Antwerpse journalisten
dreigen met staking
tegen gevaar van fusie
Het ontstaan van
de gele rozen
POP EN HAAR DIEREN
Onrust om pers-concentraties in België
Peter en Mark
naar het bos
:W.
Overplanting van
long in Brussel
DCN binnen KVP
is ontevreden
over kabinet
Bij gevechten
op Haïti
20 doden
Komen, gaan en blijven
Oosterhout (31.000 inwoners) biedt grote mogelijkheden voorde industrie.
Op de eerste plaats door de ligging: in het centrum van de Benelux en vlakbij het
Ruhrgebied. 50 km van de havens van Rotterdam en Antwerpen en via open
vaarwater bereikbaar voor schepen tot 2000 ton. Ook vrachtvervoer over de weg
levert geen problemen, Oosterhout ligt aan de hoofdweg Amsterdam-Brussel
en aan de autoweg die via Eindhoven verbinding heeft met Duitsland. De Maas
route, die pas is aangelegd, verbindt Oosterhout met het Europoortgebied. Het
'komen en gaan' schept in Oosterhout dus geen problemen, de verbindingen
over land en water zijn uitstekend. Het is zelfs mogelijk, een speciale spoorweg
aansluiting te krijgen. Voeg daaraan de ruimte toe, die de gemeente voor industrie
terrein heeft uitgetrokken (40 ha 'droog' en 40 ha 'nat' terrein zijn klaar, aan nog
eens 100 ha wordt gewerkt) en de voordelen van het'blijven' zullen u duidelijk zijn.
De Gemeente zal u op dit punt alle medewerking verlenen en geeft graag
nadere informatie.
11
DE STEM VAN WOENSDAG 4 JUNI 1969
13
k
1 Plaats in Brabant. Oosterhout.
Gemeentehuis, Slotlaan 15, tel. 01620-49 60 Oosterhout-NB.
*MEUWSEN WEEKEND PRESENT:^êweek,48
K
BRUSSEL (ANP) Het journalistiek personeel van de „Gazet van Ant
werpen" heeft maandagavond op een vergadering in Antwerpen naar verluidt
een motie goedgekeurd, waarin zij dreigen met staking uit protest tegen een
samenwerkingsakkoord met „De Standaard". De journalisten eisen verbreking
van een akkoord met de „Standaard-groep", waarbij de exploitatie van het
weekblad „Zie" van de Gazet aan de Standaard wordt overgedaan. Bij deze
transactie is een tiental journalisten betrokken. Ruim een jaar geleden richt
ten „De Standaard", de „Gazet van Antwerpen" en „Het Belang van Limburg"
de z.g. „Groep 1" op voor gezamenlijke advertentie-exploitatie. Het personeel
heeft toen formeel de verzekering gekregen, dat de samenwerking tot het
reclamegebied beperkt zou blijven en de onafhankelijkheid van de deelne
mende bladen niet zou aantasten. Het akkoord inzake „Zie" acht het perso
neel van de „Gazet" in strijd met die belofte. Onze correspondent in Brussel
schetst in bijgaand artikel de problemen rond pers-concentraties in België.
BRUSSEL De concentratie in de
pc swereld, die hier reeds tien jaar
aan de gang is, heeft althans in het
Vlaamse landdeel zo weinig zelfstan
dige bedrijven over gelaten, dat ie
dere voetstap buitenhuis van de meest
dynamische ondernemer het wantrou
wen gaande maakt. In de jongste we
ken is er dan ook zowel in journalis
tenkringen als bij de andere onder
nemingen groot alarm gemaakt ten
gevolge van een akkoord tussen de
„Gazet van Antwerpen" en „De Stan
daard" voor een gezamelijke uitgave
en exploitatie van een nieuw t.v. en
radioblad. Vermoedelijk wordt met
deze publikatie beoogd tijdig klaar te
staan als straks hier ook de beeldbuis
open gaat voor de reclame.
