Het aardige monster
van Loch Ness
MENEER
ARZIN
RELATIE LIBANON-
GUERRILLA'S
STEEDS SLECHTER
DERK DES VRIES
Miss Afrikaanse Safari
A
Perfekt tot de laatste trek
Consumptiepiek vóór
invoering van BTW
Vrienden
De straf
Nieuwe brochure
over cle B.B.
Geen overeenstemming
TfTrrfrrrri i i
MIJNS INZIENS
Johan Winkler
Europa
Tik op de
vingers
Kompjoeter
VRAGEN OVER
COMPENSATIE
DE DENNEN
Boottocht
Oogtransplan-
tatie in V.S.
mislukt
In België
voorkomt reisziekte
Weigering
591ste
Staatsloterij
door
PE STEM VAN WOENSDAG 14 MEI 1969
Al eeuwen woont op de bodem
van het Schotse meer dat Loch
Ness heet, een salamander van
wel 20 meter lengte. Hij heeft een
hals en vinnen op de rug. Als hjj
nu en dan een luchtje wil schep
pen steekt hij kop en vinnen uit
het water omhoog maar dat ge
beurt heel zelden en alleen met
erg ruw weer. Soms duurt het ja
ren vóór iemand hem weer ziet,
en dan zeggen de mensen: het
monster van Loch Ness steekt de
kop weer op.
Het meer is omgeven door heuvels.
Tegen een helling aan de zonzijde
leefden eens twee lieve oude vrouw
tjes samen in een knus huisje met
een schitterende bloementuin. Mis
schien was deze helling wel het
vruchtbaarst van het hele land. Want
nooit had iemand zoveel bloemen in
zoveel kleuren en met zoveel geuren
bij elkaar gezien als in de tuin vol
treetjes en trapjes van de oude
vrouwtjes. Vroeger was de helling
bedenkt met stenen.
Maar toen de vrouwtjes nog jong
waren had hun vader met veel ge
duld de stenen uitgegraven en ze
langs de rand van het terrein ge
legd. Dat was een hoge, kronkelende
stenenmassa geworden die van uit
de hoogte boven hun huis tot bene
den bijna aan het meer liep. De vorm
van die stenen muur veranderde wel
eens een beetje. „Kijk", zeiden de
vrouwtjes dan tegen elkaar, „er zijn
weer wat keien verschoven".
Maar op een morgen terwijl de één
onkruid wiedde en de ander uitge
bloeide bloemen wegknipte, ver
schoof de muur zo hevig, dat zij op
eens zagen hoe tegen de stenen de sa
lamander uit Loch Ness lag te zon
nen. „Zeg", riep het ene vrouwtje
naar hem, „lig je hier allang?" „Ik
lig hier dikwijls bij zulk lekker
weer", antwoordde het monster een
beetje verlegen. „U hebt me nooit op
gemerkt omdat ik zo op de stenen
lijk. Ik kom al vóór de zon opgaat en
daal pas weer in het donker naar
het water af en soms blijf ik hier
dagenlang onafgebroken".
De twee vrouwtjes waren heel ver
baasd. Maar ze waren ook bijzonder
tevreden want nu zag je maar weer
hoe de mensen praten kunnen: het
was een heel beleefd en aardig dier,
helemaal geen monster en geen men
seneter.
De vrouwtjes werden de beste
maatjes met hem. Als ze bij warm
zomerweer voor het open raam zaten
te ontbijten, stak de salamander wel
kopje lindebloesemthee.
Er woonden om dat meer nog an
dere mensen.
Daar was er één bij, een boer, die
later het huis en de grond van de
oude vrouwtjes zou erven, want hij
was een verre neef en hun enige fa
milielid. Die prachtige vruchtbare
grond: Wat zou hij rijk zijn als hij
zich daarvan de eigenaar kon noe
men
Maar de vrouwtjes leken helemaal
niet van plan ooit dood te gaan. Ze
waren al onnoemelijk oud maar le
ken zo vief of ze samen nog geen
honderd jaar telden. Dit begon de
boer te vervelen en hij bedacht een
middel om zich van de tantes te ont
doen. Het monster van het Loch
Ness moest ze maar verslinden, vond
hij.
Toen hij een van zijn zeldzame be
zoeken bij de oude tantes bracht,
vroeg hij: „Waarom reikt uw tuin
niet helemaal tot aan het water?"
