België trekt steeds
meer Nederlanders
DE DOCHTER VAN DE GROOTVIZIER
EN DE BOUWMEESTER VAN DE PASJA
Ik wil
schrijven
met
(zegeltjes)
Vooral
Ardennen
en
Vlaamse
kust
in trek
Wachten
Geen tijd
Het breistertje
„GOLDEN SANDS"
GROTE KERMIS
CASINO'S
DEVIEZEN
De dochter van de Grootvizier,
woonde in een paleis met spiegelgla
zen: een geschenk van niemand min
der dan de Pasja. De spiegels waren
zo kunstig aangebracht, dat zij er
haar lievelingsplekjes in kon zien:
de markt, de rivier waar de was
vrouwen bezig waren, en het plein
waar kunstemakers hun toeren ver
richtten. Maar het vindingrijke meis
je bad ontdekt dat zij op een héél
bijzondere manier óók in het geheim
de warande van de Pasja weerkaatst
kon zien. Deze Heerser die zich on
bespied waand/e,gedroeg zich alles
behalve netjes en dat was de reden
waarom de dochter van de Grootvi
zier niet met hem trouwen wilde.
Het kijken naar de vergezichten in
de spiegels verveelde haar intussen.
Vermomd als bedelares bezocht zij
liever zélf die plekjes, maar dat
kwam haar duur te staan! Want één
van de kunstemakers, een slangen-
bezeweerder nog wel. nam haar beet.
Hij ontfutselde haar de kostbaarste
sieraden die wel 100.000 piaster
waard waren.
Vanaf die dag verloor het brutale
maar levenlustige meisje al haar
vrolijkheid. Zij zat maar in haar
spiegelpaleis te borduren, en kon
niet vergeten dat zij de Pasja wel
voor de gek had kunnen houden,
maar dat een slangenbezweerder
haar te slim af was geweest. „Ik
wou dat ik heel ergens anders woon
de", dacht zij. „Ver weg in een on
bekend land. Of dat ik tenminste
van die spiegels af was. Ze herinne
ren me aldoor aan vervelende din
gen, ook al kijk ik er niet in".
Tenslotte liet zij de bouwmeester
van de Pasja komen, want hij had
de spiegelzalen gemaakt. „Maak er
weer een gewoon paleis van en haal
die spiegels weg", vroeg ze.
ja, als die hoort hoe de kostbare spie
gels verwijderd worden??"
Toen viel het dit slimme meisje in,
dat zij nog altijd wist hoe je in spie
gels een kijkje kon krijgen op de
warande van die Opperste Heerser.
Zij zou dus zelf kunnen zien of de
bouwmeester waarheid sprak of niet.
Met een uitdagende lach op de lip
pen rende zij naar de parelmoeren
zaal. Mom er op de ladder en kon
van boven af naar beneden kijken
in de zilveren spiegel die de gehele
vloer bedekte.
Het duurde even, voor ze de goe
de stand op de ladder had terugge
vonden en haar hoofd ver genoeg
rekte zonder het evenwicht te ver
liezen en ja hoor! Daar zag zij
de weerkaatsing van de warande,
waar marmeren zuilen, ivoren deu
ren en parelmoeren panelen werden
aangebracht. Daar zag zij zelfs de
bouwmeester, die moest nagaan of
de vaklieden zijn tekeningen wel
goed uitvoerden.
Eke dag keek het meisje nu even
in de spiegelende vloer en zag het
werk vorderen. Toen het voltooid
was. verwachtte zij de komst van de
bekwame handswerklieden.
Maar in de plaats daarvan kwam
de bouwmeester zelf.
„Het spijt me u een slecht bericht
te moeten brengen", zei hij, „mijn
metselaars en stucadoors kunnen de
spiegels wel verwijderen maar.
„Dat hebt u mij al een keer ver-
„Het is voor mijn metselaars en
stucadoors niet zo moeilijk de spie
gels weg te halen", was het ant
woord. „Maar om de zalen weer in
hun oude glorie te herstellen heb
ik fijne handswerMieden nodig, een
voor de marmeren, één voor de ivo
ren, en één voor de parelmoeren zaal.
Deze kunstenaars zijn helaas juist
bezig de warande van de Pasja te
verfraaien. U zult dus moeten wach
ten".
Ofschoon het meisje haar vrolijk
heid verloren had, voortvarend wa3
zij nog steeds. Het woord „wachten"
beviel haar dan ook niet en zij keek
de bouwmeester boos aan. Maar zij
moest zichzelf toegeven dat hij dat
niet verdiende. Hij was een ernstige
en toch aardige man, knap ook, en
hij gedroeg zich heel hoffelijk, niet
overdreven maar juist goed.
Toen voegde de bouwheer er als
terloops aan toe: „Het zal u 10.000
piaster kosten".
