»ijn
Rome kan terugzien
op „succesvolle" reis
naar Oeganda
MOCCONA
LAAGHARTIG VERRAAD VAN RADMODE
Club
tal
Imaakte
f 182,-
Politie van Haarlem
overweegt klacht tegen
geschorste rechter
Nieuwe treinstellen
van N.S. eind
augustus in gebruik
Warme dag?
Maak eens 'n IJscona
'n pittige verfrissing!
Zo gebeurd.
Sommige
vrouwen
lijken op
mislukte
puddingen
Dam -1
Dam - II
Dam - III
Dam - IV
Sheaffer
Postmaster
Triumph"
VERGISSING
VREDES
MISSIE
HAD WEL
VEEL TE
MAKEN MET
BEDEVAART
schrijfsters,
r Nederland
teld. Zo zet
re kwaliteit
"Sheaffer"
iste schrijf-
betreft
;r die in elk
Streven
Niet beperkt
Reineveld zoekt
werknemers in
Spanje
lekker-pittige koffie...
van Douwe Egberts
MIJNS INZIENS
door
Johan Winkler
6
DE STEM VAN DONDERDAG 7 AUGUSTUS 1969
BOODSCHAPPEN
MAND
van stro. naturel of
gekleurd, met leuke
bloemgarnering. Af-
wasbare plastic voe
ring. Zeer royaal en
praktisch 2.95
er 444"
"t
w
Vulpen en
vulpotlood.
Zeer luxueuze set
uitgevoerd in rolled
gold: pen en
potlood zijn bedekt
met een laagje
bladgoud van 14
micron. Vulpen met
ïngelegdefl 4-karaats
gouden pen.
Luchtdruksysteem-
vulling.
Vulpotlood met
draaimechaniek.
Bestelnr. F-405
Clubprijs
waarvan f 52.- in
PMC-cheques
;f tink?! Wat m beetjejiMt
X tieM hél
V.
(Van een onzer redacteuren)
Hoewel in de nieuwskolommen vooral de pogingen van paus
Paulus VI om Nigeria en Biafra dichter bij een vrede te brengen
de aandacht hebben gehad, heeft de paus zelf steeds volgehouden,
dat het hoofddoel van zijn reis naar Oeganda een bedevaart was.
Een bedevaart naar de graven van de martelaren van Oeganda en
daarmee een eerste „officieel" contact van de „opperherder" met
de, vanuit Rome kerkelijk-juridisch gezien, nu zelfstandige, zij het
jonge kerk van Afrika. De vredesmissie van de paus stond nummer
2 op het programma. En binnen het kader van het reisschema heeft
hij hieraan ook gedaan wat hij kon. Dat het weinig tot niets heeft
uitgehaald, althans in directe zin, kon hij ook niet (alleen) helpen.
Er dreigt bij dit alles echter een
niet geringe vergissing gemaakt te
worden. Een vergissing die door het
Vaticaan, en niet minder door de
paus zelf, ja, door de kerk in vele
geledingen, hardnekkig in de we
reld wordt gehouden. De vergissing
namelijk, dat de pauselijke vredes
missie t.a.v. de Nigeriaanse oorlog
(eigenlijk) niets te maken had met
rijn eigenlijke reisdoel: de bedevaart
en het contact met de jonge Afri
kaanse kerk, om de band van deze
kerk met Rome te bevestigen, c.q.
ie verstevigen. Beide zaken hebben
zeer veel met elkaar te maken.
Wat is er namelijk vorige week in
de kerk van Afrika feitelijk gebeurd?
De week begon met een „Panafri-
kaans" symposium van een aantal
bisschoppen die zoveel mogelijk ge-
keel kerkelijk Afrika vertegenwoor
digden. Zoals verwacht werd is dit
symposium voor een goed deel over
schaduwd door het pauselijke bezoek.