„Omdat vader vroeger bang was zo
dicht bij het monster te werken", zei
den de tantes lachend. „Daarom lig
gen er daar beneden ook nog altijd
stenen". „Ik zal de stenen door mijn
knechts weg laten halen, dan kunt u
nóg meer bloemen planten," bood de
boosaardige boer aan. Hij moest zijn
knechts driedubbel betalen vóór ze
het werk zo dicht bij het meer aan
durfden en ze voerden het alleen uit
bij stralende zon. Toen het werk
klaar was, maakten de tantes er on
middellijk een rozentuin van en al
weer werden het de mooiste bloemen
die je maar bedenken kunt.
Maar het monster kwam de oude
vrouwtjes niet verslinden. „Ik moet
het anders aanpakken", piekerde de
boer. Toen kwam hij op een mooie
windstille dag de tantes verrassen
met een uitnodiging voor een boot
tochtje. „U bent toch niet bang voor
het monster?" vroeg hij. „Welnee",
antwoordden ze vrolijk, „bij zonnig
weer heeft nog nooit iemand het
monster in het meer zien zwemmen".
de monsterkop op de lange hals en
de vinnen boven water zagen uitste
ken! De boer stuurde nu een knecht
naar de oude vrouwtjes met de bood
schap: mijn meester is ernstig ziek.
Hij denkt dat alleen uw lindethee of
misschien uw rozebottels hem kun
nen genezen. Maar u moet dat zelf
komen brengen, want hij vertrouwt
het mij niet toe".
Toen het voorjaarswindje, de lente,
het land binnen waaide, kregen alle
bosbewoners iets nieuws. De bomen
kregen nieuwe blaadjes. De vlinders
mooie kleuren op hun vleugels. De
eekhoorntjes een prachtige pluim
staart en de bloemen werden ook op
nieuw gekleurd. Al gauw ziet het
bos er dan feestelijk uit met al zijn
nieuwe kleuren. Er zijn dan zelfs bo
men, die rode en witte kaarsjes dra-
Sen: de kastanjes.
Als het nacht wordt, steken de elf
jes die kaarsjes aan en gaan dan
met de kabouters in een kring zitten.
Ook de elfjes en de kabouters hebben
het dan druk, want zij schilderen hun
huisjes en maken hun tuintjes in
orde.
Zo was iedereen in het bos tevre
den.
Iedereen? Nee, toch niet. Want wie
staan daar zo sip te kijken? De den-
ren en de sparren. „Waarom zijn jul
lie niet vrolijk, nu het voorjaar in het
knd is?" riep een heidestruik.
Waarom wij niet vrolijk zijn?",
zeiden de dennen en de sparren, „orn
aat wij nooit iets nieuws krijgen. Alle
andere bomen krijgen nieuwe blaad
jes. En wij, en wij, wij krijgen niets
nieuws".
Het heidestruikje schrok en zei
maar niets meer. Maar 's avonds toen
ae kabouters een avondwandeling
maakten en langs het heidestruikje
hwamen, ratelde het van alles door
alkaar. Maar de kabouters snapten
het toch wel en spraken samen een
plannetje af.
Ze vertelden het ook tegen he.
heidestruikje, maar ze vertelden he'
"'m tegen de dennen.
Maar 's morgens toen de dennen
wakker werden hadden ze toch iet
nieuws en dat waren allemaal rode
balletjes. Toen was het hele bos bti;
en samen vierden ze feest.
Anja Renne (8 jaar)
=ens zqn kop naar binnen en vroeg
een geroosterde boterham met de
'®ltgemaakte rozebotteljam of een
De boer hielp de vrouwtjes in zijn
boot stappen, liet ze behaaglijk op
zachte kussens zitten en roeide niet
ver van de kant langs de oever. „Kijk
toch eens hoe mooi onze tuin er zo
vanaf het water uitziet", riepen ze
opgetogen, „maar onze stenen muur
lijkt maar smalletjesIntussen
probeerde de boosaardige boer zijn
boot te laten wankelen. Hij stuurde
onhandig en gevaarlijk, op een ze
ker ogenblik moést het scheepje wel
omslaan zodat de oudjes zouden ver
drinken en hijzelf vlug naar de kant
kon zwemmen. Maar hoe hij ook zijn
best deed, de boot wankelde niet, de
boot sloeg niet om, het leek waarach
tig wel alsof iemand de onderkant ste
vig recht in het vaarwater hield. Dat
was zo, want de salamander die de
boosaardige neef doorzag, zwom on
der water met het schuitje en de oude
tantes mee.
