Denk even na erker „Ik hoef er niet aan te verdienen, het is voor de lol" QCHT UUR 1.30 UUR g voor Uw jerg - Festen's nbrieken N.V. ^ISCHE LCHT vaste stoffering rattenvanger geen bliksem belcanto P%%en 1 EETKAMER FOYERTAPIJ- KUSSENS en i vele maten, ïparta en ori- ipkwaliteiten. van echtheid! nisatie IERAN nafide tegen if: A, H. Ineke de funktie van met een voor beide par- •atieve staf gaat verster- totstandkoming van de medewerking worden inistratie en de opbouw vanneer u over een mlI >ma beschikt (eventueel nodige praktijkervaring Lgen zijn zoals van een mag worden verwacht- STRIPTEASE IN LOOSDRECHT Frans Wagemakers en zijn vriendin Desiree laten volkomen ontspannen de zwak alcoholische kreten uit de loods van hun gitaar spoelen. MAAS lor spoedige indiensttreding Afdeling Voorbereiding, 1- en Loonverantwoording. normaal technisch teken- hten en dienen tevens pro den. uit naar iemand op U.T.S.- nand met gedegen practische ed. nen komt binnen afzienbare hikbaar. ven sollicitaties met beschrij- werkervaring etc., gelieve stus a.s., voorzien van een richten aan de Chef Perso- mgenoemde N.V. (Van onze speciale verslaggever) LOOSDRECHT - Na een ange, hete dag geurt Loos- drecht opnieuw naar rotten de bladeren. Een tropen nacht onder Amsterdams leil, compleet met koren van ;rekels en dof bonkende lam tams, heeft bezit geno men van het pretcentrum in deGooise Delta. Zeilboten liggen roerloos het wak van de eerste ilas, in de voortuintjes op de dijk vegen gezinshoofden zweet van hun voor- loofd, het schuim in de bier- jlazen haalt de twee vingers allang niet meer. De lannen aan het biljart heb- )en hun bretels op het laat- lle gaatje geschoven. De nen tellen dubbel, de avond (omt deze keer duidelijk van warme bakker. Loosdrecht zou onder deze om- ledigheden best een beurt over ülen slaan. Gewoon onderuit in m ligstoel naar de sterren wil- Mjken, als het per se moet lat loom vrijen onder het dekzeil i weer ademloos wachten moeson. Maar Loosdrecht de kans niet, zolang Max ie buurt is. Ifa, de overjarige Vara-trouba- P® met zijn vrolijke meezingers lunchtijd, Max de goed boeren- platenhandelaar uit Utrecht, x de volle broer van Ajax-voor- pr Van Praag met dezelfde gul- gelaatstrekken, zodat je elk pent van hem een verklaring ""wacht, waarom zijn jongens de afgelopen zondag na dat eerste doel punt plotseling het twee, vier, vier- systeem hebben losgelaten. Max heeft weken geleden al in de kran ten laten zetten, dat hij tot half au gustus elke woensdagavond tussen acht en elf fondsspreekuur heeft voor oprechte amateurs en daar komt Loosdrecht niet meer onder uit. De zondag is voor de Heer, de woensdag voor Max. Het zij zo. Plaats van handeling is de lage, houten loods van ex-botenbouwer Van Dijk. Een schemerige schuur met volledige vergunning, die ga rant staat voor een avond dol ver maak. Op andere dagen spoelen hier uitsluitend de sportieve vader landers aan, mannen in krap gesne den broeken en slordig open han gende hemden, droompaardjes in miniuitmonstering en een enkele verdwaalde playboy op jaren, maar vanavond is deze vaste stoffering aangevuld met een handvol doe- het-zelvers, die in de nette jurk en het zondags pak op hun beurt wach ten. Ze dromen al jaren van een pijlsnelle carrière in de kleinkunst, maar zijn door omstandigheden bui ten hun schuld tussen de schuifdeu ren blijven steken. Toch zijn ze er van overtuigd, dat het er helemaal in zit. Zei moeder gisteren niet: „Wat Willeke Alberti doet is mijn dochter allang vergeten"? Nou hoor je het ook eens van een ander. Een oproep van Max is al ruim voldoende gebleken om het braak liggend talent uit de huiskamrs los te wrikken. Max is de onweerstaan bare rattenvanger, de gulle Me cenas, die iedere sterveling een aureool gunt in zijn cabaret der on bekenden. „Bij mij", zegt hij glim lachend, „krijgen alle mensen een kans. Als ze menen, dait