„Wat???" riep zij uit, „u lijkt de
slangenbezweerder wel!" Maar toen
sloeg zij de hand voor de mond.
Dat mocht toch niemand weten!
Maar de bezoeker schonk er geen
aandacht aan en ging heen.
„Zou hij waarheid spreken?" dacht
de dochter van de grootvizier. „Of
zou hij maar een smoesje verzinnen
uit angst voor de woede van de Pas-
Ans Snoeren, Baarschotse-
straat 16a uit Dorst wil graag
corresponderen met een meisje
van ongeveer 13 jaar.
Kina de Wijs, Koning Haakon-
straat 4 uit Moerdijk wil graag
corresponderen met een meisje
van 13, 11 of 12 jaar. Het liefste
zou ze willen dat het meisje in
de buurt van Bergen op Zoom
woonde.
Marleen Joosen, Leursebaan
385 uit Breda wil graag schrijven
met een jongen van 13 of 13 jaar.
Kristel Trella, Haagweg 50
uit Breda vraagt wie er met haar
wil corresponderen. De jongen
of het meisje moet wel in de
brugklas zitten. De liefhebbe
rijen van Kristel zijn lezen,
zwemmen en fietsen.
Corrie Heijnen, Deken Naes-
laan 20 uit Prinsenbeek (12 jaar)
vraagt of er jongens of meisjes
zijn die foto's van raketten of
van de maan naar hem op willen
sturen. Als er iemand met hem
wil corresponderen vindt hij dat
ook goed.
ted", antwoordde de dochter van de
Grootvizier", en ook dat het 100.000
piaster kost".
„U moet mij laten uitspreken",
wees de bouwmeester haar terecht.
„Want de Pasja heeft mij opgedra
gen met de grootste spoed een jacht-
verblijf in het Rode Woud voor hem
te bouwen. Die tekeningen gaan na
tuurlijk vóór
Het meisje keek haar bezoeker
doordringend aan. Zou hij de waar
heid spreken, of was dit nu een
smoesje omdat hij had verstaan wat
zij over de slangenbezweerder had
gezegd? Zou h;j iets van die geschie
denis weten haar erom minachten?
Bezorgd liet zij de bouwmeester
die ernstig maar aardig, knap, hof
felijk maar niet overdreven was,
heengaan. Toen herinnerde zij zich
weer iets.
Zij ging op alle punten van haar
spiegelzalen staan en zitten en lig
gen om onder elke hoek een ander
beeld weerkaatst te vinden.
Haar geduld werd beloond, want
zowaar op een dag had zii de bouw
meester in het beeld
Hij tekende vellen vol en werkte
met meetlat tot 's avonds laat. Intus
sen liet hij zich bedienen door vlugge
dienaren en mooie dienaressen, maar
nooit door een echtgenote - Kijk,
kijk, hij was niet getrouwd, deze
hoffelijke man! Het meisje keek elke
dag urenlang en zag hoe de teke
ningen tenslotte klaar kwamen. Toen
verwachtte zii de meester spoedig te
mogen ontvangen. En ja, daar kwam
hij nu.
„Mijn metselaars en stucadoors.."
begon hij, en toen lachten zij allebei.
Kort en goed, de Pasja wenst dat ik
onmiddellijk naar het Rode Woud
vertrek om ter plaatse te zien hoe
er met de werkzaamheden wordt be
gonnen", zei hij. „Ik heb dus geen
tijd voor uw tekeningen".
Het meisje keek hem onderzoekend
aan. Sprak hij waarheid of niet?
Straks zou zij het weten. Natuurijk
ging ze in haar spiegel kijken. Nau
welijks was haar bezoeker vertrok
ken of zij vatte al post op het juiste
punt.
Daar kwam de bouwmeester thuis.
Maakte hij zich nu terstondreis
vaardig? Ne'en! Hij nam een groot vél
papier, ging ermee aan zjjn tekenta
fel zitten en begon daarop te teke
nen.
Nu voelde de dochter van de Groot
vizier zich woedend worden, nog bo
zer dan zij vroeger was geweest!
Maar juist toen die boosheid op zijn
hoogtepunt was, zag zij hoe de bouw
heer het vel papier omhoog hield.
Er stonden geen tekeningen op, maar
letters, woorden, zinnen:
.Lieve slang, je hebt mij nu ge
noeg bespied om te weten wie ik
ben. Ik wil je graag bezweren en
daartoe onmiddellijk met je trouwen!
Reis je met mij naar het Rode Woud?
Ik zal je armbanden, ringen, enkel
banden, kettingen, ceintuurs geven,
van elk zeven, samen 100.000 piaster
waard!"
Het meisje dat in haar spiegelzaal
deze levensgrote brief weerkaatst
zag, kleurde tot achter haar oren.
