^elUü De reis naar de maan De dochter met de gouden muiltjes .Democratisch experiment broos maar toch levendig Laatste staat enorme mdering sn rbank DN SWEERS RLEDEN Teleurstelling Feestmaal AFGHANISTAN IN AUGUSTUS NAAR STEMBUS Dolhuis Chicago" Links-rechts „Niets...." Knietje geschaafd. Mama kom gauw. Jij hebt jodium. Zonder au. betadine jodium I IS OP VAKANTIE DE STEM VAN WOENSDAG 9 JULI 1969 10 ze. luchtvaartredacteur) DAM Gisteren heeft de irecteur van de K.L.M., dr. Wal, zijn visie ontvouwd VI. in de jaren zeventig. rond 1960 staat de K.L.M. grote veranderingen. Binr bare tijd doen de reuzen- de jubo-jets bij de K.L.M. e. Zij worden gevolgd door issen van het type McDon- 6 DC-10 waarvan de K.L.M, g denkt te hebben en er ai- bestellen. tere termijn worden deze gtuigen dan nog gevolgd revolutionaire snpersone Boeinig 2707. Hoeiwel de ermee voor geweldige in- n komt te staan, verwacht ent-directeur niet, dat de eschiedenis van de eerste ig, toen het straalvliegtuig .e deed, zich zal herhalen, gens dr. Van der Wal vraag ar grote vliegtuigen. De ai- rognose is dat in 1975 600 ensien per vliegtuig zulle# 38: 263 miljoen). Voor 1980 ohattingen uiteen van 800 t ongeveer een miljard, ikkelimg van de luchtvaart 'rijpender. Bij de K.L.M. de de vrachtomzet zich in jd tot 327 miljoen ton/kilo- FM (ANP) In Bussum jarige leeftijd overleden tor van het Nederlandse :el, de heer Anton iweers was in Amsterdam n zijn geboorteplaats richt er meer het Rooms Katho- terdams Toneelgezelschap ij hij ook zelf speelde en In Bussum stichtte hij n landelijke stichting „Ons die onder zijn leiding tot een instelling, die op anieren het lekenspel in l bevorderde o.a. door het n vam toneel-cursussen, iweers werd ook bekend j de regie voerde van ver manifestaties, onder meer tenspelen in Delft, e maal toe heeft de heer <n reis naar de West ge- opdracht van de Sticusa Culturele Samenwerking ame en de Antillen, rafenis is vrijdagmorgen, tan door een uitvaart- de O.L. Vrouwekerk te 1ND in het festivalpaleis heeft gisteren ongeveer trnieild. De politie stuit het brandstichters niet uit ADVERTENTIE m taf de Deiö d ag terecht olaatseUjke koopavond i»rte openf ogstijdcdv Zoals jullie de laatste keren in de Kleine Stem hebben kunnen leren waren de drie ruimtevaar ders op weg naar de maan. Niet de echte astronauten, die vertrek ken pas 16 juli, maar de mannen uit het boek van Jules Verne Michel Ardan, Nicholl en Bra- bicane. We hebben al gezien dat ze ge weldig enthousiast waren over de ruimte waarin ze hun lange reis maakten, dat ze bang en blij wa ren, grapjes maakten maar ook heel ernstig allerlei berekeningen maakten. Een ding was zeker: nog steeds ging het projectiel met een enorme snelheid op het eind doel aan- Dat einddoel was de maan, die in hun ogen steeds groter werd en al bijna bereikt was. Op 5 december waren de astro nauten al vroeg op. E* was een he leboel werk te doen, want volgens de berekeningen zou het de laatste dag zijn van de tocht. Ineens echter vroeg Nicholl: Maar hoe komen we er weer af? Iedereen begreep dat hy de maan bedoelde, maar nie mand wist het antwoord. Er heerste een doodse stilte in de cabine. Die stilte duurde echter niet lang. De drie mannen begonnen druk door el kaar te praten. Ze kregen hele gek ke gedachten en begonnen verschrik kelijk raar te doen Na een hele poos kwamen ze tot de ontdekking dat er te veel zuurstof in het projectiel ge komen was. Ze hadden de reserve- kraan open laten staan. Gelukkig on dervonden ze geen ernstige gevolgen hiervan en na de opgewonden ge sprekken werden ze weer rustig toen de kraan eenmaal dichtgedraaid was. Door al deze opwinding hadden ze vergeten uit het raam te kijken. Hierdoor merkten de ruimtevaar ders niet dat, ondanks de verwach tingen, het projectiel met een enor me vaart van de maan weg schoot. De drie mannen suisden nog steeds met een ontzaglijke snelheid door de ruimte. Voortdurend deden ze waarnemingen maar toch was het voor