfeer van scherpe reuk, broeierig, met vaak alleen het
gezoem van schaamteloze vliiegen en het gerommel van ongewas
sen varkens op zoek naar etensresten en gras achter de doorzichtige
wanden. In dit gedeelte van „Beatitudes", op nog geen 100 meter
van het kinderschooltje, en voorbij een smalle haag van bijna
frivole bloemen, die ze „Every Day Marriage" noemen, wordt
dagelijks gestorven.
Drie bamboebarakken. Mannen
en vrouwen apart, de melaatsen
ook. Propere interieurs, granie
ten vloeren, aan weerszijden van
het middenpad gammele stalen
bedden, ooit geschonken door paus
Paulus VI. Al de eerste avond na
mijn aankomst werd ik erheen ge
bracht.
Het laatste sterfgeval, vertelde
Frans Schlooz, was eergisteren
geweest. „Een jonge Hindoe, open
tbc. Zijn laatste wens was, dat de
zusters hem een mooi kleed zou
den aantrekken, voordat zijn lijk
naar de Hindu Cemetry in de stad
zou worden gebracht. Hij wilde
ook, dat al zijn vrienden in de hut
voor één keer hetzelfde eten zou
den krijgen als de Father, als ik.
Dat hebben ze vandaag gehad,
vier Nederlandse voedselpakket
ten".
We liepen de hutten door, ieder
een kreeg van Frans Schlooz een
muntstukje van 10 paises (5 cent)
vanwege onze komst. De man op
bed nr. 38 was blijven liggen. Hij
zweefde al veertien dagen tussen
leven en dood. Hij zou de volgen
de zijn, die temidden van zijn 57
lotgenoten zou moeten sterven.
Frans Schlooz voelde zijn pols,
zwak en onregelmatig, bij iedere
ademhaling trok zijn totaal ver
magerde lichaam samen.
De volgende morgen vroeg ik
de administratie-afdeling van
„Beatitudes" zijn naam op te
zoeken. Hij heette Bala Krishnan,
ongeveer 55 jaar. Hindoe. Op 21
juni 1968 was hij bewusteloos aan
getroffen in het Central Railway
Station van Madras en hier afge
leverd. Verdere gegevens ontbra
ken, van verwanten was niets be
kend.
Sinds vorig jaar had hij voort
durend gevochten tegen de dood,
soms waren er een paar woorden
over zijn lippen gekomen. Hij
bleek ook Engels te spreken,
waaruit men de conclusie had ge
trokken, dat Bala Krishnan ooit
had behoord tot de betere stan
den-
In de vrouwenhut lagen er 18.
Stuk voor stuk uitgeleefd, opge
teerd, van de straat geraapt, toen
ze in elkaar gestort waren. Oud
jes met bijna gebroken oigen, ook
jonge meisjes. Kapot gegaan aan
de bedelarij, verhongerd, letterlijk
doodziek, vaak in de steek gela
ten door een man, of te gronde
gegaan aan de vaak laatste, wan
hopige inkomstenbron in deze
krioelende stad: de prostitutie.
Frans Schlooz streek ze over
hun haar, maakte grapjes in het
Tamil, gaf muntjes weg. De
vrouw op bed 29 begon hartver
scheurend te krijsen, ze kreeg ge
regeld toevallen. Iemand van en
kele bedden verder smeet haar
een paar blikken water in het ver
trokken gezicht. Na enkele minu
ten kwam ze weer tot zichzelf, hij
gen'1. akelig lachend.
Iedere dag komen er, met een
door Fiat geschonken busje, twee
nonnen van de Missionaries of
Charity uit de stad om de mensen
in het Destitute Home te verzor
gen, soms vergezeld van een
handvol novicen. Ze hebben een
kleine, primitieve keuken waar de
maaltijden worden klaargemaakt
en ze werken onafgebroken tot
diep in de avond.
Eenmaal per week gaat zr. An
drea, Duitse, afkomstig uit Frei-
Xlet bijgaande verhaal van de stervende Krishnan en zijn vele lot-
genoten is het vervolg op de eerste indrukwekkende kennis
making met pater Frans Schlooz, de zwoeger in de sloppen van Madras,
in De Stem van verleden week zaterdag.
Hoe komen uitgebluste mense
lijke wrakken als Bala Krishnan
hier op deze pauselijke bedden,
meestal hun sterfbed, terecht?
