bon?
M33BB
GEVOELIG PORTRET VAN DONGENS COUVEUSEKIND
Stuk medische wetenschap
op schiiderij vastgelegd
Roes van grote woorden
srn za?k is waar iedereen
sallllRi
Charles de Gaulle maakt zichzelf tot inzet
OUDE STAATSMAN OVERHOOP MET DE GRONDWET
W! NIEUW! B
OR. CORN. VERHOEVEN
nis met de
De vinger van De Block
Bata verhoogt de buren
Nachten
Spontaan
-
Transfusie
Doorgaan
DE STEM VAN ZATERDAG 29 MAART !969
19
u PEILINGEN „PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILNGEN .PE'LNGEN
EILINGEN PINGENPEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILIIGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILNGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN
EN PE LINCEN,..PEILINGEN PEIL NGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEIL NGEN PEIL NGEN PEILINGEN
PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILLINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEILINGEN PEIL
verkrijgbaar in doosjes van
f belooft de sensaitie van het
„receptie-caraimel" genoemd.
1,25 weet u er alles van.
'Ji-aag van dienst zijn, (Héél
[igdheden.
A
uif cfe voeten
bic - die inge-
En die Volks-
cm-prijs. Want
:g er auur uit-
ïxcl. BTW
jlBIELHANDEL N.V.
mister De Block blijkt de vinger uitstekend van de pols te houden,
zoals hij ons beloofd had. Met de regelmaat van de klok produ
ceert hij cijfers over de kostenstijgingen. Alleen: wij hadden dat
ï|()ger aan de pols houden" anders geïnterpreteerd. Wij dachten dat dit
Itevens inhield dat de minister, zonodig ook onmiddellijk, zijn therapie
I zou aanpassen. Hij echter vertrouwt nog steeds op het natuurlijke gene-
JZngSproces. Hij gelooft dat zijn prijsbeleid en de beloften van het be-
I o'ijfsleven de prijzen in de hand te houden, een matigende invloed zou
,}j)ben op de prijsbeweging.
Wij kunnen dat optimisme niet delen, evenmin als de vakbonden en de
Ihuisvrouwen, die het cijfer van De Block niet nodig hadden om te weten
jat de prijzen bleven stijgen
Intussen hebben honderdduizenden werknemers hun, dikwijls zwaar
bevochten, c.a.o.-verhogingen al zien verdwijnen in de prijzenslurf.
Er is nog nauwelijks sprake van een reële loonsverhoging. Integendeel:
Ivelen hebben een stap terug moeten maken. Dat zou allemaal daaraan toe
I geweest zijn, als het land voor een financieel-economisch debacle had ge-
f staan en het geld dat de werknemersgezinnen nu moeten missen, in de
[schatkist was gevloeid.
Maar wie gelooft nog dat de prijsstijgingen alleen maar te wijten zijn
I aan de 6.T.W. en enkele accijnsverhogingen? De prijsontwikkeling die
■dinsdag 1 april weer een extra zetje krijgt door de huurverhoging bevor-
1 dert de sociale rust niet. Het is dan ook geen wonder dat de vakcentrales
[blijven aandringen op stringente prijsmaatregelen en achterwege laten van
voorgenomen accijnsverhogingen in juli.
Het Batadorp te Best staat op zijn kop. De huren van 123 bedrijfswo
ningen gaan omhoog met 30 tot 70 procent. De nieuwe huurprijzen,
circa f 23,— per week, zijn op zich niet abnormaal hoog te noemen.
I Een huurverhoging van om een uiterste te pakken 70 pet, ineens, is
Idat wel. De verontwaardiging hoeft dus geen bevreemding te wekken.
■Wel kijken we een beetje veemd aan tegen de mededeling dat deze huur-
Iverhoging in de ondernemingsraad van Bata is besproken. Was het niet
beter geweest dat die verontwaardiging tóén naar voren gebracht was?
i is het te iaat omdat tenminste dat mogen we veronderstellen, hoewel
I er niets van bekend is— ir, de ondernemingsraad kennelijk de meerder
heid vóór de huurverhoging was.
Hier is geen sprake van een typisch arbeidsconflict, maar een en ander
bewijst wel dat nog niet iedere ondernemingsraad, c.q. nog niet ieder de
mocratisch overleg binnen het bedrijf, bevredigend functioneert.
