ENT
Een half uurtje gratis Ster-reclame voor üosita
JAN ASSELBERGS
Het is me wat uit de hond
ROSITA BLOOM
l
n
str. mtr
Radio
Tazelaar
prijs:
458,-
878,-
228,-
358,-
288,-
818,-
128,-
188,-
428,-
Klassiek stuk
Met de paplepel
Eigen graadmeter
en
Oefenen
Veelzijdigheid
Vijfde keer
Reacties
Plussen
14
13
DE STEM VAN ZATERDAG 26 APRIL 1969
15
LATIEVE
NADERIJ G.A.
msttreding
lebbend
overeenkomende op-
gbouw.
wenst
ieve als technische
leeftijd en bekwaam-
aarne tegemoet gezien
598,— 518
899,— 778,—
JMALE
IIJS
528,—
988,—
Ni
O)
00
"1
428,
343,
388,
158,
238,
548,—
„A STAR IS BORN"
m
Vanavond om 20.20 uur vindt op het tweede net de finale plaats van
het tv-programma „A star is born". Wij hadden een gesprek met de jj
beide finale-kandidaten Rosita Bloom en Jan Asselbergs.
(Van een onzer verslaggevers)
DEN HAAG Tussen de schuif
deuren van een bovenwoning in de
Haagse Copemicusstraat maakt Ro
sita Blom zich gereed voor de laat
ste en beslissende slag in de slo
pende televisie-marathon, „a star is
born". Ze luistert naar nieuwe songs
en werpt een been in de richting
van het theemeubel: het is een hef
fing ineens, die haar zichtbare
moeite kost. Een begrijpelijke zaak,
want enkele dagen geleden is ze
voorover van een trap met 26 tre
den gevallen. „Man, man, ik wist
niet wat me overkwam, 's avonds
had ik opeens twee olifantspoten.
Ik heb ze dik in de zwachtels gezet
en ben de volgende dag toch naar
Helen Ledercf gegaan. Stel je voor,
dat ik op krukken de studio was
binnengekomen. Dan was wat mij
betreft die ster nooit geboren".
Een handwarme moederstem uit
de achterkamer: „Er moet echt heel
wat gebeuren, voordat Rosita het laat
afweten meneer, Rosita is een kei
harde".
Rosita, de keiharde, beloont die
spontane aanmoediging met een ho
ge, kirrende lach Ze zit ontspannen
op de driezitsbank, blond, bleek, de
onwaarschijnlijk lange benen haaks
onder het smalle lichaam.
„Weet je wat de pest is", zegt ze,
„dat er elke keer weer wat nieuws
van je verwacht wordt. In de eerste
vier uitzendingen heb ik gezongen,
gedanst, toneel gespeeld, aan de pia
no gezeten, Cees de Lange geïnter
viewd, noem maar op, heb je me ge
ilen als Jantje in dat stuk van Heij-
ermans? Dat vond ik nou een gewel
dige ervaring Ik heb als kind in de
oprette van Chris Holland meege
daan, maar daar ben ik nooit ver
der gekomen dan het ballet. Daar
na heeft mijn neef me nog eens in
een televisiespel laten optreden.
Walter van de Kamp is mijn neef.
Zijn moeder woont boven ons, mijn
oma woont aan de overkant. De Co
pernicusstraat is een soort familie-
ghetto voor ons. Toen ik Jantje had
gedaan riepen een paar acteurs: „Zo
natuurlijk heb ik het nog nooit ie
mand zien doen". Dat is natuurlijk
leuk ik vond het trouwens zelf een
belevenis. Maar toen kennissen be
gonnen te drammen over „Rosita je
moet aan het toneel", dacht ik toch,
„waar hebben ze hun hersens". Ik
ben immers zangeres ik zou de mu
ziek missen". Stem uit de achterka
mer: „Rosita is een keiharde, neem
dat maar van mij aan".