Teleurgesteld bracht de neef zijn
tantes weer aan wal terug. Hij had
niet eens de moed zelf verder te va
ren, meerde het bootje vast en liep
naar huis. Was hjj wél verder ge
roeid dan had het monster hem
misschien wel omver gestoten en
naar beneden gesleurd!
Nu wachtte de boer tot het najaar
en ruwe stormen opstaken. Dit was
het weer waarop de mensen wel eens
De twee oude tantes bonden hun
hoofddoeken om, sloegen hun capes
om de schouder en daalden naar be
neden om langs het meer naar hun
verre neef te gaan, de een met ge
droogde kamillen en de ander met
het aftreksel van de rozebottels. In
tussen zocht de knecht zijn weg terug
over de heuveltoppen want hij durfde
niet langs het water. Maar toen de
tantes langs het meer liepen zagen
zij tussen de grauwgrijze golven de
kop en de rugvinnen van hun vriend
de salamander. Het monster zwom
naar hen toe, kroop op de kant en
zei: „Ik ga met u mee. Dit is geen
weer voor twee oude dames om al
leen en onbeschermd zo'n verre tocht
te maken!"
Gedrieën kwamen zij aan bij de
boerderij van de verre neef en nog
vóór de vrouwtjes aan de deur had
den kunnen kloppen, stak het mon
ster al zijn hoofd op voor het raam.
Daarbinnen klonk een ijselijk gegil,
iedereen dacht dat zijn laatste uur
was geslagen.
„Schrik maar niet", riepen de oud
jes, „hij is zogezegd onze waakhond!"
Bij deze woorden dacht de boer zijn
doodvonnis te horen. Hij vluchtte met
knechts en meiden de achterdeur uit,
rende en liep en nooit heeft meer
iemand van hen gehoord.
De oude tantes keerden hoofd
schuddend naar huis terug. Het mon
ster dook weer voor de duur van de
winter onder water en de tantes die
nu de boerderij van hun neef geërfd
hadden, schonken die bezitting weg
aan een behoeftig gezin.
Pas toen het opnieuw voorjaar
werd, verschoven de stenen van de
lange kronkelende muur wel weer
eens en dan kwam door het open
raam de kop van de lange salaman
der om een geroosterd broodje met
rozebotteljam of een kopje linde
bloesemthee te vragen.
AN MAC GILLAVRY
Iedere morgen lees ik de
krant, en ook de Kleine Stem.
Bijna alles van de Kleine
Stem is overgeschreven uit
boeken, die ik ook heb. Van
daag las ik Vader beer. Ik
zou me schamen. Als het nog
eens gebeurt bel ik de politie.
Dan krijgen die kinderen bo
terhammen met groene zeep.
Pas dus op!
Claudia Koevoets
Antwerpenstraat 238
Breda
HOUSTON (AFP) De fotograaf
John Madden, die op 33 april een
oogtransplantatie onderging waarbij,
met behoud van eigen netvlies en
oogzenuw, het voorste gedeelte van
de oogbal werd vervangen, kan des
ondanks niet zien.
Hij verliet gisteren het ziekenhuis
in Houston. „Hoewel hij zijn gezichts
vermogen niiet terug heeft gekregen
is mijn man in esthetisch opzicht er
toch beter van geworden, omdat het
geopereerde oog verder normaal func
tioneert", verklaarde de echtgenote
van de fotograaf.
(Van onze parlementaire redactie)
DEN HAAG Onder de titel „De
civiele verdedigings-voorbereiding in
Nederland" is in een oplaag van
110.000 exemplaren een boekje ver
schenen, dat in nuchtere en eenvou
dige taal informatie beoogt te ver
schaffen aan personen en instanties
die bij deze materie op enige wijze
betrokken zijn.
Daartoe krijgt het boekje een „ge
richte verspreiding" onder de leden
van onder meer het parlement, pro
vinciale besturen, gemeenteraden,
waterschappen en BB-kringen. Veer
tigduizend exemplaren gaan naar de
schoolbesturen van het gehele voort
gezet onderwijs, speciaal ook voor
gebruik bij het onderwijs in maat
schappijleer. Handel en industrie krij
gen het boekje eveneens.