Veel opzienbarends is er uit het
symposium niet gekomen (Wat kun
nen bisschoppen ook die geen enkele
bevoegdheid hebben?), maar toch
genoeg om de buitenstaander iets
duidelijk te maken van wat er gaan
de is in die kerk van Afrika. Een
van de belangrijkste figuren, kardi
naal Zoungrana, heeft op het sym
posium de noodzaak dat de Afri
kaanse bisschoppen nauwer gaan sa
menwerken, concreter dan ooit on-
lerschreven. Niet alleen uit pasto-
■aal oogpunt, zo zei hij, ook op po-
itiek terrein moeten wij eensgezind
gaan nemen: het Soedan-
vraagstuk kon ermee vooruit gehol
pen worden en de vrede tussen Ni
geria en Biafra kon de kerk helpen
bespoedigen. In Angola is ook ge
noeg te doen. En de apartheid van
Zuid-Afrika en in Rhodesië vormen
punten, waarin de Afrikaanse bis
schoppen ook nog iets belangrijks in
Ie brengen hebben. Aldus kardinaal
Zoungrana. De bisschoppenconferen
tie zelf, die al snel uit de veelheid
van problemen het thema „vrede in
Afrika" bovenaan de agenda zette,
kwam tenslotte met twee verklarin
gen. Minder traditionele binnenker
kelijke bezorgdheidsverklaringen, als
»eel meer ais kerk tot de wereld
- aanklachten, politieke aanklach
ten, die weliswaar nog vermijden
toncrete punten te noemen, maar
toch spreken van enig besef van wat
in Afrika eigenlijk aan schort.
In een verklaring over vrede in
Afrika betreuren de bisschoppen be-
kilve het directe oorlogs- en guerril-
'igeweld, waaronder Afrika lijdt,
®k het „meer subtiele geweld van
politieke onderdrukking, van het
weigeren van de fundamentele rech-
van de mens en van een op
tauskleur gebaseerde discriminatie."
ziin aanleidingen tot conflicten
M hindernissen op de weg naar de
"Me, zeggen de bisschoppen.
heen tweede verklaring, over de
wwikkelingslanden, noemen de
t'Schoppen het regelrecht een „on-
verdraaglijk schandaal, dat de rijken
s rijker worden en wel door het
'sPloiteren van de armoede der ar-
I J® vragen dan de rijke lan-
Je helpen de rechtvaardigheid
1 laten zegevieren. Op het eerste
'acht geen verklaringen waar wij
5 ondersteboven geraken, en veel
l!™!™!4 op verklaringen van die
I deed Cle paus zelf in KamPa,a
2» 4e ancJere kant moet men niet
dat hier voor de eerste
Isam "^schoppen uit heel Afrika
ISri? mening ten beste gaven,
Ita pen voor w'e rïit soort
Itff ?eheel nieuw zijn, bissch
I bovendien veelal Westers ge-
Ii..Iccrd en nogal conservatief-
denken. De paus, althans
.wist dat er op het sympo
sering doorzet) aan de kant van hun
volk, dat armer en armer wordt, ko
men te staan. En de paus komt nu
eenmaal (nog) uit Rome, uit het
christelijke Westen, dat met de dag
rijker en rijker wordt, mede t.en
koste van de verpauperende Afrika
nen. De paus en „Rome" daarvan
zal de ene na de andere Afrikaanse
bisschop meer en meer overtuigd
raken staat aan de kant van die
rijke landen, hij conformeert zich er
mee, zolang hij er zich niet duidelijk
van distantieert.
De paus heeft in Kampala noch
over de Afrikanisering van de kerk,
noch tegenover het vele onrecht en
de armoede en honger een duidelijke
uitspraak willen doen. Hij stelde wei
in zijn slotrede op het symposium:
de kerk moet „echt katholiek" blij
ven en kan „in dat dpzicht alleen
maar conservatief zijn". De geopen
baarde waarheden moeten, hoe moei
lijk soms ook te begrijpen „letter
lijk gehandhaafd blijven", zoals ze
(in de Romeinse theologieboeken)
geformuleerd zijn.