ze wat pres teren, dan kunnen ze wat mij be treft hun gang gaan. Ik hoef er god dank niet aan te verdienen, ik doe het puur voor mijn eigen lol". Waarachtig, hij heeft geen woord te veel gezegd. Als tegen achten de eerste amateur het podium opstrui- kelt en een trillende hymne aan heft, zit Max stralend achter de ju rytafel. Max geniet zichtbaar en als midden in het lied de linkerbar te veel dironkeinanspraat ventileert, wendt hij met een ruk het hoofd om en kijkt hij in de donkere krocht als een bovenmeester, die verrekt goed weet, wie er met natte proppen heeft gegooid. Van tijd tot tijd ver laat hij ook zijn jurytafel om elders in het etablissement een dreigend oproer tegen de kleinkunst in de kiem te smoren. „Smoelen houden", roept hij dan luid boven de zange res uit, „ik waarschuw niet meer". De amateurs wachten ondertus sen in het betonnen voorgeborchte achter het podium. De meesten heb ben hun eigen gitaar meegenomen want je wilt toch wat vastig heid een enkeling is al een stap verder en heeft zijn zondagse blok fluit bij zich. Een duidelijke min derheid geeft zich blindelings over aan de vermoeide huispianist, die nog zonder bril van het blad speelt en uit ervaring weet, wanneer een nummer uit is. Hij ziet zelfs kans om onaangekondigde tempo-wisse ling bij te sloffen en het verschil daarbij bedraagt nooit meer dan vier, vijf seconden. Terecht wordt hij dan ook na elk optreden in de hulde betrokken. De opera heeft op deze avond dui delijk de grootste aanhang: het zijn zonder uitzondering gezette veerti gers, die al handenwrijvend opko men en zich bij voorbaat met ge heven armen bij de microfoon op stellen, je kunt immers nooit weten, of er geen vroegtijdig applaus zal losbarsten en dan staan ze ten minste klaar. Zonder uitzondering acteert deze groep vanuit het mid denrif: elke toon wordt aanschouwe lijk met enige peristaltische bewe gingen naar boven geperst en dan onverhoeds in de microfoon gewor pen. Beneden knikt Max tevreden. Het zijn voor hem stuk voor stuk dierbare echo's uit het verleden. Er is vanavond ook een kandidaat die te veel 78-toeren platen van Ri chard Touber heeft en abusievelijk meent, dat die ruis ook bij het lied hoort. Hij begint met „Dein ist mein ganzes Herz", een aanbod dat door de loods onder dankzegging wordt afgewezen. Als hij halverwe ge is heft een groep zeilers in de rechterhoek spontaan „Hallo me neer de Uil" aan, maar voordat ze in Fabel tjesland zijn, heeft Max de binnenbrand alweer geblust. De zanger heeft overigens niets van het incident gemerkt en blijft zijn luide kerkgalm produceren. Zijn mimiek een schalkse blik en krullende mondhoeken is bijna ondraaglijk. Als hij klaar is staat er midden in de zaal een grijze heer op, die luidkeels „bravo" roept. Zijn vader. De rest van het publiek snikt van het lachen. Op dat moment is het voor de aan dachtige toeschouwer overduidelijk, dat de talentenjacht van Max van Praag onder de dekmantel van mens lievendheid een geweldige valkuil is voor lang gekoesterde artistieke aspiraties. Het is een schamele strip tease van onvermogen, waarbij Max de taak op zich heeft genomen om 't laatste knoopje los te maken. Ze zijn op deze woensdag vroeg van huis ge gaan met de partituren van het non nenkoor en het Ave Maria, Ze zagen hun namen al vet op de affiches, hun meezingers al op de hitparade, maar voordat ze het wisten, stonden ze al weer buiten in de hete nacht van Loosdrecht. en illusie armer, een bit tere ervaring rijker. Gelukkig zijn er ook begenadigde doordouwers, die met pijn en moeite overeind blijven in deze uitputtings slag. Ze hebben meer met dat botte bijltje gehakt en hun verwachtingen staan bij voorbaat op de spaarbran der. Tot deze bevoorrechten behoren de Amsterdammer Frans Wagemaker en zijn stralende vriendin Desiree die volkomen ontspannen de zwak alcoholische kreten uit de loods over