Sister dr. Andrea vertelde me,
dat de ziekenhuizen in Madras
wel eens hopeloze gevallen laten
bezorgen, maar het merendeel
komt rechtstreeks van de straat,
letterlijk uit de goot. Frans
Schlooz trok ooit 's nachts met
een handkar door de donkere
slums, op zoek naar stervenden.
Later sloot hij een even banale
als menslievende overeenkomst
met dc duizenden riksjakoelies,
die 24 uur van de dag in touw zijn
met hun gammele trapkarretjes
cn als aasgieren attent op een
rendabele prooi: voor iedere dood
zieke last, die zij in „Beatitudes"
afleveren, ontvangen ze een be
loning van 2 rupees (een gulden).
Ik heb het meegemaakt dat
Frans Schlooz 's nachts driemaal
gewekt werd, omdat er weer ie
mand voor zo'n klusje contant be
taald wilde worden.
Franz Schlooz aan het bed van Bala Krishnan, daags voor diens dood.
burg, al 10 jaar in India, waar ze
haar artsendiploma haalde, de
bedden langs om de vaak onge
neeslijke patiënten te onderzoeken.
Ze vertelde me: „Gemiddeld vijf
tig procent slepen we erdoor. De
ze maand is het heel rustig ge
weest, we hadden nog maar zes
sterfgevallen. Nummer 38 zal de
Een bevrijdend spuitje van zr. Peter Clever.
avond niet meer halen".
De Missionaries of Charity, in
1950 opgericht door de wereldbe
kende Mother Teresa, in Albanië
geboren, om te werken in de
slums van Calcutta hebben nu in
India 33 tehuizen en al meer dan
500 zusters. Zij leggen een vierde
gelofte af: uitsluitend in dienst te
zijn van de armsten der armen.
Eind 1965 vestigden enkele Sisters
zich in Madras, in de armenwijk
Rayapuram, waar zij een tehuis
voor kreupele en ongewenste kin
deren oprichtten.
Het zou een verhaal op zichzelf
kunnen zijn, deze oude pastorie
met zijn vier vertrekken, waarin
73 armzalige kleintjes worden ver
zorgd. Op uitnodiging van zr. An
drea, die nu overste is over het
kleine convent („ik ben de enige
buitenlandse"), zijn we er op een
morgen gaan kijken. Er liepen en
kropen half-verlamde schepseltjes
rond, er lagen bewegingsloze
kleintjes onder de veranda, 14 ba-
bies („gisteravond werden er nog
twee hier op de stoep gelegd")
kregen de fles; vijf kinderen wa
ren deze week gestorven. De aan
koop van dit tehuis werd voor de
helft (f 50.000,-) bekostigd door de
Duitse Misereoractie, de andere
helft nam het stadsbestuur van
Madras voor zijn rekening. Rijke
Indische families en ondernemin
gen („meestal Hindoes of Mos
lims") staan borg voor de exploi
tatie van het geheel. Ook het
Destitute Home van Frans
Schlooz, dat kortgeleden helemaal
door de Missionaries of Charity
werd overgenomen, „leeft"5 uit
sluitend van giften. De Catholic
Relief Service in de Verenigde
Staten waarom heeft Neder
land daar geen equivalent voor??
heeft praktisch de gehele voed
selvoorziening, hoofdzakelijk rijst,
tarwe en melkpoeder, op zich ge-
hui men
„We hebben gemiddeld twintig
tot dertig opnamen per maand",
zei zuster Peter Clever, een
vriendelijk klein nonnetje uit
Bombay, al 2 jaar samen met
zuster Mary Virginia 14 tot 16 uur
per dag onafgebroken belast met
de verzorging van de patiënten in
het Destitute Home. Het was
twee dagen voor mijn vertrek
naar Europa 's middags rond vijf
uur. Ze kwam juist met een pan
terug uit de keuken, waarin ze de
injectiespuiten had gesteriliseerd.
„Bijna allemaal krijgen ze een
maal per dag een injectie. Multi-
vitamine of penicilline. Het helpt
tegen de pijn of ze knappen er li
chamelijk van op. Verschillende
patiënten zijn aan deze spuitjes
verslaafd geraakt, het is voor hen
een soort dope. We hebben een
paar mannen, die wel driemaal
per dag een multivitamine-injec-
tie nodig hebben. Gewoon om in
een pijnloze roes te kunnen blij
ven. Verder werk ik ook veel met
pijnstillende tabletten en normale
aspirines".
