De miljoenen die er
mee gemoeid waren
kwamen er niet uit
Zeker
geen
fiasco
„HET" IS GEBEURD!
„ZLATA VERUSKA" BRUID
Chaotische voetbalfinale in Mexico
DAGBLAD VOOR ZUIDWEST-NEDERLAND
Nederland
verloor
interland
NU ALLES VOORBIJ IS
SS¥IANN
777 luxe
aaimachine
Toto 11
MANN
SpoRj
ROOSENDAAL
teken
da, sedert 1858
m, vraagt
luitslag en voorts
ikheden van de
delijk van 215.-
rieubel waarop het
)n is met uw naaimachine
met één handgreep
n worden. Met extra
r uw stoffen en andere
gevoerd in zeer luxueus
55.- voor 110.-
(7a® onze speciale verslaggever)
MEXICO CITY Met een
ceremonie, die meer op een
luiks/eest leek dan een strakke,
Wljens het protocol verlopende,
Wiciële gebeurtenis, werden de
I 'iapische Spelen 1968 ge-
IpJ. Met een puur volksfeest
mien zij besloten. De aard van
it Mexicaan heeft zich aan het
slot niet verloochend. Men heeft
it Spelen beschouwd als een
«eikome gelegenheid land en
vriendelijk, behulpzaam volk
ean de wereld te presenteren.
Een veertiendaags feest, waar-
mor Mexico zich vele offers had
getroost, was voorbij. Met ge
mengde gevoelens is afscheid
genomen van een gastvrij land,
iet zijn uiterste best heeft ge-
laan de Spelen te doen slagen
en daarin grotendeels is ge
slaagd. Dat de stad niet geschikt
uias om een dergelijk groots
toernooi binnen de muren te
hebben, moet Mexico worden
mgeven. Het IOC heeft beslist
en stelde daarmee Mexico City
voor een onmogelijke taak. Met
enorme inspanningen, met een
leger aan mankracht, met dag
en nacht werken heeft Mexico
getracht van de Spelen een
sluitend geheel te maken. Dat
(is niet geheel en al gelukt. Hier
en daar wordt zelfs gesproken
tan min of meer een fiasco. Dat
Ms het zeker niet. De situering
tan de accommodaties was on-
juist, maar Mexico City kon
ach kennelijk niet veroorloven,
tools München wel zal doen, een
geheel complex, dicht bijeen, uit
ue grond te stampen. De grond,
aie de Mexicaan hartstochtelijk
n hoeft en waarvoor hij zich
alles roil getroosten. Zelfs te du
nt Olympische Spelen.
andsch Koffiehuis, Markt
3 te Etten.
JAN VAN BEVEREN
..het hielp echt niet
Het" is gebeurd De Olympische Spelen van 1968 zijn achter de rug. Vandaag en morgen verlaten de atleten Mexico,
het land dat twee weken in de sportieve belangstelling stond. „Mexico" is voorbij, „München" wacht, zoals het tradi
tionele „afscheidsbord" bij de sluitingsceremonie nog eens duidelijk maakte.
(Van onze speciale verslaggever)
MEXICO-CITY Tegenover de voetbalburcht, die Aztecastadion heet,
ligt een verzameling krotwoningen. Het is het ghetto van de allerarmsten.
De onderkomens zijn neergezet op een heuvelachtig stuk land. Er is één
kraan. Daar leven enige duizenden mensen, daar spelen kinderen met grote,
donkere ogen. Het is de levende verbeelding van Mexico-City: het luxueuze
stadion tegenover de met eigen handen gebouwde hutten. Voor de Spelen
heeft de overheid nog snel getracht de verzameling krotten een enigszins
acceptabel aanzien te geven. De bouwvallige bouwsels die het dichtst bij het
stadion staan, zijn in vrolijke kleuren geschilderd. Fel rood, fel geel, licht
blauw. Op de muren zijn Olympische ringen geschilderd en op de daken zijn
potplanten neergezet met Olympische en Mexicaanse vlaggetjes erin. In
elke buitenwijk van Mexico-City is wel zo'n opeenhoping van walgelijke
hutten, die dikwijls nog monstrueuzer eruit zien dan het ghetto bij het
Aztecastadion. Soms zijn er muren omheen gebouwd, ook al weer geverfd
in vrolijke kleuren die de ellende erachter moeten verbergen. Uit donkere
holen staren vrouwen naar buiten, naar de glimmende limousines, de onop
houdelijk over de wijdse wegen dravende taxi's en de buitenlanders die met
stomheid geslagen deze armoede aanzien.
In alle rust heeft Mexico thuis de Spelen via de tetlevisie kunnen volgen.
Straks, als de stad weer zijn normale aanzien heeft gekregen en de ver-
keersknopen niet meer totaal onontwarbaar zullen zijn door het extra-
transport, wacht Mexico-City weer een nieuwe fase. Na de Spelen, zo hebben
de studenten verzekerd, zullen zij hun acties voortzetten, nog brutaler, nog
indringender. „We zullen niet stoppen eer we onze zin hebben gekregen.
