lijn privéleven speelde ferry Lee Lewis parten....
Peter Blanker
beeft
na talloze
baantjes
eindelijk zijn
,werk' gevonden
Sandie Shaw is ook
als „etalagepop"
beslist
aantrekkelijk
Een wereldberoemde artiest die
bij lange na
niet de
aandacht
krijgt die
hij verdient
2®Wü
DE STEM VAN ZATERDAG 14 DECEMBER 1948
Ook als etalagepop is Sandie Shaw beslist aardig.
ROTTERDAM - Peter Blanker
is een tors gebouwde, ruig
uitziende jongen. Hij draagt
zwarte laarzen, een nauw
sluitende broek met gouden
liegen, een paars overhemd
ee een leren vest. Zijn hoofd
ii een en al haar. Zijn
tótabaarden rusten op zijn
schouders Hij is 29 jaar en
pur sang Rotterdammer. Hij
weent in een groot oud huis
in Het noordelijk deel van zijn
geboortestad. De huiskamer
kenmerkt zich door veel, in
ielle kleuren geschilderde
attributen.
Een wand is beplakt met
aluminiumfolie. Zes jaar is
feler als „full professional"
werkzaam in de wereld
van de kleinkunst.
Een periode waarin hij door
Hard werken, bereikte wat hij
nu heeft: een groot repertoire
lijne liedjes, een eigen cabaret,
groep, en tal van aanbiedingen
voer het optreden voor
radio en televisie.
11 Hij vertelt: „Al vanaf mijn
achttiende wist ik het. Dat er
Wr mij mogelijkheden
bestonden voor cabaret of toneel.
Op de mulo en de kweekschool
had ik het veel gedaan. Ik wist
dat ik het wilde en kon. Toch
heeft het nog geruime tijd
geduurd voor het zover was."
Toen Peter Blanker in het
tweede leerjaar de kweekschool
vaarwel zegde, begon een leven
van talloze baantjes. Een
platenmaatschappij heeft eens
uitgerekend dat het er tussen
de twintig en vijfentwintig
moeten zijn geweest. Zegt Peter:
„Toen ik van school af ben
gegaan, ben ik eigenlijk een
beetje losgeslagen. Ik heb van
alles gedaan. Een tijd gevaren,
druiven geplukt in Frankrijk
de laatste keer samen met mijn
geachte collega Gerard Cox
administratieve baantjes,
magazijnbediende in een
electrotechnische winkel, vork
heftruckrijder in de haven en
nog waanzinnig veel meer. Ik
weet het niet eens meer allemaal.
Ik kon het nergens uithouden.
Mijn ouders zeiden altijd dat ik
een degelijk vak moest leren en
op een gegeven ogenblik heeft
het er naar uit gezien dat het
de goede richting uitging".
„Dat was toen ik magazijn-
bediende was. Je moet weten dat
ik al van jongsafaan gek geweest
ben op kleine doosjes en zo.
Ik vond het dus best aardig.
Geestelijk niet vermoeiend en
's avonds kon ik tenminste doen
wat ik werkelijk wilde. Liedjes
maken en als het even ging, ze
fan onze 20 WIJ-redactie)
wereldberoemd artiest,
b'i bnge na niet de
"ndaehl krijgt, die hij
««blijk verdient, is de rhythm
blues-, country and
«'stern- en roek-zanger Jerry
lewis. Hij wordt telkens
achtergrond geschoven,
1 ""b'8 zangers zijn
"faiers overnemen en er
We hits mee scoren. Toch
"jy lee lewis een artiest,
ateer dan tien jaar
"wandelt in de show-
!ed- Hij heeft vele
"zinkingen moeten
""eiken, maar heeft evenveel
lJ?"* aan 'n comeback.
"I zijn nieuwe
"Smash"
weer5em ,op di' moment
8ewal9rdZiChjn la"9e
wtm! aarc>eerde zangers te
brachr DeZS maatschappij
ft; "der geval InTie
1 elPees van lewis uit.
1,35 in pile-JLewis werd in
IVer stISday'uLousiaaa
®0(br Jj? geboren. Zijn
'ikornst R0 jVan Nederlandse
°m£! f ne§enjarige
üefde voor Z1Ch bij Jerry
k'l eens hH1 piano- Toen
Piin° een Ls6" tante °P de
!'in vader ,'dje spee'de, was
hyplZlverrulct, dat hij
j® v°or zoonhpf5 z'!n huis nam
«Wijlt ™™ef ook een
'haffen Hit strument aan
hij V0(ir !iWaS tWaalf 3aar
hel openvLo eerste keer
^snauwSar ePtrad en hij
'ondanks de inertl?n toen hii
ft8' weslion grft van
in M huis. met de
feltetatent: 0r!eaaa een
e® hii tJ Pnemen.