Zuster Peter Clever ging de
bedden langs. Tientallen malen
drong de scherpe naald een men
selijke huid binnen, ook Bala
Krishnan kreeg nog een paar cc's
penicilline in zijn opgegeven body
onder de deken met de Schotse
ruit. Street cases, straatgevallen,
die anders wellicht al lang dood
waren geweest. Ik heb me meer
maals afgevraagd, of het wel zin
vol is om op deze manier het uit
zichtloze leven van al deze aange
spoelde individuën kunstmatig te
rekken. Twee dagen, soms twee
jaar. Ik weet het niet, maar hun
honger naar een bevrijdend spuit
je maakte me vaak koud.
Ik keek naar de uitdeling van
het avondeten. Elf meisjes en
vrouwen, uit de buitenwijk Peram-
bur, een vroegere parochie van
Frans Schlooz, sleepten de grote
gamellen vol rijst en melk naar
de lange hutten. Ze helpen hier
dagelijks, elke middag nadat de
novicen weer naar Rayapuram
zijn terug gebracht om in het
„Home for Crippled and Unwan
ted Children" te werken. In de
hutten heerste een fabelachtige
discipline: wie nog van zijn bed
kon komen, haalde eerst de por
ties voor zijn verlamde buurman
af en voorzag daarna zichzelf.
Mensen, die zelf hun voedsel niet
meer aan de mond konden krijgen,
werden door anderen geholpen.
Zodra de lucht van de hete rijst
tot buiten was doorgedrongen,
kwamen ook de eerste honden de
hutten binnen. Tientallen weldoor
voede, brutale gluipers, die zich
door niemand lieten verjagen en
gulzig onder de bedden doorkro
pen op zoek naar afval. Ik denk
er sterk over, de hele troep af te
maken met een injectie had Frans
Schlooz me een paar dagen eer
der gezegd. Ook de raven kwamen
van het dak, de smalle ezels hiel
den op met grazen, de varkens
knorden venijnig langs de wanden.
Alles had honger, mens en dier.
Een wreed tafereel, dat zich vier
maal per dag in en rond het
Destitute Home pleegt te herhalen
Bala Krishnan, die ze op 21 ju
ni 1968 stervende op het Central
Railway Station in Madras had
den opgeraapt, blies zijn laatste
restje adem uit op woensdagmor
gen om 7.14 uur. Zijn blinde buur
man, die hem altijd had verzorgd
len meestal zijn pols vast had
overdag, had niets gemerkt. Zus
ter Peter Clever vond hem dood,
toen ze de hut binnenkwam. Bala
Krishnan had het anderhalve dag
langer gehouden dan de dokter
had voorspeld. Het bekend wor
den van zijn heengaan werd In de
hutten zonder emoties ondergaan.
Om 7.45 uur werd de zinken kist
uit de loods gehaald, die „Beati
tudes" enkele jaren geleden voor
het transport van stoffelijke over
schotten aanschafte. Bala Krish-
nans klamme gezicht, nog inge
logde melk van de vorige avond
fe zijn korte baardje, werd
.loongeveegd. De jonge novicen
legden zijn tevreden lichaam in
de kist, ergens In een hoek bego
een oude Hindoe plotseling een
soort klaagzang aan te heffen.
Het was de enige reactie. Om 5
uur precies, iedere dag, zou een
vrachtwagen van de Dienst Ge
meentewerken bij „Beatitudes"
voorbijkomen. Om te vragen, of
er nog lijken waren. Ditmaal zou
Frans Schlooz weer een vrachtje
hebben.
(Van een onzer verslaggevers)
BREDA De ANWB zegt van
zichzelf dat h(j ondanks zijn
respectabele leeftijd van 86 jaar
nooit mijlpalen heeft geplaatst,
doch uitsluitend wegwijzers met
daarop heel secuur in kilometers
aangegeven afstanden. „Ofschoon
we meer geporteerd zijn voor
praat- dan voor mijlpalen, kan nu
toch niet worden ontkend dat de
Wegenwacht zo'n mijlpaal heeft
bereikt", aldus de ANWB.
Men heeft deze wek in de krant
kunnen lezen welk cijfer op deze
blauw-wit gebiesde mijlpaal staat:
1.000.000. Een getal dat het ledenbe
stand van het gehele hulpkorps weer
geeft. De Wegenwacht is na 23 jaar
groot geworden.