En die krijgen we". Het gesprek met de overheid zal en moet op gang ko
men. De veertien dagen van de Spelen hebben de studenten al lang genoeg
geduurd. De miljoenen, die Mexico heeft gespendeerd aan de organisatie,
zijn er bij lange na niet uitgekomen. Er was gerekend op een invasie van
Amerikanen. De groepen, deels oudere, knauwende en met hoeden met
brede randen getooide Amerikanen zijn beneden de raming gebleven.
De finale van het Olympische voetbaltoernooi is een farce geworden. Door enkele blunders van de Mexicaanse arbiter Diego de Leo die
vier spelers het veld uitstuurde liep de finale (gewonnen door Hongarije) uit op een volledige mislukking. Diego de Leo had de wedstrijd
niet in de hand. Er deden zich tal van incidenten voor (een van die momenten op bovenstaande foto), zowel op als langs het veld. Zie ver
der de derde sportpagina.
Bovendien hebben ze de dollars niet zo hard laten rollen als Mexico had
gedacht. Deels de schuld van een bevolkingsgroep die slechts een doel had:
geld slaan uit de Spelen. De Amerikanen, en anderen, werden kopschuw en
wachtten liever een uur op een witte bus met het Olympisch embleem dan
een taxi te nemen. In het boekje, dat eenieder werd aangeboden, die op het
vliegveld arriveerde, stond dat „afdingen" gebruikelijk is. Maar dat boekje
hadden de winkeliers ook gelezen en velen waren erop ingesteld. En toch
wordt de Mexicaan dat alles vergeven.
De trotse Mexicaan heeft het wel tientallen mal; engevraagd: „Vind je
Mexico-City een prettig oord?". Hij toverde zowaar enige krokodillentranen
tevoorschijn als het antwoord niet geheel voor honderd procent „ja" was.
Als er enige kritiek kwam op twee vitale zaken, waarmee het organisatie
comité van de Spelen geen raad wist: het vervoer en de huisvesting. De Ame
rikaanse estafetteploeg, die zojuist een wereldrecord had gelopen, stond
langs de weg te liften omdat er geen bus beschikbaar was. Ze waren er wel,
maar niet op de plek waar ze nodig waren. Ze crosten door de stad en da
chauffeurs geen woord anders dan Spaans, evenals de mannen die waren
aangewezen om inlichtingen te geven keken vergeefs uit naar klanten.
Wie in de city enige verkeerde straten was ingeslagen, had al lang pogingen
in het werk gesteld het Olympisch dorp dan maar per taxi te bereiken. Da
huisvesting van de atleten was ook dunnetjes. Marathonloper Aad Steylen
sliep in een soort bijkeuken. Op de ene grote kamer in de flats, die louter
uit slaapkamers bestonden tijdens de Spelen, sliepen vier atleten. Er was
geen kast te bekennen.
En toch, nu alles voorbij is, de koffers staan gepakt en de retourbiljetten
na enige moeite tevoorschijn zijn getoverd, vergeeft men Mexico-City de
feilen die kleefden aan de organisatie. Aan dit land moet men onvergetelijke
herinneringen overhouden. De vrolijke schoenpoetsertjes, de mannen met
de trossen ballonnen in allerlei kleuren en vormen, de vrouwtjes met da
popcorn, de kereltjes die ervoor zorgden dat Mexico-City een wonderlijk
schone stad is, de armen die midden op straat hun maal uit een bonte doek
halen en rustig gaan zitten eten, de mannen met de buikorggels die onver
moeibaar draaien. Het is Mexico-City aan de buitenkant, maar onvergetelijk.
Bulgarije-Nederl.
(Van onze sportredactie)
SOFIA Zevenenveertig secon.
den voor rust verloor het Nederlands
elftal van Bulgarije. Zo maar, ineens.
Zonder enige inleiding. Plotseling
was daar scheidsrechter Bill Ander
son, die naar de penaltystip wees.
Over een afstand van zeker 30 meter
kwam hij aanstappen. Parmantig. Met
het hoofd in de lucht. Voor de 38-
jarige Schot was er geen twijfel aan.
Van Diuivenbode had een overtreding
begaan jegens Popov en daar bestond
maar één remedie voor: strafschop.
En of Jan van Beveren dan de han
den radeloos voor het gezicht sloeg
en of Theo van Duivenbode dan zijn
onschuld met een opeenvolging van
alles zeggende gebaren wilde bewij
zen Bill Anderson was onverbid
delijk. Bulgarije mocht een strafschop
temen. Cristo Bonev faalde niet. Laag
flitste de bal op een halve meter van
'iet uitgestrekte been van Van Beve-
en in het Nederlandse doel. Bulga
rije leidde met 1—0. Bulgarije, zo be-
-reep iedereen, had zijn eerste wed
strijd in groep 8 voor de voorronden
van het wereldkampioenschap toen
reeds gewonnen. Het werd tenslotte
20 i (Zie verder 5e sportpagina).