Stem van de driezitsbank: „natuur
lijk heb ik nog een verrassing achter
de hand, wat denk je. Ik heb een
speciaal dansje ingestudeerd en nou
maar hopen dat het goed valt. Ik heb
er nog even over gedacht om een
klassiek stuk te brengen. Ik heb twee
keer per week les van Mia Hupper-
Buff en een fraaie colloratuur pers
ik er heus wel uit. Voor mij is niks
te gek, maar het moet wel binnen
de perken blijven. Ik zou best op een
rijdend paard willen springen en er
dan zingend met een koprol weer af.
Maar ik kan niet eens paard rijden.
Dat gaat dus al over. Ik vind sen
satie in je optreden geweldig, maar
ergens moet 'n einde zijn. Als ik Wil-
leke Alberti in een paal zie klimmen
dan denk ik toch: „wat kan ze nou
de volgende keer nog doen? Mis
schien d'r hoofd in een leeuwenbek
leggen. Kun je lachen.
Dat klassieke zangnummer was fijn
geweest, maar dan moet je er wel
tien strijkers achter zetten. Nog
mooier was het geweest als we er
een duet van hadden gemaakt. Met
Marco Bakker bijvoorbeeld. Maar
zo'n man ziet je aankomen, die heeft
wel andere dingen aan zijn kop dan
de ambities van juffrouw Blom.
Je moet trouwens die hele compe
titie nuchter bekijken. Ik heb er van
af de eerste uitzending op gerekend,
dat ik af zou vallen en als je dat nou
maar volhoudt, valt het altijd mee.
Goed, ik zal in die finale het loodje
leggen, dan is dat nog geen dood
wond. Toen ik vorig jaar op de au
ditie in Bellevue kwam, wist ik niet
beter of het ging om één gastoptre
den bij een orkest. Dat had ik al heel
mooi gevonden. Ik zong twee liedjes
en daarna vroegen ze, of ik ook nog
wat Nederlands op m'n repertoire
had.
Ook daar had ik op gerekend. Na af
loop moest ik boven in de regiekamer
komen en daar vertelden ze me pas,
waar ik nou in feite voor gekomen
was. „Een wedstrijd", zeiden ze,
„waarbij er een over blijft". Ik heb
voor de zekerheid nog wel gevraagd,
of het een soort rodeo was, want dan
had ik het zonde van mijn tijd ge
vonden. Ik ben toch echt niet in dit
vak gekomen om me door een stel
letje los lopende journalisten te la
ten weg hinneken. Een talentenjacht
had ik trouwens ook niet interessant
gevonden.
We zitten nu nog met zijn tweeën
in de schuit en een van ons beiden
zal er zaterdag toch echt worden uit
gewipt. Ik geef Jan Asselbergs voor
lopig evenveel kans als mezelf, want
die jongen heeft bewezen, dat hij
een hoop kan. Hij heeft alleen een
slechte stem, maar dat hebben zo
veel chansonniers. Je moet eens se
rieus naar een Frans plaatje luiste
ren, dan weel je ook niet wat je
hoort".
Weet je wat zo vreemd is? Dat ik
het competitie-element nooit zo sterk
gevoeld heb. je wist wel, dat er na
elke uitzending weer een kandidaat
uit zou vliegen, maar tijdens mijn act
heb ik daar geen moment aan ge
dacht. Ik dacht alleep: „Mens wat
ben jij een geweldige spekkoper, dat
je als volkomen onbekende zangeres
voor een paar miljoen mensen mag
optreden. Vertel mij maar eens, hoe
je anders aan drie, vier televisie-uit
zendingen komt. Man, dat hele we
reldje in Hilversum is zo gesloten
als de pip en als je niet tot aan je
nek in de platenbusiness, zit, dan
hebben ze je toch echt niet nodig.
Ik heb tot nog toe één singeltje ge
maakt, dat verrekte slecht gelopen
heeft. Oké dat weten we dan alweer.
