Bemoeizucht
ita s
plaag voor
huurders
Complete woonwijk in één flat
SOLANGE
JONGEREN KLAGEN:
ARCHITECT BOUWT NAAR SOCIAAL PATROON
OP 64
VELDEN
1
w.
f j
m
w
u
mmmm
„Grij ze haren
van de
studenten'*
Consequenties
Niet tevreden
Volledig pension
Voorzieningen
Kleine problemen
Enkele reacties
n
p if
'SP
f»
.eta*]
I
ij
il
iff
4
Élt
P
DE STEM VAN ZATERDAG 7 DECEMBER 1968
(Van een onzer verslaggeefsters)
AMSTERDAM - MIDDEL
BURG - BREDA „Nooit,
nooit wil ik meer van die stu
denten of zogenaamde studen
ten bij mij in huis. Het is
allemaal rotzooi. Midden in de
nacht thuiskomen, herrie maken
en als ze kunnen een
vriendinnetje me? naar boven.
En de meisjes zijn al geen haar
beter". Aan het woord is een
81-jarige dame die al vele
jaren een pension drijft. Sinds
een jaar wil zij echter geen
studerende jongelui meer bin
nen haar muren. „Ik ben in de
tien jaar, dat ik studenten heb,
grijs van ellende geworden",
zegt zij verbitterd. Het we-
reldtje van de kamerverhuur is
niet zonder problemen: bijna
altijd valt er wel iets te klagen.
Als het de student niet- is,
dan is het de hospita wel. Het
is begrijpelijk, want nergens
moeten zoveel vogels van
diverse pluimage samen onder
een dak trachten te leven als in
het pensionwezen. De ene kant
van de „medaille" toont het
grote verhaal hiernaast. De
keerzijde wordt in het kort be
licht aan de hand van enkele
uitspraken van hospita's. Net
zo min jubelende uitspraken ais
die van de kamerbewoners.
„Wat studenten bij ons in huis
al niet vernield hebben. U hebt
er geen idee van", aldus een
kamers verhurend echtpaar van
middelbare leeftijd. „Wij heb
ben meestal jongens en meisjes
van goeden huize, maar die
zijn nog erger dan de rest.
Je kan beter een nette werk
man op kamers hebben dan een
student. Die houden nergens
rekening mee en ze hebben
geen fatsoen. Altijd feesten,
maar studeren ho maar".
„Als zo'n jongen of meisje
zich voor komt stellen, lijkt
het altijd prachtig mooi. Je
denkt, dat is een beschaafd
kind. Maar na een paar weken
begint de ellende. Dan komt er
iedere avond bezoek. En dan
zitten wij in de zenuwen, want
je weet toch maar nooit wat
er gebeurt. Wij zijn toch ook
verantwoordelijk voor zo'n min
derjarig kind. Die ouders, die
zitten ver weg. Die weten van
niets". Ook een andere kamer
verhuurster zegt het niet
gemakkelijk te hebben met
„haar" studenten. De enige
die blij is met jongelui in
huis. is een man, die vindt,
dat de studenten hem jong
houden. „Het is echt gezellig",
zegt hij, „ik zou ze niet eens
willen missen, want wij hebben
geen kinderen en vinden het
fijn voor iemand te kunnen
zorgen".
Een zelf nog jong echtpaar
moet echter niets van studenten
hebben, „Omdat ze zo egoïstisch
zijn en alleen aan hun eigen
plezier denken", wordt ge
zegd. „Als die jongelui maar
eens wisten, dat ze niet voor
hun plezier op de wereld zijn
dan zouden zij zich wel beter
gedragen" aldus een bejaarde
hospita. „Dat denkt maar te
kunnen fuiven. Maar zo is het
leven niet. Er zijn wel goede
kinderen bij, maar ik heb ze bij
mij in huis nog niet dikwijls^
gehad. Als ze ver van huis zijn
dan denken ze allemaal maar
te kunnen doen waar ze zin
in hebben".
