Pax Christi-jeugd
gegrepen door
kwestie jong-oud
De Roze Diamant II
CONTACT MET DE KERK VAAK ZOEK
Waarom ik zo
graag lees:
Mentaliteit
Gesloten ogen
Kerk
Heb je deze al?
mj e*
Bij y
reumatische pijnen,
spit, neusverkoudheid,
verstuikingenen
winterhanden.
V
42.50
PHILIPS
Categorale bond van
schilders in
bestuur bedrijfschap
Lieve vriendjes en
vriendinnetjes
IK LEES VEEL
Ik houd veel van boeken
Tovenaar
Rouw
Bassin
Een gil
Vreugde
(Van een onzer redacteuren)
.DEN BOSCH Het bericht
over de bomstop in Vietnam is
tijdens de Twaalfde Pax Christi
Voettocht Den Bosch als een wel
kom actueel gebeuren de gesprek
ken binnengedrongen. Vier dagen
lang hebben de 3800 trekkers,
voor het merendeel bestaande uit
eindexamenkandidaten van mid
delbare scholen uit alle hoeken
van het land, geprobeerd hun ge
dachten te formuleren over het
veel omvattende thema „riskerend
vertrouwen". Het staken van de
bomaanvallen op Noord-Vietnam
paste heel duidelijk in dit thema.
Men was het erover eens, dat
Amerika een daad van „riskerend
vertrouwen" had gesteld. Amerika
had een risico genomen door ver
trouwen te stellen in een gelijkwaar
dig antwoord van de tegenpartij.
Wanneer men de in het program
maboekje afgedrukte tekst nader in
terpreteert, is vrede in het algemeen
langs verlerlei wegen te bereiken,
maar nooit zonder riskerend ver
trouwen.
Veel kapittels hebben, lopend d-cor
het Brabantse land of zittend in een
vochtig herfstbos dan wel in een wel
willend ter beschikking gestelde boe
renschuur, dit nieuws van de «erste
orde meteen aangegrepen om hun
discussies verder uit te bouwen.
Niet alle kapittels zullen er éven
diep op zijn ingegaan.' 'Het is nau
welijks mogelijk te achterhalen wel
ke gedachten in de ruim honderd
kapittels hierover hebben geleefd.
Dat het in de meeste ter sprake
kwam, staat vast. Wanneer men een
indruk wil geven van de meningen,
die de voettocht jeugd over deze en
ook andere kwesties heeft, kan dit
slechts vooral geschieden vanuit die
ene betrekkelijk kleine groep van
twintig: het eigen kapittel. Br mo
gen dan bijna vierduizend jongens
en meisjes zoals gewoonlijk meer
meisjes aan dit jaarlijkse gebeu
ren hebben deelgenomen, zij zijn ver
deeld over zelfstandige gespreksgroe
pen, de kapittels, die ieder voor
zich hun eigen voettocht maken, zon
der dat anderen daaraan wezenlijk
te pas komen.
Vier dagen vormt het eigen kapit
tel een eenheid, die haar eigen bele
venissen en haar eigen gesprekken
heeft. Wanneer er 's nachts, als je
je te ruste hebt begeven op de hooi
zolder van een boerderij, een kat
van drie meter hoogte op je slapen
de lichaam spingt en je de schrik
van je leven krijgt, is dat een voorval
in je eigen kapittel. En wanneer ie
mand sterk geïnteresseerd is in het
probleem ruimtelijke ordening en
wil praten over het nut van groen
stroken en recreatiegebieden, is ook
dat een verschijnsel, dat toebehoort
aan je eigen groep.
De jongste ontwikkeling in Viet
nam werd in cms kapittel met in
stemming ontvangen. Er was er niet
een, die daar bedenkingen tegen had.
Helemaal vanzelfsprekend is dat
niet. Er zullen anderen in Neder
land zijn en ook elders ter wereld,
die het bericht met bezorgdheid zul
len hebben ontvangen. Voorzover de
opvattingen van Pax Christi-trek-
kers maatgevend zijn voor hun leef
tijdgenoten in het land, denkt de
jeugd radicaal over belangrijke ont
wikkelingen in de wereld. En wat
het belangrijkste is: zij dénkt en
staat kritisch ten opzichte van het
wereldgebeuren. Aan een werkelijk
politiek engagement is men over het
algemeen nog niet toe, maar het be
ginsel daartoe is vaak wel aanwe
zig. Het onderwijs blijkt hier een gro-
te bijdrage in te leveren.
