Jessica en haar zusjes huis aan naar een nieuw J VERHUIZEN IS ECHT SPANNEND Een schildpad is erg sterk PRISMA7 cNamara wil sterke uitbreiding activiteit van de Wereldbank DE HERFST Jan en An Hef is herfst LIAN EN HET VEULENTJE PJET VAN AART Haagweg 27 Breda Tel. 33654 A. C BROEKHUIS Grote Kerkstraat 13 Steenbergen Tel. 01670-3385 N.V. BAITHAZAAR Molenstraat 12 Roosendaal Tel. 01650-34583 J. v.d. PIASSCHE Juwelier-Horloger, Burgem. Erasmusstr. 14 Tel. 01170-2529 Oostburg ANT. v. MSl-v. VELDHOVEN Wouwsestraat 18 Bergen op Zoom J. P. CORNET Boschstraat 44, Breda, de gehele prisma collectie FERD. v. IERSEL Juwelier-Hologer, Zuiderhout 18, Oosferheide. Steun ANOF vraagt 24 miljoen meer voor onderwijs PRISMA HORLOGES Boer Hartman koopt boerderij terug van Landbouwschap |e 220 S. Het apparaat 2 scheerhoofden dat al L zijn voortreffelijke heeft getoond, scheerders zijn er klaar en heeft een geïrriteer- ordacht - Goed DE STEM VAN WOENSDAG 2 OKTOBER 1968 Vlak voor de grote vakantie was het zover. Vader en moeder had den al weken geheimzinnig lopen doen. Er waren veel tochtjes met de auto gemaakt en ze waren in een heleboel huizen wezen kijken. Waarom, dat was Jessica en haar twee zusjes Angelien en Lisette niet duidelijk geworden. Maar ja, als vader en moeder iets deden, dan zou dat wel goed zijn dachten zij. En daarom wachtten ze in gro te spanning op de dingen die gin gen komen. En op een woensdag, ze hadden 's middags wij van school, vertelde moeder het hun: ze gingen verhul zen. Ja echt, ze gingen weg naar een nieuw huis. Nou, dat was na tuurlijk geweldig. Hoewel, verhuizen betekent ook naar een nieuwe school gaan en je vriendjes achterlaten, afscheid nemen van de juffrouw en van de tantes uit de straat. Zo erg leuk was verhuizen toch eigenlijk niet. Maar toen eenmaal de verhuis- auio voor de deur stond en de ver huizers met hun grote handen de kisten hadden volgeladen en alle ta fels en stoelen in de vrachtauto had den gezet, dachten ze bijna niet meer aan al die oude dingen. Ze gingen naar een nieuw huis. Ja, bijna, was het of ze naar een ander land toe gingen. Je kunt immers niet weten hoe het daar zal zijn. Je weet niet eens hoe het huis er uit ziet. Het viel allemaal geweldig mee. Meerij den in de verhuisauto was natuur lijk helemaal prachtig. Meehelpen met sjouwein, rondkijken in de nieu we kamers, voor het eerst in je ei gen kinderkamer rondlopen, dat zijn allemaal heerlijke dingen. Na een paar weken was het nieuwe er af. Toen rook het huis alleen nog maar naar nieuwe verf en voelde het be hang nog een beetje nat aan. De vakantie was natuurlijk voorbij gevlogen. Jessica, de oudste ging voor net eerst naar de grote school en ze mocht zelf een echte schooltas opzoeken en een schortje van blauw witte ruitjes en slofjes met witte pompoenen er op. Angelien was ook ineegeweest en was een beetje ja loers geweest op al die mooie nieuwe dingen. Lisetje vond het allemaal prachtig, maar had nog genoeg aan haar eigen duim, waar ze op zoog alsof ze nog in de wieg lag. En diat terwijl ze al bijna drie jaar was. Het nieuwe huis hadden ze met hun drietjes al bijna hele maal bekeken. Ze waren in alle ka mers geweest. Alleen in het donker ste hoekje hadden ze niet durven kijken. Je kunt nu eenmaal nooit weten, wat daar allemaal inzit. Mis schien wel spinnen of enge beesten, die in je haar kruipen. Maar je weet zelf wel, hoe nieuwsgierig meisjes zijn. En op een regenachtige dag nam Jessica Angelien bij de hand en zei: „Kom mee, we gaan op zol der kijken, wat er in die donkere hoek zit". Angelien durfde eerst niet maar daar trok Jessica zich niets van aan. Ze ging toch en Angelien sjokte toen maar achter haar aan. Schuifelstappend gingen ze vooruit; ze zagen bijna niets en ze schrok ken zich een hoedje, toen ze ergens tegen aan stootten. Bijna waren ze hard weggelopen. Maar ze bleven staan, toen ze dachten een klein stemmetje te ho ren. Ze stonden doodstil. „Wees toch niet zo bang", hoorden ze toen in eens, „Ik doe jullie