Het nieuwe boekje bevat geen
nieuwe p-lannen of onthullingen, maar
een bevattelijke weergave van wat
de civiele verdediging is en wil, wat
tot dusver tot stand is gebracht en
waar het deze organisatie nog aan
ontbreekt.
(ADVERTENTIES)
Behoud van Uw tanden
(Van onze correspondent)
BRUSSEL Voor de invoering
van de BTW op 1 januari 1970 ver
wacht de Belgische regering een
consumptiepiek. Het Belgische pu
bliek zou 430 tot 480 miljoen gulden
nog dit jaar gaan uitgeven voor ver
vroegde aankopen.
Dit blijkt uit de door het Bel
gische ministerie van Economische
Zaken bij het parlement ingediende
begroting. Door die koopgolf zouden
de prijzen iets hogeT kunnen gaan
worden.
Op het gebie((j van de investerin
gen denkt men in België dat de
nadering van de BTW alleen voel
baar zal zijn in de voorradenpoli-
tiek. De regering zal maatregelen
nemen om de neiging van bedrijven
om investeringen uit te stellen, te
voorkomen. Men verwacht een groei
van de overheidsinvesteringen met
tien procent.
Ruth Gasser speelt hier in het Nationale Isovo Park bij Nairobi Kenia
met een rhinoceros, terwijl een parkwacht toekijkt. Ruth is een van de tien
finalisten bij de Miss Zwitserlandverkiezing en dingt nu mee naar de Miss
Afrikaanse Safari titel.
(ADVERTENTIE)
bij apotheek en drogist
BEIROET (door David Hirst) De Libanese autoriteiten zijn er niet in
geslaagd met de Palestijnse guerrilla's tot overeenstemming te komen. Ze
hebben slechts de tijd gekregen om even adem te halen en de situatie, die
slechter is dan ooit tevoren, te overzien. Na vijf dagen op hoog niveau beraad
slagingen te hebben gevoerd over een modus vivendi tussen het leger en de
guerrilla's aan de zuidelijke grens van Libanon, schijnen zij alleen maar een
inzicht te hebben kunnen krijgen in de onverzoenlijkheid van de andere
partij, waardoor er misschien wel twee keer nagedacht zal worden voordat
men aan een krachtmeting begint.
Yasar Arafat, de leider van El
Fatah, die (onder valse voorwend
sels) naar Beiroet was gelokt om
zijn naam onder een overeenkomst
te zetten, is niet alleen weer terug
naar Amman zonder iets getekend
te hebben, maar hij en zijn secon
danten hebbe-n de Libanezen ook
geschokt, door bitter weinig respect
te toner, voor de bijzondere status
die het land in de Arabische wereld
heeft, en die door andere Arabische
landen in het algemeen wel geres
pecteerd wordt.
De guerrilla's stonden op hun recht
om Libanon te mogen gebruiken
als basis voor operaties tegen Is
raël; vrijheid van politieke activi
teiten en het opheffen van de be
perkingen die nu in de vluchtelin
genkampen van kracht zijn.
De eerste eis in het bijzonder is
voor Libanezen een ontoelaatbare
inbreuk op hun soevereiniteit. Ze
zullen hier even krachtig weerstand
tegen bieden, als in het verleden te
gen legering van Arabische troepen
op hun grondgebied. De Libanese
(ADVERTENTIES)
Marijke van Bezouw
Kerkhofweg 56, Breda, 6 jaar.
13 mei 1969
Eerste klasse
Prijzen van
10,— zijn gevallen op nummers eindigende op 1
50,— zijn gevallen op nummers eindigende op 02
50,— zijn gevallen op nummers eindigende op 43
100,— zijn gevallen op nummers eindigende op 431*
100,— zijn gevallen op nummers eindigende op 455
200,— zijn gevallen op nummers eindigende op 456
400,— zijn gevallen op nummers eindigende op 937
1.000,— zijn gevallen op nummers eindigende op 1511*
Een prijs van
2.000,— is gevallen op het nummer000682
2.000,— is gevallen op het nummer010026
2.000,— is gevallen op het nummer: 012553
2.000,—is gevallen op het nummer044019
2.000,— is gevallen op het nummer081464
De prijs van
5.000,— is gevallen op het nummer: 088071*
25.000,— is gevallen op het nummer010358
De extraprijs van 50.000,— is gevallen
in de serie C op het nummer043672
En de troostprijs van 1.000,- op nummer043672
Let wel: op dit nummer zijn twee prijzen gevallen.
onderhandelaars hebben dit onder
werp onmiddellijk omzeild, of heb
ben zulke voorwaarden gesteld
zoals het gebruik van speciale cor
ridors dat het uiteindelijk toch
op een weigering neerkwam.
