Commentaar
OEFENEN
Ruimtevaart
zonder
geestelijke
doping
onmogelijk
EEG-landen hebben elkaar niets te verwijten
GENERAAL EDZ. DE VRIES (LUCHTVAARTGENEESKUNDE)
BELGIË EN DE - UITGESTELDE -
INVOERING VAN DE B.T.W.
DR. CORN. VERHOEVEN:
Sport ondergewaardeerd
Vakbeweging kan niet kiezen
p.P.R.-voorzitter Jurgens is boos. Op de leiding van het N.K.V. Mr. Jur-
gens verwijt de katholieke (en christelijke) vakbeweging, dat zij de
politieke bewustwording van de massa onvoldoende stimuleren en zich te
weinig kritisch opstellen ten aanzien van de beleidsdaden van het kabinet-
de Jong.
VOEDSEL
BARRIèRES
INVRIEZEN
LANGE DUUR
ROBOTS?
DE STEM VAN ZATERDAG 13 SEPTEMBER 1969
21
N PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEIL NGEN PEILNGEN PEIUNGEN'PgLINGEN ..JONGEN PE^U ;5gIL1(sjGEN PEILINGEN PEILI
EILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILIIGEN PEILINGEN PE^INGEN^ PEILINGEN PEIUNGEN PEIUNGEN ^IUINGEN PEILI PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN
JEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEIL NGEN PEIL NGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEIl
PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEIILINGEN PEILINGtN kuliinlfcin reit
•je „doen" bijna allemaal aan sport, de ministers uit het kabinet de Jong.
"De indruk bestaat echter, dat deze ministeriële sportiviteit eerder voor
komt uit bezorgdheid over eigen gewicht en lijn dan uit werkelijke liefde
voor de sport. Dit kabinet (de voorgangers trouwens ook niet) voert im
mers geen actief sportbeleid. Sport en spel zijn nog steeds sluitposten van
de begroting.
Wat niet is, kan nog komen. Zeker nu de Ned. Sportfederatie deze week
plannen bekend heeft gemaakt om de sport mede tot inzet te maken van
de komende verkiezingsstrijd. De N.S.F. zal zelf een sportnota uitbrengen.
Met die nota in de hand zal dan aan de politieke partijen worden ge
vraagd: Wat doen jullie nu eigenlijk voor de sport?
Die vraag zal hopelijk niet alleen gesteld worden bij de Tweede Kamer
verkiezingen. Ook op provinciaal en gemeentelijk niveau wordt de sport
dikwijls ondergewaardeerd Wat ons betreft wordt de sport daarvan bij
alle komende verkiezingen mede toetssteen voo1- de daadwerkelijke be
langstelling der politieke partijen voor hef welzijnsbeleid. Daarvan is de
sport immmers een bijzonder belangrijk onderdeel.
Mr. Jurgens heeft gelijk. Maar evenzeer ongelijk. Juist is het verwijt,
dat de christelijke vakbeweging in Nederland op dit moment niet in de
voorhoede te vinden is van de diverse groeperingen, die ijveren voor een
wezenlijk andere maatschappij-structuur. Maar het is niet fair daaruit te
concluderen, dat de christelijke vakbeweging tevreden zou zijn met de
gang van zaken van het ogenblik.
Mr. Jurgens wil dat de vakbeweging kiest. Duidelijk kiest. Maar voor
wie? Voor links? Maar wat is links dan? Maandenlang wordt er nu al ge
sproken over een progressieve concentratie, ledereen schijnt precies 'te
weten wat er moet gebeuren, ledereen ter linkerzijde weet echter ook, dat
de eigen opstelling de enig juiste is. Daarom gebeurt er niets. Daarom zal
er ook niets gebeuren, zolang bij links het gelijk krijgen belangrijker wordt
geacht dan het tot een vergelijk komen.
De vakbeweging heeft jarenlang verbeten moeten vechten om de ar
beiders het hun toekomende deel van de welvaartstoename te bezorgen.