toch zeker niks". Jessica en Angelien waren te ver baasd om iets te zeggen. Ze konden alleen maar staren naar dat hele kleine mannetje, dat je bijna niet kon zien, maar dat er toch echt was. Een mannetje met rode klomp jes aan, een blauw broekje, een rood jasje en een blauwe puntmuts. Grote mensen zouden hebben gezegd, dat het zo maar een oud tuinkabouter- het zo maar een oud tuinkabouter tje was, dat nodig opgeschilderd moest worden. Maar Jessica en An gelien wisten wel beter: hij kon echt praten en dat wisten zij alleen. Ze hadden saampjes een geheim, een heel groot gheim. Van die dag af, speelden ze heel vaak op zolder. Samen met kabou ter Sjoerd, zoals ze hem hadden ge noemd. Ze vertelden over school aam hem en hij vertelde van zijn avontu ren in de grote bossen en over de vogels, die door een kier in de dak pannen naar binnen kwamen vliegen en hem dam vertelden wat ze had den gezien. Ze waren ook wel eens boos op hem. Als hij bij voorbeeld zei, dat Jessica niet zo brutaal moest zijn of dat Angelientje liever moest zijn' voor haar kleine zusje. Kabouter Sjoerd wist gewoon alles en dat was lang niet altijd fijn. Vader en moeder vroegen wei eens, wat ze er toch aan vonden daar boven op zol der in het donker, maar ze verklap ten hun geheim niet. Maar op een zekere dag gebeurde er iets vrese lijks. Lisette was mee de trap op geklommen; haar zussen hadden dat goed gevonden. Hadden ze het maar nooit gedaan. Wamt op haar korte beentjes was Lisette naar Sjoerd toegerend, ze was gestruikeld en bo ven op de kabouter gevallen, die in stukken op de grond viel. Met z'n drieën kwamen ze huilend naar be neden. Ze vertelden eindelijk wat er was gebeurd. Later op de dag, toen de ergste droefheid een beetje over was ging vader naar de zolder en haalde alle brokstukken bij el kaar. 's Avonds lijmde hij ze aan el kaar en de volgende dag schilderde hij Sjoerd helemaal opnieuw in prachtige kleuren. En je zult het niet willen geloven, maar toen ze met z'n allen om hem heen stonden, de kinderen weer met bibberende lip pen, omdat ze weer wilden gaan huilen, hoorden ze Sjoerd opeens zeg gen: „Doe toch niet zo kinderach tig, een tuinkabouter kan toch zeker best tegen een stootje". Je kunt je voorstellen, dat ieder een geweldig blij was. Sjoerd zelf natuurlijk ook. Hij praatte honderd uit. Er was maar één verschil met vroe ger, zijn stemmetje klonk als een ge barsten pot. Maar wat geeft dat, als je een pratende tuinkabouter hebt. Niks toch zeker. L. In de herfst groeien er paddestoe len en komt Jan de wind weer te voorschijn. Het eekhoorntje, de egel, de slak en nog veel meer die ren gaan veel voedsel zoeken voor hun winterslaap. De blaadjes vallen van de bomen. De druiven zijn zoet en lekker paars en wit, mmm lekker. De appels doen hun best om er af te vallen, de peren zijn zo sappig, dat als je er in bijt, het siaP langs je mond loopt. Moeder kan aan het werk, zomer kleren in de kast leggen en de win terkleren weer te voorschijn halen bijvoorbeeld lange broeken, bontmut sen, winterjassen wanten enzo voorts. De kachel kan weer aangemaakt worden en vader kan weer gaan houthakken. De kolenboer is ook al geweest met kolen. Ik ga van de win ter een hele grote sneeuwpop ma ken. Lucy Akkermans, Gemeenteweg 55, Dongen An en Jan zijin in de tuin. An ging op een dag naar de tuin. Met de poes, maar Jan niet, die moest eerst nog boodschappen gaan doen voor zijn moeder. Jan moest naar de slager. De slager woonde met ver weg. Jan moest eerst maar eens een eindje lopen. Jan zei: „Ik ben zo terug". En dat was waar ook. Toen hij de boodschappen gebracht had ging hij ook bij An met de poes spelen. Nu waren ze met z'n drieën. En An ging binnen een bal letje halen. Voor de poes. En ze speelden nog heerlijk in de tuin. Marja Luyken, lrenestraat 5, Bosschenhoofd Getekend door Dicky van de V en, Charleroistraat 23, Breda. Dicky is 7 jaar. Er kwam op een middag een man e'i een meisje op school. Ze brach ten een heleboel dieren mee. En n5 P 'k