(Van een onzer verslaggeefsters)
„Op kamer wonen". Voor grote groepen Nederlandse jon
gelui is het een noodzakelijk kwaad en niet zoals men vaak
denkt een mogelijkheid om zelfstandig te zijn en al die
d'ngen te doen, die nu juist thuis niet kunnen. Integendeel,
een groot gedeelte van de jongeren, die buiten eigen plaats
werken of studeren is afhankelijk van de dikwijls exorbi
tante eisen van hospita's.. Eisen, die dikwijls onredelijk zijn,
die niet gesteld werden toen de huurovereenkomst werd
aangegaan en die in verhouding met de hoge huurprijzen
soms zelfs onmenselijk kunnen worden genoemd. In onze
steden leven honderden jonge mensen op kamers. Sommi
gen hebben het bijzonder goed getroffen en zijn vol lof
over de vriendelijkheid, behulpzaamheid en gastvrijheid
van hun hospita's en hospessen. Zij zijn echter uitzonderin
gen op de regel, want die regel is: hoge prijzen voor slecht
geoutilleerde kamers en weinig rechten.
De wens van iedere student: een privé-domein.
Tijdens een informeel gesprek,
dat wij met een groot aantal jon
ge mensen, afkomstig uit alle hoe
ken van het land hadden, kregen
wij steeds hetzelfde te horen:
„Toen wij de eerste maal kwa
men, was de ontvangst altijd heel
prettig. Er werd een prijs vast
gesteld. Die was meestal niet be
paald laag, maar er stonden aller
lei beloften tegenover: je mocht
de badkamer gebruiken, de geiser,
zoveel gas- en licht als je maar
nodig had, je kon helemaal je ei
gen gang gaan en mocht natuur
lijk stoken.
Als je vroeg of het toegestaan
was om bezoek te ontvangen dan
was het antwoord meestal: Na-
turlijk, als het maar niet te laat
wordt. We zullen u heus vrij la
ten. Als u iets nodig hebt dan
Hoe totaal anders is de werkelijk
heid voor al die onervaren jongelui
gebleken, die zonder meer, zonder
schriftelijk contract of kennis van de
Huurwet instemden met de huurprijs
en afgingen op de sympathieke toe
zeggingen van de verhuurder. Dat de
stroom afgesloten zou worden als er
om elf uur licht brandde en dat de
geiser en de verwarming 's avonds
al bijtijds uit zouden gaan was niet
afgesproken, maar het gebeurde.
En niemand, die er wat tegen kan
doen. De jongelui kunnen natuurlijk
wanneer de prijs veel te hoog is,
mor een huuradviescommissie gaan,
maar het wordt moeilijk wanneer te
voren ingestemd werd met de door
de verhuurder bepaalde prijs. Ove
rigens betreft de grootste klacht van
de jongelui niet eens de hoge prij
zen, maar de houding van de ver
huurders en het feit, dat deze wel
het geld willen opstrijken, maar er
theestal absoluut niets tegenover stel
len.
De consequenties van het kamers
verhuren aan jongelui worden niet
aanvaard en zelfs genegeerd.
De twintigjarige Mar ja uit Den
Bosch vertelt: „Ik heb een kamer
in en groot oud huis met heel weinig
comfort. Er wonen nog zeven ande
re meisjes, die voor slecht ingerich
te kamers allemaal ongeveer negen
tig gulden betalen. De eigenaar en
zijn vrouw verdienen er bijna f 750.-
per maand aan. Ze wonen zelf in
een huis ernaast, maar dat neemt
niet weg, dat ze ieder ogenblik bin
nen komen rennen ais ze vinden dat
je licht te laat brandt. Als ze horen,
dat er iemand ln bad gaa<- dan zijn
ze er ook als de kippen bij, hoewel
we f 2,50 per maand extra voor het
bad betalen. Meneer en mevrouw ko
men ook gewoon zonder kloppen bin
nen. Als je weg bent, snuffelen ze
in je boeltje en alles houden ze in
de gaten. Als er iemand weggaat
wordt er voor het raam gekeken. Als
je om elf uur 's avonds thuiskomt
is dat te laat en staat een van de
twee in de gang te wachten om je
de huid vol te schelden. Het is zo
erg, dat wanneer we iemand des
avonds de trap op horen komen,
maar gauw ons licht uittrekken en
net doen of we al slapen. We moe
ten op een bepaalde tijd afwassen,
hoewel we daar soms helemaal geen
tijd voor hebben, omdat we allemaal
studeren. Kleren wassen is er niet
bij. want dat kost teveel water en ga
zo maar door. Toen ik kwam werd
me beloofd, dat ik helemaal vrij
zou zijn en dat ze zich nergens mee
zouden bemoeien."