De arbeider van vandaag weet wat hij heeft en nog kan verwachten. Wil
men van hem belangstelling verwachten voor een andere maatschappij,
dan zal men hem duidelijk moeten maken hoe die andere, betere wereld
straks zal functioneren.
Die duidelijkheid heeft links nog niet kunnen geven. Ook mr. Jurgens
niet.
^yELKE resultaten de „bezetting"
van de Oirschotse hei door
scholieren zal hebben, is nu nog
niet bekend. Hopelijk zal de mi
nister terugkomen op zijn besluit,
alweer een mooi stuk landschap
aan de vernietiging prijs te geven.
Als dit niet zo is, hebben in elk
geval een aantal jonge mensen de
gelegenheid gehad, dank zij deze
protestactie, even kennis te maken
met dat landschap en daarmee de
kans er voorgoed verliefd op te
worden. Gewoonlijk moeten zo'n
ondernemingen, een beetje opge
zet als een grimmig protest, maar
uitgevoerd als een nummertje vrije
expressie, het hebben van derge
lijke bij-effecten. Want natuurlijk
gaan die tanks door, daar zijn het
tanks voor. Zij zullen blijven rol
len totdat omwille van onze vei
ligheid de laatste restjes landschap
naar de bliksem zijn.
Toevallig heb ik een paar weken
mogen wonen in een van de mooi
ste landschappen die er maar te
bedenken zijn. Vergezichten als
op een middeleeuws schilderij, bos,
hei, heuvels, vennen, naald- en
loofbomen, sluimerende boerde
rijen, een enkele witte en in dit
gezelschap wat schuchtere bun
galow en kilometers onbewoond
gebied, alles wat een mens met een
beetje aanleg tot wereldverachting
maar kan wensen. En gelukkig
geen autocrosses en geen tanks. Ik
verzwijg het adres want ik weet
dat de vijand, onze verdediger,
and op het oog hebben. Nu is het
de vraag of die vijand wel geïn
teresseerd is in stukken bos en
hei. Als hij iets wil dat blijven
we veronderstellen dan zullen
dat wel de grote centra zijn waar
de regering zetelt en veel mensen
wonen. Heeft hjj die eenmaal in
zijn macht, dan zai hij zich over
het verzet van hazen en fazanten
niet erg druk maken. Het lijkt mij
dus dat onze verdedigers oefenen
in het verdedigen van een terrein
op een manier, waarvoor zelfs de
meest barbaarse vijand zich de
ogen uit het hoofd zou schamen.
Maar dat is nog niet alles. Nu
ik toch aan dit precaire onderwerp
begonnen ben, wil ik ook volledig
zfjn. Wat immers betekent deze
barbaarse padvinderij in onze
laatste restjes natuurschoon, deze
kolossale agressiviteit tegen alles
wat nog ongerept is en nog niet
stinkt Zij betekent heel eenvou
dig, dat de steden niet verdedigd
worden. Zij zijn weerloos. In de
bossen wordt ijverig geoefend voor
een middeleeuwse slag die nooit
zal plaatsvinden of op zijn best
voor een koppige guerrilla, waar
in de steden en centra al afge
schreven zijn. De „realistische"
tahkoefeningen, waarvoor honder
den hectaren lieve, moederlijke,
ruige en romantische stukjes aar
de warden geruïneerd, zijn gewel
dige slagen in de lucht en hebben
met de realiteit niets te maken. Zij
hebben alleen een rituele beteke-
loert op elk stukje ongereptheid.
Je vindt hem overal waar het de
moeite waard is te wandelen. Als
wij, na kilometers rijden vanuit de
stad, bij een plekje gekomen zijn
waar nog ongestoord te genieten
valt van de seizoenen, hebben wij
meestal de pech dit landschap te
moeten delen met een aantal mili
tairen en hun luidruchtige uitrus
ting. Ik vraag mij altijd af, wat die
jongens daar toch in 's hemels
naam moeten doen. Hun bezighe
den imponeren mij wel, vooral
wanneer zij vanuit droge sloten
met zenders en kabels werken,
maar het wordt mij nooit duidelijk
wat de bedoeling ervan is. Op mijn
vragen krijg ik altijd het ant
woord, dat zij bezig zijn met „oe
feningen", soms nader omschreven
als „terreinoefeningen". Omdat
een oefening een poging is een
kunst onder de knie te krijgen,
neem ik aan dat de terreinoefenin
gen van onze verdedigers dé be
doeling hebben hun de kunst te
leren een terrein te verdedigen.