'ankwi New. OrieanS
rihter Plat"
jif?» ■»aarddniter1,vartelde
le?apt- De'ün» y was
ten? LSen stevbe t!r Yerschafte
v. hern itrBo en
ai«C.Weer°P de trein
1957 werd opgenomen.
Eind december 1957 trouwde
Jerry nog maar eens een keer,
nu met Myra Gal Brown, een
dertienjarig nichtje van hem.
In mei 1958 ging hij op toernee
door Engeland. Tijdens de eerste
persconferentie op London
Airport kwam de pers al
spoedig achter het (op zijn
zachtst uitgedrukt) no-gal
vreemde privéleven van de
zanger. Men rook sensatie en
Jerry zorgde voor een groot
schandaal. Het publiek lustte
hem opeens niet meer en
nauwelijks een week later bliee
hii met zijn complete gevolg de
aftocht.
In de Verenigde Staten
begonnen de vreemde verhalen
ook al spoedig de ronde te doen
en voor Lee Lewis brak een
zware tijd aan. Wegens gebrek
aan publiciteit werden vele
klasse-opnamen als „Little
Queen" en „Old Black Joe"
(een van zijn beste nummers)
nooit grote hits. Maar onver
wacht slaagde hij er in 1961
toch in, de top opnieuw te
bereiken met „What'd I say".
Nu was ook de tijd opnieuw
rijp voor een grootse toernee
door Engeland. De reis werd
zelfs met een week verlengd.
Hij maakte later nog vele
toernees door Engeland,
Duitsland en Frankrijk. In
Hamburg nam hij zijn beste
elpee op met de Nashville
Teens.
Hits werden er echter niet meer
gescoord. Ook Smash Records,
zijn nieuwe grammofoonplaten-
schappij, kon daaraan niets
veranderen. Niettemin kwam hij
in 1965 opnieuw in de belang
stelling te staan, toen Tom Jones
twee nummers van hem
coverde: „Green green grass of
home" en „Detroit City".
Volgens het muziektijdschrift
„Record World" zou Jerry
Lee Lewis in 1968 voor een
grootse come-back gaan zorgen
in de country-and-western.
Tot nu toe heeft men daar nog
weinig van kunnen merken.
Maar wat niet is, kan komen.
Jerry Lee Lewis heeft er nog
ruizn twee weken de tijd voor.-
voordragen.' Ik heb op die zaak
wel altijd gezegd: „Jongens, dit
is het vak waarvan ik leef, maar
niet waarvoor ik leef. Hou er
goed rekening mee, dat ik weg
ben als ik kan leven van het vak
waarvoor ik leef. Ik ben daar
toch vrij snel weggegaan. Niet
omdat het al zover was, dat ik
kon leven van mijn liedjes, maar
ze begingen de stommiteit me
magazijnmeester te willen
maken. Kijk en als ik promotie
moet maken, dan ben ik pijlsnel
weg. Teveel verantwoordelijk
heid is niets voor mij".
En Peter Blanker ging weer.
Van de ene baas naar de andere
en van die andere naar weer een
derde. Totdat hij er ruim twintig
gehad had. Toen was hij
eigenlijk toch nog vrij plotseling
prof-cabaretier Men zou kunnen
zeggen: 's maandags nog reed hü
in de haven met een vorkhef
truck kisten rond en dinsdag
behoorde hij tot het selecte
gezelschap Nederlanders dat
zich dienaar der lichte muze
noemt. Peter begon als enter
tainer in een eethuisje. Daarna
volgde een ,,'t Roefje" en toen
België. Zuiderburen die hem
hadden gehoord nodigden hem
uit en plotseling zat hij in
Vlaanderen tot over zijn oren in
het werk.
Schamper lachend zegt Peter
Blanker: „Nederland werd op
dat moment ook wakker. Het
was om je dood te lachen. Toen
ik voor de eerste keer hier een
tv-optreden had, presteerde een
van onze alom geliefde program
mabladen het om in de
aankondiging van het program
ma te vermelden: „Peter Blan
ker, de in Nederland debuteren
de Belgische zanger
Daarna is het gegaan zoals bij
iedereen. Van radio en tv
kwamen platen, van platen
kwamen weer radio en tv.
De normale wisselwerking".
Peters repertoire bestaat uit
een ruim tweehonderd liedjes
Daarvan zijn er relatief maar
weinig „eigen werk". Een stuk
of dertig Maar die vertonen dan
ook een geheel eigen karakter.
Ze hebben een eigen gezicht.