Om tien uur gaat het echtpaar
bij wie ik een kamer heb gehuurd
naar bed," vertelt de 19-jarige Ka-
re] V. Uit Dordrecht. „Ik moet dan
doodstil zijn. Dan gaat ook de knip
op de voordeur, zodat ik 's avonds
nooit laat kan thuiskomen. Als ik
eens een keer later ben dan wordt
er wat van gezegd. Er worden op-
mc-kingen gemaakt in de trant van:
je ligt veel te lang op bed en je
bent onvolwassen en niet rijp om op
kamers te wonen. Er wordt aan de
deur geluisterd en als er wel eens
een paar jongens of meisjes komen
worden die gewoon de deur gewezen
zonder dat ik er wat van weet. Mijn
post wordt bekeken en mijn krant
wordt gewoon gelezen. Soms vind ik
die 's avonds pas, terwijl hij er
morgens al is. Ik betaal f 95,- voor
mijn kamer en dat 2011 ik met 20
erg vinden als meneer en mevrouw
zich maar aan hun beloften hadden
gehouden. Er was afgesproken, dat
ik warm water zou krijgen, maar
na tienen is de geiser uit, ik moet
apart voor het licht betalen, wat
helemaal niet de bedoeling was en
men vindt dat het toilet maar niet
teveel doorgetrokken moet worden,
's Avonds mag dat helemaal niet.
Het allerergste is, dat ik geen kachel
mag hebben. Ik vind hetzelf ge
woon een eis, maar toen ik dat zei.
was het antwoord: „als je voor een
dubbeltje op de eerste rij wilt zitten,
ga je maar weg. Dat doe ik nu dan
ook. want dit is onhoudbaar. Toen
ik kwam, heb ik zelf gevraagd wat
wel en niet mocht. Toen werd er
niets gezegd, alleen maar een beetje
gegiecheld en de indruk gewekt als
of ze alles goed vonden. Ik heb ge
merkt dat ze eigenlijk helemaal niet
iemand willen hebben, die overdag
vaak op zijn kamer is, maar alleen
iemand voor de nacht, een verpleeg
ster of zo".
De verhalen liegen er niet om.
Slechts enkelen van de vele jonge
ren die wij interviewden, zijn wel
goed te spreken over hun verhuur
ders, maar zij zijn sterk in de min
derheid. Natuurlijk zijn er ook hospi
ta's die veel last ondervinden van
luidruchtige studenten, die geen re
kening houden met de normale fat
soensnormen. Dat deze jongeren zon
der meer de huur wordt opgezegd,
is begrijpelijk.
Wat veel kamerverhuurders blijk
baar erg dwars zit, is wat de buren
er we] van zullen zeggen als „hun
student" laat thuis komt of vrienden
meebrengt. „Je krijgt, altijd te ho
ren", aldus een paar studenten, „dat
de buren vast denken, dat. het hier
een doorgangshuis is". Het zich over
al mee bemoeien, het verbod om
kamers af te sluiten, die overigens
niet schoon worden gehouden door de
verhuurders en het „rondsnuffelen"
op de kamers en „controleren" of
alles op de kamer wel in orde is;
zijn klachten, waar bijna al onze in
formanten mee komen.
Een paar Surinaamse meisjes, die
het erg moeilijk hebben met de aan
passing aan ons Nederlands klimaat,
betalen bijna tweehonderd gulden per
maand voor „volledig" pension. Dat
wil zeggen, dat. ze vier keer per
week precies hetzelfde eten en dat ze
geen verwarming krijgen. Het pen
sion wordt gedreven door een bejaard
echtpaar, dat eist, dat zij om elf uur
's avonds binnen zijn. Ze moeten af
wassen en toen daar over geklaagd
werd. was het antwoord: „Jullie
zijn nief nederig genoeg". Aan de
overige gasten werd niet gevraagd
de afwas te doen.
Een 23-jarige student ergert zich
dagelijks aan de onhebbelijke briefjes,
die zijn hospita op de trap legt met
allerlei vermaningen en „dringende
verzoeken". „Alles gaat per brief',
zegt hij, „nooit zal men mij iets op
een normale manier vragen. Ik mag
maar eenmaal in de veertien da
gen in bad en als ik eens wil telefo
neren, moet ik naar de telefooncel,
terwijl er een telefoon in huis. is. Ik
betaal honderd gulden in de maand
voor een (vrij grote) kamer zonder
verwarming. Als ik iets van het meu
bilair verset. dan staat het de volgen
de morgen terug op zijn plaats."