De alarmstemming wordt echter
gevoed door de vrees, dat het akkoord
het begin zou kunnen zijn van een
ontwikkelinge die uiteindelijk tot een
fusie, en zelfs erger, tot opslorpen zou
kunnen leiden. In dat geval ziet men
dan het groeiende Standaard-concern
aan het langste eind trekken. En wel
iswaar gaat het hier om twee katho
lieke persbedrijven, maar het lezers
publiek maakt doorgaans zo weinig
onderscheid, dat ook kranten van an
dere gezindheid er niet onverschillig
(Van onze correspondent)
BRUSSEL In het Sint Pieters-
ziekenhuis te Brussel is in het week
einde een long overgeplant op een
patiënt die leed aan hart- en long
stoornissen, die in een uiterste sta
dium waren gekomen.
De zieke leed aan zware ademnood
en had zelfs de kracht niet meer om
zich in bed te bewegen. Hij kon elk
ogenblik overlijden.
De donor was een vrouw, die in
Leuven was overleden.
voor blijven. In zijn blad, de Ant
werpse volksgazet, heeft de voortva
rende onder-voorzitter van de Bel
gisch socialistische party, de heer Van
Eynde, alvast maar zijn polemisch
gescherpte pen gegrepen, en de dy
namische leider van het Standaard
concern het verwijt toegeslingerd, een
Belgische Springer te willen zijn
Deze storm treft te meer omdat des
tijds de kapitale machtsuitbreiding
van het Brusselse dagblad „Le Soir"
vrijwel geen commentaar heeft uitge
lokt. Deze onderneming heeft toen
niet zuinig haar tanden gezet in de
Franstalige persbedrijven. Zij maakte
toen niet minder dan vijf dagbladen
tot haar eigendom, „La Meuse", „La
Lanterne", „Le Matin", „La Flandre
Liberale" en „Le Metropole". Welis
waar zijn deze kranten onder hun ei
gen titel en deels met eigen redactie
gehandhaafd gebleven, doch het ligt
voor de hand, dat door het doortrek
ken van de grote lijn, er vijf organen
met verschillende meningsuiting zijn
weggevallen.
Een strijd in andere vorm op het
krantenfront wordt aan de periferie
van het land geleverd. Zowel aan de
Franse- als aan de Duitse grens moe
ten de regionale dagbladen zich te
weer stellen tegen de penetratie van
geduchte concurrenten uit de aan
grenzende gebieden. In de zo geheten
oostkantons, de landstreek dus be
paald door plaatsen als Eupen, St.
Vith en Malmedy, ligt de „Grenz
Echo", het enige Belgische dagblad in
Duitse taal, in de clinch met de
„Aachener Volkszeitung". Dit or
gaan, dat ook vanwege de goede Bel
gische houding voor de oorlog, na de
bevrijding terstond weer op de markt
kon komen, heeft lang van het mono
polie in de oostkantons kunnen genie
ten. Nu echter ook door de Europese
integratie de weerstanden tegenover
publikaties „van de overkant" zijn
weggevallen, heeft de „Aachener
Volkszeitung" zich met een streek-
editie en door vestiging van bijkanto
ren op deze overigens betrekkelijk
kleine lezersmarkt geworpen, en
wordt de spoeling voor de „Grenz
Echo" ook dunner.
Aan de Franse grenskant hebben de
dagbladen van Doornik en Mons te
maken met „Nord Eclair", een krant
uit Roubaix. Deze onderneming maakt
zelfs zoveel werk van de Belgische
markt, dat zij streekedities voor de
halve provincie Henegouwen en een
deel van West-Vlaanderen brengt.
Volgens de conceptie van de Franse
streekbladen, krijgt vrijwel ieder dorp
haar deel met groepsfoto's van het
brandweercorps, een dansavond van
de oud-strijders, een uitgebreid ver
keersongeluk, een groot familiefeest
en dies meer. Journalistiek ziet dit er
zeer middeleeuws uit, maar het blad
heeft er succes mee.
