li
-•
,Ajax-
konclen
AJAX-SUPPORTERS
„TOFFE JONGENS"
IN PARIJS
et en eiwit in de melk
korting
op Iglo Nasi en Bami.
Lekken Kundig bereid en
Lekker. Lékker!
SCHOR, UITGEZAKT MAAR TEVREDEN TERUG
TRSCHUIVINGEN IN PRIJZEN TE VERWACHTEN
Volkswagen krijgt
meerderheidsaandeel
in N.S.U.
Opgejut
Wrakken
Afstand
Aangeslagen
Afgevallen
Ajax-flower
Weer speculaties
over devaluatie
van Franse franc
Verstandig
MP WW*
DE STEM VAN VRIJDAG 7 MAART 1969
OOSTERHOUT „God zal
me een schaap met vjjf poten
geven". Deze bede van een Ajax-
supporter geeft ongeveer de be
langrijkste wens weer van die
Ajax-légionnaires, die enkele
uren na De Wedstrijd al weer
de bus in moesten.
Afgemat tot op het bot, stem
loos, apathisch, met gebogen
loofden en zonder 'n draadje
:ood-wit komen in de nacht van
voensdag op donderdag veelal
Vmsterdamse mannen en vrou
wen „De Kanonnier" binnen in
iosterhout. De laatste aanleg
plaats van vele bussen uit Parijs.
De kelners in het restaurant had
den zich de zaak wel iets anders
Voorgesteld. Op voorhand hadden
ze de zalen kwistig versierd. Met
een brede glimlach stonden ze zich
|l uren voordat de eerste bus zijn
misthoorn liet klinken in slapend
posterhout, te verkneukelen over
Bet komende uitbundige feest. Ajax
had gewonnen, nietwaar.
Nou, het leek er 's nachts om half
Brie helemaal niet op. Alsof ze juist
terugkeerden van de begrafenis van
Ajax 1, zo gedroegen de fans zich.
Ze waren dolgedraaid. Geen lachje,
geen kreetje kon eraf. „We hebben
al onze krachten gegeven in Parijs",
guit een mannenstem. W;i hebben
log nooit zoveel rustige Amster-
Bmmers bij elkaar gezien.
|Met wit weggetrokken gezichten
fertellen de moegestreden tribune-
Eadiatoren hoe dat wereldwonder
Bogelijk is. „Man, begrijp je wel
at we vanavond pas na zestig uur
ns bed weer zien?" In een afmat-
ende rekensom legt het supporters-
Irak uit: „Dinsdagmorgen ben ik
lit mijn bed gekomen. Dinsdag heb
It normaal gewerkt, 's avonds ben
ik bijtijds naar het café gegaan,
laar de bus zou vertrekken. Je
lent wat overmoedig. Je schreeuwt,
je brult, je drinkt wat en zeg
lou niet: ten onrechte, want mooi
Jat Ajax, dat cuppie van één meter
log inpikt. Tegen twaalven zijn we
tsdag in de bus gestapt. Het was
"rekte koud in dat ding, maar ja,
Ie warmt je aan de voor-lol".
.Die lol kreeg in een aantal Bel-
ische wegcafés de vorm die de
aruchte Hollandse kolonies sport-
uibidders er zo vaak aan geven
ls ze eenmaal de grens zijn gepas-
terd. Woensdag rond elf uur zijn
e meeste bussen bij het stadion
angekomen. De uitbundige war-
ung-up in Parijs, waar scharen op-
Eiutte mensen arm-in-arm door de
raten trokken, was nog niets ver-
eleken bii wat er zich in het sta-
lon zelf afspeelde. De meesten heb-
sn ruim vier uur op de tribune ge-
aan.
Na de alles-slaande emoties
the 3—0 is een nachtmerrie voor
l,e'„lk geloof het gewoon niet: drle-
j1"' sjouwden velen nog een uur
of zes door Parijs rond. „Place Pi-
Ugalle zijn wij geweest, maar noem
I-geer namen, meneer". Uitgeblust
Btromnelde vurig en bedaard Ajax
Hf bus weer in.