De zaak zou hiermee helemaal dui
delijk zijn, als ik mij bovendien
nog iemand zou kunnen voorstel
len, die het slecht meent met onze
verdedigers en die het speciaal ge
munt heeft op zulke terreinen.
Ik zou me best als zo iemand wil
len opwerken, namelijk als nieu
we bezitter van zo'n terrein en als
afweerder van onze verdedigers,
waar ik denk dat zij met hun oe-
teningen een ander soort van vij-
nis: zij ritmiseren luidruchtig de
bereidheid in geval van nood al
thans „iets" te doen, wat dan ook.
Ik denk dat militaire deskundi
gen weinig moeite zullen hebben
met het weerleggen van deze re
denering. Ik hoor ze al, superieur
en sarcastisch, opmerken, dat die
„terreinoefeningen" in het land
schap niet de bedoeling hebben
dat terrein zelf te verdedigen,
maar dat zo'n terrein gekozen
wordt, omdat de oefeningen dan
niemand storen, afgezien dan van
een handvol querulanten maar
dat hou je altijd. Men oefent daar
om in geval van nood dorpen en
steden te kruinen verdedigen. Of
zou ik soms willen dat ze in mijn
tuintje of midden in de stad kwa
men oefenen Afgezien van de
vraag of er werkelijk niemand door
die terreinoefeningen gestoord
wordt, meen ik, dat oefening, als
ze nodig is, inderdaad hoort te ge
beuren op de plaats zelf waar eens
de kunst vertoond moet worden.
Het is niet realistisch te leren
zwemmen in het zand of het pia
nospelen te oefenen op een viool.
Als het waar is dat in de steden
niet geoefend kan worden ik ge
loof dat het zo is volgt daaruit
niet dat er dan maar in de hei ge
oefend moet worden. Want dat is
oefenen voor een vorige oorlog. Er
volgt eerder uit dat voor een vol
gende oorlog niet geoefend kan
worden.
UTRECHT Ruimtevaart zonder geestelijke doping is niet
mogelijk. De drie Amerikaanse astronauten, die de eerste
maanreis maakten, moeten met chemische middelen en voor
al langs de weg van hersenspoeling en indoctrinatie zijn voor
bereid op hun griezelige taak.
Dit is de overtuiging van generaal Edz. de Vries, voorzitter van de
Nederlandse vereniging voor luchtvaartgeneeskunde. In Rusland,
meent hij te weten, is het al normaal, dat jongens van twaalf, dertien
jaar worden uitgeselecteerd om een opvoeding als astronaut te krij
gen. Langs de weg van geleidelijke hersenspoeling worden zij ge
maakt tot wezens, die mentaal niets anders willen of kunnen dan
ruimtevaartuigen besturen en taken in het heelal verrichten.
Generaal De Vries ziet dit meer als een normale dan als een enge ont
wikkeling. Hij voorspelt, dat er ook in de westerse wereld een generatie
van geïndoctrineerde ruimtevaarders zal komen, wier kunnen en interessen
uitsluitend op het ontsluiten van het heelal zullen zijn gericht mensen,
die met psychologische middelen zijn omgevormd tot ruimte-robots.
zij zich zo nu en dan omdraaien, ont
lasten en ergens aan knabbelen. Maar
het is een fractie van de normale ac
tiviteit en dat betekent voor de ruim
tevaart een enorme winst. In Ameri
ka geschieden de proeven met het in
vriezen van mensen in het diepste ge
heim, omdat men bang is voor nade
lige publiciteit. De experimenten wor
den dan ook niet uitgevoerd in oveT-
heidslaboratoria waar te veel potten
kijkers zijn, maar door particuliere
instanties.