En als we de ANWB mogen gelo
ven zal er mettertijd nog eens een
Mort gele reus hulpbiedend langs
Neerlands autowegen benen. In een
speciale Wegenwachtbrochure „een
eresaluut aan één miljoen leden"
urar \de ontwikkelingsgang van de
ww bekeken. Van de eerste zeven
uarley Davidson-Liberators met zij
span, waarvan de dofgroene oorlogs
uur plaatsmaakte voor helgeel, tot
net landelijk net van 14 WW-stations
niet een bezetting van 430 man. die
«Sr Wor?' veI"wacht dit jaar een
hana e„ keer dg helpende
hand zullen bieden.
hlu;?ar "hensaat verder: de ANWB
wat vrijblijvend „men moge
„ons vergeven, maar we willen
denkoe^S e?en aan de kosten
Nno i r ln de verdere toekomst.
E bestaan er geen plannen onze
14 stations te voorzien van WW-lan-
ceerinrichtingen voor bijzonder ur
gente gevallen, maar verre van on
mogelijk is de kans op toekomstige
droppings uit kleine vliegtuigen of
helicopters, zo stelt men toch ook
weer niet zó vrijblijvend.
Overbekend is de machine van de
rijkspolitie, die het verkeer in het
oog houdt. „Juist zoals thans reeds de
SAS-bemanningen in hun wit-oranje
Porches de wegenwacht pechmeldin-
gen toespelen, kan ook de vliegende
waarnemer via de eigen verkeerscen-
trale waarschuwen dat er op die en
die hoogte kennelijk iets is misge
gaan in de file. De vraag is alleen:
hoe kom je daar zo vlug mogelijk?
Misschien uit de lucht, misschien
ook wel per oud-vaderlandse fiets.
Want nu al blijkt sinds enkele jaren
bij eindeloos fileverkeer de brommer
voor de wegenwacht het enige bruik
bare vervoermiddel bij het verle
nen van assistentie op de Zeeland-
brug. „Zo zie je maar weer dat de
„W" niet voor niets in de naam
ANWB bewaard is gebleven.
De instanties, wier werkterrein zich
uitstrekt tot de openbare weg, de
autosnelweg incluis, zullen alleen in
de grootst mogelijk samenwerking
hun specifieke verkeerstaak kunnen
volbrengen, gelooft de ANWB.
„Toepassing van gesloten tv-cir-
cuits voor de observatie van kritische
kilometers in het vaderlandse wegen
net is zeker mogelijk. De monitor kan
een plaats vinden in de wegstations,
die in de toekomst de huidige WW-
stations wellicht zullen gaan vervan
gen. Daar wonen de opzichters van
rijkswaterstaat, de bemanning van
ambulances, de rijkspolitie en de we
genwacht eendrachtig samen, zij het
ieder met specifieke taken en be
voegdheden",
„De een volgt op de beeldbuis het
gedrag van de verkeersdeelnemers,
de ander interesseert zich in het bij
zonder voor de toestand van het weg
dek en de wegenwacht stelt bovenal
belang in die paar stilstaande auto's
op de vluchtstrook."
Over de vluchtstrook gesproken
u weet wel, dat stuk weg naast de
rijbaan, dat tijdens het filerijden zo
uitnodigend leeg is de ANWB ziet
er een grote toekomst voor. „Veel
meer dan thans nog zal de vlucht
strook straks soelaas moeten bieden.
Zolang die nog toegankelijk is res
pectievelijk door een snelle pechver-
helping toegankelijk kan worden ge
maakt kan men zich een drop
pingssysteem voorstellen vanuit een
ouderwets autootje van het geslacht,
zoals Andersen het al moest hebben
gekend.
„Dankzij de binnengekomen mel
dingen en de observatie van het weg-
vak weet de verkeerswacht in het
station precies wat er aan mankracht
nodig is, waaruit de panne bestaat en
met welk gereedschap elk afzonder-
lijk pechgeval het snelste kan worden
verholpen." Men zou bijna vermoe-
den dat tv-filmpjes met poppen als
„International Rescue" de makers van
dit futuristische ANWB-werkje par
ten hebben gespeeld.
Waarom dat niets verandert Om
dat nog steeds iedereen zijn uil een
valk waant en zijn rijgereedschap
een statussymbool. Mede daardoor
zullen de heren autofabrikanten, vol
gens de ANWB, altijd wel weer eens
voor het blok komen. Ook in de po
pulaire prijsklassen eisen we pittige
motoren en glanzend koetswerk, maar
we vergeten de harde concurrentie
strijd; fabrikanten denken op pro-
duktiekosten te kunnen besparen,
waardoor meer dan eens de voorde
ligste oplossing de kostbaarste is ge
bleken. Voor de kwaliteitscontroleurs
in de automobielindustrie zijn de
maan- en vrijdagen nog steeds hoog
tijdagen.
