Wij willen niet
doodgaan
in een luie
stoel voor de tv
Roaring Twenties
in Breda
POPULARITEIT
DIXIELAND
NEEMT TOE
O
BLUES
D
I
M
E
N
S
I
N
Wat is Louis van de Laar
met ons van plan? Blijkbaar
bestaat er voor hem geen
jeugdprobleem. Een jeugd,
die schreeuwt om een eigen
recreatieruimte. Hij laat ons
maar verder modderen in
rot-kroegen. De jeugd is haar
passiviteit aan het verliezen.
Actief wil zij zijn. „Dat is
de aanhef van één van de
vele pamfletten, die het
Revolutionair Cultureel
Centrum in Bergen op Zoom
op straat gooide. De culturele
revolutie speelt zich deze
avond af in een huiskamer
by een kop koffie. „Het wordt
wel tijd, dat we écht iets
doen en laten zien", zegt
Madeleine. „Daarom moeten
we constructief te werk
gaan en geen rotdingen
uithalen. De overheid moet
maar eens zien, dat wy ook
verantwoordelijkheid
kunnen dragen."
De Royale Clown Compagnie
noemen de „leden" zichzelf ook
wel. Onder de naam Revolutionair
Cultuur Centrum (RCC) is de
groep nu één jaar georganiseerd,
al is er geen sprake van vaste
leden. „De beweging' bestaat al
jaren".
De „clowns" veelal met lange
,,en "^e willen de bestaande
cultuur doorbreken. In een kleine
stad als deze wordt het openbare
leven beheerst door taboes. De
mensen durven niet voor hun
mening uit te komen".
Taboes „Ja", zegt Herman,
le en*£e tiid aan de zelfkant
van het leven gezeten hebt, zoals
ik, dan merk je hoe de samen
leving degenereert, maar niemand
doet zijn mond open. Alleen wordt
gezegdDit of dat kan niet, om
dat men het altijd zo gewend is
geweest. Voorbeeld Als jongen
ging ik hier in Bergen op Zoom
balletles nemen. Maar het was
met te doen. Direct gingen de
mensen me voor flikker uitmaken
cn de politie kwam er zelfs aan
te pas."
..Bovendien staan de mensen
onverschillig tegenover de be
staande cultuurvormen, die af en
toe goed zyn", zegt Hans. „Die
geest moet verbeterd worden. Het
gaat allemaal te langzaam. Het
is bijvoorbeeld al maanden gele
den, dat hier eens een behoorlijke
film draaide. Het is allemaal
beneden peil. Een filmliga zou
wenselijk zijn. Ja, naar een film
cursus van Teleac kijken we."
«Tenminste als je een tv-toestel
hebt", zegt Jan. „Ik loop thuis
meestal weg, omdat iedereen
s avonds de hele tijd uitgezakt
voor het kastje ligt."
„Maar de mensen trekken zich
er niets meer van aan" meent
hoewie, „ze berusten overal in.
Kijk maar eens naar de idiote
huizenblokken, die we tegenwoor
dig bouwen. Het doodt alle in
teresses. Dat bijvoorbeeld een
cultuurpagina in de krant niet
gelezen wordt ligt niet aan die
Pagina, maar aan de laksheid van
de mensen. Ja, wij lezen deze wel;
meestal. De mensen moeten wak
ker geschud worden uit hun
tevredenheid met alle mogelijke
technische dingen, anders sterven
ze in een luie stoel voor de tv."
„Het bedrijfsleven houdt geen
rekening met je privé-leven", zegt
Herman. En Hans: „De mensen
krijgen geen uitdagingen meer.
De enige uitdaging is nog het
overwerk op de bedrijven, om
daarmee een steeds duurdere auto
te kunnen afbetalen". En zo wordt
in het blokkendooshuis in een
nieuwe wijk van Bergen op Zoom
(waaruit vader en moeder zich
op deze avond bescheiden hebben
teruggetrokken) de ene pijl na de
andere afgevuurd.
„Ja, we worden als links be
schouwd", zegt Jan. „Dat is na
tuurlijk onzin; een etiket. We
hebben lange haren, omdat we ons
daarmee happy voelen; nergens
anders om. Maar op deze wijze
noemen ze je al heel gauw en
dom „links". Maar een andere
Hans wil wel een anarchie in
deze samenleving. Hij heeft veel
gelezen over dit onderwerp, zegt
hij. Wat bedoelt hij? Als ideaal
ziet hjj leef-communes, zoals er
in de Verenigde Staten en India
gerealiseerd zijn. „Maar dat is
nooit uit te voeren, de mens is
veel te egoïstisch. Vroeger op het
platteland was er iets van een
dergelijke leefgemeenschap aan
wezig; alles gebeurde gezamenlijk
en iedereen stond iedereen bij."
