Commentaar OEFENEN Ruimtevaart zonder geestelijke doping onmogelijk EEG-landen hebben elkaar niets te verwijten GENERAAL EDZ. DE VRIES (LUCHTVAARTGENEESKUNDE) BELGIË EN DE - UITGESTELDE - INVOERING VAN DE B.T.W. DR. CORN. VERHOEVEN: Sport ondergewaardeerd Vakbeweging kan niet kiezen p.P.R.-voorzitter Jurgens is boos. Op de leiding van het N.K.V. Mr. Jur- gens verwijt de katholieke (en christelijke) vakbeweging, dat zij de politieke bewustwording van de massa onvoldoende stimuleren en zich te weinig kritisch opstellen ten aanzien van de beleidsdaden van het kabinet- de Jong. VOEDSEL BARRIèRES INVRIEZEN LANGE DUUR ROBOTS? DE STEM VAN ZATERDAG 13 SEPTEMBER 1969 21 N PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEIL NGEN PEILNGEN PEIUNGEN'PgLINGEN ..JONGEN PE^U ;5gIL1(sjGEN PEILINGEN PEILI EILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILIIGEN PEILINGEN PE^INGEN^ PEILINGEN PEIUNGEN PEIUNGEN ^IUINGEN PEILI PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN JEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEIL NGEN PEIL NGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEIl PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEIILINGEN PEILINGtN kuliinlfcin reit •je „doen" bijna allemaal aan sport, de ministers uit het kabinet de Jong. "De indruk bestaat echter, dat deze ministeriële sportiviteit eerder voor komt uit bezorgdheid over eigen gewicht en lijn dan uit werkelijke liefde voor de sport. Dit kabinet (de voorgangers trouwens ook niet) voert im mers geen actief sportbeleid. Sport en spel zijn nog steeds sluitposten van de begroting. Wat niet is, kan nog komen. Zeker nu de Ned. Sportfederatie deze week plannen bekend heeft gemaakt om de sport mede tot inzet te maken van de komende verkiezingsstrijd. De N.S.F. zal zelf een sportnota uitbrengen. Met die nota in de hand zal dan aan de politieke partijen worden ge vraagd: Wat doen jullie nu eigenlijk voor de sport? Die vraag zal hopelijk niet alleen gesteld worden bij de Tweede Kamer verkiezingen. Ook op provinciaal en gemeentelijk niveau wordt de sport dikwijls ondergewaardeerd Wat ons betreft wordt de sport daarvan bij alle komende verkiezingen mede toetssteen voo1- de daadwerkelijke be langstelling der politieke partijen voor hef welzijnsbeleid. Daarvan is de sport immmers een bijzonder belangrijk onderdeel. Mr. Jurgens heeft gelijk. Maar evenzeer ongelijk. Juist is het verwijt, dat de christelijke vakbeweging in Nederland op dit moment niet in de voorhoede te vinden is van de diverse groeperingen, die ijveren voor een wezenlijk andere maatschappij-structuur. Maar het is niet fair daaruit te concluderen, dat de christelijke vakbeweging tevreden zou zijn met de gang van zaken van het ogenblik. Mr. Jurgens wil dat de vakbeweging kiest. Duidelijk kiest. Maar voor wie? Voor links? Maar wat is links dan? Maandenlang wordt er nu al ge sproken over een progressieve concentratie, ledereen schijnt precies 'te weten wat er moet gebeuren, ledereen ter linkerzijde weet echter ook, dat de eigen opstelling de enig juiste is. Daarom gebeurt er niets. Daarom zal er ook niets gebeuren, zolang bij links het gelijk krijgen belangrijker wordt geacht dan het tot een vergelijk komen. De vakbeweging heeft jarenlang verbeten moeten vechten om de ar beiders het hun toekomende deel van de welvaartstoename te bezorgen. De arbeider van vandaag weet wat hij heeft en nog kan verwachten. Wil men van hem belangstelling verwachten voor een andere maatschappij, dan zal men hem duidelijk moeten maken hoe die andere, betere wereld straks zal functioneren. Die duidelijkheid heeft links nog niet kunnen geven. Ook mr. Jurgens niet. ^yELKE resultaten de „bezetting" van de Oirschotse hei door scholieren zal hebben, is nu nog niet bekend. Hopelijk zal de mi nister terugkomen op zijn besluit, alweer een mooi stuk landschap aan de vernietiging prijs te geven. Als dit niet zo is, hebben in elk geval een aantal jonge mensen de gelegenheid gehad, dank zij deze protestactie, even kennis te maken met dat landschap en daarmee de kans er voorgoed verliefd op te