Verschrikkelijk! Hij had begrepen,
dat zij hem wantrouwde. Dat zij hem
nieuwsgierig had gadegeslagen. Dat
zij hem in het geheim had bekeken.
Dat zij zich heel onbehoorlijk had
gedragen! En hij wist alles van haar
geheime tochtjes als belelares en de
gescheidenis met de slangenbezweer
der.
Maar het volgende ogenblik kleur
de zij van vreugde. Want ondanks
dat slechte gedrag wou hij toch met
haar trouwen. Zou zij niet overge
lukkig zijn met zo'n ernstige, aar
dige, hoffelijke en toch niet over
dreven man, die bovendien van een
grapje hield?
En denk eens aan! Zij zou voor
een hele poos ergens anders wonen,
heel ver weg, in het Rode Woud
Vlug nam zij een zilveren handspie
gel en schreef daarop met het sap
van hennep, dat zij altijd gebruikte
om haar nagels te Meuren, vier
woorden: Hoe eerder, hoe liever!
Zij wikkelde de handspiegel in een
zijden shawl en liet hem door een
boodschapper naar de bouwmeester
brengen. Maar zij bleef niet in de
spiegelzaal kijken hoe hij de bood
schap aannam. Want zij wilde tonen,
dat zij ook bescheiden kon zijn.
An Mac Gillavry
Onderstaand gedicht werd gemaakt
door Astrid Westdorp, Nassaulaan
129, Goes.
Er was eens een meisje dat breien
wou leren,
Ze nam een paar pennen en ging
aan 't proberen.
Van vuurrode wol wou ze wantjes
gaan maken.
Een mutsje, een sjaal en nog meer
van die zaken.
Eerst wond ze de wol op tot keurige
ballen.
Ze dacht dat het werkje haar wel
zou bevallen.
Maar lach niet het viel haar
tegen.
Zo onafgebroken haar vinger
bewegen!
't Was insteken, omslaan en af laten
glijen...
Totdat ze verheugd riep: „Hoera
ik kan breien."
Ze telde secuur en aandachtig
de steken.
En trok niet te stijf, om de draad
niet te breken.
Maar ja het ging na een poosje
vervelen,
Ze vond het wat saai en ging liever
spelen.
Zo bleef toen die sjaal een onnozel
klein lapje.
De wanten, „ach zed ze dat was
maar een grapje."
Straks brei ik misschien wel een
prachtige jumper,
Zo dacht ze, een beetje voorbarig,
de stumper.
Ze breide nooit meer. ze ging liever
ravotten.
De vuurrode wol werd voer voor
de motten.
Deze tekening is van Netje Herreygers (6 jaar), Nicolaas Kulitstraat 10, Steenbergen.
De Vlaamse kust, een grote kermis.
DE STEM VAN WOENSDAG 27 AUGUSTUS 1969
.ING IN
IJNEN
|le Famila
ornaat betalen in 6
irmijnen? Dan is dit
Agio-Post
k. Stuur een
irtje naar Postbus
3 reda en u ontvangt
chtingen en een
gformulier.
(Van onze
Belgische correspondent)
BRUSSEL In vele vakantie
maanden hoort men in de Belgi
sche Ardennen vrijwel evenveel
Nederlands als Frans praten. Ho>
tels, pensions, restaurants en
kampeerterreinen zijn gevuld met
Nederlandse en Vlaamse vakan
tiegangers. In sommige toeristi
sche centra zoals La Roche geeft
het Nederlands zelfs de hoofdtoon
aan in supermarkets en zelfbedie-
ningszaken, waar exploitanten en
personeel zich inspannen om hun
klanten in voortreffelijk Neder
lands te woord te staan. Zowel in
La Roche als in andere centra
worden tijdens de weekends één
of meer kerkdiensten in het Ne
derlands gehouden.
De Ardennen zijn bij veel Nederlan
ders in trek en dat is niet zo moeilijk
te verklaren. Het weer is er niet be
tel- of slechter dan elders in de lage
landen, geografisch is het vlak bij de
deur, globaal bekeken is het leven er
zeker niet duurder dan in Nederland,
maar landschappelijk is het een heel
ander land met heuvels en rotsen en
dichte wouden en snelle riviertjes en
men maakt er kennis met een ander
mensentype, met een verschillend
leefmilieu en met een andere menta
liteit.
Van 1965 tot 1968 is het aantal Neder
landse toeristen in België met bijna
28 percent toegenomen en die toene
ming komt voor een goed deel ten
goed aan de Belgische Ardennen. An
dere oorden in België, die bij Neder
landse toeristen een voorkeur genie
ten, zijn de Kempen (in de provin
cies Antwerpen en Belgisch-Limburg)
nog dichter bij huis en dus vooral in
trek voor weekend-toerisme, en de
ruim zestig kilometer „golden sands"
van de Vlaamse kust, van De Panne
aan de Franse grens tot Het Zoute
aan de grens met Zeeuwsch-Vlaan-
deren.