TILBURG/OOSTERHOUT „De meeste mensen, vooral
de vrouwen, schrikken ervan, wanneer ze het schilderij van
dit prematuurtje (kind, dat zes maanden oud geboren werd)
zien. Maar het is wonderbaarlijk, zoals mevrouw M. Janssen-
Kemenade uit Tilburg de sfeer aangevoeld heeft." De Ooster-
houtse kinderarts, die deze baby van 1100 gram uit Dongen,
Angelique, in leven wist te houden, noemt dit geen „medisch
wonder", maar zegt: „Dankzij de moderne wetenschap zijn we
in staat steeds sterkere onrijpheid levensvatbaarheid te geven.
Was vroeger de grens zeven maanden (van de negen), nu lukt
het de wetenschap dikwijls een kind in wording van zes (vijf)
maanden buiten de moederschoot in leven te houden."
Is het genoeg ergens belang bij
te hebben om er over te kunnen
meepraten, of is daarvoor ook een
bepaalde deskundigheid vereist?
Dat is een vraag die ik moeilijk
kan beantwoorden. Als ik mijzelf
naga, moet ik toegeven, dat ik
soms heftig meepraat over dingen
waarbij ik meen een zeker belang
te hebben, terwijl ik toch nog
nauwelijks bereid ben mij daarin
grondig te verdiepen. De redelijk
heid van dit gedrag is op het
eerste oog niet opvallend groot,
maar ik meen wel dat er iets
redelijks in zit. Om een voorbeeld
te noemen: ik verdiep mij niet in
militaire zaken en heb daar geen
verstand van, maar toch ben ik
tegen elke verhoging van uit
gaven op dit gebied. Zou ik mij
daar meer in verdiepen, dan zou
hf misschien de redelijkheid van
die verhogingen inzien, maar daar
mee ook een stukje van het idea
lisme dat mij anti-militair maakt,
Prijsgegeven hebben. Zich ergens
m verdiepen kan betekenen: buk-
en v00r eep werkelijkheid die
«e per se willen verwerpen, toe
geven aan een verkeerd en cynisch
realisme.
ril« Feioof dat dit een uitzonde-
ÏÏLE eiï ?at het belan£ of de
trokkenheid alleen in het alge-
vni!5,éule* £enoe£ is ergens
n at rJover te kunnen mee-
u3! het bovendien dik-
hJU helemaal niet over dat
toei^-A 2ikwijls speelt de
„^"kelnkhmd van het onder-
alle^ afU-S- gevoel dat we er
van weten of de moge-
in deze ruime zin gebruiken
dan ook meestal niet zo grote
woorden.
Inzake sex bijvoorbeeld zal
een vrijgezel zich gemakkelijker
progressief uitlaten dan iemand
die een dochter van vijftien heeft.
Op de vraag wie van de twee dan
verblind is door zijn eigen situatie,
blijf ik het antwoord schuldig,
maar miin sympathie gaat naar
degene die de kleinste, meest
onzekere woorden gebruikt, om
dat voor hem het probleem het
meest reëel is.
Zij die zich over net onderwijs
progressief uitspreken, zijn voor
mij het meest betrouwbaar, als ze
er zelf mee te maken hebben en
dus de vereiste vooruitgang zelf
moeten bewerken en daar niet
anderen mee belasten. Zij weten
dan dat progressiviteit een groot
en niet zo heel reëel woord is.
Zij begaan dan ook niet de ver
gissing die buitenstaanders dik
wijls maken en die hierin bestaat
dat zij, wanneer ze eenmaal hun
grote woorden hebben uitgespro
ken, daar ook de eis van een ge-
aan verbinden. Alles moet anders.
Verandering is voor hen dan een
totale verandering, een geweldige
weldig grote, „totale" verandering
omwenteling die met één reusach
tige klap tot stand komt. Vernieu
wing van het onderwijs is meteen
vernieuwing yan de hele samen
leving en zijn structuur. Nu geloof
ik wel dat dit waar is, maar het
woord is te groot, zoals mijn woord
over militaire zaken helaas te
groot is. Totale veranderingen zijn
r»- ""iC. VCiCUiUCilllfiCil
te'ioriSntlebben ons daar snel over
ral dan hoT'a- 6en Veel grotere
een directe belang. Bij
lust nm "'vfh onderwerp zal de
Sen hH f? het debat te ™pn-
ringer zi,h H» aU'Cht Se~
derwo.n wanneer het on-
dan ook If" heeft De kunst is
dat de .J t su2festie te wekken
7„re zaak technisch ligt.