Southampt.-Sheff.
Stoke-Chelsea
Wolvers-Everton
Miinch. 1860-AI. A.
Nürnh.-HSV Duis.
Boruss. D.-Stuttg.
Kaisersi.-HSV
FC Köln-Eint. Br.
Kichers O.-Eintr. Fr.
(Van onze speciale verslaggever)
Vera Caslavska, de bruid.
Arsenal-Westham
Ipswich-Tottenham
Leicester-Burnley
MEXICO CITY Het moest een bruiloft van het
jaar in Mexico City worden maar het werd de brui
loft van de chaos. Bruid was de Tsjechische Vera
Caslavska, 26 jaar, op twee Olympische Spelen voor
haar buitengewone turngaven met zeven gouden me
dailles geëerd, en naast haar stond haar drie jaar
oudere landgenoot Jozef Odlozil, finalist op de 1500
meter. Bovendien is de aantrekkelijke Vera nog hoog
blond, alle reden voor de Mexicanen dus om er op de
voorlaatste dag van de Spelen een volksfeest van te
maken. Naar schatting 50.000 mensen verdrongen zich
voor Mexico City's grote kathedraal, een van de mooiste
kerken in Latijns Amerika, om een glimp van „Zlata
Veruska", kleine gouden Vera zoals ze in Tsjechoslowa-
kije wordt genoemd, op te vangen.
Het burgerlijk huwelijk werd eerder op de dag in
de Tsjechische kanselarij in Mexico door ambassadeur
Karei Hanusz voltrokken. Een eenvoudige, rustige
plechtigheid, die schril zou afsteken bij de taferelen in
de kerk. Tot de gasten op de ambassade behoorden
onder anderen Dana en Emil Zatopek, vier Japanse
turnsters en Fedro Ramirez Vasquez, de president van
het Mexicaanse Olympische Comité, die met trainster
Slavka Matlochova getuige was.
's Avonds begonnen de moeilijkheden al bij het be
treden van de kerk, want de Mexicanen hadden alle
ingangen geblokkeerd. In een regiewagen van de tele
visie kwam „Prima Vera" drie kwartier te laat de kerk
binnen. Jozef Odlozil kon zich slechts met moeite enkele
passen achter zijn bruid een weg naar het altaar banen.
Jeugdige Mexicaanse bewonderaar* klauterden met
lange ladders tegen de muren op, oudere dames riepen
herhaaldelijk „silencio", maar dat kon toch niet een
fluitconcert verhinderen toen de plechtigheid aan het
gezicht van velen dreigde te worden onttrokken. De
weinigen die een blik op het bruidspaar konden wer
pen hieven het in Mexico reeds legendarische „Vera -
Vera" aan, tot een vertwijfelde stem via de geluids
installatie om stilte verzocht, want de hulp van de
politie inroepen bij zo'n feest zou toch al te ongepast
zijn, En toen kon het huwelijk dan toch worden vol
trokken, door aartsbisschop Miguel Dario Miranda, on
der het oog van een honderdtal cameramensen, in de
ramen hangende Mexicanen, wild applaudisserende toe
schouwers, in een onbeschrijfelijke wanorde. Wie er nog
aan mocht twijfelen, weet het sinds dit weekeind zeker:
Vera Caslavska is het idool van het Mexicaanse volk
geworden.
Vera Caslavska kreeg van de Mexicaanse Turnbond
een uitnodiging om in Mexico te blijven en de opleiding
van de turnsters van dat land op zich te nemen. Maar
zij antwoordde dat zij terug moest keren naar haar land.
„Ik voel me erg vereerd door het aanbod," zei ze, „maar
ik weet niet wat er in Tsjechoslowakije gaat gebeuren."
De veelvoudige kampioene voegde er aan toe, dat zij
zou stoppen met de wedstrijdsport, maar dat haar man
zou blijven uitkomen voor de Tsjechische atletiekploeg.
Het sterkste nummer van Jozef Adlozil is de 1500 meter,
waarop hij in Mexico de finale haalde. Volgens Vera
Caslavska was haar beste oefening van de avond de
grondoefening. „Omdat ik zo van de Mexicaanse mu
ziek hou. Het was «en bron van inspiratie voor me."
Aantal deelnemers: 815.403 en een
totaalinleg van 1.696.105,Het
prijzenbedrag is ƒ733.247. Daardoor
zijn de eerste en de tweede prijs elk
ƒ228.974 groot. De tweede en dc
extraprijs bedragen 152.649.
Zondagavond waren bij het bureav
van de sporttoto een twintigtal aan
meldingen van deelnemers met 11
punten binnengekomen. Er waren
nof geen meldingen van 13 en 12»