■[..Een ijskoud kreng". Als een ve-
Hflmg martelwerktuig mangelden de
hHHHI
Geradbraakt zijn ze
bussen dé allang niet meer op sen
satie beluste schare. Een meisje met
een gezwollen gezicht, waarin de
rand van het raam geraffineerd ge
detailleerd staat afgedrukt, komt
scheel kijkend van ellende zeggen,
dat haar geld op is. Zü blijkt niet
de enige te zijn. Maar ook in de
meest barre tijden staan Ajacieden
elkaar terzijde. „Hier kind, koop er
maar koffie voor", zegt een bejaarde
man. „Maar laat me wel een zwaar
siekkie van je draaien".
De blazende en puffende wrak
ken vergrijpen zich aan de koffie,
de broodjes, de slaatjes en de soep.
Verschillenden moeten hun laatste
energie aanwenden voor een korte
rush naar het toilet.
„Waar zitten we nou?" „In Noord-
wijkerhout of zoiets". „Duurt het
nog lang?" „Meneer hier zegt nog
wel anderhalf uur rilden. We ko
men niet meer in bed". „Nee, het
heeft mij al genoeg gekost, ik ga
direct door naar m'n baas. Tel uit
je winst". „Nou ja, 30
Geradbraakt ziin ze. Bibberend
van de winterkou en de slaap rol
len jongens en meisjes zich tegen
de verwarming. Is er dan niemand
die iets moet zeggen over Johan of
Sjakie? „Dat is niet belangrijk.
Ajax heeft toch gewonnen? Als we
geslapen hebben, kom dan nog maar
eens terug". Zegge en schrijve één
(1) rood-wit „Hup Ajax"-petje is
tussen de massa te ontdekken. Voor
de rest geen sjaal, geen vlag, geen
spandoek, nog geen speldje.
De „time-out" in de Kanonnier
doet toch wel goed. Ergens borrelt
een rauwe lach op. Met een weeë
blik in de ogen: „Daar raak je toch
beduusd van. Zo'n uitslag kün je
toch niet verwachten? Wat een sen
satie hè? Maar mij nooit meer in
een bus".
Maar Salazar zal van de week nog
wel een hartverlamming krijgen".
Een jongeman probeert nog eens
het gesprek op gang te brengen:
„Als Ajax een goaltje maakt dan
gaat het pas draaien". Ziin ver
loofde: „Ach, barst". „Toch leuk
meent een goedwillende Amster
dammer, „dat al die Rotterdammers
met bussen vol Ajax kwamen steu
nen. Prachtig hoor. Het zijn Feijen-
oorders moet je niet vergeten".
Tegen de dageraad komt de stem
ming er een beetje in. De jukebox
gaat aan: „Vogeltje wat zing je
vroeg", en „We drinke totteme zin-
ke", de kat van ome Willem die al
eerder in Parijs is geweest en „dat
ene slippertje", zijn echter toch niet
aantrekkelijk genoeg om tot mee
zingers te worden gebombardeerd.
Kelner Johan acht de sfeer slap.
.Zal ik het orgel eens proberen?"
Éven later, als je je in de Kal ver
straat waant: „Nee hoor, er^ komt
geen moer meer uit die lui". Zijn
collega Henk is ook tot die conclusie
gekomen: „Ik denk dat ik de ge
breide broek maar ga opzoeken".
Jonge, maar aangeslagen kerels
proberen zich wat op te frissen. Vijf
man poetst de tanden met één bor
stel, broederlijk afgestaan door een
in een plusfort geklede student.
Iedereen steekt zijn hoofd onder
de kraan. Degenen, die niet meer
praten kunnen, werpen zich honge
rig op de ochtendkranten die Het
Huzarenstuk in geuren en kleuren
brengen.
„Hoe vond jij het veld?" wil ie
mand weten. „Slecht, allemaal ga
ten. Ik heb er op gestaan, maar ik
persoonlijk zou er nooit op hebben
kunnen voetballen. Op de televisie
is alles mooi, mooie doelen, mooi
veld. mooi net, mooie vrouwen".
„Zeg, weet je dat we verschil
lende lieden vergeten zijn in Pa
rijs?"
„Benfica heeft in de eerste helft
de boot gemist". „Maar het eerste
doelpunt leek me buitenspel". „Ik
vind Benfica nog steeds de betere
ploeg". Volgens mii wordt Celtic
het".
Wie tegen wie praat is niet dui
delijk. Maar we behoren toch alle
maal tot dezelfde familie.