voediL ei7erp is bv- de op-
voora] i, onderwi.is. Hier
de buiteni jmp op dat 'uist
snrnkül s zo'n uitge-
ben i\jenVatUnSen kunnen heb"
CJ zonde'' kinderen
"edagogische S,emakkelükst
'uren beglpselen permit-
d«ideiiike I?nr-Z°als paters heeI
liiksmoei!iikhiaC1PeS over buwe-
ben. Hier A kpnnen heb-
nietL het {eit dpt zü
«Unies een 5etl;?kk6n ziK hun
misSÜ! 'f verdacht: zij
verstandig m belaaSeloos en
werkelijkheid niet door epiee
"ebten nVh Seeontroleerd. Zij
werkeliikheiHeVeP tegep die
'erwemeiifu .n'et p">dat ze die
N&niat kennnenen' maar °mdat
"f'sprakln 0Pk vrqwel iedereen
feestal in ontzétt a1 onderwi-is-
?m Nu is Progressieve
keliik genoe» Sle zpn gemak-
teuzenschredenW,anr'ePr men met
few dat is =n vooï'lut ka" gaan:
d'ng mogelijk rf"?ln de verbeel"
wil zegeen nt Sklmdisheid- dat
werkeiiikkeid contact me' de
be rem wit rkt als ep" fbH-
ef* vjerkel,'ikheid
'ïïSJ7",,Tqirfc\rj
niet het gevolg van progressieve
borrelpraat, zelfs niet van een ge
weldige heldendaad, maar van een
opeenstapeling van bijna onmerk
bare en volstrekt niet spectacu
laire hervormingen en verbeterin
gen. Wie alles ineens wil, wil
eigenlijk niets behalve de roes
van zijn grote woorden.
Wie met grote, als veel te wijde
mantels om de zaak heen gewor
pen woorden begint, kiest ook bjj-
na feilloos het verkeerde uit
gangspunt. Inzake militaire aan
gelegenheden zou ik waarschiin-
Hik het miine zoeken in iets vaags
als: opvoeding tot geweldloosheid.
De militaire deskundige zal dan
terecht zeggen: begin daar maar
eens aan. Als iemand nu in zijn
grenzeloze progressiviteit het on
derwijs wi] hervormen en dan
ontdekt, dat daarvoor eerst de
maatschappeliike structuren moe
ten hervormd, dan is het mijn
beurt om te zeggen: begin daar
maar eens aan. En zo schuiven
we elkaar de oplossing van pro
blemen toe. terwijl we ons zelt
er mee tevreden stellen ze ondei
woorden gebracht te hebben.
Steeds meer raak ik ervan over
tuigd dat een sterk ontwikkeld
innerlijk leven een noodzaak is.
Niet zozeer in de zin van: ver
beter de wereld, begin bij iezelt.
maar om wat dan ook te verbe
teren. moeten we eerst een zelf
ziin. een plaatsje hebben waar
we kunnen incasseren. Het zou
een geweldige. revolutionaire
vernieuwing van het onderwi.is
ziin. als het dit kon bevorderen.
tpoA„ pilo arnte woorden in.
Maar waarom een dergeliik on
rijp kind schilderen? Waarom voor
de wetenschap niet fotografisch
vastgelegd? Er was een toevallige
aanleiding. Nu het schilderij klaar
is en vooral nu Angelique deze week
gezond en wel naar huis is gegaan,
heeft niemand daar split van.
De arts: „Voor mfi is het een
prachtig prematuur kind; de struggle
for life en de spanning van de moe
der heb ik intens meebeleefd. Het
is raak getroffen op dit doek weer
gegeven".
Mevrouw Janssen: „Ik kan het
kind niet meer missen; ga het met
tranen in mijn ogen wegbrengen.
Geef het doek cadeau aan het Oos-
terhoutse ziekenhuis".