worden. Gewoonlijk moeten zo'n ondernemingen, een beetje opge zet als een grimmig protest, maar uitgevoerd als een nummertje vrije expressie, het hebben van derge lijke bij-effecten. Want natuurlijk gaan die tanks door, daar zijn het tanks voor. Zij zullen blijven rol len totdat omwille van onze vei ligheid de laatste restjes landschap naar de bliksem zijn. Toevallig heb ik een paar weken mogen wonen in een van de mooi ste landschappen die er maar te bedenken zijn. Vergezichten als op een middeleeuws schilderij, bos, hei, heuvels, vennen, naald- en loofbomen, sluimerende boerde rijen, een enkele witte en in dit gezelschap wat schuchtere bun galow en kilometers onbewoond gebied, alles wat een mens met een beetje aanleg tot wereldverachting maar kan wensen. En gelukkig geen autocrosses en geen tanks. Ik verzwijg het adres want ik weet dat de vijand, onze verdediger, and op het oog hebben. Nu is het de vraag of die vijand wel geïn teresseerd is in stukken bos en hei. Als hij iets wil dat blijven we veronderstellen dan zullen dat wel de grote centra zijn waar de regering zetelt en veel mensen wonen. Heeft hjj die eenmaal in zijn macht, dan zai hij zich over het verzet van hazen en fazanten niet erg druk maken. Het lijkt mij dus dat onze verdedigers oefenen in het verdedigen van een terrein op een manier, waarvoor zelfs de meest barbaarse vijand zich de ogen uit het hoofd zou schamen. Maar dat is nog niet alles. Nu ik toch aan dit precaire onderwerp begonnen ben, wil ik ook volledig zfjn. Wat immers betekent deze barbaarse padvinderij in onze laatste restjes natuurschoon, deze kolossale agressiviteit tegen alles wat nog ongerept is en nog niet stinkt Zij betekent heel eenvou dig, dat de steden niet verdedigd worden. Zij zijn weerloos. In de bossen wordt ijverig geoefend voor een middeleeuwse slag die nooit zal plaatsvinden of op zijn best voor een koppige guerrilla, waar in de steden en centra al afge schreven zijn. De „realistische" tahkoefeningen, waarvoor honder den hectaren lieve, moederlijke, ruige en romantische stukjes aar de warden geruïneerd, zijn gewel dige slagen in de lucht en hebben met de realiteit niets te maken. Zij hebben alleen een rituele beteke- loert op elk stukje ongereptheid. Je vindt hem overal waar het de moeite waard is te wandelen. Als wij, na kilometers rijden vanuit de stad, bij een plekje gekomen zijn waar nog ongestoord te genieten valt van de seizoenen, hebben wij meestal de pech dit landschap te moeten delen met een aantal mili tairen en hun luidruchtige uitrus ting. Ik vraag mij altijd af, wat die jongens daar toch in 's hemels naam moeten doen. Hun bezighe den imponeren mij wel, vooral wanneer zij vanuit droge sloten met zenders en kabels werken, maar het wordt mij nooit duidelijk wat de bedoeling ervan is. Op mijn vragen krijg ik altijd het ant woord, dat zij bezig zijn met „oe feningen", soms nader omschreven als „terreinoefeningen". Omdat een oefening een poging is een kunst onder de knie te krijgen, neem ik aan dat de terreinoefenin gen van onze verdedigers dé be doeling hebben hun de kunst te leren een terrein te verdedigen. De zaak zou hiermee helemaal dui delijk zijn, als ik mij bovendien nog iemand zou kunnen voorstel len, die het slecht meent met onze verdedigers en die het speciaal ge munt heeft op zulke terreinen. Ik zou me best als zo iemand wil len opwerken, namelijk als nieu we bezitter van zo'n terrein en als afweerder van onze verdedigers, waar ik denk dat zij met hun oe- teningen een ander soort van vij- nis: zij ritmiseren luidruchtig de bereidheid in geval van nood al thans „iets" te doen, wat dan ook. Ik denk dat militaire deskundi gen weinig moeite zullen hebben met het weerleggen van deze re denering. Ik hoor ze al, superieur en sarcastisch, opmerken, dat die „terreinoefeningen" in het land schap niet de bedoeling hebben dat terrein zelf te verdedigen, maar dat zo'n terrein gekozen wordt, omdat de oefeningen dan niemand storen, afgezien dan van een handvol querulanten maar dat hou je altijd. Men oefent daar om in geval van nood dorpen en steden