Of al die ellende op de bussen
moet worden afgeschoven? Het lijkt
ons meer dat de bedrieglijke afstand
tussen Amsterdam en Parijs de
grootste schuldige is. Die vijfhon
derd kilometer is net te kort om het
legioen een nachtrust te gunnen. Al
voor dertig gulden kon men naar
Parijs. Velen hebben de verleiding
niet kunnen weerstaan, met deze
gehavende gevolgen.
Een ronde vijftiger geeft toe: „We
hadden twee of drie dagen moeten
gaan. Wat ronddwalen, bii de
vrouwtjes kijken, wat opwarmen
vooraf. Dat was beter geweest".
Een tafeltje verderop komt men
los: „Wat een match, hè? O man,
die laatste tien minuten. Dat ging
daar op rechts van tik-tak. Die Por
tugezen werden er gek van. Dat is
een schande hoor, voor die lui: Tik
tak, hup-heen-terug". Verwezen
staart de menigte voor zich uit.
Iemand haalt het toegangskaartje
uit zijn zak: „Dit is Het Kaartje.
Het zijn allemaal van die mooie
blauwe kaartjes. Ik heb er 35 gul
den voor betaald".
Dan die twee vrouwelijke Am
sterdamse studenten in de medicij
nen nog eens. Ze hadden allebei een
kaartje. „Bij het stadion stonden al
die mannen te dringen en half te
vechten, nog voordat de wedstrijd
was begonnen. Daar moesten we
niks van hebben. We waren bang
onder de voet gelopen te worden.
Het was heerlijk weer en dan die
verstikkende mensenmassa. We
dachten kom op. we gaan de frisse
lucht in. Heerlijk Parijs in. Ik heb
mijn kaartje voor de normale prijs
aan een Portugees verkocht en mijn
vriendin heeft het gewoon wegge
geven".
Vriendin: „Ja, er stond een man.
Wat sjofel, in werkkleren. Hij keek
zo zielig. Toen heb ik hem maar
dat kaartje in de hand gestopt. Hii
keek wel verbouwereerd". Zo zie je
maar weer: Ajax-flower-power.
Waartoe de bliksemkracht van
Ajax nog meer in staat is: „Nou kan
ik weer sardientjes eten. Je moet
die Portugezen ook wat gunnen.
„Ik ben kilo's afgevallen", ver
trouwt een angstwekkend mager
mannetje ons toe. „En mooi, dat ik
er nog twintig kilo voor over heb,
als Ajax de cup maar krijgt. We
zijn uitzinnig van vreugde, neem dat
van me aan, maar we kunnen niet
meer. Maar we zullen ze naar de
overwinning sturen. We kunnen er
desnoods over veertien dagen al
weer tegenaan".
De eersten breken op. Een onwaar
schijnlijk tafereel. In ganzenpas ver
laten de „stoottroepen" de zaak. Al
lemaal keurig beleefd, bedeesd bij
na, goeiemorgen wensend. Als in
een stille omgang voor de storm
vertrokken ze. Mét een zelfverze
kerde glimlach.
Een vrouwelijke Ajax-hippie: „John
ik wil nou toch wel eens weten wie
de doelpunten heeft gezet? Wat
Danielsson twéé. Oohh, die Dan
nie
PIM GAANDERSE
De wrakken vergrijpen zich
aan de koffie
(Van onze Parijse correspondent)
PARIJS De paar duizend Nederlanders, die in de nacht van woensdag
op donderdag in Parijs zijn achtergebleven hebben zich inderdaad als
„toffe jongens" gedragen. Zij hebben natuurlijk de bloemetjes goed buiten-
gezet, maar nergens is het een beesteboel geworden, zodat drie partijen
tevreden kunnen zijn: het Parijse publiek, dat geen overlast is aangedaan;
de politie die het op haar sloffen af kon en de consul en vice-consul op
het Nederlandse consulaat.
Beide laatstgenoemden zijn zo wel
willend geweest om na de wedstrijd
tussen Ajax en Benfica de verdere
avond door te brengen op het consu
laat voor het opvangen van gestran
de vaderlanders, die trein, bus of
vliegtuig hadden gemist. Veel heb
ben zij niet te doen gehad. Het aan
tal dat zich tot twaalf uur 's nachts
aanmeldde bleef onder de tien. Het
consulaat zorgde ervoor dat de fami
lieleden in Nederland telefonisch ge
waarschuwd werden, om zich geen
zorgen te maken en legde geld op
tafel voor hen, die platzak waren.
In Nederland zullen die voorschot
ten worden terugbetaald.