(Van onze pari, red.)
DEN HAAG Het Democratisch
Centrum Nederland (DCN), een po
litieke stroming in de K.V.P., heeft in
een verklaring gezegd dat de huidige
regeringsploeg onvoldoende aankno
pingspunten biedt voor de realisering
van twee centrale politieke thema's
van het D.C.N
Die thema's behelzen: nationale ver
nieuwing als centrale doelstelling van
binnenlandse politiek en de opbouw
van een strategie van de vrede als
centrale doelstelling van buiten
landse politiek.
De verklaring van het D.C.N. is
toegezonden aan het K.V.P. party-
bestuur.
PORT AU PRINCE (Reuter))
Haïtiaanse regering heeft bekend ge
maakt, dat maandagavond een batal
jon militairen een gevecht heeft gele
verd met een groep van 22 commu
nisten, die zich in een huis in een van
de hoofdstraten van Port au Prince
hadden verschanst.
Hierbij waren 20 leden van de groep
gedood en twee vrouwen gevangen
genomen. Onder de militairen waren
vier zwaar gewonden gevallen.
Marijke Schelleman,
Anna Paulownalaan 15,
BREDA
6 jaar.
(ADVERTENTIE)
(ADVERTENTIE)
Lang geleden bloeiden er alleen maar witte rozen aan de rozen
struiken en geen zweem van geur steeg op uit haar hart. Maar toen
haalde eens een Griekse godin haar mooie voet open aan de dorens
van zulk een roos. Bloeddruppels vielen op de witte bloem en vanaf
dat ogenblik werden alle rozen van die struik rood en bedwelmend
ioet van geur. Tussen het wit van de eerste rozen en het rood van die
laatste kwamen er nu ook lichtroze en donkerroze bij, de een zachter
de ander zwaarder van geur. Maar gele rozen, nee, die bestonden
ook tóén nog niet.
Eeuwen later gebeurde het eens in
een Oosters land dat 'n machtig,
maar rechtschapen man, stad en
dora afreisde om zich een vrouw te
zoeken. Was het dan zo moeilijk een
passende vrouw te vinden? O ja.
Heel moeilijk. Want deze man wilde
dat zijn vrouw mooi zou zijn en
trouw, rechtvaardig en lief en ij
verig, zorgzaam gekleed en zui
nig. Kortom hij zocht naar het vol
maakte en dat is op deze wereld
heel moeilijk te vinden.
Telkens als hij weer in een andere
stad of een andere streek een mooi
meisje ontmoette, dacht hij het eer
ste ogenblik: zij is zó mooi dat zij
ongetwijfeld wei alle andere deugden
sal bezitten. Maar als hij verder keek
dan alleen in haar mooie ogen, be
merkte hij dat de een wel mooi was,
maar niet trouw aan de regels van
haar vaders huis. En dan zou zij la
ter waarschijnlijk ook niet trouw zijn
aan de regels van haar echtgenoot.
Een tweede was mooi, trouw en bo
vendien rechtvaardig, maar zij was
in haar rechtvaardigheid zó streng
de man dit niet liefdevol kon
°Een derde was mooi en trouw,
U-aardig en liefdevol en boven
dien een rustpunt voor oog en geest.
Maar bij nader inzien was zij zo lui
ah een poes die in de zon ligt te
knipogen en dat was niet zo ijverig
als de man hoopte.
Een 'derde was mooi, trouw, recht-
nrdig, liefdevol, een rustpunt voor
oog en geest en ook ijverig, ja, zij
was bovendien zorgzaam gekleed.
Maar toen de man eens in de stad
navraag naar haar deed, moest hij
horen dat zij bijna meer geld uitgaf
dan haar vader betalen kon, en dat
was moeilijk zuinig te noemen.