hen een grote teleurstelling dat ze niet op de maan terecht waren gekomen. De mannen pijnigden hun hersenen hoe ze uit deze situatie moesten komen. Tot Michel Ardan opeens riep: Gebruik de vuurpijlen. Barbicane, die het meest van natuur kundige wetten wist, rekende snel de tijd uit waarop ze afgevuurd moes ten worden. Op dat moment stak Ar dan de vuurpijlen aan en toen. Wat een ramp. Het projectiel was in de verkeerde richting geschoten en ging dezelfde weg terug naar de aarde die het gekomen was. Na een paar dagen peilde het Ame rikaanse marinescliip Susquehanna de diepte van de Grote Oceaan. Op eens hoorde de bemanning een ge weldig gesis en vlak daarna stortte een vurig gevaarte op de boegspriet van het schip. Snel verdween het in de diepte. Een van de officieren riep: Ze zijn teruggekomen. Onmiddellijk zette het schip koers naar San Fran- sisco. Door heel het land werd tele grafisch het grote nieuws verspreid, waarop ontelbare belangstellenden de trein naar de havenplaats namen. Onder hen bevond zich Maston, de trouwste vriend van de maanvaar- ders, die sinds de start niet van de telescoop geweken was. De Susque hanna werd snel ingericht om het projectiel op te vissen. Het enthousi- me van de mense-n uit heel de we reld was geweldig. Op 23 december liet het schip het eerste duiktoestel naar 6000 meter diepte zakken. Maar men vond niets. En zelfs vijf dagen zoeken leverde ge»n resultaat op. Moedeloos beslo ten de redders naar de haven terug te Het projectiel stort op de boeg spriet. keren. Op de terugweg echter ont dekte de uitkijk in de mast plotseling een boei. Het schip stoomde er op af en zette een sloep uit. Opeens herinnerde Maston zich dat het pro jectiel niet gezonken kon zijn maar moest drij ven. Gelijk kreeg hij. Zo ge zond als een vis zaten de drie avon turiers in hun tijdelijke gevangenis domino te spelen. De ontvangst op het vasteland was overweldigend, dat hoeft niet ver teld te worden. Het reisverhaal van Barbicane werd uitgegeven en bin nen drie dagen kon iedereeen de be levenissen lezen. De Gum Club richt te een onvoorstelbaar feestmaal aan waaraan het hele Amerikaanse volk kon deelnemen. Na een tocht dwars door het land konden de helden zich eens verdiend te goed doen. Op de laatste pagina van het boek vraagt Jules Verne zich af: „Zal men het ooit tot een direct contact met de maan brengen?" Iedereen weet nu het antwoord. Fantastische verhalen over de maan hoeven niet meer geschreven te worden, ze zijn werkelijkheid geworden. Op mooie lange zomerdagen, zwer- men de vrolijke meisjes uit het kleine I h°T 20 yraay de hossen in. Ze zoeken I Pressen en snoepen ervan tot hun ippen blauw zijn. Ze plukken viool- jes en koekoeksbloemen, spirea en a'lQs de beek vergeetmeniet. Zelfs oens een wilde anemooit of een orchideetje. Maar er zijn ook meisjes le ahoen maar lopen te babbelen, over leuke jongens om mee te dan sen En over strenge vaders die dat }l. ahijd goed vinden. Over leuke veren en moeders die dat niet nodig vinden Vanmorgen nog! „Maar kind ben je u mal geworden! Je gouden dans schoentjes om naar het bos te gaan!" iep een verstoorde moeder. „En Tnr0jmunietr' ketste de dochter te- 9 Is het soms geen prachtig weer ynl Jf- kurkdr°og. Kijk eens hoe de I hi* dat goud!" „Maar ze zul- n oeaerven van de dennenaalden en e vochtige mos. Van de dorens en e spatten uit de beek!" Maar de moe- er prautte tegen de groene heg en n klrkt' want haar eigen- Jï,le jbter was al weggedanst en terde met de vriendinnen om het bTfm "fk heb een brief> ik heb e*n JleP er een. „Van wie dan van e drongen de anderen aan. Het meisje met de brief kleurde. Ze haal- ef opgevouwen bind te voorschijn e" zwaaide ermee. De grote wegeen zijweg en dan paadje. Daar beginnen de berken, ij' eiken, de beuken en ginds hc'eni!en- Droge slootjes, een laag hakhout tussen de bomen. nier zitten de meisjes als een kluitje bL I0"!' De brief De een leest hnn ,d°P> de anderen kijken over ïp r- moet