Hoewel onze groep het roerend
eens was over de stap, die presi
dent Johnson heeft ondernomen, wa
ren er ten aanzien van de problema
tiek oorlog-vrede, althans in het begin
van de tocht, opmerkelijke verschil
len in mentaliteit. Zo was een niet
gering deel van mening, dat oorlog
altijd iets onvermijdelijks was ge
weest en het dus in de toekomst ook
wel zal blijven. Het behoorde tót de
menselijke natuur vond men. Het
deel dait er anders over dacht, was
groter, maar eens was men het niet.
Een opvatting: „De tweede we
reldoorlog heeft zijn nut gehad. De
techniek is sindsdien veel sneller
vooruit gegaan en we hebben er
heel wat heilzame uitvindingén aan
te danken". Een andere: „Niet ie
der mens is van oorsprong goed; en
dus blijft oorlog ailtijd potentieel aan
wezig". En: „Als je op dit gebied
met je riskerend vertrouwen te v.er
gaat, heb je kans, da^ je zelf op je
kop krijgt".
De replieken van de meerderheid
kwamen op den diuur neer op de
overtuiging, dat het in de toekomst
desondanks mogelijk moet zijn, om
oorlog en zinloos geweld geheel uit te
bannen en dat de mens het in zich
heeft elk geschil zonder wapens op
te lossen. Overigens waren deze over
tuigingen niet altijd even sterk. Wel
vond men beslist dat de geschillen
op zich, altijd zullen blijven voortbe
staan.
Een belangrijke barrière op de
weg naar een eventuele oorlogloze
wereld werd de „oudere generatie"
bevonden. Er waren er, die hun moe
deloosheid op dit punt kenbaar maak
ten door zich te laten ontvallen, dat
achter elke oorlog in feite gelds- en
machtsbelangen schuilden en niet
zozeer politieke of ideologische. En
hoe konden zij dit „monopolie der
oudere generatie" doorbreken?
Een dichterlijk aangelegde trek
ker, die eigen gemaakte liedjes zong
en Zichzelf daarbij begeleidde op de
gitaar, formuleerde zijn onbehagen
en zijn teleurstelling in licht sar
castische bewoordingen. Hij vertolk
te op opmerkelijke wijze vaak de
gevoelens van de groep. „Jullie, pap
pies en mammies, met je bloedende
knots" „Vertel hoe je het slechte
verdelgde aan het christelijk front
„Vouw Uw handen en sluit Uw ogen"
Hij kwam in opstand tegen de me
ningen, die bij vele ouderen leeft
ten aanzien van het vechten voor de
vrijheid in de tweede wereldoorlog.
Hij nam het niet wat de „oudere ge
neratie" hem vertelde over deze
oorlog en dat het klakkeloos goed
was, dat er was gevochten.
„Vouw Uw handen en sluit de
ogen"; zij hadden hun ogen geslo
ten, toen het nog tijd was en zij had
den de oorlog niet voorkomen. Uit
zijn teksten begreep je: nu is het nog
tijd om er zonder oorlog iets aan te
doen, aan- de vrede. In dat geval
moet men zijn ogen ook open hou
den. Maar, zo vond hij, „Het is ge
vaarlijk om je ogen open te houden,
om de waarheid te kennen" (want
je kunt op je kop krijgen). Riske
rend vertrouwen.
De groep heeft onderweg over de
ze opvattingen, die wonderwel bij
het thema aansloten, haar gedach
ten laten gaan.
De gesprekken hebben zich niet
louter beperkt tot kwesties als oor
log-vrede en jong-oud. Er is gepraat
over studie, over hobby's en over
de herfstige natuur, waarin men drie
dagen liep. En over kerk en gods
dienst.
"Het kan zijn, dat het zijn oorzaak
v-ond in de toevallige samenstelling
van het kapittel, het is ook niet on
denkbaar dat het een symptoom is,
diat zich langzamerhand bij een bre-
'dere groep van jongeren voordoet
dat is als conclusie niet uit de
vöettocht te trekken maar een feit
is, dat het begrip „kerk" door een
opvallend aantal trekkers ervaren
werd'als iets waar men weinig raad
mee wist en dat men soms al naast
zich had neergelegd als een welhaast
overbodige ballast. In tegenstelling
tot ervaringen in andere jaren, kwam
de behoefte om over een godsdienstig
onderwerp te praten, nauwelijks uit
het kapittel naar voren. Het direkte
nut van de kerk voor de vooruitgang
v.an de merkelijke samenleving was
voor velen troebel.