hun gitaar laten spoelen. Wagema kers heeft jaren lang met de roek 'n rollband The Destroyers door Europa getrokken en kent zijn nachtelijke pappenheimers. Desiree zegt na af loopt. „Natuurlijk is het verschrikke lijk om voor zo'n ongeïnteresseerd publiek op te treden, maar we zijn er al aan gewend. In Ermelo vlogen de barkrukken om onze oren, toen ik net mijn blokfluit tevoorschijn had gehaald. Het waren krukken, die van boomstammen gemaakt waren. Een geweldige ervaring". Vriend Wage- kers knikt. „Weet je, wat het is", zegt hij, als je een waardeloze go zer bent, bereik je niks bij dit soort publiek. Ze beschouwen het als een geintje, ze zijn hier alleen maar naar toe gekomen om lekker bonje te trap pen en stakkers uit te fluiten. Daarom zijn we er ook vanavond extra hard tegenaan gegaan. Gewoon om die rotzakken geen kans te geven". Er is op deze avond nog een gast, die haar klare vreugde door niemand laat bederven. Mies Dieckman uit Amsterdam is een oudgediende bij het cabaret der onbekenden en draagt sinds mensenheugenis haar verzen van Annie M. G. Schmidt en Simon Carmiggelt buiten mededinging voor. „Ik wordt straks zeventig", zegt ze moederlijk, ik hoef niet meer ont dekt te worden. Voor mij is het al een voldoening, dat dit voor een vrouw van mijn leeftijd nog is weggelegd. Weet je wat het is, jongen. Als je aan de verkeerde kant van het leven terechtkomt, dan moet je zorgen dat je het contact niet verliest. Al die oudjes, die steen en been klagen over communicatiestoornissen, doen zelf geen bliksem om er verandering in te brengen. Ik wel, ik ben altijd een vreemde nozem geweest. Ik was één van de eerste vrouwen, die een bh droeg. Moet je je voorstellen. Ik die zo goed als niks in mijn bloes had. Ik ben ook nog een tijd verpleeg ster geweest en daarom heb ik ook zo'n succes op het toneel. Een goeie verpleegster heeft voor iedere mens een ander poeiertje. Als ik hier op treed, kies ik wat luchtigs. Carmig gelt of Annie Schmidt. Dat zijn kos telijke verhalen en daar willen ze best een paar minuten stil voor zijn. Heb je het gemerkt, hoe ze waren, toen ik bezig was? Een kwestie van gevoel, jongen. Ze hebben gewoon sympathie voor dat ouwe mens. En als het moet zet ik trouwens een enorme scheur op, want ik laat me niet van het toneel afjouwen. Kom ik nou bij de theosofen dan draag ik wat van Marsman voor. Voor mij zijn die lui een tikje geschift maar misschien denken ze hetzelfde van mij. In elk geval houd ik het er op, dat ze iets moois willen horen. Roland Holst, Bertus Aafjes. Zö kun nen het krijgen zoals ze het hebben willen. Maar neem me nou even niet kwa lijk. Als je hier vreemd binnenstapt en je hoort zo'n man zingen, wat denk je dan? Ze kijkt hoofdschud dend naar het podium, waar zojuist weer een beloanto-kraker aan de kim is verschenen. Ze luistert een paar seconden en zegt dan: „Ach gut, die arme jongen. Weet je, dat ik daar nou medelijden mee heb. Zijn moeder heeft nog gezegd: „Bertus, doe nou je goede goed aan, want dat is je halve succes". Natuurlijk ben het he lemaal int je eens. Dit kan niet, maar je moet maar toevallig een zondags pak hebben. En moeder, die alsmaar blijft zeggen, djat je zo'n aardige stem hebt. Ik stond toevallig in de kleed kamer, toen meneer Van Praag te gen een van de kandidaten zei: „Nou vooruit dan maar, je mag op treden". Die jongen heeft een hele vreemde castraatstem en dat kan ab soluut niet. Na afloop kwam hij vra gen welk pak hij bij de finale aan moest trekken in verband met de kleurentelevisie. De stakkerd." Ze zou nog graag even blijven, maar over tien minuten vertrekt de bus naar Amsterdam. Als je vol gende week weer komt", zagt ze mon ter, „dan krijg je van mij een pilsje. Je moet de zaak altijd nat houden, zeig ik altijd, Pilsje op zijn tijd, sherrieitje. Ik vind het leven heerlijk. Weet je, wat mijn getrouwde dochter zegt: „Je mag de