De directeur van een opleidings
instituut in een van onze zuidelijke
steden zei het klimaat, waarin zijn
studlenten moesten leven bijzonder
ongunstig te vinden.
MARJAN MES
(Van een speciale verslaggever)
LONDEN Architecten worden
er vaak. en misschien wel ten on
rechte, van beschuldigd, dat zij al
leen maar „monumenten voor hun
eigen eer en glorie" bouwen. Bedoeld
wordt, dat architecten in vele geval
len alleen maar hun eigen inzichten
als uitgangspunt nemen bij het ont
werpen van woningen en woonwijken
zonder daarbii rekening te houden
met de mensen die er in moeten
gaan wonen. Dit verwijt, is zeker
niet van toepassing op de vermaarde
Engelse architect Erno Goldfinger,
bouwmeester van de 26 etages tel
lende Balfron Tower in de Rowlett
Street in Londen.
Na de voltooiing van het gebouw
heeft de architect wekenlang zijn in
trek genomen in een flatje op de al
lerhoogste etage, voornamelijk om
zie' er van tfc overtuigen ol hij fou
ten gemaakt had maar ook om zich
gceei en al te vereenzelvigen mei
de bewoner» van hei gebouw
Oe Balfron Tower ligt in Poplar
eer van die wijken aan de Theems
wv.i fabrieken statige kerken, klei
ne vinkeltjes grote warenhuizen en
krachtstations in een wirwar door
elkaar staan
Goldfinger is bij het ontwerp voor
de Balfron Tower uitgegaan van bet
doorsnee sociale patroon van Pop
lar
Hij kwam tot de conclusie dat het
sociale aspect en aanzicht van de
wijk ook binnen het gebouw gehand
haafd diende te worden.
Op papier schetste hjj een groot
stenen blok waarin hij groepsgewijs
„wooneenheden" opnam. De negen
toegangswegen aan de oostkant van
het gebouw werden bewust voorzien
van hetzelfde plaveisel als in de wijk
East End Voor zover mogelijk werd
de bevolking uit de wijk straatsge-
wijs verhuisd naar het nieuwe ge
bouw. Hierdoor bleef het sociale pa
troon van de wijk het best gehand
haafd, al leefden de mensen nu ver
ticaal boven elkaar in plaats van ho
rizontaai naast elkaar. Dit maakte
het bovendien mogelijk om buiten
het gebouw groenstroken aan te leg-
gan war daarvoor in deze wijk niet
mogelijk was geweest.
Binnen in het gebouw werden al-
le-lei voorzieningen getroffen waar
bij men rekening hield met de wen
sen van jong en oud.
Vooi de kleine kinderen die nog
on-ier de hoede van de moeder moe
ten blijven, werd iedere etage voor
zien van een flink terras, dat zo ge
plaatst werd dat de moeders vanuit
keuken of woonkamer toezicht op
de peuters kunnen houden,
Op de begane grond bevindt zich
een plein met glijbanen, klimrekken
en een zandbak voor de kinderen
boven vijf jaar. Aangrenzend is een
grote kinderkamer gebouwd waar de
kinderen onder toezicht kunnen spe
len.
Tieners komen aan hun trekken
in speciaal ingerichte kamers waar
accommodatie aanwezig is voor ta
feltennis, biljarten en het beoefenen
van allerhande andere hobbies. Daar
naast is ook gezorgd voor een po
dium waar jazz- en poporkestjes kun
nen optreden.
Voor oudere personen is een con
versatiekamer in het ontwerp opge
nomen.
Architect Goldfinger was na enke
le weken wonen in „zijn" gebouw
over het algemeen zeer tevreden.
Hij ontdekte dat zijn buren er geen
enkel bezwaar tegen hadden zo
hoog boven de stad te wonen.
Zijn bevindingen over het leven
op de 26ste verdieping zijn bijzonder
interessant met name nu vele archi
tecten eerder geneigd zijn te kiezen
voor dichtopeengebouwde, lage woon
wijken.
Goldfinger is een fel tegenstander
van deze opvattingen en in zijn vlam.
mende artikelen over architectuur
spreekt hij dan ook over deze nieu
we wijken als .,een sociale katas-
trofe waarin op geen enkele wijze
rekening is gehouden met de struk-
tuur van de gemeenschap".