„Leef volgens je geweten", von
den zij en „De beleving van de gods-
ADVERTENTIE
uit de internationale serie van 51 mini-auto
nummerbordjes gratis bij Melfri chocolademelk
en Sterovita koffiemelk (hele en halve liters)
ümui)
k Sr7
VM M
Melk Unie
Een kapittel onderweg; pratend
en zingend op weg naar Den
Bosch.
dienst moet persoonlijk zijn". Zij mis
ten kennelijk het juiste contact met
de kerk, dat zij in wezen eigenlijk
wel graag hadden gehad. Het me
rendeel trachtte weliswaar, zoals
bleek, dat komtakt te onderhouden
en niet alles los te laten wat hen
aan de christelijke geloofsbeleving
bond. Maar het aamtal dat zich wei
nig of niet door de kerk en de gods
dienst zoals die aan hen wordt voor
gehouden, voelde aangetrokken, was
te groot om het om,gesignaleerd te
laten. Toch was ook hu-n idee over
een zinvol memsbestaan zeker niet
onevangelisch te noemen.
Zoals gezegd, liet voorgaande kan
gelegen hebben aan een toevallige
samenstelling van het kapittel.
Het belangrijkste is, dat de trek
kers al die dagen zich geheel open
hebben kunnen stellen en dat zij op
weg naar Den Bosch vrij hebben kun
nen discussiëren. De stembanden
zijn intensief gebruikt. Trouwens niet
alleen om te praten. Ook om te zin
gen. Er is oneindig veel gezongen.
Wie komt er niet terug van de voet
tocht- met een stem als een piepende
deu-r van een boerenschuur?
HEIN SLUIJTER.
(ADVERTENTIE)
ipt.
Overal waar warmte helpt;
helpt de geneeskrachtige
warmte van Philips Infraphil
beter.
■nfraphil
geneeskrachtige
warmte die
diep doordringt
DEN HAAG (ANP) Naar wij
vernemen heeft de minister van so
ciale zaken en volksgezondheid, de
heer B. Roolvink, overeenkomstig
het SER-advles, besloten de Alge
mene Werkgeversvereniging Schil
dersbedrijven (AWS) aan te wijzen
voor het benoemen van een lid in
het bestuur van het bedrijfschap
schildersbedrijf.
Het is voor zover bekend voor het
eerst in de geschiedenis van de pu
bliekrechtelijke bedrijfsorganisatie
dat een zgn. categorale organisatie
wordt aangewezen tot het benoemen
van een bestuurslid van een publiek
rechtelijk bedrijfsorgaan.
In jullie eigen hoekje kun je deze
week ook weer stukjes vinden van
enkele prijswinnaars van de kinder
boekenweekprijsvraag. Hebben jul
lie de prijzen al ontvangen? Geniet
maar fijn van het boek of ga een
mooie tekening maken.
Groetjes José.
Ook ik heb uw verhaaltje in de
krant gelezen over kinderboeken
week. Hierin stond dat iedereen
moest proberen een zo mooi moge
lijk verhaaltje te schrijven over de
boeken die ik lees. Nou dan zal ik
het ook eens wagen.
Ik zelf lees veel, ze lis zo veel aat
ik niet eens hoor dat mijn moeder
roept om boodschappen te doen.
En ik zat zo te lezen dat ik in
plaats van suiker zout meebracht.
Het boek dat ik zojuist gelezen heb
is: Het grote voorleesboek van tan
te Hannie Lips. U weet wel van de
t.v. Verder nog de boeken van, Van
Wijckmade met het boek: Wipneus,
Pim en de zonnepanel. Henny
Brons met het boek Toos aan de
trapeze is ook mooi. Verder ken ik
nog: Leonard Roggeveen met het
boek: Okkie en de vogels. Henri Ar-
noldius met het boek: Oki en Doki
op wacht. Thomas Gilhuis met: Een
koffer vol verhaaltjes. Ik lees ook
graag de flinstóne van Hanna
Barbara. Bijv. Het sprookje van de
kleine muzikant. Maar dat vond ik
zo eng, dat ik er 's nachts van
droomde. En ook v-an: Het gebeur
de per ongeluk. Dat was een gierige
boei- en had veel appels. Hij was
eens gestruikeld en had zo'n pijn
dat hij aan iedereen die voorbij
kwam een appel gaf en hij is nooit
meer gierig geweest.