Afrikanisering kon de paus zich
nog wel voorstellen in de liturgie,
de pastorale aanpak, maar zelfs
daarbij waarschuwde hij al voor „een
soort lokaal folklorisme". Een her
interpretatie van de (Europese, en
dan nog verouderde) theologie van
uit het Afrikaans cultuurgoed, waar
de Afrikanen overigens zelf nog am
per aan toe zijn, heeft hij vierkant
afgewezen.
Én verder moeten, aldus de paus,
de katholieken de Afrikaanse maat
schappij voorbeelden geven van
christelijk gezinsleven, helpen scho
len en onderwijs tot bloei te brengen,
en dienen ze voor te gaan in hulp
betoon aan zieken en armen. Alsof
al deze dingen zich (ook kerkelijk)
in het Afrika van nu niet stuk voor
stuk middenin het stadium van maat
schappelijke crisis of zelfs revolutie
bevinden, en/of armoede, honger en
ondervoeding deze zaken niet in een
heel ander licht plaatsen dan in het
ook al niet meer rustige Europa
of Noord-Amerika. De plichten die
de paus hier noemt zijn de plichten
van ieder christen, van ieder mens
zelfs. Maar zit hier nu enige speci
fieke boodschap bü waar een ka
tholiek, die anno 1969 OOK NOG
AFRIKAAN is, iets mee kan doen?
Had de paus, wat hij in Kampala
tegen Afrikanen heeft gezegd, eigen
lijk niet evengoed in Castel Gandolfo,
ergens op IJsland, in New-Delhi of
in Broek op Langendiik kunnen zeg
gen?
Wat in het Afrika van nu zo sterk
aan het groeien is, het nationalisme,
kun je niet kerkelijk begeleiden door
(letterlijk de paus:) „onverdraag
zaam racisme, egoïstische stammen-
zucht of willekeurig separatisme" af
te keuren en daarbij te zwijgen over
b.v. de macht die kapitaal-investeer
ders uit rijke landen (naast het bo
nafide ontwikkelingswerk) in dit
werelddeel verwerven.
Akkoord, de paus heeft in Kam
pala het racisme veroordeeld. Hij zei
letterlijk: „Wij betreuren dat in en
kele delen van de wereld sociale si
tuaties blijven voortbestaan geba
seerd op rassendiscrimnatie, die
vaak gewild en ondersteund worden
door bepaalde denksystemen". Hij
noemde deze toestanden „onaan
vaardbaar". En in het parlement van
Oeganda riep hij: „Nooit kolonialis
me meer, ook geen neo-kolonialisme".
Maar man en paard worden niet ge
noemd: Zuid-Afrika, Rhodesië, en
het kolonialisme in Guinee, Angola
en Mozambique. Het wordt weer op
de gebruikelijke diplomatieke ma
nier omzeild. Inderdaad, zo spraken
ook de Afrikaanse bisschoppen in
hun verklaring. Ook z;j hanteerden
de gebruikelijke diplomatie. Ze heb
ben het dan ook niet van een vreem
de. En als er verwijten moeten val
len, treffen die ook hen, maar wie
zal in deze wje verwijten mogen
maken?
Wat kerk en „politiek" in Afrika
met elkaar te maken hebben? Dit,
de paus zei het zo, toen hij 12 bis
schoppen wijdde in het stadion van
Kampala: „De Afrikaanse bisschop
pen moeten helpen bij de opvoeding
van het volk, het handhaven van de
zeden, de verdere vorming en op
leiding, het verkrijgen van een baan
naar goede sociale maatstaven (in
Zuid-Afrika? j.l.), bij het kweken
van eerbied voor het gezag (het
Portugese? j.l.), vriendschap en
vrede."
De taak van de christenen, dus
ook van de bisschoppen, beperkt zich
niet (meer) tot een louter binnen
kerkelijk gebeuren, dat ziet Paulus
VI ook wel in. „U moet ook de bur
gerlijke samenleving mee helpen op
bouwen", maar, zegt hij er dan ach
ter, „weliswaar zonder politieke ver
plichtingen aan te gaan". Dus: op de
gebruikelijke diplomatieke wijze?