Niettemin deden zich in de Balfron
Tower ook enkele kleine problemen
voor. Bezoekers van het gebouw ver
nielden de speelplaatsen van de kin
deren en rukten thermosstaten van
de muren; het ijzeren traliewerk voor
verscheidene afvoerbuizen werd weg
genomen, deuren ontdaan van deur
knoppen en sommige muren werden
beklad met de meest obscene schut
tingwoorden.
Goldfinger ontdekte voorts, dat
hij zelf ook enkele kleine foutjes ge
maakt had. Zo bleken bijvoorbeeld
twee liften niet in staat om, tijdens
de piek-uren voldoende mensen naar
boven te torsen; was het in de ga
lerijen, die in verband met het nood
zakelijke „luchten" open waren ge
houden, vooral 's winters te koud en
waren er nogal wat ramen die bij
flinke wind luidruchtig rammelden.
Erger was dat in acht flats de ver
warming plotseling uitviel.
Hoe dan ook, de bewoners van de
flat zelf zjjn allen bijzonder gelukkig
en vinden de hierboven genoemde
„probleempjes" van weinig belang
in vergelijking met de mogelijkheden
en het comfort dat het gebouw hen
biedt.
Enkele reacties: „Het is hier wer
kelijk prachtig; zo rustig; 's Avonds
zou je niet zeggen dat je midden
in Londen woont; Onze oude buren
wonen naast ons; iedereen is tevre
den".
Deze commentaren zijn typerend
voor de gehele samenleving in Bal
fron Tower. Zij moeten Goldfinger
als muziek in de oren geklonken
hebben. Hij heeft onlangs zijn kleine
flatje daar boven in de Balfron To
wer .,met zijn prachtig uitzicht over
de Theems en de City van Londen"
verlaten. Met tegenzin overigens
maar zoals hij zelf zegt: „een man
met een modern huis in Hampstead
kan toch moeilijk doorgaan voor
iemand die zo nodig een paar ka-
mex» moet hebben.
W. J. MUHRfNG t
15
Na de zware kost van de !pi0„
de duels in het kandidatentoè»
volgt onderstaand een tweetal
tijen uit het kampioenschap r"'
Rusland, die minder zwaar
zijn. De spelers in deze partijej S
kandidaatmeesters, die in
land te vergelijken zijn
puikje van de hoofdklassespdyy
In mijn recente seances in Rujj^
en Siberië moest ik meestal aanta,
den tegen deze formidabels it;.
kers en het was dan zwaar
om 60 tot 70 te scoren, maar i!
teressant waren deze voorstellij»,
wel. Ook de onderstaande partijen
die niet alleen bewijzen, dat de JjJ
ren in de opening hun mannek,
staan, maar vooral ook door eli«
van hun combinatievermogen. Geei
zware kost dus, maar wel partner
die het genoegen van het naspel»
meer dan waard zijn.
Wit: Schaljandlnov. Zwart: Zen.
teli.
Gespeeld in de wedstrijd om i,
kampioenschap van de U.S.S.R, l
Siciliaans.
I. e2-e4, c7-c5 2. Pgl-f3, Pb8<4 i
d2-d4, c5xd4 4. Pf3xd4, Pgt-fi i
Pbl-c3, d7-<36 6. Lcl-g5, Lc8-d7 T
Lfl-e2, Dd3-a5 8. Lg5xf6, g7*ij i
Pd4-b3, Da5-g5 10. Pc3-d5, Ta8.c(
(Aangewezen was 100-0-0. Bi j,
tekstzet beginnen d* moeilijk!^,
voor zwart).
II. 0-0, Th8-g8 12. g2-gS, «-f5.
(Met 12 Lg7 had zwartj
stand kunnen houden. Zwart n
nu verloren).
13. f2-f4. Dg5-gT 14. e4-eK,
15. Pb3-c5, Pc6-d4 18. Pc
Tc8xc2 17. Tfl-f2!, eöxft ia.
f6+ü
(Een prachtige combinatie).
Stelling na 18. Pd7-f8+M
18. e7xf6.
(Vier pionnen in een rij achter A
kaar; een uniek fenomeen).
19. Le2—b5 Ke8-d8 20. Tf2xc^
f4xg3 21. Ddlxd4 en zwart gaf licit
gewonnen. Op 21 gh2:+ volgt
immers 22. Khl. en zowel veld gl ail.
g2 zijn gedekt
-fr fir
Wit: Kremenetzky. Zwart: Mutedintt
Gespeeld in de wedstrijd om heg
kampioenschap van de U.S.S.R. l#w
Spaans.