„De ouders: zij stonden ontroerd
naar het schilderij te kijken en von
den er een gespannen moment van
hun leven in terug.
ik het thuis in dit opzicht gemak
kelijk kan uitwerken. Maar ik heb
water en bloed gezweet"-
De aanleiding: Enige tijd geleden
was er bij de Brabantse Kunststich
ting in Tilburg een tentoonstelling
van schilderijen van amateurs, die
meedongen naar de Talensprijs. Een
opvallend niet alleen door het on
derwerp. maar ook door de schilder
kunstige kwaliteiten doek was van
mevrouw Janssen - Kemenade, echt
genote van een Tilburgse textielfa
brikant. De foetus (onvolgroeide
vrucht) van een kangeroe, gevat in
het moederlijf, trof ook de Ooster-
houtse kinderarts. „Ik zou voor miin
afdeling, best eens een schilderij van
een menselijke prematuur willen
hebben" was ziin reactie. „Zo maar
SDOntaan". zegt hii. min of meer ver
rast over ziin eigen reactie indertijd
Met haar natuurlijke snontaniteit
zei mevrouw Janssen prompt: „Ja.."
Met een tekenstift en een naar pot
loden zat ze enkele weken geleden
op een zondagmiddag in het zieken
huis. Er was een tweeling geboren
Het iongetie had geen levenskansen
maar Angelique was door de eerstp
moeilijkheden heengeholpen.
..Daar sta je dan", vertelt ze. „In
«en snikheet hok. Ik had nog nooit
een nrematur gezien, maar het is zo
ontroerend. Het is of de dood naast
bet leven staat. Er ziin misschien
mensen, die het griezelig vinden,
maar in ieder mensenleven ligt de
dood al ingesloten. Hier was bet zo
tekenend. Ik heb viif minuten in
tens getekent en een kwartier ge
schetst. Verder heb ik een fotogra
fisch geheugen voor kleuren, zodat
Oe beide volgende nachten heeft
ze er thuis tot half vijf aan gewerkt
op haar zolderatelier. „Ik ben een
trotse vrouw en dacht: als ik het
maar haal, anders sla ik een rot-fi-
guur. Maar na enkele dagen kwam
de schilder Nico Molenkamp kijken
(„mijn geestelijke vader") en zei:
„Het is goed zo; niets meer aan
dop- Het beste kompliment maakte
nat., n waarschijnlijk de kinderarts:
„Je hebt volledig mijn werk begre
pen".
Het is een schilderij geworden, dat
een mens stil maakt. Afgezien van
technische kwaliteiten, heeft het een
grote zeggingskracht rond het myste
rie. dat „mens" heet. „Op de meeste
kijkers werkt het waarschijnlijk ave
rechts." zegt de arts. „De meeste
mensen (moeders) denken aan het
dragen van een welgeschapen baby.
En iuist als zesmaands kindie is het
op ziin beroerds: de longen zijn nog
onrijp; zeer korte ademhaling: de mi
miek van het gezicht is bijzonder
sprekend: het is extreem mager. Het
wekt misschien associaties met Bia-
fra. Het buisie voor de kunstmatige
voeding heeft iets navrants. Maar
het transparante van de huidstructuur
is er prachtig op weergegeven."
- 5
y
V
Zo vocht de zes maanden oude
Angelique uit Dongen voor haar
leven.
Tekenend voor de weergave van
die huidstructuur is wel het vol
gende. Na enkele weken was er
bloedtransfusie nodig. Het was moei
lijk in dit kinderlijfje een bruikbaar
bloedvat te vinden voor het inbren
gen van de naald. Op het schilderij
ontdekte de arts op het voetje („een
ongebruikelijke plaats") een bloed
vaatje. Daardoor heeft toen de trans
fusie plaatsgevonden.
Mevrouw Janssen: „Ik ben impul
sief en romantische van aard" (Er
stroomt rijkelijk Romaans bloed door
de familie-aderen). Achterkanten
van schoendozen en enveloppen
krabbelt ze regelmatig vol met „ge
dichten". Op de kleinkinderen, die
iuist zijn geweest. Op de merels, die
op deze morgen in het gras vertel
den van een t.é lange winter.
Aan de ouders van Angelique
heeft ze een reproduktie van het
schilderij gegeven met de volgende
regels, die „het is geen groots ge
dicht" misschien toch nog het
beste vertellen over de intenties
waarmee dit doek tot stand kwam:
over de achtergrond van dit mense
lijk gebeuren.
Te vroeg uit het nest gevallen
kleine spreeuw.
Doorschijnend, hulpeloos, teer
Zo klein en toch volkomen mens
Zelfs de vertedering doet zeer.
Het zwakke hart. de worsteling om
te leven.