Gistermorgen kwamen nog meer
gestranden opdagen, maar daar
bleef het bij. Wat het Nederlandse
consulaat van de politie heeft ge
hoord was zeer bevredigend. Hier
en daar zal wel een biertje teveel
zijn gedronken, maar wie daar aan-
FRANKFORT (DPA/Rcuter)
Auto-Union GmbH, een dochtermaat
schappij van Volkswagen, gaat een
fusie aan met de NSU-Motorwerke
AG zo hebben de twee ondernemin
gen gisteren bekendgemaakt. De ge
bundelde maatschappij gaat Audi
NSU Union AG heten.
Op een persconferentie is mede
gedeeld dat NSU alle activa van de
Auto-Union zal overnemen en haar
aandelenkapitaal met 128 miljoen DM
zal vergroten tot 215 miljoen DM.
Volkswagen neemt de nieuwe aande
len over in ruil voor haar belang in
Auto-Union.
De huidige aandeelhouders NSU,
die geen deel zullen krijgen in de
kapitaalvergroting, zullen bewijzen
ontvangen die recht geven op zeven
tig procent van alle inkomsten uit
licenties op de wankel-motor die NSU
heeft ontwikkeld.
(Van onze redactie buitenland)
LONDEN/PARIJS Een groeiend
aantal handelaren in buitenlandse
valuta is van mening dat devaluatie
van de Franse franc nog slechts een
kwestie van tijd is. Dit meldde gis
teren het Britse blad „Times".
De oorrespondent in Parijs van de
„Times" zegt dat woensdag op de
goudmarkten van Londen, Parijs en
Zürich records zijn gebroken door
dat speculanten zich tegen de franc
dekten, terwijl de Fransen zelf hun
geld illegaal naar het buitenland
brengen om het in te wisselen tegen
goud. De regering staat voorts onder
zware druk van de vakbonden, die
loonsverhogingen eisen. In tal van
financiële kringen in Parijs zijn de
speculaties over de Franse franc
krachtig van de hand gewezen.
EEN MILITAIRE rechtbank in Dja
karta heeft gisteren sergeant Soe
kardjo ter dood veroordeeld. Deze
werd schuldig bevonden aan moord
op generaal Padjaitan aan de voor
avond van de mislukte staatsgreep
van 1 oktober 1965.
IN EEN DORP in oostelijk Turkije
zijn 33 kinderen gestorven na het
eten van giftige vruchtencompote, al
dus het persbureau Antatolia.
HVan onze Iandbouwmedewerker)
1 Is Mansholt in de Raad van
■Uhdbnuwministers van de E.E.G.
Z'jn zin krijgt, komen er binnen
kort grote verschuivingen in de prijs-
■rhouding tussen het eiwit in de
dk. Mansholt stelt immers voor de
'erventieprijs voor boter te verla-
i van f 6.28 per kg tot f 4,02. De
irventleprijs voor mager melk-
der zal dan verhoogd worden
van f 1.49 tot f 2.58. Dit betekent,
de waardering voor vet en
«wit in de melk een grote veran-
Qenn- komt.
^^Hplet deze verandering in de waar-
JjerinK van vet en eiwit is natuurlijk
d| boterberg in de E.E.G. nog niet
weggewerkt. Daarvoor zijn moeizame
newegjngen nodig, bijvoorbeeld rnet
«oeitnnsboter. Maar wel wordt door
Prijzen de basis voor de zuivel-
Ppmiek gezonder, vooral bij de be
oordeling door de openbare mening
en de belastingbetaler. In de loop
2®n de laatste jaren immers werd er
steeds meer botervet geproduceerd,
er ontstond een boterberg. Dat was
al aan de gang, lang voor de E.E.G.
in werking was getreden, maar toen
was het nog een nationale boterberg
en die schijnt tegenover de buiten
wereld geruislozer te hanteren te
zijn dan een internationale boter
berg. Hoewel iedereen zag, dat deze
boter nationaal noch internationaal
te verkopen was, gaf de overheid
toch een premie op de produktie van
vet. De melk werd betaald naar
vetgehalte en hierdoor werd dit ge
halte steeds verhoogd. Dat was al
zo, toen Mansholt nog minister van
landbouw was, het is gebleven -mder
Vondeling, Marijnen, Biesheuvel en
Lardinois. Van Mansholt en Lardi-
nois is dit te begrijpen. De eerste
werd minister na de oorlog, toen
over de hele wereld een ernstig te
kort aan vet heerste. Lardinois wilde
misschien wel anders, maar hij mocht
niet. Zijn beleid werd immers niet
meer gemaakt in Den Haag, maar in
Brussel. Ook Biesheuvel moest bjj
zijn beleid al rekening houden met
de voorbereiding van de E.E.G.