te kruinen verdedigen. Of zou ik soms willen dat ze in mijn tuintje of midden in de stad kwa men oefenen Afgezien van de vraag of er werkelijk niemand door die terreinoefeningen gestoord wordt, meen ik, dat oefening, als ze nodig is, inderdaad hoort te ge beuren op de plaats zelf waar eens de kunst vertoond moet worden. Het is niet realistisch te leren zwemmen in het zand of het pia nospelen te oefenen op een viool. Als het waar is dat in de steden niet geoefend kan worden ik ge loof dat het zo is volgt daaruit niet dat er dan maar in de hei ge oefend moet worden. Want dat is oefenen voor een vorige oorlog. Er volgt eerder uit dat voor een vol gende oorlog niet geoefend kan worden. UTRECHT Ruimtevaart zonder geestelijke doping is niet mogelijk. De drie Amerikaanse astronauten, die de eerste maanreis maakten, moeten met chemische middelen en voor al langs de weg van hersenspoeling en indoctrinatie zijn voor bereid op hun griezelige taak. Dit is de overtuiging van generaal Edz. de Vries, voorzitter van de Nederlandse vereniging voor luchtvaartgeneeskunde. In Rusland, meent hij te weten, is het al normaal, dat jongens van twaalf, dertien jaar worden uitgeselecteerd om een opvoeding als astronaut te krij gen. Langs de weg van geleidelijke hersenspoeling worden zij ge maakt tot wezens, die mentaal niets anders willen of kunnen dan ruimtevaartuigen besturen en taken in het heelal verrichten. Generaal De Vries ziet dit meer als een normale dan als een enge ont wikkeling. Hij voorspelt, dat er ook in de westerse wereld een generatie van geïndoctrineerde ruimtevaarders zal komen, wier kunnen en interessen uitsluitend op het ontsluiten van het heelal zullen zijn gericht mensen, die met psychologische middelen zijn omgevormd tot ruimte-robots. zij zich zo nu en dan omdraaien, ont lasten en ergens aan knabbelen. Maar het is een fractie van de normale ac tiviteit en dat betekent voor de ruim tevaart een enorme winst. In Ameri ka geschieden de proeven met het in vriezen van mensen in het diepste ge heim, omdat men bang is voor nade lige publiciteit. De experimenten wor den dan ook niet uitgevoerd in oveT- heidslaboratoria waar te veel potten kijkers zijn, maar door particuliere instanties. Ik verzeker u, dat de Amerikaanse bedrijven, die vliegtuigen, raketten en satellieten bouwen, over biologi sche laboratoria beschikken, waar je u tegen zegt". te maken en om uitwerpselen weer te veranderen in voedsel. De vereniging staat komende week in de schijnwerpers, omdat zij in de Amsterdamse RAI het 18e internatio nale congres voor lucht- en ruimte vaart geneeskunde organiseert. Er zijn 300 deelnemers. Vooral naar de zes- koppige Russische delegatie onder lei ding van V. Parin zal de belangstel ling uitgaan, want veel van wat op het gebied van de ruimtevaart-re- saerch in de Sovjet-Unie geschiedt, blijft tot nu toe versluierd. Liever hadden de organisatoren de Russische ruimtevaart-deskundige I. Chkvatsabaia naar Amsterdam ge kregen, maar die mocht niet, „en", zegt generaal De Vries, „dan moet je niet aandringen, want anders is zo'n man voor zjjn hele verdere leven ver dacht". Amerika heeft een zware de legatie afgevaardigd onder leiding van NASA-kopstuk Charles A. Berry. De congressisten zullen zich buigen over onderwerpen als de physiologic van atmosferische druk, de problemen met het evenwichtsorgaan in lucht- en ruimtevaart, luchtvaart en cardiologie en ruimtevaart-geneeskunde. Veel zaken, de toekomst van de ruim tevaart, zullen onbesproken blijven of in onder-onsjes of fluistertoon worden behandeld. Generaal De Vries wil ech ter wel onthullen, in welke richting de ontwikkeling naar zijn' voorzichti ge mening zal gaan. Hij weet, dat er in het geheim in Amerikaanse la boratoria proeven worden genomen met het invriezen van mensen. In Rusland schijnt men daar al een heel eind mee te zijn. Het kunnen opwek ken van een kunstmatige winterslaap heeft voor de ruimtevaart het voor deel, dat de astronauten in ingevroren toestand lange ruimte-reizen kunnen maken zonder dat zij noemenswaardi ge levensbehoefte hebben. Daarmee