Een mooi verhaal vind ik ook van
de kermispop. En kabouter Spille
been dat was, een meisje en die te
kende over kabouter Spillebeen en
hij vond hem zo mooi dat hij hem
meenam, ('s nachts). Ja zo kunnen
er dingen gebeuren. Ik vraag met
sinterklaas een dik boek (de verha-
lenreus). En met mijn verjaardag
vraag ik ook een boek. Ik verjaar
op 10 februari, d&n word ik 10
jaar.
Ik lees zo graag dat ik het- in
één week uit heb. Er zijn voor jou
geen boeken om aan te slepen, zegt
mama altijd. Op school houden wij
bibliotheek en dan zoek ik het dikste
boek uit. Oh! Ja. Billie Turf lees ik
ook graag. Ik hoop dat ik goed ge
schreven heb en een pr(js heb ver
diend.
Vele groeten:
Ik ben 9 jaar!
Bea de Klerck
Burg. Jansenstr. 10.
NIEUW-VOSSEMEER
Bea heeft de vierde prijs gewonnen.
Brigitte v. d. Voorde, Tibergien-
weg 35, Clinge. Ze heeft de der
de prijs gewonnen.
Wat is liet fijnste wat er bestaat?
Natuurlijk lezen. Want je kunt er zo
heerlijk je fantasie bij uitleven, net
alsof je er zelf bij bent. Vooral in
bed lezen is fijn want dan droom je
er ook nog van. Leizen is geweldig.
Als je nou bijvoorbeeld de t.v. met
een boek vergelijkt dan zou je tot
de conclusie komen dat het veel be
ter is om verslaafd te zijn aan een
boek, dan aan de t.v. want daar
kijk je alleen maar naar om te kij
ken terwijl je in een boek zelf nog
door kunt fantaseren.
Roeken die ik graag lees zijn er
maar genoeg maar de mooiste die
ik tot nu toe gelezen heb zijn: „Ras
mus" geschreven door Astrid Lind-
gren en „Het Sleutelkruid" van Paul
Biegel. Hiervan zal ik in bet kort
eens iets vertellen:
Er leefde eens heel lang geleden
een heel oude koning. Hij was maar
liefst vijfhonderd jaar- Omdat hij zo
lang leefde waren ondertussen al zijn
dienaren en dienaressen gestorven,
op een na namelijk de trouwste.
Haas E. Lodewijk was -zijn naam.
Op een slechte dag werd koning
Mansolein heel ernstig ziek. Ja het
was zelfs zo erg dat er een dokter
moest komen. De haas die altijd
heel erg vlug kon rennen ging snel
naar het dorp waar hij de dokter op
zocht. Deze kwam meteen mee en
holde met de haas mee naar het
grote glazen paleis op de glinsteren
de ijsrotsen. Toen de dokter binne-
kwam wreef hij zjjn ogen uit voor
aj die schitterende en glinsterende
dingen „Hier is het", zei de haas
wijzend naar de mooie gouden deur
midden in de lange .gang. De haas
klopte op de deur, dat het galmde
door heel het paleis. „Binnen" zei
een warme diepe stem. De haas en
dokter liepen naar binnen. Na een
kort onderzoek had de dokter het al
gevonden, hij hield even stil en liep
toen naar de haas, waarmee hij
even ruggespraak hield. Deze werd
zo wit als een doek. Maar toen de
dokter beloofde dat hij een recept
zou schrijven werd hij wat rustiger.
De volgende avond kwam de dokter
terug met het sombere bericht dat
hij he+ kruid voor de koning niet
kon vinden. De oren van de haas
knikten door. „Maar" vervolgde de
dokter: „Er bestaat nog een middel
namelijk dat het hart van de koning
elke avond flink klopt. En ik zal er
voor zorgen, dat er elke avond een
dier komt om hem een spannend
verhaal, te vertellen- Zo gezegd zo
gedaan. De eerste avond werd er op
de deur gebonsd. De haas deed open
en zag daar een wolf staan. Hij wees
hem de weg naar de gouden zaal
van koning Mansolein. De wolf ver
telde toen een spannend verhaal. De
tweede, derde en vierde avond ging
't precies hetzelfde- Alleen toen kwa
men er een eendje een eekhoorn en
een groep bijen. Ze mochten allemaal
net zo lang blijven logeren tot de
dokter met- het sleutelkruid kwam.