Wie in deze wereld om zich heen
kijkt, moet toch wel tot de conclusie
komen dat een kerk „zonder politieke
verplichtingen" en is maatschap
pelijk engagement, het aan de kant
van de (politieke) verdrukten gaan
staan, dat niet? beleefd wordt
aangehoord, maar in feite (mond)-
dood is.
Maar voorlopig mag men in Rome
terugzien op een „sucesvolle" reis
want het „gevaar" van een al te
zelfstandige P'anafrikaanse bisschop
penconferentie is voor de eerste tijd
afgewend en de paus heeft zelf ge
zien dat in Oeganda „zelfs de nonnen
op straat dansten" en dat „de mensen
daar niet ophielden op hun tam
tams te slaan van vreugde".
J.L.
(Van een onzer verslaggevers)
HAARLEM Indien de juridische mogelijkheden het toelaten zal
de hoofdcommissaris van de Haarlemse politie aangifte doen van
een beledigingsdelict of een klacht daarover indienen tegen de ge
schorste Haarlemse rechter mr. H. G. Rambonnet. Deze klacht kan
op grond van de wettelijke bepalingen niet bij de Haarlemse offi
cier van justitie worden ingediend. Wel heeft er met deze magistraat
intern beraad plaats over de kansen van een dergelijke aangifte.
De Haarlemse politie neemt hier
mee actie tegen de aantijgingen wel
ke mr. Rambonnet in een interview
jegens twee agenten deed. Volgens
hem zouden zij bij het onderzoek
naar een verkeersongeluk, waarbij
hij een achttienjarige bromfietser
zou hebben doodgereden, het linker
achterwiel van zijn auto door een
gladde band hebben vervangen. Hoe
wel de Haagse rechtbank deze be
schuldiging reeds geruime tijd gele
den ongegrond heeft bevonden, her
haalde mr. Rambonnet ze in het
vraaggesprek met een plaatselijke
krant. Hij voegde er nog aan toe „dat
het bijzonder schokkend is te erva
ren dat de politie onwaarheid
spreekt".
De zaak tegen mr. Rambonnet moet
na anderhalf jaar nog steeds worden
behandeld. Dit is een gevolg van
zowel de klacht welke hij heeft in
gediend tegen de beide Haarlemse
agenten door hem in het inter
view jongelui genoemd, terwijl het
in werkelijkheid om personen van
middelbare leeftijd gaat en van
de bezwaarschriften welke hij tegen
de dagvaarding heeft opgesteld. Het
laatste bezwaarschrift wordt op 1
september door de Haagse recht
bank behandeld.
(Wü tekenen hierbij aan dat DE
STEM op 30 juli en 5 augustus naar
aanleiding van deze zaak een com-
(ADVERTENTIE)
DE MODERNE
GASAANSTEKER
Geeft 2000 x
gericht vuur. Altijd raaki
Géén versleten steentjes.
Géén nieuwe vullingen.
Géén reparatiekosten.
Laeg Gooi weg I
De volgende iseven goed - koop!
Voorere handel:
La Corbeau Zonen - -Rotterdam
Nrd. Ned. Pijpenhandel- Groningen
mentaar heeft gegeven. Voor het
overige hebben wij ons gehouden
aan het goede gebruik dat er niet
geschreven wordt over zaken die nog
„bij de rechter" zijn. In dit geval be
treft het echter een uitvloeisel van
een zaak welke op zichzelf een
nieuw feit vormt. Redactie.)
DELFT (ANP) De machine
fabriek Reineveld N.V. in Delft gaat
medio september in Spanje vijftien
ongeschoolde werknemers aantrek
ken voor de gieterij. Een aanvraag
daartoe is reeds hij het gewestelijk
arbeidsbureau in Delft ingediend.
De ondernemingsraad van Reine
veld, alsmede de districtsbestuurders
van de werknemersorganisaties, heb
ben hun goedkeuring aan de wer
vingsactie gegeven. Het wordt niet
uitgesloten geacht dat op korte ter
mijn tot de werving van meerdere
buitenlandse arbeidskrachten zal
moeten worden besloten. In de eerste
helft van dit jaar heeft de machine
fabriek Reineveld 20 pet. orders
meer ontvangen dan in 1968 het ge
val was, aldus een communiqué.