dit schrijven, LT,et at antwo°rdenLaat hem echten leder weet er wat van hot Ilc zal wel zien", peinst non "vIS3j dat brief hee1t ontvan- on dan zijn ze als een zwerm mussen weer op gevlogen. Ze zoeken I lirmoHSe£' snoePen en krijgen blauwe I Ze plukken bloemen en zin- De gouden schoentjes schitteren nu niet meer in de zon, maar ze glanzen in de schaduw. MooiMaar de grond is oneffen en de zooltjes zijn dun. Natuurlijk had moeder geen ge lijk, wat dacht je nou! Maar het is wel gemakkelijk die muiltjes even uit te schoppen. Op blote voeten lopen! Het is alsof je het bos dan nog dich ter bij je hebt. Het prikt en doet nu en dan een beetje pijn, maar het is toch wel leuk. Hier onder deze boom zet ik mijn muiltjes neer. Straks stap ik er weer in. Daar staat een kleine bosorchidee, een Venusmuiltje. Zo heet het bloem pje omdat een van zijn bloembladen zich half heeft omgekruld als een goudgeel pantoffeltje. Dat is het lok teken voor wilde bijtjes die wonen onder de grond. Het is meteen een veilige landingsplaats op hun vlucht. Daar komt nu juist zo'n bijtje aange vlogen. Het zet zich neer op de punt van het muiltje en even glanst het als de gesp op een dansschoen. Dan kruipt het verder naar hei hart van de bloem, op zoek naar de zoete honing waarvan de geur opstijgt uit het bin nenste. Hoe diep ligt die honing ver borgen! De kleine bij wilde graag wat proeven en dan vlug weer verder vliegen, maar zo gemakkelijk gaat dat niet. Het Venuspantojfeitje doet wel of het Assepoesters muiltje is. Dat paste immers niemand! De bij wringt zich tussen de bloembladeren door en tenslotte lukt hem hem aan de bron van de honing te komen. Juist op dat ogenblik krijgt het meisje op de blote voeten, orchideetje in het oog. „Ha!" roept zij, „kijk eens wat een schat je!" Ze bukt zich en plukt de bloem terwijl daarbinnen de bij nog aan zijn hemelse honing bezig is. De bloem begint heen en weer te. bewegen alsof er wel een razende storm woedt. Het bijtje wil weg, vlug weg, maar de bloem lijkt gesloten. Daarbinnen snort en bromt en zoemt het als in een volle bijenkorf, alleen het meisje hoort dat niet want de vriendinnen zijn weer zo schaterend aan het lachen! Gelukkig, daar ziet het gevangen bijtje een lichtstreep. Dat is de weg naar de vrijheid en het kruipt uit de kelk en vliegt zigzag door de lucht zoekend naar een schuilplaats in dit ongewoon tumult. De blinkende schoentjes aan de voet van de boom vangen de blik van de zoekende bij. Weer een muiltje maar nu een ga pende opening Diep kruipt hij weg in het veilige donker van het schoen tje. En dan zijn de vriendinnen uit gesnaterd, uitgepraat. De brief is weer opgeborgen. Het antwoord blijft nog een vraag. Het meisje dat de brief ontving zal een antwoord schrijven waar geen van haar vriendinnen weet van heeft. De geplukte bloemen worden bijeen genomen, de eigenwijze dochter die blootsvoets gaat, stapt in haar gou den muiltjes. „Oooooh, Au au!" roept zij en flap, flop, daar vliegen de gou den muiltjes door het bos. Zij grijpt haar ene voet en hinkt op de andere in het rond. „Wat is er? Wat is er gebeurd? Wat dan toch?" „Ik weet het niet", stamelde ze. „Ik geloof dat ik gestoken ben". Een vriendinnetje raapt de muiltjes op, allen kijken een voor een in de holten, maar er is niets te zien. Het bijtje is snel ont komen toen de schoentjes flap, flop door de lucht vlogen. Het zoekt zijn holletje op onder de grond. Het zal vanavond inslapen en morgen niet meer wakker worden. Want het heeft zijn angel verloren. Maar de eigenwijze dochter met de gouden dansschoentjes, strompelt naar huis en intussen wordt haar teen hoe langer hoe dikker. „Zie je nu wel", zegt moeder, „je had die dans- muiltjes maar thuis moeten laten". „Alsof dat er nu iets mee te maken heeft", ketst de dochter terug. „Al had ik op klompen gelopen, dan zou ik ze nog hebben uitgeschopt. Hel is heerlijk om blootsvoets in het bos te lopen." „Dan moet je het nu maar heerlijk vinden, met die dikke