Peter Blanker: „riet liefst zou ik
natuurlijk allemaal eigen liedjes
zingen. Maar je komt er zo
moeilijk 'toe je repertoire wat dat
betreft uit te breiden- In het
seizoen heb ik het zo hardstikke
druk met optreden en het
schrijven van opdrachten dat het
er niet van komt en de drie of
vier maanden in de zomer dat
het wel zou moeten kunnen is
er tot nu toe nog steeds iets
anders geweest. Ik ben met een
cabaretkaravaan op stap
geweest, dit zomerseizoen heb
ik volledig besteed aan het
formeren van een nieuwe groep
„Frusstrooiing" en, ga zo maar
door."
Een nieuwe gooi naar het
succes kon hij doen, toen hij in
contact kwam met een oude
blinde neger, Paul Whiting, die
bij de negerbevolking zeer
geliefd was om zijn pianospel.
Deze stelde Jerry voor als
drummer in zijn band te
komen spelen. De jongen greep
de kans met beide handen aan
en bracht een lange tijd onder
negers door. Hier leerde hij de
gevoelens van deze mensen
kennen en wat belangrijker
was: recht uit het hart te
zingen!
hem twee zoons: Jerry Lee
junior en Ronnie. Maar ook dit
huwelijk hield niet lang stand.
Toen de rock 'n roll
losbarstte, was Jerry een van
de velen, die naar Nashville
vertrokken met de gedachte er
spoedig carrière te kunnen
maken. Het had daarentegen
heel wat voeten in de aarde,
voordat iemand bereid was naar
hem te luisteren.
Tenslotte kwam hij via een
kennis in aanraking met Jack
Clement, de country and
Zijn platendebuut maakte
hij met „Crazy Arms", een
aardig nummertje, waarvan er
ongeveer 75.000 verkocht
werden. Dit betekende echter de
wat twijfelachtige start van
een senationele carrière.
Begin 1957 werd „Whole lotta
shakin' ,goin' on" uitgebracht.
In het begin werd dit nummer
nauwelijks verkocht en
verscheidene radiostations
weigerden zelfs de plaat te
draaien, omdat zij sommige
passages te vulgair vonden. Een
optreden in de Steve Allen t.v.-
Het bandje van Whiting kon
zich in een flinke populariteit
verheugen. Tijdens de Hadacol-
rage van rond 1950 oogstte
men veel succes met de
„Hadacol-Boogie".
Er waren echter meer zaken,
waarvoor Jerry belangstelling
toonde. Al op 15-jarige leeftijd
trad hij in het huwelijk met
een zekere Dorothy Barton.
Doch dit huwelijk, hoe kon het
ook anders, strandde spoedig.
Niet lang daarna trouwde hij
met Jane Mitcham. Zij schonk
westernzanger, die onder meer
Cliff Richard's hit „It'll be me"
geschreven heeft. Clement
maakte een bandopname van
Jerry's liedjes en speelde dit
in handen van Sam Philips,
de man, die met zijn broer Judd
de „Sun Record Company"
beheerde. Deze maatschappij
had al geschiedenis gemaakt
door Elvis Presley te ontdekken
en Carl Perkins en Johnny
Cash. De bandopname viel zo
goed in de smaak, dat Jerry Lee
Lewis een platencontract van
zes-en-een-half jaar werd
aangeboden.
show maakte overigens alles
goed. Na deze uitzending werden
van „Whole lotta 35.000
exemplaren per dag verkocht!
En dit was de start van een
„five-million-seller".
Jerry werd op slag de
gevraagde artiest en tevens de
grootste ontdekking sinds
Elvis Presley.
Hij ontving gouden platen voor
„Whole lotta„Great balls
of fire'"; „Breathless" en
„High school confidential".
„Great balls of fire" zingt hij
in d« film „Jamboree", die in
Het liefst zingt Peter
Blanker, zoals hij het zelf noemt,
„simpele liefdesliedjes, geschre
ven vanuit een fijne instelling.
Liever dan een hypocriet
protestliedje. Ik heb me dan ook
vreselijk opgewonden over die
protestsongrage. Ze zeiden toen
„Dylan heeft ons de protestsong
geschonken". Maar dat is
helemaal niet waar. Het waren
bijvoorbeeld een Louis Davids
of een Koos Speenhoff al die dat
hadden gedaan. Maar wil je
geloven dat er beangstigend
grote groepen jongeren zijn, die
die namen nog niet eens kennen,
laat staan de liedjes. Kijk als het
hier al een klein beetje meer is
dan „Ik hou van jou, ik blijf je
trouw", dan is het een protest
song. En dat is gewoon te gek"
Peter Blanker, die eigenlijk
het liefst in groepsverband
optreedt, maar die ook vele
malen een one-man-programma
brengt, houdt naar hij zegt van
alle soorten muziek. Beat,
klassiek, volksmuziek. Zijn eigen
liedjes zijn weer iets heel anders.