Een van de nummers heette toepas
selijk: „Mijn droom maakt niemand
stuk". Dat komt nog steeds uit. Als
dat eerste plaatje meteen als een
bom was ingeslagen, zou het succes
misschien boven mijn hoofd zijn ge
groeid. Je hoeft maar om je heen te
kijken en je schept de voorbeelden
op. Ze maken een tophit en lopen ge
lijk met een hoop kapsones. Laat het
dan bij maar wat langzamer gaan,
ik ben nu 21, ik heb nou nog plenty
tijd.
Ik heb trouwens een genre geko
zen, waarmee je niet zo makkelijk
aan de weg timmert. Ik ben geen hit
wezentje, ik heb een hekel aan goed
koop succes. Ik geloof ook niet, dat
ik „ja" zou zeggen, als de een of an
dere handige jongen met een dom
me meezinger bij me aan kwam. Dat
zou dan betekenen, dat ik me in al
lerlei bochten zou moeten wringen
en daar pas ik voor. De markt is
vergeven van zangeressen, die de hit
parade op hun repertoire hebben,
heus, daar hebben ze Rosita Blom
ook nog niet eens bij nodig.
Ik houd van goeie Engelse en Ame
rikaanse songs, ik moet een beetje
kunnen uitpakken. De kant van Bar
bara Streisand op, dat is een onge
looflijke vakvrouw. Ik houd van een
goed arrangement, van een fijne
tekst, ik zou het liefst in een musical
willen optreden en daarom is het zo
jammer, dat de meeste musicals in
Nederland zo belabberd lopen. Ik heb
ai vanaf mijn zesde jaar balletles, dat
was gewoon een brok van mijn op
voeding. Mijn vader speelt viool. Die
heeft jaren lang in orkesten gespeeld.
Hij heeft ook met mijn moeder en
zijn broer een varietenummer gehad.
Jane, Jack en Johnny Hill. Een beet
je tappen, een stukje muziek maken.
Ze zijn door heel Europa getrokken,
ik heb het vak gewoon met de pap
lepel binnen gekregen.
Daarom verwacht ik ook geen gou
den bergen. Ik droom niet van een
roole race-auto of een bungalow met
een privé zwembad. Ik heb gewoon
thuis gezien, hoe het gaat met ar
tiesten. Het ene moment heb je suc
ces, geld, te veel aanbiedingen om
ze allemaal te kunnen aannemen.
Het volgend moment wordt het or
kest, waarbij je werkt opgedoekt en
kun je met je talenten in de w.w.
Ik zou best in een huis met een tuin
willen wonen.
In de buurt van Utrecht, stukje bos,
stukje hed. Dat lijkt me het einde.
Ik heb nou 21 jaar op een boven
huis gezeten en ik weet nu wel, hoe
dat is. Misschien komt dat ook wel,
want door die uitzendingen lig ik hoe
dan ook wat makkelijker in de markt.
Ik heb ook al wat aanbiedingen ge
had, maar de meeste zijn nou net
niet wat ik zoek.
Ik weet zelf precies, wat ik wil, ik
heb toevallig vrijwillig een heel wan
kel pad gekozen voor mijn carrière.
Ik had ook rustig op kantoor kunnen
blijven, maar helaas kon ik niet te
gen het regiem.
Daar komt ook nog bij, dat ik geen
ziteelt heb. Ik heb het ook nog ge
probeerd bij een uitzendbureau, maar
dat is hetzelfde laken een pak.
Ik zal echt blij zijn, als ik met dit
vak even veel kan verdienen als een
kantoorjuffrouw. Dat moet toch mo
gelijk zijn. De kunst is alleen, dat je
de mooipraters en de slechtpraters
van je afhoudt. De mensen, die het
zo goed met je menen en achter je
rug over je roddelen, die precies we
ten, wat je wel en niet moet doen,
dat soort mensen kan me gestolen
worden. Ik weet heus zelf wel, of ik
iets goed heb gedaan. Toevallig is
een artiest nog altijd zijn eigen graad
meter". Uit de achterkamer komt op
hieuw bijval: „Rosita weet wat ze
wil meneer. Dacht u dat ze op een
stoel ging zitten, als ze van de trap
is gevallen? Dan kent u Rosita niet.