gekste fratsen uit halen", zegt ze, maar als je maar niet vertelt, dat je mijn moeder bent". Mies Dieckman geeft me een knip oogje en trekt zich dan bliksemsnel terug van het walmend front. Achter haar kermt een saxofoon luidkeels tegen de zoldering, de loods ruikt nu duidelijk naar mensenvlees. Onder het ouwejongensoog van Max zullen volgende week weer 15 kandidaten voor de bijl gaan. De vlonder voor de grote afgang ligt al klaar achter het podium. „Ik doe het voor mijn lol", zegt Max. Hg wel. (Door Ian Wright) li»kleermakerswinkeltje was van °n palmbladeren gebouwd en stond dicht I bij de zee om (je kogjg zeewind de gele- a te geven naar binnen te waaien. Gisteren daar zes of zeven man over de dingen van aijj te praten. 1 «oer zei, dat de landing op de maan een zm veroorzaken: „Het is heiligschennis", Over de gehele wereld aan bidden men- maan. Zij is een heilige godin en verkeert 1 Senear." Meemaker, die klaarblijkelijk over deze ,eP had nagedacht, stopte zijn uit China naaimachine hij was bezig aan voor een toerist uit het nabij- en richtte zich tot de boer. óms "we kunnen de Amerikanen niet en irf ®s evenveel hun maan als de 'opde reen tueet< het niet de godin is boer"10011 v!oon^> maar haar geest." 1 snit""18 n-et 'emand die zich met theolo- i vredigheden ophield en wees naar ■Sana" kleermakerijtje. Daar stond bij itig i "op de woning op een voetstuk een .«tl voor- huisgeest met een offer- jE |je l"sr>iijnparfum. „Best", zei hij, „wat "1 en „f1 dat er gebeurt als ik naar buiten i?" je(j°ehoefte op jouw familie-altaar Mi topi, n lachte en de boer had bewezen e neeslergens 9elijk had. (jj- Westerlingen zien Bali als een toe- met beeldschone halfnaakte meis- maar zijn er "en h VX-ar 00'c 'er were^d- Vijfenzestig Fferand '"komen van de mensen gaat 8s<konS m rïe temPels. Het leven van de en zjj J'ïl w°rdt volkomen door goden be- 9ees'en nit Z. tevreden mee. Zij leven met et zoals andere mensen met hun kinderen leven. Zelfs in het oude Griekenland was er geen ei land waar zoveel goden woonden. De mensen op Bali leven tussen vulkanen en een diepe woeste oceaan. Elke berg, meer, rivier en veld kent zijn goden en in iedere dorpsstempel treft men een rijke verzameling Chinese, Maleisische, Polyne sische en Hindoe-goden aan. Er is een maanlanding voor nodig om te ont dekken hoe onafhankelijk de Balinezen eigenlijk wel zijn en hoezeer ze zich niet om de buiten wereld bekommeren, ondanks het feit dat ze hun eigen universiteit hebben en dat velen van hen zich onderscheiden hebben. Bali hinkt, misschien meer dan enig ander deel van Indonesië, op twee gedachten: aan de ene kant wil men wel hebben wat de de twintigste eeuw te bieden heeft, maar aan de andere kant wil men zich ook van de buitenwereld afsluiten. Hun praktische vroomheid is sociaal diep ge worteld en zij maken altijd onderscheid tussen wat op Bali gebeurt en in de wereld daarbuiten. „Natuurlijk zijn we van mening dat de landing op de maan eert prachtige prestatie is", zei eert student, „maar wij hebben er in feite niets mee te maken". De Tjokorda Agung, een van de laatste prinsen op Bali, was dezelfde mening toe gedaan. „Dus de mens gaat werkelijk op de maan landen". Hij lachte en schonk zijn gasten nog eens in. De prins heeft veel meer belangstelling voor de wereld dan voor de maan. Al jarenlang ko men beroemde mensen naar Bali en de meeste van hen hebben de oude man een bezoek ge bracht. Het duurde dan ook niet lang of het foto-album kwam te voorschijn. Daar waren o.a. de prins arm in arm met Eleanor Roosevelt en natuurlijk ook de hele familie Kennedy. Terwijl de gasten vertrokken sprak de oude man over de maan en de nauwe samenhang hiervan met mythes en magische krachten. Wat de Amerikanen doen op de maan? Vraag het de gewone man maar. Hij zal waarschijnlijk ontkennen dat er ooit een man op de maan ge land is. Ga maar eens