1. e2-e4, e7-e5 2. Pgl-f3, PbS-cS I
Lfl-b5, a7-a6 4. Lb5-a4, Pg8-f6 f
d2-d3, d7-d6 6. c2-c3, g7-g6 7, Pbl-dH
Lf8-g7 8. Pd2-fl, 0-0 9. Pfl-g3, Pri-
dL? 10. La4-c2, Pc6-e7 11. h2-h4, d6 dl
12. h4-h5, Pd7-c5 13. h5xg6, h7xg6 A
Lcl-e3, Pc5-e6 15. Ddl-cl, I7-J5 H
Le3-h6, f5-f4 17. Lh6xg7, Kg8xg711
e4xd5.
(Een merkwaardige fout. Met 11
Pe5:! had wit een veelbelovende aan
val kunnen inzetten bijvoorbeeld 11
fg3: 19. Dh6+, Kf6 20, f4 of 11
Dd6 19. d4,c5 20. Fg6:!).
18. Pe7xd5 19. Pg3-e4.
(Nog steeds was 19. Pe5: geboden).
19. Pd5-f6! 20. Pf3xe5.
(Nu leidt deze voortzetting tot re'
directe ondergang).
Stelling na 20. Pf3xe5.
Is
Plli
fp
20. Pf6xe4 21. d3xe4. Dd8-g5
Pe5-f3, Dg5xg2 23. Kel-e2, Pel-P»
Pf3-e5, Lc8-g4+ 25.
f3Een leuke slotzet. Wit gaf z'"
gewonnen.
Schaakraadsel
In de onderstaande P^tjS- J?
ontleend is aan de partij R
Kiviako uit het kampioenschap
Finland 1968 faalt 19- Wi.flj.
Dg6: wegens 20. Td5:! Hij speo
de daarom 19. f2-f4f om na M
c5-c4 met een fijne combinati
slag te slaan.
m m
W
-UI jij
mm
N
if
Balfron Tower in de Rowlett-street te Londen.
Oplossing schaakraadsel.
Na 19. f2-f4!, e5-c4?
Dh5xh7+U, Kh8xh7 21. J kea
Kh7-g6 22. ft-f5 mat. Op te
'ig, dat 20. Lc4: een gro*^
i zijn wegens zu
vinst.
DE
Eenzaamheid lijkt el
men kunnen zegg
de kleinste bijzon|
Het zich verlaten voe
een uitgestotene is, kor
samenleving die zo ingetï
nog de kans krijgt werkfj
mens. Waarom zou men
Dag-in-dag-uit moeten
staande te blijven. Bov|
maken om anderen. Alle
vallen altijd wel onder
andere sociale wet. Spe
wel met hen. We betalej
collectief uiteraard.
En daarmee lijkt ieder^
dwenen. Een hele gerus
niet dat men eigenlijk hl
bekommert om zijn slac
Want die „sociale" inq
medemensen, miskent he
in een regeling. Dat zij
vaak vlak naast ons levj
dat zij langzaam maar ze
eisen die de maatschappj
problemen niet meer aan
wegzinken in hun geestej
den van het lawaai.
Eenzamen, mensen die I
de hen omringende werelc
de meest onverwachte pk
Die eenzame mens kan n
lang, zonder dat u het m
wonen, jarenlang,, zonder
zame mens ontmoet u mis
in de winkel op de hoek, O]
Pas als er uit die eenzaarr
u er opmerkzaam op gen
niet te koop met hun isoli
klagen zich niet. Men kan
erover te praten, de eerste
eenzaamheid een einde te
te ontsnappen.
Eenzaamheid is geen groij
soonlijke aangelegenheid,
standigheden levend, triesfl
Anderen voelen zich onder
en zouden niets anders wen
De redactie heeft geprol
heidssituaties op te sporen,
het verschijnsel van de ve
oneindig veel variaties en
zienlijk bemoeilijkt door he
de werkelijk eenzame mens
Dat hier een nog onvol
vraagstuk ligt, is duidelijk,
van het feit dat het zich
schone theorieën. Het is
hanteerbaar. Maar het is e|
bezinning vraagt.
I
genfllarasderoene stenen en v
rovxki Jf°u d,en kettingen en
ki, nonchalant gedragen oj