Daarom weet de wegenwacht, dat
hij voorlopig niet overbodig zal zijn.
Daarom ook durft men gerust in de
brochure te schrijven, dat het natuur
lijk het beste zou zijn wanneer we,
met de wegwerp-auto tevens onze
statusopvattingen na gebruik vaalt-
waarts konden vervoeren". Maar An-
dré Citroen heeft daarmee zijn hoofd
al gestoten. Hij speelde met de ge
dachte aan een uitgestrekt net van
depots, waar auto-eenheden „en bloc"
snel konden worden verwisseld. Niet
meer op reparatie wachten, gewoon
de voortrein eronder uit met de mo
tor, een nieuwe of gerevideerde er
voor in de plaats en rijden maar.
„André had echter buiten de in we
zen nog zo aartsconservatieve auto
mobilist gerekend. Die klampte zich
liever wenend vast, aan zijn bloed
eigen kapotte voortreintje mama
ze willen me m'n treintje afnemen,
snik, snik, dan genoegen te nemen
met het net gebruikte remplace-
exemplaar van buurman, die alleen
maar van achteren in mekaar zit".
Dankzij het conservatisme bij de
automobilist kan de ANWB kennelijk
aan progressieve toekomstbespiege
lingen doen. He» futurisMsche gedeel
te iron u- wordt dan ook
besloten met een voorbeeld van hoe
het straks zal gaan. In een stations
rayon blijken drie voertuigbestuur
ders niets te besturen te hebben, zo
dat zij veilig met de handen in het
haar kunnen zitten. Een dieselmotor
vertoont kuren, een personenauto
heeft een defect electrisch circuit en
nummer drie is een auto met lekke
band, waarvan de bestuurster de krik
niet kan hanteren en waarbij boven
dien komt dat de reserveband niet te
gebruiken is.
De verkeerswacht verdeelt de ta
ken, ieder kiest het gereedschap dat
hij denkt nodig te hebben de pech
vogels hebben via de praatpaal onge
veer aangegeven wat hun vehikels
mankeren en samen klimmen drie
wegenwachten in de auto. Eén voor
één worden ze afgezet, de wagen
blijft na dropping van nummer drie
in de buurt circuleren om hem ook
weer het eerst te kunnen opnemen.
Een lekke band is tenslotte een fluit
je van een cent, niet waar Geza
menlijk gaan die twee nu naar de zo
even nog pier-dode auto, die nu al
weer gonst als een welgedaan insect.
Nummer één zit volop temidden van
verstuivers en andere gedemonteerde
dieseltechnieken en glundert wanneer
zijn beide collega's hem een handje
komen helpen. Drie vliegen in één
klap geslagen.
Terwijl misschien daarboven op de
glimmende maan iemand wanhopig
zit te sleutelen aan de verlamde poot
van een landingsvoertuig, komt een
wegenwacht langs een duistere weg
tot de ontdekking, dat een bijna on
bestuurbaar geworden karretje weer
een echte auto zal kunnen worden als
ze d'r maar een stel nieuwe schok-
brekers onder zetten
PIM GAANDERSE
Het Destitute Home, drie hutten
met 100 bedden van paus Paulus,
waarop Hindoes, Moslims en
christenen heengaan met het ge
loof in een nieuw en beter leven,
is in de menselijke mierenhoop
Madras een instituut van de
Uiterste Medemenselijkheid. Het
lost niets op in een overbevolkte,
straatarme stad, waar het dage
lijks moet wemelen van de do
den. Maar wie het betrekkelijk
geluk heeft, tijdig te worden op
geraapt door een riksjarijder die
f 1,- aan hem of haar wil ver
dienen, heeft bij Frans Schlooz
fifty-fifty kans op een langer
leven en kan in ieder geval re
kenen op een zo menselijk mo
gelijk sterven. Misschien is dat
niets, misschien alles. Ik weet het
antwoord niet. Wat hier gedaan
wordt, laat zich niet beredeneren.
Het stijgt uit boven de nuchtere
waardering, dat arme sodemie
ters, die vaak jaren in de ergste
verhongering en vernedering heb
ben geleefd. In „Beatitudes" een
welverzorgd levenseinde wordt ge
garandeerd. Alsof het om een
soort toetje ging, waarop ze niet
meer hadden durven hopen.
Fiets of helikopter? Tekening uit
Wegenwachtbrochure „Een eresaluut
aan één miljoen leden".