Maanden verstreken, maar geen
dokter. Tot op een mooie diag de haas
riep: „Daar komt hij: de dokter"
Alle dieren en natuurlijk ook koning
Mansolein gingen naar de haas. Toen
de dokter er - was, genas de koning
spoedig en er werd feest gevierd on
der alle dieren, want die hadden er
voor gezorgd dat de koning in le
ven was gebleven,
vrij naverteld door Rob van der Pas
Duivelsbruglaan 34, Breda.
Ik houd veel van boeken.
Mijn mama leest nogal eens
voor, want de moeilijke boeken
kan ik nog niet zo goed. Ik ben
pas zes jaar en mijn zusje An-
nemarie 4 jaar. Ik hoop dat je
mijn tekening mooi vindt. Ik
heb erg mijn best gedaan. Mijn
naam is:
John Kopmels, Zuidweg 20
Nisse.
Je tekening was mooi John,
maar ik vond je briefje nog
leuker en daar heb je de ze
vende prjjs voor gekregen.
Voor jou een mooi hoek, waar
je mama uit voorlezen kan.
José
In de schatkamer van de Kalief van Turkije lag de beroemde roze
diamant in het gouden schrijn, dat paste in de zilveren doos, die lag
in het houten kistje dat stond op de bodem van de schatkist. De
schitterende steen die evenveel waard was als de helft van het rijk
van de Kalief van Turkije was al een keer gestolen! Maar gelukkig
werd hij teruggevonden en lag nu weer veilig opgeborgen. Eens in
het jaar maakte de oude schatbewaarder de grote schatkist leeg. Hij
haalde alle gouden en zilveren sieraden er uit, schepte handen vol
edelstenen op, net zo lang tot het houten kistje te voorschijn kwam.
Alvorens het kistje, de doos en het schrijn te openen, zette hij een
donkere bril op, want de roze diamant flitste met zulke felle bliksem
stralen dat het de ogen verblindde.
Sinds de diamant al eens was ge
stolen, had de oude schatbewaarder
een jonge hulpbewaarder gekregen.
JIu zij samen moesten nagaan of de
roze diamant het nog goed maakte,
kreeg ook de jonge schatbewaarder
een donkere bril op zijn neus.
Eén paar oude en één paar jonge
handen groeven in de ijzeren kist,
schepten er de kostbaarheden uit en
maakten het houten kistje vrij. De
oude schatbewaarder rinkelde ge
wichtig met zijn sleutels, open-de
het kistje, de doos en het schrijn.,
en daar lag de roze diamant, zijn
liehtschichten naar alle kanten uit te
schieten. De jonge schatbewaarder
was ademloos van bewondering!
Zulk een prachtige steen als deze
roze diamant had hij niet voor be
staanbaar gehouden! En nu had hjj
nog wel de donkere bril op. Hoe zou
die steen er wel uitzien als je hem
met het blote oog bekeek! Ook de
oude bewaarder zat geboeid naar de
roze lichtende steen te kijken. Daar
om merkte hij niet dat de jongeman
zijn bril op het voorhoofd schoof.
„Ooooh aaaah" stootte de jon
ge bewonderaar bewonderend uit!
Maar hij kneep de ogen dicht- voor
het verblindend licht. Op hetzelfde
ogenblik klonk het geruis van een
zoevende wind. Een zwarte gedaan
te stoof door het raam naar binnen
sloeg de schatbewaarders om dé
oren, dook in de schatkist en ver
dween weer met een akelige
schreeuw naar buiten. „De boze to
venaar" stamelde d.e oude schat
bewaarder en viel flauw temidden
van de juwelen.
Maar daarvoor was nu juist' de
hulp aangesteld! Deze krachtige
jongeman viel helemaal, niet flauw.
Hij schoof gauw de donkere bril
omlaag en keek erdoor naar het
gouden schrijn op de bodem van de
schatkist. Leeg!! Ofschoon de jon
geman wel bleek werd van schrik,
hield hij zich goed, sloeg groot
alarm en sleepte zijn oude meester
naar een rustbank om bij te komen.