Ik verzeker u, dat de Amerikaanse
bedrijven, die vliegtuigen, raketten
en satellieten bouwen, over biologi
sche laboratoria beschikken, waar je
u tegen zegt".
te maken en om uitwerpselen weer
te veranderen in voedsel.
De vereniging staat komende week
in de schijnwerpers, omdat zij in de
Amsterdamse RAI het 18e internatio
nale congres voor lucht- en ruimte
vaart geneeskunde organiseert. Er zijn
300 deelnemers. Vooral naar de zes-
koppige Russische delegatie onder lei
ding van V. Parin zal de belangstel
ling uitgaan, want veel van wat op
het gebied van de ruimtevaart-re-
saerch in de Sovjet-Unie geschiedt,
blijft tot nu toe versluierd.
Liever hadden de organisatoren de
Russische ruimtevaart-deskundige I.
Chkvatsabaia naar Amsterdam ge
kregen, maar die mocht niet, „en",
zegt generaal De Vries, „dan moet je
niet aandringen, want anders is zo'n
man voor zjjn hele verdere leven ver
dacht". Amerika heeft een zware de
legatie afgevaardigd onder leiding van
NASA-kopstuk Charles A. Berry. De
congressisten zullen zich buigen over
onderwerpen als de physiologic van
atmosferische druk, de problemen met
het evenwichtsorgaan in lucht- en
ruimtevaart, luchtvaart en cardiologie
en ruimtevaart-geneeskunde.
Veel zaken, de toekomst van de ruim
tevaart, zullen onbesproken blijven of
in onder-onsjes of fluistertoon worden
behandeld. Generaal De Vries wil ech
ter wel onthullen, in welke richting
de ontwikkeling naar zijn' voorzichti
ge mening zal gaan. Hij weet, dat er
in het geheim in Amerikaanse la
boratoria proeven worden genomen
met het invriezen van mensen. In
Rusland schijnt men daar al een heel
eind mee te zijn. Het kunnen opwek
ken van een kunstmatige winterslaap
heeft voor de ruimtevaart het voor
deel, dat de astronauten in ingevroren
toestand lange ruimte-reizen kunnen
maken zonder dat zij noemenswaardi
ge levensbehoefte hebben. Daarmee
zou het probleem van de leeftocht
voor onderweg, van het zuurstofver
bruik en vooral ook van de mateloze
verveling goeddeels zijn opgelost.
„De Russen zijn erg ver met het in
vriezen van mensen", zegt generaal De
Vries overtuigd. „Het opwekken van
een kunstmatige winterslaap van twee
weken is al mogelijk- Maar alle le
vensbehoefte kan men nog niet weg
nemen. Het lichaam blijft toch wat
verbruiken. Je kunt astronauten nog
niet als een pakketje naar boven stu
ren en ze op het gewenste moment
ontdooien. Van winterslaap-dieren als
beren en vleermuizen is bekend, dat
Ook met het ontwikkelen van een
gesloten ecologisch systeem voor
ruimtevaarders is men volgens gene
raal De Vries al een heel eind. De
ecologie (afgeleid van het Griekse
woord oikos huis) is de leer van de
betrekkingen tussen dieren en plan
ten en de omgeving, waarin zij leven.
Met betrekking tot de mens verstaat
men er de leer onder over de invloe
den van het milieu, voor zover die
niet de menselijke omgeving betref
fen. Ecologische barrières zijn al die
omstandigheden, die een bepaalde
biologische soort beletten, uit zijn ge
bied te breken en zich over andere
gebieden te verspreiden. Simpel ge
zegd: de zee is een ecologische bar
rière voor de denneboom.
De ecologische barrière nu, die de
mens scheidt vpn het heelal, is het
feit, dat hij zuurstof, water en voed
sel nodig heeft om in leven te blijven.
Het lijkt vooralsnog onmogelijk,
ruimteschepen te bouwen van een
dusdanige omvang, dat voorraden
water, voedsel en zuurstof meegeno
men kunnen worden, waarop de be
manning het jaren kan uitzingen.
Een kunstmatig opgewekte winter
slaap kan, zoals gezegd, uitkomst
brengen, maar niet helemaal.