teen te blijven zitten totdat hij geslonken is", zegt moeder bnos. ANN MACGILLAVRY KABOEL, AGHANISTAN (AP) Het conservatieve muzedmaanse ko ninkrijk Afghanistan heeft plotseling enkele van de betrekkelijke zegenin gen van de moderne politiek verwor ven: een openhartig parlement, een uitbundige pers, radicale studenten die het de politie lastig maken en gewelddadige vergeldingsacties van de politie. De pas vijf jaar oude Af ghaanse democratie, die steunt op een grotendeels ongeletterde stam- menmaatschappij, is even broos als vol leven. Er zijn Afghanem, die het nauwe lijks konden geloven toen koning aZ- hir Sjach hun in 1964 een democra tische grondwet gaf en die ook nu nog niet kunnen geloven, dat de mo narch zich buiten het steeds onstui miger wordende politieke gekrakeel zal houden Andere, aan de tradi ties gehechte Afghanen, hopen, dat het „democratische experiment" zal mislukken en de heerschappij over dit aan alle zijden door land ingeslo ten Aziatische rijk weer zal toeval len aan de koning en zijn verwan ten, die Zaïhir Jjach verboden heeft aan politiek te doen. Nu echter in augustus voor de tweede maal alge mene verkiezingen zullen worden ge houden concentreren de Afghaanse politici zich eenvoudig op hun ver kiezing en nemen zij voor het ogen blik aan, dat het huidige systeem zal blijven bestaan. „De koning is zo vastbesloten het experiment tot een succes te maken, dat hij geneigd is een moeilijke situatie te laten ont staan opdat het volk die leert oplos sen", zei een diplomaat uit het wes ten. „Hij maakt zich zorgen over de excessen van de studenten", merkte Mohammed Siddiki Farhang, een vooraanstaand liberaal parlements lid op, maar dat betekent niet, dat hij naar een gelegenheid zoekt om bet, parlement af te schaffen. Het politieke dolhuis van de stu denten is te Kaboel, waar de enige universiteit van het iand is geves tigd, het gesprek van de dag. Een recente uitbarsting van onlusten en demonstraties baart vele verant woordelijke Afghanen zorgen want zij herinneren zich hoe de studenten, een onberekenbare macht, in 1965 bijna zonder steun van anderen een minis terie ten val hebben gebracht. Ofschoon verdeeld in verscheidene communistische, socialistische en mi- litant-nationaJistdsehe groepen, heb ben de studenten elkaar kort gele den gevonden toen een leerling van een middelbare school was gesneu veld in een botsing met de politie. De studenten zeggen dat hij vermoord werd, terwijl de regering zegt dat hij is gestorven aan een chronische nier kwaal Verscheidene duizenden stu denten trokken' met zijn lijk, na dit uit het lijkenhuis te hebben geroofd door Kaboel. Toen zij hun eigen ver spreid gebouwde universiteit bezet ten, galloppeerde bereden politie met de zakken vol stenen over de terrei nen, ranselde studenten en sommi ge professoren af en vernielde ruiten. „Het was ons Chicago" zei een stu dent, die door de politie werd opge jaagd en met de wapenstok be werkt. Evenals in Amerika werden gematigde professoren radicaal en zij stuurden de regering een ultima tum, waarin werd geëist, dat aan de politie zou worden verboden de terrei nen van de universiteit van Kaboel te betreden. Oudere Afghanen kun nen niet begrijpen, waarom de stu denten zo woelig en twistziek zijn. Het onderwijs is in Afghanistan ge heel kosteloos en de toelating tot de universiteit van Kaboel is beperkt. De studenten klagen over slechte en corrupte docenten, overdreven exa meneisen en gebrek aan betrekkin gen voor geslaagden, maar hun pro testen schijnen grotendeels voort te komen uit ongeduld wegens het trage tempo van de veranderingen in Af ghanistan. „Zij willen dat het land groot en sterk en modern wordt", zei een professor, „maar zij willen dat te vlug". De studenten zijn ook nauw betrokken bij de politiek en niet immuun voor ideologische drijvers en organisators. In het parlement heeft de voormalige premier, Mo hammed Hasjin Maiwandwal, zich hun zaak ter harte genomen om de