(ADVERTENTIE)
(Van een onzer verslaggevers)
UTRECHT Eind augustus wor
den de eerste treinstellen afgeleverd
van een serie nieuwe modellen, die
Werkspoor voor de Nederlandse
Spoorwegen bouwt. Het Duitse be
drijf Talbot te Aken, waar tien van
dergelijke treinstellen zijn besteld,
draagt begin 1970 de eerste over.
Elk van deze 43 treinstellen wor
den direct na overdracht ingezet.
Met de hele bestelling is een bedrag
van ruim vijftig miljoen gulden ge
moeid.
De nieuwe modellen zijn voorzien
van automatische deursluitingen, een
omroep-installatie en hebben een
zeer korte remafstand. Zij zijn hier
door geschikt om ingezet te worden
in de diensten met hoge frequentie,
voornamelijk in de randstad. Omdat
de NS gaat stoppen met het vervoer
van „ingeschreven bagage" verval
len bij deze treinstellen de bagage
ruimten zodat de balkons ruimer en
groter gemaakt zijn.
De treinstellen zullen in de toe
komst ook ingezet worden op de
lijnen Dordrecht - Roosendaal en
's-Hertogenbosch - Eindhoven.
Los tweemaal de normale hoeveelheid Moccona op In
warm water. Voeg suiker naar smaak toe. Vul een hoog
glas met ijsblokj'es. Voeg nu de opgeloste Moccona toe.
Wat stijf geklopte slagroom erop. Maak het gezellig met
een snufje cacaopoeder op de slagroom... en u hebt een
verfrissende IJSCONA!
I ün i consequenties kon heb-
I «Roek ^lceer4e. zoals gemeld, het
I te It n bisschoppenvergadering
I "1 met ien en te Iaten samenval-
I sjL.IPauselijk bezoek. Dit
I It siJv- 's beperkt gebleven tot
Kook enkomst- waar Paulus VI
laten ,J,?romBt de bisschoppen heeft
1 '"'e kerkiü koe hi' boe het cen
ter hj'bestuur in Rome denkt
?°S zeer °B symposium, zij het
*Jfieii ol00rz'chtig, naar boven ge-
un naar een zelfstandige
^ht, vcZtu rk' met een eiSen ge-
ïr' on eiobouwend op eigen cul-
1 in 8 1 wi'ze °°k stelling ne-
«hatn-H-r eiSen politieke en maat-
*liekè) P S1'ua ties, het eigen (ook
riik verdedigend tegen-
«Me er> steeds riiker wor-
»Pa- waaronder het chris-
I fi'tie óók'3 de verzwegen
r^teliik ieen situatie die on-
I Jlj»se KJ, ko,uen gaat: de Afri-
1 s mew r z"Hen nu eenmaal
(naarmate de Afrikani-
(Van een onzer redactrices)
DEN BOSCH Eén dag toeschou
wer zijn aan de rand van het zwem
bad op een camping te midden van
Limburgs bosgroen eikehout, is ge
noeg om lang na te denken over
vrouwelijk (en mannelijk) schoon.
Op zo'n vaderlandse camping hou
den families vakantie. Dat wil zeg
gen, ouders met kroost onder de
twenleeftijd. Wat zowat boven de 16,
17 komt wil niet meer onder super
visie van pa en moe in een tent en
kiest de vrijheid. En dat was in elk
geval niet op deze camping.