Generaal De Vries ziet dan ook de
oplossing gevonden worden in een
combinatie van ingevroren astronau
ten en een systeem, om de uitgeadem
de koolstof weer om te zetten in zuur
stof, om van urine weer drinkwater
„Het kan al", zegt generaal De
Vries. „Ik heb zes jaar geleden in
Amerika een volkomen gesloten
ecologisch systeem voor ratten in
werking gezien, het zou me niet ver
bazen, als het inmiddels al voor men
sen bestemd. De uitwerpselen worden
verpulverd en opgelost in water. In
de aldus ontstane brei groeien al
gen, die de nodige zuurstof leveren
en die kunnen worden geoogst om
tot voedsel te worden verwerkt. Ook
de urine gaat in de brei en komt er
ais gedestilleerd water weer uit. Men
zoekt nu naar de beste soort algen.
Men heeft er in een kratermeertje
al gevonden, die het best groeien bij
een temperatuur van vijftig graden.
Dat betekent, dat je in een klap van
het probleem van bacteriologische
besmetting af bent ook, men vindt
momenteel allerlei vormen van leven,
waar men nog nooit aan had ge
dacht".
Generaal De Vries zit 30 jaar in het
vak. „Ik schrik niet meer terug van
fantasieën", zegt hij. „Ik heb de gek
ste grappen werkelijkheid zien wor
den. Het probleem is, dat je voor
een trip naar Mars, half jaar heen,
half jaar terug, niet alleen een ge
sloten ecologisch systeem nodig hebt,
maar ook een gesloten menselijk sy
steem. De mens blijft nu eenmaal
een seksueel-neurotisch wezen. Mis
schien moeten we pillen ontwikkelen,
die de seksuele behoeften regelen en
bevredigen. Alles kan. Maar we zijn
bang, aan de psychische dingen in de
mens te gaan frunniken. Je kunt een
mens leren, alleen maar gelukkig te
zijn als hij alleen is. Je kunt hem
conditioneren tot eenzaamheid. Dat
zal zeker al met proefpersonen gebeu
ren. Maar het is iets, waar we voor
terugschrikken".
Het zal, meent geneaal De Vries,
geleidelijk moeten gaan, met als start
punt laboratoria in parkeerbanen om
de aarde. Als de mens daar een tijdje
gezeten heeft, alsmaar aankijkend te
gen de saaie aardbol, zal hij vanzelf
gaan denken: „Waarom maak ik niet
een reisje verderop? De lange duur
van ruimtereizen is, zoals gezegd, een
probleem.
Anderzijds weet generaal De Vries
dat er al serieus wordt gedacht aan
de ontwikkeling van energiebronnen
die snelheden kunnen opwekken, bij
na gelijk aan die van het licht. De
mens zal verder gaan en op zijn pad
geen ontbering schuwen, is zjjn over
tuiging. Zo goed als de oude Eqypte-
naren maandenlang in hun papyrus-
boten over de oceaan zwalkten
op zoek naar wat? zo zal de mens
van de twintigste eeuw verder en
verder doordringen in de ruimte.
De lucht- en ruimtevaartgenees-
kunde is daarom een wetenschap, die
meer en meer op de voorgrond zai
treden. Generaal De Vries voorspelt,
dat reeds voor het befaamde jaar 2000
ruimtereizen op commeriële basis
zullen worden georganiseerd. „De
mensen zullen er voor moeten spa
ren, want het zullen dure trips wor
den, maar ze komen er. De mensen
zullen straks na hun pensioen zeg
gen: hè, ik wil eindelijk even van de
aarde af. Ik wil eens gewichtsloos zijn.
Ongeveer zoals de Amerikanen van
nu rond de wereld reizen. Dan zul
len allerlei fysiologische vraagstuk
ken de kop opsteken. Hoeveel kan
een hart hebben tijdens dergelij
ke veeleisende trips Hoeveel de ge
voelige zenuwcentra in de hersenen,
die de levensprocessen als ademhaling
en hartslag in stand houden?" Ruim
tevaart zonder mensen ziet hij niet,
„daar heb ik een mooi voorbeeld
van", zegt hij.