De status quo aan de zuidelijke
grens is zo gehandhaafd, hangende
het wonder van een Arabische top
conferentie over het probleem van
de betrekkingen tussen de Arabische
regering en de guerrilla's. Dit is ten
minste waar men cp hoopt, nadat
Mohammad Haikal, de hoofdredac
teur van Al Ahram, hierop in zijn
laatste wekelijkse artikel heeft ge
duid en president Nasser, die alle
Arabieren graag in hetzelfde spoor
ziet lopen, heeft laten blijken een
krachtmeting tussen het leger en de
guerrilla's te willen voorkomen. Maar
het zal lang duren om alle Ara
bische koningen en presidenten bij
elkaar te krijgen, als dit al moge
lijk is.
Er schijnt geen reden te bestaan
waarom koning Hoessein meer kans
zou hebben dan in het verleden het
van de koning Feisal te winnen en
nu Nassers persoonlijke „herriema
ker" drie drukke, maar vruchteloze
dagen in Beiroet heeft doorgebracht,
is er geen vooruitzicht op een on
middellijke Arabische oplossing voor
het Libanese dilemma. De Libane
zen zijn weer op zichzelf aangewe
zen, ein h©t ergste wat hen nu kan
gebeuren is dat hun land onder Jor
daanse invloed zal komen te staan.
Koning Hoessein was er, door de
guerilla's te erkennen als een „staat
in zijn staat'', tenminste nog in ge
slaagd bepaalde regels te stellen o-
ver de manier waarop betrekkingen
tussen de guerilla's en het „offici
ële" Jordanië onderhouden moesten
worden Maar de Libanezen weiger
den him eigen guerrilla's te erkennen
en zijn niet in staat regels op te
stellen.
Het „officiële" Jordanië kan, in
de vaste greep van Hoessein, nog
handelend optreden, omdat "sr een
vast doel voor ogen staat; de Liba
nese leiders moeten bij hun beleid
met teveel groeperingen rekening
houden. Ze spreken met vele ver
schillende „tongen", zelfs zo dat
Yasar Arafat er op stond de echte
te horen, en tot die ontdekking kwam
dat dat nog de meest onverzoenlijke
was.
Erger nog is misschien het feit
dat, terwijl Hoessein maar met een
redelijke constante oppositie te ma
ken heeft waarvan El Fatah de
voornaamste woordvoerder is, de
Libanezen met een groot aantal te
genstanders te maken hebben. El
Fatah is de grootste guerrilla-orga
nisatie, maar de door Syrië gesteun
de Sayqah heeft meer mensen in
Libanon. Bovendien is het niet on
mogelijk dat El Fatah zelf, door on
enigheid in de leiding, een inconse
quente politiek inzake Libanon volgt.
En achter de guerrilla's zien de Li
banezen nog de onheilspellende
plannen van de Syrische baathisten.
(copyright De Stem-The Guardian)
Er waren lees ik in een verslag
over de Europadag in een onzer mid
delgrote steden er waren twintig
belangstellenden. En dat nog wel bij
een lezing, ter gelegenheid van die
dag door een vooraanstaand Kamer
lid gehouden.
Twintig man op een bevolking van
zo'n zestigduizend burgers en burge
ressen, dat is volgens mijn berekening
nul komma nul en nog eens nul en
drie procent. Ware ik dat Kamerlid
geweest, ik hadde de twintig aan
schouwend rechtsomkeert gemaakt
en de organisatoren mijn honorarium
laten houden, om vervolgens in de
eerste de beste kroeg boven een
geestrijk glas te gaan wenen.
Te gaan wenen over de resterende
99,997 procent, die zelfs voor mij ver
stek liet gaan, en over het lot van
dat ooit nog eens te verenigen Eu
ropa, waar blijkbaar niemand ook
maar enige belangstelling voor heeft.