De Vlaamse kust heeft nog relatief
stille badplaatsen, vooral tussen de
monding van de IJzer en de Franse
grens, waar de duinen hoog zijn en
ver het land in schieten (tot 5 km) en
waar de stranden breed zijn. Derge
lijke stranden vindt de Nederlander
evenwel ook in voldoende mate in ei
gen land. Als hij naar de Vlaamse
kust komt - en hij doet het in steeds
groter aantal - dan zoekt hij er druk
te en vertier.
In de maanden juli en augustus is
het daar eigenlijk één grote kermis
zonder ophouden, een gewriemel van
honderdduizenden op 'n smaile strook
grond, een sfeer die nog het best te
vergelijken is met de „Riviera del
Sole" aan de Adriatische zee, met
Rimini als middelpunt. Eén belang
rijk verschil: in Italië is de zon tij
dens de vakantiemaanden (nage
noeg) gegarandeerd, en dat is meer
dan omze noordelijke contreien kun
nen beloven.
Maar juist door het onbestendige
weer is het aantal vermaakts- en
ontspaningsigelegenheden aan de
Vlaamse kust een veelvoud van wat
Rimini, Catholica enz. te bieden heb
ben.
Eigenlijk is het een rumoerige, vaak
lawaaierige boel, waar esthetiek en
goede smaak bitter weinig mee te
maken hebben. Landschappelijk is
het grootste deel van de Vlaamse
kust hopeloos verknoeid, urbanistisch
zijn er schoolvoorbeelden te over van
„hoe het niet moet zijn". Veel gebou
wen, hotels, pensions en flatwoningen
incluis, munten uit door hun stijlloze
onpersoonlijkheid, soms kortweg
door hun lelijkheid en vrijwel alle
kampeerterreinen zijn in het vakan
tieseizoen groezelig - overbevolkte
negerdorpen.
Maar, hoe dan ook ontelbare hon
derdduizenden willen er zijn, en
hun jaar is niet „af' indien ze niet
zijn ondergedompeld in de walm van
friet en oliebollen, in het getier van
luidsprekers en het elektronisch ka
baal van dancings.
Anderen houden van het flaneren o-
ver de promenade-dijken, waar ieder
een ontmoet of vanachter een glaas
je bier op een caféterrasje discreet
kan observeren. Voor de heel kapi
taalkrachtigen en gesofisticeerden
zijn er casino's, de speelzalen en de
nightclubs, waar ongeveer alles te
koop is wat die aparte wereld te bie
den heeft.
Alles bij mekaar noteerde de Vlaam
se kust in het barslechte jaar 1968
nog 16,5 miljoen overnachtingen, wat
slechts 0,1 pet minder was dan in '67.
In de Ardennen liep het bezoek met
1,5, en in de kuststeden met 4,4
percent terug. De Kempen gingen
met 1,6 percent tot 1,3 miljoen over
nachtingen vooruit.
Traditioneel staat de Vlaamse kust
in de gunst van de Britten, maar hun
aanwezigheid vermindert van jaar
tot jaar. In 1968 lag hun aantal 7,7
percent beneden '67, wat verklaard
wordt door het feit dat de Britten
slechts 50 pond mogen meebrengen.
Wegens dezelfde krappe deviezentoe-
wij zingen liep ook het Franse bezoek
achteruit. Men constateert ander
deels een snelle toename van het
aantal Duitse badgasten. Vorig jaar
kwamen de Nederlanders voor het
eerst op het niveau van de Engelse
en Franse overnachtingen, n.l. zowat
1,3 miljoen.
Volgens het Belgische commissariaat-
generaal voor toerisme moeten vol
gend jaar in België 20 miljoen in
heemse en 7 miljoen buitenlandse
overnachtingen worden geboekt. Het
toerisme zou dan circa 1 mlijand gul
den aan buitenlandse deviezen moe
ten opleveren.
Een en ander gebeurt zonder grote
internationale reclamecampagnes.
België besteedt jaarlijks slechts 62
miljoen Bfr. (ongev. 4,5 milj. gulden)
aan toeristische propaganda, waar
van amper 11,5 miljoen Bfr. (900.000
gulden) aan directe promotie door
advertenties. Canada besteedt meer
dan 450 miljoen Bfr. en Ierland ruim
260 miljoen Bfr. per jaar aan toeris
tische propaganda.
Nederland en België zijn de
landen, die in het buitenland het
minst uitgeven voor de promotie
van hun toeristische industrie.
Prachtig zijn de meertjesc in de Ardennen