„Men vraagt zich wel eens af: moet
je per se mensen naar de maan stu
ren Kun je het niet met robots af
Maar de recente landing op de maan
zou niet gelukt zijn, als meneer Arm
strong niet op tijd gezien had: hé, zo
komen we tegen een krater terecht
en het landingsvaartuig ergens an
ders had neergezet. Tegen dat kleine
computertje van de mens wijst
naar zijn hoofd kan geen grote
computer op".
PIET SNOEREN
TILBURG Het besluit van
de Belgische regering om de in
voering van de B.T.W. met één
jaar op te schorten, is vanuit bin
nenlands standpunt gezien, be
grijpelijk. Het kost veel pijn en
moeite om een dergelijke ingreep
in het stelsel van indirecte be
lastingen te doen, zeker in een
periode van hoogconjunctuur,
waarin de prijzen toch al onder
opwaartse druk staan.
De invoering van de B.T.W. kan
het prijspeil in België verhogen, het
geen hoge looneisen kan uitlokken.
Dit alles brengt de concurrentiepo
sitie van het Belgische bedrijfsle
ven in gevaar, terwijl de conjunctuur
een oververhitting zou kunnen onder
gaan, die tenslotte zou kunnen uit
lopen op een herziening van de wissel
koersen van de Belgische frank.
Deze mogelijke ontwikkelingen moe
ten de Belgische regering voor ogen
hebben gestaan, toen zij besloot de
invoering van de B.T.W. met een
jaar op te schoirten.
Nogmaals: Vanuit binnenlands
economisch politiek standpunt be
schouwd, een begrijpelijke maatregel
De vraag rijst evenwel of de moge
lijke conjuncturele ontwikkelingen
een voldoende zwaarwichtige reden
is om zich niet te houden aan inter
nationale afspraken binnen het ka
der van de Benelux en de wereld
markt.
Men mag niet zonder meer zeggen
da de Belgen nonchalant met inter
nationale afspraken omgaan. Gene
raliseren zou foutief zijn. Dat de Ne
derlandse regering zich altijd aan dei
gelijke afspraken houdt, is op zich
zelf nog geen argument om de Bel
gen van mal-praxis en kwade trouw
te verdenken. We moeten de Belgi
sche maatregel hier bezien tegen de
achtergrond van de crisis, waarin de
ontplooiing van de E.E.G. op dit mo
ment verkeert.
Enige weken geleden hebben de
Fransen hun frank gedevalueerd.
Zonder iemand van de E.E.G. part
ners vooraf te raadplegen. Zij trek
ken hun bijdragen aan het Europees
ruimtevaartprogramma E.S.R.O. gro
tendeels terug. Zij vragen om op
schorting van de totale gemeenschap
pelijke landbouwmarkt. Kortom:
Franse nationale belangen hebben
altijd geprevaleerd boven de Euro
pese.
Dit geldt niet alleen voor Frank
rijk. Men kan hetzelfde zeggen van
Italië, dat op grote schaal bepaalde
industrieën subsidieert en fiscaal be
voordeelt, hetgeen lijnrecht in strijd
is met het Verdrag van Rome. We
kunnen in dit verband denken aan
de wollenstoffenindustrie.
De Bondsrepubliek Duitsland stip
pelt haar eigen monetaire politiek
uit, zonder diepgaand met de EEG-
partners te overleggen. Zij dupeert
van de ene dag op de andere het
niet houden aan de letter van de
verdragen en afspraken. Indien hun
nationale belangen zwaarder wegen
dan de internationale verplichtingen
laten zij dit blijken. Hoe kan het
anders in een Euromarkt, die slechts
een beperkte integratie betekent van
nationale belangen.
Er is immers nog geen sprake van
één Europa. Noch in mentaal op
zicht, noch in het streven dit op kor
te termijn te verwezenlijken.
We kunnen de situatie in de E.E.G.
als volgt kenmerken. Met de integra
tie van de zes landen in het kader
van de economische gemeenschap is
sinds 1958 ontegenzeggelijk een be
langrijke vooruitgang geboekt. Er
doen zich echter op dit moment gro
te meningsverschillen voor, die veel
belangrijker voor de toekomstige
ontplooiing van de E.E.G. zijn dan
de opschotring van de invoering van
de B.T.W. in België met één jaar.