En dan ontstaat er een verwarde
discussie over een al of niet ge-
weldadige revolutie. Marjolein
meent: „Door veel met elkaar te
praten en van gedachten te wis
selen moet er tot oplossingen te
komen zijn. Ik vind een geweld
dadige revolutie een gebrek aan
woorden". Roelof: „Daarom moe
ten we hier in Bergen op Zoom
een pandje hebben, waar mensen,
jongeren als wij, elkaar kunnen
ontmoeten, kunnen experimen
teren met toneel, film, muziek,
veel kunnen praten etc. Een ruim
te, die bestaat uit een soort
kruising tussen Fantasio en de
Bredase Trapkes.
Ja, daar is behoefte aan. Al die
bestaande soosjes is niets. Er
wordt wat gehangen en geschui
feld. Je staat er en er worden
dingen voor je gedaan, opgelegd.
En als de organisatoren de poen
binnen hebben, verdwijnen de
soosjes. We hebben de belangstel
ling naar een dergelijk trefpunt
gepeild en die is groot. Het moet
een tweede thuis zijn voor de
jongelui; waarschijnlijk wel een
eerste thuis want de familieband
wordt steeds slapper. De groeiende
communicatie-media dwingen ons
naar buiten. We hebben er contact
over gehad met de jeugdraad en
gemeenteraadsleden. Als je met
hen praat, doen ze heel positief,
maar daarna We hebben een
gesprek met burgemeester Van
der Laar gehad. Was heel leuk.
Maar van een D '66-man hoorden
we achteraf, dat hij tegen hem
gezegd had: „Ze gingen als kleine
jongens weg". Dat is belazerij
Marjolein: „Maar deze groep
heeft nog te weinig gepresteerd.
Ze willen wel eens wat van ons
zien". Jan: „Ze vinden het rot,
dat wij niet te grijpen zijn en van
bovenaf dingen opgelegd kunnen
krijgen". Loewie: „Ze lusten ons
niet". Herman: „Misschien wèl
na de expositie".
De jubilerende tentoonstellings
organisatie Etcetera organiseerde
een wedstrijd onder scholieren.
Er was een tentoonstelling van
teken- en schilderwerk. Tijdens
deze expositie verspreidde het
RCC een pamflet. „Wij vonden het
niet juist, dat hieraan alleen door
de schooljeugd meegedaan kon
worden. Wij hebben nu een eigen
tentoonstelling in de week na
Pinksteren. Daaraan kan iedereen
meedoen. Iedereen is creatief en
niet alleen de schooljeugd. De
eerste schilderstukken zijn al
binnen en over een zaal wordt
onderhandeld."
„Ja wij doen ook mee. Hans
schildert. Marjolein werkt aan een
experimenteel ballet en haar broer
maakt een reliëf. Herman schrijft
een experimenteel toneelstuk,
waarin de man-vrouw verhouding
(met prikkeldraad incluis) en de
hippies ten tonele zullen worden
gevoerd. Loewie is bezig aan een
tekening. Hans maakt een ge
luidsband en Johan gipsafdrukken.
Wim is aan het beeldhouwen.
Nee we willen geen prijzen.
Dat is een verkeerd systeem. We
zijn een „dienstploeg" van vak
mensen aan het samenstellen, die
bij de inzendingen rapporten zul
len afgeven". Of het zal lukken
„Ze zeggen wel, dat de mentali
teit van de jeugd laks is" zegt
Herman, „en misschien hebben ze
nog wel gelijk ook. We zullen wel
zien hoe dit afloopt. Dit experi
ment wil niet zeggen, dat we het
met Etcetera niet eens zijn.
Die stichting heeft veel en goed
werk gedaan. Naar de tentoon
stellingen gaan we steeds kyken.
Naar de concerten van het HBO
gaan er ook verschillende, „maar
dat orkest speelt hier byna steeds
oude deunen".
„Naar de toneeluitvoeringen van
stichting „Gamma" gaan we ook.
Goede stukken, maar een conser
vatief publiek, dat als statussym
bool lid is. Bij de uitvoering van
0 0 door Studio liep by de
pauze veel publiek weg. Bij al
deze uitvoeringen zouden we meer
willen proviceren. De bestaande
uitvoeringen moeten veel meer
uitgebuit worden; meer over
praten. Mensen moeten meer be
wust gemaakt worden. Die kan
sen krijgen we misschien wanneer
we een eigen pand zouden heb
ben. Nee, het Koetshuis in Roosen
daal is voor ons geen voorbeeld
voor een jongeren-trefpunt. Dat
is teveel een Loosdrecht-sfeer.