Gisteren is ze op de dansles bij He
len weer gevallen. Ze stond gewoon
op en ging door".
„Als het allemaal lukt", zegt Ro
sita gretig, „dan moet na deze fina
le de grote klap vallen. In het gun
stigste geval win ik en dan zit ik
op fluweel. Lukt het niet, dan is er
nog geen man overboord. Dan heb
ik nog altijd een half uurtje gratis
sterreclame voor Rosita gehad. Ver
tel mij maar eens, welke artiest dat
ook kan zeggen".
Rosita Bloom
Jan Asselbergs
TILBURG „Wat als een geintje
begonnen is, begint nu bittere pro
fessionele vormen aan te nemen.
Het programma A Star is born is me
een beetje uit de hand gelopen".
Jan Asselbergs uit Tilburg is uiter
aard content met zijn plaats in de
finale, maar wat hem wel duidelijk
geworden is: „ik ben geen echte
Bühne-man; mijn eerste opgave is
om een goed beeldend kunstenaar
te blijven met show als randgebied".
Hij ziet de finale daarom rustig te
gemoet; het is geen halszaak voor
hem.
We bellen aan; Predikherenlaan 34.
Een heftige roffel op de trommel.
Nog eens bellen. Weer die roffel. Na
de derde keer gaat de deur open. Jan
in een lichtbruin leren jack.
„Sorry, ik zat volop te oefenen."
Een volledig drumstel staat in zijn
huiskamer naast de vleugel. Met één
oog op een artikel over kankerbe
strijding en het andere op de stokken
had hij zich daar geïnstalleerd. „Ik
maak de laatste tijd veel studie van
de menselijke hersens en plastische
chirurgie (via een vriend van me),
omdat dit thema me niet alleen boeit,
maar ook omdat het voor mij een ob
ject is om te tekenen en te schilderen.
Die roffel voor de Star doe ik er in
tussen bij. Stel je voor; de man van
wie ik dit drumstel leende zei me
„Wat dacht je om een échte rof
fel te kunnen maken heb je drie jaar
conservatorium nodig. Ha. Ik probeer
het toch zonder die drie jaar.
Kijk, ik maak een nummer van
Aznavour; J'ai perdu la tête. Ik duik
eerst in het begeleidend orkest (van
Henk Eikerbout; mieters orkest) en
breng de ritme-seksie op gang; daar
na speel ik achtereenvolgens de bas,
drumms, gitaar, piano en daarna na
tuurlijk zingen. Het gaat allemaal life
potpourrie van Nederlandse chansons
deze keer. Het tweede nummer is een
vanaf Pissuis tot heden; Jules de
Corte; Boudewijn de Groot enJan
Asselbergs; dit wilde men bij de
AVRO.
Ja, het gaat om de veelzijdigheid.
Puur op dit motief heb ik de finale
gehaald. Vraag me trouwens af of de
jury wel steeds voor ogen heeft ge
houden, dat het primair hierom ging.
„Waarom?" Nou, dan zou dacht ik
en velen met me José den Burger
de vorige keer niet gesneuveld zijn.
ZQ ls veelzijdlger dan Rosita Blom.
Rosia heeft meer ervaring, omdat ze
langer in het vak zit. Nee, neehet
programma is niet gemaakt rond
amateurs. Dat denken er meer. Rosita
is beroeps; zij zong, geloof ik, bij de
Skymasters. Ook José is beroeps"...
Jan Asselbergs is tekenleraar aan een
middelbare school.