Er doen zich echter thans menings
verschillen tussen Frankrijk en
zijn partners voor. De Franse rege
ring wenst nu eenmaal geen supra
nationaal systeem dat zal kunnen
litiek, die het sluiten van handels
belangen met derde landen tot een
aangelegenheid van de E.E.G. zou
maken.
Wél wil de Franse regering stre-
van naar een gemeenschappelijke
transport en energie politiek, die een
zekere mate van fiscale harmonise
ring en een grote mate van mone
taire samenwerking. Een en ander
echter zonder verlies van haar eigen
souvereiniteit. De vijf partners van
Frankrijk willen nu echter de kan
didatuur van het lidmaatschap van
Engeland, Noorwegen, Denemarken
en Ierland bestuderen voor er op
enig ander gebied vooruigang moet
worden gemaakt.
Toetreding van deze landen tot de
E.E.G. zou een schaalvergroting be
tekenen, die een andere politieke op
zet van de E.E.G. zou vragen.
Wat kunnen we voor de nabije
toekomst van de ontwikkelingen bin
nen de E.E.G. verwachten? Het is
voorlopig onwaarschijnlijk dat de
E.E.G. zodanig zal worden gewij
zigd dat een supra-nationaal orgaan
de nationale souvereiniteiten zal
Nederlandse vrachtvervoer, zonder
haar buurland te raadplegen over de
gevolgen van een dergelijke maatre
gel (Plan-Leber).
De E.E.G.-landem behoeven elkaar
niet veel te verwijten dat zij zich
uitmonden in meerderheidsbesluiten
in de raad van ministers van de
gemeenschap. De Franse regering
verzet zich, in deze gesteund door
de regering in Bonn, eveneens tegen
een gemeenschappelijke handelspo-
vervangen. Dit behoeft echter niet
te betekenen dat de integratie wordt
uitgehold; integendeel zij kan op tal
van andere sectoren worden ver
sterkt. Toetreding van Engeland,
Ierland, Noorwegen en Denemarken
zal nieuwe politieke problemen met
zich mee brengen, die slechts door
andere dan de bestaande structuren
kunnen worden weggewerkt.
Vooralsnog zal moeten worden ge
streefd naar een versterking van de
bestaande E.E.G.-commissies. In
1967 heeft men de fusie van de uit
voerende organen van de E.G.K.S.,
E.E.G. en Euratom tot stand ge
bracht ter voorbereiding van een
volledige samensmelting van deze
drie gemeenschappen, in de hoop
daardoor de integratie van de zes
nieuw leven in te blazen. Vooral de
werkzaamheden van Euratom en de
E.E.G. commissie hebben nogal eens
te lijden van spanningen die bestaan
tussen de nationaal economische
ideologische belangen en de supra
nationale E.E.G.-belangen. Door het
op de voorgrond plaatsen van tal
van particularistische belangen heb
ben de supra-nationale doeleinden
van de gemeenschap in de afgelopen
tien jaar beperktere inhoud gekregen
dan aanvankelijk in 1958 was voor
gesteld.
In de jaren 1958-1965 wisten de
E.E.G.-commissie en de minister
raad de goede verstandhouding der
Economische Unie te realiseren.
Aan deze succesvolle periode kwam
echter een einde toen de commissie
tegen de wensen van Frankrijk in
probeerde de E.E.G. de beschikking
te geven over eigen financiële mid
delen en aan het parlement budget
recht toe te kennen. De commissie
heeft de Franse tegenstand toen da
nig onderschat en daarmede is de
gemeenschap in :en ernstige crisis
gestort. Uit deze crisis is zij nog niet
verlost. Deze zou eerst moeten wor
den doorbroken. Eerst dan zullen
de verschillende lidstaten wellicht de
nationale belangen ondergeschikt
gaan maken aan die van een ver
enigd Europa.
DRS. A. WENTINK.