Terwijl het slaapt, zwoegt, heel het
kleine lijf.
Met grote zorgen is het nu
omgeven.
In 't warme licht van dit zo stil
verblijf.
Hoe transparant zijn toch de fiine
handen.
De blauwe ader op de smalle voet.
Straks speelt het wild langs brede
stranden.
Grote doeken staan er nog in de
kamer. Het meest dierenfiguren,
waaruit een of andere vreemde of
exotische trek oplicht. „Toch ben ik
maar auto-didact", zegt ze. Hoewel
ik als kind al onder de tafel zat te
tekenen is het pas goed begonnen
na de dood van Churchil.
Voor mijn schoonzoon tekende ik
zijn poptret. En het ging me zo ge
makkelijk af, dat ik dacht: doorgaan.
Heb les genomen bij Hans van Zum-
meren en Nico Molenkamp gaf me
adviezen. Het bleek allemaal vlot
ter te gaan dan gewoonlijk het ge
val is. Co Westerik zei op een gege
ven moment: „Ze moeten van jou
afblijven; je moet zelf zó doorgaan".
En dat doe ik nu. Sinds twee jaar
maak ik deze grote olieverfdoeken,
maar ik wil nog groter gaan schil
deren. Ik wil schilderen wat ik zelf
voel en niet nadoen. Werk veel
's nachts en sta kritisch tegenover
mijn eigen doeken. Misschien is dat
ouderwets7
„Voor mij is cjit schilderij iets
schitterends" zegt de kinderarts.
„Maar ik kan me voorstellen, dat an
deren, die er niet zoals ik ie
dere dag mee bezig zijn, er voor te
rugschrikken. De vrouw, die het ge
schilderd heeft (zelf moeder), heeft
in ieder geval enorm scherp geob
serveerd."
Wie door dit schilderij heen kan
kijken op de wijze, waarop arts en
artieste dit gedaan hebben, ontdekt
iets van het levensgeheim, dat ook
hij/zij in zich draagt. Een schilderij
om bij te mediteren.
HENK EGBERS
(Van onze Parijse correspondent
Lucas Kleijn)
PARIJS Wat heeft generaal De
Gaulle om op 27 april a.s. een re
ferendum uit te schrijven, waarbij hij
riskeert een streep te zetten onder
zijn ambt als president van de repu
bliek? Niemand minder dan zijn
eerste minister Couve de Murville
heeft zo pas nog gezegd, dat de over
winning met grote moeite zal wor
den behaald, dat De Gaulle niet al
leen weg gaal als hij beneden de
50 procent blijft, maar dat hij ook
zijn aftreden in overweging neemt als
een grote massa kiezers uit onver
schilligheid thuis blijft en de stem
bus de stembus laat.
Van de barricadegevechten en de
algemene stakingen verleden jaar
mei heeft de generaal aanvankelijk
niets begrepen. Had hij de revolte
zien aankomen, dan was hij niet naar
Roemenië vertrokken en dan zou hij
zijn toenmalige eerste minister Pom
pidou opdracht hebben gegeven in
Parqs te blijven en niet naar Afgha
nistan te gaan, waar hij zich als toe
rist vermaakte met promenades op
de rug van olifanten. Zowel het
staatshoofd als de eerste minister
werden door de meigebeurtenissen
volkomen verrast. In die dagen zei
De Gaulle tot ingewijden dat de
Fransen een eeuw lang goed hadden
geboerd, dank zij de kerk en dank
zij het leger. Maar dat in mei alles
op het punt stond in elkaar te zak
ken. De Gaulle meende aanvankelijk
dat hij verloren spel had gespeeld.
Maar dat duqrde bij de generaal
met lang. Hij kwam tot bezinning,
althans tot gedeeltelijke bezinning.
De schuld had niet het Gaullistisch
regime, ook zocht hij de schuld niet
bij zichzelf, maar hij stelde de bur
gerlijke samenleving in gebreke. In
onze moderne samenleving, zei De
Gaulle, voelt de mens de behoefte
zich te uiten. Niet alleen eenmaal in
de zoveel jaar met zijn stembiljet in
de hand, maar met het belang dat
hij in de onderneming waar hu
werkt. Dat noemde de generaal „par
ticipation", of „medezeggenschap".