kijken wat ze in Parnataran Sasih denken. De Parnataran Sasih, de maantempel twee geweldig grote open vierhoeken, vol met antieke beelden, een huldebetoon aan het polytheïsme van de Balinezen was geheel verlaten. De portier was gaan kijken naar de barongdans en de priesteres was naar huis. Kwam dit neer op een: geen commentaar? Nee, de priesteres, een slanke statige rijzige vrouw met grijzend haar en een enigszins af wezige blik, die misschien veroorzaakt werd door de betelnoot, waarvan de aanslag op de tanden die ze nog had te zien was, liep vlak bij haar huis te wandelen. Ze verontschuldigde zich over het feit dat ze geen theologische exposee ten beste kon geven, maar dit kwam omdat ze deze functie nog niet zo lang bekleedde. Al spoedig mengden zich een aantal parochianen in het ge sprek, die hun mening graag ten beste gaven. Een vrouw, die een kind aan het voeden was, was de enige die over de vlucht naar de maan gehoord had. Dat soort reizen is niet voor Bali nezen". Ze vroeg wat er zou gebeuren als ze de raket zouden missen en niet meer terug naar Bali konden. Ondertussen dacht de priesteres over de heilig schenniskwestie na. „Hier moeten rampen van komen", merkte een omstander op, „niemand kan zoiets doen zonder de goden te mishagen". De priesteres zei dat dit niet hoefde. Zij hadden waarschijnlijk geofferd en als ze dit niet gedaan hadden, ivas dit een ernstige nalatigheid. „Maar", zei ze vol vertrou wen en met waar Balinees pragmatisme: „Dat zijn Amerikanen en hier leven we in een geheel andere wereld". (Copyright The Guard,art/De Stem) f voorzetsel f zoogdier legerstede 1 bevestiging T stelling 1 symbool voor titanium landbouw werktuig 2 noem de to - f dekriet tuingerd tonens- waard siervis Alpenstreek elasticiteit pedaal stang schrijl- Vloelslof plaats in Frankrijk krachtig r» bijwoord - f land bouwers- vrouw gedroch telijk zuiver - staaf filtreren r+- vreemde lengtemaat kerk gebruik degelijk r* leerjaar jaarboek - zang noot nietigheid plaatsin Italië vis geladen deeltje traagheid volks vergade ring ijver - vaartuig r*" kunstmest veinzen spijl T voor treffelijk* beid tegen spoed schade kleine hoeveelheit - gebonden vogel voor tantalium vergaren beledi ging knevel - maanstand (alk) bladtin niet slaghout - godsdienst - persoonlijk voornaam woord i sin» anno (alk) sterk smakend 1 kledingstuk r mïneraai uitstijgen burcht zoogdier schoolvos toon i» vooimajjm- toespraak deel van de hals - "f— bijbelse figuur bijwoord toon huid- verhardmt kluis aanstoot geven pleinvrees lijkbus voorzetsel stieren vechter etsdrukop textiel U- verdraag zaamheid f onbepaald voornaam woord vertegen woordiger gevulca- niseerd rubber loot T talrijk mijmeren coupe mythologi sche figuur ontkenning L». zahgnoot - kompas streek watering - getifd» keur - oud geweer - plaats in Gelderland - paradij» Turk zoogdier vruchtbaar opper voer neon pfant T huid - verlangen zich onder water begeven staat In Azië U- gewicht (afk) gebladerte voorteken tot (latijn) - namvol milliampère (alk) sportman stralen- kroon bijwoord latijns voegwoord plaatsin Frankrijk 1 symbool voor Kitecium voorzetsel polijst steen palm meel (alk) snfeeuwhut - Weg kortschrilt plek verkiezing - muziek- teken zoogdier ondergang - gevierde vrouw wederhelft rekening lid van verdienste 'boom vis auto jam f f tijdstip vogel koerier U- Ingang - voertuig - kluisteren groente telwoord en om streken (alk) - motor voertuig voederkuii gewaad uitenant talk) peulvrucht van vracht voorzien plaats in Gelderland dronk elfen vochtig balt achting mythola- leven zangnoot symbool europium tijwoord steelhuïs Fries slot zoogdier toorn r—- prima donna L» verouderd - rtjegwoorc De oplossing van deze puzzel is, zoals gebruikelijk, te vinden op onze pagina financieel. DE STEM VAN ZATERDAG 2 AUGUSTUS 1969

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1969 | | pagina 19