Er is genoeg gewaarschuwd tegen
het melkvetbeleid. Enkele jaren te
rug hebben de rundveestamboeken,
grote lichamen met een uitermate
deskundige leiding, geprobeerd een
actie te voeren voor een hogere
waardering van het eiwit, maar dit
heeft weinig uitgehaald. Wel gaf de
overheid toestemming bij de uitbeta
ling van de melk ook het eiwitge
halte te betrekken, maar de basis
bleef het vet.
Het ligt voor de hand, dat door dit
systeem van betalen bij de fokkerij
het zwaartepunt kwam te liggen op
het verhogen van de vet.produktie.
Nu zal het wel de richting van het
eiwit uitgaan, maar we moeten ons
daarvan voorlopig niet al te grote re
sultaten voorstellen, want vooral bij
de rundveehouderij is fokken in een
bepaalde richting altijd een kwestie
van zeer lange adem, niet van jaren,
maar vam tientallen iaren. In een
van de laatste nummers van het
blad van de coöperatieve zuivel
haalt de redacteur een zeer leer
zaam voorbeeld aan. In 1900 was het
vetgehalte van onze vaderlandse koe
3 Na 20 jaar was het nog niet
verder gestegen dan 3.17 Weer
20 jaar later in 1940 bedroeg
het 3.4 In 1960 3.79 en nu. in
1968, 3.85 In het begin neemt de
verbetering slechts langzaam toe; de
laatste jaren gaat het met sprongen
omhoog, maar dat heeft dan ook
zestig jaar geduurd. Bij het fokken
op eiwit moet de veehouderij zeker
niet rekenen op snellere resultaten,
maar de verwachtingen zijn wel
hoopvol. In zijn proefschrift heeft
prof. dr. Politiek te Wageningen aan
getoond, dat de erfelijkheid van ei-
witproduktie even groot is als van
vetproduktie.
Wel wordt het voor de boer zaak
nog scherper te gaan rekenen. In
hetzelfde zuivelblad schrijft de re
dacteur, dat tot nu toe 70 van de
waarde van de melk vertegenwoor
digd werd door het vet. IIver
wacht dat dit in de toekomst zal te
ruggegaan toe 50
50 r"
moeten worden
en dat de overige
opgebracht
door het eiwit. Hij berekent ook dat
een verhoging van het eiwitgehalte
met 0.01 de boer dan per koe van
4200 kg melk, een verhoging van
f _7.35 zal opleveren. Geen bedrag om
rijk van te worden.
Maar we hoeven niet bang te zijn,
dat onze boeren het niet zullen aan
kunnen.
In de afgelopen jaren hebben zij
bewezen, dat zij tegen hun taak op
gewassen zijn, en niet bang zijn voor
het nieuwe. Behalve dan een groep
politieke rumoermakers, die ach en
wee roepen rondom alle veranderin
gen.
De meeste boeren hebben om
met genoemde zuivelblad te spre
ken de toekomst goed begrepen.
Al vinden wij het volkomen ver
klaarbaar, dat zij deze toekomst met
zorg tegemoet zien en zich afvragen,
wat de verandering in de prijsstel
ling voor hen zal betekenen.
merkingen op maakt, is toch wel een
echte druiloor.
De verlenging van de wedstrijd
heeft voor velen roet in het Parij
se eten gegooid. Pas tegen zes uur
woensdagmiddag kwamen de eer
ste treinen uit Colombes op het sta
tion Saint Lazair binnen. Onmiddel
lijk daarop vertrokken de eerste ex-
tra-treinen. Van Saint Lazaire en Ga
re du Nord naar Nederland.
Er waren ook mensen, die binnen
een half uur op het vliegveld Le
Bourget moesten zijn, aangezien het
vertrek van hun chartervliegtuig op
half zeven was bepaald. Van Sint
Lazair naar Le Bourget is het nog
een hele ruk, vooral midden in het
spitsuur. Half zeven hebben deze
luchtreizigers dus nooit gehaald. Wij
zagen Nederlanders die hutje bü
mutje legden om samen per taxi de
vlieghavem te bereiken.