nu iets over vertellen. met de slang. We moch ten bijna allemaal een keer die slang in de nek houden. En je voelde e nbben van de slang voortbewe- fP' uar het was 2een giftige Sm j- was 6611 wurgslang, ver- lae die meneer. Toen hij uitgepraat as over die slang, ging hij met de papegaai verder, maar hij wilde niet Praten. aJ3'einene®r zei: ga gewoon met ne andere dieren verder", dan begint vanzelf te praten. Nou toen ze et de apen bezig waren begon de E?P®aaii 2e': "Papa, mama, lor- re koppi,, krauw". Toen zette die meneer hem weer weg, want anders am hy niet boven het lawaai van "te Papegaai uit. Nou die apen hadden een mooie aam- J°™ie en Rijk. De man ver- ae waar ze vandaan kwamen en veriJj Toen hiJ dat allemaal erteld had, pakte dat meisje een kooi waarin een vliegende hond zat. vwLw1J dat. het een hbÜP? jWaa' ie vliegende hond r^M e dag ondersteboven. Des nachts kwamen ze met veertig of vijftig vliegende honden bij elkaar en aten dan een bananenboom van een bananenplantage helemaal leeg. En nu ga ik nog iets vertellen van de schildpad. Een schildpad die is heel erg sterk, want die meneer ging er gewoon op staan en er waren hele kleine moeraspadjes die wogen ongeveer 15 gram naar schatting van die me neer. Ik kom nog even terug op die apen. Die aten een stukje banaan op, dat ze van die meneer gekre gen hadden. Dat bewaarden ze in hun wangen totdat ze heel het stuk op hadden. Toen ze alles in hun wan gen hadden waren die flink dik en toen gingen ze het voedsel rustig op eten. Dat liet die meneer ons allemaal zien. Toen pakte hij met ecu leren handschoen een egel op en vertelde hoevee] stekels een egel had, name lijk 16.000. Daarna kwamen er nog een heleboel dieren, maar ik hou er maar mee op. Als laatste kwam er natuurlijk een olifant met een hele lange snuit en die blies mijn hele opstelletje uit. Peter van de Korput, Made 't Is herfst, 't Is herfst, Wat is het buiten mooi! Kijk eens naar de bomen, Wat een bladertooi! Je ziet de mooiste kleuren, bruin, rood, goud en geel Ik kan ze niet allemaal noemen, Want het zijn er o, zo veel! Maar daar komt de wind Wat Saat hij toch te Keer En weldra zit er aan geen boom Een enkel blaadje meer. Kees Sperber (9 jaar) Ir. de Voogtstr. 35 Geertruidenberg Mieke van Driessen (8 jaar) Sluiskil Het meisje Lian woonde dicht, bij het grote bos. Ze hadden bij haar thuis veel paarden. Liain had van kindsbeen af altijd graag paard wil len rijden. Toen ze acht jaar werd kreeg ze een veulentje. Nu is ze tien jaar en ze rijdt nog dikwijls op haar paardje naar oma en naar het dorp. Ze heeft nu meer paarden. Op een zekere dag was er een veulen ziek en de vader van Lian belde de dieren arts op en vroeg of de dokter kwam. Die zei: „Ja ik kom onmid dellijk en dan breng ik wel injec ties mee". „Ja dat is goed", zei Lians vader en hij vertelde het hele ge sprek aan zijn dochter die verbaasd vroeg: „Vader wat zijn injecties?" Een injectie is net zoveel als wan neer jij een prik krijgt", antwoord de vader. „Oh", zei Lian, „is mijn paardje dan zo ziek pa?" „Dat weet ik niet kind, maar als ik jou was, ging ik maar naar bed. Ik zal da delijk wel vertellen wat er allemaal gebeurd is. Je ziet zo pips, vraag aan moe der maar een asperientje, hè schat". Dag hoor en we] te rusten. Toen de dokter kwam was het paardje al dood. En wat vader tegen Lian zei zal ik maar niet vertellen, want Lian zat het hele week-end te huilen en is de maandag daarna niet naar school gegaan. Zelf verzonnen door Betsie Tabak, Lage Zwaluwe (ADVERTENTIE) P RI SM A 'friendifafi 1) geheel nieuwe automatte met dag- en datumaanduiding - waterdicht - incabloc doublé 165.- edelstaal 179.- 2) gouden Prisma zakhorloge - champagnekleurige wijzerplaat 295.