In het bad speelden engeltjes van
renaissance schilderijen, ravotten
sproetige kwajongens en zwommen
meisjes die nog niet, of pas net, had
den gemerkt dat ze mooi waren. En
dan zwoegden er de wat oudere moe
ders. Door het ontbreken van de
middenmoot, overheersten die moe
ders in aantal evenzeer als in op
pervlakte. Terwille van die moeders
zou ik een vlammend protest willen
richten tegen alle badp-akkenfabrie-
ka-nten van de wereld. Hun pakken
zijn ontworpen en gemaakt voor jon
ge godinnen die mondaine stranden
en buitenlandse bassins voor een ge
deelte bevolken. Maar altijd en over
al, ook op die Limburgse camping
waar zij zich niet bevonden, maken
deze schoonheden de rijpe vrouw tot
een karikatuur. In opdracht van de
badmode-
Die arme Rubensvrouwen lijken
zonder corselet, maar vooral zon
der enige beenbekleding, een hoogst
enkele uitzondering daargelaten, op
zeer mislukte puddingen. Zij weten
het. Daarom lopen ze met verlegen
kromme ruggen, met samengedruk
te armen en struikelende benen. Of
zij nu in het zwart, gebloemd, pas
tel of gestreept zijn, het maakt geen
verschil. Vooral vanaf het middel
naar beneden zien zij er meelijwek
kend uit. En soms, als zij een ont-
haringsmiddei hadden moeten ge
bruiken, maar nauwelijks wisten dat
het bestaat, zelfs afstotend. De ver
afgoding van de volmaakte lijn en
de verkoop van mode die zich daar
naar richt, geeft miljoenen vrouwen
illusies, met een nasleep van even
veel ontgoocheling en minderwaar
digheidsgevoelens die maar één troost
als compensatie kennen: het beschou-
wen van elkaar, „gelukkig, zij ook;
ik niet alleen".
En dan komt daar één vrouw aan
gehuppeld als een danseresje. Een
„middelbare" vrouw met alle conse
quenties van dien, maar met een
badpak, dat het goed met haar
meent. Het heeft een zeer diep rug
decolleté, waarschijnlijk een goede
beha, maar het wonder schuilt in
een klokrokje. Zo'n rokje als Sjouk-
je in haar beroemde jaren op het
ijs wervelend droeg. Héél kort, maar
zo mild, dat het een kleine schaduw
werpt op het dijbeen, dat bij 9 van
de 10 vrouwen op zekere leeftijd een
cellulite-dijbeen is. (Cellulite is een
schoonheidswinkeltjeswoord. Het is
omschreven als „de putjesschil van
een sinaasappel". Het is gewoon een
vetlaag die niet stevig meer is, maar
rimpelt en bobbelt).
Dit pak maakt deze vrouw vief,
slanker en jonger dan zij is. Het geeft
te raden of haar achterkant nog
gaaf van ronding is of niet. Haar
ogen tintelen als ik vraag naar het
fabrikaat. „Het is nog uit 1939! Een
wollen pak, dat bestaat nu toch niet
meer!" Waarachtig de donkerblau
we fond met het witte nopje en de
witte biezen, die van de V-hals over
de rug lopen zijn van sterke wol-
„Daarom plakt het rokje niet op
mijn benen als ik uit het water kom.
Nat en wel klokt het even hups,
hoor." Waarom, laaghartige badpak
ken fabrikanten, kunt u voor het mil-
joenenleger „rijpe" vrouwen die ook
wel eens willen zwemmen, niet zul
ke vriendelijke modellen maken. De
ze vrouw was er een scihatje in toen
ze 20 was en een rustpunt voor het
oog nu zij 50 is.
Vermageren helpt niemand uit de
badpakproblemen. Om het nu eens
niet in beauty-taai of medische ter
men te zeggen: omstreeks je veer
tigste raakt de elasticiteit uit je vel.
Het krimpt niet meer. „Je kunt wel
een kleinere maat bereiken. Dat kan
bij complete kleren een voordeel zijn,
want hoe dat vel eruit ziet blijft er
onder verborgen. Maar niet onder
de paar vierkante centimeters die
een badpak beslaan.
Groter schoonheid dan die van de
MISSES is nu eenmaal niet meet
baar. Wij lezen in een nummer van
Votre Beauté dat er vier soorten
schoonheden zijn: zeer slank, slank,
normaal, enigszins gevuld en gevuld.
Achtereenvolgens geeft het blad ide
aal gewicht en maten bij een leng
te van 1 m. 65. Dit zijn ze:
Gewicht resp. 51, 54, 57, 60 en 63 kilo
Bovenwijdte 83,5, 85, 88, 90,5, 92;
Taille 61, 62, 64, 65,5, 66,5,
Heupwijdte 89,5, 91,5, 94,5, 97, 99.