(Van onze correspondent)
KEMBALL BEIROET In drie
golven vielen Egyptische straalja
gers donderdag bij wijze van vergel
ding voor de recente Israëlische aan
val op Egyptisch grondgebied, Is
raëlische stellingen in het zuiden en
in het midden van de Sinai aan. Het
kostte Egypte, volgens Tel Aviv elf
vliegtuigen. Gisteren volgde boven
dien weer een Israëlische tegenaan
val.
De Egyptische woordvoerder zei,
dat de vergeldingsaanval gelanceerd
was „als antwoord op de herhaalde
vijandelijke aanvallen op onze posi
ties". De snelheid van het antwoord
van Egypte is ongetwijfeld bedoeld
om aan te tonen, dat Israels vergel-
dingspolitiek de Egyptenaren niet
afschrikt en alleen maar een reactie
uitlokt. Ongetwijfeld wilde Nasser
graag laten zien aan de Arabische
staten, dat de IsraNlische aanval
geen nadelig effect had gehad op
het moreel, en de strijdvaardigheid
van zijn eigen troepen. Of zij daar
van overtuigd zullen zijn, is een an
dere zaak.
Wat de Egyptische luchtaanval
ook bereikt mag hebben, deze Ara
bische staten zullen zich ongetwijfeld
afvragen, waarom er gedurende de
gehele aanval der Israëli's, die tien
uur duurde, geen Egyptische vlieg
tuigen op het toneel verschenen, en
hoe de Israëli's in staat waren ge
weest om twintig kilometer zee over
te steken, meer dan 50 kilometer
het binnenland in te dringen en
daarna terug te keren naar hun ba
sis zonder verliezen te hebben ge
leden, op één vliegtuig na.
De Egyptenaren hebben daarom
de grootste moeite gedaan om het
klaarblijkelijke falen van hun strijd
macht om de Israëlische aanval het
hoofd te bieden, te verklaren. Een
woordvoerder verklaarde deze week
dat de Israëlische aanval tot doel
had om het Egyptische opperbevel
ertoe te brengen, haar strijdkrach
ten te gaan „verspreiden naar afge
legen gebieden". Maar hij zei, dat
ze niet in die val zouden lopen. De
Egyptenaren hebben gezegd, dat zij
van nu af aan, de tijd en de plaats
zullen kiezen voor hun aanvallen op
de Israëli's. De luchtaanvallen van
donderdag kunnen beschouwd wor
den als een poging om deze strate
gie toe te passen.
Desalniettemin weerspiegelt het
duidelijke succes van de Israëlische
aanval op schrikbarende wijze de
onvoorbereidheid van de Egyptische
strijdkrachten, die „zo goed" door
de Russen getraind waren. De poli
tieke redacteur van het officiële
Egyptische nieuwsbureau, die een
paar weken geleden vroeg „waar is
de mythe van het onoverwinnelijke
Israëlische leger gegleven?" zal zich
evenals de meeste Arabieren nu wel
afvragen, wat er geworden is van
die glanzende Mig straaljagers en
bommenwerpers, die Rusland sinds
de juni-oorlog geleverd had.
Iets, wat president Nasser en Is-
raëls andere buren niet ontgaan zal
zjjn, is het feit, dat Israël zich zeker
genoeg voelde om de aanvallen van
deze week te ondernemen zonder de
zeer snelle en superieure Phantom
4 straaljagers, die door de Verenig
de Staten geleverd gaan worden.
Als de Egyptische luchtmacht niet
eens haar eigen grondgebied kan
beschermen, dan zullen Syrië, Irak
en Jordanië willen weten in hoever
re zij op de Egyptenaren kunnen re
kenen, als de volgende ronde komt.
(Copyright The Guardian-De Stem)
BONN (RTR) Hitiers minister
van Bewapening, Albert Speer, be
weert dat hij tegen het einde van de
oorlog de „Führer" in diens onder
grondse bunker in Berlijn door ver
gassing om het leven heeft willen
brengen.
Hij schrijft dat in zijn memoires
die in afleveringen door de Hamburg-
se krant „Die Welt" worden gepubli
ceerd.
(ADVERTENTIE)
Ook buiten het
stookseizoen kan het soms
gemeen kil zijn. Neem
daarom een Dimplex
elektrische radiator
(thermostatisch geregeld
en met olie gevuld).
Veilig en volmaakt
regelbaar. En... de
zuinigste!
Vraag dokumentatieby:
Nerim N.V.,
Korte Kalkhaven 9,
Dordrecht.
Tel.: 01850-42311