zou het probleem van de leeftocht voor onderweg, van het zuurstofver bruik en vooral ook van de mateloze verveling goeddeels zijn opgelost. „De Russen zijn erg ver met het in vriezen van mensen", zegt generaal De Vries overtuigd. „Het opwekken van een kunstmatige winterslaap van twee weken is al mogelijk- Maar alle le vensbehoefte kan men nog niet weg nemen. Het lichaam blijft toch wat verbruiken. Je kunt astronauten nog niet als een pakketje naar boven stu ren en ze op het gewenste moment ontdooien. Van winterslaap-dieren als beren en vleermuizen is bekend, dat Ook met het ontwikkelen van een gesloten ecologisch systeem voor ruimtevaarders is men volgens gene raal De Vries al een heel eind. De ecologie (afgeleid van het Griekse woord oikos huis) is de leer van de betrekkingen tussen dieren en plan ten en de omgeving, waarin zij leven. Met betrekking tot de mens verstaat men er de leer onder over de invloe den van het milieu, voor zover die niet de menselijke omgeving betref fen. Ecologische barrières zijn al die omstandigheden, die een bepaalde biologische soort beletten, uit zijn ge bied te breken en zich over andere gebieden te verspreiden. Simpel ge zegd: de zee is een ecologische bar rière voor de denneboom. De ecologische barrière nu, die de mens scheidt vpn het heelal, is het feit, dat hij zuurstof, water en voed sel nodig heeft om in leven te blijven. Het lijkt vooralsnog onmogelijk, ruimteschepen te bouwen van een dusdanige omvang, dat voorraden water, voedsel en zuurstof meegeno men kunnen worden, waarop de be manning het jaren kan uitzingen. Een kunstmatig opgewekte winter slaap kan, zoals gezegd, uitkomst brengen, maar niet helemaal. Generaal De Vries ziet dan ook de oplossing gevonden worden in een combinatie van ingevroren astronau ten en een systeem, om de uitgeadem de koolstof weer om te zetten in zuur stof, om van urine weer drinkwater „Het kan al", zegt generaal De Vries. „Ik heb zes jaar geleden in Amerika een volkomen gesloten ecologisch systeem voor ratten in werking gezien, het zou me niet ver bazen, als het inmiddels al voor men sen bestemd. De uitwerpselen worden verpulverd en opgelost in water. In de aldus ontstane brei groeien al gen, die de nodige zuurstof leveren en die kunnen worden geoogst om tot voedsel te worden verwerkt. Ook de urine gaat in de brei en komt er ais gedestilleerd water weer uit. Men zoekt nu naar de beste soort algen. Men heeft er in een kratermeertje al gevonden, die het best groeien bij een temperatuur van vijftig graden. Dat betekent, dat je in een klap van het probleem van bacteriologische besmetting af bent ook, men vindt momenteel allerlei vormen van leven, waar men nog nooit aan had ge dacht". Generaal De Vries zit 30 jaar in het vak. „Ik schrik niet meer terug van fantasieën", zegt hij. „Ik heb de gek ste grappen werkelijkheid zien wor den. Het probleem is, dat je voor een trip naar Mars, half jaar heen, half jaar terug, niet alleen een ge sloten ecologisch systeem nodig hebt, maar ook een gesloten menselijk sy steem. De mens blijft nu eenmaal een seksueel-neurotisch wezen. Mis schien moeten we pillen ontwikkelen, die de seksuele behoeften regelen en bevredigen. Alles kan. Maar we zijn bang, aan de psychische dingen in de mens te gaan frunniken. Je kunt een mens leren, alleen maar gelukkig te zijn als hij alleen is. Je kunt hem conditioneren tot eenzaamheid. Dat zal zeker al met proefpersonen gebeu ren. Maar het is iets, waar we voor terugschrikken". Het zal, meent geneaal De Vries, geleidelijk moeten gaan, met als start punt laboratoria in parkeerbanen om de aarde. Als de mens daar een tijdje gezeten heeft, alsmaar aankijkend te gen de saaie aardbol, zal hij vanzelf gaan denken: „Waarom maak ik niet een reisje verderop? De lange duur van ruimtereizen is, zoals gezegd, een probleem. Anderzijds weet generaal De Vries dat er al serieus wordt gedacht aan de ontwikkeling van energiebronnen die snelheden kunnen opwekken, bij na gelijk aan die van het licht. De mens zal verder gaan en op zijn pad geen ontbering schuwen, is zjjn over