regering van premier Noer Achmed Etema Di, een geacht voormalig di plomaat, die Maiwandwal in 1967 is opgevolgd, in verlegenheid te bren gen. Politieke partijen zijn in Afgha nistan nog niet toegestaan, maar zij kunnen e»' misschien vlak voor of na de verkiezingen van augustus komen want het parlement heeft reeds een wet tot legalisering van partijen aan genomen Op het ogenblik ziet men slechts losse groeperingen. Aan de linkerzijde heeft een kleine groep voorstanders van Mo<skou een vinger in de pap in de Wolesi Jir- gah, het „volkshuis", dat 216 leden telt en rechtstreeks door het volk wordt gekozen. De leiders van een groep voorstanders van Peking zitten in de gevangenis vonnissen tot 13 jaar uit wegens de rol, die zij een jaar geleden hebben gespeeld bij de monstraties van arbeiders, maar hun discipelen zijn actief aan de univer siteit van Kaboel. Een groep sociaal-democraten die iets groter is dan de beide commu nistische groepen en de Indiër Ja- wahartt&l Nehroe tot voorbeeld heeft gekozen, zou een partij links van het centrum vormen. Rechts van het centrum maar met een modernis tisch links geluid staat een groep onder leiding van Maiwandwal, die wordt gesteund door grote landeige naren en conservatieve godsdiensti ge elementen en rechts van Mai- wandwatls zogenaamde progressieve democraten bevindt zich de militan te sommigen zeggen „fascisti sche" Afghaanse Millat, een na tionalistische groep, die is gebouwd op de steun van de Poesjtoe spreken de volken van oostelijk en zuidelijk Afghanistan. Evenals alle andere groe pen heeft de Afghaanse Millat zijn eigen krant die door jonge Poesj toens ijverig in de straten van Kaboel wordt uitgegeven. Ofschoon zij slechts vijf van de twaalf miljoen inwoners van Afgha nistan tellen, overheersen de Poesj - toens grotendeels het burgerlijke le ven van het land. Vele Afghanen vre zen dat, indien de Poesjtoens een par tij op etnische basis organiseren, andere Afghaanse gemeenschappen de Tajiks, Oezbeks, de Urtkoman- nen, de Hazara's zich op over eenkomstige wijze zouden verenigen met gevaarlijke verdeeldheid van het land ais gevolg. „Er bestaat gro te neiging tot partij vorming op gewes telijke basis", zei Farhang, een voor malige onderminister voor planvor ming. „We kunnen alleen maar ho pen dat er niets van komt". Vol gens de grondwet benoemt de ko ning de premier, die zijn kabinet kiest. De leden van het kabinet mo gen geen zitting hebben in de Wolesi Jirgah of de Mesjrano Jirgah het huis der ouderen waarvan de leden gedeeltelijk worden benoemd. Dit systeem heeft tot gevolg ge had, dat er weinig coördinatie be staat tussen de wetgevende en de uitvoerende macht, vooral omdat er geen partijen zijn en zittingen van het parlement ontaarden dikwijls in ongedisciplineerde schreeuw vergade ringen. Aangezien vele parlementsleden on- ontwikkeïld zijn en het begrip van bestuur door discussie en wetgeving volkomen nieuw voor hen is, komt slechts weinig tot stand. De helft van die tijd is er geen quorum. Desniet temin merkte de Amerikaanse am bassadeur Robert G. Neumann, op: „Over het algemeen genomen is het opmerkelijk hoe goed ."ij zich van hun taak kwijten". „Vijf jaar is niets", vervolgde Neumann, die professor in de poli tieke wetenschappen aan de univer siteit van Californië te Los Angeles is geweest. „Elite democratie, die zichzelf respecteert, heeft er 'n eeuw of langer oiver gedaan om iets te be reiken". Ofschoon sommige twijfelmoiedige Afghanen mopperen dat de oude au tocratische regeringsmethoden doel treffender waren en dat het onder ontwikkelde Afghanistan geen kost bare tijd kan verspillen met democra- tietje spelen, schijnt koning Zahir Sjach geen gevaarlijke anti-demo cratische oppositie tegenover zich te hebben. Volgens alle berichten is het leger hem trouw. De leden van de konink lijke familie zijn wel verbitterd om dat de dagen van hun macht voor bij is, maar zij zijn in zichzelf ver deeld. Internationaal is Afghanistan