De vijfde was mooi, trouw, recht
vaardig, liefdevol, een rustpunt voor
oog en ziel, ijverig, zuinig, maar bo
vendien was zij wijs! „Dit is de
vrouw met wie ik wil trouwen!"
dacht de man verheugd. „Aan wijs
heid had ik nog niet eens gedacht,
en nu laat zij mij verstomd staan
met haar wijze woorden, ja ik kan
tog veel van haar leren."
Nu had dit zo begaafde meisje
al heel goed bemerkt dat de machti
ge man haar tot vrouw begeerde en
zij was vast van plan hem haar ja
woord te geven als hij dat zou vra
gen. Ofschoon het nu nog maar aan
kwam op een vraag en een antwoord
en de zaak zou beklonken zijn, toch
kwam er iets tussen. Er woonde na
melijk naast het meisje een listige
buurman, die voor deze begaafde,
jonge vrouw dezelfde gevoelens koes
terde. Hij had hetzelfde besluit ge
nomen: hij wilde haar vragen zijn
Touw te worden.
0p een morgen stond deze volmaak
Ie jonge vrouw in de tuin van haar
'ader bij de fontein. Zij had zojuist
witte rozen geplukt en hield een
groot boeket in de armen. Zij bab-
«Me en lachte vrolijk met een vrien
din. toen de man de tuin binnen
kwam en verheugd naar dit liefelijk
Wereel keek. Hij zag het meisje dat
o begaafd was en keek óók eens
even naar de vriendin met wie zy
Weel schik had. Op hetzelfde ogen-
™k. kwam ook de buurman de tuin
innen. Hij voegde zich bij de vreem-
™ig en fluisterde hem in het oor:
re dochter van dit huis is mooi en
uw, rechtvaardig en liefdevol, een
"stpunt voor oog en geest, ijverig,
zorgzaam gekleed en zuinig, en zij
is wijs bovendien. Volmaakt, zou u
denken is het niet? Maar ik ben haar
buurman en ken haar langer dan
vandaag. Weet u wat zij óók nog is:
babbelziek en jaloers. Kijk maar
Zij praat en lacht maar met haar
vriendin zonder ophouden. En wat de
jaloezie aangaat, merkte u niet dat
er een koele trek over haar gelaat
vloog toen zij zag hoe u haar vrien
din gade sloeg?" Maar de rechtscha
pen man geloofde de listige buurman
niet. „Zij babbelt en lacht omdat zij
nog jong is en liefdevol voor haar
vriendin", zei hij tot haar verdedi
ging, „en vat die jaloezie betreft,
als een vrouw een klein beetje ja
loers is, zie ik daar alleen maar lief
de, trouw en wijsheid in. Ik wed dat
de godheid die wonderen kan ver
richten, aan haar het wonder van
volmaaktheid heeft verricht".
„Ik wed om iets heel anders", zei
de listige buurman. „Wij zullen haar
de rozen in het water laten werpen.
Als zij wit blijven heb ik gelijk, als
zij geel worden hebt u gelijk". Met
die woorden liep hij op de meisjes
toe en riep: „Wij hebben een wed
denschap aangegaan! Laat je rozen
in de fontein vallen, dan zullen we
vertellen waar het over gaat! „Het
meisje opende haar armen en het
boeket witte rozen viel in het water.
De bloemen bleven drijven op de zon
beschenen waterspiegel en terwijl de
mannen vol spanning toekeken, ver
anderde hun kleur in 't geel van de
zon. Een zachte en zoete geur dreef
door de lucht.
De listige buurman keerde zich
om en verliet de tuin. De vriendin
van het meisje hief haar armen vol
verbazing ten hemel en holde naar
de straat om aan iedereen te ver
tellen dat witte rozen plotseling geel
werden. De rechtschapen man die
met het volmaakte meisje alleen bij
de fontein achterbleef, vertelde alles
wat hij op zijn hart had.