Het was een verschrikkelijke con
sternatie in het paleis. De ij dele Ka
lief jammerde dat hij tot de bedel
staf was gebracht. Onmiddellijk trok
hij kleren aam die behangen waren
met franje, want dat lijkt op scheu
ren in bedelaarskleren. Ten te-ken
van rouw droeg hij daarbij sieraden
van git en zwarte onyx terwijl de
"1°niei !^ames parels om haar ge
zicht hingen alsof zij dikke tranen
stortten. Aain de commandant en
vrouw die de vorige dief
stal hadden opgelost, werd opgedra
gen de oude tovenaar gevangen te
nemen. Mochten zij daar niet in sla
gen, dan zouden zij hun paleis, hun
zak voi goud, hun koets en paard
Xfüezen! Ach hemeltjelief, beste
ÏL Kalief, zó zul je de roze dia
mant nooit terugvinden! Ik zal ver
tellen wie de schitterende steen ge
stolen heeft: Terwijl de twee schat
bewaarders in de schatkist groeven
en graaiden zat een grote raaf in
een boom voor het open venster zijn
teren glad te strijken. Maar zijn
gen werden getrokken door het ge-
sctutter en toen het kleine gouden
senrijn geopend werd ketsten de ro
ze bliksemschichten hem tegemoet.
De raaf stoof door het raam naar
binnen, sloeg met zijn vleugels de
twee mannen om de oren, pikte de
steen op met zijn snavel en vloog
weg!
Hij vloog voorbij de boom door de
tuin en door het park. Maar de
steen was zo groot dat de raaf pijn
in zijn kaken kreeg. Juist toen hij
boven een blauwgroen bassin was
dat door een geurende rozenhaag
werd omringd, liet hij de steen val
len. De roze diamant zonk naar de
bodem en op slag kreeg het blauw
groene water een glans alsof de zon
erin was verdronken.
Dit bassin was het bad Van de
hofdames van de Kalief. Toen dan
ook de avond over deze rampzalige
dag daalde, legden de mooie dames
haar parels als tranen af en bega
ven zich naar het blauwgroene bas
sin om er het stof van de dag weg
te spoelen.
De hoge rozenhagen onttrokken
haar aam het gezicht en zij waren
hier ver genoeg van het paleis om
niet meer gehoord te worden. Daar
om keken zij niet meer treurig, maar
lachten en stoeiden uitgelaten in het
bassin. De bijzondere glans van het
water maakte dat zij er uit zagen
alsof zij van roze marmer waren....
Opeens gaf daar een van de spe
lende meisjes een doordringende
gil. Haar gezicht vertrok van pijn
terwijl zij stamelde: „Auw! Mijn
teen!" De vriendinnen omringden
haar door het water naar de kant
waar zij haar neerzetten op de rand.
Bloed drupte uit een scherpe wond
van de sierlijke teen en kleurde het
water nog dieper roze....
Nu zwaaide er wat voor de die
naar die het ba-d behoorde te onder
houden!! Op een scherp voorwerp of
een steentje in het bad stond de
doodstraf! Maar vóór die straf vol
trokken werd, moest eerst het bad
weer brandschoon worden gemaakt.
Terwijl in het paleis geweeklaagd
werd over het verlies van de kost
bare steen en de gewonde teen van
de hofdame (de Kalief droeg heel
toepasselijk bloedrode robijnen) liet
de baddienaar het bassin leeglopen
en stonden zijn helpers klaar met
vegers en borstels en poetsdoeken
Maar je begrijpt het nu al! De
zon was al onder toen het laatste
water wegliep en de roze diamant
midden op de bodem van het bassin
lag te schitteren als zon, maan en
sterren te zamen! De baddienaar
bracht met- half gesloten ogen de
steen naar het paleis. Daar heerste
die avond uitbundige vreugde: de
Kalief kleedde zich in het roze en
hing zich vol met roze-nkwarts. De
hofdame met de gewonde teen kreeg
een ivoren draagstoel, de baddie
naar een extra jaarloon en de twee
schatbewaarders een derde hulp die
permanent een blauwe bril droeg.
AN MAC GILLAVRY.
lletty Barbier, Banakkerstraat
17, Etten. Ze heeft de vierde
prijs gewonnen in de tekenwed
strijd.