Gevraagd wat zijn favoriete stijl
is, zegt hij„Ik weet het niet.
Ik houd van auteurs als Brecht,
Ferré, Brassens. Daarmee voel
ik met in zeker opzicht
geëngageerd. Je kunt me dus
het beste in hun stijlgroep
indelen".
HANS VAN REIJSEN
Adel Rootstein begon heel
klein in een huis in Earls Court.
Nu produceert zij iedere week
ongeveer 120 glasfiber etalage
poppen, die lijken op beroemd
heden. Vijftig procent van
haar produktie is bestemd voor
de export. De modellen gaan
naar Tokio, Bermuda, Hong
kong of West-Duitsland, waar
meer winkels worden gebouwd
dan in welk ainder land ook.
Toen Adel en haar man Rick
Hopkins in 1961 begonnen was
er eigenlijk geen enkel meisje
dat hen inspireerde tot het
vervaardigen van een glasfiber
model. Maar in 1963 maakten
zij hun eerste model: Jill Ken.
nington. Daarna volgde een
grote rij: Jean Shrimpton, Pattl
Boyd, de vrouw van Beatle
George Harrison, Twiggy,
Luna, en natuurlijk de zange-
res-op-blote-voetjes Sandie
Shaw.
Het werd een enorm succes
en iedere zichzelf respecterende
winkel zorgde er voor een van
deze modellen in de etalage
te hebben. Adel Rootstein en
en haar man bleven door pro
duceren. Ze bleven maken, zo
natuurgetrouw mogelijk.
Rick Hopkins zei daarover: „Het
is een kunst. Je maakt niet zo
maar een meisje als b.v. Sandie
Shaw na. Je moet je wol
degelijk overtuigen van de
specifieke dingen die er nu
juist een Sandie Shaw van
maken. Hoe staat ze, hoe houdt
ze haar handen, wat is haar
stijl, hoe is haar karakter, hot
zijn allemaal zaken die mee
spelen en die voor het maken
van een behoorlijk model van
enorme waarde zijn."
Toch houden Hopkins en
zijn vrouw het niet alleen bij
grote sterren. Zij maken ook
poppen, evenbeelden van le
vende modellen, die niet zulke
beroemdheden uitbeelden, maar
die gewoon romantisch, stijf,
hip of hoe dan ook zijn. Die
zijn bestemd voor zaken die b,*.
romantische kleding verkopen,
of wat stijvere of hippe. Hoe
het ook zij. De meisjes van
Adel Rootstein gaan ongeacht
hun stijl, ongeacht hun klasse
over de gehele wereld. Zij bow-
wen aan het image van
Engeland.
(Van onze 20WIJ-redactie)
LONDEN Nog maar enkele
jaren geleden waren
etalagepoppen, wassen dingen
waar je kleren omheen moest
hangen. Die tijd schijnt voorbij
te zijn. Het uur dat
etalagepoppen werkelijke en
levensechte dingen zijn heeft
geslagen. Er was een tijd dat
vrouwen en meisjes die
vanwege hun enorm succes
op welk gebied dan ook
vereeuwigd moesten worden,
in Madam Tussauds'
wassenbeeldenmuseum
werden bijgezet. Op dit moment
hebben de meisjes wier namen
overal op de wereld nieuws
maken een nieuwe manier
gevonden om hun roem en
schoonheid te verspreiden:
de etalage.
De Londense meisjes, die
het meest aangegaapt worden
zangeres Sandie Shaw en
mannequis Twiggy en Donyale
Luna, het op een gazelle lijkend
vriendinnetje van Mia Farrow
kijken nu koel en arrogant
neer op het bewonderende
publiek. Niet levend vanaf het
het toneel of de loopgang bij
een modeshow, maar stil,
geweldig levensecht van achter
de glazen ruiten van de meest
beroemde winkels ter wereld.
Het is zaak tweemaal goed te
kijken om jezelf ervan te
overtuigen dat het meisje niet
echt is. Zo lijken de glasfiber
poppen op hun levende even
beelden.
De vrouw die verantwoor
delijk is voor deze geweldige
omwenteling, is een slanke
Zuidafrikaanse, met een zachte
stem en een gezicht dat altijd
schijnt te glimlachen: Adel
Rootstein. Zij was vroeger
etaleuse, „een niet erg beste"
zoals zij zelf zegt. En dat is
misschien wel erg fijn voor de
vele buitenlandse toeristen die
verstomd naar de schoonheid
staan te gapen die zij in Britse
winkels tegenkomen.