En zij knikte wijs en antwoordde
liefdevol. Sedertdien zijn er behalve
witte, rode en roze rozen óók gele.
Zonnegoudgele en bleekgele en war
me rozeachtige gele met alle tinten
daartussen in.
An Mac Gillavry.
Peter en Mark gaan naar het bos.
Ze gaan met vader en moeder met
de auto.
Moeder maakt broodjes klaar.
Peter helpt vader mee, met intassen.
„Mijn bal ook nog", roept Mark!
„Pak je bal dan maar."
Mark rent naar de schuur en komt
met een mooie rode bal terug.
Vader doet hem in de auto.
Daar komt moeder met de broodjes
aan.
En dan rijden ze weg.
Kijk, daar loopt Ans.
Mark zwaait en Peter steekt een
lange neus.
Ze rijden de stad uit.
En nu op weg naar het bos.
Carla van der Werf,
Schoolstraat IA,
Molenschot.
Charles v. Bebber, Breda, Regentesselaan 48,
Een paar meisjes van de school kwamen aanhollen en riepen: „Juf,
juf, kom eens gauw". „Wat is er dan?" riep de juffrouw. „Juf, Pop is
aan het vechten met Hein!" zei Truus. „Is Pop aan het vechten met
Hein?" vroeg juf. „Ja, juffrouw, echt waar!" De juffrouw liep gauw
naar de speelplaats. Maar ze kon er bijna niet bij komen. Bijna ieder
een gaf moed aan Pop, en niemand moed aan Hein. En raad eens wie
er won?.Pop
drieën. Dat mocht wel van oma. Ze
was er dan ook al vlug, ein onder
't spelletje vertelde ze dat ze 'n zoon
had, die lief was voor alle mensen,
hij haalde wel eens kattekwaad uit,
maar dat vond niemand erg. Die
jongen heet H, H Hei. Hein
Hendrik Pop zou hem best eens wil
len zien, die Hendrik.
Hij zou 's middags komen, en het
was nog 'smorgens, dus dan zou
het nog wel even duren. Oma, Pop,
em de werkster hoorden de bel. Pop
dacht: „Ha, daar komt Hendrik!"
Toen Hendrik Pop zag, en Pop Hen
drik, zei Pop: „Met 'n boze stem:
„Waarom noemt U hem altijd Hen
drik? En dat is geen Hendrik, maar
't is Hein, de dierenplager".
De werkster zei: „waarom ik hem
altijd Hendrik noem? Zijn vader
noemt hem Hein, en op school is hij
ook ingeschreven als Hein". „Zeg,
Hendrik?" zei oma „Je hebt hier
een mooie gelegenheid om dat af te
leren. We beginnen nu even opnieuw
een spelletje ganzenbord. Ja? Dan
kunnen Pop en Hein misschien
vrienden worden". Het spelletje was
al vlug uit en wie waren het drukst?
Pop en Hein!!
Drie weken waren véél te vlug
voorbij, en Pop moest nu al naar
huis. Ze nam afscheid, en pakte al
haar spullen, en nam nog een keer
afscheid, en vertrok
Uitgezwaaid door oma, want de
werkster was er niet. Het treingeld
had ze niet, dacht ze, maar oma had
het in haar koffer gedaan, ze keek
er gelukkig in, en vond 't geld. De
treinreis verliep gewoon. Toen ze
thuis kwam, moest ze alles vertel
len, of ze wilde of niet, van Hein
natuurlijk het meeste. Ze waren nu
geen vijanden meer, maar vrienden
van elkaar.
Hein, in Roosendaal, was nog dik
wijls bij oma geweest maar die
moest nu ook naar huis. Pop was
blij, want dan kon ze weer met
Hein spelen.
Maar na een maand, dat Hein
thuis was, werd hij ziek, hij hoefde
niet naar het ziekenhuis. Hij was
twee weken ziek. Pop kwam dikwijls
bij hem thuis. Bij Hein hadden ze
een héle grote pop, die heette Mar-
tientje. Ze had er al dilwijls mee ge
speeld.