tuiging. Zo goed als de oude Eqypte- naren maandenlang in hun papyrus- boten over de oceaan zwalkten op zoek naar wat? zo zal de mens van de twintigste eeuw verder en verder doordringen in de ruimte. De lucht- en ruimtevaartgenees- kunde is daarom een wetenschap, die meer en meer op de voorgrond zai treden. Generaal De Vries voorspelt, dat reeds voor het befaamde jaar 2000 ruimtereizen op commeriële basis zullen worden georganiseerd. „De mensen zullen er voor moeten spa ren, want het zullen dure trips wor den, maar ze komen er. De mensen zullen straks na hun pensioen zeg gen: hè, ik wil eindelijk even van de aarde af. Ik wil eens gewichtsloos zijn. Ongeveer zoals de Amerikanen van nu rond de wereld reizen. Dan zul len allerlei fysiologische vraagstuk ken de kop opsteken. Hoeveel kan een hart hebben tijdens dergelij ke veeleisende trips Hoeveel de ge voelige zenuwcentra in de hersenen, die de levensprocessen als ademhaling en hartslag in stand houden?" Ruim tevaart zonder mensen ziet hij niet, „daar heb ik een mooi voorbeeld van", zegt hij. „Men vraagt zich wel eens af: moet je per se mensen naar de maan stu ren Kun je het niet met robots af Maar de recente landing op de maan zou niet gelukt zijn, als meneer Arm strong niet op tijd gezien had: hé, zo komen we tegen een krater terecht en het landingsvaartuig ergens an ders had neergezet. Tegen dat kleine computertje van de mens wijst naar zijn hoofd kan geen grote computer op". PIET SNOEREN TILBURG Het besluit van de Belgische regering om de in voering van de B.T.W. met één jaar op te schorten, is vanuit bin nenlands standpunt gezien, be grijpelijk. Het kost veel pijn en moeite om een dergelijke ingreep in het stelsel van indirecte be lastingen te doen, zeker in een periode van hoogconjunctuur, waarin de prijzen toch al onder opwaartse druk staan. De invoering van de B.T.W. kan het prijspeil in België verhogen, het geen hoge looneisen kan uitlokken. Dit alles brengt de concurrentiepo sitie van het Belgische bedrijfsle ven in gevaar, terwijl de conjunctuur een oververhitting zou kunnen onder gaan, die tenslotte zou kunnen uit lopen op een herziening van de wissel koersen van de Belgische frank. Deze mogelijke ontwikkelingen moe ten de Belgische regering voor ogen hebben gestaan, toen zij besloot de invoering van de B.T.W. met een jaar op te schoirten. Nogmaals: Vanuit binnenlands economisch politiek standpunt be schouwd, een begrijpelijke maatregel De vraag rijst evenwel of de moge lijke conjuncturele ontwikkelingen een voldoende zwaarwichtige reden is om zich niet te houden aan inter nationale afspraken binnen het ka der van de Benelux en de wereld markt. Men mag niet zonder meer zeggen da de Belgen nonchalant met inter nationale afspraken omgaan. Gene raliseren zou foutief zijn. Dat de Ne derlandse regering zich altijd aan dei gelijke afspraken houdt, is op zich zelf nog geen argument om de Bel gen van mal-praxis en kwade trouw te verdenken. We moeten de Belgi sche maatregel hier bezien tegen de achtergrond van de crisis, waarin de ontplooiing van de E.E.G. op dit mo ment verkeert. Enige weken geleden hebben de Fransen hun frank gedevalueerd. Zonder iemand van de E.E.G. part ners vooraf te raadplegen. Zij trek ken hun bijdragen aan het Europees ruimtevaartprogramma E.S.R.O. gro tendeels terug. Zij vragen om op schorting van de totale gemeenschap pelijke landbouwmarkt. Kortom: Franse nationale belangen hebben altijd geprevaleerd boven de Euro pese. Dit geldt niet alleen voor Frank rijk. Men kan hetzelfde zeggen van Italië, dat op grote schaal bepaalde industrieën subsidieert en fiscaal be voordeelt, hetgeen lijnrecht in strijd is met het Verdrag van Rome. We kunnen in dit verband denken aan de wollenstoffenindustrie. De Bondsrepubliek Duitsland stip pelt haar eigen monetaire politiek uit, zonder diepgaand met de EEG- partners te overleggen. Zij dupeert van de ene dag op de andere het niet houden aan de letter van de verdragen en afspraken. Indien hun nationale belangen zwaarder wegen dan de internationale verplichtingen laten zij dit blijken. Hoe kan