- WASHINGTON (ANP) In zijn eerste toespraak als president van de Wereldbank heeft Robert S. McNamara in de jaarvergadering ver klaard de Wereldbank te beschouwen als een ontwikkelingsbureau. Om nieuw leven in te blazen in de inspanningen voor de economische wereldontwikeling heeft hij een programma van sterk uitgebreide activiteit van de bank en haar dochterinstellingen voorgesteld opdat „wij al degenen, zowel arm als rijk, die de moed hebben laten zakken en hun stap hebben vertraagd, mogen bemoedigen." Het is volgens McNamara duidelijk dat de rijkere landen financieel een veel grotere en dringender inspanning kunnen leveren om de economische groei der armere landen te steunen, Tot dusverre in het „ontwikkelings decennium" zoals de jaren zestig worden betiteld hebben de rijkere landen hun jaarlijkse reële inkomen met ongeveer vierhonderd miljoen dollar vergroot, een bedrag dat alleen al veel groter is dan de jaarlijkse in komens van de onderontwikkelde lan den van Azië, Afrika en Latijns- Amerika bij elkaar. In deze situatie kan en zal de bank handelend optre den. „Zij zal niet delen in de alge mene verlamming die de hulpverle ning in zo vele delen van de wereld aantast", merkte hij op. De Wereldbank zal uitzien naar projecten die het best bijdragen tot de ontwikkeling der algehele natio nale economie van een bepaald land. Steun zal worden verstrekt aan die arme landen die dat het hardst nodig hebben. In de sectoren van investeringen zullen grote veranderingen optreden: grote stijgingen zullen waar te ne men zijn op het gebied van onderwijs en landbouw. De sector waar de ex pansie het grootst zal zijn, is het agra rische bedrijf. Er is een doorbraak gekomen in de produktie van nieuwe rassen van tarwe, rijst en andere ge wassen, waardoor de opbrengsten DEN HAAG (ANP) Het bestuur van de algemene Nederlandse on- ilerwijzersfederatie (A.N.O.F.) heeft iln een brief aan de Tweede Kamer f 24,6 min. meer gevraagd voor maatregelen, die verder gaan dan die uit de miljoenennota en de be groting van het ministerie van on derwijs en wetenschappen blijken Daarbij gaat het om eerder de margegetallen voor het kleuteronder wijs af te schaffen en een aanloop r.e maken tot verlaging van de leer- 'ingenschalen voor kleuterscholen, »n om eerder te beginnen met in voering van de derde fase van ver laging van de leerlingemschaal voor het gewoon lager onderwijs en ver dergaande maatregelen voor dit on- derwü*. (ADVERTENTIE) De gehele collectie dames- en herenhorloges vindt u bij Juweliersbedrijf N.V. Brabantplein 15 Breda Tel. 42808 drie- tot vijfmaal kunnen worden vergroot. Om de boer de gelegenheid te geven het meest voordeel van die kans te trekken wil de Wereldbank in het komende jaar ruim tweemaal zoveel aan agrarische leningen ver strekken als verleden jaar en het be drag van de agrarische leningen in dollars in de komende vijf jaar ver viervoudigen. Voor de Wereldbank is de beper king van de bevolkingsgroei „een ste kelig onderwerp dat zij veel liever terzijde zou willen laten". McNamara zei dat hij dat niet kon, omdat de Wereldbank zich vooral de econo mische ontwikkeling aantrekt en de snelle groei van de bevolking een van de hoogste hindernissen is op de weg naar economische groei. HOLLANDSCHE VELD (ANP) De voormalige inwoner van Holland- sche Veld, K. Hartman, is sinds gis teren weer in het bezit van de (af gebrande) boerderij met de daarbij behorende grond te Hollandsche Veld. Het bedrijf is in 1961 bij vonnis van de rechtbank te Assen voor f 17.000,- toegewezen aan het Land bouwschap, omdat de heer Hartman weigerde de heffingen van dat schap te betalen. In maart 1963 heeft het Landbouw schap het vonnis met behulp van de politie tot uitvoering gebracht. Een deputatie van de Boerenpartij, met voorzitter Koekoek aan het hoofd, vei-oorzaakte tijdens de uitzetting een politieke rel. Enige dagen later is de boerderij van Hartman door. tot nu toe onopgehelderde oorzaak afgebrand. Behalve de boerderij van de heer Hartman zin in 1961 ook de boerde rijen van de heren Van der Sleen en Nij meij er aan het Landbouwschap toegewezen. De heer Van der Sleen heeft deze twee boerderijen al eer der teruggekocht. (ADVERTENTIE) wajang

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1968 | | pagina 15