„Het is een wedstrijd van jonge
mensen, die al aan de deur van de
show geklopt hebben. Zo zei Cees
de Lange het bij de presentatie. De
AVRO heeft een nieuw gezicht no
dig. En ik heb gemerkt, dat ze daar
alles (mensen en geld) voor over
hebben". En jij wilt dat nieuwe ge
zicht van de AVRO zijn? „Nee, ik wil
wel zonder meer een nieuw gezicht
zijn." De eerste prijs betekent een
eigen show. In ons contract staat dat
we ons de eerste zes weken na de
finale niet aan een andere tv zuil
mogen verkopen.
Dit is de vijfde keer, dat ik in dit
progromma zit. Tja, wat heb ik ook
allemaal weer gedaan in die uitzen
dingen De eerste keer kwam ik
met een eigen liedje, genaamd Fan
tasie (op een kindertekening). In de
tweede uitzending een sketch samen
met Liesbeth te Slaa (die is uitgeval
len) en Orpheu Negro, zingend en
mezelf begeleidend op de piano. Ook
in der derde uitzending heb ik gezon
gen met pianabegelieding One for
my baby en vervolgens een tap-
dance, die me door John Herder uit
Breda ingestudeerd werd. In de laat
ste uitzending heb ik weer een liedje
van mezelf gebracht, Ode genaamd.
Op het tweede nummer in dit pro
gramma krijg ik nog steeds reacties.
Iedereen vond het poppenspel daarin
ontroerend en raak. Je moet er wel
bij schrijven, dat dit een stuk was uit
een spel van poppentheater „Wereld-
jewel" uit Chaam, waar ik ook veel
leerde van de techniek van het spel.
Weet je, waar ik ook nog veel re
acties op krijg. Tijdens de laatste uit
zending werden portretten, die ik ge
tekend had, even getoond voor de
camera. Er zijn verschillende op
drachten op gevolgd. Portret-tekenen
en schilderen is eigenlijk mijn vak.
Deze hele wedstrijd rond de Star
heeft me duidelijk gemaakt, dat het
een muzikale aanvulling is op mijn
beeldende creativiteit. Het waren
doorgaans korte perioden, waarin je
aan een nieuw programma moest
werken, maar tussendoor zat ik da
genlang te kwasten. Door het schil
deren ik ben van origine tekenaar
en graficus zoek ik naar nieuwe
vormen. Maar het olieverfschilderij
staat op losse schroeven. Ik denk,
dat ik ga filmen.
En nu naar Knokkezeggen
sommigen tegen me. Nee, dankjewel.
Die kant wil ik niet op. Ben geen
Bühne-jongen. Nee, niet het gladde,
de show. Geen Dean Martin of Danny
Kay-sfeer. Als ik iets van een show
zou willen, dan is het in de stijl van
José Feliciano. Dat is knap. We krij
gen het hier te weinig te zien.
Toch heeft deze Star-strijd w.el
plussen voor me opgeleverd. Het is
een ervaring om jezelf op het scherm
bezig te zien. Je schrikt je rot. Ben
ik dat? Doe ik zo? Ja, zegt je omge
ving. Leerzaam. Het enige rot-idee,
waarmee ik aan de finale begin is
de mening van velen, die me zeggen:
Rosita moét winnen; dat lijkt een uit
gemaakte zaak". Waarop gebaseerd?
.Omdat de vorige keer José eruit
gegaan is."
Moet je dit nog weten? Ik ben
32 jaar. Geboren in Indonesië. Te
kenleraar aan het Pauluslyceum in
Tilburg. Getrouwd met Tonie; twee
zonen. Ben verre familie van „de"
Asselbergs. Zelfde tak. Dat vragen
ze toch altijd. En het radio- en t.v.-
wereldje van Hilversum/Bussum ligt
me niet zo. Met andere woorden:
ze zullen heel hard aan me moeten
trekken, willen ze me er vaker heen
halen".
De finale zal uitwijzen of er ge
trokken moet worden.
HENK EGBERS.