Pop werd na een week ernstig
ziek. Ze moest naar het ziekenhuis.
Hein kwam dikwijls op bezoek, en
de vader en moeder van Póp kwa
men nóg meer.
Op een dag kwam moeder met
Mar tientje. Pop vroeg, hoe dat dat
kwam. Ze vertelde, dat Hein een
briefje erbij had gedaan, en er stond
op:
Beste Pop.
Ik geef die pop aan jou, om je te
troosten uit al die narigheid. Ik doe
dit niet omdat een pop bij een Pop
hoor, maar om je uit al die narig
heid te troosten. Ik kom nog wel een
keer.
Daaaag.
Pop dacht: Nou, ja, naar heb ik
het niet. De zusters waren lief voor
haar. Ze kreeg gisteren een brief
van mamma, en daar stond in, dat
ze gingen verhuizen, zogauw als Pop
beter werd. Het huisje heette ,,'t Sun-
neke". Moeder had aan de dokter
gevraagd of Pop mee mocht, als ze
bijna beter was. Want bij 't Sun-
neke" scheen altijd de zon, en dat
had Pop wej nodig. Dat mocht van
de dokter. En Pop werd na een week
dat ze in 't Sunneke" woonde, al
weet beter. Ze kon nu ook nog naar
Hein gaan, en ze bleven vrienden.
Lisette van de Ven
Iepstraat 10
Etten-Leur.
Er werd gebeld, Pop en Hein ging-
in de rij staan. Hein had een blauw
oog, en Pop bloedde uit haar neus.
Ze zaten in de klas toen iemand
binnenkwam, omdat Pop bij de
hoofdmeester moest komen.
De hoofdmeester vroeg waarvoor
die vechtpartij nodig was, en vroeg
ook, of zij zichzelf niet schaamde.
Pop zei: „Ik schaam me helemaal
niet".
„En waarvoor was die vechtpar
tij nodig?" vroeg de hoofdmeester
voor de tweede keer. Pop sprak: „Er
liep een pad op de speelplaats,,
te Hein op 'm, en dat vond ik
echt gemeen, en toen ben ik op 'm
gesprongen en heb hem geslagen.
Heel de klas van de hoofdmeester
had taalwerk opgekregen, maar nie
mand was ver, ze zaten allemaal
het gesprek af te luisteren.
De hoofdmeester streek even over
Pops slordige haren, en zei tegen
Pop, „Heb je niks om in je haar te
doen?" „M'n strik ligt in de tuin,
denk ik, meneer". „Ga maar even
zoeken, en breng meteen Hein even
hier, wil je?"
Pop deed het, en ze was al vlug
terug. Meneer zei tegen Hein bijna
precies hetzelfde als tegen Pop.
Om twaalf uur ging de bel, en kon
iedereen naar huis gaan. Pop ver
telde alles tegen vader en moeder
en ze zeiden' „Je hebt gelijk". Het
was al bijna grote vakantie, en ze
hoefden nog maar één dag naar
school. Die volgende dag verliep ge
woon. Met de grote vakantie zou
Pop naar Roosendaal mogen, naar
oma. De volgende ochtend werd ze
al vroeg wakker, en kleedde zich
aan. Ze maakte al haar spullen
klaar om naar oma te gaan pyama,
ondergoed, zeep, washandje, enz. Ze
zei tegen moeder dat ze naar oma
ging. Ze mocht 3 weken in Roosen
daal blijven. Ze moest met de trein
en was er nog al vlug.
Haar oma stond al te wachten op
het station, en pakte de koffer van
Pop over. Toen ze thuis kwamen,
zag Pop in de gang een werkster
bezig, en vroeg of oma het goed
vond, of zij, als ze klaar was in de
gang, ook mocht konun om een spel
letje ganzenbord te spelen met
6 jaar