Schoonheidskoninginnen voldoen
het best in badpak. Zo een met been
uitsnijding tot aan de heup. Maar
in kleren die vandaag mode zijn, pas
sen ze nauwelijks- Een treurig voor
beeld hiervan is Arlette Colot, die
een paar jaar geleden miss France
was en mannequin wilde worden.
„Vermageren, meisje, vermageren!"
luidde de eis. Zij woog eerst 58 kilo
en heeft het nu ten koste van grote
offers en zelfbeheersing gebracht tot
47 kilo. Weg zijn de ideale maten!
Daar staat tegenover, dat zij poseert
voor alle bladen van enige beteke
nis. Maar niet in badp-ak. De Miss
France die aan haar voorafging, wil
de liever één man bekoren dan mil
joenen onbekenden. Zij woog 58 ki
lo en is 1 m. 74 lang, een zeer ge
schikte lengte voor een mannequin.
Maar zij opende een restaurant en
kwam nog eens 7 kilo aan Het is
voor beide ex-koninginnen te hopen,
dat er een nieuwe badmode is, als
zij de 40 gepasseerd zijn.
Hoe jonger men is, des te beter
men kan vermageren tot mode-ide
aal. Daarna is het een kwestie van
op peil houden.
Er zijn ook mannen die slank wil
len blijven. Moeten blijven, met het
oog op hun beroep. Een groep voor
wie het een bestaansvoorwaarde is,
zijn de jockey's, Nederlands bekend
ste jockey Henk van der Kraats (39,
55 kilo) blijft op peil door alleen
maar om de andere dag te eten. Dat
klopt met het eenvoudigste en do-l-
treffendste vermageringsadvies: eet
de helft. Hij drinkt veel om veel te
transpireren. Transpireren geeft ge
wichtsvermindering en dat is het
waarop het bij de jockey aankomt:
zijn paard mag niet te zwaar be
last worden- Maar voor vermage
ren helpt het vochtverlies niet. Van
daar dat elk dorstdieet wel gewichts
vermindering geeft, maar na enke
le dagen weer „bijgedronken" is. En
vandaar, dat je van hete baden niet
slanker wordt. Van der Kraats neemt
veel hete baden; dagelijks wel een
uur. Om vocht te verliezen.
Ik ben, toen ik na een héél lange
tijd weer eens in Amsterdam was, zelf
gaan kijken. Naar die ontheiliging van
het nationale monument op de Dam:
volgens sommigen iets dat ten hemel
schreit en om wraak en ingrijpen
roept, volgens anderen iets waar al
leen oude dwazen en reactionairen
zich over opwinden, want wat is er
nu natuurlijker en boeiender en ver
kwikkender dan dat zo'n monument,
wanneer het de jeugd als speelplaats
dient, daarmee „functioneert"
Jaag ze er af, de luie lanterfanters'.
Och, laat ze toch liggen en zitten,
die onschuldige rakkers!
De zweep over het langharige tuig,
stuur ze naar een werkkamp!
Och nee, heb liever begrip voor een
jeugd die terecht tegen ons ouderen
in opstand komt
Naar welke stem moest ik luiste
ren? En is het daar op de Amster
damse Dam werkelijk zo erg? Ik ben,
toen ik na een héél lange tijd weer
eens in Amsterdam was, zelf gaan
kijken.
De Dam. Middelpunt van Amster
dam en daarmee van Nederland. Van
alle plaatsen en pleinen het rijkst aan
traditie en herinnering.
Het als wereldwonder geprezen pa
leis, waar eens de burgemeesteren
van Amstelredam zetelden, die zich
machtiger wisten dan welke koning
of landvoogd ook, en waar in onze
eigen tijd koningin Wilhelmina op het
bordes verscheen om afscheid te ne
men van een volk dat zij in goede en
kwade dagen trouwer gediend had
dan ooit één Oranje voor haar.