Weer anderen waren nog voor het
begin v.d. wedstrijd met hun hoofd
te pletter gelopen tegen de muren
van bijna alle gesloten café's, want
die waren dicht vanwege de steking
van de middenstand. Die duurde van
's middags één tot zes. De winke
lier, die niet wilde staken, had voor
alle zekerheid toch maar zijn rollui
ken neergelaten, want stenen zitten
in de Parijse Araten vrij los. Dat
zijn een paar grote magazijnen met
ingeslagen ruiten aan de weet geko
men.
Het was dus voor de wedstrijd be
gon in de buurt van Saint Lazair
ma-ar een dooie boel. De „Wimpie-
winkeltjes" hebben er wat van ge
profiteerd, want dat waren de eni
ge etablissementen waar nog wat
warms te krijgen was. Door het sta
dion woei een ijzige wind.
De politie was zo verstandig ge
weest geen bussen tot de binnenstad
toe te laten. Gezelschappen die op
een warme lunch in Parijs hadden
gerekend kregen een lunchpakket
mee en moesten dat maar in het
stadion naar binnenwerken. Daar
hebben honderden Nederlanders zit
ten blauwbekken van 12 tot bij zes
sen. Na afloop konden zij regelrecht
in de bussen stappen, die cirkelvor
mig rondom het stadion stonden op
gesteld. De chauffeurs wilden er
haast achter zetten om nog voor
donker te gaan rijden. Naar schat
ting van de politie was 90 procent
van de Nederlanders lang voor mid
dernacht op weg naar huis. Om tien
uur woensdagochtend reden wij over
de Champs Elysée waar niets bij
zonders te beleven viel.
Ik kan het niet laten, mensen. Nog
even wil ik stilstaan bij de victorie,
die ook in Parijs blijkt te kunnen be
ginnen. Op de spandoeken waren
prachtige kreten te zien, als „Ever-
stein is onze club, maar wij roepen
Ajax naar de cup" en „Ajax reuugt
Bemica". Heel sterk is deze: „Ajax 3
Benfiasco 0!".
Maar de prijs voor de beste gaat
volgens mij toch naar het dagblad
Vrouw, dat gisteren zijn voorpagina
opende met een verhaal over de ver-
kiezing van de nieuwe Westduitse
president.
De (briljante) kop luidde: Hèine-,
mann wint ook na verlenging!
Ik ben toch wel blij dat die wed
strijd in Parijs is gespeeld. De Parij-
zenaars zijn op slap weer voetbalmin-
ded geworden en door de enorme in
vasie van Nederlanders hebben ze
daar weer eens kunnen zien dat het
niet allemaal Lunsjes zijn, die er in
de Lage Landen wónen.
Begrijpt u wel? Het hartverwar
mende enthousiasme, waarmee Parijs
overspoeld werd, heeft vooral De
Gaulle verwonderd. Die is gewend
van de Nederlander, die regelmatig
zijn pad kruist, slechts bot tegenspel
te krijgen.
Overigens heeft J. van Tijn weer
eens een boekje open gedaan over
onze bewindsman (daar is dat woord
weer!) van Buitenlandse Zaken.
„Minister duurt het langsf', heet het
werkje, dat uitsluitend uitspraken
van een over mr. J. M. H. Luns bevat.
Ik kan het u aanbevelen.
Hij komt er uit te voorschijn als
een man, die niet te vangen was.
Zelfs niet op zijn woorden. Tenzij
misschien (aldus de samensteller)
„als die woorden achter elkaar wor
den gezet, aaneengeregen tot een
snoer van tegenspraken, van politie
ke wendbaarheid, van diplomatieke
slippers".
„Sinds '52 ben ik minister van bui
tenlandse zaken en ik geloof wel dat
ik een unicum ben". Ook dat heeft
Luns gezegd. Denk er (ook de vol
gende 17 jaar) maar eens rustig over
na.
Volgens onbevestigde berichten zijn
er van minister De Block de volgen
de prijsmaatregelen te verwachten: in
de sectoren van het arendsvoer, con
trolelampjes TL-buizen, krispers, ad-
vocatenbefjes, dirigentenstokjes en
straatstenen, waaraan je een beleid
kwijt kunt.
Let wel, het wordt langzamerhand
weer om heerlijk buiten te
sLENTEren
MERIJN
(ADVERTENTIE)