neutraal en, het onderhoudt uitsteken de betrekkingen met de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten en zelfs met China. Koning Zahir Sjach, die 53 jaar is, schijnt de tijd te hebben om zijn stoutmoedig experiment met de democratie te consolideren mits de democratie aelf niet uit de hand loopt. (ADVERTENTIE) N- JOHN HUGHES: OMWENTELING IN INDONESIË (Nederlands Boek huis N.V. Tilburg). In de nacht van 30 september (31 september schrijft de uitgever op de flap) op 1 okto ber mislukte in Indonesië een staats greep. Hiermee kwam meteen een einde aan hef Soekamo-tijdperk dat in veel opzichten meer een roes van de vrijheid bleek dan een -ge bruikmaken ervan. John Hughes, toen correspondent voor het Verre Oosten van het Ame rikaanse blad „Christian Science Monitor", heeft de gebeurtenissen in Indonesië van nabij gevolgd. Met zijn reportages over de omwenteling verwierf hij de Pulitzerprijs. de hoogste Amerikaanse onderscheiding voor journalistiek werk. Het zijn de ze bekroonde reportages die de in houd van zijn boek uitmaken. Het is een levendige, fascinerende beschrij ving van wat zich in Indonesië af speelde. Frappant is wel de reeks toeval ligheden die Soeharto, tot 30 sep tember zelfs in Indonesië zelf een weinig op de voorgrond tredende fi guur, redden van het lot dat bijvoor beeld generaal Jani onderging en bij na ook generaal Nasoetion en hoe vervolgens generaal Soeharto steeds meer op de voorgrond kwam te staan. Nieuwe onthullingen geeft het boek van Hughes niet. Ook niet in het overigens zeer interessante en ver bijsterende hoofdstuk over de anti communistische programs waarin, volgens de thans meest aanvaarde schattingen zo'n 400.000 Indonesiërs het leven lieten. Wel staat het boek vol grote en kleine feiten die tot nu toe slechts in beperkte kring bekend waren. Omwenteling in Indonesië mag dan geen standaardwerk zijn, zoals de uitgever het wél belieft te noemen; het is een uitstekende met vaart ge schreven documentaire over een be slissende fase in de geschiedenis van Indonesië. Ds. C. MOENS EN H. MANDERS CSSR: WAAROM NIET SAMEN? (Uitg. Patmos Antwerpen.) Een domi nee en een priester beschrijven hier respectievelijk hun reformatorische en katholieke kerkbeleving. Onafhan kelijk van elkaar en toch weer niet. Wamt beiden noemen zich „vrienden in het geloof" en het boekje is ook ontstaan „uit deze vriendschap". Het is een echt oecumenisch boekje geworden. Niet omdat de auteurs hun eigen geloofsvormen, of beter: wijzen van kerkbeleving, naar elkaar toe ge schreven hebben, zodat alles „een pot nat" zou gaan lijken en een een heid gesuggereerd zou worden waar die er niet is. Maar vanwege het tweeledig aspect, dat ware oecumene - beginnen we steeds meer te besef fen inhoudt, en dat in dit boekje ge respecteerd wordt. Zoals Manders in een voorwoord zegt: „We zouden het op prijs stellen, als uit dit getuigenis beide kanten op lichten: èn onze gescheidenheid (die we betreuren maar móeten zien) èn onze eenheid (waarvan we hopen, dat de geest Gods ze steeds duidelijker zal manifesteren in het leven van on ze Kerken)". Dit is oecumene: ge scheidenheid en eenheid. Te praten valt dan verder over de verhouding tussen deze twee aspecten. Aan dit gesprek leveren beide au teurs een welkome bijdrage. Niet the- ologisch-wetenschappelijk, ook niet dogmatiserend noch alles vervlak kend, maar eerlijk: hoe ieder zijn kerk ziet en beleeft. In dit boekje wordt lang niet alles gezegd, en som mige „details" hadden rustig wegge laten kunnen worden, maar oprechte getuigenissen zijn het in ieder geval. En slechts op basis daarvan heeft een oecumenisch gesprek zin. (ADVERTENTIE) KAAP KENNEDYEen laatste beeld van de intensieve training die de drie maanreizigers hebben moeten ondergaan voordat de eerste mens op de planeet zal landen. Hier EDWIN ALDRIN terwijl hij een camera hanteert tijdens dc langdurige oefeningen.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1969 | | pagina 7