De eindelijk uit de steigers herrij
zende Nieuwe Kerk, waar Vondel rust
en waar wij de dag na de bevrijding
in een stampvolle dienst het Wilhel
mus zongen, want „Gods vijanden
waren verslagen".
Welk een plaats, welk een plein
En welk een monumentJohn Ra.de-
cker, de beeldhouwer, ontwierp als
stenen heugenis aan de wreedste ja
ren die Nederland beleefde: kijk maar
naar die gekruisigde figuur, lees maar
de nobele woorden waarin dichter
Roland Holst samenvatte wat eens is
geschied.
U moet, mocht u ook Amsterdam
bezoeken, 's avonds niet naar de
Dam gaan. De schok zou, vooral wan
neer ge u het machtige plein uit goe
de dagen herinnert, te groot zijn. Ik
zag het midden van de Dam door
quasi-moderne popart-bouwsels, ken
nelijk aan het brein van een gesubsi
dieerd anti-artist ontsproten, ontsiérd
en tot een dwaas kermisterrein ge
degradeerd. Banken en laag bij de
grondse plankieren dienden onder het
schemerlicht van rare feestlampen,
die met de strakke tucht van de pa
leisarchitectuur vloekten, tot zit- en
lig- en vrijplaats van onsmakelijke,
vervuilde jongelieden van het soort
waarvoor wij volgens dominees ach
ter de schrijftafel en psychologen
achter het statistiekje vooral „begrip"
moeten hebben.
Zoals ze daar op en naast elkaar
lagen, vormden zij blijkbaar het „lu
dieke" element dat onze samenleving
volgens de schrijftafel-kathederfilo
sofen zo zeer behoeft. Nu, wie het
daarmee eens is, kan dan behalve op
het middenplein van de Amsterdamse
Dam vooral ook bij het nationaal mo
nument zijn hart ophalen: zij klitten
tegen dat eens zo blanke ereteken,
gebruiken het als slaapvertrek, uri
noir en bordeel, want kreeg die
burgerman, die zich iets te dicht bij
een der schone slaapsters waagde,
niet te horen, dat hij „het" best eens
voor twee kwartjes mocht doen?
Zo „functioneert" dan het nationaal
monument, en u moet liever niet gaan
kijken tenzij u mij niet gelooft. En
zo vuil als het centrum van Amster
dam door dit alles is geworden, zo
vuil is ook het Damrak in de late
avond, als wat een vrolijke groot
steedse boulevard kon zijn, die heer
baan is waarlangs de nieuwe jeugd,
die wij vooral „begrijpen" moeten,
voortsjokt naar ja waarhéén? Men
geling van landloper en clochard, zo
lopen ze daar, vaak ook nog als ver
wezen verdoofden, met hun slaapzak
als enige bagage. „Vreemde, onbe
reikbare figuren en je bent dom, dom,
dom als je jezelf afvraagt waarvan ze
nu eigenlijk leven, deze globetrotters
anno 1969, die allen op Amsterdam
aftrekken, omdat daar in de stad
van „Paradiso" en „Fantasio" en van
volop marihuana alles mag en al
les kan.
Neen, u moet toch maar liever niet
's avonds laat langs het Damrak lo
pen, ginds in die stad die eens zo
trots was op haar Hollandse reinheid!
Is het nationaal monument slaap
salet en bordeel, het Damrak is open
bare vuilstortplaats, en daarin trou
wens niet ongelijk aan zoveel andere
Nederlandse straten, waar de glibbe
rige patattenzak naast de banane-
schil ligt te stinken tussen het opge
waaide straatvuil, waar neergesmeten
kartonnen dozen de weg versperren
en alles om een grandioze bezem
roept.
Maar wie zal, in deze tijd waar het
„wie niet werkt zal niet eten" ver
vangen werd door het „wie niet werkt
zal gesubsidieerd worden" wie zal
die bezem willen hanteren Liever
halen wij, de overheid voorop, onze
moedeloze en berustende schouders
op. en laten het maar zo.
Totdat het ééns te gek gaat worden.