Als de gemeente niet wil,
zullen we de straat opmoeten.
Maar dan met een guerilla-tak-
tiek, want het heeft weinig zin
om je iedere keer door de politie
in de kraag te laten grypen. Onze
vaste kern bestaat uit ongeveer
30 mensen, maar de aanhang be
staat uit enkele honderden, ook
al zeggen veel ouders „Met dit
soort mensen ga je toch niet om".
Lange haren, „links", drugs
Nee in onze groep worden geen
drugs en stickies gebruikt, maar
soonlijk doen. Maar dat is niet
er zijn er wel by, die het per
alleen bij leden van onze groep.
Ook in andere groepen komt het
minstens evenzeer voor. En dan
gaat het om groepen jongelui
„waarvan men het niet zou
denken".
De overheid hier en elders
onderschat het gebruik van deze
middelen. De situatie in Bergen
op Zoom is zo, dat ze het er niet
meer onder kunnen krijgen. En
wat de politie betreft leven we
hier in een paradys. Laatst riep
een agent tegen me op straat
Rook jy nog? En ik: Ja, kilo's.
En maar lachen en daarmee was
de zaak af. Maar we zyn wel op
onze hoede. Och het begint by de
meeste jongelui met nieuwsgie
righeid. Het zijn net kinderen,
die stiekem voor het eerst roken.
Mijn moeder heeft juist een studie
binnengekregen van de P.v.d.A.
over verdovende middelen. Haha...
We kunnen ons best voorstel
len dat de autoriteiten denken
Met die mensen kunnen we niet
in zee gaan. Bij het hele RCC
staat het „roken" er dan ook
volkomen buiten. Wat we willen
is, weg uit die rotkroegen en een
eigen huis, waar we onszelf
kunnen zijn. Verantwoordelijk
heid kunnen dragen."
HENK EGBERS
DE STEM VAN ZATERDAG 3 MEI 1969
„Vroeger in de populaire tyd
van de dixieland-jazz kwam je
op bijna elk feestje en elk bal.
Tegenwoordig word je alleen
gevraagd voor officiële fes
tiviteiten en in jazzclubs.
Toch merk je wel, dat de
belangstelling voor onze mu
ziek weer toeneemt. Volgens
mij gaat de oude stijl jazz best
weer een goede toekomst
tegemoet".
Aan het woord Mart Mous,
leider-pianist van de Original
Dixieland Heebie-Jeebie
Jassband, een echt oude stijl
orkest met een tuba, washboard
en veel gein. Het is een van de
dixielandorkesten die regelmatig
optreden in de Roaring Twenties
Club te Breda, gevestigd in de
zaal van café de Vrachtwagen aan
de Ginnekenmarkt.
„Ik speel hier graag", zegt Mart,
„Hier weet je tenminste zeker,
dat het publiek luistert en je
muziek waardeert".
Wie ervan overtuigd was, dat
de dixielandmuziek verdrongen
is door andere vormen als blues,
beat etc., kan zich wekelijks
op zaterdagavond in deze Roaring
Twenties Club van het tegen
deel overtuigen. De dixieland
heeft nog veel fans in het zuiden.
Het publiek bestaat voornameiyk
uit tieners en twens, maar er
zitten ook ouderen onder, die in
de werkeiyke Roaring Twenties
zijn opgegroeid.
Ieder week treedt een andere
band aan. Alleen Breda telt al
vier dixielandorkesten, waarvan
een The Mark Town Syncopators,
vorig jaar de eerste prijs oude
stijl behaalde op het jazz-con-
cours te Loosdrecht.
Maar er zit veel meer dixieland
muziek in het zuiden. Regelmatig
komen ook The Lazy River
Jazzmen (Middelburg), The
South Jazzband (Tilburg), en
The Savoy Jazzmen (Eindhoven)
naar de Bredase club ter afwis
seling van het huisorkest,
The Crescent City Jazzmen.
Als de musici even pauzeren
klinken door de luidsprekers
grammofoonplaten van veertig
jaar terug; de syncopatische
cornetklanken van Bix
Beiderbecke worden afgewisseld
door de pittige charlestons
van Paul Whiteman.
Vaak gaan musici uit het
publiek in de loop van de avond
meespelen. De jam sessions
worden steeds populairder.
Sommige Jammers" komen
van ver om mee te kunnen doen.