het anders in een Euromarkt, die slechts een beperkte integratie betekent van nationale belangen. Er is immers nog geen sprake van één Europa. Noch in mentaal op zicht, noch in het streven dit op kor te termijn te verwezenlijken. We kunnen de situatie in de E.E.G. als volgt kenmerken. Met de integra tie van de zes landen in het kader van de economische gemeenschap is sinds 1958 ontegenzeggelijk een be langrijke vooruitgang geboekt. Er doen zich echter op dit moment gro te meningsverschillen voor, die veel belangrijker voor de toekomstige ontplooiing van de E.E.G. zijn dan de opschotring van de invoering van de B.T.W. in België met één jaar. Er doen zich echter thans menings verschillen tussen Frankrijk en zijn partners voor. De Franse rege ring wenst nu eenmaal geen supra nationaal systeem dat zal kunnen litiek, die het sluiten van handels belangen met derde landen tot een aangelegenheid van de E.E.G. zou maken. Wél wil de Franse regering stre- van naar een gemeenschappelijke transport en energie politiek, die een zekere mate van fiscale harmonise ring en een grote mate van mone taire samenwerking. Een en ander echter zonder verlies van haar eigen souvereiniteit. De vijf partners van Frankrijk willen nu echter de kan didatuur van het lidmaatschap van Engeland, Noorwegen, Denemarken en Ierland bestuderen voor er op enig ander gebied vooruigang moet worden gemaakt. Toetreding van deze landen tot de E.E.G. zou een schaalvergroting be tekenen, die een andere politieke op zet van de E.E.G. zou vragen. Wat kunnen we voor de nabije toekomst van de ontwikkelingen bin nen de E.E.G. verwachten? Het is voorlopig onwaarschijnlijk dat de E.E.G. zodanig zal worden gewij zigd dat een supra-nationaal orgaan de nationale souvereiniteiten zal Nederlandse vrachtvervoer, zonder haar buurland te raadplegen over de gevolgen van een dergelijke maatre gel (Plan-Leber). De E.E.G.-landem behoeven elkaar niet veel te verwijten dat zij zich uitmonden in meerderheidsbesluiten in de raad van ministers van de gemeenschap. De Franse regering verzet zich, in deze gesteund door de regering in Bonn, eveneens tegen een gemeenschappelijke handelspo- vervangen. Dit behoeft echter niet te betekenen dat de integratie wordt uitgehold; integendeel zij kan op tal van andere sectoren worden ver sterkt. Toetreding van Engeland, Ierland, Noorwegen en Denemarken zal nieuwe politieke problemen met zich mee brengen, die slechts door andere dan de bestaande structuren kunnen worden weggewerkt. Vooralsnog zal moeten worden ge streefd naar een versterking van de bestaande E.E.G.-commissies. In 1967 heeft men de fusie van de uit voerende organen van de E.G.K.S., E.E.G. en Euratom tot stand ge bracht ter voorbereiding van een volledige samensmelting van deze drie gemeenschappen, in de hoop daardoor de integratie van de zes nieuw leven in te blazen. Vooral de werkzaamheden van Euratom en de E.E.G. commissie hebben nogal eens te lijden van spanningen die bestaan tussen de nationaal economische ideologische belangen en de supra nationale E.E.G.-belangen. Door het op de voorgrond plaatsen van tal van particularistische belangen heb ben de supra-nationale doeleinden van de gemeenschap in de afgelopen tien jaar beperktere inhoud gekregen dan aanvankelijk in 1958 was voor gesteld. In de jaren 1958-1965 wisten de E.E.G.-commissie en de minister raad de goede verstandhouding der Economische Unie te realiseren. Aan deze succesvolle periode kwam echter een einde toen de commissie tegen de wensen van Frankrijk in probeerde de E.E.G. de beschikking te geven over eigen financiële mid delen en aan het parlement budget recht toe te kennen. De commissie heeft de Franse tegenstand toen da nig onderschat en daarmede is de gemeenschap in :en ernstige crisis gestort. Uit deze crisis is zij nog niet verlost. Deze zou eerst moeten wor den doorbroken. Eerst dan zullen de verschillende lidstaten wellicht de nationale belangen ondergeschikt gaan maken aan die van een ver enigd Europa. DRS. A. WENTINK.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1969 | | pagina 21