Niet alleen bij de verandering van
de maatschappij, maar ook bij het be
heer van een particuliere onderne
ming moesten de arbeiders worden
bterokken. En de winsten moesten
worden verdeeld tussen kapitaal en
arbeid. Aanstonds lieten de grote
vakcentralen en ook de werkgevers
bonden weten, dat zij van zulk een
„participation" niet gediend waren,
maar De Gaulle zette door en meen
de dat hij bezig was met wat hp
noemde „de grootste hervorming van
deze eeuw".
In zjjn verbeelding schetste hij een
geheel nieuw Frankrijk. Er moest,
komen een nieuwe senaat, als top
orgaan, een soort van corporatieve
instelling met vertegenwoordigers uit
alle lagen van de maatschappij. Zo
als dat vroeger bsetaan had onder
Mussolini. Daarmee hoopte de gene
raal twee vliegen in één Idap te
slaan, want in de oude senaat die
hij wil afschaffen, zogenaamd ver
nieuwen, had het Gaullisme geen
meerderheid en die oude senaat zet
te hem bij tijd en wjjle lelijk de
voet dwars. Onder die top van zijn
uitgedachte pyramide zou Frankrijk
een bloedtransfusie ondergaan door
de instelling van gewesten met een
grote mate van zelfstandigheid in te
nemen van regionale beslissingen
Wat het geld betreft, zouden die'ge
westelijke raden zichzelf moeten be
druipen voor een kwart. De rest, drie
kwart zouden zjj krijgen van de
staat. Met andere woorden: de staat
dat wil zeggen Parijs, hield een be
hoorlijke vinger in de pap. En aan
de basis van die pyramide zouden
ondernemingsraden komen voor een
paradijsachtige samenwerking tussen
de leeuw en het lam, tussen de werk
gevers en de werknemers.
Daarover wilde De Gaulle een re
ferendum laten houden, waarvan de
geraadpleegde staatsraad onmiddel
lijk zei: „Dat is in strijd met de
grondwet". Beslissingen van de
staatsraad overigens alleen maar van
adviserende aard, zijn geheim, maar
/wat is in deze wereld van snelle be
richtgeving nog geheim? Het rapport
ran de staatsraad lekte uit. En dat
maakte op de Fransen voor wie het
debatteren over juridische proble
men lust en leven is, een belabberde
indruk. Ijlings vond De Gaulle er
dit op dat hij zich op maat een nieu
we grondwet liet aanmeten en een
aantal grondwetsartikelen zo liet
veranderen, dat de staatsraad met de
mond vol tanden zou komen te zit
ten. Daardoor heeft dé generaal de
zaken zo ingewikkeld gemaakt, dat
niemand er meer uit wijs kan. al
thans de gewone kiezer niet. Want de
kiezer krijgt niet alleen een stem
biljet thuis waarop staat of hii vóór
of tegen de afschaffing van de se
naat en --vóór of tegen decentralisa
tie van het bestuur is, maar in die
zelfde enveloppe zitten drie kran
tenpagina's vol wetsartike^n die de
kiezer moet lezen voor hij op 27
april naar de stembus gaat. Dat doet
natuurlijk geen sterveling.
Er is dus een mogelijkheid dat een
groot aantal kiezers het op 27 april
laat afweten, bij slecht weer thuis
blijft en bij mooi weer gaat vissen,
want vissen doet de gemiddelde
Fransman uit passie. Aasvisjes, waar
een Hóllander snoek mee vangt, be
waart een rechtgeaarde Fransman in
een emmer en bakt er thuis friture
van. En aangezien de gehele linkerzij
de op 27 april met „neen" zal stem
men, het katholieke centrum nu ai
overhelt naar „neen" en de Gaullis
ten met lood in hun schoenen met
„ja" zullen stemmen, is er kans dat
De Gaulle een hele harde dobber
krijgt. De beurs geeft hem momen
teel 53 procent. Wat niet al te veel is
voor een man, die dagelijks beweert
dat Frankrijk zonder hem niet kan
leven. Op zijn 70e jaar voelt De
Gaulle zich nog volstrekt onmisbaar.
Wat het op 27 april wordt valt
moeilijk te voorspellen. De Gaulle
heeft zijn handen aan de zware
dwarsbalk van het Gaullistische ge
bouw. Mogelijk schrikken daar zo
veel Fransen van, dat zij bij het re
ferendum toch nog hun steun aan
De Gaulle blijven geven, uit angst
dat anders hst gehele bouwsel yan
de generaal in elkaar stort.