Waarom die grote belangstel
ling in het zuiden? Misschien
omdat de Zuidnederlandse
mentaliteit die van het geboorte
land van de jazz-„dixie" of het
zuiden van de V.S.
dicht benadert. In beide
streken zijn de mensen spontaan,
opgeruimd, individualistisch.
In beide streken houden de
mensen van feesten èn van
carnaval vieren.
Met carnaval blijkt pas
duidelijk hoeveel muzikanten er
feitelijk zijn.
Sommigen pakken na de
carnaval hun instrument weer
in, maar de meesten gaan zich
in groepjes wijden aan de
ongecompliceerde
traditionele jazz, de dixieland,
want de stap van de carnavaleske
marsmuziek naar de dixieland
is slechts klein.
Roaring Twenties-bestuurslid
Rob Albada Jelgersma is er
trots op dat de Bredase club
die nog niet zo lang bestaat,
al een goede naam heeft.
Zelfs in het noorden, zoals ook
biykt uit reacties van noorde
lijke bands. Rob: „Ze kijken er
allemaal van op, dat hier zo'n
echte stijl jazzsfeer heerst.
En dat er zoveel goede musici
komen meespelen. Vooral dat
laatste zijn ze niet gewend".
Er bestaat al een uitwisseling
van huisorkesten tussen ver
schillende jazzclubs in ons
land. Maar dat is nog niet genoeg.
Bestuurslid Yge Loomans: „Wij
moeten het vooral hebben van het
enthousiasme van onze leden.
En er zyn hier volgens my nog
veel meer mensen die van de
jazz oude stijl en de Roaring
Twenties houden. Laat ze contact
met ons opnemen, dan kunnen
we nog veel meer organiseren".
R. C.
De situatie aan de top van ons
vaderlandse beatwereldje begint
zo langzamerhand tamelijk
onoverzichtelijk te worden. Tot
voor kort was er een aantal
groepen, voornamelijk afkomstig
uit het westen van Nederland, dat
zich met recht tot de topgroepen
mocht rekenen. Over de kwaliteit
van die formaties hoeft men het
niet altijd eens te zijn, maar
namen als de „Motions", „Shoes"
„Outsiders", „Golden Earrings" of
„Cuby and the Blizzards" waren
toch voor iedere beatliefhebber
een begrip. Op het moment is het
allemaal wat onduidelijker; er zijn
genoeg groepen in staat een
redelijke plaat op te nemen, maar
geen enkele groep steekt met kop
en schouders boven de anderen
uit
Een van de groepen, die haar
weg naar de top heeft gevonden,
zonder overigens al te veel aan die
weg te timmeren, is de Zwolse
formaitie „Blues Dimension";
opgericht in 1967. Inmiddels heeft
deze groep vier singletjes en één
LP opgenomen. Vooral de laatste
single „Battlefield of love" staat
momenteel in de belangstelling.
De formatie heeft reeds twee
Nederlandse onderscheidingen
gekregen: de „Ossekar" als meest
belovende groep in 1967 en de
„Toscar" als beste Nederlandse
Bühne-groep in 1968.
Voor de Nederlandse televisie
werd o.a. opgetreden in de
programma's Puntje Puntje,
Vjoew en Jam. De groep is ook
reeds enige malen voor de Duitse
en Zweedse tv te zien geweest.
Radioprogramma's werden
opgenomen in Nederland, België,
Duitsland, Frankrijk en Zweden.
By de oprichting in maart 1967
bestond Blues Dimension uit zeven
man. De groep speelde
voornamelijk soul. Nu is zy
overgegaan op blues, (grotendeels
eigen composities) en is terug
gevallen op de vyf-mans bezetting,
zonder trompet en saxofoon.
De meeste nummers worden
geschreven door de 21-jarige
organist-pianist Heimig van de
Vegt, die ook nog sax en gitaar
speelt. Buiten hem zyn van de
oorspronkelijke groep nog twee
man over, namelyk solo-gitarist
Cees de Best en zanger Leen
Ripke. Basgitarist Jaap van Eik
heeft, voordat hy by Blues
Dimension speelde, een tydlang
gewerkt met Cuby and the
Blizzards. Hy is vooral bekend
geworden door zyn gitaarsolo op
de plaat „Cuby life" in Düsseldorf.
Overigens had hy, voordat hy by
Cuby kwam, al een tydje by
Blues Dimension gezeten. De
groep wordt gecompleteerd door
drummer Herman van Boeyen, die
eerst by „Daddy's Act" en
„Full House" speelde.
P. D.