Maar ik b en geen Kamerlid, en
wat Europa betreft houd ik mij maar
aan de heer Shakespeare, die een van
zijn helden zich over ene juffrouw
Hebuca liet afvragen wat die Hebuca
feitelijk voor hem betekende, dat hij
ook nog over haar zou huilen. En dat
was dan eerlijk van die held.
We moesten met ons allen eindelijk
eens net zo eerlijk zijn en ook die
Europese droom uit de oorlogs- en
bezettingsjaren daarheen verwijzen
waar hij thuishoortin het stoffige
rariteitenkabinet van de vervlogen
illusies.
De jaarlijkse lectuur van wat de
Rekenkamer weer aan grotere en
kleinere smijterijen met overheids-
en dus belastinggeld heeft ontdekt,
verschaft mij altoos een grandioos
genoegen. Ook dit jaar weer. Dat er,
in tegenstelling tot wat ik mij zelf
verbeeld te zijn, zoveel bewuste en
onbewuste oplichters binnen onze
landpalen te betrappen zijn
Elk jaar echter óók verbaas ik mij
over het uitblijven van elke publieke
bestraffing derzulken. Nergens een
schandpaal te bekennen, nergens een
„kaak", waaraan dat soort lui eer
tijds „gesteld" werden.
Neem die ambassadeur van Hare
Majesteit, die de schoolboekjes en
schriften van zijn twee zoontjes voor
liefst zestienhonderd gulden per vlieg
tuig liet vervoeren, omdat dat alle-
mansvervoer per boot voor maar
driehonderd gulden meneer te goed
koop was.
Minister Luns werd, als baas van
die ambassadeur, wiens naam res-
pectshalve niet genoemd werd, „op
zijn vingers getikt", zo lees ik.
Nu, heel hard schijnt dat niet te
zijn aangekomenik heb onze be
windsman sindsdien ettelijke keren
op de t.v. gezien, als hij weer eens
van huis was weggelopen geen
enkele keer echter had hij zijn be-
windsmannelijke hand in verband.
En natuurlijk, tegenover die lastige
mijnheer Peschar van de Rekenka
mer heeft hij zijn ambassadeur weer
gedektWat verbeelden die Reken
kamerskerels zich wel
Volgend jaar Als er weer zoiets
ontdekt wordt Alles van hetzelfde
laken een pak, daar kunnen wij bur
gers, die vijf gulden boete krijgen
als we op het gras van het plantsoen
lopen, staat op maken.
U heeft er misschien niet naar ge
luisterd, maar ene doctor A. C. Aten
heeft in een plechtige lezing voor de
radio, over de technologische ontwik
keling en zo, een aardig verhaaltje
verteld. Over het wonder dezer eeuw,
de kompjoeter.
Een Amerikaans heer dan liet on
langs door zo'n mechanisch brein zijn
dieet berekenen. Hij wilde niet dik
worden, maar toch zoveel mogelijk
eten en daarbij natuurlijk van alle
vitale voedingsstoffen, zoals eiwitten,
vitaminen enz. voldoende krijgen. Hij
gaf, van allerlei bekende levensmid
delen de gegevens op en wachtte af
wat de kompjoeter hem zou voor
schrijven. Er kwam uit wat gedeelte
lijk wel te verwachten wasde man
moest elke dag wat groenten, wor
tels, fruit enz. eten, maar ook zou hij,
en dat had hij niet verwacht, dertig
liter azijn per dag moeten drinken.
De man had vergeten de kompjoe
ter op te geven, dat het dieet ook nog
smakelijk moest zijn
En zo ziet u, als zo'n kompjoeter
dan al iets dwaas zegt, dan nog is
het niet zijn schuld, maar die van dat
nog dommere dingde mens.
DEN HAAG De Tweede Kamer
leden Boot, Maenen, Van der Ploeg
en Weyters (KVP) en De Boo (CHU)
hebben aan de minister van Sociale
Zaken en Volksgezondheid gevraagd
of spoedig het advies van de Sociaal
Economische Raad is te verwachten
over maatregelen ten behoeve van
minderdraagkrachtigen ter compen
satie van de forse prijsstijgingen.
Voorts vragen zij welke maatrege
len de regering denkt te treffen met
betrekking tot de AOW en AWW-
trekkers en de trekkers van andere
sociale uitkeringen. Dit met het oog
op de sinds februari 1969 gebleken
prijsstijgingen.
